PLA05-24, reisverslag, Noord-Spitsbergen Explorer - Veelzijdige landschappen, zee-ijs & wilde dieren

Vandaag is het zover! Het is eindelijk tijd om aan ons Arctische avontuur te beginnen! In de late namiddag kwamen we aan op ons schip Plancius, ons nieuwe thuis voor de komende 8 dagen. Het schip schommelde zachtjes tegen de pier toen we de loopplank opklommen naar het dek. De dag was passend Arctisch met wolken en een kille wind - maar we waren warm en comfortabel aan boord. We checkten allemaal in en werden snel naar onze hutten gebracht. Opgewonden begonnen we het schip te verkennen en over de dekken te dwalen, genietend van het uitzicht op Longyearbyen.

Zodra we allemaal aan boord waren, werden we uitgenodigd in de lounge om deel te nemen aan een verplichte briefing en een oefening om het schip te verlaten. Tijdens de oefening gooiden we los en waren we op weg uit de haven.

Terwijl de bemanning ervoor zorgde dat we de haven netjes verlieten, nodigde onze expeditieleider Phillipp ons uit in de lounge voor de Captain's Cocktails, waar we onze kapitein Ernesto Barria en het expeditieteam ontmoetten. We vierden onze expeditie met wat bubbels en canapes voordat we werden opgeroepen voor de laatste activiteit van de dag: het diner!

We zakten allemaal af naar het restaurant voor een heerlijk buffet en een kans om al onze medereizigers te ontmoeten. Onze dag zat er nog niet op, want na het diner gingen we naar de Boot Room en haalden we onze rubberlaarzen op. We waren weer een stap dichter bij de start van onze off-ship activiteiten.

We brachten de rest van de avond door met genieten van onze eerste avondcruise en het eindeloze daglicht voordat we terugkeerden naar onze hutten om ons voor te bereiden op het avontuur van morgen!

Het was voor velen een onrustige nachtrust door de beweging van de Plancius in de deining voor de westkust van Prins Karls Voorland. We voeren de hele nacht in noordelijke richting, met als doel goede vooruitgang te boeken naar onze eerste geplande bestemming in Raudfjord.

Echter, niet lang na onze walk-up call, kwam onze expeditieleider over het PA-systeem om ons te informeren over een ijsbeer aan bakboord! We zijn nog nooit zo snel uit ons bed gesprongen na een slechte nachtrust. Met lagen op elkaar haastten we ons naar de buitendekken om het charismatische wildlife te zien dat zoveel bezoekers naar deze koude, hoge breedtegraden brengt.

We keken toe hoe de beer zich over de kust bewoog, nonchalant deinend terwijl hij over het strand liep. Hoewel de beweging langzaam leek, ging het zo snel dat we onze beschrijving moesten aanpassen aan de nieuw verschenen gasten op het dek. De regen deerde ons niet toen we voor het ontbijt op de eerste volledige dag van onze expeditie naar de ijsbeer stonden te kijken!

Nadat we de ijsbeer een tijdje hadden geobserveerd, gingen we verder richting het noorden. Waar we de ijsbeer hadden gezien, bij Sørgattet ten zuiden van Danskøya, was nog een paar uur verwijderd van onze geplande landingsplaats in de ochtend. Daarom pasten we in ware expeditiestijl onze plannen aan en gingen we op weg naar plan B voor de ochtend.

Net toen de verplichte briefings op het punt stonden te beginnen, werden er niet één, maar twee beren gezien op Amsterdamøya, een klein eiland dat nog steeds niet lag waar we gepland hadden heen te gaan. Er werden weer grote aanpassingen gedaan. Phillipp gaf een korte verplichte briefing in de lounge voordat we ons in onze kleren haastten en naar de loopplank liepen. We stapten in de Zodiacs en stonden te popelen om in de laaghangende bewolking het water op te gaan op zoek naar de ijsberen. Tegen die tijd hadden we 4 beren op het oog! (en 2 papegaaiduikers)

Twee van de beren waren aan het spelen toen we aankwamen. Terwijl we keken zagen we dat het een moeder was met een jong, waarschijnlijk iets ouder dan 2 jaar, bijna klaar om zijn moeder te verlaten. Hij leerde hoe hij op zeehonden moest jagen, een nuttige vaardigheid als er in de baai ernaast een kolonie zeehonden woont.

