HDS04-24, reisverslag, Oost-Spitsbergen, Thuis van de ijsbeer - Zomerzonnewende, inclusief lange wandelingen

Een fantastische dag om ons Arctische avontuur te beginnen, onbewolkte blauwe hemel, stralende zon en kalm water. Het Expeditieteam bracht de bagage aan boord en begroette iedereen toen ze de loopplank van ons schip, M/V Hondius, opliepen.

Zodra alle passagiers en hun bagage aan boord waren, begonnen Expeditieleider Jerry en de Chief Officer met de verplichte veiligheidsbriefing. Tijdens de veiligheidsbriefing kregen we te zien hoe de reddingsvesten worden aangetrokken en werden de drijfpakken getoond die in alle hutten zijn opgeborgen voor gebruik in noodgevallen. Als onderdeel van de briefing ging het alarm af om het schip te verlaten en dus gingen we allemaal naar onze verzamelplaatsen, in de observatielounge (Station B) of het restaurant (Station A). Zodra iedereen was gearriveerd en zijn reddingsvest droeg, gingen we naar de opstapplaats voor de reddingsboten op dek 6. Na deze briefing kregen we een briefing over de reddingsboten.

Na deze briefing kregen we een welkomstbriefing van onze hotelmanager Albert en de expeditieleider. Kapitein Arturo bracht een toast uit om de reis te beginnen, een echte kapiteinscocktail met prosecco en canapes. Het was te merken dat iedereen erg enthousiast was om aan de reis te beginnen! We hadden ons eerste diner aan boord, een heerlijk buffet verzorgd door chef-kok Ralf en zijn team. Na een dag reizen en veel belangrijke informatie gingen velen van ons naar bed om goed uitgerust te zijn voor onze eerste volle expeditiedag.

Fantastische kalme omstandigheden begroetten ons bij het ontwaken op onze eerste ochtend in Spitsbergen. S Nachts waren we zuidwaarts gevaren naar de ingang van Bellsund, dat de ingang is naar niet één, maar drie fjordenstelsels. Ons doel voor de ochtend was een Zodiac cruise rond Vårsolbukta onder de grote vogelrotsen van Ingeborgfjellet, onze geplande landing voor de middag. Nadat we de lange wandelaars hadden afgezet voor hun 12 km lange wandeling, gingen we op weg, de lucht gonsde van de zwermen Kleine Alken, zoals gewoonlijk vergezeld door Drieteenmeeuwen en een paar defensieve Grote Burgemeesteren. Aan de kust zagen we de overblijfselen van Camp Bell en Camp Millar, overblijfselen van de verwachte, maar niet-gerealiseerde mijnbouw naar mineralen in het gebied - een onderneming van de Northern Exploration Company, geleid door Ernest Mansfield in het begin van de 20e eeuw. We zeilden door ondiepe riffen en wateren en bekeken de steil aflopende rotslagen en de kiezelstranden ertussen van dichtbij.

Eenmaal terug bij het schip werd onze ontspannen lunch onderbroken toen een ijsbeer en twee welpen aan land werden gezien die oostwaarts liepen onder wat onze landingsplaats voor de namiddag zou worden. Dus sprongen we opnieuw in Zodiacs en brachten een hele middag door met het observeren van de moeder en de jongen van dit jaar, die over sneeuwvlakten gleden en zich een weg baanden naar Fridtjovhamna, waar wat overgebleven ijs zich had opgestapeld in de kop van de fjord. Tegen die tijd waren de wandelaars klaar met hun tocht en kwamen ze naar ons toe. Af en toe, als we onze hoofden optilden voor de beren, konden we de prachtige achtergrond van de lage gletsjer van Fridtjovbreen en grillige bergen zien. Daarna keerden we terug naar het schip en het getij dat door de smalle gracht tussen Akseløya en het vasteland van Spitsbergen raast, in combinatie met een hobbelig getij, zorgde voor een natte en hobbelige rit terug. Eenmaal aan boord herbeleefden we onze ervaringen tijdens een re-cap. Later op de avond gingen we de open zee op en voor degenen die nog wakker waren na onze dag vol actie, werden we beloond met het gezelschap van een aantal blauwe vinvissen voor een korte tijd. Een ongelooflijk moment om deze bewoners van de open oceaan te zien.

Lange wandeling

Na de Zodiac en Ijsbeer Safety briefing, stapten we halverwege de ochtend in de zodiacs en werden we snel midden in Slettnesbukta afgezet vanwaar onze wandeling zou beginnen. Phillip en Marco hadden het gebied verkend en begroetten ons aan wal, waarna ze ons een paar instructies gaven die we moesten volgen tijdens de wandeling van die dag. Massa's oude walvisbotten lagen verspreid op de kust en vormden een goede bron van voedingsstoffen voor mossen en bloemen die in volle bloei stonden met de zomerzonnewende in aantocht. We begonnen de wandeling in oostelijke richting langs de kustlijn en passeerden een paar vijvers vol Brandgansen en Eidereenden.

De dag was zonnig en warm en vroegbloeiende bloemen zoals de paarse saksifrage en het witgras waren volop te zien op de prachtige toendra die voor ons lag. Een paar schuwe Spitsbergen Rendieren graasden zachtjes aan de horizon, maar toen we ze probeerden te benaderen trokken ze snel weg, waarschijnlijk omdat ze zo zelden mensen op deze vlakte hadden gezien.

De ochtend ging rustig verder tot we bij een klein stroompje kwamen waarvan de oevers ons goede beschutting boden tegen de bries uit het zuidoosten. Na de lunch gingen we verder naar het oosten, in de richting van de lange bergketen van Ingerborgfjellet, ons doel van vandaag. De wandeling werd echter ingekort omdat we van het schip te horen kregen dat er een moederbeer met twee welpen was gezien aan de kust in de richting van waar wij heen gingen. Met kalmte en gemak naderden onze veiligheids zodiacs de kustlijn voordat we een kleine rivier moesten doorwaden. Zwemvesten en waterdichte lagen aan voordat we in de rubberboot sprongen die onze wandelgidsen gingen besturen om ons bij de rest van het team te voegen voor de middagactiviteiten.

Van wandelen naar zodiac cruise in de nabijheid van drie ijsberen. Wat een ervaring voor onze eerste dag!

Vanochtend werden we wakker in Recherchefjorden met een glasheldere zee en een bewolkte hemel. Bij het ontbijt hadden we een prachtig uitzicht op de gletsjer vanuit de ramen. Het expeditieteam vertrok in de Zodiacs om het gebied te verkennen en ons voor te bereiden op onze landings- en wandelactiviteiten. De lange wandelaars vertrokken als eerste vanuit Hondius naar de gletsjerlagune en gingen oostwaarts langs de kust.

De rest van het schip landde op de gletsjervlakte om wilde bloemen en ijzige uitzichten te verkennen. Vogels nestelden hoog op de kliffen en er werd een Poolvos gezien die rond rende op zoek naar voedsel. In de loop van de ochtend werden verschillende zeehonden gezien in de gletsjerlagune. Rendieren graasden het grootste deel van de ochtend op de hellingen van de kliffen. Noordse Sternen, jagers en andere vogelsoorten werden gezien op de stranden en de gletsjervlakte.

Het uitzicht op de gletsjer van hoog op de morene en aan de rand van de gletsjerlagune was adembenemend. De weerspiegelingen in de lagune voegden nog een extra laag toe aan een ongelooflijk tafereel.

Terwijl wij onze ochtendlanding beëindigden, beëindigden de lange wandelaars ook hun ochtendactiviteiten. Helaas waaide het erg hard net buiten de baai waarin we actief waren en konden ze niet verder. Vanwege de weersomstandigheden moesten we onze middagactiviteiten annuleren. In plaats daarvan zijn we naar het oosten gestoomd om een voorsprong te nemen voor de verkenningsdag van morgen in het zee-ijs.

Na een nacht waarin het hele schip te maken had gehad met echt Arctisch weer toen we de zuidpunt van Spitsbergen naderden - grote golven en hoge zeeën - werden we wakker met de overblijfselen van het ruwe weersysteem met grijze luchten en een beetje chop op het water. We kwamen al snel bij de rand van het ijs, maar aanvankelijk was het een los soort ijs, dus we doken er meteen in op zoek naar een steviger substraat voor wilde dieren. Ons eerste succes kwam niet lang daarna met een mooie Zadelrob op het ijs, samen met talloze Drieteenmeeuwen, Kleine Alken, Brunnich's Zeekoeten en Noordse Stormvogels.

Halverwege de ochtend waren de omstandigheden verbeterd met een stralende zon en de beschutting van het eiland Edgeøya die de zee kalmeerde. We begonnen ons lezingenprogramma voor de lunch met Chris die vertelde over de wondere wereld van zee- en gletsjerijs en toen, terwijl de lunch werd geserveerd, werd er geroepen dat er een Walrus op een ijsberg voor het schip zat, wat een prachtig uitzicht opleverde toen we voorbij voeren.

Het was nu een mooie dag met stralende zon en lichte wind en we bleven het ijs afzoeken vanuit alle richtingen en alle dekken, van de boeg tot de brug tot dek acht, maar het bleef rustig op het ijs ondanks het prachtige uitzicht om ons heen. Onze tweede lezing van de dag was Jade die ons in 45 minuten een overzicht gaf van de laatste 4,5 miljard jaar (OK, misschien heeft ze een paar minuten overschreden!). Onze voortdurende scanning vanaf het schip werd vervolgens onderbroken door heerlijke warme chocolademelk op de boeg ter ere van de aankomende zomerzonnewende - een geweldig moment, omringd door de verbazingwekkende schoonheid van het ijslandschap voor ons.

De hartslag versnelde even in de late namiddag toen enkele vers uitziende sporen van Ijsbeer het ijs voor het schip doorkruisten, maar wat extra intensief scannen leverde de boosdoener niet op. Het was nu een prachtige avond met prachtige zachte avondzon die de ijsschotsen baadde en wat kon deze avond extra speciaal maken? Dat klopt! Een magische avondbarbecue op het dek, omgeven door een ongelooflijk landschap en prachtig licht.

Na een epische viering van de zomerzonnewende moesten we vroeg opstaan en snel ontbijten, want vandaag was de dag voor iedereen om te wandelen! Marco en Phillip nodigden iedereen uit die zijn uithoudingsvermogen wilde testen voor een langere wandeling bij Russebukta. De middellange en korte wandelaars volgden snel en het snelle verzamelen resulteerde in een veelbewogen wandeling voor iedereen. Met een weelderige toendra onder onze voeten en een bewolkte dag die een werkelijk magische sfeer creëerde, gingen we onze eigen weg in alle richtingen vanaf de landingsplaats.

Voor degenen die waakzaam onder hun voeten keken, was het een spannende kans om verschillende Spitsbergenplanten van dichtbij te bekijken. Toen we van de landingsplaats wegliepen, was er een polair wilgenbos. Verder kon je, telkens als je naar beneden keek, flora vinden variërend van boterbloemen, paarse saxifrage, draba, een verscheidenheid aan korstmossen en een arctische klaproos die zich langzaam klaarmaakte om te bloeien.

Een grote maar verspreide kudde rendieren zwierf rond en poseerde voor enkele tijdloze Spitsbergen Rendieren foto's. Deze relatief kleine diersoort liet veel geweien en klompen vacht achter voor ons om goed te bekijken op de grond. Interessant is dat de vrouwtjes ook een gewei hebben en dat het hele jaar door. De mannetjes hebben echter alleen een gewei van april tot juli. Hun kuddes zijn klein en het is zeldzaam om er meer dan 20 te zien, dus wat we zagen was een grote groep voor de Spitsbergen Rendieren!

De ochtend ging verder en terwijl sommigen van ons stevig doorwandelden en een groot gebied aflegden, namen sommigen van de meer ontspannen enthousiastelingen het uitzicht in zich op en genoten van wat stille tijd. En laten we eerlijk zijn - de stilte op de Noordpool is onvoorstelbaar! Er zijn maar een paar plekken op de wereld die dit gevoel van afgelegenheid en rust bieden.

Of je nu een vogelamateur of -liefhebber bent, het was onmogelijk om niet te genieten van de verbazingwekkende soorten die overal om ons heen vlogen en landden. Van IJseenden, Roodkeelduikers, Koningseideren en Koningseideren tot zelfs de Grauwe Franjepoot! Deze prachtige kleinere vogels vliegen in de winter naar de tropen, waarschijnlijk naar de Afrikaanse kust. De vrouwtjes leiden deze trek en de mannetjes volgen.

Het hoogtepunt voor velen was echter de schattige en nieuwsgierige Vulpes lagopus - de Poolvos. De vos verscheen in een gedeeltelijke winter- en zomervacht met witgetipte oren. En toen... verscheen er een tweede net toen we klaar waren met landen. Wat een verbazingwekkende ontmoeting!

De ochtend eindigde, maar we zijn niet echt bij de pakken neer gaan zitten. Meteen na de lunch gingen we een cruise maken door Russebukta op zoek naar walrussen. De grootste zeehondensoort in Spitsbergen bood zich aan het begin van de cruise aan op een ijsschots en dook aan het eind weer op in het water. We verkenden allemaal de hoeken en gaten van de kleine eilandjes in het gebied. We kwamen dicht bij een aantal betoverende ijsbergen, keken in detail naar de vormen die natuurelementen creëren en duwden wat ijs rond terwijl Noordse Sternen naar beneden doken om wat voedsel voor zichzelf te vangen. Het was bijzonder om ze in hun natuurlijke habitat in het ijskoude water te zien plonzen.

S Avonds vertelde Joyce over haar onderzoek naar poolvossen, Kaitlyn vertelde over het gedrag en de biologie van rendieren en Phillip verdiepte zich in de aanwezigheid van de Pomors op Spitsbergen Rendieren.

Na het diner nodigde Meike ons uit voor een verrassingspraatje over Louis April op Nova Zemlya, een verhaal over de Arctische expeditie van 1880, verteld aan de hand van Nederlandse schilderijen.

Toen de dageraad aanbrak, had de Hondius behendig door de nacht genavigeerd en ons naar de zuidoostelijke rand van de Svalbard archipel gebracht, in het bijzonder naar de serene Hornsund fjord. De zon wierp een gouden gloed over Burgerbukta, onze eerste bestemming voor vandaag, perfect voor een ochtendverkenning met de zodiacs. Lange wandelaars begonnen hun tocht van Morenenstranda naar Tresklelodden, waar ze later in de middag zouden worden opgepikt.

Na het ontbijt trokken we onze warmste kleren aan, vol goede moed en camera's, klaar voor de avonturen van de dag. Het adembenemende uitzicht op de omliggende fjordbergen begroette ons en toen we dichter bij de gletsjer kwamen, wachtte ons een magisch schouwspel - een groep beluga's die sierlijk langs de kustlijn gleden. Onder hen zagen we tot ons genoegen twee grijsgekleurde kalveren, die afstaken tegen de crèmewitte volwassen dieren. De pure vreugde van het kijken naar en horen ademen van deze majestueuze wezens was onbeschrijfelijk, waardoor fotograferen overbodig werd.

Hoog op de kliffen zweefden drieteenmeeuwen naar hun nesten, terwijl op waterniveau Zwarte Zeekoeten, Brünnich's zeekoeten en zelfs een paar papegaaiduikers ons betoverden met hun aanwezigheid van dichtbij. Onze verkenningstocht ging verder naar de majestueuze Paierlbreen en Mühlbacherbreen gletsjers, omgeven door ontzagwekkende landschappen. Een heerlijke lunch, bereid door chef-kok Ralf en zijn getalenteerde kombuis team, bood de perfecte gelegenheid om na te denken over de wonderen van de ochtend.

Ondertussen zette de Hondius koers naar onze volgende bestemming: Gnålodden, een favoriete plek van veel van onze gidsen. Een gesplitste landing en een lezing aan boord door Gabi over de geschiedenis van de ijsbeer in relatie tot de mens, vertaald door Rose, verrijkte onze kennis en anticipatie.

Toen we de landingsplaats naderden, voelde het alsof we in onze eigen wildlife documentaire stapten. Het welkomstkoor van drieteenmeeuwen vulde de lucht toen we het strand op stapten, hun geroep weerklonk vanaf de kliffen erboven. Tussen de rotsen stond een jachthut van een pelsjager als bewijs van het verleden. Op de kliffen wemelde het van de Drieteenmeeuwen, Brünnich's Zeekoeten en Noordse Stormvogels. Waar vogels zijn, zijn vossen en we hadden het geluk om een vos de hellingen op te zien rennen, mogelijk op jacht naar zijn volgende maaltijd.

De lange wandelaars bereikten na een hele dag trekking ook het hoge uitkijkpunt en genoten van het weidse uitzicht op Gnålodden, dat ons had getrakteerd op een overvloed aan wilde dieren en bloeiende paarse saxifrage op de toendrahellingen, waardoor het moeilijk was om afscheid te nemen van dit prachtige toevluchtsoord.

De avond begon met onze dagelijkse samenvatting, waarbij expeditieleider Jerry de plannen voor de volgende dag schetste. Kaitlyn gaf fascinerende inzichten in het leven van beluga's en Meike deelde een spannend verhaal over de levenscyclus van de drieteenmeeuwen die we in overvloed hadden gezien.

De dag werd afgesloten met een verrukkelijk diner, bereid door onze favoriete chef-kok Ralf. Tevreden en uitgeput van een dag vol ontdekkingen, keken we uit naar een rustgevende nachtrust, vol verwachting naar de avonturen die morgen zouden brengen.

Lange wandeling

Vandaag was de eerste dag waarop we onze lange wandeling konden afmaken zoals gepland. Toen we 's ochtends vanaf de boot naar het landschap keken, hadden we nog wat twijfels of de lange wandeling vandaag wel door zou gaan. Het landschap was nog behoorlijk besneeuwd. Maar Marco en Philipp gingen zoals gepland op verkenning uit en even later stonden wij ook aan wal. We begonnen onze wandeling met sneeuwschoenen. We wandelden eerst langs de oostkust van Burgerbukta en genoten van een prachtig uitzicht over Hornsund. Het is prachtig weer en zelfs de 1433 meter hoge berg Hornsundtind, de hoogste berg in het zuiden van Spitsbergen, is zichtbaar. Af en toe namen we een pauze zodat Marco of Philipp vooruit konden scouten. Tijdens een van deze pauzes zagen we een Bultrug. Tijdens de lunchpauze zagen we zelfs enkele Beluga's. De volgende kilometers legden we af zonder sneeuwschoenen, zodat we sneller vooruit kwamen. Onze volgende pauze hielden we bij een oude pelsjagershut in Adriabukta. Daarna klommen we omhoog naar de Treskelen-morene, die tot ver in de Hornsund reikt.

Vanaf hier genoten we van een prachtig uitzicht over het woeste alpenlandschap van Hornsund. Even later kwamen we aan in Tresklelodden en werden we opgepikt door de veiligheid zodiacs die ons de hele tijd hadden begeleid. We waren zo stipt dat we ons bij de anderen in Gnålodden konden voegen.

Vanochtend werden we wakker in Forlandsundet, de zee tussen het 100 kilometer lange eiland Prins Karls Forland en het hoofdeiland Spitsbergen. Het was eerst behoorlijk mistig, maar al snel klaarde het op en hadden we een duidelijk zicht op de landtong Poolepynten, die is vernoemd naar de Engelse walvisvaarder Jonas Poole, die Spitsbergen begin 17e eeuw herhaaldelijk bezocht.

Er was hier een kleine trek van walrussen die we wilden bezoeken. Na een vlotte Zodiac-tocht landden we op het strand op een paar honderd meter afstand van de walrussen. We benaderden de grootste zeehondensoort op het noordelijk halfrond in kleine groepen van ongeveer 30 personen. Onze gidsen legden ons uit dat we heel stil moesten zijn en dus naderden we de dieren langzaam in één lijn om ze niet bang te maken.

Deze zeer sociale dieren liggen heel dicht bij elkaar en soms bovenop elkaar en zijn daarom moeilijk te tellen. Maar we schatten dat er minstens 30 dieren waren. De tandwalsen, zoals hun Latijnse naam Odobenus rosmarus luidt, kunnen tot 1200 kg wegen en hun slagtanden kunnen tot 1 meter lang zijn en tot 5 kg wegen.

De slagtanden zijn ook de reden waarom de walrussen bijna uitgestorven waren, want ze zijn gemaakt van het fijnste ivoor. Walrussen voeden zich bijna uitsluitend met mosselen. Wetenschappers hebben tot 70 kg mosselvlees in de magen van walrussen gevonden, maar geen enkele schelp. Na hun uitgebreide voedseltochten liggen walrussen lange tijd op het land om te verteren. We konden dit duidelijk ruiken!

Terwijl één groep de walrussen bezocht, wandelden de anderen langs het strand en door de toendra. We zagen veel drijfhout dat allemaal met de transpolaire drift van het Russische poolgebied naar de kust van Spitsbergen was getransporteerd.

Na de lunch vervolgden we onze reis naar St. Jonsfjord. Hier landden we allemaal samen bij Gjertsenodden en splitsten ons op in drie groepen. Beneden aan de kust staat een kleine hut die is gebouwd door een van de laatste ijsbeerjagers op Spitsbergen, Per Johansson. Maar het werd nooit gebruikt voor de jacht, alleen voor recreatieve doeleinden.

De lange wandelaars beklommen vanaf hier de zijmorene van de Gaffelbreen en hadden een prachtig uitzicht op de gletsjer Gaffelbreen, wat de vorkgletsjer betekent. De terugweg voerde hen door glooiende, groene toendra, waar ze de middellange en korte wandelaars tegenkwamen. Het was hier in St. Jonsfjord al veel groener dan in Hornsund, dankzij de warme stroming van de Golfstroom. Overal bloeiden bloemen als mosklokje, luisjeskruid en de bergaster. Kort voordat we terugkeerden naar de landingsplaats, hadden we het geluk om een sneeuwhoen te zien, nog steeds in zijn witte winterkleed. En tot slot, voordat we aan boord gingen van de Zodiacs, maakten veel mensen gebruik van het kalme, relatief warme weer en sprongen in het water - voor de beruchte Polar Plunge!

Terug aan boord toasten we met de kapitein op een prachtige en geslaagde tocht. Wat een geweldige tijd, wat een ervaring - een tijd die we nooit zullen vergeten.

Na een heerlijk diner uit Ralph's kombuis is het tijd om onze Muckboots terug te geven, onze tassen in te pakken, de foto's en de slideshow te downloaden en dan in de bar een laatste toast uit te brengen op de reis.

We werden wakker met een ander tafereel dan de afgelopen dagen - de kolenpier in Longyearbyen waar we waren ingescheept! Nadat we onze bagage van het schip hadden gehaald, gingen de meesten van ons naar het vliegveld, hoewel sommigen de kans kregen om Longyearbyen nog een laatste keer te verkennen. Waar we ook naartoe gingen, we hadden allemaal prachtige herinneringen om mee naar huis te nemen.