PLA28-17, reisverslag, Antarctisch schiereiland

Na lange vluchten voor sommigen en een hop/skip/jump voor anderen landden we aan de voet van de ruggengraat van de Andes in het stadje Ushuaia, vastgeklampt aan de zijkanten van de met sneeuw bedekte bergen die de bocht in het midden van het Beaglekanaal omringen. We konden het Kanaal inderdaad zien vanuit onze vliegtuigstoelen. Maar het werd nog spannender toen we afdaalden over het sprankelende water rond de pier waar ons schip op ons zou wachten. Na een halve dag verkennen en een ontspannen lunch gingen we in de rij staan, waarbij we even pauzeerden op de pier om foto's te maken van de schijnbaar enorme romp van het schip. We wachtten geduldig in de rij om aan boord verwelkomd te worden door ons personeel, kregen onze hutten te zien -- thuis voor de komende 18 dagen -- en liepen al snel door het schip om de indeling te bekijken en de koffiemachine en lounge te vinden. Met beide zouden we de komende dagen vertrouwd raken. In korte tijd lieten de AB's (volwaardige zeelieden) de trossen los en begonnen we aan onze zeiltocht oostwaarts door het Beagle-kanaal. Vrijwel meteen daarna werden we naar onze verzamelplaats geroepen om te leren wat we moesten doen in geval van een noodsituatie aan boord, "wanneer we niet langer in staat zijn om jullie veiligheid te garanderen", aldus onze veiligheidsofficier. We sloten ons aan bij de anderen, trokken dikke, feloranje reddingsvesten aan en oefenden het noodscenario. Laten we hopen dat dit de laatste keer is dat we deze dragen! Even later werden we uitgenodigd in de lounge om onze kapitein te ontmoeten, wiens vrolijke verhalen onze harten verwarmden. We konden ons geen meer ervaren en nuchtere kapitein wensen... we voelden ons in veilige handen. Na een paar hapjes en een toast op onze goede reis gingen we verder met ons eerste diner, een heerlijke maaltijd geserveerd door heerlijk en vrolijk bedienend personeel. Op naar bed voor een welverdiende rust, waarna we de nacht doorbrachten om te wennen aan het slapen in een stapelbed en het schommelen van het schip om onze zenuwen te kalmeren. In de vroege ochtenduren zouden we de open wateren van de Drake Passage opgaan in de richting van het Antarctisch Schiereiland.

Het oversteken van wat bekend staat als de meest woeste open watervlakte van de planeet, had een slechtere ervaring kunnen zijn dan vandaag, zon en redelijk kalme zee is waar we de hele dag door omringd zijn. Met de weinige wind die we hebben, komen de zeevogels, albatrossen en stormvogels in alle maten de wind om het schip jagen. Binnen begint de dag met de stem van David over het PA-systeem om 0730, gevolgd door het ontbijt. S Ochtends heeft Rosali een bijeenkomst in de lounge waar ze vertelt over haar specialiteit: Dit is erg interessant omdat we de zuidelijke oceaan om ons heen kunnen zien en voelen. Na Rosali's intro over de oceanen wordt de lunch geserveerd. In de middag hebben de kajakkers een vergadering met Louise over hun programma voor de reis, de rest van ons wordt uitgenodigd op het zonnedek voor een praatje met Hans over de vogels van de Drake passage, daar waar we de vogels waar we het over hebben ook echt kunnen zien. Om ons allemaal nog beter voor te bereiden op onze aankomst in Antarctica, nodigt Tobias ons uit voor een lezing die hij "An introduction to Antarctic Geology" noemt, Antarctica is veel meer dan ijs zoals we nu allemaal weten! De dag eindigt met de beroemde "Rubber Boot Party" op dek 3, waar de schoenenwinkel open is, zodat we allemaal een paar stevige rubberen laarzen kunnen passen voor de landingen in het verre zuiden! Na de boot party komen we allemaal samen voor de dagelijkse recap in de lounge waar David ons vertelt over de toekomstplannen.

Davids stem riep ons rond 7:30 's ochtends terug uit de droomwereld en we gingen naar het restaurant voor ons ontbijt om krachten op te doen voor de komende dag. De Drake was kalm en het weer heel aangenaam, dus brachten we wat tijd buiten op het dek door om naar de voorbijrazende golven en de af en toe rondvliegende zeevogel te kijken. Om 9:30 's ochtends voegden we ons bij David in de lounge, waar hij ons inleidde in de IAATO-richtlijnen die we in Antarctica zouden moeten volgen. Met andere woorden, we leerden hoe we ons moesten gedragen in de buurt van wilde dieren en hoe om te gaan met de uitdagende omgeving. Deze verplichte, maar interessante briefing werd gevolgd door instructies over zodiac-operaties. We leerden over onze rubberboten, hoe we over de loopplank moesten lopen en op de juiste manier aan boord van de zodiacs moesten gaan, hoe we veilig aan land zouden komen en hoe we natuurlijk terug zouden keren. Uitgerust met een heleboel nieuwe informatie, gingen we al snel over tot de volgende noodzakelijke stap naar een bezoek aan Antarctica: het stofzuigen van onze bovenkleding om de introductie van uitheemse soorten te voorkomen. Dus begon het grote stofzuigfeest in de bar, en we controleerden en reinigden jassen, broeken, handschoenen, hoeden en rugzakken zorgvuldig. Dit was veel informatie, dus trakteerden we onszelf op nog een heerlijke lunch bereid door onze chef-kok Gabor en zijn team. Toen we klaar waren met onze lunch, kwamen we bij de receptie waar ons hotelteam de scheepswinkel voor ons had ingericht, waar we souvenirs konden kopen voor de geliefden thuis. Om ongeveer 14:00 hoorden we nog een aankondiging dat er een Bultrug dicht bij het schip was gezien. Helaas was hij niet erg behulpzaam en wilde hij niet in de buurt blijven, dus vervolgden we onze weg naar Antarctica. Om ongeveer 14:30 uur riep Lydie ons naar de lounge voor haar lezing over ijs en gletsjers van Antarctica. Ze legde ons uit hoe gletsjers zich vormen, hoe ze breken en kloven vormen en wat de dynamiek van het ijs betekent voor het klimaat en de aarde. Net toen Kasper zijn kampeergroep riep voor een vergadering, kwamen we een aantal Bultruggen tegen vlak bij Smith Island, dat deel uitmaakt van de South Shetland Islands. Ze kwamen heel dicht bij het schip, lieten hun staartwieken zien, sloegen met hun borstvinnen en vertoonden af en toe zelfs tekenen van bellennet-eten. We genoten van deze fantastische waarneming en hadden zelfs het genoegen om ze te horen. We hadden heel wat geweldige tijd met ze doorgebracht voordat we ze op hun eigen pad lieten en onze weg vervolgden naar onze eerste bestemming in Antarctica. Kasper hervatte zijn ontmoeting met zijn kampeerders, gevolgd door Hans' lezing over de grote zeezoogdieren die we overal op Antarctica kunnen vinden, met uitleg over hun gedrag, maar ook over hun rol en impact op de oceanen en ecosystemen, naast een korte introductie over walvisjacht en de effecten daarvan op de walvispopulaties. Na deze lange en spannende dag stond ons nog maar één ding te wachten - de dagelijkse recapitulatie. David legde ons de plannen voor onze allereerste dag in Antarctica uit, gevolgd door nog meer diepgaande uitleg over walvissen door Cecilia als aanvulling op de lezing van Hans. Met al deze nieuwe informatie en nieuwe herinneringen in ons hoofd, was het tijd om te genieten van nog een heerlijk diner in het restaurant.

Om 07:00 uur wekte de stem van expeditieleider David iedereen voor de eerste volle dag op Antarctica. Gedurende de nacht was Plancius door de Bransfield en Gerlache Straat gevaren en naderde Cuverville eiland. Na het ontbijtbuffet, dat om 07:30 begon, maakte het hele schip zich klaar voor de eerste landing van deze expeditie. Een eerste stap op Antarctica! Om 08:45 begon de eerste landing op Cuverville Island in zonnig en klam weer. Toen de eerste expeditieleden aankwamen op het strand werden ze begroet door Ezelspinguïns op de kust en Subantarctische Grote Jagers die overvlogen. Terwijl we langs de kustlijn liepen, zagen we een paar Kerguelenzeebeeren op het strand. Tegen het einde van de ochtend keerde iedereen terug naar Plancius om te genieten van een lunch in de eetzaal om 12:30 uur. Ondertussen zou de Plancius op weg gaan naar Port Lockroy. De lunch stond op het punt te beginnen toen het schip door de kapitein werd omgedraaid omdat er een groep Orca's werd gezien. Alle expeditieleden konden deze groep van kleine type B Orca's vanaf de buitendekken zien omdat de Orca's niet ver van het schip aan het foerageren waren. Na deze fantastische observatie voer het schip verder richting Neumayer Channel terwijl iedereen aan boord genoot van de lunch. Voordat het middagbezoek kon beginnen kwam een van de personeelsleden van de basis aan boord om een inleidende lezing te geven over Port Lockroy in de Lounge. Om 15:30 landden de eerste expeditieleden in Port Lockroy. Hier konden we souvenirs kopen en ansichtkaarten versturen vanuit het meest zuidelijke postkantoor ter wereld. Degenen die hun paspoort aan land brachten, kregen een stempel met de stempel van het British Antarctic Territory. Op Port Lockroy is er ook een klein museum en een Ezelspinguïn kolonie. Bij terugkomst in Plancius gaven David en het Expeditie team een Daily Briefing in de Lounge over de plannen voor de volgende dag. Na het diner was het tijd om te ontspannen in de lounge of op een van de dekken om na te denken over deze geweldige dag in Antarctica.

We zeilden door het Lemaire Channel en waren gebiologeerd door het prachtige landschap van het magische ijzige wonderland. We waren onder de indruk van de besneeuwde bergen en gletsjers. Verschillende Krabbeneteren rustten uit op ijsstromen, terwijl enkele pinguïns langs het schip zwommen. Nadat we met succes door het Lemaire Channel waren gevaren, landden we op Peterman Island. De kajakkers gingen kajakken en sommige gasten gingen mee met een zodiac cruise rond enkele ijsbergen die in de baai aan de grond zaten. Sommigen van ons zagen een bultrug in de baai en meer Krabbeneteren op het ijs. Op het eiland werden we begroet door veel Ezelspinguïns en enkele Adéliepinguïnen. De hut, het kruis en de vloedlijn herinnerden ons aan de tweede Antarctische expeditie van Jean Baptiste Charcot. In de namiddag maakten we een zodiac cruise rond Yalour Island. De weersomstandigheden veranderden en we kregen te maken met mist en regen, maar dit gaf de omringende ijsbergen een mysterieuze sfeer. We zagen veel ijsbergen in allerlei maten, vormen en kleuren. Op het eiland broedden veel Adéliepinguïnen. Daarnaast hebben we veel Noordse en Antarctische Sternen, jagers, blauwogige Aalscholvers en pelsrobben gezien. Deze mooie tijd zal ons allemaal bijblijven. Weer een prachtige dag op Antarctica!

"Goedemorgen mijn beste expeditievrienden" en de dag begint met David en zijn wake up call! Deze ochtend gaan we naar Almirante Brown station en onze eerste continentale landing. We organiseren twee verschillende groepen en terwijl de eerste aan land gaat, gaat de tweede zodiac cruisen in de baai. Vaal Stormvogeltje's, krabbeneters en blauwe ijsgletsjers komen ons tegemoet. Aan land ontmoet het Almirante Brown team ons in het oude laboratorium van het station. In de namiddag verandert ons plan om naar Orne Island en George Island te gaan in een landing op Danco Island. En iedereen is blij met de verandering want we ontmoeten goed weer, meer ezelspinguïns en een pelsrobbenkolonie! Jonge mannetjes geven ons een interessante show over hoe ze hun territorium moeten houden. Aan het eind van de middag gaat iedereen terug naar het schip en genieten we van een heerlijke maaltijd voordat de gelukkige kampeerders hun eerste nacht buiten doorbrengen! Een goede nacht allemaal!

Terwijl regen en motregen elk stadsgezicht somber, koud en ongenaakbaar maken, voegt hetzelfde weer op Antarctica gewoon sfeer toe aan een prachtige plek als Neko Harbour, waar we onze ochtend begonnen. Omringd door gigantische gletsjers die precair langs de kustlijn liggen, is deze haven, binnen de grotere Andvord Bay, genoemd naar het walvisjachtschip Neko, dat hier van 1911 - 1912 en 1923 - 1924 lag. Het schip was eigendom van het machtige Noorse walvisvaartbedrijf Salveson & Son, dat een fortuin verdiende aan de jacht op zeehonden en walvissen in deze regio. Vandaag de dag is het moeilijk voor te stellen dat zo'n bloedbad heeft kunnen plaatsvinden op zo'n vredige plek als Neko Harbour. Zodra onze zodiacs niet meer liepen, werd de stilte alleen nog onderbroken door het geschreeuw van pinguïns en af en toe gebrul van afkalvende gletsjers rond de grotere baai. De kans om bultruggen tegen te komen in de Wilhelminabaai is groter dan op veel andere plaatsen rond het Antarctisch Schiereiland, maar niemand had verwacht dat we wel 20 tot 25 walvissen zouden zien toen we het gebied binnenvoeren! Iedereen was in voor een traktatie toen we de zodiacs te water lieten om dichter bij de etende walvissen in open zee te komen. Hun uitademingen waren duidelijk te horen als ze naar boven kwamen om lucht te happen tussen het eten van krill door. Sommige gasten hadden zelfs het genoegen om walvissen uit het water te zien breken, waarbij ze met een lichaamsgewicht van ongeveer 40.000 kg door het oppervlak sloegen met dramatische spetters rondom. Om deze fantastische zodiac cruise af te ronden, brachten we een bezoek aan de nabijgelegen Foyn Harbour, genoemd naar Sven Foyn, de man die de zeer dodelijke exploderende harpoen uitvond. Hier ligt het roestige wrak van het walvisjachtschip Guvernøren, 'De Govenor', dat in 1915 opzettelijk aan de grond liep door een snel handelende kapitein, die zijn mannen wilde redden van een brand aan boord. Door het schip aan de grond te zetten zouden hij en zijn mannen tenminste aan land zijn en met andere walvisschepen in de buurt werden ze kort daarna allemaal gered. Als we vandaag langs het wrak varen, waar drie moderne zeiljachten voor anker liggen, cirkelen Zuidpoolsternen boven onze hoofden om ons weg te jagen van de plek die zij als de hunne beschouwen. Kort daarna lijkt de mist dikker te worden en is het tijd om terug te keren naar Plancius, nu we haar nog in de verte kunnen zien.

We werden vroeg wakker toen David aankondigde dat we Neptune's Bellows zouden naderen, de smalle kloof in de kraterrand van de gezonken caldera van Deception Island. We verzamelden ons op de buitendekken en hielden onze adem in toen kapitein Levakov ons door de oostelijke kant van de kloof van 300 meter loodste, met Ravn Rock wachtend net onder de oppervlakte om een ander schip in het midden van de doorgang te stichten. Na het passeren van de achtersteven van Southern Hunter die op het westelijke strand lag, draaiden we naar stuurboord en gingen we op weg naar Whalers Bay. Na een korte tocht met de zodiac stapten we op het vulkanische asstrand en ademden we de prachtige zwavelgeur in die duidt op de geothermische activiteit van het eiland. Vanaf het roestende droogdok waar we aan land gingen, hadden we tijd om door de overblijfselen van het Noorse walvisstation te wandelen, dat van 1911 tot 1931 aan wal opereerde. In die tijd werden de walvissen op zee geharpoeneerd, langs de schepen naar Whalers Bay gedreven, op de scheepshelling gelierd en gelanceerd. We liepen langs de snelkookpannen waarin de botten, het vlees en de ingewanden werden gekookt om er zoveel mogelijk olie uit te halen. De enorme omvang van de olietanks droeg bij aan de angstaanjagende stilte van het oude walvisstation, een ontnuchterende herinnering aan zo'n destructief tijdperk van uitbuiting. De hangar achter het walvisstation herinnerde aan de prestatie van de Australiër Sir Hubert Wilkins, die op Deception Island geschiedenis schreef door in 1928 als eerste met een vliegtuig op Antarctica te vliegen. We liepen langs de gebouwen van de Britse basis B, die in 1943 werd opgericht als onderdeel van Operatie Tabarin, om wetenschappelijk onderzoek te doen en de Britse territoriale aanspraken op Antarctica te versterken. De basis werd onherstelbaar beschadigd door de modderstromen als gevolg van de vulkaanuitbarsting van februari 1969 en de gebouwen geven een fascinerend beeld van die verwoestende natuurkracht. Velen van ons wandelden langs de kustlijn langs pelsrobben die naar ons brulden als we te dichtbij kwamen en de oude waterboten en genoten ervan om onze benen te strekken op weg naar Neptune's Window met zijn steile afgrond in de oceaan eronder. Veel dappere zielen sprongen in het water aan het einde van onze landing en iedereen kreeg een welverdiende warme chocolademelk toen ze terug aan boord van Plancius kwamen na een regenachtige ochtend. Na buiten en binnen te zijn opgewarmd, maakten we onze hutten klaar voor de komende Drake en genoten we weer van een heerlijke lunch - misschien wel de laatste keer voor een tijdje! Na de lunch werden de touwen in de lounge opgesteld voor onze binnenkomst in de Drake Passage en hadden we wat tijd om te rusten of om onze hutten verder klaar te maken voor de komende dagen. Om 15:00 nodigt Louise ons uit voor haar lezing over de walvisvaart met een achtergrondverhaal over haar overgrootvader, die eerst walvismanager was in het noordpoolgebied en later ook in Antarctica. Als andere voorbereiding op de Drake Passage nodigde ons hotelteam ons uit in de bar voor een happy hour met alle drankjes voor de helft van de prijs. De enige andere keer dat de lounge zo vol met mensen zit, is tijdens onze dagelijkse recaps die vlak na het happy hour volgden. David bereidde ons voor op de Drake met een paar veiligheidsaankondigingen en legde ons de plannen voor de zeedagen uit. Daarna gaf Tobias ons een meer gedetailleerde inleiding over de geologie van Deception Island, gevolgd door Louise die ons het een en ander vertelde over krill. Weer een fantastische en helaas laatste dag van onze tijd in Antarctica ten einde. Terwijl sommigen van ons ervoor kozen om zich terug te trekken in hun hut, genoten de anderen van nog een heerlijk diner in de eetzaal.

Wat een dag vandaag, GEEN wake up call! Gisteren vertelde David ons over de storm waar we op afstevenen, en ik denk dat een flink aantal van ons gisteren is gaan slapen met een beetje angst voor wat een echte Drake-oversteek zou kunnen voelen! Maar vanochtend valt het mee, het schip rolt zachtjes en er is een beetje zon buiten, dus misschien hebben we geluk en komen we in de luwte van Zuid-Amerika voordat het ergste toeslaat? S Ochtends had Lydie een interessante lezing over het zee-ijs van Antarctica, waarin ze vertelde hoe belangrijk ijs is als habitat voor allerlei dieren en als onderdeel van de oceaandynamiek van de planeet. De rest van de dag ging voorbij met een toenemend gevoel van balansverlies, het weer in de Drake laat zijn tanden zien. Na de lunch bereiken we 40 knopen wind en golven van 6-8 meter en de brug zegt dat we nog steeds niet op de top van de storm zijn... velen brengen tijd door op de brugvleugels en in de brug, om een echte blik te werpen op het gewelddadige weer waar deze regio zo beroemd om is. Het weer piekt rond middernacht, nu met windvlagen tot 60 knopen en golven van 10 meter, als we worden geraakt door een golf die iets groter is dan de anderen, rollen we meer dan 20 graden, geen wonder dat David iedereen naar de hutten roept en ons vraagt om daar te blijven en hulp in te roepen als er iets nodig is, in plaats van te veel mensen op pad te hebben. Er zit dus niets anders op dan naar bed te gaan en hopen dat we een beetje kunnen slapen! Maar na vannacht kunnen we zeggen dat we de Drake echt zijn overgestoken.

Gestaag vaart de Plancius door een stormachtige Drake Passage in de richting van Ushuaia. Gedurende de nacht hebben golven het schip doen schudden. Om 08:00 uur arriveren de eerste expeditieleden in het restaurant voor het ontbijt. Het blijft een rustige ochtend aan boord terwijl het schip zich naar meer beschutte wateren begeeft in de buurt van het Zuid-Amerikaanse continent. Om 16:00 uur komt Plancius aan bij Kaap Hoorn en krijgt toestemming om voorbij te varen bij 3 Nm. Het water is hier rustiger en alle expeditieleden kunnen op het buitendek genieten van het zicht op het meest zuidelijke punt van Amerika. In de buurt van het land worden meer zeevogels en enkele Paeles-dolfijnen gezien. Het rustigere water werd ook gebruikt om de laarzen en kajakspullen terug te brengen en de rekeningen met het hotel te vereffenen ter voorbereiding van de afbraak de volgende ochtend. Om 18:30 wordt de laatste dagelijkse briefing gegeven en somt David alles op wat er tijdens deze expeditie is gebeurd. De kapitein blikt ook terug op de expeditie en brengt een toost uit op iedereen. Tijdens het laatste diner van deze expeditie wordt het hotel- en keukenpersoneel in het restaurant voorgesteld en bedankt. Terwijl het schip de nacht in vaart in de richting van het Beaglekanaal bereikt deze expeditie bijna haar einde.

HET EINDE! Fotocredits: Tobias Brehm, Cecilia Vanham, Hans Verdaat, Lydie Lescarmontier Waarnemingen van vogels & zoogdieren gezien tijdens deze tip zullen worden geüpload naar Observation.org Sommige foto's zullen ook worden toegevoegd aan de waarnemingen. Ga online naar http://antarctica.observation.org (zoek naar gebruiker = Hans Verdaat) (maak een gratis account aan om toegang te krijgen tot de foto-overzichten) Bedankt allemaal!