PLA05-19, reisverslag, Noord-Spitsbergen, Op zoek naar Ijsbeer & pakijs

Het was een prachtige zonnige dag in Longyearbyen toen we op weg gingen naar de haven. Het kleine blauwe schip Plancius lag al op ons te wachten bij de pier. We keken toe hoe de bagage aan boord werd gehesen en toen was het tijd om voor de eerste keer de loopplank op te lopen. Hotelmanager Zsuszsanna verwelkomde ons en de vriendelijke Filippijnse bemanning bracht ons naar onze hutten. We hadden wat tijd om het schip te verkennen voordat we allemaal in de lounge verzamelden voor een introductie over het schip door Zsuszanna en een veiligheidsbriefing door eerste officier Miia. Daarna werden de trossen losgegooid en vertrokken we, ons avontuur was begonnen. De kleurrijke huizen van Longyearbyen werden kleiner en we zeilden de Isfjord in. Het volgende programmapunt was het praktische gedeelte van de reddingsbootoefening. Uitgerust met warme kleren en onze fel oranje reddingsvesten verzamelden we ons eerst in de lounge en gingen daarna het dek op om de reddingsboten te inspecteren. Laten we hopen dat we ze nooit meer van binnen hoeven te zien. Na de oefening stond ons een traktatie te wachten: De Cocktail van de Kapitein. We ontmoetten onze kapitein Ernesto Barria en proostten met hem en het expeditieteam op een succesvolle en veilige reis. We hadden tijd om van de natuur rondom het schip te genieten voordat we naar beneden gingen voor het diner waar we genoten van het driegangenmenu geserveerd door chef-kok Khabir. Na het diner moesten we nog één ding afvinken: we kregen rubberen laarzen die ons op onze avonturen zouden vergezellen en ons droog en warm zouden houden. Laat in de avond verleidde de middernachtzon velen op de buitendekken. De zon zou de komende 7 dagen niet ondergaan. Met prachtig licht en prachtige bergen was het moeilijk om de weg naar bed te vinden.

Vanochtend zijn we geland in Ny-London op Blomstrandhalvøya, het mijnkamp van de Northern Exploration Company onder leiding van Ernest Mansfield. In het begin van de 20e eeuw werd hier een marmermijnexploitatie gestart, maar de dromen over een gemakkelijk fortuin vielen in duigen, net als het marmer tijdens het transport terug naar het Verenigd Koninkrijk. Er werd ons uitgelegd dat een typische Arctische conditie, bekend als permafrost, verantwoordelijk was voor de slechte kwaliteit van het marmer. We konden nog steeds de overblijfselen van het mijnkamp zien. Na een wandeling door het kamp werden we in vier wandelgroepen verdeeld. We konden allemaal de prachtige omgeving van Ny-London zien met veel wilde dieren die gespot konden worden zoals rendieren, Brandgans en Paarse Strandlopers. Na een lonende lunch voeren we verder naar de 14e Julibukta waar we een gesplitste landing en zodiac cruise hadden langs de Bird-cliff en de 14e Juli gletsjer. Onder het toeziend oog van onze expeditiestaf konden we binnen een perimeter vrij rondlopen. Onder de vogelklif, die voornamelijk bezet werd door drieteenmeeuwen, zagen we een Poolvos die verschillende keren opdook. Al cruisend langs de 14e Juli gletsjer konden we bijna de helderblauwe stukken gletsjerijs aanraken die van de gletsjer waren afgekalfd. Langs de vogelklif zagen sommigen van ons papegaaiduikers en zelfs een Ivoormeeuw. Na een lonende dag in de buitenlucht, onder echte Arctische omstandigheden, hadden we een recapitulatie waar Ali de plannen voor morgen uitlegde en Vide vertelde over de rendieren die in Spitsbergen Rendieren leven. Na een groot deel van de dag buiten te hebben doorgebracht, was het diner zeer welkom.

Vroeg in de ochtend op 5 juni 2019 begonnen we binnen te varen door de randen van het pakijs, ten noordwesten van Spitsbergen. Onder een laag wolkendek en in lichte sneeuw bleven we met goede hoop noordwaarts gaan in de richting van dichter zee-ijs. De vroege vogels begonnen al met het spotten van zeevogels en zeehonden nog voordat Ali om 07.30 uur wakker werd en vertelde dat we een Baardrob op een ijsschots vlak bij ons hadden. Terwijl een aantal gasten van dichtbij toekeek, werden we enorm verrast door een Dwergvinvis die de show en alle aandacht stal. Toen de walvis zo'n tien keer vanuit verschillende hoeken boven water was gekomen, besloot hij zijn eigen gang te gaan en wij deden hetzelfde. Naarmate de dag vorderde, navigeerden we door dichter drijfijs en werden er veel dieren gezien. Ivoormeeuwen, Ringelrobben, baardrobben en diverse zeekoeten werden in vele richtingen gespot, maar één ding bleef. Zowel de gasten als het expeditie personeel werden een beetje ongeduldig omdat de ijsberen deze dag afwezig en ongrijpbaar bleken te zijn. Het besneeuwde weer en het slechte zicht maakten het er niet makkelijker op en na de lunch werd besloten dat we binnenshuis wat voorlichting zouden geven en een paar verschillende lezingen over Spitsbergen zouden houden. Ongeveer 2 minuten nadat iedereen zijn koffie had gehaald en zijn favoriete stoel in de lounge had gevonden, kwam de mededeling van de brug. Een Ijsbeer was in zicht op een ijsschots bij ons op 1 uur. Eindelijk! Een paar minuten later rinkelden de bellen opnieuw toen er een tweede beer aan kwam wandelen, dichter bij het schip. Na een observatie van 30 minuten sloot het ijs zich om ons heen en de sneeuwbuien maakten het moeilijk om iets te zien, maar onze kapitein en zijn brugbemanning navigeerden de Plancius slim om de ijsschotsen heen en brachten ons op een korte maar comfortabele afstand van beide beren en we keken vol ontzag toe hoe een van hen 500 meter zwom en vervolgens wegliep over het pakijs, onverschillig voor onze aanwezigheid. Weer een dag op kantoor in het hoge noordpoolgebied!

