Zadelrobben harpen op Groenland
Zadelrobben zijn middelgrote soorten met een gemiddelde lengte van 1,6 meter en een gewicht van ongeveer 130 kilogram. Zowel de mannetjes als de vrouwtjes hebben een vergelijkbare grootte en gewicht, waarbij de mannetjes slechts iets groter zijn dan de vrouwtjes. Ze hebben een dik, robuust lichaam met een kleine, brede en platte kop, korte, smalle flippers en een smalle snuit.
Zadelrobben in grote aantallen
Zadelrobben zijn een van de meest voorkomende zeehondensoorten op het noordelijk halfrond. Volgens één telling zou hun totale populatie meer dan 9 miljoen bedragen. Er zijn drie specifieke populaties zadelrobben. De eerste wordt gevonden voor de kust van Oost-Canada, de tweede voor Oost-Rusland en de derde in Oost-Groenland. Hoewel ze in deze groepen over één kam worden geschoren, schrikt de zadelrob er niet voor terug om lange afstanden af te leggen. Volwassen zeehonden migreren naar het noorden van de broedzone om te vervellen voordat ze naar hun arctische zomergebieden trekken: een reis die wel 2500 kilometer kan bedragen.
Berucht om het stelen van melk
Hoewel de balts tussen een mannetje en een vrouwtje bij de zadelrob meestal op het land plaatsvindt, vindt de paring vaak in het water plaats. Als het vrouwtje ongeveer vijf of zes jaar oud is, is ze volwassen genoeg om te paren en elk jaar keert ze terug naar het ijs om in februari te bevallen van een pup. De totale tijd dat een vrouwtje zwanger is, is ongeveer 7,5 maand.
Als ze bevallen, zoekt de moeder een stabiele plek op het ijs, een icepack, om ervoor te zorgen dat de pup de beste overlevingskans heeft omdat ze niet kunnen zwemmen of voedsel vinden. De moeder voedt de pup 12 dagen lang met haar melk, die voor ongeveer 50% uit vet bestaat.
Een van de eigenaardigheden van zadelrobjongen is dat ze bekend staan als 'melkstelers': jonge pups zogen op de melk van een niet-verwante moederzeehond. Dit kan fatale gevolgen hebben voor de jonge pup van die moeder, omdat hij niet genoeg voedingsstoffen uit haar melk krijgt.
Het veranderen van de kleuren
Een van de onderscheidende kenmerken van zadelrobben is dat hun kleur verandert naarmate ze ouder worden. Pasgeboren zeehonden worden geboren met een dikke gele vacht en worden 'geeljassen' genoemd. Na ongeveer drie dagen wordt hun vacht gebleekt en wit en worden ze 'witjassen'. Na ongeveer 12 dagen beginnen de pups hun witte vacht te versnipperen en worden dan 'raggedy jackets' genoemd.
Na de 18e dag hebben de pups al hun witte vacht verloren en krijgen ze een zilverachtige vacht met kleine zwarte plekken langs hun zij en rug. In dit stadium worden ze 'kloppers' genoemd. Na hun eerste verjaardag staan de zeehonden bekend als 'bedlammers' en beginnen ze met de jaarlijkse vervelling.
Een ander interessant feit is dat naarmate ze ouder worden en blijven vervellen, hun vlekken groter worden en hoefijzervormige of 'harp'-vormige markeringen langs hun zij en rug beginnen te vormen. Een volwassen zadelrob is lichtgrijs met een zwart gezicht, vaak met een zwarte kin, bovenhals en bovenkant van het hoofd.
De zadelrob heeft een buffet dieet
De zadelrob heeft geen vast dieet, maar wat ze eten hangt af van wat er beschikbaar is. Zo eten ze alles, van pool-, arctische en atlantische kabeljauw, haring, zeebarbeel, roodbaars tot schaaldieren zoals garnalen, krill en garnalen. De zeehonden duiken vaak tot 100 meter diepte om hun maaltijd te vangen. Hun dieet bestaat uit 67 soorten vis en 70 soorten ongewervelde dieren. Pups en jonge dieren eten over het algemeen veel ongewervelde prooien, vooral Euphausiids en pegagic Amphipods. Rond Groenland eten volwassen zadelrobben pelagische kreeftachtigen en vissen, terwijl zadelrobben in de Barentszzee amfipoden, garnalen en kleine vissen eten, waaronder poolkabeljauw.
Harder werken dan de Dwergvinvis voor voedsel
Vanwege hun hoogwaardige dieet hebben ze een kort spijsverteringskanaal in vergelijking met herbivore dieren, waarbij hun korte darmen de voedingsstoffen gemakkelijk opnemen. Ze hebben echter wel een langer darmkanaal dan de Dwergvinvis, waarvan het dieet vergelijkbaar is met dat van de zadelrob. Wetenschappers speculeren dat dit kan komen doordat zadelrobben harder moeten werken dan walvissen om op de locaties te komen waar hun prooien vaak te vinden zijn. Omdat walvissen alleen in zee leven, terwijl zadelrobben zowel op land als in zee leven, raken ze snel vermoeid en hebben ze een groter darmkanaal nodig om meer voedingsstoffen binnen te krijgen dan een walvis die hetzelfde dieet eet.
Het leven van zadelrobben op zee
Hoewel zadelrobben zich wel op het land wagen, brengen ze er eigenlijk maar heel weinig tijd door. In plaats daarvan bevinden ze zich vaak in de wateren van de noordelijke Atlantische Oceaan en de Noordelijke IJszee. Zadelrobben worden dan ook beschouwd als semi-aquatische zeezoogdieren, omdat ze tussen twee ademhalingen door ongeveer 15 minuten onder het wateroppervlak kunnen doorbrengen. Dit is mogelijk doordat de zeehonden hun hartslag verlagen - soms wel met 90% - en alleen hun zenuwstelsel en zintuigen de normale bloedtoevoer krijgen.
© Josh Harrison Fotografie
Zadelrobben experts in diep duiken
In de koude wateren van het noordpoolgebied zijn zadelrobben experts in het behouden van hun lichaamswarmte. Ze hebben een dikke laag blubber om hun lichaamswarmte binnen te houden. Tegelijkertijd kunnen ze, omdat ze hun hartslag zo laag kunnen houden, hun bloedcirculatie wegleiden van de lichaamsoppervlakken, waardoor een aanzienlijke hoeveelheid warmte verloren gaat. Ze hebben longen die volledig kunnen instorten tijdens diepe duiken, waarbij de soort een anti-kleefsysteem heeft dat de longen bekleedt, zodat de longen na een diepe duik weer open kunnen gaan.
Ogen die zich aanpassen aan fel licht
Zadelrobben hebben ogen die zowel boven als onder het wateroppervlak kunnen zien. Omdat zicht de sleutel is tot succesvol navigeren in de oceanen, zijn de ogen van zadelrobben geëvolueerd tot proportioneel grotere ogen dan die van andere soorten en hebben ze grote sferische lenzen waarmee ze zich makkelijker kunnen focussen.
Om de schittering van de zon op het arctische zee-ijs te kunnen opvangen, hebben de ogen van de zeehonden een beweeglijke pupil gekregen. Net als andere soorten in barre omgevingen hebben zeehonden een membraan dat hun ogen bedekt om ze te beschermen tegen de extreme omstandigheden van het poolgebied.
Satellietgegevens beschermen zadelrobben
Sinds 2009 houdt het Onderzoeks- en Ontwikkelingscentrum ScanEx zich bezig met het monitoren van de ijssituatie in de Witte Zee om de navigatie van ijsbrekers en schepen rond de kraamgebieden van zadelrobben te organiseren. De locaties van opeenhopingen van dieren op gedetailleerde satellietbeelden worden gedetecteerd met behulp van indirecte signaturen, waaronder gaten (blow-throughs) in het ijs en lineaire sporen die worden achtergelaten door dieren die naar gaten toe bewegen.
De detectie van grote groepen zadelrobben uit de satellietbeelden helpt vervolgens om het scheepsverkeer rond de werpende groepen te regelen. Als onderdeel van dit proces stuurt ScanEx zijn gegevens door naar het Ice Operations Headquarters van de haven van Archangelsk en de Northern Administration of the Hydrometeorological and Environmental Monitoring voor het routeren van schepen rond de werpende groepen.
