HDS10-24, reisverslag, Rond Spitsbergen - Kvitøya, In het rijk van ijsberen en ijs

Eindelijk was het zover, het was tijd om aan boord te gaan van M/V Hondius, ons nieuwe thuis voor onze nieuwe expeditie. We arriveerden met onze koffers vol winterkleding, maar het was een prachtige warme, zonnige namiddag toen we aankwamen in de haven van Longyearbyen.

Het expeditieteam en het hotelpersoneel hadden eerder op de dag onze bagage aan boord gebracht en naar onze hutten gebracht. We hoefden alleen nog maar een paar foto's van het schip te nemen terwijl we de loopplank opgingen.

We werden hartelijk verwelkomd door de bemanning en het personeel die ons hielpen bij het vinden van onze hutten. Met nog wat tijd over verkenden we het schip en genoten we van een kopje thee of koffie in de bar. Toen iedereen aan boord was, was het tijd voor de verplichte scheepsveiligheidsvideo en briefing. We kregen alle informatie die we nodig hadden, zoals ons veilig bewegen op het schip, de dingen die we wel en niet mochten doen en hoe we onze reddingsvesten voor noodgevallen moesten aantrekken. Nadat we dit hadden geleerd, was het tijd voor een oefening om het schip te verlaten, dus nadat we zeven korte en één lange scheepshoorn hadden gehoord, gingen we naar onze hutten, haalden we onze reddingsvesten en gingen we naar onze verzamelplaats. Daarna werden we naar onze reddingsboten geleid zodat we wisten waar we heen moesten in geval van een echte noodsituatie.

Na de oefening gingen we naar de bar voor een welkomstdrankje en canapes waar hotelmanager William en expeditieleider Hans ons welkom heetten. Nadat we van de pier waren afgegooid, voegde Cartain Remmert zich bij ons en hieven we het glas om de reis te vieren. Toen was het tijd voor onze eerste avondmaaltijd, een heerlijk buffet verzorgd door Chef Baba en zijn kombuis team.

Na het diner gingen velen van ons naar de boeg om van de zon te genieten en foto's te nemen in het prachtige gouden licht. Door de kalme omstandigheden konden we veel walvisslagen van een afstand zien en de kapitein stuurde het schip zo dat we bij een aantal van hen in de buurt konden komen. We zagen Bultruggen, Dwergvinvissen en in de verte Blauwe Vinvissen, maar de Ster van de show waren de Dwergvinvissen, waarvan er veel dicht bij het schip te zien waren.

Na een lange reisdag was het voor de meesten van ons tijd om naar bed te gaan en wat uit te rusten voor de eerste volle dag van onze reis morgen.

Vanochtend voor het ontbijt voer M/V Hondius langzaam Lilliehookfjorden binnen onder een zonnige hemel en rustig water. Het schip stopte voor de prachtige gletsjer, Lilliehookbreen, terwijl we genoten van onze ochtendmaaltijd. Wat een geweldige eerste ochtend om wakker te worden in het noordpoolgebied!

Meteen na het ontbijt liepen we naar de buitendekken om van dit natuurwonder te genieten terwijl we de warme Arctische zon in ons opnamen. De Lilliehookbreen is met zijn 8 km breedte een dalgletsjer die deel uitmaakt van het ijsveld Isachenfonna dat zich op het meest noordwestelijke deel van Spitsbergen bevindt. De gletsjersnuit tuimelt in het troebele water van de fjord en creëert een schril contrast tussen de serene azuurblauwe en turkooizen kleur van het ijs en de bruinige kleur van de fjord vol gletsjermeel dat door deze enorme ijsrivier wordt meegevoerd.

Na iets meer dan een uur buiten te hebben doorgebracht, werden we naar de lounge geroepen voor de verplichte AECO briefing, gevolgd door briefings over zodiac-operaties en ijsbeerveiligheid. We waren nu bijna klaar voor onze eerste landing, wetende dat het enige wat nog ontbrak onze laarzen waren! We leerden echter al snel wat expeditiecruisen betekent; een ijsbeer werd gespot door ons bridgeteam aan de oostelijke oever van Kapp Mitra, bij de ingang van Krossfjorden. Het passen van de laarzen zou moeten wachten!

Een prachtige en fitte mannelijke ijsbeer was zich aan het voeden met een karkas dat hij ongeveer vijftig meter boven zeeniveau op de toendra had gevonden. Het was waarschijnlijk een rendier, maar sommigen van ons dachten dat het ook een zeehond had kunnen zijn. Kapitein Remmert bracht ons ondanks het ondiepe water heel dicht bij de kust; zo kon iedereen niet alleen door verrekijkers, telescopen en camera's van dit fantastische dier genieten, maar konden we het ook heel goed met onze eigen ogen zien! Zeker een tafereel dat we niet snel zouden vergeten tijdens het vervolg van onze reis.

