PLA02-24, reisverslag, Noord-Spitsbergen Explorer - Veelzijdige landschappen, zee-ijs & wilde dieren

Vandaag is het zover! Het is eindelijk tijd om aan ons arctische avontuur te beginnen! In de late namiddag kwamen we aan op ons schip Plancius, ons nieuwe thuis voor de komende 8 dagen. Het schip schommelde zachtjes tegen de peer toen we de loopplank naar de dekken beklommen. Het was een prachtige dag. De zon scheen en het voelde niet aan als de Noordpool. We checkten allemaal in aan boord en werden snel naar onze hutten gebracht. Opgewonden begonnen we het schip te verkennen en over de dekken te dwalen om van het uitzicht op Longyearbyen te genieten.

Eenmaal aan boord werden we uitgenodigd in de lounge om deel te nemen aan een verplichte briefing en een oefening om het schip te verlaten. Gelukkig bleef het mooie weer aanhouden en werden we niet te veel afgekoeld op de dekken bij de reddingsboten. Nadat we de verplichte oefening hadden voltooid, was het tijd om te vertrekken. Om 18:30 werden de trossen losgegooid en vertrokken we uit de haven.

Terwijl de bemanning ervoor zorgde dat we de haven netjes verlieten, nodigde onze expeditieleider Jan ons uit in de lounge voor de Captain's Cocktail, waar we onze kapitein Ernesto Barria, onze expeditieleider Jan Belgers en de rest van zijn expeditieteam ontmoetten. We vierden onze expeditie met wat bubbels en canapes voordat we werden opgeroepen voor de laatste activiteit van de dag; het diner!

We zakten allemaal af naar het restaurant voor een heerlijk buffet en een kans om al onze medereizigers te ontmoeten. We brachten de rest van de avond door met genieten van het lange zomerlicht voordat we terugkeerden naar onze hutten om ons voor te bereiden op het avontuur van morgen!

Dit was onze eerste dag vol activiteiten. En wat een dag. We leerden meteen hoe het is om op expeditie te zijn en welke verrassingen het je kan geven. We begonnen de dag met een heerlijk ontbijt in het restaurant en werden kort daarna naar de observatielounge geroepen voor onze verplichte briefing over zodiac- en ijsbeerveiligheid. Hier leerden we over alle basisprincipes die we moesten weten voor een veilige reis in het poolgebied. Niet dat je je zorgen hoeft te maken, want je bent met een ervaren gids die voor de rest zorgt.

Na de briefing gingen we naar het bovendek om op zoek te gaan naar wilde dieren. De meeste mensen hadden hun ogen gericht op de kustlijn voor ijsberen, maar tot onze verrassing kwam er een Dwergvinvis niet al te ver van het schip vandaan. Er vlogen ook veel vogels rond het schip, waaronder Brunnich's zeekoet, Kleine Alken en Drieteenmeeuwen. Toen we op onze bestemming aankwamen, hoorden we helaas dat er twee andere schepen in de baai genaamd Hamilton Bay lagen, dus moesten we een verandering maken. Plan B was een boottocht door Raudfjorden, de Rode Fjord, genoemd naar het rode Devoon zandsteen dat hier zo'n 410 tot 360 miljoen jaar geleden is afgezet. Toen we de fjord afgingen dachten we even dat we een ijsbeer hoog op de heuvel hadden gezien, maar dat was helaas niet het geval. Verder langs de kust zagen we een aantal Spitsbergen Rendieren grazen op de heuvels en er passeerde nog een Dwergvinvis het schip.

Toen we aan het einde van de fjord kwamen, was het weer heel mooi opgeklaard en hadden we een prachtig uitzicht over het hele gebied. Inclusief het einde van de fjord waar de gletsjer eindigde. Hier zagen we een ijsbeer met 2 jongen. Omdat ze niet dichtbij waren en ons schip niet verder kon, besloot onze EL om hier te lunchen en 's middags de zodiacs te water te laten om ze van dichterbij te bekijken.

Nadat onze buiken gevuld waren, verlieten we het schip voor onze eerste excursie. Hier konden we de dingen oefenen die we 's ochtends hadden geleerd. Iedereen deed het geweldig. We gingen op weg naar de Ijsbeeren en onderweg hadden we de kans om verschillende vogels van dichtbij te zien. Hier zagen we veel Zwarte Zeekoeten, Drieteenmeeuwen en de grote Grote Burgemeesteren. Uiteindelijk werd de fjord afgesloten met snel ijs en konden de zodiacs niet verder. Hier hebben we de ijsbeer zo goed mogelijk geobserveerd. Het was mogelijk om de twee welpen naast hun moeder te zien spelen. Door de afstand was het echter niet eenvoudig om iets te zien zonder een verrekijker met een zeer grote zoom.

We keerden om en gingen terug langs de kustlijn op zoek naar interessantere dingen. En tot ons geluk waren er veel te vinden. We zagen Koningseideren die normaal gesproken moeilijk te vinden zijn samen met de gewone eider. Sommigen zagen zeehonden in het water en iedereen had de kans om de groep van 4 rendieren te zien die de heuvel opliepen. Er waren vogels zoals de Arctische jager en de Alpensneeuwhoen. Hoewel deze ongrijpbare vogels niet voor iedereen gemakkelijk te zien waren. Al met al een spannende cruise, zeker voor de eerste keer.

Terug op het schip kleedde iedereen zich om en ging zitten terwijl we iets warms dronken. We werden echter al snel geroepen door onze EL met de mededeling dat er witte walvissen buiten waren. Beluga's! En niet zomaar één. Nee, er zwommen zo'n 40 individuen in twee verschillende groepen langs de kustlijn. Wat een enorme mazzel, want de beluga's waren niet op doorreis, maar waren echt aan het eten. Ze kwamen heel vaak naar boven en de ruggen waren gemakkelijk te zien. Ze kwamen zelfs hier en daar met hun kop tevoorschijn, wat niet vaak voorkomt. Een ongelooflijk moment waardoor de EL en alle anderen niet voor niets te laat waren voor onze dagelijkse recap.

Tijdens de recap legde Jan ons uit wat de plannen waren voor de volgende dag en hoe de wandelgroepen zouden werken. Iedereen zou er snel achter komen wat het allemaal inhield om voor één van de groepen te kiezen, maar één ding is in ieder geval zeker. Zoals we 's ochtends geleerd hebben, is er bij een expeditie een grote kans dat we verrast worden met prachtige dingen.

Liefdefjorden - de fjord van de liefde - zo heet deze fjord uit het Nederlands. Plancius voer er vroeg in de ochtend in en bewoog zich langzaam in de richting van onze landingsplaats, die een nog vreemdere naam heeft - Texas Bar. Texas is tienduizenden kilometers van hier en de dichtstbijzijnde bar ligt meer dan honderd kilometer verderop in een rechte lijn. Wat is het mysterie? Het ligt aan het feit dat er een kleine hut aan de kust staat, die door de lokale bevolking wordt gebruikt als basiskamp tijdens hun jachttochten, maar ook gewoon als plek om uit te rusten. Op de muur van de hut staat trots de inscriptie "Texas Bar" en binnen op de plank staat een rij lege flessen sterke alcohol.

Onze gidsen landden veel eerder op de kust dan wij. Omdat de dreiging van een ontmoeting met een ijsbeer altijd aanwezig is, is een grondige verkenning vereist om er zeker van te zijn dat er geen harige roofdieren in de buurt zijn. Zodiacs voeren heen en weer langs de kust, de gidsen erin gewapend met verrekijkers, om de kustlijn en verschillende plooien in het terrein te bestuderen. Daarna verkenden ze, al op de kust, verschillende verdachte hoeken en nadat ze er zeker van waren dat alles rustig was, gaven ze het startsein voor ons om ons bij hen te voegen.

We moesten wachten tot we aan boord konden gaan van de Zodiac bij de loopplank. Onze lieftallige dokter Annelou orkestreerde het hele proces en liet groepen van tien mensen de loopplank afdalen en in de boten plaatsnemen. Bovendien zorgde ze ervoor dat onze reddingsvesten werden gedragen en goed werden vastgemaakt.

Twee minuten snel varen - en daar staan we dan aan wal! Als eerste werden de reddingsvesten uitgedaan en in grote witte zakken gestopt. Vlakbij de zakken met reddingsvesten lagen kisten met geweren. Het zou erg interessant zijn geweest om in ten minste één ervan te gluren, maar dat was ten strengste verboden. Bovendien waren de geweren al geladen en door de gidsen aan hun schouders gehangen.

We verdeelden ons in groepen op basis van onze interesses. Degenen die een rustige wandeling langs de oever wilden maken, met de mogelijkheid om foto's te nemen, sloten zich aan bij de groep van rustige wandelaars. Degenen die wat verder wilden lopen maar hun uithoudingsvermogen niet op de proef wilden stellen, sloten zich aan bij de groep van gemiddelde wandelaars en degenen die hoger wilden klimmen en verder wilden lopen, vormden de groep van lange wandelaars. Toen we allemaal klaar waren voor een wandeling, ging elke groep zijn eigen weg.

Het weer was vrij gunstig. Het was koel maar niet koud. Er waaide een frisse wind, maar niet sterk genoeg om door onze kleren te prikken. De lucht was bewolkt, waardoor het licht zacht was en we goede foto's konden maken. Toch verschenen er af en toe flarden blauwe lucht tussen de wolken en de zonnestralen braken er vrolijk doorheen naar de grond en verblijdden ons met helder licht.

De oude, smeltende sneeuw was hier en daar bezaaid met sporen van wilde dieren. Je kon de sporen zien van rendieren, poolvossen, vogels en zelfs, op sommige verre plekken, de enorme pootafdrukken van een ijsbeer. De sneeuw smolt snel en overal stroomden talloze beekjes langs de hellingen.

Waar de grond zich al had losgemaakt van het sneeuwdek, waren kleine paarse bloemtrossen te zien - de paarse saxifrage, de allereerste bloem die de komst van de late lente op Spitsbergen aankondigde. Kleine paarse bloemblaadjes openden zich, gretig het koude noordelijke zonlicht absorberend. Deze en andere planten op Spitsbergen hebben immers zo weinig tijd. Tijdens de korte zomer moeten ze bloeien en vruchten dragen, dus zodra de sneeuw smelt, verliezen de planten geen tijd. Tegen september valt de sneeuw weer en kunnen ze slapen tot juni.

De hoge klif die boven de kust uittorent, diende als thuis voor veel vogels. Van tijd tot tijd kon je het gekakel van brandganzen en kleine Rietgans horen. Ze waren onlangs aangekomen en scharrelden nu heen en weer, af en toe landend om zich tegoed te doen aan het gras van vorig jaar en mos in hun snavel te verzamelen om er later hun nesten mee te bekleden. Brunnich's zeekoeten, die zo op pinguïns lijken, vlogen ook heen en weer. Ergens hoog boven ons jammerde een Grote Burgemeester, een vervelend roofdier. En ver weg kletsten de Drieteenmeeuwen - vrolijke meeuwen die graag nestelen op verticale kliffen.

We liepen tussen grote rotsblokken door, staken sneeuwvelden over en, op zoek naar een plekje met een prachtig uitzicht, overwogen we de noordelijke natuur.

We vonden ook tijd om een kijkje te nemen in de jachthut met het bordje "Texas Bar". Spartaanse omstandigheden, stapelbedden en een minimale set keukengerei. Hoe dan ook, het is beter dan een verblijf in een tent. Hier komt geen beer binnen, je kunt de kachel aansteken en de wind waait niet door. Op de tafel lag een gastenboek. Sommigen van ons schreven er iets in.

Maar de tijd voor onze landing liep stilaan ten einde. We keerden terug naar de wal en trokken onze reddingsvesten weer aan. Vaarwel, "Texas Bar"!