Een moeder met een jonger jong verscheen over de laaggelegen rotsen, wat ons duidelijk maakte hoe moeilijk het kan zijn om een ijsbeer te zien in wat op het eerste gezicht vlakke grond lijkt. De moeder en het jong begonnen de twee die op de oever speelden te benaderen. Hun kwetsbaarheid was duidelijk bij zo'n jong en het oudere welpje kwam uit het water om zijn claim kenbaar te maken. Na wat blikken te hebben gewisseld en van koers te zijn veranderd, gingen het oudere welpje en de moeder in de richting van het karkas dat langs het strand lag.

Het was een ongelooflijke reeks gedragingen die we konden observeren. Iedereen keerde met een stralende glimlach terug naar Plancius en besprak de activiteiten die we hadden gezien en de andere belangrijke dieren en geschiedenis van dit gebied aan de oostkant van Amsterdamøya, Smeerenburg genaamd.

Na een korte tussenstop aan boord voor briefings en lunch, was het tijd om weer te vertrekken. Uiteindelijk bereikten we onze geplande landingsplaats - niet dat we iets veranderd zouden hebben aan onze verschoven ochtend!

Alicehamna is een prachtige plek aan de oostkant van Raudfjord. Deze fjord heeft een spectaculair, dramatisch landschap aan de westkust en gemakkelijk toegankelijke, glooiende bergen aan de oostkant. We landden bij een kleine hut uit de late jaren 1920, gebouwd door Stockholm-Sven, zoals hij plaatselijk bekend staat. De meer recente renovaties hebben de hut in goede staat gelaten voor bezoekers zoals wij en degenen die een noodonderkomen zochten (wij niet).

We verdeelden ons in groepen naar gelang onze interesses; of dat nu een goede wandeling met prachtig uitzicht was, een kortere wandeling met boeiende gesprekken of een korte wandeling met veel informatie en discussies over wat we konden zien.

Terug op de landingsplaats pasten we de reddingsvesten aan en gingen we terug naar Plancius. Voor een heerlijk avondmaal hadden we een laatste recapitulatie om deze onovertroffen eerste dag in Spitsbergen af te ronden!

We werden wakker toen onze expeditieleider Phillipp ons via de PA vertelde dat we op onze eerste bestemming waren aangekomen en dat het buiten prachtig weer was. Onze eerste landing zou zijn op het eiland Chermsideøya, een prachtig Arctisch eiland met een interessante geschiedenis.

Na een stevig ontbijt trokken we onze outdoorkleding aan en wachtten we op onze kans om aan boord van de Zodiacs te gaan. Het expeditieteam ging alvast vooruit en maakte de plek voor ons klaar. Wij volgden snel en kwamen snel aan op het strand. Het landschap is erg rotsachtig met overal veel keien. We lieten onze reddingsvesten zakken en gingen naar Paolo en Beth boven aan de heuvel waar ze ons de betekenis vertelden van enkele rotsgraffiti gemaakt van kleine stenen die in de heuvel waren geplaatst. Er stonden verschillende namen en jaartallen op. Deze stenen waren geplaatst door oude expedities. Aan de rechterkant stonden namen en de datum 1898 die was gemaakt door het Zweedse deel van de Arc-de-meridian expeditie, daarnaast een hakenkruis gemaakt door een aantal jonge Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog in 1939 en tot slot een aantal scheepsnamen en data met betrekking tot de zoektocht naar de Nobile in 1928. Erg interessante geschiedenis in the middle of nowhere.

Nadat we de betekenis van deze markeringen hadden geleerd, werden we verdeeld in wandelgroepen; snel, gemiddeld en rustig. De snelle wandelaars raceten naar de top van de heuvel op het eiland. De mediums namen de lage grond en wandelden rond de voet van de heuvel. Ze genoten op hun gemak van het gebied vlakbij de landingsplaats en hielpen met het opruimen van het plastic op de stranden. De mediumtocht hielp ook bij het verzamelen van een visnet dat op de kust was gevonden. Na een aantal goede wandelingen over lastig terrein was het tijd om terug te keren voor een heerlijke lunch.

Terwijl we van onze maaltijden genoten, verplaatste het schip zich naar onze volgende bestemming, Parryøya, een eiland in de Zeven Eilanden. De weg naar de aanlegplaats was erg ondiep, dus onze zodiacbestuurders moesten een heel eind rijden om ons bij de aanlegplaats te krijgen, maar het was de moeite waard. Toen we aankwamen op het strand scheen de zon, was het zand geel en het water prachtig turquoise. Het was alsof we in de Middellandse Zee waren aangekomen en niet op de Noordpool! We landden allemaal op de prachtige zandstranden en splitsten ons op in onze favoriete wandelgroepen. De snelle wandelaars vertrokken in een razend tempo in een poging de dichtstbijzijnde heuvel te beklimmen, gevolgd door de mediums die over het zadel naar de meren aan de andere kant van het eiland wandelden. De rustige groep verkende de heuvels boven de landingsplaats en maakte goede voortgang tot aan het zadel.

Het was een prachtige dag, maar hij was nog niet voorbij. We gingen allemaal terug naar de landingsplaats omdat het voor sommigen van ons tijd was voor een speciale gebeurtenis. De poolduik! Onze expeditieleider Phillipp had ons tijdens de lunch verrast met het nieuws dat we het perfecte strand en het perfecte weer hadden. Dit was een niet te missen kans. Toen we het strand bereikten, maakten de dappere zwemmers snel voorbereidingen om het water in te gaan. Aan de overkant van de baai waren kreten te horen terwijl ze het ijskoude water in renden en daarna nog veel sneller op de terugweg. Toen iedereen die wilde zwemmen dat had gedaan, gingen we allemaal op tijd terug naar het schip voor een heerlijk diner van het hotelteam. Het was echt een perfecte Arctische dag!

Nadat we 's nachts in noordoostelijke richting waren gevaren, werden we begroet met een prachtige blauwe ochtend op het ongerepte pakijs van de Noordpool. Terwijl de Plancius voorzichtig door de uitgestrektheid van het ijs om ons heen werd gemanoeuvreerd, zorgde Phillipp voor een iets later weksignaal om 07:45 uur, dat al snel werd gevolgd door een ontbijt in het restaurant.

Met alle ogen gericht op de horizon, zowel vanaf de brug als vanaf de boeg, werd de ochtend doorgebracht met het gretig zoeken naar wilde dieren die dit onherbergzame landschap hun thuis noemen. We werden niet teleurgesteld, want een prachtige volwassen Baardrob werd dicht bij Plancius aan bakboord gezien. Deze zeehond werd vergezeld door verschillende waarnemingen van Zadelrobben, zowel op het ijs als in het water, evenals vele vogelsoorten waaronder Brünnich's Zeekoeten, Papegaaiduikers, Drieteenmeeuwen en Noordse Stormvogels. Naarmate de ochtend vorderde, werd de lucht meer bewolkt met een lichte toename van de wind, maar we hadden het geluk aan onze zijde toen walrussen voor ons werden waargenomen, zwemmend in en rond de ijsstroom.

Na de lunch verlieten we kort het pakijs en namen we wat gas terug om een nieuw gebied op te zoeken om onze ervaring in het ijs voort te zetten. Terwijl we door het open water voeren, nam de wind toe tot 25 knopen uit westelijke richting. Dit zorgde ervoor dat het pakijs samengeperst werd, waardoor het moeilijk werd om een bevaarbare weg te vinden. Daarom roeiden we het ijs aan bakboordzijde terwijl we onze zoektocht naar wilde dieren voortzetten.

Om 15:30 uur gaf onze assistent-expeditieleider Michelle een zeer inzichtelijke lezing over het leven van Ijsbeeren voordat we om ongeveer 17:00 uur het pakijs weer betraden. Om 18:15 verzamelden we allemaal in de lounge voor een uitgebreide reeks presentaties, waaronder een briefing van Phillipp over onze plannen voor de volgende dag, een lezing van Tiphanie over het zee-ijs en een samenvatting van de vogels die we tot nu toe tijdens onze expeditie vanaf Ross hadden gezien.