Na een goede nachtrust en zoete dromen over onze eerste ijsbeerontmoetingen op het pakijs gisteren werden we weer wakker in het ijs. Na het ontbijt gingen we weer naar buiten om ijsberen te zoeken. Het sneeuwde een beetje en we ontdekten een jonge Ringelrob op het ijs. Tijdens de ochtend gaf Katja een gedetailleerde presentatie over ijsberen en Silke gaf hetzelfde in het Duits, terwijl het expeditiepersoneel en de bemanningsleden op de brug bleven scouten naar wilde dieren in het ijs. Na een fantastisch lunchbuffet voeren we verder naar het oosten, maar we werden geblokkeerd door het ijs. We voeren terug naar het zuidwesten en zetten koers naar de noordelijke eilanden van Spitsbergen. Ondertussen gaf Vide zijn presentatie over het leven in Longyearbyen in het Engels en Fridrik een soortgelijke presentatie over zijn tijd in Longyearbyen in het Duits. Net voordat we uit het ijs kwamen, hadden we onze derde ontmoeting met een Ijsbeer. Fridrik zag de beer, die nog vrij ver weg was, maar de meesten van ons konden hem goed zien door de verrekijker. Nadat we de beer een tijdje hadden bekeken, verdween hij achter een groot stuk ijs om waarschijnlijk een dutje te doen en konden we hem niet meer zien. Tijdens de recap vertelde Ali over de activiteiten van vandaag en de plannen voor de volgende dag, vertelde Tom over Petrus Plancius en vertelde Claudio over de Noordpoolexpedities van Amundsen en Nobile. Na de recap hadden we een verfrissende BBQ.

We kwamen aan in Lilliehöökfjorden, dicht bij onze landingsplaats van 's ochtends in Signehamna. Toen we de gordijnen dicht deden en door de patrijspoorten keken, staarde de Noordpool terug met mist en lichte sneeuw in de lucht. Dit weerhield ons echter niet en zoals dat gaat met Arctica, moeten we het weer gewoon nemen zoals het is. De omstandigheden in Signehamna vroegen om sneeuwschoenen en we gingen allemaal op pad voor een wandeling, op zoek naar iets te zien in het zwart-witte landschap. Gelukkig zagen we een handvol rendieren die op de zomer wachtten en een paar zeehonden die zich ontspanden op een stuk snel ijs, waarschijnlijk Baardrobben. Onderweg vingen we ook een kleine glimp op van de overblijfselen van twee Duitse weerstations uit de Tweede Wereldoorlog. Ze stonden iets landinwaarts, uit het zicht van de fjord, om belangrijke weergegevens van het noordpoolgebied door te geven. In de namiddag gingen we dieper de Lilliehöökfjorden in en zodiacs werden in het water gedropt zodat we een zodiac cruise konden maken voor de majestueuze Lilliehöök gletsjer. Het was nog mistig en het sneeuwde en toen we een paar honderd meter van de gletsjer aankwamen, was deze nog nauwelijks zichtbaar. Na verloop van tijd werden de grote ijsmuren echter steeds duidelijker en beter zichtbaar. We zagen de sterke blauwe tinten die zo vaak worden geassocieerd met gletsjers en ijsbergen die in het water drijven. Op een stuk ijs besloot een baardrob een middagdutje te doen. We voeren langs de 10 km lange ijsmuur, bewonderden het en genoten van de omgeving die zich begon te openbaren toen de mist optrok. Na een ietwat kille tocht was het tijd om terug te gaan naar het schip en als we de loopplank opgaan, worden we begroet met warme chocolademelk om de kou weg te nemen. S Avonds genieten we ook van een van de voordelen van het reizen dicht bij de gletsjer, want de gidsen brachten een stuk gletsjerijs aan boord. Dit zorgde voor extra speciale drankjes met een 1000 jaar oud stuk ijs in het glas.

Onze ochtend begon met het geluid van Ali's stem, die ons zachtjes wekte om 07:15 uur. Na een bezoek aan het ontbijtbuffet begon ons avontuur aan wal. We verzamelden ons snel bij de loopplank en stapten in de Zodiac boten. Aan wal vertrokken we, afhankelijk van de groep waar we ons bij hadden aangesloten, in verschillende richtingen over de toendra, onderweg op zoek naar uitzichten, wilde dieren en geschiedenis. Het landschap was bezaaid met af en toe een vogel en onder onze voeten bloeide Purple saxifrage. Na meer dan 3 uur waren we terug beneden bij het landingsstrand waar het tij zich enigszins had teruggetrokken, maar met veel spierkracht van het personeel werden de boten vlotgetrokken en namen we onze Zodiacs om terug naar het schip te gaan... de lunch riep ons! In de namiddag landden we in Poolepynten. We brachten een paar uur door met wandelen langs de kustlijn en het bekijken van de grote kolonie Walrussen in het gebied. De groep werd weer verdeeld in 2 kleine groepen... Duitstaligen en de andere Engelstaligen om zo goed mogelijk van elk verhaal te kunnen genieten. Aan het einde van de avond gingen we naar de lounge om nog een recapitulatie bij te wonen en verschillende korte lezingen te volgen die door de gidsen aan boord werden gegeven over walrussen en vossen in Spitsbergen. Aan het einde van de lezingen was het tijd om te gaan genieten en proeven van het goede diner bereid door de chef-kok aan boord. Het diner werd echter onderbroken door een oproep vanaf de brug en we hadden een spectaculaire ontmoeting met enkele Blauwe Vinvissen. Na wat foto's vanaf de brug was het tijd om terug te gaan naar de eetzaal om van het eten te genieten en afscheid te nemen van deze prachtige dag!

Zondagochtend. Het was onze laatste dag op de expeditie en we gingen allemaal slapen met onze hoofden vol indrukken van Blauwe Vinvissen en Walrussen. Sommigen van ons werden al om 05.00 uur wakker door de heerlijke zonneschijn door onze ramen, en we stonden al op het dek toen Ali het vroegste weksignaal van de week gaf. Hoe vroeg het ook was, het bracht mooie woorden van fantastisch weer en grote aantallen Beluga's dicht bij het schip. Terwijl de meesten van ons aan dek gingen om de walvissen te zien, ontdekten we ook een Ijsbeer op de ijsrand, ongeveer anderhalve kilometer van het schip. Toen de beer in het water sprong, vreesden sommigen van ons dat hij weg zou zwemmen. Gelukkig bleek dat we het mis hadden, want de beer voerde een 2 uur durende show op langs de ijsrand terwijl hij in en uit het water sprong om te proberen een van de 70 of meer Beluga's te vangen - een bijna onmogelijke prestatie voor een beer. Door deze voorstelling vergaten we bijna het magische landschap en de machtige Nordenskiöld-gletsjer die als achtergrond diende. Wat een ochtend! Toen onze beer over het ijs afdwaalde, zeilden we naar de baai Petuniabukta en zagen vele Beluga's en talloze zeehonden dicht bij ons zwemmen. We kwamen zelfs een slaperige Baardrob tegen op een ijsschots. Bij het binnenvaren van de Petuniabaai kondigde Ali aan dat er weer een Ijsbeer was gezien, deze keer verder het ijs op. We keken een half uur naar hem in onze verrekijker, en op hetzelfde moment zagen we zowel Ringelrobben als een Ivoormeeuw op het ijs. Vanaf hier zeilden we verder, langs het Russische spookstadje Pyramiden, naar onze middaglanding in Skansbukta. We kwamen aan in de zon en sommige van de wildere passagiers besloten zelfs een "Polar Plunge" te nemen! De rest van de avond brachten we door met een boottocht door de majestueuze noordelijke delen van de Isfjorden. We genoten van Captain's Cocktails met onze kapitein Andrei Zybin en proostten op onze reis voordat we naar een prachtige diavoorstelling keken die was samengesteld door Daniel. Het was prachtig om de laatste 7 dagen in 13 minuten te zien en het liet ons inzien wat een ongelooflijke reis we hadden gemaakt. Laat in de avond voeren we zuidwaarts om onze expeditie te beëindigen in de haven van Longyearbyen. We hebben veel nieuwe vrienden gemaakt en duizenden gigabytes aan foto's gemaakt. Wat een week!

Na een hoop commotie tijdens de nacht van de mensen die op de vlucht van 2:30 uur zaten, werden we veel te vroeg wakker, voor anker in Longyearbyen, verdrietig om te weten dat we het schip binnenkort zouden verlaten. Ons laatste ontbijt aan boord werd zeer gewaardeerd, omdat we niet wisten waar onze volgende maaltijd vandaan zou komen. Na zeven dagen verwennerij waren we terug in de haven van Longyearbyen, en was het tijd om afscheid te nemen van de bemanning, het expeditieteam, maar ook van nieuwe vrienden. Op de kade vonden we onze bagage en gingen we aan boord van de bus. Een laatste afscheid van expeditieleider Ali en we gingen uiteen, ieder van ons op weg naar zijn eigen reis en vlucht, verdrietig om te vertrekken, maar vol indrukken van de prachtige landschappen en wilde dieren van het Noordpoolgebied.