HDS03-19, reisverslag, Atlantische Odyssee - eerste reis Hondius

We waren allemaal opgewonden om eindelijk de Hondius te ontmoeten. Het voelde dan ook meer als het schrijven van een nieuw hoofdstuk in een oud boek dan als het deelnemen aan een cruise. We hadden allemaal een lange reis achter de rug om deel te nemen aan de expeditiecruise van Vlissingen, via Aberdeen, Fair Isle en Jan Mayen naar Spitsbergen. Gasten en personeel, van verschillende achtergronden en landen, waaronder Nederland, Duitsland, de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Malta, Frankrijk en Zwitserland hadden lange vluchten, busritten en treinreizen gemaakt met hetzelfde doel: het schip ontmoeten dat in de haven van Vlissingen lag te wachten om deel te nemen aan een onvergetelijke cruise. De Hondius en enkele leden van het expeditieteam en de bemanning kwamen helemaal uit Kroatië naar Vlissingen om ons mee te nemen op deze speciale, avontuurlijke reis. Onze kapitein, expeditieleider, assistent-expeditieleiders, het expeditieteam en het hotelpersoneel waren erg blij om ons te verwelkomen aan boord van dit prachtige schip dat betovert met zijn Kroatische charme. We kregen een welkomstdrankje voordat we werden geïntroduceerd in de veiligheidsprocedures aan boord en vertrouwd werden gemaakt met de plannen voor de komende reis. Jan Belgers, onze expeditieleider, vertelde ons ook dat wij, de gasten, volledig verantwoordelijk waren voor het weer. Na een verplichte veiligheidsoefening genoten we van ons eerste heerlijke diner (er zullen er nog vele volgen) in het restaurant, terwijl we onze medepassagiers leerden kennen. Om 18.00 uur zetten we koers naar de noordelijke archipel van Spitsbergen, het rijk van de ijsbeer, de koning van het noordpoolgebied. We hopen verschillende planten en vogels te ontdekken, samen met prachtige, ongerepte landschappen. Onze eerste nacht op zee was kalm en vredig en ging gepaard met een betoverende zonsondergang. De zachte bewegingen van de oceaan wiegden ons in slaap. Velen van ons droomden die nacht van vogels en bloemen, in afwachting van de bezienswaardigheden en geluiden van onze expeditiecruise. Sommigen van ons sliepen een beetje onrustig omdat we ons zorgen maakten over pur 'weather fairy skills'. Rose, een van de expeditiegidsen, vertelde ons dat ze in Duitsland de weerpresentatoren op tv een 'weerfee' noemen en dat we moeten geloven wat ze ons aan boord vertellen. Wat een spannende dag!

We schrokken een beetje toen we werden gewekt door een wake-up call. Dreamland was prachtig, ontwaken ging gepaard met een schok dat we te laat op ons werk waren totdat we ons realiseerden dat we op een expeditiecruise waren. Onmiddellijk bedekte een glimlach onze gezichten en we konden niet wachten om uit bed te komen en het dek op te gaan om ons nieuwe vakantieverblijf voor de komende tien dagen te ontdekken. Na het ontbijt nodigde onze expeditieleider ons uit in de lounge voor een verplichte AECO en zodiac briefing. We werden vertrouwd gemaakt met de te volgen milieuprotocollen tijdens ons bezoek aan de afgelegen archipel van Spitsbergen en andere gevoelige gebieden. De presentatie werd gevolgd door een introductie van het team dat bestond uit 14 medewerkers met verschillende achtergronden en speciale expertise. We kwamen er al snel achter dat Bill, de Schotse artiest en zodiac master, nog gekker was dan hij eruit ziet. Hij kwam gekleed in een kilt en liet ons zijn blote benen zien terwijl hij met een grote glimlach naar ons grijnsde. We wisten meteen dat hij leuk en serieus tegelijk was. Sara de fotografe hielp de minder fotografisch geschoolden onder ons zich ontspannen te voelen door ons te verzekeren dat zij zou zorgen voor het verzamelen van fotografische herinneringen aan onze reis. Laurence, de glacioloog aan boord, vulde ons met opwinding voor de ontmoeting met het zee-ijs. Andreas en Tobias, de Beierse half Duitse wetenschappers, lieten ons uitkijken naar zijn interessante lezingen over het veranderende klimaat en de geologie van het Noordpoolgebied. We werden ook voorgesteld aan de mariene wetenschapper Rosalie, de Nederlandse natuuronderzoekers Miriam en Marcel en de dierenarts en zeezoogdierenarts Pierre. Tot slot ontmoetten we onze assistent-expeditieleiders Ian en Adam, en onze expeditieleider Jan. Daarnaast maakten we ook kennis met de lieve, Nederlandse scheepsdokter Ninette die ons het vertrouwen gaf om deze reis in goede gezondheid te overleven. Na de briefing kregen we onze rubberlaarzen voor de komende landingen tijdens deze expeditie. In de middag gaf Bill een presentatie over Schotland en liet ons enthousiast achter om kennis te maken met zijn land, de geboorteplaats van 'de gekke Schot'. Net voor het diner hadden we een welkomstcocktail van de kapitein, gevolgd door een korte samenvatting. Jan liet ons kennismaken met het lot van de Doggersbank en haar bewoners in het verleden. Velen van ons hadden er nog nooit van gehoord en waren verrast toen ze hoorden over de enorme tsunami die de Doggersbank deed verdrinken. Deze tsunami werd veroorzaakt door een enorme landverschuiving onder water voor de kust van Noorwegen; de Storegga Slide. Na het diner bekeken we een interessante documentaire over dit stukje geschiedenis voordat we nieuwe vrienden ontmoetten voor verschillende soorten spelletjes in de lounge. Die avond gingen we met een grote glimlach naar bed; Jan gaf ons die nacht een uur extra slaap. We werden bezocht door zoete ijzige dromen in onze slaap..