Onze dag eindigde zoals hij begon, omringd door pakijs met een prachtige blauwe hemel en zonneschijn; de dag was echter nog niet voorbij want we gingen allemaal naar buiten op het open dek voor een barbecuediner en drankjes terwijl de Plancius langzaam zuidwaarts begon te varen richting de Hinlopen Strait voor onze volgende verkenningsdag.

De hoogste breedtegraad die we tijdens onze dag op het ijs bereikten was 81°20.5' Noord.

Toen we vanochtend aan dek stapten, toverde dat een glimlach op ons gezicht, want de warmte van de zon glinsterde van het spiegelgladde water. Vlotten van Brünnich's Zeekoeten waren te zien toen we hun broedkliffen, Alkefjellet, in Hinlopenstretet naderden. Grote zwermen vlogen voorbij, sommige in 'V'-formatie en andere in een perfecte lijn op weg van en naar de voedselgebieden. De enthousiaste fotografen onder ons volgden op het dek de vliegroute van de passerende vogels.

Na een ontspannen begin van de dag vertrokken we in de Zodiacs naar de torenhoge kliffen van Alkefjellet. Deze plek staat bekend om de ongelooflijke aantallen zeekoeten die op de richels van deze kliffen nestelen. Daarnaast bestaan de kliffen uit een interessante geologische formatie waar lava in kalksteen is gedrongen. Het afgekoelde magma vormt indrukwekkende torens, waarvan er een aantal boven de kliffen uitsteken. De echo van Zeekoeten, Drieteenmeeuwen en waakzame Glaucusmeeuwen omringt ons terwijl we van dichtbij in de kleine bootjes stappen. Als we omhoog kijken in de blauwe lucht, zien we zwarte zwermen rondom de kliffen terwijl duizenden vogels aankomen en vertrekken van de kliffen.

Er zijn hier naar schatting 65.000 broedparen bij Alkefjellet, wat een perfecte voedingsbodem is voor degenen die genieten van gevallen eieren, kuikens of onwel geworden volwassenen. We zagen een Grote Burgemeester die een Brünnich's Zeekoet aan het ontleden was. Later zagen we enkele kleine grijze en pluizige Grote Burgemeesteren, neergestreken op een richel. De Zeekoeten waren nog steeds bezig met het uitbroeden van hun eieren in deze tijd van het jaar.

Degenen in de eerste twee Zodiacs hadden het geluk om een Poolvos te zien. Deze dieren zijn territoriaal en in de productieve gebieden onder de kliffen van Alkefjellet is er genoeg voedsel voor een gezonde populatie vossen, zolang ze maar optimaal profiteren van de zomeractiviteit!

De Zodiac-cruise eindigde bij een gletsjerfront waar Odinjøkulen vanaf de zijkant van de kliffen in een kleine baai vol bruisend ijs valt. De blauwe en zwarte lagen sediment maakten een prachtig kunstwerk van de gletsjer.

Na een lekkere lunch aan boord, waarbij we onze verhalen van de ochtend uitwisselden, gingen we aan dek om van de bezienswaardigheden van Hinlopenstretet te genieten. Aan bakboord zagen we de gele zandbergen met platte toppen van Nordaustland. De kleine eilandjes in het geluid zijn laagliggende donkere eilanden. De sterke stromingen die door Hinlopenstretet lopen, brengen productieve wateren met zich mee die een goede plek kunnen zijn om walvissen te spotten. Met veel verrekijkers aan dek konden we walrussen in het water zien toen we Torellneset naderden: onze volgende aanlegplaats.

Het was maar een kort Zodiac-ritje om van Plancius naar het kiezelstrand van Torellneset te komen. We splitsten ons op in 2 groepen zodat we elk de walrus konden benaderen en een wandeling konden maken in de hoge arctische toendra. De wandeling was erg interessant omdat het landschap heel anders was dan wat we tot nu toe in Spitsbergen hebben gezien. De bloemen waren voornamelijk de Svalbard klaproos(Papaver cornwallisense) die typisch is voor de hoge arctische toendra. Er waren ook veel boterbloemen, hangende saxifrage en scheurbuikgras. Het landschap toonde ook duidelijk verhoogde stranden - een kenmerk dat zich vormt wanneer het zeeniveau gedurende 100 jaar verandert. De zon scheen en er was geen wind, dus het was de perfecte tijd om alles te onderzoeken en te bespreken wat we konden zien, van planten en landschap tot ijs.

De walrussen op het strand waren indrukwekkend met meer dan 60 walrussen die allemaal gromden en vermakelijke geluiden maakten. We moesten een goede afstand houden (>150m) van de walrussen omdat we het geluk hadden een groep te hebben met moeders en pups. Deze zijn gemakkelijk te herkennen omdat de jonge pups nog geen volledig ontwikkelde slagtanden hebben. We keken over het strand naar de walrussen met op de achtergrond de bergen van Oost-Spitsbergen. Af en toe kwamen er groepjes water langs de landingsplaats, nieuwsgierig langs de kust.

Terug aan boord hadden we onze avondrecapitulatie en een heerlijk diner voordat we ons in de lounge installeerden om naar de prachtige middernachtzon en het kalme water van Hinlopenstretet te kijken. Weer een spectaculaire dag met een heerlijke zon om wilde dieren te spotten in Spitsbergen!

Vandaag werden we zoals gewoonlijk wakker door onze expeditieleider Phillipp die ons opriep om de dag te beginnen. We maakten ons allemaal klaar voor het ontbijt en gingen naar de eetzaal voor een goed begin van de dag. Een blik naar buiten liet zien dat het weer niet helemaal was wat we de afgelopen dagen gewend waren. Het was bewolkt en donker in Bockfjord, waar we onze eerste landing van de dag zouden maken, maar we lieten ons niet afschrikken.

Na het ontbijt trokken we onze expeditie-uitrusting aan terwijl het expeditieteam aan land ging om voor ons te verkennen. Zodra alles veilig was, stapten we in onze Zodiacs en gingen we op weg naar de kustlijn. Het landingsstrand was bedekt met grote kiezels en keien, maar toen we omhoog keken naar de heuvel, zagen we dat het bedekt was met duizenden kleine bloemen.

We splitsten ons op in onze gebruikelijke drie wandelgroepen en gingen op weg. De lange wandelaars gingen recht op de hoge heuvels af, de gemiddelde wandelaars namen de hellingen en de rustige groep volgde de lagere niveaus van de heuvels. Alle groepen konden genieten van de prachtige bloemenpracht en slaagden erin de sinterterrassen te bereiken; grote afzettingen van mineralen die zijn achtergelaten door de thermale bronnen die door een deel van het gebied stromen. Het weer verbeterde naarmate de ochtend vorderde en al snel was het tijd om terug te keren naar het schip om naar de locatie van onze volgende activiteit te gaan.

Terwijl we in de eetzaal van onze lunch genoten, verplaatste het schip zich naar onze volgende locatie, de Monacobreen - een enorme gletsjer van meer dan 5 km breed! We hebben ongeveer een uur met het schip over de gletsjer gevaren en genoten van fantastische uitzichten. Daarna gingen we weer op weg naar onze derde en laatste bestemming van de dag.

In de namiddag kwam het schip aan in Texas Bar, de plaats voor onze laatste landing van de dag. Plancius ging voor anker bij een klein zeilschip genaamd de "Rembrandt van Rijn", ook lid van de Oceanwide familie. Onze gidsen lieten snel de Zodiacs zakken en gingen naar de steiger om deze voor ons klaar te maken. Zodra het klaar was, gingen we naar de kust. Texas Bar is een mooie baai met daarin een kleine jachthut met de naam Texas Bar op de zijkant geschreven. Binnen zag het eruit als een bar met veel lege drankflessen erin, maar het was erg gezellig. We splitsten ons op in onze gebruikelijke wandelgroepen en gingen op weg naar de heuvels. De lange wandelaars gingen voor de hoogtestijging, terwijl de gemiddelde wandelaars de waterval als doel hadden. De rustige groep genoot van het prachtige uitzicht vanaf de lagere hellingen.

Toen we begonnen te wandelen, kwam de zon tevoorschijn en de felle zon bracht alle prachtige kleuren van Monacobreen in de verte en alle prachtige bloemen naar voren. Degenen die de waterval bereikten, brachten wat tijd door om van de sfeer van het snelle water te genieten. Maar al te snel was het tijd om naar huis terug te keren. We wandelden terug de heuvel af naar het strand. Voor we het wisten, waren we terug op het schip en was het tijd voor de recap. We hadden een prachtige reeks samenvattingen, maar waar we het meest van genoten was Paolo's uitleg van de seizoenen met behulp van een sinaasappel, een meloen en een lading vrijwilligers. De resultaten waren hilarisch en we kwamen weg met kennis over de middernachtzon. Na de recapitulatie was het tijd voor het avondeten. We gingen terug naar de eetzaal om te genieten van een goede maaltijd en een goed gesprek voor we naar bed gingen. Morgen is onze laatste expeditiedag. Wat zal die brengen?

Na een lange nacht zeilen, kwamen we vanochtend aan op onze bestemming in Lilliehöökfjorden en haar meer dan 10 km lange gletsjerfront. Ongeveer 6 gletsjers komen samen in dit uiteinde van de fjord om ons twee uur lang langzaam en voorzichtig Zodiac te laten varen. We zagen watervallen van de gletsjer, sedimenten, morenen, verschillende soorten ijs en langs de gletsjer zagen we enkele zeer hoge ijsmuren. Het was interessant om de gletsjer te horen donderen en knorren. Het holle en droge geluid van brekende ijsblokken, ergens in de verte maar luid krakend. We waren ook getuige van een paar afkalvingen, waarbij de gletsjer langzaam maar constant naar voren schoof en in reusachtige stukken brak alsof hij tegen het water botste.

Drieteenmeeuwen zaten niet ver achter elke afkalving en baanden zich een weg naar het water dat door het vallende ijs in beroering was gebracht. Er was veel leven rond de gletsjer en vogels hielpen mee om de schaal te bepalen. Die wanden waren echt enorm. Het was een langzame en rustige Zodiac cruise, vredig en zeer rijk aan kleuren en texturen van het ijs.

In de namiddag gingen we terug naar de monding van de fjord en landden we in Signehamna. Deze plek was niet alleen mooi, maar had ook veel geschiedenis.

In de herfst van 1941 tijdens de Tweede Wereldoorlog besloten de Duitsers om een netwerk van verborgen weerstations op Spitsbergen op te zetten die uiteindelijk elk uur gecodeerde rapporten zouden leveren die essentieel waren voor de weersvoorspelling in de Noord-Atlantische Oceaan en het Noordpoolgebied, evenals in Noord- en Midden-Europa en dus essentieel voor scheepvaart- en vliegoperaties. Het waren de 'weeroorlogen'.

Tijdens de wandelingen hadden we een prachtig uitzicht op de fjord en de gletsjer en zagen we een Poolvos, Artic Skua en een paar kuddes rendieren. Om onze dag af te ronden, kregen we een mooie afscheidstoast van de kapitein, de expeditieleider en een gast. Als laatste, zeer passende finale, deelde Sasha zijn meesterwerk, een diavoorstelling die alle hoogtepunten van onze reis liet zien en in 20 minuten een week samenvatte die voor altijd in ons geheugen gegrift zal blijven.

Maar al te snel kwamen we weer aan in Longyearbyen en was het tijd om afscheid te nemen. Het personeel en de bemanning zorgden voor onze bagage en plaatsten deze voorzichtig op de kade. We aten ons laatste ontbijt aan boord van Plancius, verzamelden toen de laatste spullen en liepen naar de loopplank. We namen afscheid van het hele team aan boord en stapten in de bus die op ons stond te wachten om aan de lange reis naar huis of naar ons volgende avontuur te beginnen.