We lieten de beer achter ons en gingen naar het restaurant voor de lunch, terwijl Hondius langs de pier ging in de kleine nederzetting Ny Ålesund, dat nu een onderzoeksdorp is dat voor allerlei projecten wordt gebruikt. Sommige van deze projecten vereisen het gebruik van zeer gevoelige meetapparatuur, dus het schip en alle gasten werden verzocht om alle Wi-Fi- en Bluetooth-functies uit te schakelen om deze metingen niet te verstoren.

We konden vrij rondlopen in het stadje en een begeleide wandeling maken naar Amundsen's mast, zeker een van de meest historische monumenten van de Svalbard archipel van waaruit de eerste overvliegende reis naar de Noordpool begon in 1926.

In de stad genoten we van prachtige uitzichten over Kongsfjorden van de gletsjers Kongsbreen en Kronebreen, terwijl de elegante en woeste Noordse Sternen boven onze hoofden vlogen. Voor degenen die op zoek waren naar een gelegenheid om souvenirs te kopen, de cadeauwinkel was een paar uur open en zo te zien hadden ze zeker een uitstekende verkoop. Het museum was ook open voor degenen die meer wilden weten over de mijnbouw en de wetenschappelijke geschiedenis van de nederzetting.

Na een heerlijk bezoek aan de stad was het tijd om terug te gaan naar Hondius voor onze eerste dagelijkse recap, gevolgd door een diner en uiteindelijk werden onze Muck boots bij ons afgeleverd! Morgen stond ons een spannende dag te wachten met nieuwe avonturen op de zeven eilanden!

Nadat we het noordelijkste dorp Ny Ålesund hebben verlaten, zetten we onze koers verder noordwaarts naar een eilandengroep die de Zeven Eilanden wordt genoemd. Er ligt niets tussen de Zeven Eilanden en de top van de wereld. Toen we wakker werden was het een prachtige zonnige ochtend en we bevonden ons op minder dan 1000 km ten zuiden van de Noordpool.

Meteen na het ontbijt konden we niet alleen van het landschap genieten, maar ook Walrussen - de koningen van het noordpoolgebied - observeren en fotograferen. We splitsten ons op in twee groepen, waarbij de eerste helft van het schip aan land ging wandelen terwijl de tweede helft een zodiac cruise ging maken. De groepen wisselden elkaar af, zodat iedereen beide plaatsen kon bezoeken. De ene groep begon de ochtend met een landing op het eiland Parryøya (Parry eiland), genoemd naar de Engelse ontdekkingsreiziger William Edward Parry. We maakten een 45 minuten durende wandeling door rotsachtig terrein en bereikten een klein zadel waar we konden genieten van een prachtig uitzicht over meren, de oceaan en een van de zeven eilanden Phippsøya. We zagen Drieteenmeeuwen op een meer en een Arctic Skua poseerde voor ons op een grote rots. Later zagen we de jager vlak boven onze hoofden vliegen, wat ons een perfect fotomoment gaf. We vervolgden onze wandeling langs een berg naar een karkas van een ijsbeer. Deze beer was vorig jaar gevonden en toen leek het alsof hij heel recent gestorven was. Een jaar later waren alleen botten, zijn schedel en stukjes huid over van dit eens zo indrukwekkende arctische roofdier.

De tweede activiteit van de ochtend was een zodiac cruise naar een walruskolonie. Walrussen zijn erg sociale dieren en worden vaak in groepen gezien. We zagen een groep aan land en een aantal in zee rusten. Het zicht, het geluid en de typische geur van een grote groep walrussen waren een indrukwekkende ervaring.

Ons plan voor de middag was om Phippsøya te bezoeken, genoemd naar een Engelse ontdekkingsreiziger, Constantine John Phipps. We kregen echter te maken met een typische plotselinge weersomslag op de Noordpool. Blauwe lucht werd snel vervangen door dichte mist. Het expeditieteam ging de omstandigheden op de geplande landingsplaats controleren in de hoop dat de mist zou optrekken. Helaas maakte het zeer slechte zicht op Phippsøya het moeilijk om veilig naar ijsberen te scouten, en daarom moest de landingsoperatie worden geannuleerd. In plaats daarvan werden we vermaakt door Jakub, onze ijsman. Jakub gaf ons een inzichtelijke lezing over de gletsjers rond Spitsbergen en vertelde ons hoe belangrijk ijs en gletsjers zijn in relatie tot de opwarming van de aarde.

Na Jakub vertelde Chloe over een aantal van de kleinere wezens die we in de oceaan kunnen vinden, plankton! Chloe deelde haar passie met ons en legde uit hoe belangrijk plankton is en welke rol het speelt in het voedselweb in de oceaan. Chloe nam 's ochtends wat watermonsters tijdens de zodiac cruise en liet ons door een microscoop de normaal onzichtbare organismen in het zeewater zien. Een zeer interessante lezing zeker. Aan het einde van de dag hadden we onze dagelijkse recapitulatie waar KJ ons meer informatie gaf over Spitsbergen, Julian vertelde over de oorsprong van de oudste rotsen van Spitsbergen en Misha ons vermaakte met feiten en grappige video's van walrussen.

Tijd voor het avondeten!

Welterusten M/V Hondius!

Goedemorgen allemaal! Vandaag werden we niet wakker van Hans, maar van ijs. We waren aan de rand van het pakijs aangekomen en ons robuuste schip duwde de ijsschotsen weg. Dit gaat vaak gepaard met trillingen, schudden en lawaai als het om grotere stukken gaat, maar we hoefden ons geen zorgen te maken, want onze prachtige Hondius is ijsversterk en kan botsingen met ijs tot een meter dikte weerstaan, en dat met een indrukwekkende snelheid van 6 knopen. Om alles gestructureerd en georganiseerd te houden, wekte Hans ons nog steeds officieel en gaf ons de laatste weersvoorspelling en buitentemperatuur voordat het ontbijt werd aangekondigd.

Het expeditieteam was vandaag vroeg op en ging rond 06:00 uur de brug op, klaar en gemotiveerd om een beer te vinden.

Na het ontbijt gingen velen van ons naar buiten om te genieten van de abstracte realiteit van het prachtige pakijs. Vanaf hier kun je in principe naar de Noordpool lopen, hoewel dat in de zomer misschien geen goed idee is, omdat je dan een flink stuk moet zwemmen in het ijskoude water. Het zicht veranderde snel vandaag, maar we hebben een flink aantal Baardrobben, Ringelrobben en groepen Zadelrobben in het water gezien. Genoeg voedsel voor beren dus! Het ijs zelf zag er fantastisch uit en toen we zagen hoe het zich helemaal naar de horizon uitstrekte, was dat een beeld dat we niet snel zouden vergeten.

Na enkele uren buiten te hebben gestaan, kregen we het langzaam koud. Maar geen paniek, want het expeditie- en hotelteam had hierop geanticipeerd, dus om 11:00 uur was het tijd voor warme chocolademelk met slagroom op de boeg. Om een beetje smaak toe te voegen werd Bailey's koffielikeur rijkelijk ingeschonken en plotseling voelden we ons weer wat warmer. Het schip bleef bewegen en sommigen van ons vroegen zich af of het gewoon meer ijs was dat door de boeg werd geduwd of dat de Baileys likeur er iets mee te maken had!

Terwijl het team om zich heen keek om wilde dieren te vinden, ging Jakub door met het delen van zijn kennis over ijs met ons toen hij nog een lezing over ijs gaf. Gisteren had hij het over gletsjers, vandaag vertelde hij ons meer over pakijs. Hij bracht het met zijn gebruikelijke passie en creëerde bewustzijn over de belangrijke rol van zee-ijs in onze ecosystemen.

Daarna werd de lunch geserveerd en vandaag hadden we zelfgemaakte hamburgers met frietjes, wat een lekkere traktatie!

Na de lunch was het tijd voor wat meer frisse lucht of misschien een klein dutje. Maar voor degenen die geïnteresseerd zijn in natuurfotografie hield Koen een lezing over het verbeteren van je natuurfoto's. Koen gaf ons nuttige tips en illustreerde ze met zijn eigen foto's en anekdotes.

Na Koen was het de beurt aan Misha om het fascinerende verhaal van Salomon Andrée te vertellen. Andrée was een Zweedse ontdekkingsreiziger die in 1896 probeerde de Noordpool te bereiken met behulp van een ballon gevuld met helium. Helaas kun je niet goed sturen met een ballon en Andrée en zijn team waren al ver uit koers voordat de ballon uiteindelijk neerstortte op het ijs. Het team overleefde de crash echter en begon over het pakijs te lopen in de hoop dat ze snel land en redding zouden vinden. Ze vonden inderdaad land, maar de plaats waar ze aankwamen was Kvitøya, een ruw en onbewoond eiland ten oosten van Nordauslandet. Er wordt aangenomen dat Andrée en zijn mannen binnen twee weken na hun aankomst op Kvitøya zijn omgekomen.

Later die middag was het weer opgeklaard en het zicht aanzienlijk verbeterd. Het team en velen van ons gingen door met het verkennen van het ijs op zoek naar wilde dieren, maar het leek erop dat vandaag niet onze geluksdag zou zijn. We hadden besloten om onze weg uit het ijs te zoeken en koers te zetten naar Kvitøya. Maar toen veranderde ons geluk, er werden walvisslagen gezien en we werden getrakteerd op een zeer zeldzame waarneming van Groenlandse Walvissen. Deze walvissoort leeft in en rond het ijs en ze zijn erg ongrijpbaar. Omdat ze bijna zijn uitgestorven door de jacht, zijn hun aantallen ook erg laag en dat betekent dat het heel zeldzaam is om ze te zien. Wat een geweldige afsluiting van onze dag op het pakijs.

Het diner werd opgediend en de eetzaal gonsde van opwinding.

