PLA30-17, reisverslag, Basiskamp Antarctica

Ushuaia markeert het einde van de weg in het Argentijnse Vuurland, maar ook het begin van een avontuur dat je maar één keer in je leven beleeft. In de zomer bruist deze snelgroeiende grensstad met 55.000 inwoners van avontuurlijke reizigers. De belastingvrije haven floreert door het toerisme, maar leeft ook van een omvangrijke krabbenvisserij en een bloeiende elektronica-industrie. Ushuaia (in de inheemse taal van de Yaghans vertaald als "baai die naar het westen doordringt") profiteert duidelijk van zijn prachtige, maar afgelegen ligging. De ruige ruggengraat van de Zuid-Amerikaanse Andes eindigt hier, waar twee oceanen elkaar ontmoeten. Zoals te verwachten van zo'n onbeschutte omgeving heeft het weer de gewoonte om in een opwelling te veranderen. Voor velen van ons is dit het begin van een levenslange droom. De opwinding komt in verschillende vormen voor iedereen, maar zelfs de meest ervaren onder ons voelde oprechte opwinding om te vertrekken op een reis naar het Grote Witte Continent van Antarctica. Bij de loopplank werden we begroet door leden van ons Expeditie personeel die onze bagage sorteerden en ons aan boord stuurden om Hotel Managers Zsuzsanna en Katrin te ontmoeten. We werden vervolgens ingecheckt in onze hutten met de hulp van de fantastische Filippijnse bemanning. Een korte tijd na het aan boord gaan kwamen we samen in de lounge op dek vijf om eerste officier Artur te ontmoeten, die ons door de details leidde van de vereiste SOLAS (Safety of Life At Sea) veiligheids- en reddingsbootoefening, bijgestaan door de bemanning en het personeel. Bij het horen van het alarm kwamen we weer samen in de 'verzamelplaats', de lounge, voor de verplichte veiligheidsbriefing en de oefening om het schip te verlaten, waarbij we onze enorme oranje reddingsvesten aantrokken die ons veilig houden mocht dat nodig zijn. Na deze reddingsoefening keerden we terug naar de buitendekken om naar ons vertrek uit Ushuaia te kijken. Eenmaal onderweg werden we door Hotel Manager Zsuzsanna voorgesteld aan het schip en door Expeditieleider Beau aan het expeditieteam dat ons zal begeleiden in Antarctica zodat we kunnen genieten van de verschillende Basecamp activiteiten die worden aangeboden: kajakken, bergbeklimmen en kamperen onder andere. Dit was ook een kans om onze kapitein Evgeny Levakov te ontmoeten en op onze reis te proosten met een glas Prosecco. De rest van de avond werd gevuld met dineren in het restaurant, het verkennen van het schip en het inrichten van onze hutten. In de vroege ochtenduren zouden we de open wateren van de Drake Passage opgaan en zuidwaarts richting Antarctica varen.

Vandaag werden we wakker onder een grijze hemel, maar de zee was kalm en de zachte tonen van Beau, onze expeditieleider, beloofden ons een interessante dag: veel briefings om ons voor te bereiden op onze vele activiteiten in de komende dagen. Na ons eerste royale ontbijt aan boord riep het Expeditieteam ons dek voor dek om onze rubberlaarzen uit te delen. Om 11.00 uur gaf onze fotogids Bruce zijn beroemde "Introductie tot fotografie" om mensen te helpen de best mogelijke foto's te maken. Tijdens de lunch veranderde het weer. Na een uur wind hield het helemaal op en scheen de zon. Tot nu toe had de beruchte Drake Passage ons milder behandeld dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen. Geen deining, maar zon en een diepblauwe lucht! Er vlogen maar een paar vogels rond - de grotere vogels geven de voorkeur aan winderiger weer - maar we zagen wel albatrossen, stormvogels en Prionen. De middag was gewijd aan de introductie van de verschillende activiteiten van het Basecamp: wandelen en kamperen, kajakken, bergbeklimmen en duiken! De ene na de andere gespecialiseerde gids (Gérard, Nacho, Chris, Paul, Massimo, Mal en Henrik) legde alle ins en outs van elke activiteit uit, inclusief een veiligheidsbriefing. Ze controleerden ook onze eigen uitrusting. Na zoveel informatie was het tijd voor ons om tijd op het dek door te brengen en te genieten van de uitzonderlijke vlakke, kalme zee! Bij de Recap vertelde Beau ons over de plannen voor morgen. De Recap is meestal ook het moment om dieper in te gaan op interessante onderwerpen over Antarctica. Vandaag was een goed moment om te praten over de Antarctische convergentie, de "grens" in de zee waar de temperatuur verandert en die de grenzen aangeeft tussen de wateren van Sub-Antarctica & Antarctica en de rest van de oceanen. Bruce gaf ook een lezing over de spanwijdte van zeevogels, waarbij hij met visuele hulpmiddelen liet zien hoe klein en hoe groot sommige vogels echt kunnen zijn, zoals de piepkleine Wilsons Stormvogeltje's met een spanwijdte van slechts 40 cm en de Wandering Albatross met een spanwijdte van meer dan 3,5 meter. Langzaam liep de dag ten einde en na een heerlijk diner onder het prachtige licht van de zonsondergang gingen fotografen op pad om deze kleuren te vereeuwigen en een mooie maanopkomst te ontdekken. Daarna ging iedereen op weg naar zijn hut, klaar om te dromen over de belofte van de komende dagen.

Terwijl we gisteren wakker werden met een heldere hemel en een stralende zon, kregen we vandaag te maken met mist en twintig knopen koude wind. De temperatuurdaling van 5°C sinds gisteren kan worden toegeschreven aan het feit dat de Plancius de Antarctische Convergentie is overgestoken: de biologische grens van Antarctica waar de warmere wateren van de Stille Zuidzee en de Zuid-Atlantische Oceaan de ijskoude wateren van de Zuidelijke Oceaan ontmoeten. Ons schip passeerde 's nachts ook 60° zuiderbreedte, de geopolitieke grens van Antarctica zoals vastgelegd in het Antarctisch Verdrag. We konden gerust zeggen dat we Antarctica hadden bereikt! Ons plan voor die dag was simpel - volle kracht naar het zuiden tot we op het continent aankwamen! Nog een dag op zee betekende meer presentaties van het Expeditieteam. Vandaag waren er verplichte briefings die we moesten bijwonen voordat we van boord mochten om morgen aan land te gaan. S Ochtends lichtte Beau ons in over de richtlijnen van de IAATO (International Association of Antarctic Tour Operators) bij een bezoek aan het gebied, maar ook over een aantal do's en don'ts aan land en hoe we de Zodiacs veilig kunnen gebruiken. Na de briefing begonnen we met "The Vacuum Party": een bioveiligheidsmaatregel om invasieve soorten te verwijderen van onze kleding en uitrusting die we mee zouden kunnen nemen naar het Witte Continent. Na een heerlijke lunch gingen we verder met het stofzuigen van onze kleding en uitrusting totdat alle passagiers en medewerkers de vereiste bioveiligheidscontroles hadden uitgevoerd. Nu was het tijd voor meer lezingen. Katja gaf ons een lezing "Inleiding tot Antarctica", waarin ze de kenmerken van het continent uitlegde; de omringende Zuidelijke Oceaan, de beruchte katabatische winden, de ijskap en wat er zich onder het ijs bevindt, zoals het Vostokmeer. Het zicht verbeterde in de loop van de middag en we zagen een berg tussen twee wolken: LAND. Het was Smith Island, met een bergrug van ongeveer 2000 m hoogte, bedekt met veel gletsjers. Toen we op het continentale plat aankwamen, zagen sommige passagiers walvisslagen en een kleine groep Gewone Vinvissen werd kort gespot in de mist. Later in de middag vertelde Mal over gletsjers, hij gaf wat informatie over hoe gletsjers worden gevormd en wat hun invloed is op het landschap. Tot slot vertelde hij over de invloed van menselijke activiteiten op gletsjers en hoe de ijstijden op aarde ontstonden door astronomische parameters. Voor het diner ontmoetten we elkaar allemaal in de lounge. Voor velen van ons was dit het moment om iets te drinken of om naar de Wenkbrauwalbatros te kijken die rond het schip vloog. Onze Expeditieleider Beau onderbrak deze intense gesprekken om ons het programma voor morgen te geven, met verschillende activiteiten: kajakken, bergbeklimmen, duiken, wandelen, wilde dieren bekijken en ook kamperen 's nachts. Tijdens het diner naderde Plancius het Antarctisch Schiereiland, met een zeer kleurrijke zonsondergang. Net voor het donker werden verschillende eilanden zichtbaar, waardoor we het gevoel kregen echt op Antarctica aan te komen.

Vanochtend werden we wakker met de spectaculaire schoonheid van het Antarctisch Schiereiland en de Straat Gerlache. We waren gezegend met een blauwe hemel en een kalme zee. Bij aankomst op Cuverville Island leek het alsof het hele schip omringd was door Bultruggen. Ze waren actief aan het foerageren en spioneerden, dus werd besloten om een gedeelde landing en Zodiac cruise te maken. Velen van ons hadden verbazingwekkende ontmoetingen vanuit de Zodiacs, want sommige walvissen waren nieuwsgierig en naderden de Zodiacs, spioneerden om ons te bekijken en bezorgden ons onvergetelijke herinneringen aan onze eerste ochtend in Antarctica. Aan land op Cuverville Island kregen we de kans om onze eerste kolonie Ezelspinguïnen te zien. De aanblik, geluiden en geuren van duizenden pinguïns bewezen dat we eindelijk op Antarctica waren. Omdat het erg laat in het seizoen was, waren de kuikens van de pinguïns bijna volgroeid en waren ze bezig hun donsveren te ruien en zich voor te bereiden om de kolonie te verlaten voor een leven op zee. Sommigen van ons hadden het geluk getuige te zijn van een Vaal Stormvogeltje dat een pinguïn had gevangen en hem in hapklare brokken scheurde. Het is niet gemakkelijk om een pinguïn te zijn! Na een zeer bevredigende lunch werden de Zodiacs te water gelaten en vertrokken we naar Danco Island. Velen maakten een langere wandeling naar de top van een heuvel en genoten van het panoramische uitzicht op de omliggende bergen. Anderen maakten een ontspannen wandeling langs het strand met meer Ezelspinguïnen en een prachtig uitzicht. Onze eerste dag in Antarctica was inderdaad prachtig! Bergbeklimmen, Georges Point De eerste bergbeklimmingslanding was bij Georges Point. Er is hier een grote pinguïnkolonie en de kustlijn was bezaaid met grote aantallen pelsrobben. We brachten wat tijd door om de Ezelspinguïnen en de zeehonden niet te storen terwijl we op weg waren naar het begin van de gletsjer. Vanaf de gletsjer maakten we ons klaar voor de gletsjer en na 20 minuten gemakkelijk reizen begonnen we aan onze klim naar het zadel onder een korte steile klim. Onderweg kwamen we een aantal grote gletsjerspleten tegen - open en met veilige randen zodat we erin konden kijken - we waren verbaasd over hoe diep en breed deze verborgen gevaren zijn! Vanaf het zadel was een rotsachtige graat een beetje uitdagender: eenvoudige klimbewegingen op de rots en meer veeleisende stappen met de stijgijzers op het harde ijs en we bereikten een top, met tevredenheid van iedereen! Kerr Point Tijdens de middag hadden we een leuke verrassing om grote aantallen grote walvisbotten op de kust te zien, uitzonderlijk gebleekt door de zon. Onze klim hier was een mooie gemakkelijke helling waar we een indrukwekkend uitzichtpunt hadden over de afkalvende gletsjer onder ons en de indrukwekkende seracs erboven. Omdat het team 's middags zonder stijgijzers onderweg was, hielden we vanaf hier een aantal sessies om het team de vaardigheden en het vertrouwen te geven om de hellingen terug naar de wal te bedwingen - glijden en zelfredding met een ijsbijl werden door iedereen onder de knie gekregen! Kajak Team E was allemaal erg opgewonden toen we ons van het schip naar een veilige locatie begaven om in de kajaks te stappen. Dit ging met groot gemak en toen iedereen op het water was, gingen we op weg naar Cuverville. Onderweg kwamen we twee nieuwsgierige bultruggen tegen die ons van heel dichtbij wilden bekijken voordat ze hun weg vervolgden. Eenmaal op het eiland werden we begroet door pelsrobben en Ezelspinguïnen. Toen we langs de duikers liepen, hoorden we dat er een Vaal Stormvogeltje in de buurt was, maar die hebben we niet gezien. Verderop langs de kustlijn nog meer Gentoo's, waarna we op weg gingen naar een paar ijsbergen waar vijf Krabbeneteren lagen te relaxen in de zon. Onze reis eindigde met een tocht langs enkele van de vele ijsbergen voordat we terugkeerden naar het schip voor een welverdiende lunch. Wat een geweldig begin van onze reis! In de namiddag waagde Team C zich op Danco Island in marginale omstandigheden, met windsnelheden van 15 knopen. Maar eenmaal in de luwte van het eiland en dicht bij de kust nam de windsnelheid aanzienlijk af tot ongeveer 5 knopen. Prima omstandigheden voor ons, zolang we maar dicht bij de kust bleven. Tijdens onze tocht zagen we een Dwergvinvis, de eerste van onze reis, en terwijl we langs de kustlijn kajakten, zagen we een overvloed aan Ezelspinguïnen voordat we door de sterke wind werden teruggedraaid. Dus keerden we terug naar ons beginpunt, alleen om terug te worden gedwongen door windkracht 4. Het was tijd om in onze Zodiac te springen en terug te keren naar het schip. Iedereen leek te genieten van de goede training in de harde wind! Camping - Kerr Point Na een vroeg diner om 19:00 uur ging het eerste team van standvastige kampeerders naar hun hutten voor een laatste voorbereiding van de uitrusting voor de langverwachte nacht aan land op Antarctica. Ze verzamelden zich weer bij de loopplank en ontvingen hun 5-sterrenaccommodatie in de vorm van slaapzakken, bivizakken en een schep voordat ze aan land werden gebracht door expeditieleider Beau en de altijd vrolijke Bruce in de Zodiacs. De omstandigheden aan land waren perfect - lichte wind, een heldere hemel en, voor Antarctica, vrij milde omstandigheden met een temperatuur die de hele nacht niet onder het vriespunt dook. Onder het toeziend oog van Nacho en Chris gooiden de kampeerders al snel enthousiast sneeuw in alle richtingen met de schoppen, terwijl ze allemaal probeerden hun buren te overtreffen in het maken van een huis in de sneeuw - het resultaat was een aantal indrukwekkende sneeuwstructuren die meer pasten bij een week aan land, niet slechts een nacht! Maar al snel was het werk klaar en ging iedereen weer liggen, net op tijd om de maan te zien opkomen toen de Plancius het anker ophaalde en wegstoomde, ons achterlatend op ons eigen kleine stukje van de uitgestrektheid van Antarctica met alleen het gezucht van de walvissen en de snurkende zeehonden als gezelschap. Ineengedoken in onze bivi-zakken, kijkend naar de hemel, leek het ongelooflijk te denken dat de satellieten die over ons heen vlogen dichterbij waren dan de dichtstbijzijnde stad .... En zo, nadenkend over onze afgelegenheid, viel het kamp in slaap. De nacht verliep zonder incidenten en de ochtend (OK - 5 uur) kwam snel en een blije Nacho wekte het kamp uit zijn slaap, want Plancius was teruggekeerd en de nog steeds vrolijke Bruce was onderweg om ons terug te brengen naar onze hutten, douches en ontbijt voor nog een ongelooflijke dag in Antarctica!

We werden weer wakker met kalme omstandigheden en goed zicht, hoewel het hier en daar een beetje bewolkt was. De kampeerders werden om "silly o'clock" opgehaald - dat is ongeveer 05:30 uur, maar ze waren vol goede moed omdat ze genoten hadden van een heldere nacht, een bijna volle maan en een hemel vol sterren. We zeilden Paradise Harbour binnen en geloof me tegen het einde van de dag waren we overtuigd! De hele dag door trok de bewolking op van de hoge toppen, waardoor ze af en toe helder waren, af en toe gehuld in prachtige atmosferische wolken en de zon wierp licht en schaduw over alles. De passagiers verdeelden zich tussen Zodiac cruisen en sneeuwschoenwandelen bij Stony Point. Toen de voorhoede van het sneeuwwandelingsteam Stony Point naderde, steeg een Dwergvinvis op en dook weer op een honderdtal meter van de Zodiac. Stony Point zou de eerste continentale landing op deze reis worden - de kans om op het grote witte continent Antarctica te staan. Het strand was vrij van wilde dieren, afgezien van een enkele pelsrob - en als gevolg daarvan was de sneeuw opvallend puur en wit. We trokken sneeuwschoenen aan en volgden Gérard naar een kleine sneeuwtop vanwaar we rondom uitzicht hadden over de baai. De top keek uit over de voorkant van een ijsrots die erg actief was - we brachten vijf minuten door in bijna totale stilte, alleen onderbroken door vogelgeluiden, het geklop en gekreun van brekend ijs en de beweging van ijs op zee. Iedereen vond het heerlijk om even helemaal tot rust te komen in de natuur en na te denken over wat we de afgelopen dagen hadden gezien, gehoord en gevoeld. In de namiddag verdeelden de passagiers zich tussen Zodiac cruisen en Base Brown - terwijl het 1 meter hoge bord ons verwelkomde. Er is hier een kolonie Ezelspinguïnen en de gebouwen van de basis zijn interessant, hoewel we er niet te dichtbij kwamen. Brown is alleen in de zomer een werkstation. We hadden echter wel de mogelijkheid om 'hoog' te komen, wat we deden door de kleine piek achter Brown te beklimmen vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over Mt Français op Anvers Island, de hoogste piek op 2.825m. En dichter bij huis hadden we een overzicht van de kajak- en duikexcursies vanaf onze hoge toren. Uiteindelijk kwamen we allemaal terug bij het schip - ondanks een defecte Zodiac - en bij de Recap vertelde Beau ons over onze plannen voor morgen en vertelde Gérard ons over de 4 verschillende zeehondensoorten die we waren tegengekomen - de Krabbeneter; de Weddell; de Zeeluipaard en de Pelsrob. Daarna liet hij een kort stukje filmmateriaal zien dat door een van de duikteams was gemaakt en waarop een zeeluipaard te zien is die een pinguïn opeet. En toen gingen we allemaal voor ons eigen avondeten! Almirante Brown en de korte steile piek achter de basis was onze ochtendbestemming. We landden op de basis die eigenlijk gesloten was voor het seizoen en de Ezelspinguïnen hadden het overgenomen! We klommen omhoog achter de basis en begonnen aan onze nadering naar de piek daarachter - het team had echter behoorlijk wat moeite met zeer steile en ijzige hellingen. Mal en Massimo gingen verder om de route voor te bereiden voor het team en deden een reeks steile hellingen naar de schouder erboven. Zoals altijd bepaalden de bergomstandigheden ons succes op de top en omdat de tijd opraakte, gingen we alleen naar de eerste korte schouder onder de top voordat we aan de terugkeer naar de kust begonnen. Vanaf de top van het ijzige gedeelte was het een eenvoudige afdaling van 50 m naar het makkelijke terrein eronder. Mal liet elke klant één voor één naar Massimo zakken voordat hij zelf de route naar beneden beklom, terwijl Massimo en de rest van het team op tijd terugkeerden naar de kust om Plancius te bereiken voordat we ons naar de bestemming van de middag begaven. Conesa Point De middag was opnieuw een tocht ontworpen voor het team waarvan de laarzen en schoenen niet geschikt waren voor stijgijzers. De middagzon had de hellingen verwarmd en verzacht, zodat we veilig naar de top konden klimmen. Maar op dit tijdstip van de dag, met zacht wordende sneeuwbruggen, hadden we opnieuw te maken met crevassing, waarbij een paar gasten hun benen in kleine onverwachte gaten staken! Een stijgbeugel is cruciaal als je op gletsjerterrein onderweg bent! De grote ronde top bij Conesa point gaf ons een prachtig uitzicht over Paradise Bay en met de ondergaande zon in het westen was het een magisch moment om terug naar beneden te lopen richting de gloeiende oceaan. Kajakken De omstandigheden voor Team J waren deze ochtend idyllisch - zonneschijn en kalm water. Wat wil je nog meer? Eenmaal in onze kajaks gingen we naar Stoney Point voordat we ons in de baai erachter waagden om de enorme uitgestrektheid van onze locatie in ons op te nemen - steile ijsrotsen met daarachter gletsjers met veel gletsjerspleten die hun prachtige kleuren lieten zien. Vanaf de achterkant van de baai gingen we richting Skontorp Cove, waarbij we ons tussen twee vrij grote ijsbergen wurmden. Het enige wat we konden horen was het 'kraken' van de gletsjer achter ons, gevolgd door een vrij grote 'barst' van een van de ijsbergen die we eerder waren gepasseerd. Het was tijd om terug te gaan naar Stony Point, waar we weer op onze Zodiac stapten en naar het schip gingen. Team F stond een echte traktatie te wachten - geen wind, kalm water met prachtige weerspiegelingen gedurende de hele middag. We stapten in onze kajaks en voeren naar de baai achter Base Almirante Brown. Het water was ondiep en stil, met slechts een enkele 'shag' om foto's van te maken, dus we gingen de baai uit om de Ezelspinguïnen rond de basis te bekijken. Vanaf hier gingen we verder langs de steile klif naar Skontorp Cove waar we om de kleine ijsbergen heen manoeuvreerden die op het spiegelende wateroppervlak zaten. Nadat we alles in ons hadden opgenomen, keerden we terug naar de Bruine Basis en vervolgens naar het schip waar onze Zodiac ons oppikte en terugbracht naar het schip. Wat een geweldige middag! Camping - Leith Cove 20:30 Na nog een vroeg diner verzamelde de tweede groep van 30 onverschrokken kampeerders zich op dek 3 om hun droge zakken met kampeeruitrusting in ontvangst te nemen en een snelle laatste briefing van Nacho voordat we aan boord gingen van de Zodiacs om aan ons avontuur te beginnen. De landing bij Leith Cove is niet eenvoudig - het vereist een zekere behendigheid om over de grillige rotsen op de oever en de steile ijzige helling die volgt te komen, maar dit was geen uitdaging voor de dappere groep en we waren al snel op de top van ons eigen privé-eiland, aan drie kanten omringd door steile gletsjerwanden. Graven in de sneeuw was echter een heel andere zaak, want de oppervlaktesneeuw was slechts een lichte bedekking bovenop samengeperste sneeuw en ijs, dus de meeste onderkomens werden gebouwd door de omringende sneeuw rond de bivi-zak te schrapen om een laag muurtje te maken, wat goed leek te werken. Hoewel de sneeuwomstandigheden moeilijk waren, was het weer opnieuw fantastisch met een meestal heldere hemel, sterren en geen wind - en na een periode van foto's maken ging iedereen zitten voor een rustige nacht, met alleen de regelmatige kalvingen van de omringende gletsjers die de rust doorbraken. Zoals altijd kwam 04:30 snel dichterbij en al snel werd het kamp afgebroken en ging iedereen terug naar Plancius met dank aan Katja die de Zodiac bestuurde. Al met al weer een geslaagde kampeerexpeditie!

Deze ochtend begon in de baai van Andvord: Plancius zeilde door het glasheldere water toen de top van de bergen het eerste zonlicht ving. Eerst gloeiden ze rood als vuur, maar de kleuren veranderden snel van oranje naar goud. Op het water lag een dun laagje ijs dat zich 's nachts had gevormd. Met het geluid van brekend glas baande Plancius zich een weg naar de haven van Neko, een klein rotsachtig voorgebergte dat de enige onderbreking is in een kustlijn van steile ijsrotsen. Het is vernoemd naar het walvisjachtschip "Neko" dat tussen 1911 en 1924 in de baai voer. De kale grond hier wordt bezet door een kolonie Ezelspinguïnen. Het ontschepen bleek moeilijk omdat enorme brokken ijs de loopplank bedreigden en de voortgang van de Zodiacs belemmerden. Zodra we de kustlijn naderden, konden we de stank van honderden pinguïns ruiken. Vlakbij de waterkant vermaakten adolescente Ezelspinguïnen ons met hun capriolen, schuddend met hun slungelige flippers, onze laarzen onderzoekend met hun snavels of op elkaar buitelend in hun gretigheid om nog een gratis maaltijd van hun ouders te bemachtigen voordat ze uit de kolonie worden geschopt. Voorzichtig stapten we om de kuikens heen, passeerden de fundamenten van een oude Argentijnse hut en bereikten al snel de top van de kolonie. Hier opende zich een prachtig uitzicht over Andvord Bay. IJsbergen bezaaiden het diepblauwe, nog steeds spiegelgladde water. Links en rechts van ons stonden pinguïns in een drijflaag van veren en dons, bezig met hun catastrofale rui. Terug bij de landingsplaats maakten veel gasten van de gelegenheid gebruik voor een Polar Plunge. De duik in het ijskoude water ging gepaard met veel gelach en geschreeuw. Een kleine ijsberg lag op een gunstige plek om te poseren voor een paar 'heldenfoto's'. Maar met de zon en de blauwe lucht voelde Neko meer als de zonnige Rivièra dan als Antarctica. Tijdens de lunch nam de kapitein ons mee op een schilderachtige boottocht, Andvord Bay uit en het Errera Channel in. Al snel kwamen Danco en Cuverville Island in zicht en net als op onze eerste dag op Cuverville werden we getrakteerd op fantastische walviswaarnemingen. Verschillende walvissen waren aan het spy hoppen, d.w.z. hun kop verticaal uit het water aan het steken terwijl we voorbij voeren. De bestemming voor de namiddag was Enterprise Island in Foyn Harbour. Terwijl we Zodiac vaarden begon het lichtjes te sneeuwen en voor de eerste keer voelde het als echt Antarctica. Er was zoveel te zien: Niet ver van het schip waren 5 Bultruggen aan het longvoeren. Afwisselend verschenen hun enorme kaken en staarten aan het wateroppervlak: Ze namen grote slokken water om de krill eruit te filteren. Iets verderop konden we het wrak van de Governoren bekijken. Het was een walvisvaarder die hier in 1915 door haar bemanning opzettelijk werd gestrand om haar waardevolle lading walvisolie te redden nadat ze in brand was gevlogen. Op een ander eiland waren de overblijfselen van twee houten waterboten te zien. Deze boten werden ooit gebruikt om kostbaar zoet water te vervoeren om te drinken. Langs de kustlijn werden veel pelsrobben opgehaald en boven ons cirkelden koningsaalscholvers en Zuidpoolsternen. Je kunt altijd zien hoe goed de dag was aan het geluidsniveau in de lounge en vandaag was het moeilijk voor expeditieleider Beau om zich verstaanbaar te maken boven het opgewonden gebrom uit. Het moet dus wel een goede dag zijn geweest! Bergbeklimmen Neko Harbour Vandaag hadden we een zeer vroege start in Neko Harbour om ons de tijd te geven een nieuw bergbeklimmingsdoel te verkennen. De Zodiac-reis in de fjord werd een beetje gehinderd door ijs dat ons vertraagde - maar aangezien de luchttemperatuur onder nul was, was het goed om niet zo snel te gaan en met uiterst kalme omstandigheden en een schitterende zonsopgang hadden we geen haast! Opnieuw dicteerden de bergomstandigheden ons klimdoel - met een laat seizoen sneeuwpakket dat zeer hard ijs onder de voeten en steil klimmen gaf, gecombineerd met de hoeveelheid ijs in de baai, maakten we de keuze om terug te keren naar de punt van Neko Harbour en te gaan ijsklimmen op een 40 m lang stuk van stabiele seracs. Het ijsklimmen was niet voor iedereen weggelegd, dus nam Massimo een paar gasten mee voor een gletsjerwandeling terwijl Mal de touwen regelde voor het tope roped ijsklimmen. In de koude, kalme omstandigheden was het een erg leuke ochtendactiviteit. Foyn Harbour In de namiddag kon iedereen ijsklimmen. Net voor het wrak van de Governoren beklommen we een korte ijzige wand waar Mal en Massimo topankers hadden geplaatst om de gasten naar het water beneden te laten zakken en dan terug naar boven te laten klimmen. Massimo gaf een goede demonstratie van het laten zakken en weer omhoog klimmen - hij liet de juiste techniek zien van het gebruik van stijgijzers en ijsbijlen in de verticale wereld van het ijs! Mensen waren opgewonden, iemand zei "Ik ben doodsbang!", maar uiteindelijk had iedereen een geweldige klimervaring op deze magische plek. En vanaf onze hoge plek konden we sneeuwballen gooien naar het kajakteam in de haven eronder! Kajakken Dit weer werd steeds beter. Team B had vanmorgen een echte traktatie bij Neko - spiegelende omstandigheden op het water en veel bergachtige stukjes om over te varen. Eenmaal in onze kajaks gingen we richting de kust voordat we omdraaiden om de vele Ezelspinguïnen te zien die hun poolduik maakten vanaf het strand. Het was geweldig om te zien hoe ze met elkaar in interactie waren terwijl we ze zowel boven als onder het oppervlak fotografeerden. Na de pinguïns gingen we kijken wat onze ijsklimmers en duikers aan het doen waren. Ook zij leken te genieten van de omstandigheden. Met onze polaire duik in het achterhoofd, baanden we ons een weg terug naar het schip. Alweer een prachtige kajakervaring op Antarctica om nooit te vergeten! Het was tijd voor de Rookies om het water op te gaan in Foyn. De omstandigheden waren opnieuw perfect. De zon was dan wel verdwenen voor de namiddag, maar het water was nog steeds kalm. Eenmaal in onze kajaks omzoomden we de kustlijn en baanden we ons een weg rond de baai om foto's te nemen van de Stormbandpinguïnen, kuifaalscholvers en pelsrobben, van wie sommigen erg nieuwsgierig waren. We stopten bij het wrak voor wat foto's en om te kijken wat de duikers aan het doen waren voordat we onze weg vervolgden. Eenmaal uit de baai gingen we op weg naar het schip, onderweg passeerden we een paar vrij grote ijsbergen. Het team was niet langer Rookies toen de sessie ten einde liep. Wat een geweldige middag hadden we allemaal!

Vanmorgen moesten we om 6.15 uur vroeg op! Het was de moeite waard, want we voeren net voor zonsopgang het Lemaire Channel binnen. Het kanaal snijdt een smal pad tussen het vasteland in het oosten en Booth Island in het westen. Dit 11 km lange kanaal is indrukwekkend vanwege de bijna verticale pieken die aan beide kanten bijna 1000 meter hoog zijn. We kwamen aan bij Pléneau Island waar we een kleine rotsachtige heuvel op konden lopen voor een prachtig uitzicht op de bekende ijsbergen "begraafplaats". Overal om ons heen zagen we de grappige capriolen van de tiener Ezelspinguïnen, wachtend op voedsel van hun gehaaste ouders. We kregen ook de kans om twee jonge zeeolifanten ("weaners") te zien die in het water lagen vlakbij de kust en erg leken op gladde rotsen. We moesten onze landing afbreken vanwege de toenemende kracht van een katabatische wind. De terugtocht met de Zodiac was behoorlijk nat, maar iedereen kwam zonder problemen op tijd weer aan boord. Helaas moest onze landing in Port Charcot worden geannuleerd vanwege de harde wind. Maar onze briljante Expeditieleider Beau stelde een uitstekend Plan B voor, en in plaats daarvan kregen we een prachtige boottocht rond de ijsbergen in de Straat van Penola waar iedereen erg blij van werd. Kapitein Evgeny stemde ermee in om ons zo ver mogelijk naar het zuiden te brengen zonder de andere geplande activiteiten in gevaar te brengen. We bereikten dit zuidelijkste punt van onze reis om 15:44 - 65°17.7'S 064 18.3'W. Dankzij de vriendelijkheid en vaardigheden van de kapitein hadden we een geweldige tijd, zelfs met ontelbare omwegen om de grote aantallen krabetende zeehonden, pelsrobben en een paar Adéliepinguïns op de ijsschotsen te observeren. Daarna voeren we terug door het Lemaire-kanaal om Jougla Point te bereiken, waar de volgende groep kampeerders zou overnachten. Helaas moest door de wind de kampeernacht worden afgelast, maar al met al was iedereen blij met deze prachtige dag. Bergbeklimmen Hovegaard Eiland Vandaag hebben we een hele rustige en mooie wandeling gemaakt tot vlakbij de top van Hovegaard Eiland. Deze kleine piek is zwaar vergletsjerd en toen we aankwamen bij de kust konden we het supergladde gesteente zien, blootgelegd in het late seizoen door het smelten van de sneeuw, met bewijs van gletsjererosie en 'afronding'. Terwijl de wind de rest van de teams parten speelde, hadden we zeer kalme en warme omstandigheden op onze nadering naar de schouder van Hovegaard en een prachtig uitzicht op "Iceberg Alley". Hovegaard is de thuisbasis van een groot aantal nestelende jagers - dus onze eerste aanloop naar de top moest een beetje worden aangepast zodat we deze nestelende vogels niet zouden storen en onze terugkeer naar de wal was via een andere route - waarbij we ons een weg baanden tussen de rotsblokken naast de oceaan om ze niet te storen - en natuurlijk om te voorkomen dat een grote jager ons probeerde te bombarderen! Vanaf de top hadden we een geweldig uitzicht over het Lemaire Channel, met zijn torenhoge bergkammen, rotswanden, ijsvallen en gletsjers. Vanwege de wind en het ijs in de middag moesten we de plannen voor het klimmen in de buurt van Port Charcot annuleren. Kayak Team G was helemaal klaar om te gaan kajakken vanochtend met alle kajaks op het water toen de wind toenam tot 25 knopen. Als gevolg daarvan werd het kajakken voor die ochtend afgelast. De omstandigheden veranderden niet voor vanmiddag, dus het kajakken werd weer uitgesteld tot morgen. Kamperen Helaas ging kamperen deze nacht niet door. De wind bleef sterk en we keken toe hoe Nacho en Catherine met de zodiac op pad gingen om de mogelijkheden voor een landing bij Damoy Point te bekijken. De zee was ruw met een flinke deining en ze kwamen erg nat terug na slechts vijf minuten varen!

Gedurende de nacht voer de Plancius door de Bismarck Strait en het Neumayer Channel voordat we weer terugkeerden naar Port Lockroy. Het weer was net genoeg verbeterd tegen de tijd dat we aankwamen bij dit beroemde station - de thuisbasis van Basis A, het 'Pinguïn Postkantoor'. We werden in twee groepen verdeeld, de eerste werd naar Port Lockroy gebracht en de tweede naar Jougla Point. De eerste groep kon rondkijken in het Port Lockroy museum en we gaven onze ansichtkaarten aan Gérard, onze tijdelijke postmeester. Deze zullen volgend seizoen door het personeel van Port Lockroy worden opgehaald en doorgestuurd naar onze vrienden en familie. De rest van ons verbleef tussen een grote kolonie Ezelspinguïnen en nam foto's van een groot walvisskelet dat in 1974 op het strand in elkaar was gezet. Na een uur was het tijd om van landingsplaats te wisselen, een heel kort ritje van een paar minuten. Een paar honderd meter uit de kust zagen we voor de tweede keer een zeeluipaard die een pinguïn opat. Omdat het weer wat beter werd, konden we terugkeren naar Plancius zonder de plensbuien van de dag ervoor. Tijdens de lunch verplaatste de kapitein Plancius naar Dorian Bay, maar hij kon niet voor anker gaan in deze kleine baai omdat een paar ijsbergen precies op de plek lagen waar hij wilde liggen. Hij vond snel een andere locatie omdat de wind was afgenomen tot een briesje. Voor de middag stelde Beau een lange wandeling voor op Damoy Point. Dit gebied bestaat uit een groep kleine rotspartijen met grote sneeuwvlaktes ertussen. We volgden Gérard naar de top van Tombstone Hill, het hoogste punt. De meeste pinguïns die daar nestelen waren verspreid, dus we konden heel dicht bij de top staan en we waren ook verrast en blij om drie Stormbandpinguïnen te zien ruien tussen de Ezelspinguïnen. Nadat we even van het landschap hadden genoten, vervolgden we onze wandeling naar de kleine hut genaamd Damoy dicht bij de kust van Dorian Bay. Deze voormalige Britse schuilplaats werd gebruikt in verband met Base A Port Lockroy, waarbij de nabijgelegen besneeuwde bergkam dienst deed als landingsbaan voor kleine vliegtuigen. De hut wordt nog steeds onderhouden door de UK Antarctic Heritage Trust als een plaats van historisch belang. Op weg naar de hut passeerden we een kleine uitloper waar we de koppen van twee jager kuikens konden zien uitsteken. We lieten ze links liggen omdat de volwassene laag over onze hoofden vloog om ons weg te jagen! Na een tijdje langs de kust te hebben doorgebracht, waar nog veel ijs lag, vervolgden we onze wandeling langs een aantal grote ijsbergen die in de baai aan de grond zaten. We gingen terug naar onze landingsplaats terwijl de wind aanwakkerde tot 30 knopen. De terugkeer naar Plancius was "nat" omdat de zee vrij ruw was. Om 18:00 waren we allemaal terug aan boord. Het diner was een speciale aangelegenheid: een BBQ op het achterdek. De bemanning had salades en gegrild vlees gemaakt en buiten geserveerd. Er waren ook wat banken en tafels neergezet voor degenen die een echt Antarctisch diner wilden. Na de maaltijd speelde de bemanning muziek en begon te dansen, waarbij ze ons uitnodigde hetzelfde te doen. De avond duurde lang in een warme sfeer, zelfs toen de temperatuur bijna nul was. Bergbeklimmen Jabet Peak Boven Port Lockroy en Dorian Bay ligt de prachtige piek van Mt Jabet. Dit is een veel gezochte top - maar niet zo vaak beklommen! De sneeuwcondities aan het einde van het seizoen waren erg goed voor deze beklimming, wat betekende dat de sneeuw- en ijscondities stevig en snel waren - wat goede cramponcondities betekende - wat ook minder ruimte voor fouten betekende. In deze omstandigheden is Jabet Peak een echt bergbeklimmersdoel met alles van werpen op steil ijs, gletsjertochten, het oversteken van bergschrunds, het doorkruisen van steile blootgestelde richels en het klimmen naar een definitieve top. Gezien de aard van de beklimming was het jammer dat we maar met een heel klein team konden klimmen. Vanaf het begin was het een uitdagende klim. Zodra we aan land waren, moesten we de schouder van de gletsjer beklimmen op hard blauw ijs! We deden twee lengtes met stijgijzers en bijl en gebruikten een klimstijl die bekend staat als multi-pitch klimmen - rechtstreeks van de zee naar de echte teen van de gletsjer klimmen! Hierna maakten we een lange, rustige wandeling langs de gletsjerrug, met het zadel links van Jabet als ons eerste doel. Het uitzicht vanaf het zadel was fantastisch, maar het team wilde hoger gaan, dus leidden Massimo en Mal 3 1/2 helling over een steile helling naar de bovenste schouder, waarbij ze sneeuwstaken en ijsschroeven gebruikten om zekeringen te maken. Het laatste deel van de klim ging over gemengd terrein (over sneeuw, ijs en rots). Een ijzige couloir, losse rotsen en een korte graat leidden naar de laatste steile wand en de top. We begroetten elkaar met het woord "Bergheil" - dit Duitse woord, dat goede top betekent, is de traditionele manier om "Gefeliciteerd" te zeggen. We waren blij dat we de route als een team hadden beklommen, we deelden samen de moeilijkheden en toen we vanaf onze verheven hoogte naar buiten keken, konden we Plancius zien, die er heel klein uitzag in de hoek van de baai. We keerden terug via een andere route die vrij gemakkelijk was, maar een grote gletsjerspleet moest voorzichtig worden overwonnen. Onze laatste stappen op Antarctica waren naar de Damoy Hut, waar we de eenvoudige schuilplaats bezochten waar Britse wetenschappers verbleven terwijl ze de pinguïnkolonie bestudeerden. Uiteindelijk bracht een korte Zodiac cruise ons terug naar het schip, en we waren verdrietig om afscheid te nemen van de ongelooflijke bergen van dit bijna ongerepte land! Kajakken Opnieuw bereidde het team zich voor op kajakken, maar opnieuw mocht het niet zo zijn. De wind nam niet af zoals gehoopt en de vlagen waren te sterk. Helaas moesten ze hun kajakuitrusting weer inleveren, maar in plaats van te kajakken kregen ze de gelegenheid om Port Lockroy in de ochtend en Dorian Bay in de middag te bezoeken. Kamperen Hoewel we hadden gehoopt vanavond te kunnen kamperen, stonden de weergoden weer eens niet aan onze kant met harde wind, bewolking en zelfs wat lichte regen. Dit betekende echter wel dat iedereen volop kon deelnemen aan de barbecue en het dansen!

Nadat we 's nachts naar het noorden waren gevaren, ontwaakten we te midden van de spectaculaire Melchior-eilanden. Na het ontbijt vertrokken we in de Zodiacs om het labyrint van kanalen en eilanden te verkennen die samen deze adembenemend mooie archipel vormen. We voeren rond de Argentijnse basis, Melchior, en genoten van dichtbij van enorme gletsjers en grillige ijsbergen. Veel Kerguelenzeebeeren werden gezien op de rotsen en zwommen soms in de buurt van de Zodiacs. Een paar van ons hadden het geluk om een Stormbandpinguïn te zien! We keerden terug naar het schip en werden getrakteerd op warme chocolademelk op het bovendek door een vierde soort pinguïn - de menselijke pinguïn! We hadden nog wat tijd om van het prachtige uitzicht te genieten en na te denken over de magie van Antarctica voordat we weer de zee op gingen. In de namiddag gaf Céline een zeer informatieve presentatie over de evolutie en biologie van pinguïns. Na de dagelijkse briefing werd er nog een heerlijk diner geserveerd terwijl Plancius verder noordwaarts zeilde in de Drake Passage.

Een luie deining rolde de Plancius en haar kostbare lading vanmorgen heen en weer. Het was bewolkt maar niet erg winderig. De dag op zee begon met een relatieve sleep-in, Beau gunde ons 45 minuten langer dan op activiteitendagen. Na het ontbijt vertelde Katja over haar overwintering op de Duitse Antarctische basis Neumayer en andere wetenschappelijke expedities die haar naar Antarctica brachten. Ze haalde herinneringen op aan goede en slechte momenten en deelde enkele indrukken van haar tijd op het ijs met ons. Het lezingenprogramma ging na de lunch verder met Gérard die sprak over walvissen in de Zuidelijke Oceaan. Na onze ontmoeting met de Bultruggen op Cuverville Island wilden we graag meer leren over de biologie van de walvissen en hun gedrag. Michael was aan boord als duikgids, maar een van zijn interesses is geschiedenis. Zijn presentatie over de Australische Antarctische ontdekkingsreiziger Douglas Mawson in 1912 was erg informatief. Mawson's overlevingsstrijd na de dood van zijn twee metgezellen Merz en Ninnis deed ons versteld staan. Terwijl Plancius gestaag door de Drake Passage naar het noorden ploegde, was er tijd om te ontspannen, enkele van de duizenden foto's te sorteren, wat te lezen, een frisse neus te halen op het dek of de vriendelijke officieren op de brug te bezoeken, waaronder Alexey, de brug-eend. Na de dagelijkse briefing waar Zsuzsanna vertelde over de ontscheping gingen we in de eetzaal zitten voor weer een geweldig diner bereid door onze chef-koks Ralf en Ivan. Net voordat het toetje werd geserveerd kwam de hele hotelcrew opdagen. Eindelijk kregen we alle gezichten achter de schermen te zien die voor ons zorgden in de keuken, de wasserij en de hotelafdeling. Bedankt jongens, jullie zijn geweldig!

Er was vannacht wat meer deining geweest en het schommelen van de boot was duidelijker. Maar toen we verder noordwaarts voeren, nam het af en bleef het de hele ochtend schommelen terwijl we nadachten over de ervaringen die we hadden gehad, onze honderden foto's doorzochten en onze spullen bij elkaar raapten. Na het ontbijt nodigde Fran ons uit in de lounge, waar ze vertelde over het gebruik van huskyhonden op Britse bases van 1944 tot 1994. Toen ze klaar was, zagen we dat er land in zicht was. Met toestemming van de Chileense autoriteiten mocht PLANCIUS Kaap Hoorn tot op 3 zeemijl naderen. Om 11:22 was PLANCIUS in positie met zicht op deze mythische kaap. Door de verrekijker konden we het monument op de Kaap zien. Terwijl we nog wat foto's toevoegden aan onze geheugenkaarten, werd de zee nog rustiger en konden alle expeditieleden genieten van de aanblik van het meest zuidelijke punt van Amerika op de buitendekken. Na de lunch wachtte het Expeditieteam ons op in de laarzenruimte om onze rubberlaarzen terug te geven. Iedereen had ze goed schoongemaakt. Later in de middag riepen Zsuzsanna en Katie ons op het dek om naar de receptie te komen en onze scheepsrekeningen te vereffenen - sommige stamgasten aan de scheepsbar vonden hun portemonnee een stuk lichter na het vereffenen! Om ongeveer 18:00 verzamelden we ons allemaal weer in de bar, waar Beau en Zsuzsanna uitleg gaven over het ontschepingsproces van de volgende dag. Dit werd gevolgd door een presentatie van de duikers en een diavoorstelling van de reis, voorbereid door Bruce. Hij voegde foto's samen tot een fascinerende compilatie. Alle momenten en herinneringen bleven maar terugkomen. Daarna verwelkomden we kapitein Evgeny Levakov voor zijn afscheidsrede en klonken we het glas op onze geslaagde reis. Er stond nog een diner aan boord voor ons klaar. Terwijl PLANCIUS zich een weg baande naar de kust en het Beaglekanaal, vierden we onze laatste avond en bereidden we ons voor op de terugkeer naar ons drukke leven.

Vandaag was de ontschepingsdag in Ushuaia. Toen we langszij kwamen, werd PLANCIUS geënterd door Argentijnse ambtenaren die ons schip vrijgaven en ons toestonden van boord te gaan. Op de pier namen we afscheid van veel van de vrienden die we de afgelopen dagen hadden gemaakt en keken we nog een laatste keer naar de PLANCIUS, het schip dat ons veilig had meegenomen op zo'n ongelooflijke reis van Ushuaia naar Antarctica en weer terug. We hebben zoveel gedaan en het was heerlijk om te genieten van de natuur en het landschap van dit bijzondere deel van onze wereld. Het was een voorrecht om het te mogen bezoeken. Deze reis zal een leven lang meegaan - in onze herinneringen, onze verbeelding en in onze dromen. Dank jullie allemaal voor zo'n geweldige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook moge zijn! Totale afstand gevaren op onze reis: Nautische mijlen: 1838 nm | Kilometers: 3404 km Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Levakov, expeditieleider Beau Pruneau en al het personeel en de bemanning, was het een genoegen om met jullie te reizen.