PLA20-24, trip log, Falkland Islands - South Georgia - Antarctica

Vandaag is het zover! Het is eindelijk tijd om aan ons epische avontuur te beginnen! In de late namiddag kwamen we aan op ons schip, de Plancius, ons nieuwe thuis voor de komende twintig dagen. Het was voor de meesten van ons een lange reis geweest, dus we waren blij met het warme welkom van het personeel. De dag was onbewolkt, warm en een goed voorteken voor de drie weken die voor ons lagen.

Puerto Madryn was goed voor ons, sommigen van ons brachten een paar dagen door met het verkennen van het gebied, vogels kijken of gewoon genieten van de laatste gelegenheid voor een warme omhelzing van de zon voor het koude weer dat voor ons lag.

We waren allemaal op tijd op de kade, na een warm afscheid van het lokale legerpersoneel en de lieve honden zetten we voet aan wal op Plancius waar we langzaam vertrokken onder een prachtige ondergaande zon.

We moesten de verplichte noodoefening doorstaan voordat we werden getrakteerd op wat snacks en een glas bubbels van de klant, nadat we onze kapitein en het expeditieteam hadden ontmoet voor een toast op een geslaagde reis.

De avond werd doorgebracht met het ontmoeten van onze medereizigers, nieuwe kamergenoten en bemanningsleden met wie we een nieuwe gelukkige familie zullen vormen tijdens de reis.

Na een eerste welverdiende nachtrust aan boord van Plancius werden we verwend met zeer kalm water en een prachtige zonsopgang. De vroege vogelaars en fotografen slaagden erin om een lange lijst pelagische vogels en verschillende walvissoorten te spotten, samen met een enkele Zuid-Amerikaanse zeeleeuw. De vele Noordse Vinvissen en hun slagen zo ver het oog reikte, deden ons verlangen en dromen naar nog veel meer walviswaarnemingen verderop in de reis.

Het aantal verrekijkers en camera's begon toe te nemen terwijl we genoten van een vlakke zee, een warme Zuid-Atlantische zeebries terwijl we de Argentijnse kustlijn uit het oog begonnen te verliezen.

De langslapers werden gewekt door de eerste wake-up call van onze EL op het omroepsysteem van het schip, die iedereen informeerde dat het ontbijt werd geserveerd!

S Ochtends vertelde Ali ons in de observatielounge over haar 15-jarige verblijf op de Falklands, hoe het leven op deze afgelegen eilanden is en waarom we er een bezoek zouden moeten brengen.

Later die ochtend vertelde Yves ons alles over de basisprincipes van fotografie en hoe je je camera moet instellen voor deze reis. Natuurlijk duurde het niet lang voordat er meer Noordse Vinvissen opdoken tijdens Yves' lezing, we maakten allemaal van de gelegenheid gebruik om naar buiten te gaan voor een korte pauze met een show.

De warme zon en het zachte briesje buiten maakten het erg comfortabel aan dek, terwijl meer vogelsoorten aan de lijst werden toegevoegd, vooral de aantallen albatrossen, Kaapse stormvogels, Prionen,... begonnen toe te nemen, waardoor het duidelijk werd dat we steeds verder van land kwamen.

Na onze eerste lunch -oh boy wat een keuze bij het buffet!- gaf onze marine biologe Chloe een prachtige presentatie over de walvissoorten die we tot nu toe gezien hadden en andere soorten die we nog hopen te verwachten en te zien.

De tijd vloog voorbij op deze geweldige zonnige dag en er werden de hele dag door nieuwe contacten gelegd, nieuwsgierig naar al onze nieuwe scheepsmaten op dit avontuur.

Helaas moesten we door een betreurenswaardig noodgeval aan boord van koers veranderen en koers zetten naar Comodoro Rivadavia, een Argentijnse kuststad, voor een kleine omweg op weg naar de Falklandeilanden.

Will liet ons kennismaken met de unieke politieke situatie van de Falklandeilanden en gaf ons een beter inzicht in de geschiedenis en de problemen die deze afgelegen eilanden in het verleden hebben gekend.

In het restaurant genoten we van ons geserveerde diner, bereid door het geweldige keukenpersoneel, voordat we de kans kregen om getuige te zijn van een prachtige zonsondergang, zeilend richting het westen voor de nacht. Veel zon en een kalme zee op onze eerste expeditiedag!

We ontwaakten met prachtig zonnig weer en een kalme zee terwijl Plancius op weg was naar de Argentijnse kust. Onze ongeplande volgende aanloophaven zou de kuststad Comodoro Rivadavia zijn, waar de meest beschikbare en dichtstbijzijnde medische faciliteiten waren voor de noodsituatie aan boord. Deze kleine omweg bood ons de mogelijkheid om meer wilde dieren te spotten en een glimp op te vangen van een deel van Argentinië dat de meesten van ons nog nooit hadden gezien. Na de succesvolle overdracht van onze gast van het schip naar de wal met de hulp van Plancius personeel en de lokale Argentijnse autoriteiten, gingen we terug op koers.

De vogelaars waren in grote getale aanwezig, maar door de kalme omstandigheden waren er niet veel albatrossen in de buurt omdat deze vogels graag met de wind mee glijden. Er werden echter wel meer walvisachtigen gezien, waaronder Dolfijnen van Peale, meer Noordse Vinvissen en een paar Zuidkaperen.

Er werd weer een heerlijke lunch geserveerd en daarna ontmoetten we Ali in de grote lounge om te horen over onze bijgewerkte plannen voor de komende dagen. Chloe gaf ons daarna een lezing over zeehonden in de Zuidelijke Oceaan, waarin ze ons veel informatie gaf over de soorten die we op onze reis zouden kunnen tegenkomen en een beetje over hun biologie en gedrag. Ze legde het belangrijkste verschil uit tussen 'echte' en 'geoorde' zeehonden.

Na wat thee en cake kregen we gezelschap van Allan, die ons een zeer interessante lezing gaf over het leven op de Falklandeilanden. Als vijfde generatie Falklandeilandbewoner heeft Allan een enorme passie voor zijn thuis op het eiland. Hij sprak vol liefde over de tijd dat hij en zijn vrouw op het afgelegen West Point Island woonden, waar ze meesters in alle beroepen werden - loodgieters, elektriciens, slagers en meer, omdat hun afgelegen woonsituatie betekende dat je moest leren om dingen zelf te repareren. We leerden over de lokale producten van de Falklandeilanden, zoals diddle dee jam en het kenmerkende '365' gerecht - een bord schapenvlees voor elke dag van het jaar. Al deze verhalen maakten ons nog enthousiaster voor ons bezoek de komende dagen.

Ali gaf ons een korte briefing van onze plannen voor de volgende dag, gevolgd door een korte samenvatting van Gabi en Steffi over respectievelijk albatrossen in de literatuur en Zuidkaperen.

Het diner werd opgediend en het dessert onderbroken door een groep speelse Dolfijnen van Peale naast de Plancius in de prachtige Zuid-Atlantische zonsondergang.

Onze derde dag op zee begon met lichte wind en een matige zee die Plancius een zachte beweging gaf terwijl ze goede voortgang bleef maken richting de Falklandeilanden. Expeditieleider Ali wekte ons om 07:45 uur, gevolgd door een heerlijk ontbijtbuffet om 08:00 uur. Velen van ons waren al een tijdje op, vooral de fervente vogelaars die vanaf het eerste licht de boeg hadden bezet.

De eerste lezing van de ochtend was van onze illustere leider Ali die een fantastische presentatie gaf over pinguïns. Alle soorten die we hoopten te zien tijdens de reis kwamen ruim aan bod, met fantastische beelden om ons te helpen een goede waardering te krijgen voor deze charismatische wezens in afwachting van onze eerste ontmoeting met hen. Later op de ochtend gaf het expeditieteam een mini-lezing over verschillende fascinerende onderwerpen.

In het laatste deel van de ochtend begon Plancius meer te bewegen dan we tot nu toe tijdens de reis gewend waren. We waren gezegend met fantastische omstandigheden sinds we Puerto Madryn verlieten, maar nu begonnen de 'Roaring Forties' hun ware gedaante te tonen. Voor de middag was een verandering van richting en een toename van de windsnelheid voorspeld, dus het kwam niet als een verrassing. Er vormde zich een kleine rij buiten het ziekenhuis toen gasten op zoek gingen naar medicijnen tegen zeeziekte, en tijdens de lunch waren er enkele lege stoelen in het restaurant.

De omstandigheden verslechterden langzaam naarmate de middag vorderde en er werd besloten om de uitgifte van Muck boots te vervroegen voordat het ergste weer zou aanbreken. Dek voor dek werden de gasten naar de laarzenkamer op dek 3 geroepen om hun nieuwe beste vrienden op te halen. De Muck boots zouden nodig zijn voor elke landing op de reis, behalve Stanley, de hoofdstad van de Falklands. Na deze klus trokken velen zich terug voor wat horizontale tijd in hun kooi.

