OTL03-24, reisverslag, Noord-Spitsbergen Explorer - veelzijdige landschappen, zee-ijs & wilde dieren - vogels spotten, zomer zonnewende

Eindelijk was het zover: het was tijd om aan boord te gaan van het schip Ortelius voor onze expeditie naar Noord-Spitsbergen! Het was een prachtige, zonnige dag toen we aankwamen in de haven van Longyearbyen met kalm, glashelder water. We waren hier dankbaar voor, want we gingen aan boord met zodiacs! Het Expeditieteam en het hotelpersoneel hadden eerder op de dag onze bagage aan boord gebracht en naar onze hutten gebracht. We hoefden alleen nog maar een paar foto's van Ortelius te maken toen we in de zodiacs naderden voordat we de loopplank opgingen.

We werden hartelijk verwelkomd door de bemanning en het personeel die ons hielpen onze hutten te vinden. We hadden wat tijd om het schip te verkennen en ons te oriënteren en een kopje thee of koffie te drinken in de bar. Toen iedereen aan boord was, was het tijd voor de verplichte scheepsveiligheidsvideo en briefing, gepresenteerd door Expeditieleider Sara en Chief Officer Romanas. We kregen alle informatie die we nodig hadden, zoals veilig bewegen op het schip, de dingen die we wel en niet mochten doen en hoe we onze noodreddingsvesten moesten aantrekken. Nadat we dit hadden geleerd, was het tijd voor een oefening om het schip te verlaten, dus nadat we zeven korte en één lange scheepshoorn hadden gehoord, gingen we naar onze hutten, haalden we onze reddingsvesten en gingen we naar onze verzamelplaats in de bar. Daarna werden we naar onze reddingsboten geleid zodat we wisten waar we heen moesten in geval van een echte noodsituatie.

Na de oefening gingen we naar de bar waar Hotel Manager Vova en Expeditieleider Sara een welkomstbriefing gaven, waarin ze uitlegden hoe het leven op het schip er de komende dagen uit zou zien. Toen de briefingformaliteiten waren afgerond, was het tijd om samen met kapitein Per in de bar het glas te heffen om de reis te vieren. Proost iedereen! Toen was het tijd voor onze eerste avondmaaltijd, met een heerlijk buffet verzorgd door Chef Heinz en zijn kombuis team geserveerd door ons vriendelijke eetzaal personeel. Na het eten kregen we onze muck boots die we zouden gebruiken om aan land te gaan; comfortabel maar ook, heel belangrijk, waterdicht voor onze natte zodiac landingen!

Na een lange reisdag was het voor de meesten van ons tijd om naar bed te gaan en wat uit te rusten voor de eerste volle dag van onze reis morgen.

Toen we wakker werden, bevonden we ons vlak voor Faksevågen, een beschutte baai in Lomfjorden. Mist omringde Ortelius op alle fronten en we konden nauwelijks land zien. Toch begon het expeditieteam zich klaar te maken om voor onze veiligheid op zoek te gaan naar ijsberen, maar net voordat ze in de zodiacs stapten, werd de mist erger. Helaas stonden de weergoden deze ochtend niet aan onze kant en dus moest "Plan A", een landing met strandopruiming, worden geannuleerd. "Plan B" was om in zuidoostelijke richting de Hinlopenstrait af te varen om snel ijs te bereiken en op zoek te gaan naar wilde dieren. In de tussentijd gaf Christophe een lezing over de Brünnich zeekoet en bereidde ons voor met alle nodige informatie voor ons avontuur in de namiddag. Hazel gaf later op de ochtend een lezing over de zeehonden die we al hadden gezien en over de zeehonden die we tijdens de rest van de reis hoopten te zien. Net voor de lunch en nog steeds varend in de mist, bereikten we het snelle ijs tussen Spitsbergen en Wahlbergøya. Kort nadat we over het snelle ijs waren gevaren, met nauwelijks zicht, zagen we op wonderbaarlijke wijze een ijsbeer! Ondanks de mist had iedereen aan boord de kans om het dier goed te bekijken, maar het was een bitterzoet moment omdat we ons realiseerden dat het dier erg mager was. Latere foto's van de geeuwende beer onthulden dat hij weinig tanden had, wat suggereerde dat het een ouder dier was dat misschien op natuurlijke wijze het einde van zijn dagen had bereikt.