Terwijl we aan het lunchen waren, voer ons schip Plancius naar het uiterste puntje van Liefdefjorden en stopte bij de Monaco-gletsjer. Na de lunch zou volgens plan een Zodiac cruise langs deze gletsjer plaatsvinden. Terwijl we ons warm aankleedden, lieten onze gidsen de Zodiacs in het water zakken.

Of de wind nu sterker was geworden, de nabijheid van de gletsjer een rol speelde of omdat je zittend in de Zodiac niet veel beweegt, het leek hier beduidend kouder. We bewogen ons langzaam langs de voorkant van de gletsjer en bekeken de enorme ijsmassa's, die op sommige plaatsen gebarsten waren. Hier en daar kon je baardrobben zien rusten op ijsschotsen. Helaas waren ze vrij ver weg, maar met een verrekijker kon je ze vrij goed zien. Drieteenmeeuwen en Noordse Sternen, die een paar ijsschotsen hadden uitgekozen, draaiden hun kop naar ons. De sterns tsjilpten ook dreigend.

Na ongeveer twee uur keerden we, bevroren maar tevreden, terug naar het schip. S Avonds verzamelde Jan, onze expeditieleider, ons allemaal in de grote salon en vertelde ons de plannen voor de volgende dag, die niet minder interessant beloofde te worden! Laten we eens kijken wat het ons brengt.

We genoten allemaal van een heerlijke rustige nacht aan boord van PLANCIUS op weg naar onze volgende activiteiten. Tijdens de "nacht" zeilden we langs de noordkust van Spitsbergen naar het oosten, de Hinlopen Straat in, met als doel Alkefjellet. Daar was het plan om een Zodiac cruise te maken langs een spectaculaire vogelklif, maar al van verre zagen we dat het niet mogelijk zou zijn om die plek te bereiken vanwege de ijscondities in dat gebied. Het was een prachtige rustige ochtend, zonneschijn, geen wind en veel drijfijs om ons heen. Ons expeditieteam besloot een paar mooie uren door te brengen op het pakijs in de Hinlopen Strait op zoek naar wilde dieren en daarbij te genieten van het prachtige landschap.

In de namiddag zeilde Plancius naar het noorden, op weg naar Sorgjorden. De naam werd sinds de 17e eeuw gebruikt als herinnering aan de problemen die walvisvaarders in dit gebied hadden door ijs of concurrenten. Daar was een landing gepland bij een plaats genaamd Eolusneset. Eenmaal aan land splitsten we ons op in groepen, met verschillende wandelniveaus. Wandelen was op dat moment alleen mogelijk met sneeuwschoenen vanwege de vlakke en zwaar besneeuwde grond.

Vlak naast de landingsplaats was een heuvel bedekt met enorme rotsen en een kruis op de top. Het kruis werd opgericht door een schipper van de AEOLUS, een Noors zeehondenschip dat werd gecharterd door verschillende expedities naar Spitsbergen en dat in 1855 vast kwam te zitten in het ijs van de Sorgfjorden. Daarachter vonden we een gebied met 30 graven uit de 16e en 17e eeuw, uit de periode van de West-Europese walvisvaart. Het aantal graven groeide in de loop der jaren omdat het dezelfde paar geselecteerde plaatsen waren die in gebruik waren als begraafplaats in de tijd van de walvisvaart. Alle groepen gingen langs dit meest interessante kenmerk van dat gebied. Jan, onze expeditieleider, vertelde ons hoe het er onder de sneeuw uitzag, maar we moesten later in het seizoen terugkomen omdat er minstens 40 cm sneeuw lag.

Achter die heuvel lag een oude pelsjagershut, die er van een afstand nog intact uitzag, maar toen we dichterbij kwamen, was de kant die naar de kust gericht was, gebroken en lag de hut vol sneeuw. Het was verbazingwekkend hoe klein de hut was, maar voor de pelsjager was het niet de hoofdhut, het was een hut die slechts voor dagen en niet voor weken werd gebruikt, dus als opstapje voor een groter gebied. De zon scheen en we genoten allemaal van de tijd aan wal.

Terwijl we in verschillende groepen weg waren, hadden we ook de mogelijkheid om een moment van stilte uit te voeren, waarbij we gewoon in een comfortabele positie bleven zonder enige beweging. Het was zo rustig en vredig. De sportieve groep legde een grotere afstand af, maar alle groepen ontmoetten elkaar op hetzelfde moment bij de aanlegplaats om terug te gaan naar PLANCIUS. We genoten van de avond aan boord terwijl we naar het noorden zeilden.

We zijn 's nachts naar het noorden gevaren. Het landschap buiten is veranderd. Er is mist, een harde wind en het voelt veel kouder aan dan de vorige dagen. De noordelijke wind gaat honderden kilometers over een bevroren pakijs voordat hij ons bereikt en dat kunnen we zien aan de buitentemperatuur en het verkoelende effect van de wind. Het is moeilijk om camera's of verrekijkers vast te houden tenzij je je goed inpakt. We zijn in Phippsøya, een van de zeven eilanden ten noorden van de Svalbard archipel.

Verloren in de mist ligt een ongewoon donkere ijsberg. Wat is dat? Walrussen! Een aantal van deze charismatische blubberrobben is op een ijsstroom geklommen. Ze zitten er bovenop gepropt. Het stuk ijs lijkt de natuurkunde te tarten door onder zo'n gewicht bij elkaar te blijven. Ze kijken naar ons, met hun koppen in het rond en plotseling geeft een van hen het op en springt in het water, de anderen volgen. De walrus houdt ons in de gaten vanuit de veiligheid van het water, een omgeving waar ze niet langer beperkt worden door de zwaartekracht en hun gewicht, in het water zijn ze niet langer traag en onhandig... in plaats daarvan zijn deze enorme dieren behendig en wendbaar in de zee.

Ons oorspronkelijke plan was om hier te landen en we hadden verschillende wandelopties gepland, maar de mist maakt een landing te gevaarlijk. We zijn tenslotte in het territorium van de Ijsbeer en het zou onmogelijk zijn om er een te zien aankomen in deze omstandigheden, zoals altijd wordt er alles aan gedaan om een slechte ontmoeting met een beer te voorkomen. Net zo belangrijk als de veiligheid van de passagiers is het om te zorgen voor de veiligheid van de beren en hen niet bloot te stellen aan een mogelijke confrontatie. Hiervoor zijn scouting en goed zicht essentieel. We wachten. We wachten nog wat langer en uiteindelijk wordt besloten Phippsøya te verlaten en zetten we koers naar het noorden, naar het pakijs. Onderweg zien we meer walrussen op ijsschotsen liggen.

Een paar uur lang weeft kapitein Ernesto de Plancius langs sporen in het drijfijs, er hangt een mistflard die zorgt voor wisselend zicht en moeilijk wild spotten. Een van de expeditiegidsen, KJ, geeft ons een zeer gedetailleerde presentatie over ijsberen en in het midden daarvan, verrassing! Een zeldzame Groenlandse Walvis duikt vlak naast het schip op en alle passagiers worden afgeleid van hun lezing. Dat was bijzonder, dit is een soort die als 'Depleted' staat vermeld in de Marine Mammal Guide, met naar schatting slechts 12000 individuen in het westelijke Noordpoolgebied.

We blijven genieten van onze cruise langs de ijsrand en dan opeens, het moment waar we allemaal stilletjes op hebben gehoopt, komt het PA-systeem tot leven en onze Expeditieleider Jan brengt het goede nieuws... Er is een ijsbeer gespot in de verte.

Terwijl we door een verrekijker in de wegtrekkende mist kijken, zien we dit prachtige dier in het ijs rusten, met zijn rug naar ons toe. Hij is zo ontspannen en lijkt naast een grote vlek te liggen. Misschien heeft hij/zij eerder gedood en zat hij/zij vol na het afmaken van zijn prooi. We krijgen allemaal de kans om te zien hoe het dier uitrust, zich omrolt en met zijn rug naar ons toe zit om een geur op te pikken. Uiteindelijk vertrekt hij/zij langzaam, loopt van ons weg en de mist in... wat een gezicht, dit was een prachtige tijd!

Om een onvergetelijke dag af te sluiten, is het vanavond barbecueavond, er wordt een grote verscheidenheid aan eten geserveerd, salades, geroosterde groenten, allerlei soorten vlees, geroosterde kaas, drankjes, noem maar op. Na het eten worden de tafels aan de kant gezet en doet de muziek zijn intrede, we zijn zo blij dat we tot laat andere dingen kunnen doen dan dansen. Wat een dag!

Vannacht dreven we dicht langs het pakijs, meanderend met de golven dicht bij de laatst geregistreerde positie van gisteravond. Het zicht bij het aanbreken van de dag was ook beperkt door laaghangende bewolking en een grijze lucht. Over het algemeen begon de dag langzaam aan boord en een paar mensen waren al in het observatiegebied. Ze waren vroeg in de hoop wat wilde dieren rond het schip te zien.

Jan, onze Expeditieleider, wekte ons om 07:30 uur, een half uur later dan gebruikelijk aangezien we vandaag op zee zouden blijven zonder activiteiten buiten het schip. Met zijn energieke stem kondigde hij de nieuwe dag aan, evenals enkele parameters die de buitencondities beschrijven, zoals luchttemperatuur, watertemperatuur en windsnelheid. Vandaag hadden we een frissere ochtend en daardoor waren deze parameters erg laag vergeleken met voorgaande dagen.

We zagen zelfs een paar ijspegels die zich langs de reling van het schip vormden.

Mathias hield dit alles stilletjes in de gaten en was vanaf de buitenkant van de brug al een half uur eerder met zijn verrekijker op zoek naar wilde dieren. De zee was kalm en zag er donkergrijs uit en tot onze spijt had Matthias geen wilde dieren waargenomen.

Terwijl de klok doortikte na de wake-up call, barstte ons schip van het leven. Kort voordat het ontbijt werd aangekondigd, waren er al veel gasten met hun camera's die rondkeken en foto's maakten van het landschap om ons heen. Aan bakboord strekte de zee zich grenzeloos en ongestoord uit, terwijl aan stuurboord een groot stuk pakijs ongestoord dreef. We zeilden een groot deel van de ochtend langs dit ijs tot de kapitein om 12 uur een eind maakte aan ons bezoek aan dit gebied, aangezien we morgen nog twee activiteiten willen doen, en we terugzeilden naar het vasteland van Spitsbergen.

De ochtend ging vrij snel voorbij en we waren allemaal verbaasd om op zijn minst wat wilde dieren uit deze regio van de wereld te zien. Misschien wel de meest interessante bezienswaardigheden waren die van Ivoormeeuwen, een prachtige meeuwensoort -helemaal wit- die een soort heilige graal is voor liefhebbers en professionele vogelaars. Tijdens de ochtend slaagden gasten en personeel erin om drie van deze zeldzame dieren te spotten en zelfs aan het begin van de middag kwam er een heel dicht bij de bakboordzijde van ons schip vliegen, ter hoogte van de brug.

Tijdens de middag hadden we de kans om twee zeer goede presentaties te horen. Een daarvan werd gegeven door een gast, Dr. Udo Engelhard, een klimaatwetenschapper. In deze presentatie benadrukte hij hoe belangrijk het is om niet alleen de klimaatverandering te begrijpen, maar in plaats daarvan een actieve burger te worden die de verkiezing van de juiste politici eist om de juiste beslissingen te nemen in de regeringen en in de economieën van elk land, met als doel een collectieve en geen individuele kijk op het probleem. Zijn toespraak was erg provocerend en liet bij veel - zo niet alle - deelnemers een grote indruk achter.

Later werd er nog een presentatie gegeven door onze medewerker Paolo over de geschiedenis van Spitsbergen. In zijn lezing legde hij uit hoe deze archipel eerst werd gezien als een plek om grondstoffen zoals walvisolie, huiden en bont te winnen, maar later een toonaangevende plek werd om de natuur te beschermen en waar wetenschappers komen om meer te begrijpen over het klimaat, de oceaan en de atmosfeer van onze planeet. Vandaag de dag is dit een plek van vitaal belang voor het begrijpen van de opwarming van de aarde en klimaatverandering. Paolo sprak ook over het Verdrag van Spitsbergen, een verdrag dat door veel landen is ondertekend en dat tot op de dag van vandaag de politiek in de archipel bepaalt.

Last but not least, toen we ons aan het voorbereiden waren op onze dagelijkse recap, zagen ons personeel en de brug enkele walvisslagen in de verte aan de horizon. Toen we dichterbij kwamen met ons schip voor een beter zicht, ontdekten we een talrijke groep van vinvissen en dwergvinvissen, evenals een mogelijke bultrug. De hele groep bestond uit ongeveer 30 individuen en ze waren zich aan het voeden langs het oppervlak, net boven de plek waar het continentale plat begint. De vertoning die we kregen was zeer gedenkwaardig en toen we begonnen te genieten van het walvisspotten, verschenen er ook verschillende dolfijnen in beeld, die zich bij de etende walvissen voegden. De dolfijnen charmeerden veel van onze passagiers met hun vertoningen en we konden duidelijk hun rugvinnen, ruggen, hoofden en staartwervels zien. Dit spektakel duurde ongeveer 30 minuten zonder onderbreking, waardoor het voor ons moeilijk was om te weten waar we moesten kijken - er verschenen overal walvissen voor het schip.

Het diner kwam kort nadat het schip zijn door onze officieren bepaalde koers weer had opgepakt en onze koers weer naar het zuidzuidoosten ging. Na het diner hadden we onze dagelijkse recapitulatie en deze keer hadden we het geluk dat we niet werden onderbroken door wilde dieren. Dankzij dat geluk deelde Jan het programma voor morgen en aanvullende informatie over wat we deden in het hoge noordpoolgebied, het noordelijkste punt van onze koers en het aantal nationaliteiten aan boord inclusief bemanning, personeel en passagiers (30).

Na Jan's recapitulatie leerden we veel ongelooflijke feiten over walrussen met Matthias. Hij werd gevolgd door Tiphanie die een briljante samenvatting gaf over de verschillende geluiden en vocalisaties van walrussen. Tot slot sloot Eduardo de dag af met een korte overdenking over de kwetsbaarheid van onze planeet gezien vanuit de ruimte, waardoor deze een lichtblauw puntje lijkt.

Goedemorgen, M/V Plancius, vandaag was alweer onze laatste dag. De tijd vliegt voorbij als je plezier hebt!

Vandaag hebben we een landing gepland bij Poolepynten. Een prachtige zandvlakte gevormd door getijdenbewegingen en invloeden van de stromingen. De vorm is bijna driehoekig en ondanks dat het uit zand bestaat, is er toch veel te zien. Het eerste wat niet op zijn plaats lijkt, is de enorme hoeveelheid hout die overal verspreid ligt. Wetende dat bomen niet groeien in Spitsbergen was de vraag die al snel werd gesteld: "Waar komt al dit hout vandaan? Expeditieleider Jan legde uit dat dit drijfhout voornamelijk afkomstig is van het Russische continent. De bomen worden gekapt in de dichte bossen van de Taiga en zodra de takken en bladeren zijn verwijderd, worden ze via rivieren zoals de Lena naar verwerkingsfabrieken gestuurd. De meeste bomen worden gevangen, maar sommige niet en komen in de oceaan terecht. Getransporteerd door de stromingen duurt het 2-3 jaar voordat ze de stranden van plaatsen zoals Spitsbergen bereiken. De stranden liggen vol drijfhout, dus voor vroege ontdekkingsreizigers, maar ook voor de huidige pelsjagers en jagers biedt dit hout gemakkelijke mogelijkheden om schuilhutten en pelsjagershutten te bouwen.

Naast al het drijfhout biedt Poolepynten ook een grote verscheidenheid aan wilde dieren. We zagen veel Noordse Sternen, Paarse Strandlopers en enkele Sneeuwgorzen. En voor we het vergeten, Poolepynten is ook een populaire trekplaats voor de indrukwekkende walrus. Vandaag hadden we een mooie groep walrussen op het strand en anderen leken speciaal voor ons in het water te poseren. De slagtanden van de walrus kunnen wel 1 meter lang worden en mannetjes kunnen wel 1500KG wegen. Dat is een hoop blubber! Ze zijn na de Antarctische zeeolifanten de grootste zeehondensoort.

Na het bezoek aan de walrussen brachten we meer tijd door met het verkennen van dit uitgestrekte stuk land. We kwamen een aantal rendieren tegen die ons vrij dichtbij lieten komen, wat ons geweldige fotomomenten opleverde en we zagen prachtig gekleurde bloemetjes. Wat een prachtige ochtend!

Na de lunch planden we nog een landing. Dit keer was het plan om te gaan wandelen bij St. Jonsfjorden met mogelijk uitzicht op Gaffelbreen, een prachtige gletsjer om de hoek.

Onze laatste zodiac shuttle was een echte expeditierit. Hobbelig met wat spetters die over de boeg kwamen, maar het was zoals gewoonlijk erg leuk. Aan land werden de groepen verdeeld in verschillende wandelcategorieën. Van rustig tot wat sportiever. Tijdens de wandelingen hadden we een aantal ontmoetingen met rendieren en ook werden er ptarmigans gespot. Een van de middellange wandelingen eindigde op het uiterste puntje van het strand waar de gletsjer gedeeltelijk zichtbaar werd.

Er was echter niet meer tijd om dichterbij te komen omdat sommige gasten hun zinnen hadden gezet op een poolduik. Dit is traditie tijdens onze reizen omdat mensen graag een duik in het ijskoude poolwater willen meemaken. Met een watertemperatuur van bijna 0°C was het een echte poolduik en de dapperen die het deden, lieten wat oooh's en aaaaah's ontsnappen toen ze het ijskoude water betraden. Maar ze deden het allemaal en ze kregen een welverdiend applaus van de minder dappere toeschouwers ;).

S Avonds werd er een speciaal diner geserveerd. De eetzaal gonsde van het geklets en gelach terwijl we genoten van ons laatste diner samen. Na ons hoofdgerecht nam Hotel Manager Aleks de microfoon en stelde zijn hele hotelteam aan ons voor. Achter de schermen werken veel van onze medewerkers hard om de expeditie tot een succes te maken en het is altijd geweldig als ze de waardering krijgen die ze verdienen.

Daarna was het tijd voor het dessert en nog meer prosecco. Om 21:00 uur sprak Jan nog één keer zijn dank uit aan de bemanningsleden en sprak de kapitein inspirerende woorden voordat hij het glas hief. Ondertussen was Sasha's diashow eindelijk geëxporteerd. Zijn prachtige beelden en video's van de reis deden ons weer beseffen hoe geweldig en bijzonder onze reis was geweest. Sommigen van ons gingen daarna naar bed, sommigen gingen het dek op en anderen besloten om nog een keer van Raquels diensten te genieten ;).

Welterusten M/V Plancius, het was een intense maar fantastische dag!

Maar al te snel kwamen we weer aan in Longyearbyen en was het tijd om afscheid te nemen. Het personeel en de bemanning zorgden voor onze bagage en plaatsten deze voorzichtig op de kade. We hadden ons laatste ontbijt aan boord van de Plancius en verzamelden toen de laatste spullen en gingen naar de loopplank. We namen afscheid van het hele team aan boord en stapten in de bus die op ons stond te wachten om aan de lange reis naar huis te beginnen.

Bedankt voor jullie enthousiasme en steun, maar vooral voor jullie deelname aan deze verkenningsreis op de Noord-Atlantische Oceaan. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn!

Totale afstand gevaren: 932,5 zeemijl

Het verst naar het noorden: 80°51'14.21N / 019°26'33.65E

Namens Oceanwide Expeditions, Kapitein Ernesto Barria, Expeditieleider Jan Belgers, Hotel Manager Oleksandr Lyebyedyev, en de gehele bemanning en staf van M/V Plancius, was het een genoegen om met jullie te reizen!