Om 16:30 gaf Falklandeilandbewoner Allan een overzicht van de oorlog die in 1982 op de eilanden plaatsvond. Dit nare conflict mag dan kort zijn geweest met slechts 74 dagen Argentijnse bezetting, maar het kostte aan beide kanten bijna duizend militairen het leven. Het was interessant om herinnerd te worden aan de enorme Task Force die Groot-Brittannië uitzond om de Falklands weer in te nemen en hoe de Britse strijdkrachten de operatie met succes uitvoerden.

Aan het begin van de avond was de toestand van de zee zodanig dat de buitendekken gesloten moesten worden. Plancius kreeg nu water over de boeg en rolde behoorlijk. Maar ze hield zich goed aan de ruwe zee. Om 18:15 uur vroeg Expeditieleider Ali ons om haar te ontmoeten in de Observation Lounge voor een briefing over de activiteiten van de volgende dag in de Falklands en een verplichte Zodiac veiligheidsbriefing. Het was een aangename verrassing om te zien dat de meeste gasten de briefing konden bijwonen. Misschien was het de opwinding van de landing in de Falklands morgen.

De dag werd afgesloten met weer een geweldig diner, bereid en geserveerd door de beste hotelafdeling ter wereld. Ondanks dat sommigen van hen ook de effecten van het ruwe weer voelden, werd de bediening uitgevoerd met de gebruikelijke opgewekte manier waar we van waren gaan genieten. Voor de meesten van ons was het geen late avond. Plancius wiegde ons langzaam in slaap terwijl de Falklands steeds dichterbij kwamen.

Land ahoy! Vanaf het eerste licht was er land zichtbaar aan de horizon voor ons en aan bakboord. Eindelijk naderden we de Falklandeilanden. New Island, onze bestemming voor vandaag, werd steeds groter voor het schip en tegen de tijd dat Ali de wake-up call deed, was het zichtbaar vanuit elk raam en patrijspoort aan stuurboordzijde. Er heerste grote opwinding bij het vooruitzicht om eindelijk voet te zetten op deze afgelegen en magische eilanden.

New Island ligt in het uiterste westen van de Falklandarchipel. Het volgende land in het westen is Argentinië, op minder dan 644 km afstand. Van oudsher was het eiland een schapenboerderij waar één of twee families een zeer afgelegen levensstijl leefden die in het teken stond van hard werken. Begin 1900 werd er een walvisstation gevestigd, maar dit was geen groot succes door een gebrek aan walvissen in de regio. Het station werd ontmanteld zodat de materialen gebruikt konden worden om een station op South Georgia te bouwen.

Tegenwoordig is New Island een natuurreservaat dat eigendom is van het plaatselijke Falklands Conservation. Hun opzichters - Tim en Jenni - stonden ons op te wachten toen we aan land gingen. We landden op een klein zandstrand in een beschutte hoek van de baai vlakbij de nederzetting. Vlakbij onze landingsplaats lag het wrak van Protector III, een voormalige Britse mijnenveger die als werkboot werd gebruikt door een voormalige eigenaar van New Island.

We wandelden door een weelderige, groene vallei waar talloze Falklandplevieren werden gezien met grote legsels van kleine kuikens. Vogelaars waren blij zoveel van de normaal gesproken ongrijpbare Roodkopgans en de spectaculaire Grote Weidespreeuw met zijn felrode borst te zien. Aan de andere kant van het eiland, bij de Settlement Rookery, wachtte ons de meest spectaculaire aanblik. Dit was de thuisbasis van een grote, gemengde kolonie Wenkbrauwalbatrossen, Rotspinguïnen en Keizeraalscholveren. De aanblik en het geluid waren adembenemend, met een dramatische achtergrond van zeekliffen. Veel van de albatrossen zaten op eieren, terwijl de Rockhoppers nog aan het copuleren waren. De Keizeraalscholvers waren druk bezig met het verzamelen van nestmateriaal.

Terwijl we genoten van deze bijzondere plek, verspreidde zich langzaam een extra golf van opwinding door onze groep. Warden Tim had een eenzame Macaronipinguïn gezien tussen de vele Rotspinguïnen. We leerden al snel waarom dit zo'n speciale waarneming was.... Macaronipinguïns zijn uiterst zeldzaam op de Falklands. Men schat dat er niet meer dan honderd Macaronis deel uitmaken van de Falklandpopulatie. Het is een sub-antarctische soort die de voorkeur geeft aan een koudere omgeving, dus South Georgia is hun bolwerk waar hun aantallen in de miljoenen lopen. Deze Macaroni is niet verloren gegaan. Hij hoort thuis op de Falklands. Meer dan waarschijnlijk zal hij paren met een Rockhopper en hybride nakomelingen produceren.

Op weg terug naar de landingsplaats namen sommigen van ons de tijd om naar een heuvelrug te lopen waar we werden beloond met een fantastisch uitzicht. Vlakbij de landingsplaats was een klein museum waar je enkele souvenirs kon kopen. Velen waren verrukt toen ze zagen dat een paar Zwarte Wipstaarten - plaatselijk bekend als Tussac vogels - aan het nestelen waren in een holte in een van de buitenmuren van het museum. We namen afscheid van Tim en Jenni en namen de Zodiacs terug naar Plancius. Tijdens de lunch verplaatste het schip zich een klein stukje naar het noorden en ging voor anker in North Harbour, waar ons een heel andere New Island-ervaring te wachten stond.

Het waaide erg hard in North Harbour, maar dat hield ons niet tegen. De Zodiacs brachten ons naar de kust voor een landing op een zandstrand. Opnieuw was opzichter Tim er om ons op te wachten. We wandelden landinwaarts naar een klein zadel waar we werden begroet door onze eerste Ezelspinguïnen van de reis. In de vallei daarachter waren nog veel meer groepen Gentoo's, die meestal eieren aan het uitbroeden waren. Vlakbij was een klein veldstation met een merkwaardige naam - The Virgin Hotel - gebouwd door een voormalige eigenaar van New Island die een leuk gevoel voor humor had. Vanaf de eerste groep Gentoos waren er twee opties. De ene route bracht ons naar een prachtig zandstrand waar de Gentoos uit zee kwamen. En de andere route ging naar een klifrand waar we meer tijd konden doorbrengen met Wenkbrauwalbatrossen en Rotspinguïnen. Er was veel tijd en iedereen kon tussen alle locaties wandelen.

Het was een heldere middag geweest, maar laat op de dag werd het bewolkt en koud. Er waren zelfs een paar regendruppels te voelen, maar gelukkig bleef het daarbij. We gingen allemaal terug naar de landingsplaats voor een Zodiac-rit terug naar Plancius. Tegen 17:15 hadden we allemaal afscheid genomen van het mooie New Island en maakte Plancius zich klaar om naar de Falkland-hoofdstad Stanley te varen. Na Ali's avondbriefing gaf ze een fantastisch overzicht van het behoud van de albatrossen in de Falklands en legde ze uit hoe de lokale visserijsector had samengewerkt om visprocedures te ontwikkelen die de albatrossterfte tot bijna nul hadden gereduceerd. Het was een waar succesverhaal!

Toen het daglicht begon te verdwijnen, werden we getrakteerd op een fantastische zonsondergang. Dit viel samen met onze doortocht door een zeer smalle doorgang genaamd 'The Wooly Gut'. Een 'wooly' is een katabatische wind in Falklands jargon. Toen we door de smalle waterweg voeren, hadden we het vasteland van West-Falkland aan stuurboord en West Point Island aan bakboord. Op dit laatste eiland woont onze assistent-expeditieleider Allan al bijna 5 jaar met zijn vrouw en hond. En zo eindigde een fantastische dag op de Falklands. Nu verheugden we ons op een bezoek aan Port Stanley.

Tweede dag op de Falklands! Vandaag begon met Ali's vriendelijke wake-up call toen we aankwamen in Port Stanley. We verzamelden ons aan dek en keken toe hoe de kapitein vakkundig door "the Narrows" navigeerde, zoals de naam al doet vermoeden een vrij smalle zeestraat die naar de haven leidt, om uiteindelijk voor anker te gaan voor de kust. Het gonsde van de opwinding terwijl we ons voorbereidden om de hoofdstad van de Falklandeilanden te verkennen. Toen we de steiger naderden in onze zodiacs, werden we verwelkomd door een inwonende zeeleeuw die op de pier lag en zijn kop optilde om elke aankomende boot een langzame, nieuwsgierige blik te gunnen.

