De droom van Antarctica
Van oktober tot maart, tijdens de Australische zomer, reizen duizenden broedende Ezelspinguïns, Adèlie- en Stormbandpinguïnen naar het West-Antarctisch Schiereiland om hun kuikens groot te brengen en zich vol te vreten met krill voordat de strenge winter begint. Samen met de pinguïns komen veldbiologen van over de hele wereld om deze gewoonten te bestuderen voor onderzoek naar natuurbehoud. Het bestuderen van deze dieren is één ding, maar het leven in een Antarctisch veldstation gedurende het hele broedseizoen is iets anders. Eén veldkamp in het bijzonder, gerund door Amerikaanse wetenschappers op King George Island, heeft deze Antarctische manier van leven onder de knie en kan het verhaal al meer dan 30 jaar navertellen.
Copacabana: het veldkamp op het water
Na drie tumultueuze dagen door de Drake Passage te hebben gevaren, voelt het alsof je zo ver zuidwaarts bent gereisd als maar mogelijk is. Al snel komt King George Island in zicht, een van de meest noordelijke eilanden van het westelijke Antarctische schiereiland. Aan de zuidkant van het eiland ligt Admiralty Bay, waar een klein, groen onderzoeksstation als een baken tussen een veld pinguïns staat. Op dit eiland werd in 1985 door zeevogelbiologen Wayne en Sue Trivelpiece, samen met de National Science Foundation en het United States Antarctic Program een onderzoeksstation opgericht om de pinguïns langdurig te volgen.
Aan de ingang van het station hangt een gedenkplaat voor wijlen Pieter J. Lenie. In 1976 bracht zijn schip, de RV Hero, de eerste Amerikaanse wetenschappelijke bemanning naar de winderige kusten van Admiralty Bay. De laatste tijd wordt het kamp Copacabana genoemd, omdat het aan een strand ligt. Copa lijkt op het eerste gezicht meer een hut en is zeker niet uitgerust voor menselijk gebruik tijdens de wintermaanden.
Naast het strand van Copacabana ligt, niet verrassend, het strand van Ipanema. Hoewel het ver afstaat van de warme zandstranden van Brazilië, biedt Copa een uitstekend uitzicht op het water, onbeperkte mogelijkheden om walvissen te spotten en een spectaculair en licht stinkend uitzicht op de pinguïnkolonies. Na ongeveer een week begint het als thuis te voelen.
Slaaparrangementen
De meest gestelde vraag over Copacabana is: "waar slaapt iedereen?" Hoewel Copacabana niet zo ruim is als andere onderzoeksstations, heeft het een zeer rustieke en gezellige sfeer gecultiveerd. Met slechts drie kleine gebouwen kunnen de slaapplaatsen soms wat krap zijn. De hoofdslaapkamer heeft twee stapelbedden en net genoeg ruimte voor drie personen om comfortabel te slapen. Een extra kamer is verbonden met de hoofdhut en heeft twee bedden die gereserveerd zijn voor bezoeken van de projectleider. De muren van de slaapcabines zijn dun, maar stevig, en zorgen ervoor dat 's nachts de rustgevende geluiden van golven die tegen de kust slaan en pinguïns die zachtjes trompetteren binnenkomen.
Eten
Geloof het of niet, maar er bestaat zoiets als lekker eten in een van de meest afgelegen gebieden op aarde. Elk beetje vers voedsel dat op Copa terechtkomt, wordt in Chili gekocht en verpakt op een onderzoeksschip dat de Drake Passage oversteekt naar King George Island. Er is slechts één bevoorrading tijdens het hele zes maanden durende seizoen, dus het is belangrijk om alles wat je hebt optimaal te benutten. Stel je voor dat je in een kruidenierswinkel woont waar alles wat je ooit zou willen eten maar een paar meter bij je vandaan is. Het kan soms een beetje overweldigend zijn!
De regels voor de kampmaaltijden zijn eenvoudig: elk lid van de bemanning krijgt een dag van de week toegewezen om te koken en daarna op te ruimen. Een paar van de meest gesmaakte maaltijden van het seizoen bestaan meestal uit het barbecueën (ja, er is zelfs een barbecue!) van stukken Chileens rund- en lamsvlees, vers brood uit de broodbakmachine en allerlei soepen.
Zaterdagen zijn gereserveerd voor uitstapjes over de gletsjer om Arctowski te bezoeken, en zondagen worden gevierd met het gezamenlijk maken van pizza. Zelfs ijs is een optie als je je avontuurlijk genoeg voelt, en er is genoeg ijs om het bevroren te houden. Als je aan het einde van de wereld gaat wonen, kun je je net zo goed vermaken met lekker eten!
Entertainment
Een van de meest schokkende dingen die mensen te weten komen over leven op Antarctica is dat er geen mobiele telefonie is en ook geen internet. Maar wie heeft Twitter of Facebook nodig als je omringd bent door gletsjers die kalven, walvissen die briesen en duizenden pinguïns die op hun buik van een sneeuwberg naar beneden glijden? De luxe van een meer beschaafde wereld wordt na een paar weken een bijzaak en wordt vervangen door activiteiten zoals breien, bakken en liedjes oefenen op de 30 jaar oude gitaar van het kamp.
Internationale relaties: je buren leren kennen
De dichtstbijzijnde "buur" van Copa is het Poolse onderzoeksstation Arctowski, genoemd naar de19e-eeuwse ontdekkingsreiziger en natuuronderzoeker Henryk Arctowski. In tegenstelling tot Copa wordt het station het hele jaar door bewoond door zes mensen die het geluk hebben zowel de winter als de zomer op Antarctica mee te maken. Amerikaanse en Poolse wetenschappers hebben sinds de oprichting van beide kampen een vriendschappelijke relatie onderhouden, die in stand wordt gehouden door een bezoek van Copa aan Arctowski elke zaterdagavond.
De enige manier om van Copa naar Arctowski te komen, is echter te voet een gletsjer oversteken met touwen en harnassen, of peddelend over een gletsjermorene in een aluminium kano. Deze bezoeken geven de bemanning de gelegenheid voor een warme douche, een lading wasgoed en een Pools diner na een lange week werken.
Voorbij Arctowski zijn het Peruaanse station Machu Pichu en het Braziliaanse station Comandante Ferraz. De communicatie met de twee stations wordt onderhouden met vriendelijk radiogeschal en af en toe een onaangekondigd bezoek voor de lunch. Aan de andere kant van King George Island bevindt zich een groep stations van China, Zuid-Korea, Argentinië, Chili en Rusland. Het is echt een internationale gemeenschap, zonder grenzen, en allemaal in de geest van Antarctica.
Wanneer het tijd is om naar huis te gaan
Terwijl het weer warmer wordt en de dagen korter, loopt de tijd op King George Island langzaam ten einde. Als maart nadert, is het tijd om een laatste keer afscheid te nemen van de pinguïns, die nu hun kuikens hebben grootgebracht en klaar zijn om te migreren.
Het duurt ongeveer een week om het kamp af te breken en klaar te maken voor de winter. De ramen moeten goed worden afgesloten om te voorkomen dat er sneeuw in de hut komt en alle deuren worden dichtgespijkerd met houten planken. De dag voor vertrek arriveert het onderzoeksschip, wat het officiële einde van het seizoen betekent. Het is geen geringe taak om zes maanden aan uitrusting op een schip te laden en meestal is er wat extra hulp aan boord nodig.
Na zes maanden bij slechts drie andere mensen en een handvol Poolse wetenschappers te zijn geweest, is het mentaal aanpassen aan het leven dat je achterliet een moeilijke taak, die enige tijd in beslag kan nemen. Het is nooit gemakkelijk om te beschrijven hoe het is om op Antarctica te leven en duizenden foto's zullen het nooit recht doen. Voor de avonturiers is een Antarctica-reis de ervaring van je leven en een kans die je niet mag missen.
