De opzichter van m/v Ortelius
De Ortelius ligt droog in een groot bassin van baksteen en staal, verloren in steigers als een zijgebouw dat gerenoveerd wordt.
Mannen in donkerblauwe overalls en felblauwe veiligheidshelmen, grote grijze handschoenen en vettige grijze laarzen, stampen over rammelende looppaden van gaas met slangen en lompe stukken nautische apparatuur, waarvan er een lijkt op een pneumatisch veepistool dat in de verkeerde handen een behoorlijke ravage kan aanrichten.
Ortelius is net terug van de Noordpool en krijgt haar seizoensonderhoud in Vlissingen, een Nederlandse havenstad vlakbij de Belgische grens. Volgende week gaat ze naar het zuiden om aan het Antarctica cruiseseizoen te beginnen. Maar voordat ze dat doet, stappen we aan boord voor een gesprek met de man die haar hier heeft gebracht: Ernesto Barria, een van onze meest ervaren en gevierde kapiteins.
We vinden hem in de bijna lege cafetaria van het schip, koffie drinkend met zijn bemanning en genietend van verreweg het makkelijkste deel van zijn werk.
Kapitein Barria, u hebt veel rond Chili gezeild. Waarin verschilt poolzeilen van "gewoon" zeilen (afgezien van het ijs)?
Klopt, het gaat niet alleen om het ijs. De hele wereld daarbuiten is anders. De landschappen zijn anders, de dierenwereld is anders.
Zelfs de geschiedenis is anders - niet alleen de geologische geschiedenis, maar ook de geschiedenis van de reizen van de mensheid naar die gebieden: de pioniers, wetenschappers, mensen met zoveel indrukwekkende moed. Het is een eer om deel uit te maken van de locaties die ze ontdekten, de gebieden waar ze werkten.
Is dat wat je het leukst vindt aan Antarctica en de Noordpool?
Ik vind het leuk om een schip te besturen op plaatsen die het gewone overstijgen, om te werken in gebieden waar verandering standaard is. Dat kan het weer zijn, de wilde dieren, het ijs, wat dan ook.
Verandering maakt gewoon deel uit van een Arctische expeditie, net als een Antarctische expeditie. Daar houd ik van. De reizen zijn niet routinematig, ze gaan niet simpelweg van punt A naar punt B.
Klinkt ongelooflijk. Zijn er misschien ook nadelen?
Nou, de afstanden kunnen zwaar zijn. Ik mis mijn familie heel erg als ik daar ben. We zijn erg hecht, dus zo ver weg van hen zijn is moeilijk. Maar nadat het onderhoud aan de Ortelius is voltooid, heb ik een paar maanden verlof thuis in Chili voordat ik aan het Antarctische seizoen begin.
Heb je bepaalde tradities aan boord waardoor je je beter voelt?
Elke dag bedank ik de Ortelius voor zijn veiligheid. En ik houd een PANDA op de brug.
Ben je niet bang dat hij alle bamboe aan boord opeet?
Eerder benzine. Het is een generator, een hele krachtige scheepsgenerator.
Hoe duidelijk is het dat je nu niet met een medezeiler praat?
Vrij duidelijk.
Je passagiers zijn ook zelden zeilers. Is het spannend om hen zo'n buitengewone maritieme omgeving te laten zien?
Het is altijd spannend. Hun blije gezichten aan boord zien, vooral als ze alleen zijn en zulke persoonlijke momenten beleven, is mijn favoriete deel van het werk. Ik vind het geweldig om deze locaties met hen te delen. Het schip door enorme ijsvlakten manoeuvreren is ook niet slecht.
Je Oceanwide-profiel vermeldt dat je afstamt van een lange lijn zeevaarders. Hoe heeft dat je beroepskeuze beïnvloed?
Mijn opa was pas 16 toen hij besloot om te gaan zeilen. Ik herinner me nog alle zeeverhalen die hij en mijn ooms en natuurlijk mijn vader me als kind vertelden. Ik was al deel van de zee voordat ik geboren was. Ze koos mij voordat ik haar koos.
Wat een geweldig sentiment. Ik kan geen betere afsluiter bedenken, jij wel?
Tenzij je nog een pandagrap hebt.
