Onderzoek naar albatrossen, pinguïns en krill op Antarctica
In de Antarctische regio wordt veel onderzoek uitgevoerd door nationale Antarcticaprogramma's, waaronder die van het VK, Australië en Japan, om soorten in de lucht, op de grond en in de zee te begrijpen en hoe hun soorten onderling verbonden zijn zonder variabelen zoals de invloed van de mens en klimaatverandering.
De toekomst van albatrossen in Antarctica
Albatrossen leggen enorme afstanden af wanneer ze op zoek zijn naar voedsel: Zelfs tijdens het broedseizoen kunnen albatrossen van subtropische naar Antarctische wateren trekken op tochten die tot 10.000 km afleggen in een tijdsbestek van 10 tot 20 dagen.
Veel soorten albatrossen, waaronder de dwaalalbatrossen en Grijskopalbatrossen uit de Zuidelijke Oceaan ten zuiden van Australië en South Georgia, migreren over lange afstanden en sommige reizen helemaal rond Antarctica.
Naast de indrukwekkende afstanden die ze afleggen, kunnen de dwaalalbatrossen ook claimen dat ze de grootste van alle oceaanvogelsoorten zijn met een spanwijdte van 2,5-3,5 meter tijdens de vlucht. De dwaalalbatros broedt op zes Sub-Antarctische eilandengroepen en heeft ook kolonies in de Indische Oceaan en op South Georgia Island in de Zuid-Atlantische Oceaan.
Maar omdat 15 van de 22 albatrossen ter wereld met uitsterven worden bedreigd en zeven andere door de IUCN als 'bijna bedreigd' worden beschouwd, houdt de British Antarctic Survey (BAS) toezicht op drie soorten albatrossen op South Georgia, die met 2 tot 4 procent per jaar afnemen.
Foto door Meike Sjoer
Langetermijnmonitoring van albatrossen
Dit monitoringprogramma bestaat al heel lang. Wetenschappers van BAS monitoren al sinds de jaren 1960 de albatrospopulaties op Bird Island, South Georgia; een plek die beschouwd wordt als de thuisbasis van de grootste en best bestudeerde albatroskolonies ter wereld.
In de loop van de decennia hebben wetenschappers de terugkeer van geringde vogels gevolgd, wat gegevens oplevert over broedfrequentie en overlevingskansen, terwijl GPS-trackers en geolocators een beeld geven van de uitgestrekte oceaangebieden die de vogels afleggen op zoek naar voedsel.
Het zijn belangrijke gegevens die nodig zijn om de gezondheid van albatrossen te monitoren, want het zijn grote vogels, de grootste van alle zeevogels en ook de langst levende, sommige worden meer dan 60 jaar oud. Het is hun lange levensduur die hun soort kwetsbaar maakt, omdat ze pas broeden als ze ongeveer 10 jaar oud zijn.
De meeste soorten broeden jaarlijks, maar negen soorten, waaronder de zwervende albatros, leggen slechts één ei per twee jaar en het duurt meer dan een jaar voordat een kuiken het nest verlaat. Daarom kan zelfs een kleine toename in de sterfte van volwassen albatrossen de overlevingskansen van kuikens ernstig beïnvloeden.
Pinguïntellingen op Antarctica
Langetermijnmonitoring door BAS van pinguïnpopulaties, vooral in het sub-Antarctische gebied en op het Antarctisch schiereiland, heeft schommelingen in het aantal soorten aan het licht gebracht. Het aantal Adéliepinguïnen is de laatste drie decennia gedaald, terwijl het aantal Koningspinguïnen gestegen is van enkele honderden in de jaren 1920 tot bijna een half miljoen vandaag.
In zuidelijker wateren is het aantal Keizerspinguïns sterk gedaald. Sommige kolonies hebben een terugval tot 50 procent gekend en één noordelijke kolonie op het Antarctisch schiereiland is bijna verdwenen.
Om te begrijpen waarom het aantal pinguïns zo schommelt, richten BAS wetenschappers hun inspanningen op het begrijpen van de invloed van voedselaanbod en beschikbare nestplaatsen op het aantal populaties.
Foto door Sara Jenner
Het verband tussen het aantal pinguïns op zee-ijs
Wetenschappers van BAS, in samenwerking met wetenschappers uit de VS, ontdekten dat zee-ijs een belangrijke rol speelt bij de daling van het aantal pinguïns, omdat krill - het hoofdvoedsel van niet alleen pinguïns, maar ook zeehonden en walvissen - in hun vroege levensfase graast op fytoplankton dat zich aan de onderkant van drijvend zee-ijs bevindt. Er is dus een verband tussen het aantal Adélie-populaties en de afname van het zee-ijs en de daarmee gepaard gaande voedselvoorraad. Deze relatie geldt echter niet voor alle pinguïnsoorten.
