PLA28-24, reisverslag, Antarctica - Ontdekkings- en leerreis

Eindelijk was het zover, onze expeditie naar Antarctica ging beginnen! We bevonden ons in Ushuaia, in het meest zuidelijke deel van Argentinië, ook wel het einde van de wereld genoemd. Tijdens onze expeditie zouden we nog verder naar het zuiden trekken.

We werden pas om 16:00 uur verwacht aan boord van de Plancius. Dat gaf ons de tijd om bij te komen van de lange reis naar het zuiden en de stad Ushuaia te verkennen. Dit kleine stadje biedt veel koffie- en gebakcafés en veel outdoorwinkels. Ushuaia is een gezellig stadje en ideaal voor het kopen van last-minute artikelen zoals mutsen, handschoenen of nog een laagje om warm te blijven.

Om 16:00 was het tijd om de loopplank van de Plancius op te gaan. We werden aan de kade opgewacht door leden van het expeditieteam en de hotelmanager checkte ons snel in. Veel tijd om te relaxen was er niet, want om 17:15 stond er een verplichte veiligheidsoefening op het programma, dus onze aanwezigheid in de lounge was vereist. We werden verwelkomd door expeditieleider Eduardo en de hoofdofficier leidde ons door een veiligheidsvideo en de oefenprocedure. Daarna gingen we allemaal in de lounge zitten, met onze oranje reddingsvesten aan. Toen we het verlatingsalarm hoorden, gingen we naar buiten naar de reddingsboten waar de tweede officier ons verder informeerde.

Na de verplichte oefening was het tijd om de trossen los te gooien, de motoren te starten en de haven van Ushuaia achter ons te laten. De kapitein kwam naar beneden naar de lounge en begroette ons met een glas champagne en sprak enkele warme welkomstwoorden. Eduardo gaf ons daarna meer informatie over het programma voor de komende dagen.

Al snel was het tijd voor het diner. Het team van de kombuis had een heerlijk buffet voorbereid en de eetzaal gonsde van opwinding. De leden van het expeditieteam schoven ook aan voor het diner en dit bood een eerste kans om elkaar te leren kennen. Na een lange en intensieve dag was het tijd om uit te rusten.

Onze eerste dag op de Drake passage. Het schip schommelde en rolde en we moesten langzaam onze zeebenen trainen. We begonnen de dag met een heerlijk ontbijt in het restaurant en er waren veel mensen aanwezig, wat altijd een goed begin van de zeedagen is. Kort na het ontbijt werden we uitgenodigd voor de verplichte briefing over IAATO. Dit is een introductie over de overkoepelende organisatie die de regels en voorschriften opstelt van wat we wel en niet mogen doen. Dit alles om ervoor te zorgen dat Antarctica zo ongerept mogelijk blijft tijdens en na onze aanwezigheid. Enkele van de belangrijkste onderdelen zijn het niet introduceren van nieuwe soorten en het verstoren van bestaande soorten, zowel in flora als fauna.

Tijdens de briefing werden enkele Zandloperdolfijnen aan stuurboord gespot, waardoor er een kleine pauze ontstond die voor iedereen goed uitpakte. Na de verplichte briefing waren we klaar om de rubberen Muck-laarzen uit te delen die worden aanbevolen voor landingen in Antarctica. Een perfecte manier om je voeten droog te houden bij natte landingen of diepe sneeuw. Dit was een vlotte operatie waarbij de laarzen snel werden uitgedeeld aan iedereen op het schip. De juiste maten waren niet altijd gemakkelijk te vinden, maar uiteindelijk lukte het allemaal.

Vanwege de strenge bioveiligheidsregels organiseerden we ook een verplichte bioveiligheidsochtend. Gedurende deze tijd nodigden we iedereen aan dek uit om samen met ons in de lounge al onze bovenkleding en uitrusting schoon te maken die we in Antarctica mee aan land zouden nemen. Dit is een vrij lang proces omdat veel mensen de dagen ervoor kleine wandelingen hadden gemaakt rond Ushuaia, wat dit extra uitdagend maakte. De mensen die hun uitrusting hadden gehuurd, hadden geluk en konden snel terecht.

