OTL04-24, reisverslag, Noord-Spitsbergen, Basiskamp, Vrij kajakken, Wandelen, Foto workshop, Kust schoonmaken

De dag was eindelijk aangebroken, het was tijd om aan boord te gaan van het goede schip Ortelius voor onze expeditie naar Noord-Spitsbergen! Het was een kalme, gedeeltelijk bewolkte dag toen we aankwamen in de haven van Longyearbyen met stil, glazig water. Sommigen van ons waren pas een paar uur eerder in Longyearbyen aangekomen en nu stonden we op het punt om ons avontuur aan boord van M/V Ortelius te beginnen. Het Expeditieteam en het hotelpersoneel hadden eerder op de dag onze bagage aan boord gebracht en naar onze hutten gebracht. Nu moesten we alleen nog wat foto's maken van de Ortelius terwijl we de loopplank opgingen. Wat een prachtig en indrukwekkend schip.

We werden hartelijk verwelkomd door de bemanning en het personeel die ons hielpen bij het vinden van onze hutten. We hadden wat tijd om het schip te verkennen, ons te oriënteren en een kopje thee of koffie te drinken in de bar. Toen iedereen aan boord was, was het tijd voor de verplichte scheepsveiligheidsvideo en briefing, gepresenteerd door Expeditieleider Claudio en Chief Officer Romanas. We kregen alle informatie die we nodig hadden, zoals veilig bewegen op het schip, de dingen die we wel en niet mochten doen en hoe we onze noodreddingsvesten moesten aantrekken. Hierna was het tijd voor een oefening om het schip te verlaten. Na zeven korte en één lange scheepshoorn gingen we naar onze hutten, haalden onze reddingsvesten en vonden onze verzamelplaats in de bar. Daarna werden we naar onze reddingsboten geleid, zodat we wisten waar we heen moesten in geval van een echte noodsituatie.

Na de oefening gingen we naar de bar waar Hotel Manager Vova en Expeditieleider Claudio een welkomstbriefing gaven, waarin ze uitlegden hoe het leven op het schip er de komende dagen uit zou zien. Toen de briefingformaliteiten waren afgerond, was het tijd om samen met kapitein Per in de bar het glas te heffen om de reis te vieren. Proost iedereen! Kort daarna was het tijd voor onze eerste avondmaaltijd, met een heerlijk buffet verzorgd door Chef Heinz en zijn kombuis team, en geserveerd door ons vriendelijke eetzaal personeel. Na het eten kregen we onze muck boots, die we zouden gebruiken om aan land te gaan; comfortabel maar ook, heel belangrijk, waterdicht! Dit zou essentieel zijn voor onze natte Zodiac landingen!

Na een lange, maar spannende reisdag voor de meesten van ons, was het tijd om naar bed te gaan en wat broodnodige rust te nemen voordat 's ochtends de eerste volle dag van onze reis begon.

Het was tijd voor de eerste werkzaamheden van de week! De dag begon met twee verplichte briefings over AECO (Association of Arctic Expedition Cruise Operators) en hoe veilig te blijven in de Zodiacs. Terwijl Claudio uitlegde wat plan A van de dag zou worden, was het al veranderd in plan B vanwege een ijsbeer die op onze landingsplaats was gezien! Dus in plaats van te landen bij de historische plek Smeerenburg, een oude Nederlandse walvisvaardersnederzetting, maakten we een Zodiac cruise om een glimp van de beer op te vangen.

Terwijl we naar de beer keken die op een sneeuwvlakte lag te slapen, zagen we plotseling een andere beer langs de kust lopen! Na een tijdje beide beren te hebben bekeken, liep de beer die aan wal liep weer verder landinwaarts en namen we afscheid. We gingen verder rond Smeerenburg om de walrussen te zien. Gelukkig was het water vrij rustig in de buurt, dus we hadden een goede kans om de stinkende blubberjongens te zien. Niet slecht voor een eerste bezoek: twee ijsberen, walrussen en wat Arctische geschiedenis!

Ons oorspronkelijke plan voor de middag werd geannuleerd vanwege mist en harde wind. Boven een bepaalde windsnelheid kunnen we niet meer veilig opereren. In dit geval begint een zoektocht naar alternatieven.

Terwijl we op zoek waren naar een locatie voor een late namiddagactiviteit, trapte Koen zijn fotoworkshop af met een lezing over het verbeteren van je wildlife fotografie. Het was geruststellend om te ontdekken met wat voor budgetten sommige documentairemakers en fotografen werken, naast het feit dat ze maandenlang in het veld kunnen wachten op dat ene speciale moment. Koen verzekerde ons ook dat we nog vele expeditiedagen voor de boeg hadden en dat het altijd mogelijk is om iets unieks te zien. Duimen dus voor een beetje geluk.

Daarna kondigde Claudio een late namiddagactiviteit aan, een Zodiac cruise in Raudfjord. Raudfjord betekent "Rode Fjord", vernoemd naar de roodgekleurde bergen die de fjord omringen.

In een mum van tijd voeren we Zodiac rond de fjord met prachtige gletsjers die in de fjord afkalven of aan land eindigen. We zagen ook fantastische vogels; Drieteenmeeuwen, Brünnich's en Zwarte Zeekoeten, nestelende Grote Burgemeesteren, Stormmeeuwen en zelfs drie Koningseideren!

Toen de wind opstak en de mist optrok, gingen we terug naar het schip om weer op te warmen met een heerlijk diner. Wat een ongelooflijke eerste dag, met zeer typische Arctische omstandigheden!

We werden vanochtend wakker voor de Monacobreen, een gletsjer die is vernoemd naar Prins Albert de eerste van Monaco, die deze regio bezocht op oceanografische expedities. Het weer was bewolkt, wat de intensiteit van de blauwe tinten die de enorme massa kleuren alleen maar verhoogde.

De gletsjer - indrukwekkend met een breedte van 5 km - strekte zich voor ons uit, omringd door de bijna even indrukwekkende Seligerbreen.

Na een snel ontbijt begonnen we aan onze eerste Zodiac cruise over de hele lengte en kwamen we dichter bij die enorme kolommen van blauw en wit. We voeren tussen het ijs, bewonderden ijsbergen en luisterden vol ontzag naar het gekraak van de ontsnappende luchtbellen van het smeltende ijs om ons heen.

Op een gegeven moment, nadat we drieteenmeeuwen hadden gefotografeerd die op ijsbergen rustten, werden we verblijd met de komst van een aantal Beluga's dicht bij de kustlijn. Deze kanaries van de zee hebben een geelwitte kleur en laten niet veel van zichzelf zien, maar je kon hun sierlijke en gelabelde ruggen gedurende een paar seconden boven de waterlijn zien uitsteken. Alleen al de aanwezigheid van deze dieren, wetende dat ze in het landschap om ons heen leven, was reden tot verbazing voor zowel het personeel als de passagiers. Na een gewoonweg verbazingwekkende ochtend keerden we verkleumd maar opgewonden terug naar het schip en aten we uitbundig aan het wederom overheerlijke buffet.

In de namiddag ondernamen we een landing en genoten we van wat wandelingen in Texas Bar. Deze locatie, die niets te maken heeft met Texas of een bar, heeft een kleine pelsjagershut vol met (lege!) flessen alcohol, waarin je het harde leven van Arctische jagers kunt gaan begrijpen. De passagiers werden in verschillende groepen verdeeld op basis van hun conditie, wandelvaardigheid en vastberadenheid. Texas Bar staat bekend als een geweldige plek om veel van de kleine vasculaire plantensoorten te zien die in Spitsbergen voorkomen.

Inderdaad, planten zoals Wolluis, Moeraskampioen, Purpersaxifrage en Bergasters bedekten het landschap met paars, geel en roos. Deze kleine planten zijn veerkrachtig en aangepast om te overleven in deze barre omgeving. Ze benutten elke kans die ze krijgen ten volle!

