PLA05-23, reisverslag, Noord-Spitsbergen, Op zoek naar Ijsbeer & pakijs

Veel van de gasten arriveerden in Longyearbyen op de dag van inscheping. De hele middag werd de bagage van de sleutel naar de voor anker liggende Plancius in de baai gebracht. Tegen 16.00 uur stond er een gretige rij gasten te wachten om aan boord te gaan van de Zodiac! Gelukkig bleef onze eerste zodiac reis droog, maar we zijn voorbereid op elk weertype!

Eenmaal aan boord ging de avond snel voorbij, want we hadden het druk met familiarisaties, veiligheidsbriefings, cocktails met de kapitein en natuurlijk een heerlijk eerste diner. Toen we 's avonds Isfjord uitreden, richting het noorden naar onze eerste geplande activiteit van de reis, was er tijd om te genieten van het uitzicht op de vlakke bergen in het late avondlicht.

Vanochtend werden we wakker met een mistige lucht en na een heerlijk ontbijt in de eetzaal maakten we ons klaar om te landen. Terwijl we dat deden trok de mist echter op en het was al snel duidelijk dat een landing niet mogelijk zou zijn vanwege het slechte zicht en het feit dat we niet kunnen zien of er ijsberen aan wal zijn. Daarom gingen we door naar Saint Jonsfjorden en terwijl we dat deden trok de mist iets op.

Om ongeveer 10:30 gingen we vol verwachting aan boord van de zodiacs voor onze eerste excursie van het schip en we gingen aan wal bij Charles Laguna.

Eenmaal aan land splitsten we ons op in groepen met een snelle, een gemiddelde en een langzame wandelgroep. De wandelingen gingen over een steile uitloper boven het strand en daalden verder af naar het oosten. Daar zagen we een gewone zeehond op het strand.

Daarna was het terug naar de Plancius en tijdens de lunch voer het schip de fjord over voor onze middaglanding. Deze keer gingen we aan land bij Gjertsenodden. Eenmaal aan land was het eerste wat we bekeken de kleine trappershut die is gebouwd van massief hout in een blokhutstijl. Binnen is er een kleine open haard en een bed. Zeker een koude plek om zelfs maar een zomer in dit land door te brengen.

De groep splitste zich weer op en de snelle wandelaars liepen naar de top van de berg, de gemiddelde wandelaars gingen naar het oosten en de langzame wandelaars, waaronder een grote groep fotografen, struinden het kale landschap af op zoek naar wilde dieren om te fotograferen. We hadden een ongelooflijke ontmoeting met een bruin vrouwtje en een wit mannetje ptarmigan, een paartje jagers en een zeer vriendelijke gewone zeehond die bijna een uur lang voor ons zwom bij de monding van een kleine kreek.

Het werd avond en het schip voer terug naar zee. Net na 22.00 uur kwam het telefoontje over het omroepsysteem van het schip dat er een grote walvis was gezien. Zou het een blauwe vinvis zijn?

Ja, dat was het zeker, en een half uur lang voederde de walvis rond het schip, kwam om de paar minuten met een enorme klap boven water en liet ons dan telkens zijn staart zien als hij weer dook. Dit was echt een heel bijzonder moment en we hadden veel geluk dat we dit prachtige dier van zo dichtbij mochten ontmoeten tijdens onze reis.

De ochtend werd doorgebracht voor anker bij Signehamna, op een korte zodiac-rit van de kust. We verzamelden allemaal op de landingsplaats en verdeelden ons daarna in kleinere groepen. Degenen die wat meer beweging en een iets hoger uitzicht wilden, begonnen aan een langere en snellere wandeling. Andere opties waren de middellange wandeling, de ontspannen groep en de fotografiegroep. Een verscheidenheid aan wilde dieren werd waargenomen tijdens de namiddag, waaronder Spitsbergen Rendieren, arctische bochten, arctische jagers en tientallen drieteenmeeuwen die zich verzamelden op een paar van de meren op iets grotere hoogte. In sommige gebieden konden we de restanten van het Duitse marine weerstation 'Knospe' waarnemen.

