Antarctica's Adélie pinguïn leefgebied
Beschreven als "een object van eindeloos plezier en amusement" door Apsley Cherry-Garrard, overlevende van Robert Falcon Scott's noodlottige Terra Nova expeditie naar de Zuidpool, staat de Adélie pinguïn naast de koninklijke en iconische Keizerspinguïn als een van de slechts twee pinguïnsoorten die voorkomen op het vasteland van Antarctica.
Hoewel hun blauwzwarte lichamen, roetkleurig oranje snavels, witte buiken en witomrande ogen niet te vergelijken zijn met de slanke, lange snavels en geelomrande nekken van de toepasselijk genoemde Keizerspinguïn, maken Adéliepinguïns hun sobere versieringen goed met een levendige, speelse aard, waarbij ze nooit nalaten hun unieke en charmante persoonlijkheden te tonen.
De Adélie pinguïn reputatie voor roekeloosheid
Genoemd naar het grotendeels glaciale Adélie Land - ontdekt door de Franse ontdekkingsreiziger Jules Dumont d'Urville in 1840 en herdacht in de documentaire March of the Penguins uit 2005 - hebben deze "Dwergpinguïnen van Antarctica", zoals Cherry-Garrard ze noemde, lange tijd hun harten veroverd door hun onverschrokken nieuwsgierigheid, humoristische capriolen en over het algemeen ondeugend gedrag.
Hun niet aflatende nieuwsgierigheid overheerst hen soms, zoals blijkt uit Scott's beschrijving van wat hij de "eigenwijze minachting voor [zijn] eigen veiligheid" van de Adélie noemde. In zijn dagboek noteert de grote ontdekkingsreiziger hoe de pinguïns regelmatig op de ijsschotsen springen waar hij en zijn sledehonden passeren, naar de groep waggelen en naar de honden beginnen te porren om ze beter te kunnen bekijken. Helaas kwamen deze overmoedige pinguïns vaak tragisch aan hun einde als ze binnen het bereik van de snauwende honden kwamen.
Roofdier vermijden: een Adélie pinguïn talent
Tijdens wandelingen langs de kust zijn passagiers van Antarctica cruises vaak blij om te zien hoe de dikbuikige Adélies met hun stuitbenen hun flippers spreiden en naar hen toe rennen aan de waterkant, krijsend en hun koppen naar elkaar toe draaiend alsof ze op zoek zijn naar een verklaring voor de nieuwkomers. Dierenliefhebbers zullen zich zeker verbazen over de ondeugende pit van de Adélie en worden vaak getroffen door hun neiging om zich te gedragen, zoals Cherry-Garrard opmerkte, "als kinderen, of als oude mannen, vol van hun eigen belangrijkheid en laat voor het avondeten".
Waarnemers kunnen zelfs geschokt naar adem happen bij deze kinderlijke ondeugendheid: De pinguïns duwen soms een ongelukkig lid van hun groep van een ijsterras om er zeker van te zijn dat het water beneden vrij is van zeekoeten, ze stelen stenen uit de nesten van hun buren of dwingen hun kuikens om hen te achtervolgen op de broedplaats voordat ze hun opgebraakte krillmaaltijd opgeven.
Adéliepinguïns zijn verre reizigers
Hoewel ze geliefd zijn om hun eigenaardigheden en speelsheid, moet je Adéliepinguïns niet voor luilakken aanzien. Omdat ze niet kunnen vliegen, brengen deze dieren een groot deel van hun leven op hun voeten door. Ze leggen gemiddeld 13.000 km per jaar af als ze heen en weer trekken tussen hun jacht- en broedgebieden.
In het begin van de lente, voordat het warmere weer de grote Antarctische ijskappen doet smelten, moeten de pinguïns soms bijna 50 km lopen vanaf hun nesten om open water te bereiken, waar ze hopen krill, zilvervisjes en inktvis te vinden. Adéliepinguïns zijn ook bekwame en veerkrachtige waterjagers. Ze leggen soms bijna 300 km af op zoek naar een maaltijd, zwemmen met snelheden tot 75 km/u en duiken tot 175 meter diep om hun prooi te vangen.
Ouderschap met handen af is niet de Adélie-manier
Deze vlijt is ook terug te vinden in de broedgewoonten van de pinguïns, want de Adélie komen samen om grote stukken cirkelvormige nesten te bouwen, waarbij de grootste kolonies meer dan 180.000 met stenen beklede nesten bevatten. Mannelijke en vrouwelijke pinguïns - de twee geslachten zijn bijna niet van elkaar te onderscheiden zonder ze van dichtbij te bekijken - delen de verantwoordelijkheid voor de bescherming van hun nakomelingen, waarbij elke partner om de beurt een paar eieren verwarmt terwijl de andere op jacht gaat. Dit is essentieel om de volgende generatie te beschermen tegen roofdieren zoals de agressieve jagermeeuw, die de Adélie-ouders net lang genoeg probeert af te leiden om een ei of kuiken te bemachtigen. Maar zelfs de meest waakzame Adélie-ouder kan de overleving van zijn nakomelingen niet garanderen, want een slechte jachtopbrengst betekent vaak dat slechts één van de twee kuikens zal overleven.
Adéliepinguïn kuikens banen hun eigen weg
De kuikens die erin slagen om te overleven, worden al snel met meer gevaar geconfronteerd. Als ze ongeveer drie weken oud zijn, keren beide ouders van de adéliepinguïns terug naar zee om te jagen. De jongen groeperen zich instinctief in een grote groep - bekend als een crèche - om elkaar warm te houden, en als ze ongeveer 9 weken oud zijn, wordt hun donzige vacht vervangen door waterdichte veren, waardoor de jonge Adéliepinguïns in de ijzige wateren kunnen duiken en voor zichzelf kunnen jagen.
De Antarctische beroemdheid van de Adéliepinguïn
In veel fases van hun leven kan de Adéliepinguïn dan ook gezien worden als een van Antarctica's schraperigste underdogs, vechtend met wat Cherry-Garrard de meest "dappere durf" noemde."Het is misschien omwille van deze felle maar toch pittige houding dat veel bezoekers, vooral zij die op reis gaan naar het Antarctisch schiereiland, de Adélie pinguïns zo gaan koesteren. Ze zien deze pinguïns als "meer als vertrouwde vrienden dan als toevallige kennissen ... soms plechtig, soms humoristisch, ondernemend, ridderlijk, brutaal - en altijd ... een welkome en, in sommige opzichten, bijna menselijke vriend".