In het begin van de 19e eeuw waren de sub-Antarctische zeeën een geliefd jachtgebied geworden voor Europese en Amerikaanse zeehondenjagers en walvisjagers. De wilde zuidelijke zeeën waren gastheer voor vele jachtexpedities en reizen naarmate meer van de kaart in kaart werd gebracht en expedities zich verder naar het zuiden waagden op het spoor van rijkdom en glorie.
Nathanial Brown Palmer, ook wel bekend als 'Captain Nat', was een Amerikaanse zeehondjager, walvisjager, scheepsontwerper en ontdekkingsreiziger wiens erfenis uit de poolgebieden tot op de dag van vandaag voortduurt. Palmer speelde een cruciale rol bij het ontdekken en benoemen van verschillende iconische locaties op Antarctica, waarvan je er veel kunt bezoeken tijdens een expeditiecruise. Hoewel hij minder bekend is dan andere poolfiguren, is zijn avontuurlijke leven een treffend verhaal over 19e-eeuwse grit en ontdekkingsgeest.
Kapitein Nathaniel Brown Palmer (1799-1877), een Amerikaanse zeehondenjager, ontdekkingsreiziger, zeilkapitein en scheepsontwerper
Op weg naar het zuiden op zoek naar roem
Palmer was een van de vele Amerikanen die probeerden te profiteren van de lucratieve handel in zeehondenbont aan het begin van de 19e eeuw. Hij begon zijn leven op zee toen hij 14 was en werkte in de bloeiende zeehandel van New England.
Stonington, Palmer's geboorteplaats en thuishaven, was in de 19e eeuw een belangrijke zeehondenhaven. Maar aan het begin van de 19e eeuw waren veel zeehondenpopulaties in Zuid-Amerika uitgeput en begonnen Amerikaanse zeehondenjagers zich verder naar het zuiden te begeven op zoek naar winst. In 1819, op 20-jarige leeftijd, ging Palmer als tweede stuurman aan boord van de Hersilia, een Amerikaans koopvaardijschip dat naar het zuiden voer voor een eerste reis om de zuidelijke Stille Oceaan te verkennen. Het schip bereikte echter de South Shetland Islands en was daarmee het eerste Amerikaanse schip dat dit deed na de officiële ontdekking van de archipel door de Britse zeeman William Smith in 1819.
Op de South Shetland Islands jaagden Palmer en de bemanning van de Hersilia op Kerguelenzeeberen voordat ze met hun pelzen terugkeerden naar Connecticut. Volgens sommige schattingen keerde de Hersilia terug met ongeveer 9.000 pelzen. Het jaar daarop, in 1820, kreeg Palmer zijn eerste opdracht, de 47-voets sloep Hero. Ondanks zijn kleine afmetingen zou de Hero een betrouwbaar schip blijken te zijn voor Palmer, wiens eerdere ervaring op Antarctica van vitaal belang zou zijn in dit vroege deel van zijn carrière.
Deception Island en het vasteland van Antarctica
Als commandant van de Hero zeilde Palmer naar het zuiden en bereikte de South Shetland Islands in november 1820 als onderdeel van een grotere zeehondenvloot onder leiding van Benjamin Pendleton. De bevolking van de eilanden was echter gedecimeerd, deels dankzij het eerdere succes van Hersilia en andere verzegelingsschepen. Gezien Palmer's ervaring met zeilen en zeehondenjacht in het gebied, kreeg hij de opdracht om verder naar het zuiden te trekken op zoek naar nieuwe zeehondenbroedplaatsen.
De kleine afmetingen van de Hero maakten haar perfect voor het bevaren van de ijzige wateren van de archipel en de wateren verder naar het zuiden. Palmer bracht een aantal dagen door met het verkennen van de caldera van Deception Island, het betreden van de indrukwekkende 'Neptune's Bellows', die de ingang vormen naar de omsloten baai van het eiland, en het detailleren van het binnenland. Palmer gaf het eiland zijn naam en schreef het toe aan het bedrieglijke uiterlijk, dat het holle, met water gevulde binnenste verraadt.
Deception Island, foto door Sara Jenner
Vanaf hier zeilde Palmer verder naar het zuiden en was hij misschien wel de eerste die het Orleans Channel verkende. Hij was ongetwijfeld een van de eersten die het vasteland van Antarctica zag en land waarnam tijdens zijn verblijf daar. Het vaste land van Antarctica was officieel slechts enkele maanden eerder ontdekt, in januari 1820, toen de Britse kapitein Edward Bransfield en de Rus Fabian von Bellingshausen onafhankelijk van elkaar land hadden gerapporteerd rond 69º21'28"Z 2º14'50"W. Hoewel het omstreden is, is men het er algemeen over eens dat von Bellingshausen op 27 januari 1820 als eerste het vasteland van Antarctica ontdekte. Daarmee zou Palmer officieel een van de eerste drie mensen zijn die het bevroren continent onder ogen kregen.
De ontdekking van de South Orkney Islands
Palmer wordt misschien het best herinnerd voor zijn rol in de ontdekking van de South Orkney Islands in 1821. Als bevelhebber van de sloep James Monroe trok Palmer in juli 1821 opnieuw zuidwaarts. Hij sloeg de handen ineen met de Britse robbenjager George Powell op Deception Island en begon een nieuwe zoektocht naar nieuwe gebieden voor robbenjagers. Halverwege november zochten Palmer en Powell de zeeën verder noordoostwaarts af. Uiteindelijk vonden en brachten ze een nieuwe archipel in kaart, die bekend stond als de South Orkney Islands.
Samen met Powell wordt Palmer gezien als de medeontdekker van de South Orkney Islands, die eerst de Powell Islands werden genoemd. Het gebied werd een jachtgebied voor zeehondenjagers, die de archipel gedurende de 19e eeuw en daarna bezochten.
Na deze succesvolle onderneming op Antarctica keerde Palmer in 1829 opnieuw terug naar het gebied. Slechte resultaten bij het afdichten leidden er echter toe dat dit zijn laatste reis naar het bevroren zuiden was.
Leven na Antarctica
Na zijn poolexpedities zette Palmer zijn succesvolle carrière in de zeehondenjacht om in een nog succesvollere carrière als koopvaardijschipper en innovator in de opkomende klipperschepen die de expreshandel over de hele wereld aandreven.
Hij was kapitein op verschillende snelvarende schepen die expresvrachten vervoerden, waaronder de 111-daagse reis tussen Boston en Hong Kong aan boord van de klipper Paul Jones, die de eerste lading ijs naar China vervoerde. Tijdens zijn carrière ontwierp hij veel verbeteringen aan het ontwerp van de romp en de tuigage van klipperschepen, waardoor hij een nalatenschap creëerde die verder ging dan zijn heldendaden op Antarctica.
Een Antarctische erfenis
Palmer's nalatenschap is overal op Antarctica terug te vinden. Verschillende locaties dragen zijn naam of de naam van zijn schip Hero. Zowel Palmer Land, een deel van het Antarctisch Schiereiland, als de Palmer Archipel zijn naar Nathaniel Palmer vernoemd. Op de South Shetland Islands, waar ooit de Palmers rondzwierven, is Hero Bay vernoemd naar Hero, de kleine maar zeer effectieve sloep waarmee Palmer een groot deel van de archipel en Antarctica in het algemeen verkende. In de Palmer Archipel, op Anvers Island, werd ook het Amerikaanse onderzoeksstation Palmer Station gedoopt ter ere van Palmer.
Amerikaans onderzoeksstation "Palmer Station" | Foto door Wolfgang Kaehler/LightRocket via Getty Images
Hoewel veel van zijn nalatenschap verbonden is met de historische praktijk van de zeehondenjacht en walvisjacht, die ooit de wildstand op Antarctica en sub-Antarctica decimeerde, wordt Palmer herinnerd als een sleutelfiguur in de verkenning en het in kaart brengen van het verre zuiden in een tijdperk waarin de lege plekken op de kaart langzaam werden opgevuld aan de wilde, ijzige randen van de bekende wereld.
Gelukkig hebben de zeehonden- en walvissoorten, die in de 19e en 20e eeuw in sommige gevallen bijna waren uitgestorven, zich hersteld. Hoewel er overal op Antarctica gezonde populaties te vinden zijn, leven deze belangrijke ecologische soorten in een wereld die precies in balans is tussen de bevroren wereld van het verleden en de huidige omgeving van geleidelijke verandering.
Bezoek Antarctica op een expeditiecruise
Vandaag de dag kun je tijdens een Antarctica-expeditiecruise veel van de locaties bezoeken die Palmer ooit verkende of die naar hem vernoemd zijn. Eilandketens zoals de South Shetland en South Orkney Islands worden vaak bezocht op verschillende van onze expeditiereizen, terwijl het Antarctisch Schiereiland, inclusief de kanalen, eilanden en baaien van het Palmer Peninsula, een steunpilaar is in veel Antarctische avonturen.
