Interview met de Bergen Philharmonic cellist Jörg Berning
Jörg Berning is geen onbekende op het gebied van expeditiereizen. Als Duitse cellist die sinds 1987 in Noorwegen woont, heeft hij Spitsbergen verkend vanaf het historische dek van de Noorderlicht, gevaren op de driemaster Bark Europa over de Atlantische Oceaan en zelfs gekajakt in het gebied waar kajaks hun oorsprong vinden - het Noord-Amerikaanse Noordpoolgebied, met name Groenland.
Tijdens een hondensledetocht in de buurt van het Scoresby Sund fjordenstelsel in Oost-Groenland in 2016 ontmoette Jörg een van onze veteraan-poolexperts, Ko de Korte, en de twee avonturiers kregen een band door hun wederzijdse liefde voor het expeditieleven, de poolgebieden en, net zo belangrijk, muziek.
Een jaar later speelde Jörg mee in de opname door het Bergen Philharmonic van misschien wel 's werelds beroemdste compositie met een poolthema: Sinfonia Antarctica van Ralph Vaughan Williams. Dit stuk begon als een filmmuziek die Vaughan Williams schreef voor de film Scott of the Antarctic uit 1948, maar de componist breidde het later uit tot een symfonie op ware grootte die niet alleen de Britse Antarctische Expeditie van Robert Falcon Scott uit 1910 - 1913 (ook bekend als de Terra Nova Expeditie) viert, maar ook de ontzagwekkende grootsheid van de poolomgeving zelf.
We hadden de kans om met Jörg te praten over dit fascinerende muzikale evenement, hoe het zich ontwikkelde en wat Sinfonia Antarctica volgens hem communiceert over de wilde poolwereld.
Hoe ben je bij het Bergen Philharmonic begonnen?
Ik begon cello te spelen toen ik 11 jaar oud was en op mijn 16e maakte ik deel uit van het jeugdsymfonieorkest van mijn muziekschool. We toerden door Oostenrijk, België, Polen, Engeland en een paar andere plaatsen en toen begon ik echt van de muziekgemeenschap te houden.
Maar ik beschouwde de cello toen nog als een hobby. Ik was van plan om meteorologie of oceanografie te gaan studeren toen ik naar de universiteit ging. Toen ik daar aankwam, vond ik deze vakken echter nogal moeilijk en rond dezelfde tijd deed ik auditie en werd ik toegelaten tot het conservatorium van de Robert Schumann Hochschule in Düsseldorf. Tijdens mijn studie deed ik dus veel freelance werk en orkestmuziek als bijbaantje.
Eind jaren 80 deed ik auditie en kreeg ik een baan in het Bergen Philharmonic Orchestra. Dit zou een invalcontract van een jaar zijn, maar het werd iets langer - 33 jaar langer, in feite. Mijn vrouw, die uit Californië komt, zit ook bij het orkest.
Wat deed het orkest besluiten om Sinfonia Antarctica uit te voeren?
De dirigent voor dit project, Sir Andrew Davis, is lid van de Vaughan Williams Society in Engeland, dus we hebben veel werk van de componist uitgevoerd. Als je de opnames van het Bergen Philharmonic opzoekt, zie je dat Davis er heel wat heeft gemaakt van Vaughan Williams' muziek. Het was dus onvermijdelijk dat we Sinfonia Antarctica uiteindelijk zouden spelen.
Was je betrokken bij de promotie van de uitvoering of opname?
Nadat ons orkest de CD had gemaakt met de platenmaatschappij Chandos, probeerden Ko de Korte en ik een release party te organiseren die plaats zou vinden op een van de schepen van Oceanwide. Sommige mensen in de administratie van het orkest wisten dat ik naar Groenland en andere plaatsen in het noordpoolgebied was geweest, dus presenteerde ik schetsen en memo's van mijn expedities. Ik sprak ook met Chandos, met Ko als mijn link naar Oceanwide.
Het idee van deze symfonie als een soort verzoening tussen Noorwegen en Groot-Brittannië sprak ons erg aan. Voor de Britten was Scott de echte held, die zijn best deed maar op tragische wijze faalde in het bereiken van zijn doel. Amundsen daarentegen werd in Groot-Brittannië gezien als een "hondendrijver" die smerige trucjes gebruikte om te slagen. Erg oneerlijk. Er was dan ook een zekere controverse tussen Groot-Brittannië en Noorwegen over de verovering van de Zuidpool.
De symfonie van Vaughan Williams valt, voor zover ik weet, binnen de viering van Scott's strijd. Dus in mijn ogen zou een Noors orkest dat Sinfonia Antarctica uitvoert onder een Britse dirigent een eerbetoon zijn aan Scott en de breuk verzachten.
Voor de release party wilden we ontdekkingsreizigers, regeringsvertegenwoordigers, de pers en andere mensen uit zowel Noorwegen als Engeland uitnodigen om lezingen te houden en een rol te spelen bij de onthulling van de cd aan boord van het schip. We hebben er allemaal veel werk in gestoken - Ko en ik, de administratie van het orkest en Chandos - maar uiteindelijk kregen we niet de middelen die nodig waren om het te laten slagen.
Sinfonia Antarctica zal waarschijnlijk veel muziekliefhebbers aanspreken, maar is het vooral aantrekkelijk voor iemand met jouw achtergrond als poolreiziger?
Ik zou zeggen van wel, ja. Ik denk dat deze symfonie bijna iedereen zou aanspreken die de natuur, afgelegen plaatsen en in het bijzonder de poolgebieden koestert. Als ik naar Sinfonia Antarctica luister, hoor ik wind over de pooltoendra. Ik voel een gevoel van openheid, van blootgesteld zijn, grootse en majestueuze landschappen, zelfs de mogelijkheid van gevaar. Vaughan Williams had een groot talent voor het gebruik van instrumenten om een gevoel van oneindige ruimte te creëren.
Ook al verwijst de symfonie naar Antarctica en gebeurtenissen die daar plaatsvonden, toch doet het me terugdenken aan mijn ervaringen op de Noordpool, vooral Groenland - de wind en sneeuw, het ijs en de kou. Het enige wat ontbreekt in de muziek is het gehuil van sledehonden.
Mijn ervaringen in Spitsbergen waren vergelijkbaar, maar daar kun je af en toe historische stations of nederzettingen zien, terwijl er in Groenland mijlenver niets te zien is. De openheid van het terrein op deze plekken is verbazingwekkend, net als het noorderlicht.
Mijn sleetocht in Groenland in 2016 was zo gedenkwaardig dat ik er een blog over heb geschreven. Op een nacht was de koepel van het noorderlicht overal om me heen. Het voelde alsof ik op een andere planeet was. Ik was zo verbaasd dat ik er niet eens aan dacht om foto's te nemen, wat waarschijnlijk maar goed ook is. Ik zou er te veel genomen hebben en het moment verloren hebben. Dit zijn herinneringen die me nooit zullen verlaten, en muziek als Sinfonia Antarctica heeft de kracht om ze scherp in beeld te brengen.
Was het zeldzaam dat Vaughan Williams een poollocatie tot thema maakte?
Ja, er zijn niet veel componisten die dat hebben gedaan, noch voor de Noordpool noch voor Antarctica. Er zijn natuurlijk composities die de winter, ijs, sneeuw, kou en dat soort dingen uitbeelden, maar niet veel die de poolgebieden zelf uitbeelden.
Als je aan deze plaatsen denkt, denk je ook aan een heel andere groep dieren - ijsberen, muskusossen, pinguïns, walvissen, zeevogels. De ervaring om deze dieren in hun natuurlijke habitat te zien is heel anders dan in een dierentuin.
En voor jou roept Sinfonia Antarctica deze ervaringen op?
Dat en het gevoel van avontuur, ja. Velen van ons zijn gefascineerd door mensen die zich blootstellen aan extreme omstandigheden om naar plaatsen te gaan waar niemand anders is geweest en dingen te doen die niemand anders heeft gedaan. Ik denk dat de grote ontdekkingsreizigers dit voor ons vertegenwoordigen - de aantrekkingskracht naar de uiterste grenzen van wat de mens kan bereiken.
Als we luisteren naar muziek die de poolgebieden viert, en vooral als we er zelf naartoe gaan, ervaren we een deel van dit avontuur. Je kunt een ongelooflijk echt gevoel van een plek krijgen door middel van muziek. Het is een andere ervaring dan het kijken naar een film of het lezen van een boek, maar de poolgebieden ervaren in welk medium dan ook is geweldig.
Voor mij is het bijna net zo goed als er zelf zijn.