In de namiddag gingen we door voor de biosecurity voor dek 3 en 4. Gedurende deze tijd vlogen er meerdere zeevogels rond. Gedurende deze tijd vlogen er meerdere zeevogels rond het schip waaronder de Zuidelijke Reuzenstormvogel en de Wenkbrauwalbatros. Het weer was ook behoorlijk opgeklaard dus veel mensen genoten van de buitendekken, vooral op de boeg van het schip. De middag ging verder met Steffi en haar lezing waarin we kennis maakten met vele soorten Stormvogels, Pijlstormvogels en Albatrossen. Alle vogels van de familie Procellariforms worden de buisneusvogels genoemd. Ze zijn gespecialiseerd om zeer lang te overleven in de open zee, ver weg van land.

Later die middag hadden we onze eerste officiële Recap. Hier kregen we ook de kans om onszelf voor te stellen als het expeditieteam, een divers team met veel verschillende achtergronden. Daarna vertelde Marco over de invloed van windpatronen in Antarctica; Steffi over de geschiedenis van de Drake Passage samen met gerelateerde informatie zoals het ontstaan ervan en wat het betekent voor het gebied. Als laatste gaf Koen nog een spoedcursus over de Antarctische convergentie. Een van de manieren waarop we konden bevestigen dat we diezelfde avond nog het Antarctische gebied zouden binnenvaren.

Uiteindelijk was het een dag vol nieuwe informatie en een goede voorbereiding op onze eerste landing in Antarctica. Hopelijk is het weer morgen net zo meegaand als vandaag en zijn onze zeebenen beter.

Onze tweede wake-up call met nog een liedje van onze expeditieleider Eduardo. We waren op weg naar het Antarctisch Schiereiland. We zeilden verder naar het zuiden binnen de Antarctische wateren, omdat we 's nachts de Antarctische convergentie waren overgestoken.

Na een goed ontbijt werden we uitgenodigd om verschillende presentaties bij te wonen om ons te introduceren in de komende activiteiten. Om 9.30 uur kregen we onze eerste presentatie, waarin de procedures voor het kajakken werden uitgelegd. David legde uit hoe we ons moesten uitrusten en hoe we bij de kajak moesten komen vanaf de Zodiac, die ons een eindje van de boot zou brengen. Hij bood zelfs aan om het instappen in de kajak te oefenen door de handeling tussen de vloer en de banken te simuleren.

We begonnen met het zien van de eerste ijsbergen in de verte. De fauna was nu ook anders. Naast de Reuzenstormvogelen passeerde een prachtige Zwarte Albatros vlak langs de boot. Aan bakboord werden ook drie Gewone Vinvissen gezien. Hun klappen waren in de verte te zien.

Aan het einde van de ochtend legden Koen en Marco uit hoe de kampeeractiviteit in zijn werk zou gaan. Het plan was dat we de nacht op het ijs zouden doorbrengen en een klein afdakje zouden graven om ons tegen de wind te beschermen.

We vervolgden onze weg naar het zuiden tijdens het mooie buffet en bleven de beweging van de golven voelen. Na de lunch kwamen we samen in de lounge voor een kop koffie en een gesprek over onze eerste indrukken van het begin van onze reis. Daarna keken we de tweede aflevering van de Blue Planet video in de lounge. Daarna gaf Koen ons om 16.00 uur een presentatie over de historische verkenning van Antarctica.

Aan het einde van de middag nodigde Eduardo ons uit in de lounge voor een samenvatting van de dag en een presentatie van de dag die voor ons lag. Op het moment van de presentatie hadden we al 1040 km afgelegd en naderden we het schiereiland. Het plan was om de volgende ochtend bij zonsopgang de Melchior Archipel te passeren. Eduardo gaf ons een overzicht van het weer: we voeren aan de rand van het lagedrukgebied; de wind zou in de komende uren moeten afnemen en we hoopten onze eerste tocht aan land in goede omstandigheden te kunnen maken.

Steffi liet ons vervolgens zien hoe vogels zich aanpassen aan lange vluchten en hoe albatrossen profiteren van de wind om te vliegen zonder energie te verbruiken. Régis nam het over en gaf ons de eerste informatie over hoe we de vogels konden identificeren die we gaandeweg in deze omgeving ontdekten. Sommige waren gemakkelijk te herkennen door hun spanwijdte, terwijl andere meer oefening en observatie vereisten. Tot slot gaf Elke ons informatie over de burgerwetenschapsprogramma's die zijn opgezet en waaraan we aan het einde van onze reis kunnen bijdragen. We kunnen bijvoorbeeld helpen bij het opsporen van walvissen aan de hand van de kleur van hun staart of helpen bij het schatten van de grootte van pinguïnkolonies door individuen te tellen op foto's die in realtime op Antarctica zijn genomen.

Om 19.00 uur zaten we aan tafel voor een goede maaltijd die op een bord werd geserveerd. We sloten de dag af in de lounge, opgewonden bij het vooruitzicht dat we morgen Antarctica zouden bezoeken.

Eindelijk lag het schip rustiger in het water. Een eerste blik uit het raam vanmorgen liet ons zien dat we omringd waren door een landschap dat dik bedekt was met ijs. In de verte blies een walvis een fontein van water de lucht in. Meteen na het ontbijt gingen we op weg voor ons eerste avontuur in onze Zodiacs, kajak of onder water in een droogpak. De lichte motregen veranderde later in natte sneeuw en maakte ons behoorlijk nat. De kou en nattigheid waren een beetje vervelend, maar werden vergeten zodra we konden genieten van de gloeiende ijsbergen.

Linten van kleine stukjes ijs strekten zich uit door het water. Het geluid van de botsende ijsklompen en het ploffen als ze smelten brachten ons naar een ander universum. Een luide klap op de achtergrond bracht ons terug naar de realiteit: twee slapende Bultruggen voeren langzaam door het water. Bij nader inzien bleek de ijzige woestijn behoorlijk levendig te zijn. Een Dominicaanse meeuw werd achtervolgd door een jager, Aalscholvers vlogen resoluut naar het vasteland en Zuidpoolsternen visten in het water naar krill. Kort voordat we onze excursie beëindigden, waren een paar walvissen wakker geworden en druk bezig met het vissen naar krill in het oppervlaktewater. Het was een onvergetelijk schouwspel dat we van dichtbij konden zien.

Nadat we voldoende waren opgewarmd met een goede maaltijd en wat tijd hadden gehad voor een dutje, reden we Paradise Bay in. Een werkelijk schilderachtig landschap: ijsbergen waar je ook kijkt en met ijs bedekte bergen waar je ook draait. De kapitein manoeuvreerde ons langzaam en voorzichtig tussen de stukken bergijs en ijsbergen door. Helemaal aan het einde van de baai lag een klein besneeuwd eilandje: Stoney Point, de bestemming van onze middagexcursie. Een voor een gingen we van boord in de rubberboten.

Aan land wachtten sneeuwschoenen en een voorgestapeld pad ons op, de uitkijkheuvel op. Als kajakkers mochten we iets later van boord en hadden we de met ijs gevulde baai bijna voor onszelf. Het was een fantastische ervaring om geruisloos tussen ijsbergen en bergachtige stukjes ijs door te glijden. In de verte zagen we onze reisgenoten als mieren over de sneeuwkap van Stony Point klauteren. Zij hadden op hun beurt een paar Weddellzeehonden op het land uitgekozen als een ander perfect fotomoment.

Interessant genoeg hadden alle zeehonden een andere kleur vacht. Een kenmerk dat het zelfs mogelijk zou kunnen maken om individuen van elkaar te onderscheiden. Een paar Ezelspinguïnen trokken ook onze aandacht; we hadden nog geen grotere kolonie kunnen bezoeken, maar het was zeker een eerste voorproefje van wat de komende dagen zouden kunnen brengen.

Tijdens het diner voer M/V Plancius langzaam Paradise Bay weer uit, langs wit en blauw glinsterend ijs, majestueus verlichte landschappen en talloze andere etende walvissen. Wat een eerste dag op Antarctica!

In de vroege ochtenduren werden we uitgenodigd om ons uit bed te slepen en naar de buitendekken of de observatielounge te gaan om van een magisch moment te genieten.

Plancius stond op het punt om aan boord te gaan van een van de legendarische doorgangen van het Antarctisch schiereiland, het Lemaire Channel. Het was onbeschrijflijk om door deze smalle doorgang te varen die overzien wordt door majestueuze rotswanden. Deze doorgang, soms geblokkeerd door te veel ijsbergen, was nu vrij. De steile bergen, allemaal zwart en wit, werden weerspiegeld in een zee zo glad als een spiegel.