Tijdens de lunch voeren we aan boord van de Plancius langs het gletsjerfront van de Lillehookbreen, een prachtig gletsjerfront van elf kilometer breed. Terwijl we de baai verkenden, kregen we een echt gevoel van de enorme omvang van de gletsjer, fotografeerden we de verschillende kleurschakeringen en de verschillende ijsformaties. We konden de luide dondergeluiden horen toen we getuige waren van een paar afkalvingen van de gletsjer.

In de namiddag bezochten we Tinayrebukta, eenmaal aan wal verdeelden we ons in groepen met verschillende opties. Degenen die een langere wandeling maakten, liepen een behoorlijk tempo en bereikten hoger gelegen gebieden om het prachtige uitzicht op de omliggende bergtoppen en de Tinayrebreen gletsjer in ons op te nemen. Dichter bij de landingsplaats kon je de roep van de Alpensneeuwhoen horen en verschillende wilde dieren spotten, waaronder de poolvos, de sneeuwgors en een papegaaiduiker op het water tijdens de terugtocht met de zodiac naar het schip.

De kajakkers genoten zowel 's ochtends als 's middags van uitzonderlijk rustige peddelomstandigheden en konden vanuit hun kajaks genieten van vergelijkbare bezienswaardigheden en omgevingen.

Na weer een geweldige dag gingen we allemaal terug naar het schip voor onze avondreportage met de plannen voor de volgende dag, gevolgd door weer een heerlijk avondmaal.

S Ochtends werden we wakker bij de ingang van het prachtige Magdalenafjord. We waren erg benieuwd of onze tandwandelvrienden thuis waren. En dat waren ze! Dus na het ontbijt gingen we naar ze toe. De helft van de groep maakte een kleine zodiac cruise op de gletsjer in Gullybukta terwijl de andere helft de walrussen bezocht. Daarna hebben we geruild.

Toen we aan wal kwamen, konden we de typische geur van een groep walrussen al ruiken en Philipp vond het nodig om duidelijk te maken dat hij het niet was die we roken. We liepen dichterbij en verspreidden ons in een rij om ervoor te zorgen dat iedereen de dieren goed kon zien. Ze leken het prima naar hun zin te hebben toen ze samen op het strand lagen. Sommigen leken het niet helemaal eens te zijn over wie waar moest zijn, maar al met al zag het leven van de Walrussen er heel leuk uit.

We liepen terug naar de landingsplaats en reden terug naar Plancius om bij te tanken met een heerlijke lunch. Na de lunch gingen we weer in de zodiacs voor een cruise tussen de afkalvende gletsjer Smeerenburgbreen volgens de kaart is dit één aaneengesloten gletsjerfront. Maar zoals we konden zien, had de gletsjer zich zo ver teruggetrokken dat het front nu in verschillende stukken was gesplitst en grote delen van het gletsjerfront zich nu op het land bevonden en niet in het water. Dus ook al hielden we altijd minstens 400 m afstand tot de gletsjer, volgens de kaart reisden we binnen de gletsjer.

Bij de gletsjer zagen we een groep beluga's langs de rand van de gletsjer zwemmen! We konden rond mooie kleine rotseilandjes rijden die vrij recent uit het ijs tevoorschijn waren gekomen en de sporen in de rotsen zien van het ijs dat eroverheen was gegaan. Sommigen van ons zagen ook een baardrob op het ijs. Daarna gingen we terug naar het schip door het drijvende brekerijs. In de samenvatting vertelde Emely ons over walrussen en Chris over gletsjerspleten. S Avonds bereikten we de ijsrand en enkele gretige zielen begonnen te scouten naar wilde dieren.

En kort voor middernacht hadden we onze eerste waarneming van een ijsbeer! Een groot mannetje dat een zeehond had opgegeten. Een geweldig einde van een dag vol ervaringen.

De ochtend begint ongewoon laat: de wake-up call, uitgevoerd door Philip, klinkt een heel half uur later dan normaal. Gisteravond, kort nadat we het pakijs hadden bereikt, hadden we een prachtige gelegenheid om een ijsbeer te observeren die het karkas van een gedode zeehond aan het verslinden was. De observatie begon rond middernacht, dus we gingen ruim na 1 uur slapen.

Vandaag is een ijsdag! Geen landingen aan land, geen Zodiac-cruises, alleen het eeuwige ijs aanschouwen en tijd doorbrengen op de open dekken van het schip, dat zich langzaam een weg baant tussen drijvende ijsschotsen. De belangrijkste taak is het vinden van een ijsbeer! Maar dat is, zoals ze zeggen, een ambitieuze taak. Onze aanwezigheid op het pakijs is vooral bedoeld om de stille schoonheid van de witte, koude stilte te aanschouwen.

Er hangt een dichte mist. De Plancius vaart langzaam vooruit, duwt de ijsschotsen opzij, terwijl sommigen van ons aan de boeg van het schip staan met camera's en verrekijkers in de aanslag. En dan - boem! - verdwijnt de mist. Zonlicht overspoelt alles om ons heen, zover het oog reikt - overal witte ijsschotsen, die zich uitstrekken tot aan de horizon. Onmiddellijk is het nodig om een zonnebril op te zetten; alles is gewoon te helder.

Noordse stormvogels vliegen rond, baardrobben en Ringelrobben liggen her en der verbaasd naar ons te kijken. De wind is helemaal gaan liggen en de gewoonlijk koude noorderzon begint merkbaar te schroeien.

Dus, een uur gaat voorbij, twee uur, en we blijven staren naar dit ongewone landschap voor mensen die in gematigde breedten leven, op zoek naar het witte, harige roofdier.

Het is lunchtijd, maar we gaan nog steeds niet weg. We lunchen om de beurt, voor het geval we de plotselinge verschijning van een beer missen. Maar nee, het zijn nog steeds alleen maar zeehonden en drieteenmeeuwen.

De avond breekt aan. De zon, zonder enige intentie om onder de horizon te zakken, zakt gewoon een beetje. Het licht wordt zachter en minder contrastrijk. Om 18:30 uur worden we uitgenodigd in de lounge van het observatorium voor een dagelijkse samenvatting. Philip kondigt de plannen voor morgen aan, Annelou vertelt ons over de vorming van zee-ijs en Sasha en Andy praten over beluga's.

Het diner staat op het programma als een speciaal Arctisch diner. We worden uitgenodigd op het achterdek van het derde dek, waar een echte barbecue op ons wacht! Wat een verrassing! Daar staan ook tafels opgesteld, dus terwijl we eraan zitten kunnen we met één oog naar de ijskoude zee kijken voor het geval het harige beest toch tevoorschijn komt.

Dichter bij negen uur 's avonds begint de mist dikker te worden, alsof er een gordijn neerdaalt in het theater van de Arctische natuur. Vandaag niet, vrienden, vandaag niet. Er komen meer dagen, meer kansen.

Een prachtige, ongehaaste, harmonieuze dag van contemplatie! Het pakijs ervaren is een uniek, onvergelijkbaar gevoel van rust ervaren en uit de eerste hand getuige zijn van de kracht en grootsheid van het Noordpoolgebied.

Zoals bijna elke ochtend wekte Philip ons om 7:15 uur. We begonnen onze dag in de aangename zon op het pakijs, en tot onze verrassing lag er een walrus op een ijsschots vlak naast ons schip. Hij nam een zonnebad en hield zijn kop nieuwsgierig om ons te bekijken.

Na het ontbijt begonnen we aan onze reis richting Raudfjorden. Tijdens onze reis hield Emily een lezing over ijsberen, gevolgd door George die ons het verhaal vertelde van Salomon August Andrée, die begin 19e eeuw met een hoge ballon over de Noordpool vloog. Karin vertelde daarna over de flora in Spitsbergen. Toen we Hamiltonbukta in Raudfjorden bereikten, werd er gebeld vanaf de brug die de tweede ijsbeer van deze reis had gespot. Hij stond recht voor Plancius en bewoog zich snel in noordelijke richting. We bleven en observeerden hem gedurende 1 1/2 uur tot we dieper de fjord in gingen waar we nog een walrus op het ijs vonden. We zochten naar meer beren, maar toen kwam de mist opzetten.