Welterusten iedereen!

Vandaag zijn we aangekomen in Kvitøya. Een van de meest afgelegen gebieden van Spitsbergen en een gebied dat berucht is om het slechte weer. Als er geen wind is, kan er mist zijn. En als er geen mist of wind is, dan kunnen er grote golven zijn. En zelfs als het perfect weer is, kunnen er beren aan land zijn waardoor we niet kunnen landen. Al met al een geweldige plek om een avontuur te vinden ;).

We kwamen vroeg aan en het expeditieteam begon met het plannen van de ochtend, rekening houdend met de omstandigheden en natuurlijk moesten ze de kustgebieden verkennen op zoek naar ijsberen. En beren werden gevonden, dus geen landing deze ochtend, maar een spannende zodiac cruise stond ons te wachten. Er stond nogal wat wind en deining, dus het instappen in de zodiacs bij de deur van de schelp was niet gemakkelijk, maar we deden het allemaal perfect. Tijd om wat beren en andere wilde dieren te zien.

Alle zodiacs baanden zich een weg naar de slapende beer die we beer nr. 1. Toen we de kustlijn naderden, zagen we walrussen en dus minderden we vaart, want walrussen kunnen heel beschermend zijn en later op de ochtend ondervond een van de gidsen wat er dan kan gebeuren, want zijn boot werd lek gestoken.

Onze eerste beer was vrij dicht bij de kust en lag tegenover ons in een krul te slapen. Hij sliep vast en bewoog daarom niet veel. Normaal gesproken zouden we wachten tot de beer in beweging kwam, maar vandaag gingen we verder omdat we informatie hadden dat er meer beren langs de kust waren. Langs de kustlijn zagen we veel walrussen in het water, en sommige waren aan het uitrusten op een klein eilandje. We hadden ook een prachtig uitzicht op de gletsjerkap die bovenop Kvitøya ligt. Op de top is hij meer dan 400 meter hoog.

Op weg naar meer beren verderop langs de kustlijn zagen we er nog een die we beer nr. noemden. 2. Deze sliep ook, maar niet zo diep en hij tilde zijn kop een paar keer op voordat hij weer ging liggen. De waarnemingen werden steeds beter! Bij deze beer volgden we een slangenformatie van zodiacs voor de beer om ervoor te zorgen dat iedereen een goed zicht had zonder hem te storen. Soms vragen we ons af wat die beren moeten denken als ze ons zien.

We vervolgden onze route langs de kustlijn en passeerden een grote groep walrussen die op een klein eiland aan het relaxen waren. Ze schrokken een beetje van onze aanwezigheid, dus we moesten afstand houden om ze niet af te schrikken. Toen vonden we tot onze verrassing nog 3 slapende beren om de hoek vlak achter het zandstrand. Dit waren beren nr. 3, 4 en 5. 5 beren op één ochtend is uitzonderlijk! Van een onderzoeksschip in de buurt kregen we te horen dat er een walviskarkas op het strand lag, dus dat verklaarde waarom we deze ochtend zoveel geluk hadden. Een walviskarkas is de jackpot voor ijsberen omdat het karkas veel blubber bevat, en dit is waar de beren op uit zijn. Ze hebben calorieën nodig, dus walvisvet is het perfecte voedsel voor ze.

Deze beren waren bijna allemaal vrij dicht bij de kust en eentje zat rechtop als een arctische sfinx naar ons te kijken. Onze ochtend ging vrij snel voorbij omdat we zoveel en zo'n verscheidenheid aan wilde dieren hebben gezien. Op de terugweg hadden we zelf de jackpot. Een van de beren was opgestaan en liep recht het strand op. In eerste instantie dachten we dat het een ijsbeer was die we eerder hadden gezien, maar toen ontdekten we dat alle andere beren nog steeds sliepen op dezelfde plekken waar we ze voor het eerst hadden gevonden. Dit was dus onze 6e beer van deze ochtend. Hij was erg dicht bij de boten en we hadden een prachtig uitzicht op de beer die erg nieuwsgierig naar ons was. Totdat hij zich omdraaide, een paar drollen liet vallen en wegliep. Een heel grappig moment om een ongelooflijke ontmoeting af te sluiten. Het was ook ongelooflijk hoe gemakkelijk de beer uit ons zicht verdween toen hij naar het lager gelegen land vlak achter het strand liep. Dit is de reden waarom ons expeditieteam voor elke activiteit onze landingsplaatsen scout.

Op de terugweg lachten we allemaal van geluk en opwinding omdat we zo'n ontmoeting van dichtbij hadden meegemaakt. We keken nog even of de andere slaapberen nog meer activiteit vertoonden, maar ze waren allemaal in dromenland en ondertussen hadden we het behoorlijk koud gekregen. Tijd om terug te gaan naar het schip voor een warme chocolademelk en een warme douche. Wat een spectaculaire ochtend!

Na de lunch werden we uitgenodigd voor een lezing van Marcel. Hij legde ons alles uit over de Ijsbeer. Zo konden we veel beter begrijpen hoe ongelooflijk deze dieren zijn en welke ontberingen ze moeten doorstaan tijdens hun leven.

We kregen ook een lezing van Misha over vogeltrek. Hij liet ons aan de hand van bewegende kaarten zien hoe de vogels van deze planeet door de seizoenen heen migreren en hoe ze constant bedreigd worden door de activiteiten van mensen en huisdieren.

Buiten konden we de Kvitoya de hele tijd aan bakboord zien. De zon kwam vaak tevoorschijn en dat zorgde voor prachtige uitzichten.

Tijdens de recap werden we getrakteerd op meer interessante verhalen van het expeditieteam. Hana vertelde ons uit persoonlijke ervaring over het leven op een wetenschappelijk schip. Een reis van een week die ze had helpen coördineren in het Hornsund fjordenstelsel. KJ vertelde ons meer over de volgapparatuur die wetenschappers gebruiken om ijsberen op te sporen. Er waren nogal wat dingen veranderd in de nieuwe technologie om het leven van de beren minder te verstoren. Tot slot vertelde Chloe ons over een van de kleinste dieren op deze wereld, de waterbeer. Een ongelooflijk dier dat kan overleven in alle omgevingen waarin wetenschappers het hebben getest.

Eet smakelijk en welterusten!

We begonnen deze dag zoals gewoonlijk met gewekt te worden door Hans' zoete, fluwelen stem over de Tanoy. Terwijl mensen zich naar dek 4 begaven om te ontbijten, viel de dikke mist om ons heen op. De mist en de harde wind zorgden ervoor dat onze ochtendlanding op Storøya niet doorging. In plaats daarvan gingen we op weg naar Isispynten, een nieuwe landingsplaats voor ons allemaal. Aangezien we genoeg tijd hadden, konden mensen wat ontspannen of naar de lounge gaan om naar Chloé's lezing over de zeezoogdieren van Spitsbergen te luisteren, die werd gevolgd door Jens' lezing over weerpatronen. Na al deze zeer interessante informatie hadden we behoorlijk wat trek gekregen. Gelukkig werd de lunch al snel aangekondigd en het was weer een heerlijke selectie en dat betekende weer veel te veel eten ;).

Met aanzienlijk meer gewicht dan voorheen waren we klaar om van boord te gaan op weg naar Isispynten, een klein stukje land vlakbij Austfonna, de op twee na grootste ijskap ter wereld. De weersomstandigheden waren interessant en uitdagend. Dikke mist kwam af en aan, de grote deining rond het schip maakte het in eerste instantie onmogelijk om mensen veilig van boord te laten gaan, dus moesten we wachten tot het weer verbeterde. Gelukkig voor ons werd het al snel beter en konden we de ijskap ineens in volle glorie zien.

Dankzij het brugteam dat voor voldoende beschutting tegen de deining kon zorgen, konden we de passagiers aan bakboord via de loopplank van boord halen en aan land gaan. Aan land waren er enorme aantallen verschillende vogelsoorten, variërend van Noordse Sternen tot Roodkeelduikers, ganzen en andere. Deze vogels gebruikten allemaal dit kleine stukje rots om in relatieve veiligheid te broeden. Er liepen Noordse Sternen rond en het uitzicht over de gletsjer was spectaculair. Tijdens de zodiac cruise kon je dichter bij de gletsjer komen. Sommige gidsen zetten hun zodiacs in het ruwe ijs, wat een leuke ervaring was omdat de deining ons regelmatig op en neer bewoog.

Het weer verbeterde nog verder met de zon die tevoorschijn kwam en het zicht werd eindelijk rondom groter. Met de zon vrij laag aan de horizon was het licht spectaculair en dat was perfect voor nog een paar foto's. Al met al was het echt een bijzondere plek om te landen en te ontdekken, Isispynten maakte de afgelasting van de ochtend zeker goed.

Na onze echte expeditiemiddag kwamen we terug aan boord. Omdat het expeditieteam onze namiddag maximaal benutte, was er vandaag geen recapitulatie en gingen we meteen aan tafel. Onze officieren op de brug waren ondertussen begonnen met koers zetten naar het zuidoosten langs Austfonna, om onze volgende bestemming in de ochtend te bereiken. Weer een absoluut prachtige dag op de Noordpool, met al het weer dat in deze streken te vinden is.

Vandaag zou weer een bewogen dag voor ons worden. Vroeg in de ochtend werden we gewekt door het geluid van vogels. Deze keer was het echter geen haan of de gebruikelijke zangvogels in de tuin. Nee, deze keer was het het geluid van honderden Brünnich's zeekoeten die over en vlak langs ons schip vlogen.

S Nachts voeren we langs de ijsrand van de Bråsvellbreen op weg naar de Hinlopen Straat. Nu stonden we voor enorme basaltrotsen, bewoond door honderdduizenden vogels. We waren in het prachtige Alkefjellet.

Na het ontbijt gingen we aan boord van de zodiacs en vertrokken we voor onze cruise. Het regende, maar dat weerhield ons er niet van om getuige te zijn van dit verbazingwekkende natuurspektakel. We naderden de kliffen terwijl groepen vogels om ons heen vlogen. Eerst bewonderden we de watervallen die langs de steile rotsen naar beneden stortten. Zelfs zonder de grote aantallen vogels waren de kliffen indrukwekkend. De rotsmassa's, bestaande uit basalt en zandsteen, doken steil naar beneden. Op sommige plekken was zelfs wit marmer te zien.

Al snel zagen we de eerste vogels op de kliffen. Deze dieren, die qua kleur op pinguïns leken, waren Brünnich's zeekoeten. Een zeevogel die veel voorkomt in Spitsbergen, met ongeveer 120.000 individuen in deze spectaculaire kolonie. De zeekoeten zaten dicht op elkaar op de kale rots, waardoor het moeilijk was om de kuikens achter de oudervogels te zien. De Brünnich zeekoet bouwt geen nest, ze broeden hun ei gewoon uit op de rotsen. Ze geven de voorkeur aan zeer steile kliffen met kleine randen, omdat dit ze beter beschermt tegen potentiële roofdieren zoals vossen en Grote Burgemeesteren. Op sommige plaatsen lijkt het op een groot stadscentrum met hoge gebouwen en veel mensen die in kleine appartementen wonen.

Terwijl we verder liepen langs de kliffen, zagen we andere nestelende vogels, zoals de drieteenmeeuw. In tegenstelling tot de zeekoeten bouwen deze vogels echte nesten waarin ze twee tot drie eieren leggen. Ze zijn gemakkelijk te herkennen aan hun zwarte vleugelpunten.

De Grote Burgemeester nestelt hier ook, de grootste meeuwensoort in Spitsbergen die vaak boven of onderin vogelkolonies te vinden is. Het is een van de gevaarlijkste roofdieren voor vogels in de kolonies, die aast op eieren, kuikens of zwakke vogels. We zagen hun kuikens, die bruin waren vergeleken met de grijswitte volwassen vogels, hun eerste vliegpogingen doen.

Zodra we de beste broedplaatsen op de steilste kliffen bereikten, vlogen er duizenden vogels over onze hoofden. De kolonie bruiste van activiteit, waardoor het moeilijk was om ons te concentreren op individuele dieren of momenten. Het was een ongelooflijke waarneming en een hoogtepunt van deze reis voor velen van ons. Alkefjellet is in veel natuurdocumentaires gedocumenteerd en dat geeft wel aan hoe bijzonder deze plek is. Als klap op de vuurpijl nam een Dwergvinvis afscheid van ons, vlak langs onze zodiacs.

In de namiddag bereikten we onze volgende bestemming, Torrelneset. Omdat we maar een paar walrussen op het strand zagen en ze niet wilden storen, kozen we ervoor om de nabijgelegen gletsjer te bezoeken die deel uitmaakt van de Glitnefonna ijskap.

We besloten om de landing op te splitsen. De rode groep zou eerst aan land gaan terwijl de blauwe groep door Marcel werd uitgenodigd voor een lezing over het arctische vogelleven van Spitsbergen. Na de wisseling kreeg de rode groep de gelegenheid om naar een soortgelijke lezing van Rao te luisteren.

Eenmaal aan land verkenden we het nieuwe gebied, want het was de eerste keer dat we voet zetten op Nordaustlandet. Terwijl we de afgelopen dagen rond het eiland hadden gevaren en nabijgelegen eilanden hadden bezocht, was het vasteland tot vandaag onontdekt gebleven.

Tijdens onze korte tocht moesten we verschillende riviertjes oversteken, waarbij de snelle stroming voor sommigen van ons een leuke uitdaging vormde. Ondanks de inspanning was het bereiken van de gletsjerrand zeer de moeite waard. Onderweg kwamen we skeletten van ijsberen tegen, rendiergeweien en zelfs fossielen zoals versteende schelpen of varenbladeren die honderden miljoenen jaren oud zijn.

Aan het einde van de wandeling trotseerden sommigen van ons het ijskoude water voor een Polar Plunge, een onvergetelijke ervaring ondanks de kille omstandigheden. Sommigen van ons liepen erin alsof ze in tropisch water liepen, terwijl anderen een meer gewone reactie gaven met luid gegil en versnelde ademhaling.

Terug op het schip was het tijd om onze tot nu toe zeer succesvolle expeditie te vieren. We hadden een lekker barbecuediner buiten gepland, maar helaas regende het nog steeds en met de harde wind was dit niet de setting waar we op gehoopt hadden. Maar dat kon het programma niet bederven, het barbecuevlees werd toch nog buiten gegrild, en het werd gewoon naar ons warme en gezellige restaurant gebracht. Hoewel we onze benen overdag al flink hadden gestrekt, was het nu tijd om nog wat meer te bewegen en te dansen in de observatielounge! y

Weer een heerlijke dag, welterusten iedereen!

We begonnen de dag heel vroeg met het binnenvaren van Freemansundet door de Hondius, het kanaal tussen Barentsøya en Edgeøya Island. Het kanaal is een gebruikelijke route voor beren om doorheen te reizen, dus het personeel stond vroeg op om de kustlijn te scannen, geen gemakkelijke taak door de mist. We voeren er binnen 2 uur doorheen, waar we Kapp Lee op Edgeøya bekeken en een paar rendieren zagen.

We zeilden verder zuidwaarts door de Storfjorden naar de locatie van onze geplande middagactiviteiten. Onderweg naar het zuiden kregen we twee lezingen van ons expeditieteam.

Misha gaf de eerste lezing met zijn favoriete verhaal over de akoestiek van zeezoogdieren. De geluiden die onder de oppervlakte worden gemaakt, zijn soms heel vreemd en worden op onverwachte manieren gemaakt. De meeste van deze geluiden kunnen echter lange afstanden afleggen onder water, waardoor zeezoogdieren met elkaar kunnen communiceren en elkaar van veraf kunnen horen.

De tweede lezing werd gegeven door Jens, die vertelde over Umberto Nobile en zijn expeditie naar de Noordpool. Een avontuurlijk verhaal waarbij veel mensen betrokken waren bij de voorbereiding van de expeditie, maar ook tijdens de dramatische nasleep toen mensen naar hen op zoek gingen. Geschiedenis wordt geschreven en de verhalen zijn soms wat ongeloofwaardig. Gelukkig leren we als mensheid van onze fouten en blijven we vooruitgaan in hoe we kunnen slagen.

Na de lunch arriveerden we op onze middagbestemming waar we hoopten goed te kunnen wandelen en unieke voetafdrukken van dinosaurussen te kunnen zien. Niemand behalve de GPS kon dit echter verifiëren omdat het schip in dichte mist gehuld was en het zicht soms minder dan 100m was. We wachtten een uur om te zien of de mist zou optrekken, maar dat gebeurde helaas niet. Dus werd het anker gelicht en zetten we koers naar de westkant van Spitsbergen voor onze laatste activiteitendag.

Omdat we eerder vertrokken had het expeditieteam twee activiteiten gepland in plaats van één, wat voor de meesten van ons erg welkom was omdat we allemaal het heerlijke eten en de snacks aan boord hadden opgegeten zonder veel te bewegen. Terwijl we naar het meest zuidelijke punt van Spitsbergen reisden, gaf Erik een lezing over zijn beklimmingen over de hele wereld. Hij werkte voor National Geographic en legde uit wat er nodig is om enkele van de hoogste toppen in de Himalaya en de Alpen te beklimmen.

Later in de middag, met een happy hour aan de bar, organiseerden Koen H en Erik een quiz. Het was een kans voor ons allemaal om ons te herinneren waar we naar geluisterd hadden in de lezingen en samenvattingen. Het was geen gemakkelijke quiz, en het was bijzonder moeilijk om de leden van het expeditieteam en de bemanning te identificeren aan de hand van hun babyfoto's! er deden 15 teams mee en de quiz werd gewonnen door het Chinese Team Ijsbeer. Gefeliciteerd!

Bij de recapitulatie legde Hans de verandering van het plan voor morgen uit, namelijk om de Hornsund fjord over te slaan waar sterke wind werd voorspeld. Er werd besloten om verder te reizen naar het meer beschutte fjordensysteem van Bellsund. Hotelmanager William informeerde ons over de ontscheping en Koen J vertelde over de flora van Spitsbergen en hun aanpassingen in de hoop dat we allemaal in staat zouden zijn om de bloemen te herkennen tijdens de landing de volgende dag. Last but not least liet Hana ons zien hoe een winter in Longyearbyen eruitziet: een lange donkere winter waarin je alleen natuurlijk licht ziet van de maan, de sterren en het prachtige noorderlicht. Zelfs zonder zonlicht kan je omgeving heel kleurrijk en mooi zijn.

Hopelijk krijgen we morgen veel warm zonlicht om al het moois van de noordelijke zomer te bekijken.

S Nachts voeren we van zuidoost naar zuidwest Spitsbergen naar Van Keulenfjorden in het Bellsund fjordensysteem. Vanaf de vroege ochtend was het weer niet optimaal, met mist en lage wolken die de bergen bedekten. Tijdens het ontbijt rond 7:30 uur gingen we echter voor anker bij Bamsebu - een kleine hut aan de zuidkust van de fjord waar honderden botten van Beluga's op stapels liggen. De hut wordt omringd door prachtige bergen met spectaculaire vervormde rotslagen en een toendra, die we graag wilden zien na dagen veel noordelijker in een poolwoestijnomgeving te hebben doorgebracht. Gelukkig voor ons trok de mist op en kregen we groen licht van expeditieleider Hans en de brug om verder te gaan met de werkzaamheden!

Ons expeditieteam en de bemanning zetten een paar zodiacs af en gingen op verkenning in het gebied. Terwijl ze door het gebied van Bamsebu vaarden en wandelden, zagen ze Beluga's. Nadat het team er zeker van was dat het gebied vrij was van ijsberen, landde de eerste groep en ging wandelen terwijl de andere groep in zodiacs langs de stranden, rotsachtige schiereilanden en kleine eilandjes voer op zoek naar beluga's. En ze vonden ze! Tot ons vermaak aten een paar walvissen in een baai, waarbij ze speels hun sneeuwwitte rug lieten zien.

Aan land werden we verdeeld in kortere en langere wandelaars. Beide groepen wandelden rond de landingsplaats en fotografeerden letterlijk alles, terwijl ons expeditieteam ons liet kennismaken met alles wat ze spotten - van stenen tot planten en rendieren die aan de voet van een nabijgelegen berg graasden! De mist trok steeds verder op en de zon scheen, waardoor het hele gebied een werkelijk prachtig plaatje opleverde. Opnieuw verraste Spitsbergen ons met zijn diversiteit.

Ons tweede doel voor deze dag was een landingsplaats bij een gletsjerrand enkele kilometers ten westen van Bamsebu. De ochtendmist verliet deze plek echter pas vroeg in de middag, dus besloten onze kapitein en het expeditieteam om af te zien van deze landing. Het schip voer verder naar het oosten, naar de kop van de Van Keulenfjord, de thuisbasis van de machtige gletsjer Nathorstbreen. Dit deel van de fjord wordt zelden door mensen bezocht en het was zelfs de eerste keer dat onze dappere "Hondius" er kwam. De Nathorstbreen is een zeer interessante gletsjer omdat hij enkele jaren geleden meer dan 10 kilometer is opgeschoven als gevolg van een gletsjerschommeling. Een vloedgolf is een soort dynamische instabiliteit van een gletsjer, die vaak voorkomt in Spitsbergen en waarbij de snelheid van de gletsjer quasi-cyclisch met 10-100 keer de normale snelheid toeneemt. De stijging van de Nathorstbreen vond plaats tussen 2009 en 2013 en was een van de grootste die ooit is waargenomen.

Plan B pakte geweldig uit! We voeren in zodiacs langs de gletsjer, die heel anders was dan alle andere ijskliffen die we tot nu toe hadden gezien. Hij was relatief laag, rijk aan sediment en gladgestreken door het smelten. Er waren veel vervormde ijslagen en er leek weinig activiteit te zijn op het gebied van ijsbergproductie.

De oevers van de fjord grenzend aan de rand, verse gletsjermorenen, bestonden uit een chaotische architectuur van bizarre modderige torens met steile wanden, die allemaal waren bedekt met smeltend ijs dat was achtergelaten door de zich terugtrekkende gletsjer. Dit alles wekte de indruk van een buitenaards landschap.

Tijdens de cruise zagen we meer Beluga's, maar ook gewone zeehonden en baardrobben, en de heilige graal van de vogelaarsgemeenschap - de Ivoormeeuw! Deze zuiver witte meeuw is inderdaad een zeldzame verschijning, want zijn favoriete habitat is het pakijs dat de Noordelijke IJszee bedekt en zijn wereldwijde populatie wordt geschat op niet meer dan 14 duizend paren.

Tegen 17.00 uur keerden we terug naar het schip na onze laatste activiteit van deze onvergetelijke reis. Niet lang daarna ontmoetten we elkaar in de observatielounge voor de afscheidscocktail van de kapitein waar we genoten van een prachtige diavoorstelling voorbereid door onze gids Marco. Hij plaatste tientallen memorabele foto's en video's die we tijdens onze Arctische expeditie hadden genomen. Meteen na de show gingen we naar de eetzaal voor ons laatste diner aan boord van MS Hondius.

Langzaam maar gestaag voer de Hondius de grootste fjord van Spitsbergen, de Isfjord, binnen en trok gracieus langs de kade zonder ook maar een stootje te geven. Helaas was de tijd gekomen om onze geweldige reis rond deze afgelegen Arctische archipel af te sluiten.

We hadden een fantastische week in de ijskoude wateren van de Noordpool en de dorre toendra van Spitsbergen, met een aantal geweldige ontmoetingen met wilde dieren, wandelingen, zodiac cruises langs de fjorden en rond de gletsjers en navigatie door het zee-ijs. Het belangrijkste is dat we nieuwe vrienden hebben gevonden met wie we onze toekomstige reizen en herinneringen kunnen delen. Eenmaal langs de kolensteiger van Longyearbyen liepen we de loopplank af, zwaaiden we gedag en omhelsden we het Expeditieteam, voordat we in de bussen stapten die ons naar onze hotels in Longyearbyen brachten.