Griezelige legendes op de Noordpool en Antarctica
Als broedplaats voor spookverhalen zijn de poolgebieden moeilijk te overtreffen.
Er zijn immers maar weinig plaatsen op de planeet die zoveel ontdekkingsreizigers, ondernemers en historische avonturiers het leven hebben gekost als het Noordpoolgebied en Antarctica.
Bovendien zijn deze besneeuwde gebieden vrijwel bezaaid met plaatsen die er gewoon om smeken om bespookt te worden: afgelegen hutten, eenzame monumenten en verlaten mijnbouwnederzettingen waarvan veel mensen denken dat ze lang niet zo verlaten zijn als ze lijken.
Afgezien van noodlottige expedities is het echter begrijpelijk dat het noordpoolgebied en Antarctica zich lenen voor zulke legendes die groter zijn dan het leven. Wild, afgelegen en meestal onbewoond, bieden ze voldoende open ruimte voor de verbeelding om de vrije loop te laten.
Hier zijn zeven polaire spookverhalen die je verbeelding kunnen prikkelen, of je nu een keiharde scepticus bent of een overtuigd gelovige.
1. Het Poolspook van bonthandelaar Augustus Peers
Hudson's Bay Company bonthandelaar Augustus Richard Peers overleed op 15 maart 1853 toen hij als postmanager werkte in Fort McPherson, in de Inuvik regio van de Northwest Territories.
Hoewel Peers pijnlijk duidelijk had gemaakt dat hij zijn stoffelijk overschot ergens anders wilde begraven dan in Fort McPherson, begroef zijn opzichter, Roderick MacFarlane, hem toch in het fort.
Als je ooit in je leven een spookverhaal hebt gehoord, dan weet je dat dit gewoon vragen om problemen was.
Toch leek het erop dat de geest van Peers vastbesloten was om behulpzaam te zijn in plaats van wraakzuchtig.
Nadat de weduwe van Peers hem had gevraagd om zijn overblijfselen naar Fort Good Hope te brengen, begonnen opzichter MacFarlane en een paar van zijn werknemers aan de reis per hondenslee. Maar bijna een week voordat ze aankwamen, hoorden ze achter het licht van hun kampvuur een stem die klonk als Peers die hen waarschuwde voor naderende wolven.
Een paar nachten later hoorden ze de stem van Peers opnieuw - dit keer om hen te waarschuwen voor een veelvraat die het lijk van de man blijkbaar kwaad wilde doen.
Nadat ze Peers lichaam uiteindelijk in Fort Good Hope hadden begraven, keerden MacFarlane en zijn werkers terug naar Fort McPherson. Maar al na twee dagen reis werd MacFarlane wakker en zag Peers op hem en een van zijn bemanningsleden neerkijken. Beide mannen zagen de geest en verstopten zich onder hun dekens tot hij verdween.
Was Peers alleen maar gekomen om hen te bedanken voor een goed uitgevoerde taak? Het lijkt erop dat we dat nooit zullen weten.
2. De stemmen zonder lichaam van Deception Island
Deception Island is een van onze populairste Antarctica cruisebestemmingen en ooit was hier een oude walvisvaarderspost gevestigd. Op sommige stranden zijn nog walvisbotten te zien, het bewijs van een industrie die deze dieren ooit moedwillig afslachtte.
Toen de olieprijzen ineen zakten met het begin van de Grote Depressie, werd het station verlaten en pas later gebruikt als Britse basis in de Tweede Wereldoorlog.
Sommige bezoekers van Whalers Bay, een landingsplaats op Deception Island, hebben beschreven dat ze vreemde verschijningen en lichtbollen hebben gezien. Een paar mensen hebben zelfs stemmen gehoord.
Niet alleen dat, in 2009 bezocht de crew van de Amerikaanse Syfy Network TV show Destination Truth de baai, waar de crew luide knallen hoorde en een "schimmige figuur" tussen de ruïnes zag lopen. Ze registreerden ook een thermische handtekening in een raam en hoorden wat een SOS-signaal leek te zijn vanuit een van de hutten.
Misschien was het allemaal gewoon toeval (of een truc voor kijkcijfers), maar volgens sommigen niet.
3. De geest van het Arctic Circle Hot Springs Resort
Arctic Circle Hot Springs Resort in de stad Central, AK, werd in 1918 gebouwd op de plek van een 400-gallons-per-minuut warmwaterbron. Daarna wisselde het verschillende keren van eigenaar tot het uiteindelijk in 2002 werd gesloten.
Hoewel de faciliteit werd gesloten vanwege financiële problemen, waren sommige van die problemen misschien te wijten aan de vreemde gebeurtenissen die medewerkers en bezoekers door de jaren heen meldden.
In de bibliotheek van het resort op de derde verdieping zou een vrouwelijke geest rondwaren in de boekenkasten en veel keukenmedewerkers hoorden vreemde fluitgeluiden die ze niet konden verklaren en die uit de gangen en van buiten kwamen.
Een leraar uit Californië probeerde zelfs in contact te komen met de geest van een van de voormalige eigenaars, waarbij hij opnam dat deuren vanzelf open en dicht gingen en beweerde de aanwezigheid van de vrouw van de voormalige eigenaar in de buurt te voelen.
Andere bezoekers hebben ook gemeld dat ze de kroonluchter van de grote zaal zagen zwaaien zonder hulp van de wind, dat ze voetstappen hoorden op de trap en dat ze schilderijen tot leven zagen komen.
Of misschien zit er gewoon iets in het water van deze al te levendige warmwaterbron.
4. De rusteloze geesten van Ross Island
Eind jaren 1970 boden dagtochtvluchten vanuit Nieuw-Zeeland passagiers de mogelijkheid om Antarctica vanuit de lucht te bekijken. Maar op 28 november 1979 sloeg de tragedie toe toen een vlucht met 257 passagiers neerstortte op Mount Erebus op Ross Island, waarbij iedereen aan boord om het leven kwam.
De lichamen werden opgeslagen in het Amerikaanse onderzoeksstation McMurdo en in de loop der jaren hebben veel bezoekers van die basis beweerd dat ze de geesten van de passagiers en bemanningsleden van de vlucht in de gangen en op het buitenterrein hebben gezien.
Mensen hebben naar verluidt stemmen gehoord, aanwezigheid gevoeld en zelfs sporen van onverklaarbare voetafdrukken gezien - maar gelukkig heeft geen van onze gasten dit gemeld.
5. De Labrador legende van de spooktrapper
Volgens de legende is de Phantom Trapper vervloekt om tijdens de strenge winters van Labrador, Canada, zijn team van 14 witte husky's eeuwig over het uitgestrekte, dorre landschap te drijven en verloren mensen in veiligheid te brengen.
Niemand kent de echte naam van de Trapper, maar velen hebben deze barmhartige Samaritaan herkend aan zijn kleding van dikke pelzen en huiden.
Er wordt gezegd dat de Trapper tijdens zijn leven giftige alcohol verkocht aan de inheemse bevolking en zelfs veel van hun vrouwen aanviel voordat hij een natuurlijke dood stierf. Hij ontweek vergelding voor zijn misdaden tijdens zijn leven, maar is nu gedoemd om ervoor te boeten in zijn dood.
Hoewel sommige van onze sneeuwminnende gidsen zijn straf misschien niet half zo slecht vinden.
6. De Robert Scott hut
De hut van de beroemde ontdekkingsreiziger Robert Falcon Scott is een hoogtepunt van onze Ross Sea reizen, maar het lijkt erop dat niet iedereen zo'n goede beoordeling heeft van dit historische Antarctische monument.
Sommige bezoekers voelden zich ongemakkelijk in de hut, hoorden voetstappen en stemmen en dachten dat ze bekeken werden. Maar net als bij de spoken van McMurdo Station hebben we dit niet van onze eigen passagiers gehoord.
Gelukkig maar, want het is al een tijdje geleden dat we ghostbusters in dienst hadden.
7. Edmund Hillary en de geest van Ernest Shackleton
Sir Edmund Hillary en de Nepalese Sherpa Tenzing Norgay waren de eerste mensen die een bevestigde beklimming van de top van de Mount Everest bereikten, en Hillary was een groot bewonderaar van de legendarische ontdekkingsreiziger (en mede-ridder) Sir Ernest Shackleton.
Hoewel Shackleton in 1916 op Antarctica stierf, drie jaar voordat Hillary werd geboren, gaf Sir Edmund toe dat hij de geest van de man had gezien toen hij Shackletons hut op Ross Island bezocht:
"Ik herinner me dat ik voor het eerst naar de hut van Shackleton ging," zei Hillary, "en ik ben niet iemand die echt veel dingen ziet, maar ik ging de deur binnen... Ik zag Shackleton duidelijk naar me toe lopen en me verwelkomen, en toen flitste alles weg en was hij weg. Het is de enige keer dat ik me kan herinneren dat zoiets gebeurde..."
Misschien zag hij inderdaad de welwillende geest van Shackleton die een mede-avonturier welkom heette in zijn hut, of misschien werd Hillary gewoon meegesleept in het inspirerende moment van een bezoek aan het laatst overgebleven expeditiekamp van zijn held. Hoe dan ook, het is zeker een ontroerend verhaal.
En ook een beetje griezelig!
