Antarctica's onvergelijkbare Weddell Zee
Als we het over Antarctica hebben, vervallen we al snel in bekende woorden: verbazingwekkend, verbluffend, buitengewoon, uitzonderlijk. En hoewel de meeste locaties op Antarctica deze beschrijvingen meer dan verdienen, zijn er sommige die ze meer verdienen dan andere.
De Weddell Sea is daar een goed voorbeeld van.
In de Weddell Sea, die de wateren ten oosten van het Antarctisch Schiereiland beslaat, vind je een aantal van de meest ongelooflijke ijsformaties, wilde dieren en weersomstandigheden van Antarctica: mammoetgletsjers, enorme pinguïnkolonies en af en toe een sneeuwstorm.
In feite is de beperkte toegankelijkheid van de Weddell Sea deels te danken aan de ruige kenmerken, die voor veel poolliefhebbers tot de populairste eigenschappen behoren. Als eerbetoon aan de wonderen van de Weddellzee volgt hier een overzicht van de meest geliefde locaties, compleet met foto's en indrukken uit onze meest recente reisverslagen.
Bruine Bluff
Dit steile gebied is misschien wel het mooiste van het noordelijke Antarctische continent, met rotsachtige hellingen, omgevallen rotsblokken en prachtige vulkanische creaties bedekt met ijs.
Er woont ook een grote kolonie Adéliepinguïns en er zijn ook Ezelspinguïns en nestelende Sneeuwstormvogels te zien.
Brown Bluff is een vaste favoriet onder reizigers naar Antarctica, zoals blijkt uit het reisverslag van 3 december 2016 van een van onze gidsen:
"De nadering van de landingsplaats was heel spectaculair, want we zigzagden tussen ijsbergen door en namen het geweldige landschap in ons op met de kliffen van Brown Bluff op de achtergrond en gletsjers aan elke kant. Pinguïns doken onder ons door, duidelijk zichtbaar in het heldere water."
"Het strand was overvol met Adélie en Ezelspinguïnen die wachtten op hun kans om in het koude water te springen. Verder landinwaarts konden we Ezelspinguïnen bekijken op hun rotsachtige nesten, die hun eieren beschermen tegen de kou en tegen roofdieren. Sommige pinguïns hadden hun kuikens al - we hadden geluk om ze zo vroeg in het seizoen te zien, vooral omdat de kuikens nog klein, pluizig en heel schattig waren!"
Afbeelding door Anne Gosewehr
Paulet Eiland
Hoe geweldig Brown Bluff ook is, het is niet de enige plek op Antarctica waar je pinguïns kunt zien. Paulet Island is een geweldige locatie om Adélies tegen te komen: Een enorme kolonie leeft, broedt en voedt zich op dit kleine, ronde eiland ten noordoosten van het Antarctisch Schiereiland.
Vanwege de grote populatie zeevogels is Paulet Island door BirdLife International aangewezen als belangrijk vogelgebied. Maar soms kan het weer zelfs het meest perfecte landingsplan in de war sturen. Tijdens onze Weddell Sea-reis van 23 november 2018 bijvoorbeeld, moesten we van Paulet Island uitwijken naar Hope Bay, zoals beschreven door een van onze gidsen in het reisverslag:
"Na een van de meest opwindende dagen van ons leven, waarbij we in de helikopters vlogen om wat tijd door te brengen met de Keizerspinguïnen, begonnen we wat echte Antarctische omstandigheden te ervaren, dus besloten we de plannen te wijzigen en rechtstreeks naar Hope Bay te gaan (het middagplan) in plaats van Paulet Island."
Maar zoals je hieronder zult zien, is Hope Bay verre van een inferieure Antarctische locatie.
Hope Baai
Dit gewaardeerde gebied op het Trinity Peninsula biedt meerdere mogelijkheden voor ontmoetingen met Antarctisch terrein, wilde dieren en zelfs een van de wetenschappelijke onderzoeksstations op het continent.
Hope Bay is ook een belangrijk vogelgebied volgens BirdLife International en huisvest een van de grootste Adéliepinguïnkolonies van Antarctica: 125.000 paren nestelen hier, samen met Ezelspinguïns, Zuidpoolsterns, Subantarctische Grote Jagers, Zuidpoolkippen en andere soorten.
Hoewel we deze vogels zelden van dichtbij kunnen zien door beperkingen van onderzoekers op het nabijgelegen Esperanza Station, hebben we soms het geluk dat we toegang krijgen.
Duivelseiland
Op het onheilspellend genaamde Duivelseiland kun je een andere grote Adéliepinguïnbroedplaats zien (evenals een prachtig uitzicht op de Golf van Terreur en de op één na grootste vulkaan van Antarctica, Mount Erebus). Het eiland biedt ook prachtige uitzichtpunten voor wandelaars. Een van de bezienswaardigheden die je kunt tegenkomen is een waterval die is ontstaan door smeltend ijs dat van de kliffen bij Kaap Well-met valt.
Onze gidsen sturen regelmatig gloedvolle verslagen terug van hun reizen naar Duivelseiland, zoals in het volgende reisverslag van 2 december 2016:
"Tijdens het avondeten kwamen we aan bij Devil Island, waar we aan land zouden gaan. We landden tussen twee grote Adélie pinguïn kolonies. Het was echt leuk om te zitten en te kijken hoe deze zeer mooie zwart-witte pinguïns rondliepen, kiezels stalen of hun eieren uitbroedden. Naast de vele Adélie pinguïns, zagen we ook verschillende Wilsons Stormvogeltjes rondvliegen, broedend in de steile hellingen boven de pinguïnkolonie. We keerden terug naar het schip, cruisend rond de grote ijsbergen in de baai, mooi verlicht door de ondergaande zon. Terug op het schip was de stemming opgewekt na deze echt bijzondere Antarctische dag!"
Snow Hill eiland
Voor de meeste bezoekers van Antarctica is het een martelgang om een favoriete locatie te kiezen. Er zijn immers zoveel plaatsen op Antarctica die om totaal verschillende redenen geliefd zijn. Het ene gebied is geweldig om te kajakken langs de kust of te sneeuwschoenwandelen in het binnenland, een ander om te kamperen of te fotograferen, en weer een ander gebied is alleen al geliefd vanwege de overvloed aan zwermende zeevogels.
Snow Hill Island staat echter hoog in de ranglijst van "favorieten aller tijden", zowel onder passagiers als gidsen, misschien wel vanwege de beroemde Keizerspinguïnkolonie als vanwege het feit dat we er zo zelden kunnen komen. De laatste jaren is het weer op Antarctica onze pogingen gunstig gezind.
In 2017, 2018 en 2019 zijn we erin geslaagd om helikopterlandingen te maken op Snow Hill Island en groepen passagiers naar de keizerskolonie daar te brengen. Tijdens onze meest recente poging was het aanvankelijk onduidelijk of het weer een landing zou toelaten. Maar toen kwam het volgende verslag terug van een van onze gidsen:
"De deuren werden gesloten, duimen omhoog gegeven en de helikopter was van het dek. IJsbergen die vastzaten in het door land ingesloten zee-ijs zorgden voor een surrealistisch landschap beneden, en af en toe stak een zeehond, die naast een ademhalingsgat lag, nieuwsgierig zijn kop omhoog toen er een luidruchtig glimmend insect overvloog. Misschien waren 20 minuten nog nooit zo snel voorbij gegaan, met zoveel onbekend terrein om te bekijken... Maar toen - wat zijn dat, die vlekken op het ijs beneden? De kolonie!"
"Als een abstract kunstwerk lagen er beneden kleine groepjes pinguïns - die er meestal uitzagen als grijze, vage vlekken met af en toe zwarte vlekken. En als we beter keken, zagen we fijn gearceerde lijnen die zich in alle richtingen van de pinguïns verwijderden. Pinguïnsporen bedekten het ijsoppervlak in zo'n prachtig patroon van biologische chaos. Toen, plotseling, stond de helikopter op de grond en werden de deuren geopend... We zijn er echt! Na een korte briefing werden we losgelaten op het spoor van de Keizerspinguïnen. Misschien hoefden we alleen maar onze neus te volgen: De geur van de kolonie ging zeker vooraf aan de aanblik ervan."
"Voordat we zelfs maar in de buurt van de dichtere groepen vogels kwamen, was het makkelijk om afgeleid en afgeleid te worden door individuele pinguïns, die graag een praatje wilden maken, in een poging om deze vreemde, grote wezens die op bezoek waren te leren kennen. Knielen voor een beter camerastandpunt resulteerde misschien in meer aandacht dan verwacht. Toen ik opkeek van de zoeker, leken meer dan een paar mensen verrast te zijn dat ze zelf ook onder de loep werden genomen - zij het met een paar porren of pikken van een snavel in plaats van een cameralens. Wat een prachtige ervaring! De wind, de zon, de indrukwekkende wolkenformaties... En het altijd aanwezige lawaai van de kolonie: paren die zich aan elkaar hechten na terugkomst van het voeden; kuikens die naar de ouders roepen, smekend om meer voedsel; gefrustreerde jagers die niet de maaltijd vinden waar ze op hoopten, allemaal tegen de achtergrond van de wind en de diepe, diepe Antarctische stilte."
"Die maar al te snel werd verbroken door het gezoem van een naderende helikopter - tegelijk het droevige geluid van het afscheid en de geruststelling van een warm thuis om naar terug te keren. Het feit dat alle groepen het gehaald hebben, zelfs de kapitein, is een ongelooflijk succes voor deze reis. Er werd veel gejuicht in de bar terwijl we feestelijke champagne dronken. Hoera voor degenen die zijn geweest, degenen die het mogelijk hebben gemaakt, en vooral voor de pinguïns - de standvastige kolonisten van deze ijzige wereld."