Plancius zette koers naar onze bestemming voor de middag. Na de lunch kwamen we aan bij Fuglesangen. We laadden alle zodiacs in om een Kleine Alk kolonie te bezoeken. Er nestelen meer dan 10.000 vogels en ze maken veel lawaai op weg naar de landingsplaats. We kwamen nog een nieuwsgierige walrus tegen in het water en de landing was niet zo gemakkelijk vanwege de gladde keien op het strand, maar met de hulp van al het personeel konden we veilig en wel op weg naar de Kleine Alk kolonie. We zagen een Poolvos die naar de kam van de berg rende. Hij was in de rui, maar had nog steeds witte vlekken op zijn vacht. Toen we eenmaal bij de vogels waren, splitsten we ons op in kleine groepjes en gingen we meer dan een uur zitten om deze prachtige kleine vogels te observeren. We zagen ze in en uit hun kleine holen onder de rotsen vliegen. Het was verbazingwekkend om ze van dichtbij te zien en naar hun grappige roepjes te luisteren die klonken als gelach. Af en toe verscheen de walrus in het water. We keerden langzaam terug naar het schip.

Zoals altijd verzamelden we ons in de lounge voor de verslagen van de dag. Nadat onze expeditieleider Philip ons de plannen voor de komende dag had verteld, gaf Chris ons een samenvatting over zijn werk met husky's in Arctisch Noorwegen. Karin vertelde over de cirkel van het leven in de Noordelijke IJszee, en tot slot genoten we nog een keer van het heerlijke diner, dat werd afgesloten met een Oostenrijkse klassieker: de Apfelstrudel met vanillesaus.

Na het verzamelen bij de bar voor wat drankjes, merkte de brug ons weer op dat ze een grote walvisslag hadden gespot. Het duurde even, maar uiteindelijk kwam de walvis weer boven water, en het was een blauwe vinvis. De tweede van de reis. Wat een manier om weer een fantastische dag in Spitsbergen af te sluiten.

Weer een dag, weer een mooie landing op de Noordpool! Vanochtend was het licht bewolkt, maar er stond bijna geen wind, net als de afgelopen dagen. Het water was kristalhelder en we werden per zodiac afgezet bij de landingsplaats en zoals altijd verdeelden we ons in verschillende wandelgroepen.

We hadden een prachtig uitzicht op de baai en het wateroppervlak weerspiegelde het hele landschap. De relatief vlakke heuvels op deze landingsplaats waren nog grotendeels bedekt met sneeuw en hier en daar konden we de smeltwaterrivieren zien die zich een weg door het ijs baanden naar de zee vlakbij de landingsplaats. We hadden het geluk om enkele Alpensneeuwhoenen en enkele Sneeuwgorzen te zien, en enkele rendieren (plus jonge dieren). We waren verbaasd over het aantal bloemen in bloei die we tegenkwamen tijdens onze wandelingen. Als klap op de vuurpijl van deze ochtendlanding hebben we zelfs een ijsduik gemaakt! Het water was ongeveer 3 graden Celsius. Best veel mensen gingen zwemmen en sommigen zelfs een paar keer! Wat een geweldige manier om de dag mee te beginnen!

Na een korte lunchpauze en een kans om een warme thee te krijgen na deze bewogen ochtend landden we in Alkhornet. Een prachtig landschap opende zich voor ons toen we weer per zodiac naar de landingsplaats pendelden. De prachtige bruine, groene toendra bedekte bijna het hele landschap en hier en daar konden we in de verte kleine witte stipjes zien: rendieren - overal! Niet lang na aankomst zagen we allemaal in de verte een klein hol van een Poolvos op de heuvel. Toen we beter keken, zagen we zelfs een aantal pups die actief de omgeving van het hol aan het verkennen waren! Iedereen was overweldigd door de enorme hoeveelheid schattigheid toen we de kleintjes onder streng toezicht van hun moeder in het gras zagen spelen. Wat een bijzondere plek om deze ongelooflijke reis af te sluiten.

We sloten de dag af met een toast door de kapitein en een afscheid door onze expeditieleider Philipp. George toonde ons de verbazingwekkende diavoorstelling waaraan hij had gewerkt.

Vanochtend vroeg kwamen we aan in Longyearbyen. Terwijl we genoten van een laatste ontbijt aan boord, werden onze koffers van boord gehaald. Het is een triest moment om van boord te gaan van de Plancius, die een comfortabel en gezellig thuis is geweest tijdens deze onvergetelijke reis. We hebben vele unieke momenten gedeeld, een reeks zelden geziene wilde dieren gezien en nieuwe vrienden gemaakt. Beladen met mooie herinneringen gaan we nu op weg naar huis.

Iedereen bedankt voor het meereizen op deze reis, voor jullie enthousiasme, steun en goed gezelschap. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn!