Hoe een reis naar Antarctica een film, album en natuurherstelproject inspireerde
In februari 2020 begon de Nederlandse muzikant Ruben Hein aan een van onze laatste expeditiecruises voordat COVID-19 het wereldwijde reizen platlegde.
De reis concentreerde zich op Antarctica en de sub-Antarctische eilanden South Georgia en de Falklands, waarbij hij een aantal locaties bezocht die de meeste mensen alleen op foto's zien. Dit waren onder andere walvishotspots, pinguïnbroedplaatsen en zeldzame nestplaatsen van zeevogels.
Enkele van de meest zintuiglijk verbluffende gebieden op de planeet zijn te vinden langs de routes die Hein tijdens zijn reis aflegde, waar hij en onze medegasten deelnamen aan buitenactiviteiten die hen in nauw contact brachten met een uiterst exotische omgeving.
Samen met de Duitse filmmaker Hubert Neufeld bracht Hein een groot deel van zijn reis door met het maken van de natuurdocumentaire Sounds of the South, die op een aantal internationale filmfestivals in première ging. Hij produceerde ook een nieuw album, Oceans, grotendeels gebaseerd op composities geschreven tijdens zijn expeditie. En alsof dat nog niet genoeg is, is hij samen met een vriend een website begonnen om de biodiversiteit in Nederland te herstellen, deels geïnspireerd door Hein's ervaringen in de zuidelijke poolgebieden.
Omdat we altijd blij zijn als onze gasten terugkeren van hun reis met een nieuw besef van de schoonheid en kwetsbaarheid van onze planeet, stonden we natuurlijk te popelen om een praatje te maken met Hein over zijn reis en alle projecten die erdoor werden geïnspireerd.
Foto door Hubert Neufeld
Hoe heeft de documentaire Sounds of the South zich ontwikkeld tijdens je reis en zijn je verwachtingen voor het project veranderd toen je er eenmaal was?
Jazeker, want mijn verwachtingen voor de reis zelf waren zo overtroffen. Het is zo'n ongelooflijke omgeving, zo anders dan wat ik gewend ben - en ik heb al heel wat landschappen gezien. Maar Antarctica is zo extreem.
Dus ja, dat breidde de visie uit die Hubert en ik hadden voor die documentaire. Maar dat gebeurde vooral nadat we terug waren, omdat we tijdens de reis zo vol adrenaline zaten. Je kunt nauwelijks bevatten welke impact alles wat je meemaakt op je heeft.
Als je daar bent, heb je zoiets van, "Oh mijn god, daar is die zeldzame zeevogel een paar meter verderop of een walvis vlak naast het schip!" En je neemt het allemaal zo nauwgezet in je op dat je er pas echt over na kunt denken als je weer terug bent in je gebruikelijke omgeving, en dat was niet precies zoals het afliep.
Foto door Hubert Neufeld
Vanwege COVID.
Vanwege COVID, die ons het voordeel gaf van veel stille tijd alleen om al die momenten in me op te nemen die ik tijdens de reis had en waarbij ik het gevoel had dat ik contact maakte met de natuur. Het duurde even om dat allemaal te verwerken. En het heeft zeker onze visie voor de film veranderd.
Toen we voor het eerst op reis gingen, waren we niet echt van plan om een grote documentaire te maken. Het plan was om een korte film van ongeveer 15 minuten te maken. Maar toen we daar aankwamen, merkten we dat er zoveel was dat we wilden laten zien en vertellen, dat we besloten dat we voor iets groters moesten gaan. Maar nogmaals, veel daarvan realiseerden we ons pas toen we terugkwamen en nadachten over wat we hadden meegemaakt.
Foto door Hubert Neufeld
Was het hetzelfde met het Oceans album?
Ja, in zekere zin wel. Als het schip omringd was door walvissen en pinguïns en Vaal Stormvogeltje's en ijsbergen, zat ik niet met mijn neus in een notitieboekje. Ik wilde er niet te intellectueel over doen. Ik wachtte tot het donker was om de meeste muziek te schrijven.
Maar het meeste werk gebeurde toen ik eenmaal terug was, toen ik genoeg composities had om uit te putten. Het is gebruikelijk om voor een album meer dan 30 nummers te schrijven en er dan negen of tien te gebruiken, en Oceans was niet anders. De creatie van het album en de documentaire waren op die manier min of meer hetzelfde, en ze kwamen ook allebei voort uit het gevoel dat ik iets terug moest doen met mijn werk.
De reis naar Antarctica maakte duidelijker hoe ik dat kon doen. Ik wil altijd een manier vinden om mijn liefde voor muziek en mijn liefde voor de natuur te combineren, en ik was op zoek naar hoe ik dat moest doen. En de reis dwong me om het te doen en een stem te hebben over klimaatverandering en het verlies van onze biodiversiteit.
Het heeft mijn carrière radicaal veranderd, waar ik persoonlijk en qua carrière erg blij mee ben. Ik vond het geweldig om teksten te gebruiken die geïnspireerd waren op bepaalde momenten tijdens de reis, zoals toen we whisky schonken op het graf van Ernest Shackleton in Grytviken.
Ik heb ook een liedje dat Lemaire heet, over een bezoek aan het Lemaire Channel en over hoe ongelooflijk klein en kwetsbaar en dankbaar ik me voelde. Er staan nog veel meer van dat soort dingen op het album, kleine verwijzingen die mensen zullen opvallen als ze iets weten over de gebieden die we bezochten. Als ik die liedjes vandaag hoor, ben ik meteen terug in Antarctica.
Foto door Hubert Neufeld
Je natuurherstelproject, Aanpoten, kwam een tijdje na de documentaire en het album. Hoe was het verbonden met je ervaringen in Antarctica?
Het was erg verbonden. Toen ik van het schip kwam, maakten we de documentaire en het album, maar op de een of andere manier leek dat niet genoeg. Ik wilde niet dat de hele ervaring daar ophield. Natuurlijk hebben we kleine dingen gedaan, zoals het album verpakken in papier dat je in de grond kunt planten zodat er vlindervriendelijke bloemen op groeien. Daarmee ga je de planeet niet redden, maar het is iets.
Maar ik denk dat ik nog steeds meer wilde doen. Later sprak ik met een vriend die een geweldige natuurfilmer is, en hij had een stuk land omgetoverd van weiland in een miniatuur natuurreservaat. Ik dacht: "Waarom kunnen we niet een project starten om dat te doen?"
Biodiversiteit is iets wat we hier in Nederland missen. Alles is recht en omgeven door hekken of prikkeldraad. We zijn ook een dichtbevolkt land, maar er is nog veel land dat mensen bezitten en ze willen wel iets doen voor de natuur, maar ze weten niet wat.
Dus dat is wat Aanpoten motiveerde. Mensen kunnen land doneren waar we inheemse struiken en bomen kunnen planten, of ze kunnen geld doneren zodat we struiken en bomen kunnen kopen en de vrijwilligers die ze planten kunnen vergoeden.
We kiezen voor alle inheemse planten, en we zijn specifiek geïnteresseerd in vegetatie die aantrekkelijk is voor dieren en insecten en een hoog koolstofvasthoudend vermogen heeft. Als we ons doel hebben bereikt, stellen we een nieuw doel en gaan we door. En tot nu toe gaat het heel goed, wat geweldig is.
Foto door Ruben Hein
We vinden het altijd geweldig om te horen dat onze gasten na hun reis milieuambassadeurs zijn geworden. Is het veilig om te zeggen dat jou iets soortgelijks is overkomen?
Ik herinner me dat ik dat over ambassadeurschap hoorde voordat ik vertrok, en het zat constant in mijn achterhoofd tijdens de reis. Ik weet nog dat ik dacht: "Ja, wat je zegt." Het klonk een beetje nep voor mij, als een marketinghype. En dat is het ook, totdat je er bent.
Er is geen reden voor mij om dit te zeggen omdat ik op geen enkele manier commercieel verbonden ben met Oceanwide, maar ik kan eerlijk zeggen dat de reis mijn leven heeft veranderd. Het heeft mijn kijk veranderd op waar wij als mensen staan, vooral in vergelijking met de rest van de dierenwereld. En ik merkte dezelfde reactie bij veel van de andere passagiers.
Niet iedereen dacht er natuurlijk zo over. Er waren mensen die zich alleen leken te concentreren op wat ze niet kregen. Ik herinner me een man die maar bleef klagen over het feit dat hij niet snel genoeg een walvis zag. Ik had zin om hem overboord te gooien. Het is McDonald's niet, weet je?
Maar dan waren er andere mensen die hun hele leven voor de reis hadden gespaard en altijd lachten. Ze waren overal bij betrokken. Zij waren de eersten die de Zodiac in gingen en de laatsten die eruit gingen. Ze namen alles in zich op en leken intens dankbaar dat ze er gewoon waren.
Dat waren de mensen met wie ik me verwant voelde, met wie ik me identificeerde. Omdat we zo waanzinnig bevoorrecht zijn om naar zulke plaatsen te kunnen gaan. Alles wat je daar ziet is verbazingwekkend en alles herinnert je eraan hoezeer het beschermd moet worden.
Afbeelding door Hubert Neufeld
Hoofdafbeelding door Hubert Neufeld
