HDS12-22, reisverslag, Noord-Spitsbergen - uiterste noorden

Ons Arctische avontuur begon onder een zonnige blauwe hemel, toen we op weg gingen naar het dok in de buurt van Longyearbyen waar MV Hondius, ons thuis voor de komende week, op ons wachtte.

Toen we aan boord stapten, werden we verwelkomd door de hotelafdeling en Karolina, de receptioniste, die ons de sleutels van onze kamers overhandigde. Terwijl we het schip aan het verkennen waren, gingen we natuurlijk naar de observatielounge waar koffie en thee op ons wachtten, maar waar we ook het beste uitzicht hadden op het omringende landschap. We verwachtten veel tijd door te brengen in deze ruimte, kijkend uit het raam, ervoor zorgend dat we geen wilde dieren zouden missen en kletsend met oude en nieuwe vrienden.

Bij het vertrek kregen we een warm welkom en een oriëntatie briefing van onze Hotel Manager Michael en Expedition Leader (EL) Sara. Ze gaven ons een overzicht van het leven aan boord en hoe we belangrijke informatie over onze dagelijkse schema's konden vinden. Daarna volgde onze eerste kennismaking met het Expeditieteam dat ons zal helpen om het meeste uit dit avontuur te halen met hun kennis van flora, fauna, ijs, geologie, geschiedenis en nog veel meer. Tot slot toonde Sara Plan A voor de reis - met dien verstande dat elke expeditie constant plannen B, C, D en meer vereist als de omstandigheden veranderen. Na deze introductie volgden we de verplichte veiligheidsbriefing.

Sara en tweede officier Sven legden de belangrijkste risico's uit en hoe ze te vermijden. Het Expeditieteam demonstreerde hoe de reddingsvesten en drijfpakken, die in onze hutten liggen opgeslagen, aangetrokken moeten worden in geval van nood. Toen het alarm voor de oefening afging, gingen we allemaal naar onze verzamelplaatsen, de observatielounge of het restaurant. Zodra iedereen was gearriveerd en had bevestigd dat we onze reddingsvesten correct droegen, werden we naar de reddingsboten geleid, net alsof we het schip verlieten. Sommigen maakten van de gelegenheid gebruik om de noodaccommodatie in de reddingsboten te bekijken. Het voelde goed om te weten wat te doen indien nodig. Het voelde nog beter om naar dek 4 te gaan voor ons eerste bezoek aan het restaurant om het heerlijke eten te proeven dat was bereid door chef-kok Gaurav en het kombuis team.

Aldus versterkt werden we naar de deuren van de schelpen geroepen om onze Muck Boots aan te trekken die in dansschoenen veranderden toen we met het Expeditieteam aan het rocken waren. Toen de dag ten einde liep werden er dolfijnen en walvissen gezien en uiteindelijk kwam de zon laag genoeg aan de hemel om dramatische "zonsondergang" of "zonsopgang" kleuren te geven - maar natuurlijk ging hij niet onder en kwam hij ook niet op, maar cirkelde hij alleen maar aan de hemel. Dit was onze eerste indruk van hoe moeilijk het zal zijn om naar bed te gaan. Slapen is nuttig, maar je mist altijd iets - zoals Expeditieleider Sara ons eraan herinnerde "slapen is valsspelen!".

We begonnen de dag met een sfeervolle mist boven Lillihookbreen. De kapitein en de officieren brachten het schip zo dicht mogelijk bij de gletsjer, maar sommige wateren zijn onontgonnen gebied dus ze wilden niet te ver gaan. De gletsjer was prachtig en de 6 km brede klifrand leek klein in vergelijking met zijn ware magnifieke omvang. Na een heerlijke lunch om ons op te warmen maakten we ons allemaal klaar voor een middag op de 14e Julibukta gletsjer. Fjortende Julibukta brengt hulde aan de Franse nationale feestdag. Het weer was licht vochtig, dus we pakten ons tot de oogballen in om ons voor te bereiden op het natte weer. Het Expeditieteam maakte een omtrek zodat we allemaal vrij tussen de gidsen door konden lopen. We liepen naar de gletsjer en zagen enkele prachtige kalvingen en vervolgens naar de hangende tuinen om broedende drieteenmeeuwen en papegaaiduikers te zien. Op de hellingen liepen twee Poolvossen rond en Rendieren voedden zich op de toendra. Na de landing werden we opgehaald in een zodiac voor een 40 minuten durende cruise naar de gletsjer, waar we omringd werden door bruisend ijs en ijsbergen. Het voelde surrealistisch. Zelfs met de koude wind vonden we deze middag geweldig omdat het voelde als een echte Arctische ervaring! Nadat we terug aan boord waren, volgde de cocktailavond met een inspirerende toespraak van de kapitein voor een veilige en avontuurlijke reis in Spitsbergen!

Vanochtend werden we wakker in het prachtige Liefdefjord. Onze ochtendbestemming was Texas Bar waar we verschillende wandelingen maakten. Lange wandelaars werden als eersten afgezet en genoten van een goed stretch- en hoogteverschil, terwijl anderen kozen voor middellange of kortere wandelingen. Eén ding waar alle wandelingen van genoten was de prachtige zonneschijn in combinatie met prachtige vergezichten over de fjord en richting Monacobreen, onze bestemming voor de middag. We namen ook een kijkje in de beruchte Texas Bar, een oude pelsjagershut die nu eigendom is van de Sysselmesteren. Dit was een van de hutten die de beroemde Noorse pelsjager Hilmar Nois eind jaren 1920 in het Woodfjord-gebied bouwde. De beroemdste hut is de hut bij Grahuken, die wordt geassocieerd met Christiana Ritter en het boek "Een vrouw in de poolnacht". Voordat we terugkeerden naar ons schip, waagden een paar avonturiers van onze groep een duik in de ijzige Noordelijke IJszee. In de namiddag verplaatsten we ons een beetje verder in de fjord naar de prachtige Monacobreen. Toen we allemaal comfortabel aan boord van de zodiacs waren, gingen we op weg naar het ijs. We genoten van het varen tussen de ijsbergen en het voelen van een poolbriesje dat vanaf de gletsjers waaide. Sommigen van ons zagen een baardrob en een Ivoormeeuw, echte bewoners van het noordpoolgebied. We werden getrakteerd op een ongelooflijke calving en zagen hoe een enorme ijsberg werd geboren. Onmiddellijk vlogen duizenden drieteenmeeuwen in de richting van de plaats waar de ijsberg was afgekalfd, op zoek naar voedsel. Met tegenzin brachten onze chauffeurs ons terug naar het schip, hoewel we graag langer waren gebleven omdat de omstandigheden zo fantastisch waren. Nadat onze expeditieleider Sara ons had bijgepraat over de plannen voor morgen en het team wat van hun uitgebreide kennis had gedeeld tijdens de recap, presenteerde hotelmanager Michael het verrassingsdiner van vandaag: een barbecue op het achterdek. Het team had geen betere locatie kunnen kiezen dan dit landschap omringd door gletsjers. Dankzij ons fantastische keukenteam genoten we van veel te veel heerlijk eten. Al snel verzamelden velen van ons zich op de dansvloer om de hele nacht door te dansen - wat een voorrecht om van zo'n geweldige dag op de hoge Noordpool te mogen genieten!

Om 7 uur 's ochtends werden we wakker met het nieuws waar we allemaal naar verlangden: er was een ijsbeer gesignaleerd! Of eigenlijk, twee ijsberen: een moeder en eerstejaars jong. Vanaf het schip was het een verre waarneming, waarvoor we de telescoop of op zijn minst een goede verrekijker nodig hadden. Omdat de beren net achter een kleine richel sliepen, had het geen zin om meteen in de Zodiacs te springen. Dus eerst ontbijten en dan, tijdens Sara's ijsberenlezing, hopen dat het jong zich zou vervelen door alleen maar rond te hangen en de moeder tot activiteit zou aanzetten. Wat gelukkig ook gebeurde, en wat nog beter was, de beren besloten een wandeling te maken naar het strand, met als reden de overblijfselen van een walrus. Nu was het tijd voor een Zodiac cruise, en wat een uitzicht kregen we! We naderden de beren tot zo'n 150 meter, wat ze helemaal niet stoorde en ons geweldige fotomomenten opleverde. Het weer speelde ook goed mee, met veel zon. Hoe geweldig deze observatie was, bleek ook uit het feit dat iedereen in de Zodiacs muisstil was, fantastisch gedaan allemaal. De lunch was zoals altijd heerlijk en na een korte rustpauze was het tijd voor deel twee van de dag: Alkefjellet. Hoewel de wind een beetje was aangetrokken, wilden we allemaal heel graag een Zodiac cruise maken langs deze prachtige vogelkliffen. De dolorietrotsen van Alkefjellet rijzen 150 meter recht uit zee op en zitten letterlijk vol zeevogels, voornamelijk Brünnich's Zeekoeten en Drieteenmeeuwen. De torenhoge kliffen alleen al rechtvaardigen een bezoek, maar volgepakt met vogels zijn ze echt een must voor elke reis naar Spitsbergen. En alsof dat nog niet goed genoeg was, zagen we drie poolvossen foerageren in de lagere regionen van de kliffen. De vossen speurden naar vogelresten en we zagen een van hen echt graven om voedsel voor de winter op te slaan. Een van de vossen was al bijna helemaal in zijn witte wintervacht, terwijl de anderen gevlekt waren, met nog een flink stuk van hun bruine zomervacht over. Ondertussen was de wind aangetrokken, wat zorgde voor een avontuurlijke en nogal natte (maar natuurlijk veilige) rit terug naar de Hondius. Al met al een uitstekende Arctische expeditiedag!

Vandaag werden we wakker in de wildernis van Seven Islands, de meest noordelijke eilanden van Spitsbergen. Vanaf hier is het 550 mijl naar de Noordpool en het staat vaak bekend als een plek met zeer zwaar weer. Vandaag voldeed niet aan die verwachtingen, het was -1 C en het sneeuwde bovenop de bergen die samen de Zeven Eilanden vormen. Elk van deze eilanden is vernoemd naar een beroemde ontdekkingsreiziger. Na het ontbijt keken we toe hoe het Expeditieteam Parroya verkende, het eiland waar we zouden landen. Om 9 uur 's ochtends maakten we ons allemaal klaar voor de zodiac met warme kleding en waterdichte kleding, en eenmaal geland op het strand begonnen we het strand te ontdoen van alle grote en kleine materialen die we konden vinden voor het Clean Up Sara project in Spitsbergen. De gidsen maakten een perimeter voor ons om tussen te blijven zodat ze ons in een klein gebied konden houden voor het geval er een beer gedag kwam zeggen! Veel Arctische jagers vlogen over en joegen op drieteenmeeuwen voor hun voedsel. Op het strand lag verrassend veel plastic, we hebben allemaal zoveel mogelijk plastic verzameld 'om ons steentje bij te dragen' aan het milieu. Omdat dit een gesplitste landing was, luisterde de helft van ons naar Laura's inspirerende en leerzame lezing over duurzaamheid terwijl de andere helft van ons aan land was. Tegen 1200 waren we allemaal terug op Hondius en gingen we meteen naar de koffieautomaat om op te warmen van de kille, maar prachtige ochtend. Vanmiddag waren we allemaal erg opgewonden over het vooruitzicht van Walrussen! Er waren er al een paar gespot in het water, uitstekend nieuws! Met 10 van ons in elke zodiac namen onze geweldige gidsen ons mee naar een groep Walrussen die verbazingwekkend genoeg pups in de groep hadden, een zeldzaam gezicht in Spitsbergen. We keken toe hoe ze ons nieuwsgierig in de gaten hielden vanaf het water en vanaf het land rustten en gromden de grote bruine worsten onder elkaar. De recap werd gevolgd door nog een heerlijk diner van de chefs en kort daarna een drankje aan de bar met de twee beste barpersoneel, John en Rolando!

IJsdag! We bereikten 81° 47 vroeg in de ochtend op zoek naar een avontuur door het pakijs, op zoek naar wilde dieren. We waren allemaal erg blij verrast toen we van onze expeditieleider hoorden dat we voor het ontbijt al een Ijsbeer hadden gevonden! Dit was een verbazingwekkend en veelbelovend begin van onze dag op het pakijs. Iedereen verzamelde zich snel daarna op de buitendekken, kijkend naar onze 12 uur positie (recht voor het schip) om de ijsbeer te vinden. We kwamen langzaam dichterbij en hoe dichterbij we kwamen, hoe meer we merkten dat de beer geïnteresseerd was in de geuren die van ons schip afkwamen. Ze kwam heel dicht bij onze boeg en snuffelde rond om te zien of er hier iets interessants was. Ze bewoog zich met extreem gemak over het ijs en sprong hier en daar van ijsschots naar ijsschots, wat ons een geweldige show opleverde en een kans om prachtige foto's te maken. Ze bleef dicht langs de bakboordzijde van het schip lopen, langs stilstaand water waar ze een prachtige weerspiegeling in het water creëerde. Dit zou zeker het hoogtepunt van de dag worden en niets kon deze dag nog mooier maken. We gingen verder met het dagelijkse programma, terwijl we genoten van een laat ontbijt. Onze eerste lezing van de dag werd om 11:00 uur gegeven door Laura M over het onderwerp zee-ijs. We waren blij om binnen te zijn na een paar uur buiten in de kille poollucht, dus ze had een volle zaal met veel luisterende oren. Na ongeveer 30 minuten onderbrak Sara de lezing echter om ons te laten weten dat er nog een ijsbeer was gevonden. Iedereen haastte zich natuurlijk om de beer te zien. Deze beer was iets minder geïnteresseerd in ons. De beer kon ons ruiken en zag ons dichterbij komen, maar hij vond onze aanwezigheid niet zo erg. Slapen en rusten leken duidelijk belangrijker en nadat hij een comfortabel plekje bovenop een ijsberg had gevonden, snoozde de beer verder. Het is absoluut ongelooflijk om een gezonde beer in zijn natuurlijke omgeving zo ontspannen en ongestoord te zien dat we hem kunnen zien slapen terwijl hij in de buurt is. We bleven de beer nog een tijdje observeren, maar lieten hem uiteindelijk alleen. De meeste mensen gingen daarna terug naar de observatielounge om te genieten van het einde van Laura's lezing. De tweede lezing werd gegeven door Marcel over de verkenning van de Noordpool. Een race waarvan de winnaar een tijd lang onbekend was, nadat duidelijk was geworden dat de Amerikaan Fredrick Cook niet kon bewijzen dat hij in 1908 de Noordpool had bereikt door het ontbreken van zijn zeemanslogboek. De Brit Wally Herbert haalde de Noordpool echter vele jaren later in 1969 en werd de eerste man die voet zette op de top van de wereld. Na de lezing van Marcel werd er nog een aankondiging gedaan - en we konden het bijna niet geloven - maar ja, er was weer een beer gespot! Dit keer was het een mannetjesbeer die in het begin weinig interesse in ons toonde en bleef slapen op zijn ijzige troon. Na een tijdje stond hij echter op en baande hij zich een weg naar het schip. Langzaam probeerde hij uit te vinden wat we waren, en hij stak zijn neus op om de lucht op te snuiven, ongetwijfeld om de heerlijke geuren uit onze keukenopeningen te ruiken. Op een gegeven moment draaide hij zich om en ging terug naar zijn troon, waar hij weer ging liggen om zijn lichaam te laten rusten en zijn energie te sparen voor toekomstige jachtpartijen. Niet veel later gingen we verder zuidwaarts naar de rand van het pakijs en lieten hem achter in zijn sluimer. Eenmaal aangekomen bij de rand van het pakijs, had de hotelafdeling een leuke verrassing. Ze organiseerden een buitenbar op de boeg van het schip. Hier serveerden ze warme chocolademelk met slagroom en, als je je een echte piraat voelde, kon je er een shot rum krijgen om je op te warmen in het koude poolweer. De derde lezing werd gegeven door Koen, die een presentatie had voorbereid over de evolutie van walvissen. Veel mensen waren verrast om te horen dat walvissen zo'n 50 miljoen jaar geleden zijn ontstaan uit een landdier. Na een heerlijk diner werden we uitgenodigd voor de laatste lezing van de dag, gegeven door Meike, over Arctische kunst. Dit was zeker een inspirerend einde van een onvergetelijke dag.

We werden wakker met een bewolkte hemel maar milde temperaturen. Terwijl we aan het ontbijten waren, werd het expeditieteam in de zodiacs al door de golven bespat. De ochtendactiviteit was een gesplitste landing en zodiac cruise. De cruise ging naar Virgohamna om de overblijfselen van 2 pogingen om naar de Noordpool te vliegen te bekijken. In 1897 gingen Salomon August Andrée en 2 metgezellen verloren toen hun waterstofballon verdween en pas in 1930 werd teruggevonden. Begin 1900 maakte de Amerikaan Walter Wellman 3 lanceringen met zijn luchtschip. Ze mislukten allemaal kort na het opstijgen. Wellman gaf het op, maar hij leefde tenminste. Onderweg zagen we Gewone Zeehonden in hun typische "banaanvormige" houding op de rotsen en zwemmend, en zelf werden we nauwlettend in de gaten gehouden door zwevende Noordse Sternen die ervoor zorgden dat we geen bedreiging vormden voor hun nesten. De landing zelf was opgesplitst in twee activiteiten. We wandelden naar de ruïnes van Smeerenburg, wat Blubberstad betekent. In 1630 woonden ongeveer 200 mensen van zeven Nederlandse walvisvaartbedrijven op dit kleine stukje land om te werken in deze lucratieve, maar o zo gevaarlijke, industrie. We zagen de resten van blubberovens en walvisbotten op het strand en bezochten ook de overblijfselen van graven uit de tijd van de walvisvaart. Aan de andere kant van de landingsplaats brachten we tijd door met het bewonderen van walrussen die in het water aan het spelen en jagen waren. Deze reusachtige beesten waren verrassend actief voor zo'n groot zoogdier dat meestal graag op het strand slaapt. We zouden er de hele ochtend hebben doorgebracht, maar het Expeditieteam dwong ons terug te gaan voor de lunch. Terwijl de walrussen waarschijnlijk de "geurige" sterren van de show waren, waren er veel andere dieren te vinden, waaronder veel goed gecamoufleerde Drieteenstrandlopers en Paarse Strandlopers langs de kustlijn, terwijl zo nu en dan een grote zwerm Noordse Sternen de lucht in vloog. De Noordse Sternen vermaakten ons ook met hun zweefvlucht boven de zee, terwijl ze wachtten op de perfecte gelegenheid om naar beneden te duiken om een vis te vangen. De avond begon toen kapitein Toni ons uitnodigde om te proosten op het succes van deze expeditie tijdens de Cocktailparty van de kapitein. De hoofdpresentatie was de prachtige diavoorstelling die Georgina voor ons had gemaakt. Terwijl we van ons diner genoten, werden er veel walvissen gezien uit de ramen van de eetzaal, wat voor veel opwinding zorgde! Gewone Vinvissen en Dwergvinvissen waren te zien terwijl ze door het water gleden, terwijl velen van ons dit gedenkwaardige diner afsloten met aardbeienmilkshakes en verse chocoladedonuts.

Sommigen van ons hadden een voorsprong, maar slechts 7 dagen geleden kwamen we allemaal samen. We ontmoetten elkaar, stelden onszelf voor, leerden samen, deelden geweldige ervaringen en deelden vervolgens de verhalen en foto's van die ervaringen. We waren al snel vrienden. We zullen altijd vrienden blijven, ook al zijn we binnenkort verre vrienden. Dus binnenkort gaan we uit elkaar. Hoe kunnen we onze andere vrienden thuis laten begrijpen hoe het was om op deze expeditie te zijn? We kunnen ze vertellen over het pakijs, we kunnen ze vertellen over walrussen op een wit zandstrand, we kunnen ze vertellen over dagen van 24 uur, we kunnen ze vertellen over het cruisen op de gletsjer, en de wandeltochten, en de zeehonden op het ijs, en de beren op het strand - maar ze kunnen nooit echt weten wat wij weten. Onze glimlachen kunnen hen helpen begrijpen, maar alleen onze Hondiusvrienden kunnen echt weten wat wij weten - dat dit een prachtig, wonderbaarlijk, magisch avontuur was. Dus wensten we elkaar vaarwel, wetende dat we misschien verder gaan naar het volgende hoofdstuk van ons leven, maar dat we dit hoofdstuk nooit zullen vergeten. Dank jullie allemaal voor jullie reis met ons, voor jullie enthousiasme, steun en goed gezelschap. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn! Totale afstand afgelegd op onze reis: 1,004 nm Noordelijkste positie: 80°52.2N Namens Oceanwide Expeditions, Kapitein Toni Salo, Expeditieleider Sara Jenner, Hotel Manager Michael Frauendorfer en de gehele bemanning en staf van M/V Hondius, was het een genoegen om met jullie te reizen.