OTL03-18, reisverslag, Noord-Spitsbergen - Ijsbeer Special

Noordwaarts ho! We kwamen aan bij de pier in Longyearbyen waar Ortelius, ons huis voor de komende week, al op ons wachtte - net als de leden van het Expeditieteam die ons verwelkomden. Rond 16.00 uur begon het inschepen en we werden al snel ingecheckt door onze hotelmanager Sebastian en zijn assistente Lilian. Onze bagage had zijn weg naar onze hutten al gevonden, dus we hadden wat vrije tijd om uit te pakken, ons te installeren en onze mede-avonturiers te ontmoeten. Kort daarna verzamelden we in de collegezaal om officieel verwelkomd te worden door de hotelmanager en om de verplichte veiligheidsbriefing bij te wonen, gevolgd door een veiligheidsoefening. Met onze grote oranje reddingsvesten aan verzamelden we ons in de Bar en gingen we naar het bovendek voor een kijkje in de reddingsboten. Ondertussen had de Ortelius de pier verlaten en waren we op weg uit Adventfjorden naar Isfjorden. Voor het diner maakten we kennis met kapitein Mika Appel en de leden van het Expeditieteam en hieven we het glas voor een toost op de reis. Hongerig na een lange dag reizen, stroomden we naar de eetzaal - de eerste van vele heerlijke maaltijden wachtte op ons!

Na een goede nachtrust bevonden we ons aan het einde van onze noordelijke etappe van de "Spitse Bergen", de naam die de Nederlandse ontdekkingsreiziger Willem Barentsz aan dit land gaf. S Ochtends kregen we de verplichte veiligheidsbriefing over hoe te gedragen in het noordpoolgebied en over Ijsberen, samen met instructies over het reizen en landen met onze stevige Zodiacs. We draaiden oostwaarts en vervolgens zuidwaarts de Woodfjord in en bereikten de Liefdefjord. De zodiacs werden te water gelaten en we vertrokken voor een zodiac-cruise rond Andøyane, de "Eendeneilanden". We vonden Eidereenden en een paar IJseenden, we zagen Koningseideren en Skua's en een zeehond liet zich kort zien. Nadat we terug waren bij Ortelius, voeren we de Liefdefjord in naar de prachtige Monaco-gletsjer. Schitterend zonlicht, ijs in de fjord en het uitzicht zorgden voor een prachtige avond.

S Nachts zeilden we naar Hinlopenstretet, het water tussen Spitsbergen (het hoofdeiland) en Nordaustlandet. Kort na het ontbijt passeerden we Alkefjellet, een beroemde vogelklif die bestaat uit een karakteristieke zwartachtige vulkanische Dolerietintrusie binnen felgekleurde mariene lagen. In de buurt werden groepen Kleine Alken, Brunnich's en Zeekoeten waargenomen. We vervolgden onze tocht zuidwaarts in de zon en met goed zicht. Op de meeste plaatsen was de ijsbedekking nogal dun, geen geschikte habitat voor Ijsbeeren. Desondanks hielden de expeditiestaf en velen van ons het gebied continu in de gaten met behulp van verrekijkers, telescopen en telelenzen. Voor degenen die een pauze nodig hadden van het zoeken naar de beer, was Bills lezing over walvisvangst en zeehondenjacht in het noordpoolgebied een welkome afwisseling van het onderwerp net voor de lunch. In de namiddag begon het te sneeuwen en werd het zicht ongelooflijk snel minder. Sandra gaf een interessante lezing en gaf ons ideeën en suggesties over hoe we onze fotografie zouden kunnen verbeteren. s Avonds besloten expeditieleider Rinie en kapitein Mika om op het snelle ijs van Bjørnsund in de buurt van Wilhelmøya te blijven. Kort nadat de Ortelius in het ijs was 'geparkeerd', bleek dit een uitstekende beslissing te zijn: Een moeder en twee jongen werden op ongeveer 7 km afstand van het schip gezien. Iedereen was opgewonden - ondanks de kille wind renden we naar de buitendekken om de beren te zien. Ze kwamen een tijdje dichterbij (maar nog steeds ver weg) en liepen toen langzaam weg van het schip, verdwijnend in sneeuwvlagen en mist.

S Ochtends waren de moeder Ijsbeer en haar twee jongen verdwenen. Het zicht was typisch polair geworden, d.w.z. heel slecht. We draaiden naar het oosten en gingen weer richting het ijs. Om tien uur gaf Aad een lezing over het huidige Spitsbergen. Net na de lezing, een voorbeeld van uitstekende timing, verscheen er een Walrus op een ijsschots, vergezeld door een Ivoormeeuw. Ortelius naderde beiden heel langzaam en voorzichtig zodat we uitstekende foto's konden maken. Na een tijdje verscheen er nog een Walrus aan bakboord die een blik wierp op het schip van tussen de ijsschotsen, maar hij verdween even snel als hij gekomen was. Dichtbij en in het ijs blijven leverde geen ijsberen op, hoewel we wel verse sporen van Ijsberen op de ijsschotsen zagen. De Ortelius keerde om en zeilde de Hinlopenstretet op in noordoostelijke richting langs het eilandje Franzøya richting Wahlenbergfjorden waar we zouden overnachten.

Toen we wakker werden, bevonden we ons bij Alkefjellet. Om 09.15 uur had de eerste groep Ortelius verlaten. Wat hielden we van de geur van ammoniak in de ochtend! De zodiacs voeren langzaam langs de rotsen die bewoond worden door naar schatting zestigduizend broedparen Brunnich's Zeekoeten. Poolvossen werden gezien, Brandgansen, Kittywakes, Zwarte Zeekoeten, terwijl Grote Burgemeesteren zich tegoed deden aan de karkassen van dode vogels. Tegen 12.15 waren we allemaal teruggekeerd naar Ortelius. In de namiddag waren we terug in Wahlenbergfjorden waar we twee Ijsberen zagen. Uit het samenspel tussen de twee bleek dat ze elkaar het hof probeerden te maken en te verleiden, waarbij het vrouwtje iets minder actief was dan het mannetje en soms zelfs probeerde het mannetje weg te jagen - wat zag het er allemaal menselijk uit! Het was een gebeurtenis die zelden door een expeditie werd gezien. In de loop van de middag kwamen de beren wat dichter bij het schip, maar de ''ontknoping'' van dit jongen-ontmoet-meisjesspel mochten we niet meemaken: omdat het wel een week kan duren, moesten we helaas vertrekken. Rond vier uur diende zich weer een Ijsbeer aan, maar weer op afstand. Tijdens de recap gaf Rinie ons meer details over het voortplantingsproces van Ijsberen. Na het diner baanden we ons langzaam een weg uit het ijs richting onze bestemming voor de volgende dag: de noordwesthoek van Spitsbergen.

S Ochtends lagen we voor anker bij Alicehamna in Raudfjorden. Helaas moest een geplande sneeuwschoenwandeling worden geannuleerd omdat mist en sneeuw het zicht zodanig hadden verminderd dat we in de uiterst gevaarlijke situatie terecht zouden komen dat we Ijsberen niet op tijd zouden kunnen zien: in het noordpoolgebied regeert de natuur! In de middag maakten we een landing bij Amsterdamøya - een historische plek voor Nederlanders omdat het van ongeveer 1614 tot 1645 het belangrijkste walvisstation was voor de Nederlandse zogenaamde Kamers, bedrijven uit een aantal steden die investeerden in walvisvaarders. De overblijfselen van de blubberovens zijn nog steeds te zien: de zwarte resten van de walvisolie, gemengd met zand, ''spekbeton'' genoemd. Sommige ovens staan vrij dicht bij de kust en lopen het risico om door de zee te worden weggespoeld. Er werden twee groepen gemaakt, de 'strandkruipers' en de wandelaars. De strandkruipers hoorden over de geschiedenis van Amsterdamøya, de wandelaars observeerden verschillende soorten wild en strekten hun benen terwijl ze langs de kustlijn liepen. Bij terugkomst op Ortelius hoorden we dat er een BBQ was georganiseerd op ons helikopterdek - tegen de achtergrond van het majestueuze landschap van besneeuwde bergen in een baai vlakbij het walvisstation genoten we van de goede bbq'ing door ons kombuispersoneel.

In perfect kalme omstandigheden zeilden we Forlandsundet binnen tussen Prins Karls Forland en het hoofdeiland Spitsbergen. Na het ontbijt landden we in Tordenskjoldbukta, een baai in de beschutting van rotsen waar Glaucusmeeuwen en Brandgansen werden gezien. We splitsten ons op in drie groepen, en de wandelaars gingen als eerste op pad met Bill en Szymon, die een flink stuk terrein aflegden over de bemoste toendra en op kleine bergkammen vanwaar je geweldige uitzichten had. De 'medium-walk' groep met Christophe, Mick, Benjamin en Aad slaagde erin om redelijk dicht bij een aantal rendieren te komen, waaronder een kalf van slechts een paar dagen oud - een heel bijzondere ervaring! De 'Leisurelies' verkenden samen met Sandra de omgeving van de landingsplaats waar ze de eerste paarse Saxifrage van het seizoen vonden, rendiergeweien, een selectie van Lichen, hadden geweldige uitzichten over de kustlijn en kostbare minuten van Arctische stilte - om des te beter het gezang van de Sneeuwgors te kunnen horen. Toen iedereen weer aan boord was, voer Ortelius naar de andere kant van Forlandsundet, naar een plaats genaamd Poolepynten. Deze zandige landtong is een favoriete paaiplaats voor Walrussen, en deze keer hadden we geluk: de dieren waren thuis, vredig rustend in het zand en deels op elkaar. We splitsten ons op in twee groepen waarvan de ene een wandeling maakte terwijl de andere de enorme bruine worsten op het strand naderde. Ze deden niet veel behalve zichzelf krabben, af en toe boeren en ruiken, wat heel typerend is voor Walrussen - en zoals we zagen, zijn ze heel goed in wat ze doen. Na een geweldige tijd bij Poolepynten zetten we koers naar Longyearbyen. Natuurlijk moesten we op een gegeven moment ook de min of meer aangename taken uitvoeren, zoals het vereffenen van onze scheepsrekeningen en het inleveren van de vertrouwde rubberlaarzen en Zodiac reddingsvesten. Om 19.00 uur verzamelden we ons in de bar voor een toast op de geslaagde reis. Kort daarna stroomden we naar de Dining Room voor ons laatste diner aan boord, terwijl we minstens een half oog in het zeil hielden voor walvissen en papegaaiduikers.

Veel te snel kwam er een einde aan onze Arctic - en wat een bijzondere week was het geweest! Rond middernacht kwam de Ortelius aan bij de pier in Longyearbyen, en de passagiers die vertrokken met de vroege ochtendvlucht gingen van boord. Alle anderen genoten van een rustige nacht in hun hutten. Toen Rinie ons 's ochtends voor de laatste keer wekte, zetten we zoals gevraagd onze grote bagage in de gangen, zodat de bemanning het voor ons van boord kon halen. Na het laatste ontbijt aan boord was het tijd om afscheid te nemen. Afscheid van ons schip en haar bemanning en personeel, afscheid van onze nieuwe vrienden. Er werden afspraken gemaakt om contact te houden en er werd afscheid genomen. We konden terugkijken op een indrukwekkende reis en we hadden allemaal veel herinneringen aan wilde dieren en spectaculaire landschappen tijdens onze dagen op het ijs, onze Zodiac-cruises en onze landingen aan land. Uiteindelijk leverden we de sleutels van onze hutten in, haalden we onze bagage op van de pier en gingen we op weg naar de stad of naar het vliegveld voor onze verdere reizen. Mogen we elkaar ooit ergens weerzien! We danken jullie allemaal voor jullie komst op dit Arctische avontuur, voor jullie geweldige gezelschap, goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn! Totale afstand gevaren: 850 zeemijl Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Mika Appel, expeditieleider Rinie van Meurs, hotelmanager Sebastian Duma en alle bemanningsleden en medewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen.