Het rijke ecosysteem van het West-Antarctisch Schiereiland
Het mariene ecosysteem van het West-Antarctisch Schiereiland (WAP) strekt zich uit van de Bellingshausen Zee tot de noordelijke punt van het schiereiland. Het WAP omvat de Antarctische Zee-ijszone, een zeer productief systeem dat grote voorraden zeezoogdieren, vogels en Antarctisch krill ondersteunt. Een van de sterren van deze regio, die je kunt zien tijdens je cruise op Antarctica om walvissen te spotten, is de bultrug.
Bultruggen herkennen: de bult helpt
Bultruggen zijn gemakkelijk te herkennen aan hun kleine rugvin, duidelijke bult aan de voorkant, lange flippers en unieke zwart-witte patroon op hun staart. Ze reizen meestal alleen of in kleine groepen van twee of drie walvissen. Het komt vaak voor dat moeders de vinnen van hun jongen aanraken, wat een teken van vertedering zou zijn.
Het gezang van bultruggen
Bultruggen staan bekend om hun prachtige, complexe gezang. Deze liederen, die bestaan uit opeenvolgingen van kreunen, huilen en schreeuwen, kunnen urenlang doorgaan. Het zijn echter alleen de mannetjes die zingen. Wetenschappers denken dat deze liederen gebruikt kunnen worden om potentiële partners aan te trekken. Mannetjes kunnen urenlang zingen en hun lied meerdere keren herhalen. In feite zingen alle mannetjes in een populatie hetzelfde lied, hoewel het lied van elke populatie anders is.
Bovendien evolueert het gezang het hele jaar door, zodat ze nooit betrapt worden als ze te lang hetzelfde deuntje zingen. Het gezang van bultruggen legt grote afstanden af in de oceaan en kan tot 30 km ver gehoord worden. Onderzoekers hebben ontdekt dat bultruggen geluiden maken met een audiofrequentie tussen 80 en 4000 hertz.
Bultrugkalfjes drinken melk
Een vrouwelijke bultrug broedt elke twee tot drie jaar en draagt haar kalf gedurende een draagtijd van ongeveer een jaar. Het kalf heeft meestal een lengte van 3-4,5 meter (10-15 voet) en weegt ongeveer 900 kg (een ton), terwijl volwassen bultruggen tussen de 11,5-15 meter (37,5-49,2 voet) bereiken en tot 36.000 kg (79.000 pond) wegen.
Het kalf wordt een jaar lang verpleegd en de moedermelk is 45-60 procent vet. Bultrugkalveren kunnen 600 liter melk per dag drinken. Binnen het eerste jaar verdubbelen de kalveren in lengte en ze blijven de volgende 10 jaar groeien.
De oceaangrote buffetten van de Bultrug
Bultruggen zijn baleinwalvissen, wat betekent dat ze in plaats van tanden tussen de 270 en 400 gefranjerde overlappende platen hebben die aan elke kant van hun bovenkaak naar beneden hangen. Deze platen worden baleinplaten genoemd. De platen zijn gemaakt van keratine, hetzelfde als waar mensenhaar en nagels van gemaakt zijn. De platen zijn zwart en ongeveer 76 cm (30 inch) lang.
De walvissen eten voornamelijk kleine vissen, krill en plankton. Om hun voedsel te eten nemen Bultruggen grote slokken water. Onder hun bek zitten 12-36 keelgroeven die uitzetten om het water vast te houden. Bultruggen filteren het water vervolgens, waarna de twee spuitgaten op hun rug het water uitdrijven. Bultruggen jagen en voeden zich in de zomer en vasten tijdens het paarseizoen, waarbij ze leven van hun blubberreserves zodat ze zich kunnen concentreren op migratie en paring.
Ze zijn een sociale soort als het op jagen aankomt en gebruiken een unieke techniek die "bubbelnetten" wordt genoemd, waarbij groepen bultruggen luchtbellen gebruiken om vissen te drijven, te lokken of te desoriënteren. Het zijn ook grote eters: Een bultrug kan tot 1.360 kg voedsel per dag naar binnen werken.
Bultruggen tellen vanuit de lucht
Wetenschappers denken dat er tijdens de zomerperiode op het West-Antarctisch schiereiland ongeveer 3000 bultruggen leven. Om dit te berekenen voerden ze een helikopteronderzoek op schepen uit naar de walvissen, samen met een netonderzoek naar krill om te bepalen of de grote populatie samenhangt met specifieke krill-soorten. Wetenschappers maakten vervolgens verspreidingskaarten om de dichtheden te voorspellen waarin Bultruggen waarschijnlijk zullen voorkomen in het westelijke deel van het schiereiland.
Ze ontdekten dat alleen al in één zomer naar schatting 3000 bultruggen het gebied bezochten. Wat betreft het verband tussen het soort krill en het aantal walvissen, ontdekten de onderzoekers dat er geen duidelijk verband was tussen de bultruggen en de aanwezigheid van een bepaalde krill-soort. In plaats daarvan bevonden de walvissen zich in het gebied ongeacht de hoeveelheid krill die beschikbaar was.
gedrag van bultruggen 3D in kaart brengen
In een ander onderzoek volgden onderzoekers een reusachtige groep bultruggen in de Wilhelminabaai, langs de westkant van het Antarctisch Schiereiland. Deze groep van meer dan 300 bultruggen telde vijf walvissen per vierkante kilometer, waarmee het vorige record van één walvis per vierkante kilometer werd gebroken.
Gedurende zes weken observeerden wetenschappers bultruggen die zich tegoed deden aan krill. En het was inderdaad een feestmaal: De walvissen aten 12 tot 14 uur onafgebroken voordat ze in een voedselcoma raakten en op het zeeoppervlak in slaap vielen. Dit is geen verrassing, want krill vult de zee vanaf het oppervlak tot 300 meter daaronder.
De wetenschappers keken niet alleen hoe ze zich tegoed deden aan krill, maar brachten ook tags aan op de bultruggen die 24 uur bleven zitten en verschillende gegevens vastlegden, zoals temperatuur, geluid en positie. Hierdoor konden de wetenschappers een 3D-kaart maken van de onderwateractiviteiten van de walvissen, samen met hun eigen soundtrack. De onderzoekers slaagden er zelfs in om aan de oppervlakte tags aan slapende walvissen te bevestigen. Zelfs half slapende bultruggen waren te vol om te bewegen toen de onderzoekers in een bootje naar boven peddelden en tags op hun kop zetten!
Een opnamestudio voor bultruggen onder water
Wetenschappers die de zang van bultruggen op het West-Antarctisch schiereiland bestudeerden, brachten tijdens de late herfst (mei en juni) op het zuidelijk halfrond tags aan op de walvissen. De oormerken werden het ene jaar gedurende 24 uur op zes walvissen aangebracht en het volgende jaar op acht walvissen om de geluidsproductie en lichaamsoriëntatie te registreren.
De resultaten toonden aan dat er op alle akoestische records van de tags zang te horen was en dat meerdere walvissen actief aan het zingen waren. De gegevens toonden ook aan dat de zang werd omgeven door perioden van sociale geluidsproductie, en de frequentie van het voorkomen ervan is een indicatie voor de hoeveelheid sociale activiteit die plaatsvindt in de voedselgebieden waar de walvissen werden gemerkt.
Bultrug YouTube-sterren
Onlangs heeft een groep wetenschappers tijdelijke satellietplaatjes en videocamera's bevestigd aan bultruggen in het westelijke deel van het Antarctisch Schiereiland. De apparaten volgen de bewegingen van de bultrug en maken videobeelden van alles wat zich voor de walvis bevindt gedurende 24-48 uur voordat ze eraf vallen en naar de oppervlakte drijven. De wetenschappers gebruiken dan GPS-trackers om de tag terug te vinden en de video's te uploaden. De wetenschappers hebben al ongeziene glimpsen opgevangen van bultruggen die zich voeden, diepe duiken maken en met elkaar in contact komen ver onder het zeeoppervlak.