Degenen in de langere wandelgroep beklommen de eerste bergkam en gingen op weg om wat afstand te nemen van het schip. Hun route voerde hen helemaal naar de volgende vallei waar ze een prachtig uitzicht hadden op Erikbreen, een werkelijk majestueuze gletsjer. Kleine bergkammen waren te zien als lijnen die er doorheen liepen, en bovenop waren zelfs enkele kleine blauwe meren te zien. Na een poolstilte keerde de groep terug naar de landingsplaats, om samen met alle anderen te genieten van de poolduik.

Hoewel de omstandigheden aan het begin van de middag soepel waren geweest voor de ijsduik, stak er vlak voor de ijsduik plotseling een koude harde wind op.

Maar deze bijtend koude wind hield de vastberaden ijsduikers niet tegen. Sommigen leken de kou helemaal niet te voelen en leken in plaats daarvan gewoon in warm tropisch water te lopen. Anderen hadden het echter echt koud! Aan hun gezichten was duidelijk te zien dat het water echt koud was! Petje (en andere warme kleren) af voor deze dappere zielen!

Terug op het schip waren de poolduikers toe aan wat opwarming. Helaas was het warme water van de douches op een gegeven moment op en werd het lauw.

Ondanks dit overdreven verfrissende einde van onze activiteiten, was het weer een geweldige dag!

Vandaag was een opmerkelijke dag op onze expeditiecruise aan boord van de M/V Ortelius in de adembenemende Spitsbergenarchipel.

Onze ochtend begon met een geweldig ontbijt. De eetzaal gonsde van opwinding terwijl we ons volpropten voor de avonturen van de dag, genietend van het heerlijke eten en het gezelschap van onze medegasten.

Na het ontbijt gingen we aan boord van de Zodiacs en gingen we aan land naar Phippsøya, een eiland in het noorden van Spitsbergen. De lucht was fris en helder terwijl we begonnen aan lange wandelingen over het ruige terrein. Ons avontuur begon naast een historische pelsjagershut, een fascinerend overblijfsel uit het verleden, genesteld aan de kust. Terwijl we verder trokken, zagen we Brandgansen en Arctische jagers, hun aanwezigheid droeg bij aan de serene schoonheid van het landschap om ons heen.

Terug op het schip genoten we van een stevige lunch, terwijl we verhalen uitwisselden over onze ochtendverkenningen. De kameraadschap onder de groep was voelbaar terwijl we nadachten over de ongelooflijke bezienswaardigheden die we allemaal hadden gezien.

In de namiddag, na een voorzichtige verkenning naar ijsberen op en rond Parryøya, waagden we ons aan land voor een perimeter landing. Het gebied wemelde van de natuurlijke schoonheid, van de veerkrachtige flora tot de opvallende permafrost-elementen die de grond bezaaiden.

Een sobere maar fascinerende ontdekking was een karkas van een ijsbeer, waarvan de tanden en klauwen nog zichtbaar waren. Dit was een grimmige herinnering aan de harde realiteit van het leven in het noordpoolgebied.

We namen ook deel aan een grote schoonmaak op het strand, waarbij we plastic en afval verzamelden dat was aangespoeld. Het was een lonende inspanning, wetende dat we hielpen om de ongerepte natuur van deze afgelegen regio te behouden.

Terug op het schip kwamen we samen voor de dagelijkse samenvatting. Expeditieleider Claudio gaf een overzicht van de resultaten van de dag en schetste de spannende plannen voor morgen. Het diner was weer een hoogtepunt, met een voortreffelijke maaltijd die onze avontuurlijke dag perfect afsloot.

Goedemorgen, Ortelius!

We hadden een speciale dag voor de boeg. Vandaag zouden we al onze tijd doorbrengen in het hart van het Noordpoolgebied, in het pakijs, op zoek naar wilde dieren en genietend van de schijnbaar oneindige ijsstromen die de Noordpool bereiken.

Na een dagelijkse wake-up call van expeditieleider Claudio begon de dag zoals gewoonlijk met een heerlijk ontbijt. Daarna was het tijd om de buitendekken en de brug op te gaan om van de schoonheid van de Noordpool te genieten en het wildleven van dit poolgebied te bewonderen.

Het was geweldig om met zovelen op de brug het expeditieteam te zien helpen in hun zoektocht naar een ijsbeer. Het zicht was uitstekend en met weinig tot geen wind waren de omstandigheden buiten erg goed.

Zoals altijd waren de eerste vogels die ons 's ochtends begroetten de vogels van het noordpoolgebied: Noordse Stormvogel, Drieteenmeeuw, Brünnich's zeekoet, Zwarte Zeekoet, Arctische jager en Papegaaiduiker, maar het hoogtepunt, tot grote vreugde van de vogelliefhebbers, was een toevallige ontmoeting met een Ivoormeeuw.

We zagen ook harpen die hun kop boven water staken uit nieuwsgierigheid naar onze aanwezigheid in hun buurt.

Hoewel het nog ochtend was, was het weer te mooi om waar te zijn, dus trakteerde de hotelafdeling ons op warme chocolademelk met rum en slagroom. Zoals het gezegde gaat - het is altijd 5 uur 's ochtends ergens op de planeet!

Om 15.00 uur gaf expeditiegids Koen een presentatie over fotografie. Koen besprak de filosofie van fotografie en compositie, maar ook over meer tijd nemen als je een foto neemt en over storytelling. Het was een zeer interessante en nuttige lezing.

Om 18.15 uur vatte Claudio de dag samen en leerden we ook over onze plannen voor morgen.

Na de samenvatting hadden we een geweldig barbecuediner in de buitenlucht met een prachtig uitzicht op de Noordelijke IJszee, waar we het geluk hadden om een walrus op een ijsschots te zien drijven. Tegen het einde waren we omringd door blauwe, vin- en bultruggen, wat absoluut adembenemend was. Na een hele dag het ijs te hebben verkend, was dit een welverdiende traktatie!

Een geweldig einde van een geweldige dag.

Welterusten, Ortelius.

Toen we vanochtend wakker werden, waren we niet op de plek waar we oorspronkelijk van plan waren te landen. In plaats daarvan werden we wakker in Signehamna. Het schip had vannacht goede voortgang geboekt, waardoor we een volle dag hadden met activiteiten. Het weer zag er geweldig uit, het was zonnig en er stond nauwelijks wind. Geweldige omstandigheden voor een dagje Spitsbergen.

We landden in de baai van Signehamna, gelegen aan de westkant van de fjord Lilliehöökfjorden, waar we de overblijfselen van een Duits weerstation bezochten dat was opgericht door Hans-Robert "Knöspe" Knoespel tijdens de Tweede Wereldoorlog. In staat zijn om het weer te controleren of te voorspellen was een strategisch belangrijk aspect van oorlogvoering. Nadat verschillende Duitse weerschepen en vliegtuigen tot zinken waren gebracht of waren neergeschoten, besloten de Duitsers een weerstation op land te bouwen in een meer beschut en verborgen gebied om hun locatie te beschermen en zo een tactisch voordeel te behalen. Een deel van het weerstation was geautomatiseerd en het andere deel was bemand. Zes mannen werden vanaf half oktober 1941 in het station gestationeerd en het was ook in de winter operationeel.

Zoals gebruikelijk werden de wandelgroepen verdeeld in twee medium wandelingen en een korte wandeling die dichter bij het strand bleef. De middellange wandelingen bezochten de overblijfselen van het weerstation en volgden daarna een route rond een meer om verschillende vogelsoorten te bekijken terwijl je van het prachtige landschap genoot. Het meer was nog half bevroren en je kon het ijs horen zingen in de wind. Naast prachtige bloemen en planten en verschillende vogelsoorten werden we ook getrakteerd op het zien van indrukwekkende rendieren. Samen met het uitzonderlijke weer was het gewoon een prachtige ochtend.