Na de lunch begonnen de bemanning en het expeditieteam zich voor te bereiden op een zodiac cruise bij Alkefjellet. Deze indrukwekkende klif is een van de grootste broedkolonies van de Brünnich zeekoet op Spitsbergen, met naar schatting 60.000 broedparen! Op weg naar het zuidelijke uiteinde van de klif zagen we enorme zwermen Brünnich zeekoeten in het water. Het vogelleven was magnifiek en de klif zelf was echt een ontzagwekkend gezicht; miljoenen jaren geleden drong basaltmagma binnen in de oude kalksteenlagen in deze regio en vandaag de dag is deze basaltlaag zichtbaar als deze indrukwekkende kliffen. De lucht was bezaaid met zwarte en witte vogels, sommige doken laag en raakten bijna onze hoofden. Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer we konden zien en horen... en ruiken!

Terwijl we langs de klif reden, konden we zien dat de meeste Brünnich's zeekoeten hun ei al aan het uitbroeden waren en ons hun zwarte rug lieten zien. De nesten van de drieteenmeeuwen waren veel hoger op de klif te zien en er waren talloze Grote Burgemeesteren op goede uitkijkposten boven de kolonie op zoek naar voedselmogelijkheden. Toen we het einde van de klif op de felgroene helling bereikten, zagen we enkele Zwarte Zeekoeten broeden in spleten van rotsblokken en de zon begon uit de wolken te komen. We voelden ons nu bijna warm in de zonnige omstandigheden en genoten van het uitzicht op een klein gletsjerfront van de Odin Jøkulen ijskap aan de noordkant van de vogelklif voordat we allemaal teruggingen naar het schip. Na het diner gingen we verder naar het noorden, en we waren allemaal enthousiast over wat de volgende ochtend zou brengen in het zee-ijs!

Na een gestage zeiltocht noordwaarts vanuit Longyearbyen en langs de westkust van Spitsbergen werden we wakker met een aankondiging van onze expeditieleider Sara, die spannend nieuws voor ons had. Een vrouwelijke ijsbeer en haar twee kopjes waren gezien vanaf de brug toen we Krossfjorden binnenvoeren. We kleedden ons snel aan en gingen het dek op, om deze kans om onze eerste beer(s) van deze cruise te zien niet te missen. We konden zien hoe het berenvrouwtje zich tegoed deed aan een walruskarkas en hoe de twee lieve jongen, die nog maar een paar maanden oud waren, in het water speelden. Wat een ongelooflijk begin van deze expeditie!

Na het ontbijt volgden we allemaal de verplichte AECO en zodiac briefing voordat we ons schip vonden voor een indrukwekkend gletsjerfront aan het begin van de fjord. Dit afkalffront van de Lilliehöökbreen is zeven kilometer breed. De schaal van de plek was voor sommigen misschien moeilijk te bevatten, maar niemand kon niet anders dan onder de indruk zijn van de enorme gletsjer die tegen de omringende bergen aan lag en waar het sneeuwveld bovenuit stak. Nadat alle zodiacs in het water waren gelaten, werden we naar de loopplank geroepen voor een zodiac cruise. De blauwe lucht en de zonneschijn zorgden voor een prachtige ochtend en de Lilliehöökbreen gletsjer is zeker een van de meest spectaculaire in Spitsbergen. Zijn enorme gezicht strekt zich uit over het hele einde van de fjord met veel vogelleven waaronder Drieteenmeeuwen, Noordse Sterns en Noordse Stormvogels.

Tijdens de lunch genoten we van de cruise naar Tinayrebukta. Daar aangekomen begon het expeditieteam de landingsplaats voor ons voor te bereiden en te verkennen. Alles was klaar voor vertrek, we maakten een korte zodiac-tocht naar het strand, waar we onze wandelingen begonnen. Degenen die een meer inspannende wandeling wilden, gingen recht omhoog naar de bergkam en volgden deze in het rond. Hier kwamen ze rendieren met kalveren, Alpensneeuwhoenen en veel vogels tegen. De middelste groep werd in tweeën gesplitst en volgde de bergkam, maar had de tijd om het landschap en de schoonheid van het gebied in zich op te nemen. Beide groepen hadden een fantastisch uitzicht op een gewone zeehond. De korte wandelaars konden ook een gewone zeehond van dichtbij bekijken en namen de tijd om de kleinere aspecten van de flora en de vele mossen en korstmossen te waarderen. Onze tijd aan land ging snel voorbij en al snel was het tijd om terug te keren naar de Ortelius voor douches, de dagelijkse recap en briefing. Na het diner kozen velen ervoor om zich terug te trekken in de bar om te vieren wat een ongelooflijke dag verkennen op Spitsbergen was geweest.

Net na 7:00 uur 's ochtends wekte Sara ons via het omroepsysteem met de heerlijke boodschap dat de weergoden in ons voordeel werkten, wat betekende dat Liefdefjorden er goed uitzag terwijl we onze bestemming naderden. Na weer een heerlijk ontbijt landden we op een strand bij Texas Bar. Hier konden we drie verschillende wandelingen maken: kort, middellang en lang. Welk avontuur je ook koos, je kon genieten van het prachtige landschap, het uitzicht over de fjord en bloemen als bergaster, paarse saxifrage, bergzuring en wollige luis. De lange wandelaars kwamen helemaal tot aan een hoog uitzichtpunt waar ze een mannetje Alpensneeuwhoenen tegenkwamen. De middellange en korte wandelaars genoten van de mooie bloemen en andere vogelsoorten die deze plek te bieden heeft, zoals de iconische Koningseider! Sara zorgde ervoor dat iedereen de Texas Bar, een Noorse jachthut uit 1927, kon verkennen voordat ze gingen zwemmen of teruggingen naar het schip.

Tijdens de lunch verplaatste het schip zich verder naar het zuiden, dieper in de Liefdefjorden om de Monacobreen te bereiken - een grote en zeer schilderachtige gletsjer die uitmondt in de fjord. Deze gletsjer trekt zich terug, net als vele andere op Spitsbergen. Als gevolg daarvan voer ons schip in wateren waar heel weinig kaartinformatie over bestaat, omdat dit deel van de fjord ooit onder de gletsjer lag! Nadat we een veilige ankerpositie hadden gevonden, werden de zodiacs te water gelaten en voeren we langs de gletsjer. Elke zodiakgroep had een andere ervaring tijdens de reis door dit etherische zee- en ijslandschap. Ontmoetingen waren er met verschillende Baardrobben, Arctische Skua/Kortbekzeekoet, Zwarte Zeekoet, Noordse Stormvogel, Drieteenmeeuwen en IJseenden. De cruise eindigde met een geweldige ontmoeting met beluga's! Na de zeer aangename cruise keerde de vloot terug naar Ortelius. Daar kregen we onze dagelijkse briefing en recapitulatie van Sara en het expeditieteam. Daarna was het tijd voor het avondeten en een goede nachtrust.

Na een paar dagen verkennen aan land, werden we wakker met een prachtig zeegezicht van ijs met de Seven Islands op de achtergrond. Vandaag besteden we een dag aan het navigeren over het zee-ijs op zoek naar wilde dieren. We konden ons geen betere omstandigheden wensen. Schitterende zonneschijn, geen zuchtje wind en geen wolkje aan de lucht; wat willen we nog meer? We voelden ons zeer bevoorrecht om tijd door te brengen in een omgeving die in de toekomst steeds moeilijker te ervaren zal zijn.

We waren de hele ochtend buiten op zoek naar leven en werden beloond met veel zeehonden op het ijs, waaronder Ringelrobben en Baardrobben. Eén bijzondere waarneming van een baardrob sprong eruit; terwijl hij langs het schip zwom, zagen we hem sierlijk onder water zwemmen. De vogelaars hadden ook een fantastische dag, met langverwachte waarnemingen van een Ivoormeeuw EN de zeldzame Pomarine Skua!

Barbara gaf 's ochtends een geweldige lezing over zee-ijs als ecosysteem en 's middags gaf Sara een briljante lezing over ijsberen. S Avonds hadden we een heerlijke barbecue op het helipad, waar we konden ontspannen en genieten van lekker eten in de frisse lucht van het arctische 24-uurs daglicht. Het weer was opnieuw perfect. De avond ontwikkelde zich tot een dansvloer, terwijl prachtige mist de oceaan bedekte terwijl we terug naar het zuiden zeilden. We werden zelfs begroet door een schitterende mistboog! Jong en oud deden de boogie op Hazel's BBQ party playlist.

Na een stevig ontbijt gingen we aan boord van de zodiacs en op weg naar het zandstrand van Smeerenburg. Op de heenweg passeerden we een punt waar een groep walrussen samengedromd zat op het strand en dat veroorzaakte een golf van opwinding onder de gasten. Nadat de eerste vijf zodiacs met gasten aan land waren gegaan, werden ze langs het strand geleid door gidsen Hazel, Misha en Allan naar een uitkijkpunt waar ze de walrussen konden bewonderen: echte iconen van de Noordpool! De besnorde beesten waren erg ontspannen en slaperig, dus een uur lang keken we naar ze. Het grootste deel van de tijd waren de Walrussen niet zo actief, maar af en toe maakten ze een beweging in hun krappe groepje, waardoor het publiek in stilte moest lachen als ze met hun slagtanden naar elkaar prikten of luid snuivend uitademden.

Ondertussen werden de laatste vijf zodiacs aan land geleid door gidsen Christophe, Barbara en Aitana op een verkennende wandeling door het gebied dat van enorm cultureel en historisch belang is. Smeerenburg was de locatie van een Nederlands walvisstation in de eerste helft van de 17e eeuw. Op het hoogtepunt werkten er zo'n 200 mannen die walvissen verwerkten die in de fjorden van Spitsbergen waren gevangen. In een notendop was het een plek waar Groenlandse Walvissen op afschuwelijke wijze werden gedood en vernietigd. We stelden ons het strand voor dat bezaaid lag met gedeeltelijk uiteengereten karkassen, de ondraaglijke stank en de wolken vogels die aanvlogen om zich te voeden met het afval. Er is weinig overgebleven van het walvisstation, maar we konden wel enkele van de cirkelvormige formaties van 'blubbercement' zien die aangaven waar de enorme probeersels stonden die werden gebruikt om olie uit de blubber te halen. Een eenvoudige koperen plaquette op een frame van Siberisch drijfhout markeerde de locatie, die wordt herinnerd als de eerste olie-onderneming van Europa.

Halverwege de ochtend wisselden de twee groepen van plaats. Een deel van onze tijd aan land was gewijd aan het schoonmaken van het strand, een traditie die Oceanwide Expeditions probeert na te leven op ten minste één landing van elke reis naar Spitsbergen. Er werd een fantastische hoeveelheid plastic afval verzameld omdat iedereen enthousiast meedeed.

De stafradio's knetterden toen er een melding binnenkwam van de Ortelius brugwacht dat er een Ijsbeer was gezien door officier cadet Erik! Assistent-expeditieleider Claudio werd met een zodiak op onderzoek uitgestuurd. Het was aan de overkant van het water, in een baai genaamd Virgohamna op Danskøya (Danes Eiland). Expeditieleider Sara nam onmiddellijk de beslissing om onze landing te sluiten en alle gasten zo snel mogelijk van land te halen, niet omdat we gevaar liepen voor de beer, maar omdat het een fantastische kans bood om dit prachtige dier te zien. Ze vroeg dat alle overgebleven zodiacs vanaf het schip te water gelaten zouden worden en dat alle gasten er onmiddellijk in zouden stappen. Sommigen van ons waren al terug aan boord en hadden onze outdoorkleding al uit, maar de spannende aankondiging dat we een kijkje gingen nemen bij de beer deed ons in alle haast onze waterdichte kleding weer aantrekken! De zodiacs verzamelden zich vlak bij Virgohamna en naderden langzaam de plek waar de beer genoot van een ontspannen wandeling langs de waterlijn. Onze gidsen identificeerden al snel dat het een jong mannetje was, misschien pas drie of vier jaar oud. Het beste nieuws was dat hij in fantastische conditie was met gezonde vetafzettingen op alle juiste plaatsen voor een ijsbeer! De zodiacs lagen vlak voor de kust en de beer liep rustig langs ons heen, stopte af en toe om ons te bekijken en de lucht op te snuiven. Op een gegeven moment stopte hij om een door mensen gemaakt relikwie dat tussen de rotsen lag te betasten. Het was echt een fenomenale ontmoeting met het wezen dat we allemaal naar het hoge noordpoolgebied hadden gereisd in de hoop het te zien. Sommige mensen huilden van de ervaring en vrijwel iedereen was sprakeloos. Onder de duizenden foto's die van dit prachtige schepsel werden genomen, bevonden zich enkele echt spectaculaire kadervullende beelden.

De lunch was geopend terwijl we de beer vanuit de zodiacs bewonderden, maar het restaurant was een tijdje leeg omdat we ons eten uitstelden voor de tijd met de prachtige beer. Uiteindelijk moesten we toch weg, dus nadat we ons rustig van de beer hadden verwijderd, snelden we terug naar het schip, kleedden we ons uit en gingen we op weg naar een welverdiende maaltijd. Het anker ging omhoog en Ortelius ging op weg naar Magdalenafjord, verder naar het zuiden langs de kust. We kwamen halverwege de middag aan en al snel lagen alle zodiacs op het water om ons mee te nemen voor een verkenningstocht van deze spectaculaire plek. Het landschap was adembenemend; torenhoge bergen, tuimelende gletsjers en steile, met kiezels bedekte hellingen waar ontelbare Kleine Alken hun thuis vonden. Hier en daar staken zeehonden hun kop op en er werden verschillende vogels gezien, waaronder Eideren, Noordse Sternen, Zwarte Zeekoeten, Brandganzen, Kleine Rietgansen en Sneeuwgors. De vogelaars waren vooral enthousiast over de grote aantallen Koningseideren. Er waren ook verschillende rendieren te zien die over de steile berghellingen liepen. We gingen zo ver mogelijk de fjord in, waar de Waggonway-gletsjer in zee uitmondt. Deze merkwaardige naam lijkt het resultaat te zijn van een schijnbare middenmorene die twee perfect parallelle lijnen over het midden van de gletsjer laat lopen, die lijken op de sporen van een oude wagen.

We keerden terug naar het schip en passeerden Gravneset, een punt dat de locatie is van ongeveer 130 of meer eeuwenoude graven van walvisvaarders en zeelieden, dat nu een beschermd gebied is van bijzondere culturele en historische betekenis. In de buurt was een hut van een Sysselmannen (gouverneur van Spitsbergen) te zien. Terug aan boord maakten we ons klaar voor de briefing die ons zou voorbereiden op de activiteiten van de volgende dag, voordat we naar het diner gingen. En zo eindigde een werkelijk opmerkelijke dag waarop de heer van de Noordpool, de ijsbeer, ons vereerde met zijn aanwezigheid en onze harten raakte.

Vanochtend arriveerden we bij Alkhornet en bewonderden we de indrukwekkende, torenhoge rotswand die een perfecte ondergrond biedt voor nestelende Drieteenmeeuwen en Noordse stormvogels, samen met Zwarte Zeekoeten die geen nest bouwen maar hun peervormige eieren direct op de richels van de rotsen leggen. Nadat het expeditieteam de plek veilig had verkend en hun posities had ingenomen rond de perimeter van de plek, werd er omgeroepen dat we aan boord konden gaan van de zodiacs. We konden niet wachten om aan land te gaan en te genieten van het vrij rondlopen binnen de grenzen van de gidsen, waarbij we konden kiezen hoe we onze drie uur aan land wilden doorbrengen. Sommigen kozen ervoor om energiek het hele gebied te bewandelen, inclusief een wandeling de helling op naar de locaties van gidsen Christophe en Keechy die zich onder de imposante piek op het hoogste punt van de perimeter bevonden. Alkhornet dankt zijn naam aan het feit dat het een thuis is voor alken (Alk), zoals de eerder genoemde Brünnich's zeekoeten, en aan het feit dat het de vorm heeft van een hoorn (die het meest lijkt op die van een neushoorn, geen dier dat we in het noordpoolgebied zien!)

Andere gasten kozen ervoor om lager op de vlakke, met vegetatie begroeide vlakte van de camping te verblijven, waar ze konden genieten van een fantastisch uitzicht op Spitsbergen Rendieren die zo vertrouwensvol waren dat je ze bijna tam kon noemen! Ze zijn helemaal niet gedomesticeerd, maar het feit dat ze na een magere winter het beste moeten halen uit de zomerse vegetatie om te eten, betekent dat ze volledig gefocust zijn op eten, zelfs als dat ze in nauw contact brengt met hun menselijke waarnemers. Een ander wildlifehoogtepunt was het zien van een paar Poolvossen met hun schattige jongen! Deze kleintjes kunnen maar een paar weken oud zijn geweest en waren erg klein. Ze leken te genieten van het verkennen van hun nieuwe wereld, ze buitelden rond terwijl ze samen speelden en wachtten tot hun ouders proviand kwamen brengen. Wat het vogelleven betreft, genoten we van de Noordse jager, de Kleine Rietgans, de Brandgans en de Sneeuwgors. Na een paar uur aan land was het tijd om terug aan boord te gaan voor de lunch.

Na onze middagmaaltijd gingen we om de hoek naar Ymerbukta om te genieten van de unieke en gedenkwaardige ervaring om een gletsjer aan te raken! Esmarkbreen is een zeer langzaam bewegende gletsjer met een deel van zijn eindvlak op het land, wat betekent dat het veilig is om hem aan te raken. Na de schilderachtige rit over de baai naar de landingsplaats stapten we aan land en liepen we over de morene door het modderige sediment naar de gletsjer. We waren onder de indruk van deze verbazingwekkende rivier van ijs en het voelde echt als een speciale manier om onze reis naar het einde te brengen, wetende hoe belangrijk ijs is, niet alleen voor het Arctische ecosysteem, maar ook voor het wereldwijde klimaat.

Het was een prachtige namiddag met een strakblauwe hemel en zonneschijn en we genoten van elk moment van onze tijd, wetende dat dit de laatste landing van onze reis zou zijn. We zagen konings- en eidereenden en talloze zeehonden die op het snelle ijs voor de gletsjer lagen.

Na een paar uur aan land te hebben doorgebracht, gingen we met tegenzin terug naar de landingsplaats, gingen we aan boord van de zodiacs en terug naar Ortelius om verder te gaan (of te beginnen!) met het inpakken van onze tassen. Na het inleveren van onze laarzen was het tijd voor kapitein Per's afscheidscocktail in de bar, dus daar verzamelden we ons en samen met hem en het expeditieteam hieven we een glas prosecco of een non-alcoholisch alternatief om onze fantastische reis te vieren. Voordat we samen van onze laatste avondmaaltijd genoten, bekeken we de diavoorstelling aan het einde van de reis die was voorbereid door expeditiegids Misha. Dit was een spectaculair fotografisch en videografisch verslag van de ervaringen die we de voorbije week hadden gedeeld en we vonden het allemaal prachtig om terug te denken aan de ongelooflijke bezienswaardigheden van Spitsbergen. Dit bracht bij velen een traan in de ogen omdat we eraan herinnerd werden hoe speciaal deze plek is; de fauna en flora, landschappen en het ijs van deze Arctische archipel zouden voor altijd in ons hart en ons geheugen gegrift blijven. We verlieten de bar en gingen op weg naar het restaurant met een glimlach op ieders gezicht: hebben we echt al die dingen gezien en gedaan in slechts één week?! We voelden ons zo gelukkig.

Na een heerlijke maaltijd waren we dankbaar dat we de kans kregen om verschillende afdelingen van het schip te zien en een dankbaar applaus te geven, waaronder het hotel, de huishouding, de kombuis en de dekbemanning.

Na zeven prachtige dagen was onze Spitsbergen-expeditie voorbij, maar de herinneringen die we hadden gemaakt zouden voor altijd bij ons blijven. Met onze bagage buiten onze hutten klaar voor het personeel en de bemanning om de loopplank naar beneden te brengen, gingen we op weg naar het ontbijt. Na afscheid te hebben genomen van de bemanning van de eetzaal, namen we onze overgebleven spullen mee en gingen we van boord op de kolenpier. Er was nog net genoeg tijd om afscheid te nemen van het expeditieteam voordat we in de bussen stapten en vertrokken voor onze verdere reis.

Allemaal bedankt voor zo'n gedenkwaardige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur, enthousiasme en geduld toen het weer besloot dat we iets anders moesten doen. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn!

Totale afstand gezeild op onze reis: 913 zeemijlen

Het verst noordelijk: 81°06.100' N - 020°35.769' E

Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Per Andersson, expeditieleider Sara Jenner, hotelmanager Volodymyr 'Vova' Cherednychenko en alle bemannings- en expeditiemedewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen! We kijken ernaar uit om jullie weer te zien op een van onze schepen voor een nieuw avontuur.