Na het ontbijt neemt ons expeditieteam ons mee voor een rondleiding op Petermann Island, een mekka voor poolverkenning. Dit eiland is een kilometer lang en is een van de plaatsen die Jean Baptiste Charcot verkende tijdens zijn tweede Antarctische expeditie aan boord van de driemastschoener "Pourquoi-Pas".

Voordat we van boord gingen, brachten de Zodiacs ons naar een vloedlijn waar de twee letters "PP" die in de rots zijn gegraveerd zichtbaar zijn bij eb. Vervolgens werden we aan land verwelkomd door Eduardo en zijn team. Vanaf de eerste meters was er overal wild te zien. De Argentijnse schuilhut vlakbij werd omringd door pinguïns die er hun kolonie hadden gevestigd, terwijl een zeeolifant vredig sliep op de vooroever tussen de rotsen.

Ons expeditieteam had verschillende routes geopend, die we op ons gemak konden nemen om een kolonie Adélie- en Ezelspinguïnen te bereiken, of een adembenemend uitzichtpunt op een hoog punt. Hier en daar, te midden van de witte vlakten, komen pinguïns terug van zee met hun magen vol voedsel voor hun kroost. De kuikens, die al vrij groot zijn en geleidelijk hun dikke dons kwijtraken, zien eruit als smerige tieners.

We konden zien hoe ze zich uitstrekten, rustig sliepen of zelfs hun ouders lastig vielen voor nog een maaltijd. Wat een gezicht!

In de namiddag stelde ons expeditieteam ons een zodiac cruise voor in Salpétriere Bay en Port Charcot aan de westkant van Booth Island. Dit gebied staat bekend om het aantal en de grootte van de ijsbergen. Overal om ons heen strandden monsters van ijs, de een nog groter dan de ander, wedijverend in originaliteit, vorm en kleur.

Kleinere drijvende ijsschotsen zouden bijna onopgemerkt blijven als ze niet werden gebruikt als platform voor een paar slapende zeehonden. We konden dan Krabbeneteren en Vaal Stormvogeltjes observeren die niet uit hun winterslaap werden gehaald door het lawaai van de zodiac-motoren. A

na al deze observaties in dit doolhof van ijs, en terwijl we op weg waren naar Plancius, kwam een Bultrug naar de oppervlakte om adem te halen. Bij verschillende gelegenheden konden we hem zien zwemmen en langzaam zien duiken om ons zijn staart te laten zien. Wat een genot!

Na de gebruikelijke dagelijkse samenvatting, waarin Hélène ons meer vertelde over de zeeluipaard en Marco zijn kennis over ijsbergen deelde, werd het diner geserveerd. Voor sommigen eindigde het avontuur daar niet. Een groep dappere vrijwilligers vertrok om te kamperen onder de sterrenhemel.

Uitgerust met hun kampeeruitrusting (matras, slaapzak en dekbed) stapten ze in de Zodiacs en verlieten ze Plancius voor een nacht in de sneeuw, in een prachtig landschap en perfecte weersomstandigheden.

Camping

Locatie: Damoy Punt, Dorian Baai

Na de ongelooflijke middag werd M/V Plancius opnieuw gepositioneerd en zeilde noordwaarts over het Lemaire kanaal en de Neumayer in om onze overnachtingsplek te bereiken die was uitgekozen om de nacht door te brengen. Het prachtige en beschermde gebied grenzend aan Dorian Bay, verscholen tussen Jabet Peak en Tombstone Hill.

De weersomstandigheden waren uitstekend, er was geen wind en de lucht was gedeeltelijk bewolkt, dus er stond ons een ongelooflijke nacht te wachten. Na het avondeten werden we door ons expeditieteam aan wal gebracht, terwijl Koen en Marco de camping voor de nacht hadden opgezet.

De sneeuw was knapperig toen we onze sneeuwkuilen voor de nacht begonnen te graven en de wolkenloze hemel verwachtte een heldere, maar koude nacht. Na het opzetten van onze uitrusting, leidden de gidsen ons op een ontspannende wandeling langs de baai om de zonsondergang te bekijken in de buurt van een kleine Gentoo rookery en een eenzame rustende Weddellzeehond.

De laatste zonnestralen wierpen prachtige gele en roze tinten op Mount Franais en Mount Agamemnon, de hoogste toppen van Anvers Island, terwijl M/V Plancius door het Neumayer kanaal voer en ons welterusten wenste.

Voor veertig dappere zielen begon de ochtend vrij vroeg. Onze kampeerders genoten van een nacht met frisse lucht en Antarctisch landschap buiten het schip. De Expeditiestaf haalde hen rond 5u30 op om hen enkele extra uren slaap te geven en ons allemaal wat reistijd naar de nieuwe plaats. Ze zagen er gelukkig uit en genoten van hun avontuur van een andere soort.

Onze ochtendactiviteit stond gepland bij Jougla Point. We gingen erop uit in onze geliefde Zodiacs en verkenden een kleine rotspunt in het zuidwesten van het eiland Wiencke. De plek zat vol met broedende Ezelspinguïnen en Antarctische Aalscholveren. De kuikens waren een paar weken oud en waren gewoon hilarisch: ze lagen bovenop elkaar, achtervolgden de ouders of stonden gewoon naar ons te kijken. Het landschap was rotsachtig en daarmee vies en vol met pinguïnpoep, nou dat is ook iets wat we moeten zien op onze reis naar Antarctica.

De geur was intens maar echt, maar dit kon ons niet tegenhouden. Tijdens de kleine lus die het team had opgezet, verkenden we ook een aantal walvisbotten uit de oude tijd van de walvisvaart. De plek werd gebruikt als schuilplaats tegen de barre omstandigheden door walvisvaarders en om gevangen walvissen te verwerken. De zeebodem is nog steeds bedekt met veel walvisartefacten en veel van deze botten zijn ook aan land gerangschikt. Voor ons een geweldige kans om de grootte te beoordelen van sommige zeezoogdieren die in deze gebieden leven. Maar eerlijk gezegd vinden we het veel leuker om ze levend te observeren.

Voor onze lunchpauze werden we goed verwend door het Bridgeteam en terwijl we weer een geweldige en goed gevulde lunch nuttigden, voeren we door het Peltier kanaal, een nauw kanaal tussen met gletsjers bedekte bergen. Een restaurant met uitzicht, zouden we zeggen.

Maar de verdiende calorieën moesten verbrand worden, 's middags kregen we de kans voor een sneeuwschoenwandeling rond Damoy Point. Damoy bood ons een prachtig landschap met omringende bergen en gletsjers. De zon kwam tevoorschijn en voegde het laatste beetje vrolijke sfeer toe aan deze plek. We liepen de kleine heuvel op, genoten van de verschillende pinguïnkolonies en verkenden de oude Damoy Hut.

De hut werd gebruikt door FIDS en later door de British Antarctic Survey, als schuilplaats voor wetenschappers en voorraden die verder naar het zuiden moesten worden gebracht, voornamelijk naar Rothera station; de nabijgelegen gletsjer werd gebruikt als uitloop voor de vliegtuigen om te landen op deze uithoek van het Antarctisch Schiereiland. Vele nachten werden hier doorgebracht in afwachting van redelijk goed weer. De dag was geweldig en met steeds meer zon werd het steeds beter.

Na onze terugkeer op het schip stond er een dagelijkse recap gepland, maar het weer en het landschap buiten waren gewoon te mooi om binnen te blijven, dus we annuleerden de recap, of beter we onderbraken het gewoon en hingen wat rond op het buitendek. Dit is een "once in a lifetime" moment.

Eduardo houdt ervan als een plan werkt, en ik denk dat het plan van de hotelafdeling ook werkte: ze hadden een Antarctische BBQ voor ons buiten gepland. Hoe ongelooflijk was dit!

De kapitein besloot ons te steunen en reed het schip naar Börgen Bay met een sprakeloos mooi panorama. Geen wind, ijs gewoon overal ook op de zee om ons heen. Het was bijna surrealistisch om naar muziek te luisteren, te genieten van een BBQ en dit unieke en ongerepte landschap te zien. We waren zo dankbaar voor deze dag, en sommige mensen dansten de hele nacht door alsof er geen morgen meer zou zijn.

We werden vanochtend wakker onder een contrasterende grijze en sombere lucht; desondanks stapten we allemaal in Zodiacs, kajaks of droogpakken. En de tocht was de moeite waard! Eerst gingen we naar het scheepswrak van de Guvernøren. Het tragische einde van een drijvend walvisverwerkingsbedrijf, dat op kerstavond 1915 in brand vloog door een onvoorzichtig bemanningslid.

De kapitein liet het schip zinken om de lading, walvisolie voor het hele seizoen, te redden. De arme kerels moesten toen 6 weken wachten op de met ijs bedekte eilandjes tot ze gered werden door hun zusterschip. Ze verveelden zich niet, want ze moesten vat na vat uit het schip bergen en aan land brengen.

We wisten echter dat de warme Plancius dichtbij was toen we ons in de sneeuw tussen de eilanden voor de kust waagden en later de open zee opgingen. Elke rotspunt werd bezet door pelsrobben. Zuidpooljagers hielden ons ook in de gaten vanaf de strandlijn. Niet ver daarvandaan landde een school kuifaalscholvers in het water en er bleven maar achterblijvers aankomen. Het was een heel schooluitje op het open water. Waarschijnlijk wilden ze hun kroost de kleurrijke bezoekers laten zien die luidruchtig hun weg door hun wateren baanden.

Tot slot gingen we op walvissafari. Talloze slapende bultruggen dobberden op het spiegelgladde, grijze oppervlak. Maar al snel kwam er leven in het water. De een na de ander begon te versnellen, ze bogen hun rug en lieten hun staart zien. Al snel waren ze allemaal bezig met een vorm van krill vissen. Elke zodiak kreeg zijn eigen groep walvissen. Ze doken zonder haast naar beneden, namen een grote slok krillwater in hun enorme bek en verschenen weer aan de oppervlakte. Een zieltogend spektakel. Er was toch zeker niemand van ons die zich niet bewust was van de kracht van de natuur in hun aanwezigheid. De geluiden van het geblaas van de walvissen klonken die avond nog na in onze oren voordat we naar bed gingen.

De sneeuwvlokken waren 's middags niet minder intens. Een plat eiland, net zichtbaar, was onze volgende bestemming. Eenmaal aan land werden we begroet door talloze pelsrobben. Weddellzeehonden rustten op verschillende plaatsen uit in de sneeuw. Het uitzicht op de baai achter de landingsplaats was prachtig, hoewel in zwart-wit. Talloze kleine en grote stukken ijs sierden het water en het land, omlijst door een verticaal dalende gletsjerwand.

Er wachtte ons een verrassing nadat we eerst een kleine ronde heuvel hadden beklommen en daarna weer waren afgedaald. Een jonge Keizerspinguïn rustte uit aan de rand van het sneeuwveld. Hij was totaal niet onder de indruk van de 5-6 pelsrobben die de richel met hem deelden. De pinguïn was ver weg gereisd van zijn kolonie om hier te kunnen opduiken. De dichtstbijzijnde gebieden voor Keizerspinguïns liggen aan de oostkant van het Antarctisch Schiereiland in de Weddell Zee.

Nog een fantastische dag aan de westkant van het Antarctisch Schiereiland voordat we de operaties afronden en onze weg naar het noorden beginnen over de Bransfield zeestraat op weg naar de South Shetland eilanden.

Na een rustige nacht aan de overkant van de Bransfield Strait werden we wakker en keken we naar de smalle doorgang die bekend staat als de "Neptune Bellows", die de externe wateren rond het eiland verbindt met het binnenste deel van de caldera. Al snel stuurde de kapitein de boeg van de Plancius recht in de smalle opening en de M/V Plancius zeilde gracieus door de Neptunusbalg naar Port Foster. Een kleine menigte had zich ondertussen verzameld op de buitendekken, gewekt door Eduardo's wake-up call, en bewonderde vol ontzag de indrukwekkende basaltkliffen die barstten van de vogels en de prachtige roodachtige tot oranje lapilli-tuflagen die ons vertelden over de bewogen geschiedenis van dit vulkanische eiland.

Deception Island is een van de meest actieve vulkanen van Antarctica en heeft in de afgelopen eeuw verschillende uitbarstingen ondergaan, waarvan de meest recente plaatsvond in 1968-70. Het ligt aan de Bransfield-rivier en is een van de grootste vulkanen van Antarctica. Het ligt in het Bransfield bekken, waar extensie gedurende de laatste 4 miljoen jaar (met een snelheid van 10 mm/jaar) de opening van de Bransfield Strait heeft veroorzaakt, samen met aanhoudend vulkanisme in het gebied. De rifting is verbonden met de trench-rollback die gerelateerd is aan de aangrenzende subductiezone. Het vulkanisme bevindt zich voornamelijk onder zeeniveau, maar drie van deze vulkanische centra bevinden zich boven zeeniveau: Deception Island, Penguin Island en Bridgeman Island. Deze eilanden vormen het jongste opkomende land van de South Shetland archipel.

Onze landingsplaats voor de ochtend was Telefon Bay, genoemd naar het walvisjachtschip dat tijdens het zomerseizoen in deze baai lag aangemeerd. Op ongeveer 9 km aan de noordoostelijke kust van Port Foster zetten we voet aan wal in het asgrauwe en rotsachtige landschap van Deception Island; een drastische verandering vergeleken met het besneeuwde terrein van de afgelopen dagen. Een korte wandeling leidde ons naar de rand van een laterale morene die was uitgesleten door gletsjererosie; van hieruit konden we de donkere lagen van verschillende eruptieve gebeurtenissen bekijken die in de afgelopen decennia op het ijs waren afgezet, en een zeer uniek gletsjereigenschap, een vuilkegel, een piramidale kegel van ijs en sneeuw die wordt bedekt met geïsoleerd puinmateriaal dat van de bodem of de zijkant van een gletsjer wordt uitgeworpen.

Het pad leidde ons over de rand van een kleine sintelkegel, een van de vele die het binnenste deel van Port Foster bezaaid. Vanaf hier konden we genieten van een mooi uitzicht over de hele caldera met aan de horizon de twee onderzoeksbases van Gabriel de Castilla en Deception aan de overkant van de baai. Terug aan de kust begon meteen de traditionele Polar Plunge. De deelname was boven verwachting en zelfs ons dappere personeel deed mee nadat de meeste deelnemers naar het schip waren teruggebracht.

De brunch werd geserveerd in het restaurant, terwijl M/V Plancius door de Bellows naar buiten werd gemanoeuvreerd, langs de zuidoostelijke kust van Livingston Island en door de prachtige en verraderlijke Macfarlane zeestraat die bezaaid is met indrukwekkende torens van basaltkolommen. Helaas werkte het weer deze keer niet met ons mee, terwijl we de zuidoostelijke hoek van Livingstone Island passeerden op weg naar Edinburgh Rock, viel er een dichte mist over ons heen die het zicht verminderde. De officieren werkten hard om het schip op een veilige koers te houden, maar ondanks pogingen om wat tijd te winnen werd het zicht niet beter. Het expeditieteam vond echter een leuke manier om Antarctica te begroeten met een warme chocolade en rhum party op het dek achter de brug.

In plaats van de open oceaan op te gaan door de verraderlijke wateren van de MacFarlane zeestraat, besloot de kapitein te kiezen voor de veiligere Nelson passage, tussen Greenwich en Nelson eiland. Er stonden ons twee lange dagen te wachten door de beruchte wateren van de Drake Passage, maar de weersvoorspellingen leken aan onze kant te staan.

S Nachts verlieten we de wateren van de South Shetlands en kort na het diner voelden we het rollen en stampen van het schip in de diepere wateren van de zuidpunt van de Drake Passage. Hoewel het weer 's nachts nog steeds mistig was, konden we in de verte nog steeds mooie ijsbergen zien. Het schip rolde 's nachts wat meer door de typische deining van de Drake, die van west naar oost loopt.

Om 08:00 uur 's ochtends maakte Eduardo ons wakker met het nummer "Keep Talking" van Pink Floyd. Kort daarna gingen de deuren van de eetzaal open en schoof iedereen aan voor het ontbijt. Nadat het expeditieteam onze laarzen had opgehaald, woonden we een interessante lezing over ijs- en gletsjerdynamiek bij, gepresenteerd door Elke; gevolgd door Michael die ons een paar historische video's van Little America en Whaler's Bay liet zien.

De lunch werd kort na de middag aangeboden en daarna was het tijd voor een kort dutje. Ondertussen was het zicht rond het schip verbeterd en konden we een paar Wenkbrauwalbatrossen en Wilsons Stormvogeltjes zien glijden rond de Plancius, die met een goede constante 11 knopen goede voortgang had gemaakt over de Drake.

