Het "witte eiland" Kvitøya
Kvitøya ligt in het uiterste noordoosten van de Svalbard archipel, dicht bij de Russische grens. Arctische reizigers die dit geweldige gebied bezoeken, kunnen genieten van het bekijken van de kolossale ijskap Kvitøyjøkulen, die 705 vierkante km beslaat.
Zoogdieren en vogels in Kvitøya
Hoewel Kvitøya vrij vrij is van wilde dieren bovenop de ijskap, zijn er nog wel veel dieren te vinden op de weinige heldere plekken aan de randen van het eiland. Op Kvitøya leven af en toe ijsberen en vogels die voor hun kolonies de voorkeur geven aan vlak land, zoals roodkeelduikers en Noordse Sternen. Deze vogels komen tijdens het broedseizoen naar Kvitøya. Er is ook een grote populatie walrussen (meer vrouwtjes dan mannetjes) die het eiland als rustplaats gebruiken.
De expeditiegeschiedenis van Kvitøya
Kvitøya werd in 1707 ontdekt door de Nederlandse navigator Cornelis Giles, die het eiland "Giles Land" noemde. De Noorse walvisvaarder Johan Kjeldsen veranderde de naam in 1876 in Kvitøya, waarna het eiland in 1897 de laatste halte werd voor een waterstofballonbemanning onder leiding van de Zweedse ontdekkingsreiziger Salomon August Andr&e acute;e.
In een poging om over de Noordpool te vliegen, werden Andrée en zijn team gedwongen om neer te strijken tussen het pakijs verder naar het zuiden en vervolgens te voet naar Kvitøya te reizen. Helaas stierven ze op het eiland en pas 30 jaar later vond een Noorse zeehondenjager de overblijfselen van de noodlottige expeditie. Op Kvitøya staat nu een monument voor de bemanning.