Terwijl de snelle opwarming van de temperaturen op het Westelijk Antarctisch Schiereiland de ijsbedekking met ongeveer 40% heeft doen afnemen in de afgelopen 30 jaar, waardoor ijsafhankelijke pinguïnsoorten kwetsbaar zijn voor verdere opwarming van het continent, kunnen andere soorten die minder afhankelijk zijn van ijs, zoals de Stormbandpinguïnen, gedijen bij een afname van het ijs, waardoor hun aantal broedplaatsen en voedselvoorraden toenemen. Toch is dit resultaat niet gegarandeerd omdat de populatie van kinbandpinguïns de laatste decennia is afgenomen.
Pinguïns volgen
Om meer te begrijpen over pinguïns heeft BAS satelliet- en merksystemen ontwikkeld om pinguïns aan land en in zee te volgen. Eén BAS onderzoeksstation - Bird Island Research Station - heeft een poort ontwikkeld waar de kolonie pinguïns in en uit kan. Als gemerkte pinguïns door de poort komen, kunnen wetenschappers het nummer van de zender, de tijd en de reisrichting registreren, waardoor onderzoekers kunnen schatten hoe lang de vogels in zee foerageren.
Ondertussen heeft een gezamenlijk BAS-Japan National Institute of Polar Research programma pinguïns onder water geobserveerd met miniatuur camera's bevestigd op de rug van individuele pinguïns. Bovendien bevestigde het programma GPS trackers op de pinguïns zodat wetenschappers uiteindelijk een beter inzicht kunnen krijgen in de redenen achter het succes of falen van pinguïnkolonies en een beter begrip krijgen van het Antarctische ecosysteem.
Foto door Felicity Johnson
Eerdere diners van pinguïns analyseren
Australische wetenschappers hebben kleine GPS trackers bevestigd aan de veren op de rug van Adéliepinguïnen om te bepalen waar ze foerageren. Deze trackers werden bevestigd aan pinguïns in Australië's onderzoeksstations op het continent, waardoor wetenschappers gelijktijdig het foerageergedrag van pinguïns in drie gebieden kunnen bestuderen en bepalen hoe natuurlijke variabiliteit in het zeemilieu de foerageerinspanningen beïnvloedt, in het bijzonder de impact van variabel zee-ijs op het foerageren.
Ondertussen zijn Australische onderzoekers van de Australian Antarctic Division begonnen met het bestuderen van de historische voedingsgewoonten van Adéliepinguïnen en de impact van oceaanverzuring op fytoplankton en bacteriën. Wetenschappers zullen verlaten pinguïnsites onderzoeken om oude uitwerpselen van pinguïns op te graven om te bepalen hoe hun dieet in de loop van de tijd veranderd is en welke invloed klimaat en visserij zullen hebben op de voedingsgewoonten van de pinguïns in de toekomst.
Zo wil het onderzoek bijvoorbeeld nagaan of het dieet van Adéliepinguïnen aan de kust veranderd is van een dieet op basis van krill naar een dieet op basis van vis, op basis waarvan toekomstige populatieaantallen voor Adéliepinguïnen geschat kunnen worden. Ondertussen zullen de onderzoekers de effecten van oceaanverzuring op microben onderzoeken in zes tanks van 650 liter die verschillende kooldioxideconcentraties in de atmosfeer van de aarde zullen modelleren.
Focus op krill
Antarctisch krill is een garnaalachtig schaaldier dat 6 cm lang kan worden en een vitale voedselbron is voor vissen, walvissen, zeehonden, pinguïns en andere zeevogels.
Foto door Werner Thiele
Krill is ook een product voor het voeren van gekweekte vis en een voedingssupplement voor mensen. Om krill in de gaten te houden en te begrijpen hoe het een vitale rol speelt in het ecosysteem van de oceaan, heeft BAS een langetermijncontroleprogramma geïmplementeerd dat de krillvoorraad schat. Een belangrijk aspect is dat de krillpopulatie van nature fluctueert en in sommige jaren schaars kan worden, met als reactie daarop schommelingen in de populatie van krillroofdieren.
Om de gevolgen van klimaatverandering te begrijpen, doen BAS-wetenschappers onderzoek naar de invloed van temperatuurveranderingen, verzuring van de oceaan en veranderingen in de bedekking met zee-ijs op de krillbestanden. Een belangrijk aspect van het krillonderzoek is het bepalen van het precieze verband tussen krill en roofdieren, aangezien de populatie Kerguelenzeebeeren in South Georgia snel is toegenomen na jaren van overbevissing ondanks fluctuerende krillniveaus.