We hadden inmiddels behoorlijk wat honger gekregen, dus toen de lunch werd aangekondigd, gingen we snel naar de eetzaal. Het was heerlijk zoals gewoonlijk!

Na de lunch landden we vlak bij een andere prachtige gletsjer. Tinayrebreen is een hangende gletsjer die 10 km lang is tot hij uitmondt in Tinayrebukta. Het weer was 's ochtends al prachtig, maar 's middags was het nog beter. Helemaal geen wind en een bijna wolkeloze hemel. Veel laagjes waren niet nodig, het voelde bijna als zomer!

We landden op een prachtig strand waar we een lange wandeling kregen aangeboden die bedoeld was om wat terrein af te leggen en aanzienlijke hoogten te bereiken. De medium wandelaars gingen in twee verschillende richtingen. De ene groep ging naar een hoger gelegen uitzichtpunt, terwijl de andere groep het kale rotsachtige terrein opliep, richting een strand waar minstens negen gewone zeehonden op de rotsen lagen te zonnebaden. Op het eerste gezicht leken de zeehonden wel bananen op de rotsen. Dit is een houding die ze alleen aannemen als ze zich veilig en ontspannen voelen. Deze vorm met hun flippers in de lucht helpt ze ook om hun ledematen droog te houden als ze dicht bij het wateroppervlak zijn.

Het landschap zag eruit als een echte poolwoestijn met veel kleine duinen die bestonden uit puin van de gletsjer. Maar ondanks het 'lege' kale landschap, is het verbazingwekkend om te zien hoeveel vegetatie hier nog groeit tijdens de korte zomerperiode. Veel bloemen stonden in volle bloei en kleurden de toendra paars, geel en oranje van het korstmos.

De gasten die op zoek waren naar een meer ontspannen middag beleefden een Zodiac cruise in de fjord onder omstandigheden die absoluut perfect waren.

We probeerden onze tijd buiten het schip deze middag te maximaliseren, dus dat betekende dat onze dagelijkse samenvatting in plaats daarvan na het diner gepland stond. Dit was ook het moment om allerlei vragen over het schip aan onze kapitein te stellen. In eerste instantie waren er weinig vragen, maar toen het ijs eenmaal gebroken was (geen woordspeling bedoeld), werd de kapitein overspoeld met gretig zwaaiende handen.

Wat een bijzondere dag!

Goedemorgen!

De tijd vliegt als je plezier hebt, en helaas zou vandaag onze laatste activiteitendag zijn. Maar, niet voor het eerst deze expeditie, waren onze plannen veranderd. In plaats van de prachtige locatie Poolypinten te bezoeken, hadden we besloten onze tijd te maximaliseren door eerst Gaffelbreen te bezoeken en dan de namiddag door te brengen met het bekijken van Walrussen.

Gaffelbreen is een veel kortere scheepsverbinding, waardoor we meer tijd konden doorbrengen op deze gletsjer. Het expeditieteam had ons voorzichtig beloofd dat we een gletsjer zouden kunnen aanraken en ze hebben woord gehouden! Het was een mooie, ontspannen ochtend waar we op ons eigen tempo van gids naar gids konden lopen, wat ook een leuke afwisseling was! Op de hogere uitkijkpunten konden we de hele gletsjer zien. Velen van ons grepen dit moment aan om na te denken over de reis en de verbazingwekkende plekken die we de afgelopen zeven dagen hadden gezien.

Een snelle Zodiac shuttle bracht ons terug naar het schip voor een vroege lunch. Ondertussen was het schip op weg naar Poolypinten en al snel konden we enorme Walrussen zien die zich op het strand verzamelden.

Poolypinten is een bijzondere plek omdat het land voornamelijk uit zand bestaat. Stromingen en getijdenveranderingen hebben dit driehoekige schiereiland gevormd en in tegenstelling tot bijvoorbeeld onze landingen gisteren, was het land hier vrij zacht en papperig. Het is een groot, uitgestrekt gebied en in de verte konden we veel rendieren zien. Dichter bij het strand lag overal drijfhout. Bomen kunnen niet groeien in Spitsbergen, dus waar komt dit hout vandaan? Nou, verrassend genoeg komt dit hout helemaal uit Siberië. De bomen werden gekapt in de Taiga en vervolgens naar de fabrieken langs rivieren zoals de Liv gestuurd. Deze fabrieken scheppen de stammen op of vangen ze op, maar het lukt ze niet allemaal. Deze bomen komen in de oceaan terecht en dankzij stromingen spoelen ze aan op plaatsen zoals Spitsbergen. Men schat dat deze reis soms wel drie jaar kan duren! Sommige van het hout dat we zagen is waarschijnlijk tientallen, zo niet honderden jaren oud.

De walrussen waren vandaag thuis en het was prachtig om ze allemaal bij elkaar te zien liggen. Sommigen leken in een diepe slaap te zijn terwijl anderen een ontspannende slaaphouding probeerden te vinden. De walrus is na de zeeolifant de grootste zeehondensoort en de mannetjes kunnen een maximumgewicht van ongeveer 1500 kg bereiken.

We brachten veel tijd door met de walrussen voordat we langzaam terugkeerden naar de landingsplaats. Direct achter het strand legden we wat grond af waar we verschillende bloemen- en plantensoorten konden zien, maar we zagen ook verschillende vogelsoorten zoals de prachtige Noordse jager, Noordse Stern en Sneeuwgors.

Onze laatste dag was vol actie en het was de perfecte afsluiting van onze tijd in Spitsbergen. Tijdens de samenvatting van de expeditie sprak onze kapitein enkele inspirerende afscheidswoorden en gaf Claudio een samenvatting van de route van onze expeditie. Daarna was het tijd om te genieten van een fantastische diavoorstelling. Gids Juan had elke dag tot laat gewerkt om deze mooie en ontroerende herinnering te maken waar we erg van genoten. Wat een geweldig cadeau om mee naar huis te nemen!

Tijd voor ons laatste 'gala' diner aan boord. Tot niemands verrassing was het diner voortreffelijk en voordat het dessert werd geserveerd, bedankte hotelmanager Volodimir zijn hele hotelbemanning. Achter de schermen werken alle bemanningsleden heel hard om bij te dragen aan een succesvolle reis, en ze verdienden onze waardering, dank en applaus! Er was nog net genoeg tijd voor een laatste drankje na het diner en misschien nog wat foto's.

Tot morgen!

Na zeven prachtige dagen was onze Spitsbergen-expeditie voorbij. De herinneringen die we hadden gemaakt zullen ons echter voor altijd bijblijven. Met onze bagage buiten onze hutten, klaar voor het personeel en de bemanning om naar beneden te brengen, gingen we ontbijten. Na afscheid te hebben genomen van de bemanning van de eetzaal, namen we onze overgebleven spullen mee en gingen we van boord op de kolenpier. Er was nog net genoeg tijd om afscheid te nemen van het expeditieteam voordat we in de bussen stapten en vertrokken voor onze verdere reis.

Allemaal bedankt voor zo'n gedenkwaardige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur, enthousiasme en geduld toen het weer besloot dat we iets anders moesten doen.

We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn!

Totale afstand gezeild op onze reis: 830 zeemijlen

Het verst naar het noorden: 80°51.144' N

Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Per Andersson, expeditieleider Claudio Ghiglione, hotelmanager Volodymyr 'Vova' Cherednychenko en alle bemanningsleden en expeditiemedewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen! We kijken ernaar uit om u weer te zien op een van onze schepen voor een nieuw spannend avontuur.