Terwijl we aan boord gingen, sprong Hunter, de bioveiligheidshond, aan boord om het schip te inspecteren en ervoor te zorgen dat we onze reis naar South Georgia konden voortzetten. Hunter is een doorgewinterde achtjarige pup die vanuit Nederland aan boord van een militair vliegtuig is gereisd om de South Georgia Heritage Trust en de regering te dienen. Zijn scherpe neus helpt deze eilanden te beschermen door invasieve soorten op afstand te houden.

Eenmaal aan land splitste onze groep zich op om het aanbod van Port Stanley te verkennen. Sommigen van ons verdiepten zich in de rijke geschiedenis van de stad, wandelden langs het monument voor de Falklandoorlog, bewonderden overblijfselen van het conflict en bezochten iconische monumenten zoals Christ Church Cathedral. Dit unieke gebouw, de meest zuidelijke Anglicaanse kathedraal ter wereld, heeft een beroemde boog gemaakt van kaakbeenderen van blauwe vinvissen - een opvallende herinnering aan het maritieme erfgoed van de regio. Vlakbij, in Saint Mary's Church en het Falkland Islands Museum, boordevol kunstvoorwerpen en tentoonstellingen, kreeg u meer inzicht in de plaatselijke cultuur en geschiedenis.

Ondertussen namen de vogelliefhebbers in onze groep een taxi en gingen op weg naar Gypsy Cove om de vogelwonderen van de regio van dichtbij te bekijken. Op hen wachtten de bandplevieren, de Patagonische Plevier en de Magelhaensnip, stuk voor stuk getuigen van de ongelooflijke biodiversiteit van de Falklands. Leuk weetje: de Patagonische Plevier staat bekend om zijn opvallende roestkleurige borst en migreert hier per seizoen, terwijl de Magelhaensnip onder vogelaars geliefd is om zijn ongrijpbare aard en snelle, vliegensvlugge vlucht. De waarneming van deze vogels maakte het extra spannend voor diegenen die graag zeldzame soorten spotten.

Elders trok de recente opening van een wereldberoemde distilleerderij de aandacht van een aantal van ons. De Falkland Islands Distillery is beroemd om zijn unieke botanische gins, die lokale kelp in hun recepten gebruiken, wat een duidelijke kustsmaak toevoegt. Het gerinkel van de ginflessen weerklonk bij onze terugkeer naar het schip, een nieuw aandenken aan de Falklandeilanden om van te genieten.

Na een stevige lunch aan boord vertrokken we richting South Georgia, waar ons een middag op zee te wachten stond. Golven en wind deden MV Plancius al snel schommelen, waardoor het een levendige tocht werd. Dit weerhield de moedigsten onder ons niet, die de boeg trotseerden om naar zwevende zeevogels zoals de Wenkbrauwalbatros en de Reuzenstormvogelen te kijken. Uiteindelijk, toen de golven sterker werden, moedigde het brugteam ons zachtjes aan om naar binnen te gaan.

Onze expeditieleider Ali nodigde ons uit in de lounge, waar ze ons boeide met verhalen over haar tijd op Sea Lion Island, een afgelegen buitenpost van de Falklands, terwijl de wereld veranderde tijdens het begin van COVID-19. Haar verhalen schetsten een levendig beeld van de situatie op de eilanden. Haar verhalen schetsten een levendig beeld van het geïsoleerde leven op het eiland, waarbij ze zowel de uitdagingen als de schoonheid van haar ervaringen deelde.

Het diner zorgde voor een rustig einde van onze dag, waarbij velen van ons naar de horizon keken en genoten van de reflectie van de zonsondergang op de beukende golven. We vierden de verjaardag van een medereiziger, Ashley, met een vrolijke vertolking van "Happy Birthday" en later kwamen we samen in de lounge om foto's te bewerken, soortenlijsten bij te werken en te lachen met een paar spelletjes voordat we gingen slapen.

Onze reis naar het zuiden gaat verder en met elke dag raken we meer in de ban van de uitgestrektheid en schoonheid van deze afgelegen eilanden.

Op deze eerste dag van onze oversteek naar South Georgia was de zee onrustig door de nasleep van de storm die voor ons lag. De zware deining tilde ons op en rolde ons heen en weer, maar de beweging was heel aangenaam terwijl we genoten van een stevig ontbijt voor de rustige dag die voor ons lag.

Kort na het ontbijt gaf Steffi ons een inspirerende lezing over de vogels die we tot nu toe zijn tegengekomen. Van de kleine Stormvogel tot de wonderbaarlijke albatros, deze vogels zijn de meesters van hun omgeving, ze gebruiken de kracht van de wind om zichzelf te verplaatsen en zonder die kracht kunnen ze niet opstijgen vanwege hun gewicht!

Later op de ochtend, na een stuk welverdiende taart en een frisse neus, gaf Ali ons een introductie over de rijke fauna en flora van South Georgia. Ze heeft er een jaar gewoond en serveerde ons een keur aan verhalen, van de periode van de walvisjacht tot de pogingen om de rattenpopulatie uit te roeien en de rendieren van South Georgia.

De lunch was zoals altijd een traktatie en om te verteren nodigde Esther ons uit voor een lezing over de Boss zelf, Sir Ernest Shakleton deel 1. Binnenkort hopen we hem persoonlijk te kunnen condoleren en een toast uit te brengen op zijn nagedachtenis.

Vandaag waren er niet alleen binnenactiviteiten, maar ook buiten! De vogelshow was vandaag in de stad en er werden verschillende nieuwe soorten toegevoegd aan onze steeds groeiende vogellijst. Onder andere een groep Schlegels Stormvogelen maakte een onverwachte verschijning, omdat ze meestal noordelijker foerageren. Later kwam de prachtige Zwarte Albatros langs met zijn zachte verenkleed en halve maan oogschaduw. Vandaag was een vogeldag waar we allemaal met plezier aan terug zullen denken!

S Avonds was het tijd om ons vertrouwd te maken met South Georgia en de regels die we moeten volgen als we de kusten bezoeken.

Morgen nog een dag op zee om naar uit te kijken, voordat het Geschenk van Zuid-Georgië zich aandient.

Terwijl de meesten van ons nog sliepen, controleerde het personeel op de buitendekken of er 's nachts vogels op het schip waren geland. We komen steeds dichter bij de eilanden van Zuid-Georgië en we moeten nu tijdens de donkere uren met gesloten gordijnen reizen. Gelukkig was er geen enkele vogel neergestort, dus konden we vandaag met onze verrekijkers gaan scouten op de nogal regenachtige en windstille oceaan. De omstandigheden zorgden ervoor dat er niet zo veel actie was, en later die ochtend blokkeerde oprukkende mist uiteindelijk het grootste deel van ons zicht.

Maar dat kon onze vreugde niet bederven, want vandaag stond onze verplichte bioveiligheidscontrole voor de deur! Na onze verplichte introductie en South-Georgia biosecurity briefing, haalden de gidsen de stofzuigers en borstels tevoorschijn. Iedereen deed goed zijn best om zijn spullen schoon te maken voordat ze werden gecontroleerd door de gidsen in de lounge, dus het schoonmaken verliep soepel!

Na onze lunchpauze ging Esther verder met haar Sir Ernest Shackleton presentatie en presenteerde haar deel 2 verhaal, over de ongelooflijke reis van Antarctica naar Zuid-Georgië.

Ondertussen verbeterde het weer en trok de mist op. Dat betekende dat de vogelaars weer ver weg konden scannen. Er werden enkele goede soorten gezien op deze zeedag, met goede aantallen Schlegelsturmvogel, enkele Grijskopalbatrossen en Bruine Stormvogelen, onze eerste dichtbije Grijskopalbatrossen, en enkele zeldzame Grote Albatrossen en een Kerguelenstormvogelen. Vanuit de lounge werden ook verschillende Bultruggen gezien.

Op de radar waren twee grote ijsbergen te zien, dus we besloten om ze van dichtbij te gaan bekijken met het schip en er tussendoor te varen.

We komen nu snel dichter bij Zuid-Georgië en zouden morgen land moeten zien. Tijd om ons voor te bereiden op onze bezoeken en ze te bespreken tijdens de recap van vandaag! Ali en Steffi lieten tot slot zien hoe groot de spanwijdte van onze zeevogels werkelijk is, van de 40 cm van een Wilson's stormvogel tot de ongelooflijke 3m50 van een Wandering albatross.

Met alle opgebouwde spanning om eindelijk Zuid-Georgië te zien, sloten we deze zeedag af met een heerlijk diner in het restaurant.

Na onze lange dagen op zee was het uitzicht op de besneeuwde bergen waar we allemaal geduldig op hadden gewacht. Eindelijk zien we land! Eindelijk waren we in South Georgia.

Onze eerste stop, Salisbury Plain. Salisbury Plain is het thuis van wel 60.000 broedparen Koningspinguïnen. Helaas stond er iets te veel deining op het strand om de zodiacs veilig aan land te laten gaan - dit is de realiteit van expeditiezeilen en daarom hebben we altijd een Plan B, C, D (en soms Z). De Plancius hing ongeveer een half uur langs de kustlijn, wat ons de kans gaf om de ontelbare wilde dieren van een afstandje te observeren.

We konden de roep van de Koningspinguïns horen, het gebrul van de Zuidelijke Zeeolifanten en de kreten van de pasgeboren pups. Bij elke windvlaag stroomde de poep van de pinguïns door onze neusgaten en we begrepen hoe stinkend deze dichtbegroeide gebieden met wilde dieren kunnen zijn. Op het dek hadden sommigen van ons zelfs het genoegen om Zuidpoolkipen op ons hoofd te zien landen! Het waren zulke brutale vogels, en erg nieuwsgierig van aard. Onze hoeden en jassen hadden wel een grondige bio-veiligheidsreiniging nodig!

We hadden een vroege lunch, en toen op naar Plan B! Fortuna Bay, net om de hoek, zou veel meer bescherming tegen de deining bieden, dus we zouden onze kansen op een landing daar wagen.

Het geluk was aan onze zijde en we gingen aan land! Bij aankomst werden we begroet door Koningspinguïnen en jonge Kerguelenzeebeeren die in het ondiepe water aan het spelen waren. Ze waren zo schattig! Verderop op het strand waren de reusachtige zeeolifantenstieren, met hun gigantische slurfneus die op een slurf lijkt (vandaar hun naamgenoot). Ook aanwezig waren de versgemeste mannelijke Kerguelenzeebeeren, geduldig wachtend op de vrouwtjes zodat ze kunnen beginnen met paren. Het hoogtepunt van deze landing zou echter de wandeling naar de grote Koningspinguïnkolonie in de vallei zijn, met ongeveer 125.000 broedparen.

Er was ook een enorm aantal kuikens, hun dikke dons van pluizige bruine veren camoufleerde bijna in het terrein. Koningspinguïnkolonies zijn het hele jaar door bezet, omdat ze een ongewoon lange broed- en ruiperiode hebben. Ze komen aan land om te ruien voor het broeden, wat ongeveer 30 dagen duurt, waarbij ze al hun veren van het vorige seizoen verliezen en een mooie nieuwe laag waterdicht verenkleed krijgen. De legende dat pinguïns voor het leven paren wordt hier ontkracht. Koningspinguïns hebben een scheidingspercentage van ongeveer 80%, als de ene partner op een ander tijdstip aankomt dan de andere, zullen ze waarschijnlijk niet wachten en in plaats daarvan een nieuwe partner zoeken voor dat broedseizoen. Ze worden echter beschreven als 'seriële monogamisten', wat betekent dat ze gedurende een broedcyclus dezelfde partner houden. Ze leggen één ei tussen november en april, en zoals hun neven Keizerspinguïns bouwen Koningspinguïnen geen nest maar broeden ze de eieren uit op hun poten. Het broeden duurt ongeveer 54 dagen en het duurt meer dan een jaar voor de kuikens volledig uitgevlogen zijn. Dit betekent dat de broedcyclus, inclusief de ruiperiode, 13-16 maanden duurt! Er is dus altijd een mengeling van pinguïns te zien: grappig uitziende ruiers, bruine en pluizige kuikens en knapperig gekleurde volwassen dieren!

Na een ongelooflijke paar uur kijken naar de ontelbare hoeveelheid wilde dieren, gingen we terug naar het schip en naar een welverdiend diner. We hadden ons eerste voorproefje van South Georgia gehad, en we konden niet wachten op meer morgen!

Na een rustige nacht voor anker in Fortuna Bay ging Plancius lekker vroeg op weg naar onze volgende bestemming. Ali wekte ons om 5:30 net toen het schip Hercules Bay binnenvoer, een kleine baai met een spectaculair landschap, genoemd naar een walvisvanger die daar ooit beschutting zocht. Het plan was om voor het ontbijt een Zodiac cruise te maken om te zien wat voor wilde dieren we konden vinden. Buiten was de lucht helder en de zee kalm en het landschap zag er spectaculair uit in het vroege ochtendlicht.

We gingen om 06:00 uur aan boord van de Zodiacs en begonnen onze cruise aan de zonnige kant van de baai. Het eerste dat onze aandacht trok was de fascinerende geologie in de kliffen, waar fantastische vouwpatronen werden verlicht door de opkomende zon. Vlakbij de ingang van de baai vonden we een eenzame Stormbandpinguïn op de rotsen. Later werden er verderop in de baai nog een paar gevonden. Dit was een erg leuke vondst, want het aantal Kinbandpinguïns dat broedt op South Georgia is extreem klein, met slechts een enkele kolonie aan de zuidkant van het eiland bij Cooper Bay. De Chinstraps die op South Georgia broeden zijn de meest noordelijke ter wereld.

Terwijl we in glorieuze omstandigheden door Hercules Bay voeren, werden we eindeloos vermaakt door de wilde dieren. Kerguelenzeebeertjes dartelden in het ondiepe water, Kerguelenzeebeertjes vlogen over en Zuid-Georgische Aalscholveren maakten hun nesten klaar voor het komende broedseizoen. Op een klein strandje aan de kop van de baai stroomde een waterval naar beneden naar een strand waar een harem Zuidelijke Zeeolifanten in de zon lag te zonnen. Een paar Koningspinguïns, Ezelspinguïns en Stormbandpinguïnen deelden het strand met hen.

Er waren een paar fantastische hoogtepunten met wilde dieren. Een paar Macaronipinguïnen werden hoog in het Tussac Grass gespot, de eerste teruggekeerden van het seizoen. Er zouden er nog veel meer komen. Het vinden van hen werd gevolgd door een verbluffende show van een aantal Roetkopalbatrossen. Het was een perfecte manier om de Zodiac cruise af te sluiten. Toen we teruggingen naar het schip, wezen de gidsen ons erop dat we alle vier de broedende pinguïns van South Georgia hadden gezien. Bedankt Hercules Bay!

Tijdens het ontbijt verplaatste de Plancius zich een klein stukje om Stromness Bay heen, waar ooit drie walvisstations waren - Husvik, Leith en Stromness. We gingen voor anker bij de laatste, die in latere jaren, toen de walvisvaart afnam, een scheepsreparatie- en onderhoudsstation werd. De Zodiacs brachten ons aan land voor een strandlanding op veilige afstand van het instortende station.

Velen van ons maakten van de gelegenheid gebruik om via een rivierbedding de vallei in te wandelen naar de Shackleton Waterval, beroemd geworden toen de grote man zelf samen met Frank Worsley en Tom Crean dat ravijn moest afdalen na hun epische oversteek van South Georgia in 1916. Op weg naar de waterval was er de mogelijkheid om een kleine heuvel op te lopen en Ezelspinguïnen te bekijken die eieren aan het uitbroeden waren. Het uitzicht vanaf de heuvel was adembenemend. Degenen die niet landinwaarts trokken, werden op het strand vermaakt door een grote harem Zuidelijke Zeeolifanten en briesende mannetjes Kerguelenzeebeeren.

Onze middagbestemming was het walvisstation Grytviken (Pot Cove), opgericht in 1904 door de Noorse kapitein Carl Anton Larsen als het eerste walvisstation op Antarctica. Met de administratieve en wetenschappelijke basis van de regering van South Georgia rond de baai bij King Edward Point, zou je kunnen zeggen dat dit de hoofdstad van South Georgia is. Hier kwamen de regeringsambtenaren aan boord om een bioveiligheidsinspectie uit te voeren en inklaringsprocedures uit te voeren. Gelukkig slaagden we met vlag en wimpel. Plancius was weer 100% geslaagd.

De Zodiacs brachten ons aan land direct onder de Whaler's Cemetery waar Sir Ernest Shackleton begraven ligt. Na een eerbetoon aan "The Boss" liepen we om de wal en door het Whaling Station om het museum, de cadeauwinkel, het postkantoor en de kerk te vinden. Vooral het postkantoor was een populaire halte, omdat er ansichtkaarten naar bestemmingen over de hele wereld werden gestuurd. De inheemse Zuid-Georgische Pijlstaarten waren verreweg de meest talrijke vogels rond Grytviken, die in de dagen voor de rattenuitroeiing een zeldzame verschijning waren. De Zodiac-transfer terug naar het schip was vanaf een klein strand in de buurt van het museum, naast twee walvisvangers genaamd Albatross en Diaz.

Plancius bleef in de rustige ankerplaats bij Grytviken omdat het diner vanavond een BBQ op het dek was. We werden vergezeld door 10 personeelsleden van de wal, die vooral enthousiast waren over de salade. Degenen die zich warm aankleedden en op het dek bleven, genoten van een van de beste uitzichten op de BBQ ter wereld. Maar de koele lucht was te veel voor velen, die de voorkeur gaven aan het comfort van het restaurant.

En zo eindigde een lange en spannende dag in South Georgia. Een dag waarop we het voorrecht hadden om de laatste rustplaats te bezoeken van misschien wel de grootste ontdekkingsreiziger en leider van mannen die ooit heeft geleefd - Sir Ernest Shackleton.

Onze derde dag op South Georgia begon met het zachte weksignaal van Ali en Steffi, die ons na een gezellige barbecue de ochtend in loodsten. Maar de Plancius had andere plannen - zijn schommelen overtuigde ons al snel om ons aan te passen.

Andrew's Bay te onstuimig voor een veilige landing, keerden we naar de beschutte wateren van Godthul. Deze "Good Hollow", zo genoemd door Noorse walvisvaarders, bood een natuurlijk toevluchtsoord, waardoor het een waardevolle plek was tijdens de walvisvaart op South Georgia. Hoewel hier geen permanente stations waren, diende Godthul als depot en liggen er nog steeds botten langs het strand als herinnering aan die tijd.

Net toen we onze koers bijstelden, wachtte ons een onverwachte sensatie: Orka's! Onze eerste waarneming van Zwaardwalvissen kon niet boeiender zijn. Een groot mannetje, een vrouwtje en hun kalf doken op en speelden in de buurt van de boot, zodat we ruim de tijd hadden om ze te bewonderen. De kapitein manoeuvreerde het schip vakkundig, zodat we deze prachtige wezens optimaal konden zien.

Toen we bij Godthul aankwamen, zagen we ruige hellingen met tussockgras en pelsrobben verspreid over de hellingen. De meesten van ons klommen omhoog om uitzichtpunten te bereiken en een glimp op te vangen van de kolonies Ezelspinguïns die op de hellingen genesteld waren. Sommigen waagden zich verder en wandelden naar een piek die ons beloonde met een prachtig uitzicht over de baai.

Een Zuid-Georgische Pieper, de enige inheemse zangvogel van het eiland en een succesverhaal op het gebied van natuurbehoud, droeg bij aan deze ervaring. Deze veerkrachtige vogel was ooit bijna uitgestorven door invasieve ratten, maar dankzij recente beschermingsmaatregelen gedijt hij nu goed en trakteerde hij ons op een levendig optreden alsof wij het enige publiek waren dat hij nodig had.

In de namiddag, met gunstig weer, gingen we terug naar St. Andrew's Bay. Andrew's Bay. Ons doorzettingsvermogen loonde en hoewel we door de branding moesten waden, werden degenen die het kille water trotseerden beloond met een ontzagwekkend schouwspel: duizenden Koningspinguïnen in een kakofonie van geluiden en enorme zeeolifanten die zich langs de kust uitstrekten om zich voor te bereiden op het broedseizoen. De pure schaal van het leven hier was overweldigend - een levendige herinnering aan de kracht van de natuur om te herwinnen en te gedijen.

Terugkijkend aan boord van de Plancius, voelden we ons dankbaar voor de onverwachte momenten die het verkennen van South Georgia onvergetelijk maken.

Als het mooi weer is in South Georgia, sta je zo vroeg mogelijk op en maak je er het beste van, want mooi weer op South Georgia duurt zelden lang. De afgelopen dagen waren we inderdaad gezegend met ongewoon goed weer, nauwelijks wind en een zachte deining en we hebben geen druppel regen gevoeld.

De gevreesde wake-up call schudde ons uit onze dromen op het rijpe en vroege tijdstip van 5 uur 's ochtends. We waren aangekomen in Gold Harbour en gingen aan dek om de wereld gehuld in een sluier van mist aan te treffen. Maar toen we onze weg in de baai vonden, verdween deze lijkwade om plaats te maken voor de intieme en afgelegen Gold Harbour. Ons expeditieteam vertrok met de zodiacs nadat het anker was uitgegooid en even later werden we geroepen om aan boord van de zodiacs te gaan en voor de laatste keer voet aan wal te zetten op South Georgia.

Het is moeilijk voor mij om de woorden te vinden om de dag die we in Gold Harbour hadden te beschrijven en ik weet zeker dat jullie het ook moeilijk zullen vinden als je de verhalen aan je familie en vrienden thuis vertelt. Het strand was bezaaid met zeehonden in alle maten. De mannetjes vochten om territorium en de vrouwtjes waren druk met het ontwijken van de vechtende reuzen en het verzorgen van hun pasgeboren kleintjes. De allerkleinsten waren nog maar een paar dagen oud; dat was te zien aan de donkere pluisjes die hun lichamen bedekten. Anderen, iets ouder, lagen op het strand geduldig te wachten op de terugkeer van hun moeders, knuffelden en waren nieuwsgierig naar ons vreemde mensen die hun strand binnenvielen.

De pinguïns, met duizenden tegelijk, wachten zoals altijd op iets waar wij geen weet van hebben. Ze staan in de rivier en patrouilleren over het strand om er zeker van te zijn dat alles in orde is. Hun jongen, in hun pluizige bruine vacht, die rondrenden, met de zeehonden speelden en gewoon baby's waren, waren een genot om te zien.

Een zeeolifant hield ons weer wat langer aan wal door de weg naar de landingsplaats te blokkeren, maar Yves maakte zichzelf zo eng mogelijk en kon de grote jongen aan de kant schuiven zonder zijn rust te verstoren.

Later die ochtend, na een welverdiend ontbijt, namen we de zodiacs voor een cruise in Cooper Bay. De deining was in volle kracht en de kracht ervan was indrukwekkend. We voeren langs de kustlijn naar een kleine kolonie Stormbandpinguïnen. Later baanden we ons een weg rond de rotsen naar een veld met kelp waar een nieuwsgierige jonge Vaal Stormvogeltje onze zodiacs en de passagiers inspecteerde, waarschijnlijk zijn eerste menselijke interactie. We vervolgden onze weg langs de kustlijn naar enkele Macaronipinguïnen, waarvan er eentje ons een hele show gaf toen hij van grote hoogte in het water dook.

Later die dag na de lunch maakten we een boottocht door de adembenemende Drygalski fjord. De 14 km lange fjord biedt verbazingwekkende geologische kenmerken en aan het einde wachtte een grote gletsjer op ons. We rustten er een tijdje uit en genoten van een warm drankje op dek zes, verzorgd door Bobby.

Het was nu tijd om afscheid te nemen van de magische kusten van South Georgia, de oceaan te trotseren en op weg te gaan naar Antarctica, onze laatste bestemming voordat we weer richting Argentinië gingen.

Na de intense dagen in Zuid-Georgië hadden de meesten van ons lang geslapen op deze eerste zeedag weer, richting Antarctica! In de vroege ochtend had het flink gesneeuwd, dus alle dekken waren bedekt met een wit tapijt. Onze expeditie bemanning was hard aan het werk om de dekken vrij te maken zodat we van de buitenlucht konden genieten.

De vroege vogelaars zagen een zuidelijke tuimelaar, verschillende Stormbandpinguïnen en Antarctische Prionen.

De lezingen van vandaag waren geprogrammeerd en we begonnen met Steffi die vertelde over Krill en het belang ervan in het Antarctische ecosysteem.

Ondertussen stelen ijsbergen buiten de show. Hun grootte doet ons schip in het niets vallen terwijl ze voorbijglijden in hun vernietigende schoonheid.

De volgende op de lijst met lezingen was Will, met zijn Antarctic Geopolitics presentatie, die ons de geschiedenis van Antarctica, de exploratie en de complexe geopolitieke situatie liet zien.

Na de lunch liet Chloe ons alles zien over zee-ijs, aangezien we dit veel zullen tegenkomen tijdens ons bezoek aan het bevroren continent!

Onze expeditieleider Ali toonde ons de plannen voor de volgende dag tijdens haar samenvatting, en veilingmeesters Will en Esther vermaakten ons daarna met de South Georgia Heritage Trust veiling in de lounge. De inzet was enorm en er werd meer dan tweeduizend pond opgehaald om de zeehondenbaby's van South Georgia te redden!

Ondertussen nam de hoeveelheid ijsbergen rond het schip toe en tijdens ons diner werden we verwend met een geweldig uitzicht op grote ijsbergen, grote golven en tientallen Kaapse Stormvogels die vlak langs onze ramen voorbij kwamen. Antarctica is weer een dag dichterbij!

Vandaag zou weer een zeedag worden en te oordelen naar het aantal mensen dat die ochtend aan het ontbijt zat, hadden velen van ons eindelijk zeebenen. De Plancius rolde zachtjes door de deining en velen van ons gingen weer in de zeetijd zitten, genietend van onze boeken, onze foto's verwerkend, schaakspelend en kletsend onder het genot van warme kopjes thee en koffie.

We voegden ons bij Allan in de grote salon voor een lezing over de geschiedenis van de walvisvaart, en we leerden alles over de enorme aantallen walvissen die gevangen werden en hoe veel soorten bijna uitgestorven waren. Het was een trieste en wrede geschiedenis, maar gelukkig herstellen de populaties zich langzaam dankzij de inspanningen voor natuurbehoud en nieuw milieubeleid.

Er werd weer een heerlijke lunch geserveerd en we zijn altijd onder de indruk van het vermogen van de restaurantteams om zoveel variatie te bieden.

Gabi gaf ons een interessante lezing over Edith Jackie Ronne, een Amerikaanse ontdekkingsreiziger en de eerste vrouw ter wereld die deel uitmaakte van een Antarctische expeditie. Jackie was de officiële communicatiedeskundige, mediacontactpersoon en historicus van de expeditie. We leerden dat Jackie's passie en dorst naar Antarctica ervoor zorgde dat ze het continent tijdens haar leven nog vijftien keer bezocht, en de Ronne-Filchner Ice Shelf in de Weddell Sea zou later naar haar vernoemd worden.

S Avonds hadden we onze gebruikelijke briefing en praatten we bij in de lounge, waar het personeel helemaal uitging voor Halloween. Esther als een bevroren poolreiziger, Yves als skelet, Chloe als zeemeermin en de grappigste van allemaal, Gabi als Alex, onze hotelmanager! Aan het einde van de recap hoorden we een lage diepe stem de trap op brullen naar de grote lounge, het was Ali, maar dan verkleed als een oude zoute walvisvaarder! We werden allemaal teruggevoerd naar begin 1900 toen ze een handgeschreven gedicht vertelde over de walvisvaart in South Georgia, met daarin het morbide en spookachtige verleden van zowel de walvisjagers als de reusachtige wezens zelf. Het was een zeer Antarctische ode aan Halloween.

Het personeel in het restaurant ging nog een stapje verder. De eetzaal was bedekt met Halloweenversieringen en het buffet bestond uit 'bloederige vingers', 'oogbalpasta' en chocoladekerkhoven en aardbeienhersenen als dessert. Het was een echte traktatie om 'echte' vieringen mee te maken terwijl we zo geïsoleerd waren. Na ons heerlijke feest gingen we naar bed voor ongetwijfeld nog een volle dag vol activiteiten in het verschiet.

De omstandigheden waren 's nachts aanzienlijk verbeterd en Ali's wake-up call bracht het goede nieuws dat Plancius weer vaart maakte richting Elephant Island. We lagen natuurlijk achter op schema door het slechte weer van de voorgaande dagen. Buiten scheen de zon door een dun wolkendek en de Zuidelijke Oceaan zag er veel vriendelijker uit. IJsbergen werden vaker gezien, wat ons vertelde dat we eindelijk Antarctica naderden.

Na het ontbijt werden we met al onze bovenlagen dek voor dek naar de Observation Lounge geroepen voor een nieuwe ronde van bioveiligheidscontroles door het expeditieteam. Dit was om er zeker van te zijn dat we niets van South Georgia naar Antarctica vervoerden. Door de uitstekende normen van de hele groep op South Georgia, hadden de meeste mensen een vlekkeloze uitrusting, waardoor het hele proces pijnloos en zeer snel verliep.

Om 11:00 uur gaf expeditiegids Will Kennedy een fantastische presentatie over Tom Crean, een van de reuzen uit het heroïsche tijdperk van de Antarctische exploratie. Tom nam deel aan drie grote expedities. Hij ging twee keer naar het zuiden met Scott op de Discovery en Terra Nova expedities, en een keer met Shackleton op de Endurance expeditie. Deze bescheiden, bescheiden held van het Ierse platteland is een echte onbezongen held en Will vertelde het verhaal van zijn opmerkelijke leven met veel passie en enthousiasme. Na Wills lezing was het duidelijk dat hij verschillende mensen had geïnspireerd om na te denken over het maken van een pelgrimstocht naar Tom Creans geboortedorp Annascaul in Ierland, waar zijn pub - The South Pole Inn - nog steeds actief is.

We genoten weer van een heerlijke lunch met dank aan chef-kok Bawa Gaurav en zijn team. Daarna konden sommigen van ons genieten van een siësta op zee. De vogelaars waren blij dat het voordek weer open was en konden genieten van fantastische uitzichten op vogels zoals Kaapse Stormvogels, Zuidelijke Stormvogelen, Wenkbrauwalbatrossen, Reuzenstormvogelen en, tot ieders vreugde, een Lichte Zwarte Albatros.

Om 15:00 ging het lezingenprogramma verder met simultane presentaties. Voor Engelstalige gasten gaf Steffi een boeiende lezing over aanpassingen van wilde dieren in de Observation Lounge. En voor Duitstalige gasten vertelde Esther in de Dining Room over de epische race naar de Zuidpool. Kort nadat de lezingen waren afgelopen, ging er een golf van opwinding door het schip toen Elephant Island zich door de laaghangende bewolking begon te laten zien.

Net na 17.00 uur lieten we het anker vallen bij Point Wild. Expeditieleider Ali liet een Zodiac te water en maakte een loopplank klaar zodat ze het water op kon om de omstandigheden te beoordelen. Aanvankelijk zag het er niet goed uit, maar toen de Plancius met haar anker naar de wind zwaaide, verbeterden de omstandigheden bij de loopplank aanzienlijk. Al snel werd aangekondigd dat we op weg zouden gaan voor een Zodiac cruise rond Point Wild.

De excursie bleek een ongelooflijk spannende ervaring te zijn. Het expeditieteam manoeuvreerde de Zodiacs zo dicht mogelijk bij de kust, terwijl ze de hele tijd de deining in de gaten hielden en uitkeken naar onderwaterrotsen. Het ging erom een zo goed mogelijk beeld te krijgen van de plek waar de bemanning van de Endurance, die schipbreuk leed, 4½ maand doorbracht in de winter van 1916. Hun piepkleine schuilplaats bestond uit niet meer dan ruwe stenen muren met daarop twee omgekeerde reddingsboten als dak. Hun verhaal is een van de meest epische overlevingsverhalen aller tijden.

Het enige dat die verlaten plek nog markeert is een buste van kapitein Luis Pardo, de dappere zeevaarder die de 22 schipbreukelingen redde met de Chileense marinekotter Yelcho. Een gezonde populatie Stormbandpinguïnen bewoont nu Point Wild en herinnert ons eraan dat veel van hun soortgenoten werden gedood om Shackletons mannen in leven te houden. Op de terugweg naar het schip voeren de Zodiacs langs de gletsjer direct ten westen van Point Wild. Door een recente afkalving lag er veel ijs in de baai, waar de Zodiac-bestuurders met veel plezier met lage snelheid doorheen reden.

Zodra we weer aan boord waren en alle Zodiacs waren geborgen, vertrok Plancius in zuidelijke richting naar de South Shetland Islands. Terwijl we wegzeilden van Elephant Island, scheidden de wolken zich waardoor we een korte glimp konden opvangen van de spectaculaire besneeuwde bergen.

Dag zestien bracht ons naar het betoverende Penguin Island, genesteld in de South Shetland Islands. Deze plek doet zijn naam eer aan, met een kolonie eigenzinnige Stormbandpinguïns die rondhuppelen. Hun met modder besmeurde lichamen dragen bij aan de ruige charme van het eiland terwijl ze energiek aan de slag gaan met het bouwen van hun nesten. Penguin Island is een vulkanisch eiland. Het landschap is gevormd door eeuwenlange uitbarstingen die een fascinerende mix van grillige rotsformaties en zwarte zandstranden achterlieten. De vulkaan zelf, Deacon Peak, staat in het midden van het eiland, een inactieve stratovulkaan die duizenden jaren geleden voor het laatst uitbarstte. Een wandeling naar de rand van de krater bood ons weidse, met mist bedekte uitzichten over dit bevroren en ongetemde terrein - een echt voorproefje van de rauwe schoonheid van Antarctica.

Voor degenen die het kraterpad namen, was het uitzicht adembenemend. Vanaf de top konden we uitkijken over de unieke mix van vulkanische en ijzige landschappen van het eiland. Het zwarte zand en de sneeuw vormen een prachtig contrast met het ijsblauw van het omringende water dat zich uitstrekt tot aan de horizon. In het zuiden konden we zelfs een glimp opvangen van het puntje van King George Island, onze volgende bestemming.

Terug bij de kust werden we getrakteerd op een gedenkwaardig gezicht - een Weddellzeehond die langzaam langs de kustlijn zwom. Deze zeehonden zijn opmerkelijk omdat ze in de meest extreme omstandigheden op aarde kunnen leven. Ze gebruiken hun sterke kaken om ademhalingsgaten in het ijs te maken.

Maar het hoogtepunt van de dag was misschien wel de ontmoeting met twee zeeluipaarden die op een drijvend brok ijs lagen te rusten in de buurt van onze landingsplaats. Vaal Stormvogeltje's staan in veel talen bekend als Amphitrite - een knipoog naar de vrouw van Poseidon en de koningin van de oceanen - en zijn een van de toproofdieren van Antarctica. Het zijn slanke, formidabele jagers die hun behendigheid gebruiken om op pinguïns en andere zeehonden te jagen. Dit koppel was bijzonder speciaal, omdat er eentje nog vrij jong was, waarschijnlijk net een jaar oud.

Later gingen we naar King George Island, het grootste van de South Shetland Islands, waar we werden begroet door een handvol adéliepinguïnen die al vroeg arriveerden op de rotsachtige kust van Three Sisters Point. King George Island, met zijn mix van rotsen, gletsjers en menselijke activiteit, is een centrum van internationale onderzoeksstations, een plek waar het wilde en het wetenschappelijke elkaar ontmoeten. De adelies, brutaal en nieuwsgierig, leken zich niet te storen aan onze aanwezigheid en gaven ons een kijkje van dichtbij van hun levendige persoonlijkheden. Toen we langs Turret Point voeren, zagen we zelfs stormvogels die op een karkas aasden, een duidelijke herinnering aan de cirkel van het leven in deze afgelegen gebieden.

Onze zodiac cruise die middag was echt een sensatie, ondanks het besneeuwde, winderige weer. We begonnen met een verre glimp van een bultrug die opdook aan de horizon, een massief silhouet tegen het witte landschap, voordat we een tweede stop maakten om onze "chille" Vaal Stormvogeltje's te bezoeken. De wind gierde door de zodiacs en de sneeuw kleefde aan onze uitrusting, maar de reis was het meer dan waard voor de bezienswaardigheden die we onderweg zagen.

Na een opwindend, twee uur durend zodiac-avontuur keerden we terug naar het schip, bedekt met sneeuw en verwaaid, maar vol ontzag. Alex en Bobbi begroetten ons met een warme glimlach en een extra speciale traktatie: dampende warme chocolademelk met een beetje kick om ons te helpen ontdooien. Het was het perfecte einde van een onvergetelijke dag op Antarctica.

"Goedemorgen iedereen, ijs vooruit, kom uit bed en geniet van de show!", waren de woorden van opwinding waarmee we wakker werden op deze echte expeditiedag. Het dikke ijs dat rond het schip knarste terwijl het zijn weg zocht door de ingewikkelde bevroren mase bood een uitzicht dat nooit voor mogelijk werd gehouden. Twee uur lang voeren we er zo ver mogelijk doorheen, tot het duidelijk was dat we het Antarctische geluid op geen enkele manier zouden halen zonder het risico te lopen opgesloten te raken in het ijs en een paar vervelende dagen door te brengen zoals Shackleton en zijn mannen een eeuw geleden.

Met een bezwaard hart nam de kapitein samen met Ali de verantwoordelijke beslissing om om te keren en richting de South Shetlands te varen, waar het ongerepte Antarctische landschap voor ons gegarandeerd was.

Tijdens de overtocht, die tot halverwege de middag zou duren, vermaakte Will ons met het leven van ontdekkingspionier Fridtjof Nansen. De Noorse legende vader van de polaire exploratie en de kapitein van de FRAM.

Na een rotsachtige oversteek door het rechte stuk van Bransfield kwamen we eindelijk aan op onze bestemming, Halfmoon Island.

Het landschap was sprookjesachtig, de lichte wind en de pluizige sneeuwvlokken creëerden een winterwonderland. De pinguïns zelf waren over het hele gebied verspreid, samen met veel zeehonden en hun jongen langs de kustlijn. Daar wandelden we een tijdje terwijl ons expeditieteam een lange lus maakte over het grootste deel van het eiland.

De durfals onder ons maakten vandaag van de gelegenheid gebruik om de zogenaamde 'polar plunge' te doen - een sprong in het ijskoude Antarctische water. Sommigen van ons bleven zelfs enkele minuten, maar voor de meesten van ons was een paar seconden uitharden genoeg voordat we trots en bibberend terug naar het strand renden.

Bij het verlaten van het eiland trok de mist op en kon het Camara station worden gezien. Deze Argentijnse basis wordt sporadisch door de marine gebruikt, maar herinnert ons aan de geopolitieke uitdagingen waarmee Antarctica wordt geconfronteerd. Camara is een van de vele wetenschappelijke bases die over het hele continent verspreid liggen.

Morgen is onze laatste dag aan de rand van de wereld en het hart wordt met de minuut zwaarder bij de gedachte aan vertrek.

Onze laatste dag op Antarctica was eindelijk aangebroken, voor de laatste keer op het bevroren continent werden we gewekt door Ali, opgewonden voor een avontuurlijke dag in het verschiet!

De nacht werd doorgebracht in de veilige inham van Yankee harbour. We werden wakker met een echt Antarctisch landschap, lichte wind, mist en sneeuw die viel als een kerstochtend.

Kort na het ontbijt sprongen we in de zodiacs voor een lange rit naar onze landingsplaats. De chauffeurs hadden hun GPS uit om in de mist te navigeren en baanden zich voorzichtig een weg tussen de ijsblokken die op het bevroren water lagen.

Toen we aankwamen verdubbelde de sneeuwval in intensiteit en mochten we langs de punt naar een kolonie pinguïns lopen, genesteld op de zachte hellingen in de baai. Het is een wonder hoe deze wezens zo'n brute omgeving kunnen weerstaan; hoe kunnen hun kleine lichamen genoeg warmte genereren om de ijzige temperaturen te overleven. De landing was een belevenis, maar op de terugweg was de wind sterker geworden en stuwde de sneeuwvlokken als hagel op ons neer. We keerden terug naar de landingsplaats en gingen aan boord van de zodiacs om terug te keren naar het schip.

Onderweg werden we verrast door een grote groep etende Ezelspinguïnen. Met honderden waren ze rond de boten aan het zwemmen en eten. Op deze momenten worden we eraan herinnerd dat het vogels zijn, want anders dan op het land schrikken ze van de kleinste beweging en duiken ze allemaal tegelijk onder water en vluchten voor de dreiging.

Toen we koers zetten naar Deception Island, kwamen we een groep Orca's tegen toen we de "Narrows" naderden, deze nauwe mond die de ingang van Deception Island markeert.

Dit eiland werd zo genoemd omdat het zeelieden misleidde door te denken dat het een gesloten berg was, maar het verbergt een comfortabele en veilige caldera, perfect voor zeelieden die rust nodig hadden voordat ze zuidwaarts naar Antarctica voeren na de Drake Passage te hebben bevochten.

Toen we aan land gingen, viel ons de afwezigheid van dieren op. We vroegen ons af of de vulkaan die dag zou uitbarsten. Bij aankomst werden we getroffen door het contrast van de sneeuw op het zwarte vulkaanzand. We liepen over de besneeuwde lad en trokken sneeuwschoenen aan! Een beetje lastig om uit te vinden, maar als je ze eenmaal aan hebt, maken ze het lopen in de sneeuw net zo gemakkelijk als op blote voeten. We wandelden een tijdje op dit kale eiland, een vulkaan op waar het uitzicht gewoonweg prachtig was.

Het was tijd om terug aan boord te gaan en te genieten van onze laatste zodiac tocht, in hobbelige omstandigheden, met golven en wind.

We ontwaakten door het zachte rollen van de Drake Passage. Dit beruchte water tussen Antarctica en Zuid-Amerika staat in de volksmond bekend als de 'Drake Shake' of het 'Drake Lake', afhankelijk van je geluk met deining en wind. Gelukkig voor ons was de overtocht vrij mild, dus we zaten ergens tussen een meer en een 'shake' in. Gabi gaf ons een zeer toepasselijke lezing in de grote salon over de naamgever van de passage zelf, Sir Francis Drake. We leerden dat hoewel hij een fervent zeiler en ontdekkingsreiziger was, sommigen hem als een kwaadaardige piraat zagen vanwege zijn beruchte overvallen op andere schepen en nederzettingen.

We gebruikten deze laatste zeedagen om foto's te delen en te verwerken, contacten uit te wisselen en na te denken over onze reis door de Zuidelijke Oceaan. Er heerste een bitterzoet gevoel in de atmosfeer van de lounge, we waren opgewonden om naar huis te gaan en onze geliefden te zien, maar de Plancius begon ook echt als thuis te voelen. Er waren al geruchten onder ons over het boeken van toekomstige reizen.

Daarna gingen we naar Will in de lounge voor een lezing over de geschiedenis van Roald Amundsen, de Noorse poolreiziger die op 14 december 1911 als eerste de Zuidpool bereikte. We leerden dat Amundsen een uiterst vasthoudend en pragmatisch man was en door zijn ervaring in het noordpoolgebied en de kennis die hij van Nansen had gekregen, leerde hij bont te gebruiken, honden te drijven en iglo's te bouwen om in de barre omstandigheden te overleven. Dit soort voorbereiding en organisatie was de sleutel tot het succes van Amundsen om de pool te bereiken en veilig terug te keren. En in tegenstelling tot de meeste poolreizigers tijdens hun expedities, kwam Amundsen's team aan tijdens de expeditie!

Na de lunch gaf Chloe ons een interessante lezing over haar tijd op enkele van de onderzoeksstations op Antarctica. Ze reisde in 2018 naar de Scott Base in Nieuw-Zeeland en het McMurdo Station in de Ross Sea in de VS en leerde alle eigenzinnige en fascinerende dingen over het leven op een station. We leerden ook alles over 'Antarctische Gateway Cities', namelijk Hobart (Australië), Christchurch (Nieuw-Zeeland), Kaapstad (Zuid-Afrika), Ushuaia (Argentinië) en Punta Arenas (Chili). Deze steden worden gezien als toegangspoorten tot Antarctica, niet alleen vanwege hun geografische ligging in het zuiden, maar ze bieden ook onderdak aan een reeks aan Antarctica gerelateerde infrastructuren en diensten, zoals: reislogistiek en -ondersteuning, wetenschappelijke faciliteiten, toeristische havens, overheidsinstellingen en onderzoeks- en beleidsorganisaties. Chloe vertelde ons alles over haar rol als vertegenwoordiger van Hobart op de Antarctic Cities Youth Expedition in 2020, en hoe ze sindsdien pleit voor meer Antarctica-educatie en -voorlichting voor jongeren.

De zon brak door de wolken en ondanks dat de dekken het grootste deel van de dag gesloten waren vanwege de wind, slaagden we erin om naar buiten te gaan op het achterdek en op de brugvleugels voor wat frisse lucht en we zagen talloze walvisslagen in de verte.

S Avonds hadden we onze gebruikelijke briefing en samenvatting in de lounge, waar Arie (onze lieve gast uit Nederland die het veilingitem voor assistent van het expeditieteam had gewonnen) zijn stagecertificaat kreeg voor al zijn geweldige taken. We vierden onze laatste samenvatting met grappige pinguïnvideo's en een 'Raad de vogel'-spel dat onze kennis en verbeelding testte.

Na het diner kwamen sommigen van ons samen in de bibliotheek voor wat muziek, waarbij we de gitaar deelden en meezongen met enkele ballads. De sfeer was warm en levendig en we begonnen ons te realiseren dat deze reizen niet alleen gedenkwaardig zijn vanwege de bestemming en de wilde dieren, maar ook vanwege de mensen.

We ontwaakten met weer een prachtige dag in Drake Passage. Buiten scheen de zon, de wind was licht en de toestand van de zee was ongewoon goed voor deze regio. Dit was het 'Drake Lake' waar velen van ons voor gebeden hadden! Plancius maakte uitstekende voortgang naar het noorden, geëscorteerd door een luchtparade van albatrossen, stormvogels en Prionen. De wekker voor het ontbijt was deze ochtend een beetje anders. Het geluid van Zwitserse koeienbellen klonk rond het schip, terwijl de hoogste bieder op de wake-up call van de South Georgia liefdadigheidsveiling van zijn grote moment genoot. We vonden het allemaal prachtig.

Om 09:30 gaf assistent-expeditieleider Allan een lezing met de titel 'Sledehonden; onbezongen helden van Antarctische exploratie'. Na een kort overzicht van hoe honden werden gebruikt door expedities uit het heroïsche tijdperk, vertelde Allan over de 5 decennia dat husky's aanwezig waren op Antarctica, ter ondersteuning van het onderzoek en wetenschappelijk werk uitgevoerd door veel verschillende naties. Duizenden husky's gaven hun leven zodat wij mensen Antarctica konden verkennen en begrijpen. Toen de laatste honden in 1994 vertrokken, lieten ze de geesten achter van duizenden husky's die geboren waren, leefden, onderzochten en stierven op het bevroren continent.

Om 11:00 uur gaf expeditieleider Ali een verhelderende lezing over 'Ice Maidens' - Vrouwen in Antarctica. Ze begon met het vertellen van de verhalen van enkele vrouwen die tijdens het heroïsche tijdperk waren achtergebleven. Vrouwen als Kathleen Scott en Emily Shackleton waren steunpilaren van hun beroemde echtgenoten tijdens hun avonturen. We waren allemaal verrast door de vreselijke houding ten opzichte van vrouwen in Antarctica in de begindagen. Bases waren uitsluitend mannelijk tot het einde van de jaren 1960, toen vrouwen langzaam begonnen door te breken in de Antarctische gemeenschap. Zelfs toen waren sommige landen erg traag met het toelaten van vrouwen op hun bases. Vandaag de dag hebben veel bases vrouwen en het is helemaal niet ongewoon om een vrouw te vinden in de rol van basiscommandant.

Toen de lunch werd aangekondigd door Hotel Manager Alex, stonden sommigen stil bij het feit dat het onze laatste lunch op Plancius zou zijn. Chef-kok Bawa en zijn team hadden geweldig werk geleverd door ons allemaal te voeden en we zouden hun culinaire vaardigheden missen. Terwijl de lunch ten einde liep, kondigde Ali aan dat Kaap Hoorn zo'n 42 zeemijlen van onze bakboordzijde lag en dat het zichtbaar was.....just.

De laatste middag aan boord verliep in een heel rustig tempo. Velen maakten van de gelegenheid gebruik om te beginnen met inpakken, terwijl anderen genoten van de kans om aan dek te zijn, wat zo vaak niet mogelijk is in de buurt van Kaap Hoorn. De vogels hielden hun onophoudelijke waakzaamheid vol, wat hen had beloond met een zeldzame Kerguelenstormvogel tijdens onze oversteek van de Drake Passage. Toen we dichter bij land kwamen, nam de wind toe tot meer dan 30 knopen en werd er wat meer beweging in het schip gevoeld. Dit was het naderende "paarse monster" dat volgens de voorspellingen 's nachts de Drake Passage zou bereiken. Onze kapitein wilde ons in de beschutting van het Beaglekanaal brengen voordat de wind op volle sterkte zou komen.

Om 15:00 uur gaf Expeditiegids Steffi een interessante lezing over 'Gasballonvaren'. Steffi is een professionele ballonvaarder die Oostenrijk vertegenwoordigt in wedstrijden op het hoogste niveau en regerend wereldkampioen is. Haar passie voor deze unieke en zeer technische sport kwam duidelijk naar voren tijdens haar uitstekende presentatie.

Het volgende punt op de agenda was de terugkeer van onze geliefde Muck Boots. Ze waren onze constante metgezellen op elke excursie tijdens de reis. Sommigen van ons voelden een beetje verdriet toen we ze teruggaven aan het expeditieteam. Om 18:15 werden we uitgenodigd in de lounge voor een afscheidsdrankje met kapitein Levakov en het expeditieteam. Afscheid en dank werden in gelijke mate uitgesproken, terwijl we proostten op de reis die we op het punt stonden te voltooien. De grote finale was een vertoning van de expeditie slideshow, een eerste klas digitaal dagboek van onze reis samengesteld door Expeditiegids Gabi. En toen was het op naar het restaurant voor het heerlijke afscheidsdiner, waarbij Hotel Manager Alex zijn geweldige team voorstelde.

Plancius arriveerde rond 19:00 bij het Beagle Channel Pilot Station en nam twee Argentijnse havenloodsen aan voor de 4½ uur durende transit naar Ushuaia. We meerden net voor middernacht aan, voor een rustige laatste nachtrust op onze drijvende thuisbasis.

We kwamen aan in Ushuaia, Argentinië en het was tijd om afscheid te nemen en een laatste kans om contactgegevens uit te wisselen. We hadden ons laatste ontbijt aan boord van Plancius en verzamelden toen de laatste spullen en gingen naar de loopplank. We namen afscheid van het hele team aan boord en van de nieuwe vrienden die we hadden gemaakt. Sommigen van ons gingen op weg om de schatten van de stad te verkennen, terwijl anderen meteen naar huis vlogen. We keken terug naar de Plancius toen we vertrokken om een laatste blik te werpen, herinneringen op te halen aan goede tijden en misschien plannen te maken voor meer in de toekomst.