Het expeditieteam leek meer vertrouwen te hebben in onze vaardigheden om het weer te voorspellen, misschien wel meer dan wijzelf, maar hun vertrouwen was gegrond. We werden wakker met een bewolkte hemel, kalm water en enkele zonnestralen en naderden Aberdeen. Strengen zeemist omhulden het schip terwijl het voorzichtig de haven naderde. Na het ontbijt moesten we afscheid nemen van enkele van onze medepassagiers die ons in Aberdeen achterlieten. We kregen drie spannende keuzes over hoe we onze dag in het mooie Schotland wilden doorbrengen. Onze besluitvaardigheid werd op de proef gesteld bij de keuze tussen een busreis naar het noorden of zuiden van het grijze Aberdeen. Voor de meesten van ons was het aanbod om een hele dag in de stad door te brengen gemakkelijk te negeren, maar de uiteindelijke beslissing was moeilijk, maar de uitkomst was in beide richtingen de moeite waard. Ongeveer dertig passagiers gingen in zuidelijke richting naar Stonehaven, een prachtig klein vissersstadje genesteld tussen twee beschermende hellingen. De scherpzienden hebben misschien het bord voor het verwarmde buitenzwembad opgemerkt. Het bewijs dat het hier soms ellendig genoeg is om het zwemwater kunstmatig te verwarmen... alsof het weer van de dag nog niet genoeg bewijs was. Net daarachter, op een steile sokkel, ligt het spectaculaire Dunotter Castle. Er is bewijs van nederzettingen uit de vroege middeleeuwen, maar wat er nu nog van over is, is uit de vijftiende eeuw. Dit kasteel speelde, net als vele andere, een belangrijke rol in de Jakobitische opstanden, maar het is misschien wel het bekendst vanwege zijn rol in het beschermen van de Schotse kroonjuwelen tegen de oprukkende Cromwelliaanse troepen in de zeventiende eeuw. Iets zuidelijker, maar niet minder indrukwekkend, ligt het natuurreservaat Fowlsheugh van de RSPB. Hier bevindt zich de grootste zeevogelkolonie aan de oostkust van Schotland. Met meer dan 130.000 broedparen is het een plek vol leven in deze tijd van het jaar. De drieteenmeeuwen, zeekoeten, alken en noordse stormvogels waren goed te zien, evenals de meer roofzuchtige zilvermeeuw. Maar de mooiste van het bal was ongetwijfeld de papegaaiduiker. Komisch is een te gemakkelijk adjectief om deze kleine zeepapegaaien met hun kleurrijke snavel en brutale waggelen te beschrijven. Ze stonden de ingangen van hun holen te bewaken in het zicht van de verschillende lenzen die in hun richting waren gericht. Een prachtige ervaring op een prachtige plek. Ondertussen waagde een groter contingent van het scheepvaartgezelschap zich in het noorden op de Sands of Forvie - een ongerept duinlandschap waar veel vogelsoorten leven, waaronder eidereenden. Maar misschien nog wel spannender was dat er op het estuarium van de rivier de Ythan veel Grijze Zeehonden en gewone zeehonden te zien waren. Schattingen lopen uiteen van 300 tot 3000, afhankelijk van de mening van welke gids werd gevraagd... Hoe dan ook, het genot om deze wezens steeds dichterbij te zien komen vanuit de veiligheid van het water was fotografisch hemels. Na een korte lunchpauze begaf het gezelschap zich naar de kliffen bij de Bullers of Buchan - zo genoemd in het oud-Schots vanwege het stromen van zeewater door de boog in de ketel eronder. De kliffen zijn hier vergelijkbaar met die bij Fowlsheugh met veel van dezelfde vogelsoorten, maar de natuurlijke geo's en stapels maken dit een unieke, veel dramatischer plek. In de late namiddag werden de twee groepen opnieuw herenigd in het pittoreske historische dorpje Fittie, voordat we terugkeerden naar het dok. Hier verwelkomden we nog eens twintig passagiers aan boord om met ons verder te reizen naar het noorden, naar het land van ijs met dromen over walvissen en beren. Maar eerst moeten we naar Fair Isle, zal de naam van het eiland overeenkomen met het weer...?

Na een succesvolle dag in Aberdeen voer het schip 's nachts naar Fair Isle. De nieuwe passagiers die in Aberdeen aan boord kwamen, hadden de avond ervoor ook de verplichte veiligheids- en zodiacoefening gehad, dus we waren allemaal klaar om aan land te gaan. Omdat er geen haven was die de Hondius kon gebruiken, moesten we voor het eerst de zodiacs gebruiken om aan land te gaan en het was een echte natte landing. Spannende tijden voor alle passagiers en het personeel. Toen iedereen zich had omgekleed in zijn waterdichte kleding en rubberen laarzen en de reddingsvesten goed had aangetrokken, gingen we aan boord van de zodiacs. Er stond een aardige deining op zee, maar niets om je zorgen over te maken en we slaagden er allemaal in om gemakkelijk aan wal te komen. De treden naar de weg waren een beetje glad, maar met zorg baanden we ons een weg langs de keien en kelp langs de kust. Fair Isle is het meest afgelegen bewoonde eiland van Schotland, met 53 permanente bewoners. Bij aankomst werden we verwelkomd door de eilandbewoners die ons vertelden over de vele bezienswaardigheden op het eiland, de wandelroutes en niet te vergeten de thee, koffie en gebakjes in het dorpshuis. Helaas bleek de weersvoorspelling deze dag juist te zijn en kort nadat iedereen was geland begon het te regenen. Dat weerhield de meesten van ons er echter niet van om zelf rond te wandelen of om mee te doen aan de wandeling met gids die werd aangeboden. Voor degenen die dat wilden, verzorgden de mensen van Fair Isle zelfs een taxiservice naar het stadhuis en naar de andere bezienswaardigheden op het eiland. Naast de versnaperingen en het uitstekende gebak was er ook de mogelijkheid om te winkelen bij verschillende kraampjes met speciale Fair Isle breiwerkjes, ansichtkaarten, schilderijen en meer, aangeboden door de lokale families. Het was voor iedereen een mooie gelegenheid om op eigen tempo van het eiland te genieten en zoveel tijd als ze wilden door te brengen op de kliffen, de vuurtoren, de haven of de kolonie papegaaiduikers op de heuvel vlak bij de landingsplaats. De pendeldienst terug naar de boot begon zodra sommigen van ons terug wilden naar de drogere omgeving van het schip. De omstandigheden op de terugweg waren iets slechter met toenemende wind en golven, maar tegen 16.00 uur waren alle passagiers en het personeel veilig terug op het schip voor onze dagelijkse re-caps en het diner.

Sommigen van ons werden gewekt door de zacht wiegende bewegingen van de zee, terwijl anderen het een uitdaging vonden om wakker te worden door Jan's zachte stem in de vroege uurtjes. Velen van ons haalden het ontbijt, maar een paar van ons hadden minder trek door de iets ruigere zee. De prachtige golven van de open oceaan vielen niet bij iedereen aan boord in de smaak. Onze lieve Sara gaf een lezing over fotografie, getiteld 'hoe maak je foto's waar je blij van wordt'. Ze begon de lezing met de woorden 'Wildlife is my passion & photography my frustration', waarmee ze verwees naar het feit dat het belangrijker is om wilde dieren te observeren dan om hun mooie bewegingen vast te leggen op camera en verdrietig te zijn als het dier van verlangen 'catch me if you can' met je speelt. Ze stelde ook voor om het object van interesse te bestuderen voordat je een foto maakt, zodat je meer kans op succes hebt. Denk altijd een stap vooruit, als de vogels gaan vliegen zullen ze waarschijnlijk in dezelfde richting als de wind opstijgen. Als een beer zwemt, zal hij waarschijnlijk op een ijsschots springen, enzovoort. Later was er nog een lezing van Andy Gilbert van Orca over walvissen en dolfijnen in het noordpoolgebied. Tijdens deze lezing leerden we hoe je gemakkelijk zeezoogdieren en zeevogels in het noordpoolgebied kunt identificeren. In de namiddag gaf Laurence een presentatie over de bathymetrie van de hoge breedtegraden. Tijdens zijn lezing beschreef hij de wereld onder de golven en opende hij voor sommigen van ons een hele nieuwe deur. We leerden over de sporen van ijsbergen en natuurlijke onderwaterexplosies, onderwatervulkanen, enorme geologische breukstelsels en aardverschuivingen; allemaal dingen die hun sporen hebben achtergelaten op de oceaanbodem. Na het diner brachten sommigen van ons de avond door met het bekijken van een natuurhistorische documentaire over Arctische exploratie. Voor anderen betekende de avond weer een gezellig samenzijn in de bar met medepassagiers en nieuwe vrienden. We hadden veel plezier en waren bijna te opgewonden om vanavond te gaan slapen met Jan Mayen in het vooruitzicht.

Toen we wakker werden, bevonden we ons officieel in Arctische wateren toen we in de vroege ochtenduren de poolcirkel overstaken. We werden verwelkomd door nog een mistige dag. Maar nu we Schotland achter ons hadden gelaten, hadden we geleerd om alle weertypen te omarmen. Sommigen van ons begonnen zelfs te genieten van de griezelige sfeer die de mistige horizon creëerde. Na het ontbijt trokken we ons terug in de lounge, op de buitendekken of zelfs in bed! Sommigen verkozen zelfs uitslapen boven ontbijten. Het duurde niet lang voordat de lucht lichter werd en we gezelschap kregen van de zon. We genoten van veel tijd op de buitendekken op zoek naar wilde dieren. We zagen verschillende vogelsoorten en een groep grienden vlak bij het schip. Andreas, de grappige Duitser, gaf een interessante lezing over klimaatverandering in het Noordpoolgebied waarin we leerden dat wij verantwoordelijk zijn en een invloed kunnen hebben op de milieuomstandigheden op aarde. Andreas legde de verschillende wetenschappelijke aspecten heel duidelijk uit en verraste ons toen hij ons vertelde dat we een muntje zeeijs smelten met elke koffie die we drinken. We hebben veel gelachen, maar achteraf zijn we ook een beetje na gaan denken. Tijdens de middag werd er nog een presentatie gegeven door Tobias, de Duitse geoloog aan boord, die een lezing gaf over de geologie en daarmee over de vulkanische geschiedenis van het prachtige eiland Jan Mayen, dat we de volgende dag wilden bereiken. Onder het genot van een afternoon tea met cake kregen we een introductie over Jan Mayen door Jan. Daarnaast keken sommigen van ons naar een documentaire over jagen in het Noordpoolgebied. Al met al weer een heerlijke dag op zee!

De dag begon erg vroeg voor een paar onverschrokken mensen; ze trotseerden de kille poolwind van de kleine uurtjes voor een glorieus uitzicht op de nadering van Jan Mayen. De ochtendzon verlichtte strengen lage zeemist en het uitzicht naar het noorden werd volledig gedomineerd door de monolithische aanwezigheid van Beerenburg, de vulkanische wachter die over de Noors-Greense Zee waakt. Eerst maakte een energieke bultrug verschillende verschijningen relatief dicht bij Hondius. Dit werd na het ontbijt gevolgd door een grote tapuit die herhaaldelijk op zee werd gezien, voor het bakboorddek. Deze walvis was ver genoeg weg om moeilijk te identificeren, maar later bleek uit nauwkeurig onderzoek van de foto's dat het een blauwe vinvis was; het grootste dier op aarde! Uitgerust uit ons bed en goed doorvoed van weer een uitgebreid ontbijt waren we klaar om de kracht van een poging tot landing op Jan Mayen te omarmen. Jan belegde een briefing om de definitieve plannen aan te kondigen, de stationschef op het eiland had contact opgenomen - onze geplande landingsplaats bij Båtvika, aan de zuidkant, werd overspoeld door een grote deining en er was geen manier om daar veilig te landen. In plaats daarvan zouden we een schilderachtige cruise maken rond de zuidkaap van Jan Mayen en een klein stukje langs de westkust naar een beschutte baai met de naam Hvallrossbukta. Toen de Hondius voor anker ging, hing er een dikke mistlaag over alles en was er zelfs geen glimp van de kustlijn te zien. Twee zodiacs werden snel naar beneden gelaten om de baai te verkennen en na een voorzichtige verkenning keerden ze terug met goed nieuws; de omstandigheden waren uitstekend en de mist begon op te trekken. De groep wandelaars ging als eerste op weg, landde op het steile kiezelstrand en ging de mist in op de heuvel boven de baai. Het landingsstrand had een etherische sfeer, het spook van de Hondius verscheen sporadisch in de wervelende mist en de imposante vulkanische kliffen lieten zich af en toe zien - hoewel nooit in volle omvang. Toen de wandelaars eenmaal onderweg waren, landde het strandfeest, met een ontspannen tijdschema was er genoeg tijd om de bezienswaardigheden en geluiden van Hvallrossbukta in je op te nemen. Het zwarte basaltstrand was volledig verstoken van voetafdrukken en terwijl we het gebied verkenden, riep een koor van Kleine Alken vrolijk vanaf het amfitheater van kliffen om ons heen. De achterkant van het strand lag bezaaid met enorme boomstammen. Deze waren op Jan Mayen aangekomen na een moeizame reis vanuit Siberië, door de Noordelijke IJszee; ze hadden de verpletterende wirwar van ijsschotsen doorstaan voordat ze uit hun koude greep werden bevrijd in de Straat van Fram en naar het zuiden dreven in de Oost-Groenlandse stroming naar de kust van Jan Mayen. Sommige boomstammen waren bomen op ware grootte en hun positie, ver van de kabbelende waterkant, getuigt van de woestheid van de stormen die deze kleine rotspunt in het midden van de oceaan teisteren. Het noordelijke uiteinde van het strand wordt gedomineerd door een schuilplaats voor reddingswerkers, een opslagplaats en wat zwaar materieel dat wordt gebruikt voor het onderhoud van de grindweg en het aan land brengen van voorraden voor het station. Terwijl de strandgangers aan het verkennen waren, hadden de wandelaars goede vooruitgang geboekt; ze beklommen het grindpad boven het strand, daalden over de verste col en klommen nog een keer naar het zadel in het midden van het eiland. Het middelpunt van de wandeling lag iets meer dan 4 kilometer van het strand, de mist was flink opgetrokken en het was mogelijk om over het ruige landschap naar de verre kust van het eiland en een uitgestrekt drijfhout langs de kustlijn te kijken. De twee wandelgroepen liepen om beurten over de stoffige kom over de bergkam van Hvallrossbukta om de kolonie Kleine Alken tussen de rotsen te benaderen. Kleine Alken zijn erg charismatische vogels; ze stegen op in kwebbelende zwermen en we konden hun geroep horen vanuit de holen in de heuvels. Op Jan Mayen leven tienduizenden Kleine Alken en ze worden beschouwd als de talrijkste zeevogel op aarde. De strandgangers waren net op tijd terug in Hondius voor de lunch, terwijl de wandelaars broodjes aten die ze eerder die ochtend hadden klaargemaakt. Tegen 15.00 uur was iedereen weer aan boord en haalde de Hondius het anker op voor een boottocht langs de noordkust van het eiland. Een laaghangende bewolking beperkte ons uitzicht, maar we konden de kustlijn van het eiland tot aan de noordpunt zien. Dit omvatte het gebied van nieuw land gevormd door lavastromen tijdens de uitbarsting van 1970, en verschillende grote gletsjers die van de topkrater van Beerenburg helemaal naar zeeniveau cascadeerden. Deze witte wanden met zwarte vulkanische sedimenten waren onze eerste gletsjers van de reis en een voorproefje van de wilde ijslandschappen van Spitsbergen. Toen we de noordelijke punt van Jan Mayen naderden, draaiden we naar het noorden, op weg naar het Arctische pakijs. Bij de avondreportage kondigde Jan de plannen voor de komende dag aan. Andreas legde vervolgens de glaciologie van Jan Mayen uit, inclusief de gletsjers die we eerder hadden gezien. Sara volgde met een introductie over de verschillende vinpotigen die we hebben gezien, en nog steeds kunnen zien; dit omvatte een aantal handige tips over hoe ze te identificeren. Tot slot liet Bill ons kennismaken met een schilderij; Breugels 'De val van Icarus'. Hij nam ons mee op een reis door de subtiele thema's die verborgen zitten in het schilderij met een boeiend commentaar. Het diner volgde kort daarna en al snel was het tijd om ons terug te trekken, terwijl de zachte beweging van de oceaan ons weer in slaap wiegde.

Vandaag werden we wakker met een zonnige hemel, mist en kalm water. Na weer een heerlijk ontbijt gingen we naar Sara in de lounge voor haar presentatie over de koning van de Noordpool, de ijsbeer. Halverwege haar toespraak bereikten we het pakijs en stonden we versteld van het ijzige water dat ons omringde. De hoge breedtegraad verwelkomde ons met een gordel van pakijs tot 2 m dik, voor sommigen, waaronder Hondius, was dit onze eerste kennismaking met Arctisch zee-ijs. Ons schip deed zijn reputatie van hoge breedtegraad eer aan: de maximale ijsdikte van de omringende pakijsgordel bedroeg 2,5 m. We waren gebiologeerd door de ijsschots in de verte en keken vol bewondering naar de Hondius toen ze door ijsschots na ijsschots brak en genoten van een kapitein die er zeker van hield om de boeg van de boot in de volgende ijsstroom te rammen. Zelfs tijdens de lunch konden we onze ogen niet van het magische oceaanwonderland afhouden en we keken ernaar uit om weer aan dek te gaan. Het expeditieteam en enkele enthousiaste passagiers brachten hun tijd door op de buitendekken en op de brug, met als doel dieren in het wild te spotten, met de ijsbeer en zeezoogdieren in het achterhoofd. In de namiddag gaf Tobias, de ROCKstar, een interessante lezing over optische fenomenen in de poolgebieden, gevolgd door Iain die een korte lezing gaf over de vorming van zeeijs. We brachten wat tijd door in de lounge en op de buitendekken met onze nieuwe vrienden. Sommigen van ons besloten ook om te puzzelen, spelletjes te spelen of te lezen in de bibliotheek. De recapitulatie voorafgaand aan het diner werd gedomineerd door de briljante artistieke voorstelling van Bill. Het was een ongelooflijke ervaring om door verschillende breedtegraden tot aan het pakijs te varen. We hadden een beetje het gevoel dat we het doel van deze expeditie hadden bereikt. Het expeditieteam en een paar enthousiaste vogelaars hebben de hele nacht op de brug doorgebracht op zoek naar wilde dieren. Onze lieve kapitein wilde dat we een leuke nacht zouden hebben en besloot om 's nachts uit het pakijs te varen, in de open oceaan, om te voorkomen dat we wakker zouden worden door de constante beweging en het lawaai van het reizen door het ijs. Dit betekende dat iedereen die 's nachts op pad was, voornamelijk op zoek was naar zeezoogdieren. In de verte werden verschillende walvissen en zeehonden gezien, maar deze vluchtige blikken rechtvaardigden geen wake-up call voor het hele schip midden in de nacht. Deze zeehonden en walvissen keken naar Hondius terwijl ze voorbij zwommen, in stilte, om de AECO-regels te volgen en alle wilde mensen met rust te laten, zonder hun slaappatroon te verstoren. De Groenlandse Walvis bleef helemaal uit de buurt, waarschijnlijk bang dat ons verstoorde slaappatroon een botsing met de Hondius zou kunnen veroorzaken en ijs dat dikker is dan zijn vermogen om er doorheen te breken, veroorzaakt door vermoeide, half dichtgeknepen ogen. Hadden ze ons maar beter gekend... Ze hadden de lezing van Bill moeten bijwonen om te leren luisteren, denken en begrijpen om zichzelf te zien zoals wij naar hen zouden hebben gekeken. Daarom droomden we maar door, tot de zachte stem van Jan ons riep voor het ontbijt.

We waren de hele nacht in dromenland op zoek naar de begeerde koning van de Noordpool en zetten de zoektocht 's ochtends voort met halfgesloten, maar gretige ogen. De meesten van ons verzamelden zich direct na het ontbijt in de lounge om zowel te socializen als wilde dieren te spotten. We wisten dat we dicht bij het witte, pluizige ding waren omdat er steeds meer voetafdrukken in het ijs verschenen. Sara hield opnieuw een uitstekende lezing over ijsberen en onze lieve assistent-expeditieleider Iain gaf een briljante lezing over de poolgeschiedenis en leidde ons zo een nieuwe wereld van ijs en sneeuw binnen. Pierre, de dierenarts en zeezoogdierspecialist van het team gaf een lezing over het behoud van zeezoogdieren die zeer interessant was. En tot slot gaf Bill voor het diner een lange samenvatting over kunst in combinatie met de oceaan. S Avonds kregen we de kans om een interessante documentaire te bekijken over de verschillende jachttechnieken die ontwikkeld zijn door verschillende roofdieren die op hoge breedtegraden leven. Vandaag was ons motto: slapen, dromen, wakker worden, eten en herhalen. Het ijzige zomerwonderland trok minuut na minuut onze aandacht en liet ons gebiologeerd en nederig achter. We zagen verschillende soorten zeehonden op de omringende ijsstromen en keken naar grote zwermen Kleine Alken en Ivoormeeuwen die langs ons schip fladderden. Die avond was het drukker in de bar, wat laat zien dat velen van ons nieuwe vrienden hebben gevonden met wie we verhalen en plezier kunnen delen. Verschillende van ons speelden kaartspelletjes en lazen een aantal interessante boeken uit onze buitengewoon gevarieerde bibliotheek aan boord. Hoewel het eten in het restaurant voortreffelijk was, hadden we uiteindelijk zin om te mopperen. We vonden het heerlijk wat het keukenteam op ons bord legde, maar we moesten ons zorgen maken over wat we op onze maag kregen en op dag 9 begonnen velen van ons de effecten van dit uitstekende eten te voelen. Maar we leerden ook dat het op de Noordpool goed is om dik te zijn, 'hoe dikker, hoe beter'. Trouwens, op een goed expeditiecruiseschip vlieg je in en rol je uit en het heeft geen zin om je daar druk over te maken, maar het is beter om het feit te accepteren en ervan te genieten.

Voor de meesten van ons was vandaag het hoogtepunt van de reis. Onze stoutste dromen kwamen uit en we ontmoetten eindelijk de koning van de Noordpool op het ijs. Vandaag hadden we het gevoel dat we op een echte expeditie waren. De dag begon met de vrijgave van ons schema voor die dag omdat het ijs rond het schip ongelooflijk goed was, perfect om ijsberen te zien. Het expeditieteam en verschillende passagiers brachten de ochtend door om te proberen de koning van de Noordpool te spotten. We waren allemaal erg opgewonden en het voelde een beetje als een geheime missie met een vleugje verstoppertje. We hadden nog maar ongeveer 3 uur te gaan op het pakijs voordat we de open zee bereikten, toen Mike, een van de vogelaars onder ons, een beer op het ijs spotte. Hoewel we meteen aanwijzingen kregen over waar we de beer konden vinden, kostte het de meesten van ons enkele minuten om de beer zelf te vinden. Dit toonde opnieuw aan hoe goed deze dieren gecamoufleerd zijn met betrekking tot hun omgeving. Het ijzige wonderland was adembenemend, maar het zien van een ijsbeer was ongetwijfeld het hoogtepunt van de dag voor iedereen aan boord. De 'Herzige Isbaerlie', zoals onze Zwitserse vrienden aan boord hem noemden, was eigenlijk een beer die op het ijs speelde en zich uitsloofde. Hij sprong en zwom tussen de ijsschotsen, rolde rond in het ijs en keek ons aan met grote, charmante, wijze en licht hongerige ogen. De belangrijkste vraag die door ons hoofd spookte was: 'wie kijkt naar wie'? Nadat ze ons had gezien, begon een langere episode van 'verstoppertje'. Van tijd tot tijd bleef de witte schoonheid verschijnen. Maar ondanks haar grote omvang en grote lichaamsgewicht leek ze bijna klein en onbeduidend in verhouding tot de omringende uitgestrekte wildernis van de Noordelijke IJszee. Wat een eenzaam en toch majestueus bestaan. Nogmaals, wie de vorige avond bij de kunstpresentatie van Bills was geweest, had er zeker over nagedacht. Blootgesteld worden aan de uitgestrekte woeste wildernis leidde onvermijdelijk tot gedachten over onze plaats in de wereld en de kwetsbaarheid van het leven. Voor anderen werden we gewoon weggeblazen door het ijs en zijn bewoners. We konden de grote diversiteit binnen het ijs zien en waren gaan inzien dat het een wereld van constante verandering is, die de eindeloze bewegingen van de zee en de wind weerspiegelt. Zoals Bill zei: 'deze ochtend zal nooit meer terugkomen', maar tegelijkertijd kunnen we zeggen dat 'deze ochtend, nooit vergeten zal worden'. Na onze ontmoeting met de ijsberen verhoogden we onze verwachtingen en de natuur stelde ons niet teleur. Kort na de lunch werd onze mooie Hondius bezocht door verschillende soorten walvissen. Onder hen was een zeldzame Groenlandse Walvis, het pasgeboren schip trok ook een nog zeldzamere Bigua-aalscholver aan waarvan een paar van ons een glimp konden opvangen. We zagen ook veel vogels (Ivoormeeuwen, drieteenmeeuwen etc.), grote groepen zadelrobben en ringelrobben, en er zat een enkele klapmuts ver op het ijs. De stilte en rust van het zee-ijs werd alleen onderbroken door het gekwetter van drieteenmeeuwen en het geluid van krakend ijs, veroorzaakt toen we door het pakijs navigeerden. Onze toegewezen 'weerfee' aan boord heeft de hele nacht hard gewerkt om prachtige zonneschijn te creëren voor vandaag en het werkte, de zon scheen de hele dag op ons, het ijs en de beer. Er was geen mist of deining, wat de wildlife ontmoetingen spectaculair maakte. Bovendien konden we bijna de hele dag op het dek doorbrengen dankzij het redelijk goede weer en de aangename temperaturen. We hebben aan het begin van onze reis geleerd dat wij, de gasten, verantwoordelijk zijn voor het weer, terwijl de expeditieleider met zijn team er alles aan zal doen om vele, onvergetelijke herinneringen te creëren. S Avonds verzamelden onze medegasten en nieuwe vrienden zich weer in de lounge voor een recapitulatie en een veiligheidsbriefing over ijsberen. Andreas gaf een introductie over Spitsbergen en Jan een introductie over de veiligheid tijdens landingen in verband met mogelijke ijsbeerwaarnemingen. Tijdens de recap van de dag vierden we de ijsbeerwaarneming van die dag. Mick kreeg een fles portwijn omdat hij de beer als eerste had gezien. Na nog een smakelijk 4-gangen diner kregen we de gelegenheid om nog een lezing bij te wonen van Andy en Andrew van het Orka-project over mitigatiemaatregelen voor het behoud van lokale walvispopulaties. Sommigen genoten van een rustige avond in hun hut, terwijl anderen een nogal levendige avond in de bar hadden. Wat een 'baerenstarker Tag' (krachtige baarddag). Verschillende mensen, verschillende activiteiten, verschillende bezienswaardigheden, verschillende verhalen, maar hetzelfde doel om de laatste 250 zeemijlen naar Poolepynten op Spitsbergen te zeilen. Wat een prachtige dag! Wat een spannende tijd voor ons! Wat een verleden, wat een heden, wat een toekomst! Ijzige dromen overdag & 's nachts... in wat een wonderlijke wereld leven we! Commentaar van gasten (vertrouwelijke identiteiten): 1. Eten, eten, eten 'je vliegt in de lucht'. Eten, eten, eten 'je vliegt erin en je rolt eruit, het lot van een reis met Oceanwide Expeditions. Er werd ons echter verteld dat het noordpoolgebied zijn eigen regels heeft: hoe vetter, hoe beter. Onze grote, dikke, gelukkige ijsbeer van de dag onderstreepte deze theorie, evenals de 'faule Robbe auf der Scholle'. Het was goed dat we mariene wetenschappers aan boord hadden die ons hielpen om de zeehonden op het ijs in een ander licht te zien. Blijkbaar zijn ze niet dik en lui, maar kampioenen in energie-efficiëntie. 2. Mijn blubber wordt oceaanbreed.

Een nieuwe dag brak aan, bewolkt, saai, na gisteren, maar de belofte van opwinding lag in het verschiet toen de Hondius zachtjes door een kalme zee naar het eiland Prins Karls Forland en onze landingsplaats bij Poolepynten gleed. Direct na het ontbijt werden we in groepen verdeeld en, eenmaal aan land, langs het met puin bezaaide strand naar het einde van de zandbank geleid. Enorme stukken hout, sommige natuurlijke boomstammen, andere afgedankte bewerkte balken, allemaal afkomstig van de Russische kust, lagen verspreid over het vlakke landschap en vermengden zich met allerlei oude walvisbotten, zeewier en kiezel. Enorme lagunes bezaaiden de uitgestrekte zandvlakte achter het strand en strekten zich uit tot aan de voet van de besneeuwde bergen die dramatisch in de verte oprijzen. Jan informeerde elke groep bij het naderen over het 'Walrus viewing protocol' en legde uit dat gidsen met geweren ter bescherming voor en achter elke groep zouden staan. De passagiers liepen langzaam vooruit in een lange rij. Iedereen begreep en gehoorzaamde de instructies....geen flitsen op camera's, geen plotselinge bewegingen en vooral geen lawaai behalve het constante geklik van sluiters en het gezoem van filmcamera's terwijl gretige passagiers duizenden foto's afvuurden om elke beweging van de dieren vast te leggen. Een efficiënte shuttle van boten bracht iedereen terug naar Hondius. Na de gewoonlijk uitstekende lunch ging Hondius voor anker voor het laatste avontuur van de cruise... iedereen nam deel aan twee activiteiten, een uitgebreide Zodiac cruise in de fjord van Ymerbukta en vervolgens een landing en wandeling in de buurt van de verbrijzelde voorkant van de gletsjer. Voor velen was dit een hoogtepunt van de reis, met walvissen en zeehonden in het water, een vos en rendieren op het land en een informatieve beschrijving van de geologie van het prachtige landschap. De passagiers keerden terug naar Hondius waar Expeditieleider Jan en Alexy, de uitstekende kapitein, de hele bemanning en het zeer professionele gidsteam bedankten en proostten op het succes van deze bijzondere Oceanwide Expeditie... de eerste reis van het polaire expeditieschip Hondius. Een schitterend einde van een onvergetelijke ervaring voor alle passagiers... opnieuw een glimlach op elk gezicht. Kijken, zien, denken en doen. Luisteren, horen, begrijpen en doen... en vooral plezier hebben!

Dit was de reis van ons leven en we hebben enkele van de mooiste delen van het noordpoolgebied gezien. Het geweldige weer, de lieve gasten, de kapitein, Jan onze expeditieleider, en onze twee assistent-expeditieleiders Iain en Adam in combinatie met het deskundige expeditieteam en de bekwame, hardwerkende bemanning hebben deze reis mogelijk gemaakt. We wensen u een veilige thuisreis en hopen u in de nabije toekomst weer te mogen verwelkomen aan boord van een van onze prachtige schepen. Het was een genoegen jullie allemaal te ontmoeten. Het was eindelijk tijd om afscheid te nemen. Op Hawaï zeggen ze 'zeg nooit vaarwel, maar altijd hallo'. Op Spitsbergen zeggen ze niets. Noren zijn niet bepaald spraakzaam... Hoe dan ook, we hopen jullie weer te zien, in het Noorden of het Zuiden, of ergens daar tussenin. Namens iedereen aan boord bedanken we jullie voor het reizen met ons en wensen jullie een behouden thuiskomst! Totale afstand gevaren: 2231 zeemijlen 'De onmogelijke missies zijn de enige die slagen' (Jacques Yves Cousteau) 'Temporis filia veritas'= 'Waarheid is de dochter van de tijd' (Johannes Kepler) 'De oceaan is vrij binnen de grenzen van de baai, hoge golven rollen binnen...' (Rose)