Het “Witte Eiland” van Kvitøya
Kvitøya ligt in het uiterste noordoosten van de Svalbard archipel, dicht bij de Russische grens. Arctische reizigers die dit verbazingwekkende gebied bezoeken kunnen genieten van het bekijken van de kolossale ijskap van Kvitøyjøkulen, die 705 vierkante km beslaat.
Zoogdieren en vogels op Kvitøya
Hoewel Kvitøya vrij is van wilde dieren op de top van zijn ijskap, zijn er nog steeds veel dieren op de paar heldere plekken aan de randen van het eiland. Kvitøya herbergt af en toe een ijsbeer, maar ook vogels die de voorkeur geven aan vlak land voor hun kolonies, zoals roodkeelduikers en noordse sterns. Deze komen naar Kvitøya tijdens het broedseizoen, terwijl er ook een robuuste walruspopulatie is (meer vrouwtjes dan mannetjes) die het eiland gebruikt als rustplaats.
De expeditiegeschiedenis van Kvitøya
Kvitøya werd in 1707 ontdekt door de Nederlandse zeevaarder Cornelis Giles, die het eiland de naam “Giles Land" gaf. De Noorse walvisvaarder Johan Kjeldsen veranderde de naam in Kvitøya in 1876, waarna het eiland in 1897 de eindhalte werd voor een waterstofballonbemanning onder leiding van de Zweedse ontdekkingsreiziger Salomon August Andrée.
Bij een poging om over de Noordpool te vliegen, werden Andrée en zijn team gedwongen om verder naar het zuiden tussen het pakijs neer te strijken en vervolgens te voet naar Kvitøya te reizen. Helaas stierven zij op het eiland en pas 30 jaar later vond een Noorse zeevaarder de resten van de noodlottige expeditie. Een monument voor de bemanning staat nu op Kvitøya.