De lezingenmarathon ging verder met Steffi die ons introduceerde in de wereld van de walvisachtigen; die ongelooflijke zeezoogdieren die we zo gelukkig waren te zien eten rond het Antarctisch Schiereiland. Om 18:00 hadden we onze laatste dagelijkse recap. Voor deze had Ingrid, onze hotelmanager, een paar mededelingen, vooral om onze gasten voor te bereiden op het ontschepen en over de methoden om hun rekeningen te betalen. Daarna volgde Eduardo die de plannen voor de volgende dag en het weer presenteerde. We hebben veel geluk met het weer dat lijkt mee te werken, tot nu toe hebben we een soepele Drake passage gehad. De microfoon werd toen doorgegeven aan Steffi die een film presenteerde over het merkwaardige geval van een pinguïn die zijn leven wijdde aan het stelen van stenen van zijn buurman. Tenslotte gaf Hélène een zeer energieke recapitulatie over het leven van Belgica antarctica, een van de weinige muggen die in grote aantallen het witte continent bevolken.

Kort daarna werd het diner opgediend, terwijl ondertussen de wind buiten was toegenomen en de golven ook. Een paar mensen brachten na het eten wat tijd door rond de bar; de Drake begon zijn tol te eisen en een lange, rotsachtige nacht stond voor de deur.

We ontwaakten voor onze laatste dag aan boord van de Plancius met de rollende zeeën van de Zuidelijke Oceaan. Drie meter deining en 25 knopen wind beukten op onze bakboordzijde en verstoorden de slaap voor sommigen, terwijl anderen in een nog diepere slaap werden gewiegd. Desondanks stonden we op voor nog een dag vol lezingen, eten en wilde dieren aan boord van de Plancius, terwijl we steeds dichter bij Vuurland kwamen.

Na nog een heerlijk ontbijt van ons kombuis team, gaf Marco ons zijn presentatie over Patagonië met interessante historische inzichten en leidde ons door een aantal van de prachtige natuurlijke wonderen van het land dat we op het punt stonden te naderen. Onmiddellijk daarna gaf Michael ons een lezing over technische en historische aspecten van het walvisvaarttijdperk, dat gelukkig al lang voorbij is.

Daarna, na de lunch, leidde onze Expeditieleider Eduardo ons in de onbekende wereld van de Relativiteitstheorie van Albert Einstein en hoe de toepassing hiervan leidde tot de ontwikkeling van navigatiesystemen zoals GPS die we in ons dagelijks leven gebruiken.

Ondertussen had M/V Plancius de kalme en beschermde wateren van het Beagle-kanaal bereikt, dat ons al zijn rijke fauna liet zien: rots- en Keizeraalscholveren vlogen rond de achtersteven van het schip, terwijl zwartbruine albatrossen en Zuidelijke Reuzenstormvogelen langszij gleden.

Een Noordse Vinvis werd aan de horizon gezien en naar behoren aangekondigd en zo snel als we uit waren begeleidde een kleine groep speelse Dusky dolfijnen ons naar het oostelijke deel van het Beagle-kanaal, precies tussen de Chileense eilanden Nueva en Picton en de zuidoostelijke kust van Vuurland. De dolfijnen leken blij te zijn met de wakken die het schip veroorzaakte en bleven een half uur lang aan bakboord en stuurboord langszij zwemmen.

Uiteindelijk was het tijd voor de afscheidscocktail van kapitein Ernesto. We verzamelden voor een laatste keer in de lounge en na een opzwepende toespraak bracht de kapitein een toast uit op deze ongelooflijke reis en Eduardo bedankte het team en de bemanning voor hun inspanningen. De festiviteiten werden afgesloten met een prachtige diavoorstelling - een passende herinnering aan een werkelijk verbazingwekkend Antarctisch basiskamp.

Het diner werd kort daarna geserveerd, terwijl we de loods oppikten en verder navigeerden naar de haven van Ushuaia die we in de late avond bereikten.

Met onze koffers ingepakt en voor de deur achtergelaten voor het personeel om op te halen, genoten we van ons laatste stevige ontbijt van de kombuisbemanning. Na het ontbijt gingen we van boord en namen we afscheid van Eduardo en het hele team. Hoewel velen van ons met enige droefheid vertrekken, zijn we dankbaar om terug op vaste grond te zijn en met ons hart vol dierbare herinneringen en onvergetelijke ervaringen van onze verkenning van het Antarctische schiereiland.

Bedankt voor jullie enthousiasme en steun, maar bovenal voor jullie deelname aan deze avontuurlijke Antarctica Basecamp reis. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn!