OTL21-19, reisverslag, Antarctisch schiereiland - Basiskamp

Het was laat in de middag op een winderige maar zonnige en mooie dag in Ushuaia. De eerste passagiers die om 16.00 uur aankwamen bij Ortelius waren een groep jonge (of jong van hart!) avonturiers. Al het expeditie personeel begroette de gasten toen ze voor de eerste keer de loopplank beklommen en hotelmanager Sigi had al snel alle gasten toegewezen en naar hun hutten gebracht waar ze tijdens onze reis zullen verblijven. Nadat elke passagier aan boord was en een hut had, hielden we onze verplichte veiligheidsoefening, iedereen leek het leuk te vinden om oranje te dragen! Voor het diner stelden alle gidsen zich voor en Claudia, onze EL gaf ons een kleine introductie over expeditie cruisen in Antarctica. Onze scheepsdokter (Rob) hield na het diner een 'pleister en pillen party' om te proberen te voorkomen dat iedereen zich te zeeziek zou voelen. Alleen de tijd zou leren of het had gewerkt, want helaas had de voorspelling de beruchte 'Drake shake' beloofd.

Toen we werden gewekt door onze expeditieleidster Claudia, bevonden we ons volledig omringd door open water. We zaten in de Drake passage en ze was niet bepaald vriendelijk voor ons. Er stond een constante wind van 30-35 knopen, met een topsnelheid van 45 knopen (!), waardoor er een deining van 4-5 meter stond en het schip behoorlijk bewoog. Vanwege het ruwe water waren de buitendekken gesloten, dus vulden we onze dag met meerdere lezingen en probeerden we onze bewegingen tot een minimum te beperken, aangezien velen van ons zich niet 100% voelden. Onze lezingen van die dag lieten ons kennismaken met veel aspecten van Antarctica die voor sommigen van ons onbekend waren. Claudia begon de dag met een lezing over de vogels van de Zuidelijke Oceaan. Een geweldig overzicht en diepgaande blik op de vogels die we rond het schip konden zien vliegen. Daarna gaf Ian een interessante lezing over de zeehonden van Antarctica die de subtiele, maar belangrijke verschillen liet zien tussen de zeehonden die we de komende dagen zouden kunnen zien. In de namiddag gaf Rustyn zijn lezing over het Antarctisch Verdragssysteem en IAATO - met alle politieke aspecten van dit complexe onderwerp. Later gaf Amelie een lezing over fotografie en hoe je het beste gebruik kunt maken van de camera die je hebt om de verbazingwekkende natuur en het landschap vast te leggen. Hoewel het een zware dag was op de Drake Passage, hebben we onze tijd nuttig gebruikt en veel geleerd. Ondertussen werden er buiten verschillende vogels gezien. Wenkbrauwalbatrossen, Noordelijke Albatrossen en Zuidelijke Albatrossen vlogen rond het schip. Omdat er veel wind stond, leken de vogels zich prima te vermaken - niet beïnvloed door het weer dat sommigen van ons zoveel last bezorgde. Ondanks de ruwe zee was het toch de moeite waard om wat tijd op de brug door te brengen en te kijken naar wat de oceaan te bieden had. Aan het einde van de dag hadden we onze eerste recap. Hier legde Claudia de plannen voor de volgende dag uit en liet ons de voorspelde weerkaarten zien. Morgen zouden we waarschijnlijk veel rustiger weer hebben, goed nieuws! Toen de recap voorbij was, was het tijd voor een heerlijk diner waarna we samenkwamen in de bar om nieuwe vrienden te ontmoeten en te genieten van de voorpret van wat komen ging..

We ontwaakten met een zonnige ochtend met een bijna kalme zee! Dit was goed nieuws voor veel van ons die zich een beetje zeeziek hadden gevoeld, want het betekende dat iedereen een goede nachtrust had. Ortelius had een zachte beweging en het was een opluchting om de zachtere kant van de Drake Passages te zien. Een paar Kaapse stormvogels en Zuidelijke Reuzenstormvogelen lieten zich zien met hun verbazingwekkende vliegen, wheelen en duiken rond Ortelius. Sommigen van ons als vroege vogels werden beloond toen een bultrug werd gezien, deze verscheen weer tijdens Claudia's IAATO briefing, wat de briefing zeker een beetje onderbrak, maar onze EL zorgde ervoor dat niemand een deel van deze belangrijke briefing miste. Het waarnemingenformulier kreeg regelmatig vinkjes toen we meer walvissen, verschillende vogels en één pinguïn identificeerden - die vrij moeilijk te identificeren was vanaf het schip omdat hij voorbij raasde in het water. Berichten over onze eerste ijsberg in de namiddag trokken zeker onze aandacht en iedereen stond te popelen om naar Antarctica te gaan om meer van deze enorme wonderlijke stukken ijs te zien. In de ochtend hadden we een vacuümfeest! Dit was voor de bioveiligheid zodat we geen zaden, sporen of kleine dieren mee naar Antarctica namen die daar niet horen te zijn. Laarzen en zwemvesten werden uitgedeeld en we waren allemaal klaar om te gaan! S Avonds gaven onze activiteitenbegeleiders hun briefings aan alle groepen: kajakken, bergbeklimmen, sneeuwschoenwandelen, fotografie en kamperen. Dit zorgde ervoor dat iedereen er klaar voor was en heel veel zin had om op avontuur te gaan in Antarctica.

De vierde dag van ons Antarctische avontuur begon ongelooflijk mooi met een fantastische zodiac cruise in en rond de haven van Orne. We konden onze eerste kolonie van dichtbij bekijken met zowel Ezelspinguïnen als Kinband pinguïns die ons een show gaven. Zodra iedereen terug was op Ortelius zetten we koers naar Cuverville Island, net ten zuiden van Orne Harbour, om wat tijd door te brengen met de lokale Ezelspinguïnen die deel uitmaken van de grootste Ezelspinguïnen kolonie in Antarctica. Onderweg genoten we van uitzichten op de opvallend blauwe zee onder besneeuwde bergtoppen en prachtige ijsbergen. Het weer bleef de hele ochtend en middag goed met zon en weinig tot geen wind. Een werkelijk fenomenaal begin van onze eerste excursiedag op het ijsblauwe continent voor deze onvergetelijke reis. De spanning liep hoog op bij de recapitulatie en briefing die avond; niet alleen stonden we te popelen om te horen over de activiteiten van morgen, maar bijna 30 aspirant-kampers hoopten de nacht op het ijs door te brengen. De omstandigheden bleven goed, ze trokken hun slaapspullen aan en vertrokken vol goede moed rond 20.00 uur. Aan boord werd druk gespeculeerd over hoe ze zich 's ochtends zouden voelen... Kajakken Dit was de eerste kajak van het seizoen in Antarctica voor Ortelius. We stapten in onze kajaks in de haven van Orne, waar we prachtige omstandigheden hadden, zonneschijn en nauwelijks wind. Zo vroeg in het seizoen moesten we ons een weg banen door veel ijs en het voelde meer alsof we ijsbrekers waren dan kajakkers. Maar ons harde werk loonde, want we konden genieten van de pinguïns. In de namiddag kajakten we in de buurt van Cuverville, rond enorme ijsbergen en volgden de kustlijn van de grootste Ezelspinguïn kolonie op het schiereiland. Bergbeklimmen AM - Acht van ons vertrokken vanuit Orne Harbour in twee teams met sneeuwschoenen aan bereikten we de col en de Ezelspinguïnen kolonie. Onder een blauwe hemel en zonder wind leken de kinbanden blij om ons te zien na 8 maanden zonder bezoekers. Overgestapt op stijgijzers beklommen we de steile en onbeschutte bergkam naar de top met een prachtig uitzicht. Voorzichtigheid was geboden bij de afdaling met een grote val die ons op de hielen zat aan de linkerkant. Cuverville PM - Twaalf van ons met sneeuwschoenen en ijsbijlen beklommen de steilere sneeuwhellingen tot de hoek minder werd en we de ijskap bereikten. Toen we de top bereikten, genoten we van het uitzicht aan de andere kant van het eiland met een steile afdaling naar de oceaan. Kamperen: Kerr Point Na onze eerste dag in Antarctica was er veel verwachting voor onze eerste nacht kamperen op Kerr Point. Na het verkennen van een uitstekende plek was het duidelijk dat het weer niet gunstiger voor ons kon zijn. We kwamen rond 20:30 uur aan en kregen meteen een briefing over onze locatie, het opzetten van ons kamp en wat we konden verwachten tijdens de nacht. Iedereen begon als een team te werken om deze afgelegen kampeerplek om te toveren tot ons thuis voor de nacht. Het schip voer uit het zicht en liet ons in complete stilte achter. Nadat we onze kampeerplekken hadden uitgegraven, kropen we allemaal in onze bivys voor de nacht en probeerden we wat te slapen zodat we zo uitgerust mogelijk zouden zijn voor onze zodiac pick-up om 05:30 uur. De temperatuur daalde die nacht laag en vanuit onze bivys konden we de hele nacht ijsvallen en lawines horen. Een geweldige herinnering aan onze kleine plaats op dit uitgestrekte ijzige continent.

Vandaag was een dag vol wonderen. Toen we in Neko Harbour begonnen, dreigde de wind ons te verhinderen de zodiacs te laden of aan land te brengen. Terwijl we wachtten, ging de wind liggen zodat het veilig was om de zodiacs te laden met een beetje extra hulp van Zet. Met kleine wolkjes in de lucht kon het licht niet beter zijn voor foto's. Na een hobbelige rit in de zodiacs kwamen we aan op het strand. Onze landing bij de ezelspinguïns was een hele uitdaging en je moest meteen sneeuwschoenen aantrekken, anders zakten je benen tot je knieën weg in de sneeuw. De Ezelspinguïnen waren erg nieuwsgierig naar wat er op hun strand gebeurde, dus ze kwamen meteen kijken. We passeerden enkele van hun rookerijen op weg naar het hoge uitkijkpunt dat uitkijkt over Neko Harbour en Andvord Bay. De bergbeklimmers waren al ver boven ons en liepen naar de rand van de gletsjer, ze liepen over het puin van een recente lawine, een heel avontuur. Na een snelle lunch op het schip kwamen we aan op Danco Island. Wat een verschil hadden een paar uur gemaakt, er was geen wind, blauwe luchten zover het oog reikte en prachtige zonnige weerspiegelingen in het glasachtige water. De kajakkers vertelden ons later dat ze het bijna te warm hadden tijdens het kajakken en genoten ervan om hun weerspiegeling terug te vinden in het gladde water om hen heen. Bovendien meldden de kajakkers dat ze een Weddellzeehond hadden gevonden die zachtjes snurkend op een rots lag. De bergbeklimmers vonden hun weg naar steile gletsjerrotsen met hun gidsen om te ijsklimmen. Aan wal hadden we onze handen vol aan de honderden Ezelspinguïnen die rondliepen, gleden en struikelden. Een snelweg van op en neer gaande pinguïns was dan ook een drukke oversteekplaats waar we even moesten wachten op onze beurt. Het uitzicht vanaf de top van Danco eiland (hoewel het een warme wandeling naar boven was!) was gewoon adembenemend en absoluut de moeite waard. Als klap op de vuurpijl hadden we een heerlijke en welverdiende BBQ georganiseerd door het hotelpersoneel op het helidek. Met genoeg bier en wijn voor iedereen keken we naar de zonsondergang met oranje, rode en paarse kleuren die de hemel vulden. Kajakken Na een winderige ochtend die het kajakken verhinderde, nam de wind gelukkig af tot niets toen we aankwamen bij Danco eiland. De zee was als een spiegel en we doorsneden het perfect vlakke water toen we ten zuiden van Danco eiland peddelden. Ezelspinguïnen sprongen rond onze kajaks en we zagen een ijsberg rollen. Bergbeklimmen: AM - Bij de landing in Neko Harbour klommen twaalf van ons in twee teams omhoog naar de steile kliffen en verwarde gletsjers erboven, we trokken de diepten van de gletsjer in langs grote spleten en lawinepuin. Weer een blauwe dag om het Antarctisch schiereiland van bovenaf te bekijken. PM - Ijsklimmen! Op het steile ijs naast de zee in Danco Island werden drie toptouwen uitgezet. Met behulp van twee technische ijshulpmiddelen en stijgijzers testten twaalf enthousiaste klimmers zichzelf op het bijna verticale ijs. Dit alles tegen de achtergrond van een kalme zee in perfect weer.

De zon liet zich vanochtend wat traag zien, maar dat weerhield ons er niet van om Damoy Island te bezoeken. Aan wal wachtten Ezelspinguïnen en een Weddellzeehond ons op. Er zijn enkele historische Britse en Argentijnse veldhutten en we konden in de Britse hut kijken. De Britse hut werd in november 1975 opgericht door de British Antarctic Survey (BAS). Deze werd voornamelijk gebruikt als doorgangsstation voor BAS-personeel en voorraden die naar het zuiden moesten worden gevlogen als het ijs de toegang tot Rothera per schip verhinderde. Er werd gevlogen vanaf de skipiste op de gletsjer boven de hut bij Damoy. De hut werd in 1993 voor het laatst door BAS bewoond. De Bahai Dorian hut werd opgericht door de Argentijnse marine op 23 februari 1953 en werd (en wordt nog steeds) gebruikt als noodhut. Sommigen van ons genoten van de pinguïns of maakten een wandeling op de heuvel, de kajakkers gingen kajakken en onze groep bergbeklimmers maakte een geweldige wandeling op de gletsjer en tegen een enorme ijswand, het zag er verbluffend blauw uit. Voor ons middaguitstapje hadden we iets speciaals in petto! We konden (met de uitstekende begeleiding van Tim en Johnny) een wandeling maken op wat zee-ijs dat aan de kust vastzat en 'snel ijs' wordt genoemd. Dit ijs zal waarschijnlijk de komende week of zo gesmolten zijn, dus het was heel bijzonder om deze ervaring te hebben. We zagen een Weddellzeehond met een pup en genoten natuurlijk van de Ezelspinguïnen op het eiland. De wind was aangetrokken en het was een kille reis terug naar het schip, waar warme douches wachtten! Vanwege de wind en het zee-ijs ging het kamperen niet door, maar we geven niet op en duimen voor de volgende keer. In plaats daarvan gingen we allemaal zitten voor weer een uitstekende maaltijd bereid door onze chef-koks aan boord. Kajakken: Het was een beetje winderig vanmorgen bij Damoy, maar dat weerhield 14 sterke kajakkers er niet van om er op deze zonnige koude ochtend op uit te gaan. We kajakten rond ijsbergen tot aan een Ezelspinguïnen kolonie en kregen de kans om zowel een pinguïn te zien duiken vanaf de rotsen en een demonstratie van hoe ze hun weg uit de zee klommen. Bergbeklimmen: AM - Vanuit de hutten klommen we in onze sneeuwschoenen naar de gletsjer en de oude landingsbaan die leidt naar de steile hellingen van Jabet peak. Zigzaggend over de steiler wordende stompe graat kwamen we in een grote gletsjerspleet waar we alle twaalf stonden met een torenhoge ijswand boven ons. Na het uitzicht op Port Lockroy in ons op te hebben genomen, daalden we op onze sneeuwschoenen af naar de kust. Jabet Peak, Damoy Point PM - Iedereen kwam op een avontuur op zeeijs langs het toneel van een walvisvaartgeschiedenis met oude graffiti en borden. We gingen terug het zee-ijs op langs een spectaculaire ijsrots en een moeder en jong van een Weddellzeehond.

Onze dag begon toen de Ortelius naar het zuiden zeilde richting Pleaneau Island door het prachtige Lemaire Channel, het was adembenemend, niet alleen in schoonheid maar ook met de bijtende temperatuur van de wind! We zaten met velen op de boeg en trotseerden de wind, terwijl kapitein Yury ons door het smalle kanaal navigeerde. Toen we de Straat van Penola binnenvoeren, kregen we te maken met veel zee-ijs waar de Ortlieus zich een weg doorheen kon banen aan de zuidkant van de Lemaire. Gelukkig was de wind gaan liggen en konden we aan land gaan bij het prachtige Pleaneau Island. Met sneeuwschoenen tussen de Ezelspinguïnen en onze bergbeklimmers die de oostkant van het eiland beklommen, werd het een geweldige ochtend. Nadat we het schip verder zuidwaarts hadden gebracht in de Straat van Penola, bevonden we ons in Port Charcot op het historische Petermann Island. Met een adembenemend uitzicht vanachter de ruggengraat aan de uiterste oostkant van het eiland konden we enorme ijsbergen en een zeer eenzame en slome Weddellzeehond zien. Aan de noordkant, toen we wat hoger wandelden, zagen we onze eerste en enige glimp van de zeldzame, en steeds zeldzamer wordende, Adéliepinguïn kolonie. Op zijn zachtst gezegd een prachtige traktatie. Port Charcot; genoemd naar Jean-Baptiste Charcot, de kapitein van de Porquois-Pais, het tweede Franse Antarctische expeditieschip van Charcot in 1903-05, dat in de baai overwinterde. Later die avond brachten we 31 van onze gelukkige kampeerders terug naar het uiterste noordelijke puntje van Pleaneau Island voor een besneeuwde en mistige - maar bevredigende - overnachting op het ijs. Petermann kajakken: In de namiddag was de wind gaan liggen en konden we in de kajaks stappen bij Petermann Island. We kajakten langs de oostkant van het eiland en voor een deel van de weg moesten onze kajaks zich meer gedragen als ijsbrekers dan als kajaks. In een kleine ondiepe baai die alleen per kajak bereikbaar is, kregen we de kans om zowel Adéliepinguïnen als nestelende blauwoog kuifaalscholvers te zien. Als geweldige afsluiter van het kajakken deze middag landden we op een ijsschots vanuit onze kajaks. Bergbeklimmen: AM - Op het zeeijsavontuur van vandaag reisden we naar een klein eiland met spectaculaire ijsbergen (de graveyard), op de terugweg brachten we wat tijd door met een Weddellzeehond op het ijs voordat we eindigden met een beklimming in onze sneeuwschoenen naar het hoogste punt van het eiland. PM - Langs Adéliepinguïnen ging ons team van elf naar Circumcision cove en de steile ijskap die naar het hoogste punt van het eiland leidt. Het team deed zijn best, maar soms is teruggaan de beste optie als de omstandigheden niet goed zijn. Nadat we van het uitzicht over de baai hadden genoten, daalden we af om de adelies te zien. Kamperen: Hovgaard De kampeernacht op Hovgaard begon met een discussie of kamperen überhaupt wel mogelijk was. De grijze wolken en voorspelde sneeuwval zorgden ervoor dat de campinggidsen zich afvroegen hoe de nacht zou verlopen. Maar omdat iedereen erg positief en enthousiast was, leek het erop dat het team het aankon - en ze besloten door te gaan. Nadat de zodiacs de kampeerders aan land hadden gebracht, was er een briefing over onze kampeerplek en uitrusting. Iedereen keek toe hoe de gidsen de privacymuren bouwden voor de badkamer van het kamp en ze waren het erover eens dat dit misschien wel het beste uitzicht was dat een badkamer ooit zou kunnen hebben. Terwijl iedereen zich in zijn bivys installeerde, liep een groep pinguïns door het kamp en besloot om bij ons te blijven voor de nacht. Rond 1 uur 's nachts begon de sneeuw constant te vallen en bedekte iedereen en alles langzaam met 6 cm verse sneeuw. S Ochtends was het hele team vol goede moed en braken we het kamp snel en efficiënt af. Tegen 05:30 uur waren we terug bij het schip voor een kop warme koffie. Het was een koude en besneeuwde nacht, maar een nacht die niemand ooit zou vergeten.

We begonnen onze dag op Hovgaard Island waar we onze campers moesten ophalen na een koude en besneeuwde nacht. We voeren noordwaarts door het Lemaire Channel richting Paradise bay. Met al onze hoop gevestigd waren we op zoek naar beter weer dat een zodiac cruise mogelijk zou maken. Onze tocht naar boven verliep vlot met veel Sneeuwstormvogelen die rond het schip vlogen. Bij aankomst in de baai zag het weer er slecht uit, maar met de volle motivatie van de expeditiebemanning lieten we de zodiacs zakken en baanden we ons een weg naar het onderzoeksstation Brown voor een landing. Met veel ijs in de weg waren er al wat twijfels en nadat onze kapitein had gezegd dat er nog meer ijs op komst was, moesten we een moeilijke beslissing nemen. We konden niet veilig landen. Met plan C in de mouwen gingen we verder noordwaarts naar een plaats genaamd Cierva Cove. Aangezien dit een rit van 5 uur naar het noorden was, hadden we wat tijd te vullen en wat was een betere manier dan iedereen aan dek te roepen voor een sneeuwpopwedstrijd. Te beginnen met een intens sneeuwballengevecht tussen de passagiers en de expeditiebemanning! Er werden verbazingwekkende sculpturen gemaakt, van een piepkleine tot een gigantische sneeuwpop, walvissen en pinguïns. Clouds kondigde de winnaar van de wedstrijd aan, The Penguin! De winnaars konden genieten van een fles wijn. We baanden ons een weg door de Gerlache-straat en vonden een positie om bij Cierva Cove te blijven, zodat we de volgende dag extra vroeg konden beginnen met onze zodiac-cruise.

Het weer bleef stabiel en om 7:00 uur gingen we van boord voor een verbazingwekkend mooie zodiac cruise in de buurt van Primavera Station in Cierva Cove. Een kalme maar besneeuwde cruise in de vroege ochtend bracht ons tussen blauwe ijsbergen en stilstaand water omringd door bruisend ijs. De rustige omstandigheden zorgden voor een prachtige laatste excursie waarbij we allemaal genoten van het laatste uitzicht op de meest adembenemende plek op aarde. Wat een traktatie! Zodra we uit de beschutting van het schiereiland waren, kwamen we in de volle kracht van de storm terecht, waarbij het schip veel bewoog en mensen een tijdje in hun hut bleven om aan de beweging te wennen. De storm bereikte zijn hoogtepunt met een kracht 10, echt ruwe zee. In de namiddag voelden sommigen zich goed genoeg om aan te schuiven in de bar voor wat team trivia. Pippa had een prachtige quiz samengesteld waar iedereen in de bar van kon genieten. Een leuke quiz die vooral bestond uit vragen over alle informatie en leuke weetjes die we de afgelopen dagen in Antarctica hadden verzameld. Een geweldige manier om onze laatste dag in Antarctica af te sluiten, want we beginnen aan onze reis noordwaarts naar Ushuaia.

Na een hobbelige avond had het weer midden in de nacht besloten om ons allemaal een pauze te gunnen en het beter te maken zodat we wat konden slapen. S Ochtends was het buiten nog steeds ruw en dus bleven de dekken gesloten. In plaats daarvan genoten we van twee boeiende lezingen. De eerste over walvissen in de Zuidelijke Oceaan door Pippa en de tweede met Ian over de voedingsgewoonten en het gedrag van de walvissen. In de namiddag leerden we over Tim's tijd wonen en werken in Antarctica en sloten we de namiddag af met een leuk spel met het expeditieteam in de bar - kijken wie het best kon liegen!

Het weer was vannacht voldoende gekalmeerd, zodat we weer van de frisse lucht konden genieten! Weer een dag op zee, maar we waren zeker ontsnapt aan het ergste van de storm die ons op de hielen zat. S Ochtends leerden we van Pippa over de vreemde en wonderlijke geluiden van de oceaan en net na de lunch leerden we van Koen over de evolutie van pinguïns. Toen was het tijd om onze rubberlaarzen en zwemvesten terug te geven. We konden niet geloven dat de reis bijna ten einde was! S Avonds hadden we onze laatste recapitulatie, een aantal schitterende foto's en diavoorstellingen werden getoond en de kapitein kwam langs om ons te bedanken voor een prachtige reis.

We werden voor de laatste keer wakker met een wake up call van onze EL, dit was helaas onze ontschepingsdag. We hadden allemaal de Drake-shake overleefd (!) en met gemengde gevoelens bevonden we ons in Ushuaia, blij dat de bewegingen van het schip waren afgenomen, maar verdrietig dat het avontuur voorlopig voorbij was. Na ons ontbijt aan boord namen we afscheid en verlieten we het goede schip Ortelius, hoewel onze reis voorbij was, was het gewoonweg fantastisch en we hebben allemaal herinneringen voor het leven. Dank jullie allemaal voor zo'n geweldige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook moge zijn! Totale afstand gevaren: 1637,5 zeemijl Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Yury Marin, expeditieleider Claudia Holgate, hotelmanager Sigi en alle bemanningsleden en medewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen.