HDS08-19, reisverslag, Rond Spitsbergen

Terwijl het vliegtuig naar Spitsbergen vloog, verschenen de eerste ansichtkaarten van het noordpoolgebied. We konden de zuidwestkant van de archipel zien, met de prachtige bergketen en gletsjers die Longyearbyen omringen. Oceanwide medewerkers wachtten ons op in de luchthaven voor een warm welkom op onze verkenning van Spitsbergen. Na het ophalen van onze bagage, waren we eindelijk klaar om van een paar uur in de stad te genieten voordat we aan boord gingen van wat onze thuis voor de komende tien dagen zou worden: MV Hondius. Longyearbyen, "de stad van het lange jaar", werd in 1906 gesticht door de Amerikaans-Amerikaanse ondernemer John Munro Longyear. Maar de waarheid is dat de geschiedenis van het gebied teruggaat tot de jaren van de Pomors, jagers van de noordkust van Rusland, en de officieel gedocumenteerde "ontdekking" van Spitsbergen door Willem Barentsz in 1596. Spitsbergen en zijn verhalen van walvisjagers, jagers, pelsjagers, mijnwerkers en wetenschappers uit verschillende naties, maken de archipel niet alleen aantrekkelijk vanuit het oogpunt van wilde dieren, maar ook vanuit historisch en landschappelijk oogpunt. De basis van enkele van de meest verbazingwekkende reizen naar de Noordpool, zoals de luchtreizen van Amundsen en Nobile, zorgt ervoor dat bezoekers zich terug in de tijd wanen in het tijdperk van de vroege ontdekkingsreizen. Met een grote glimlach en onze ogen wijd open om op zoek te gaan naar wilde dieren in de open dekken, waren we klaar om aan ons avontuur te beginnen. Er waren verplichte veiligheidsbriefings en een kennismaking met het schip, maar de "kers op de taart" was het heerlijke diner geserveerd in de eetzaal door onze chef-kok Ralf. We hadden nog één activiteit te gaan: onze rubberlaarzen werden verdeeld! Beneden in de Expeditiekamer sorteerden we onze maten, haalden we onze reddingsvesten voor kleine boten op en waren we eindelijk klaar om op de boten te springen voor onze eerste excursie de volgende dag. Na een eerste namiddag om onze staf, bemanning en mede-expeditievrienden te ontmoeten, gingen we naar de bar voor een drankje voor we naar bed gingen.

Na een rustige nacht zeilen konden we naar het noorden varen, langs Prins Karls Forland en de Krossfjord in. Toen Adam ons om 7:15 wekte, voeren we Lilliehöökfjord binnen. Ondanks wat laaghangende bewolking en mist konden we de Lilliehöökbreen aan het eind van de fjord goed zien. Dit is de grootste gletsjer in Krossfjord met zijn 11 km brede, halfronde gletsjerfront. Interessant genoeg is dit een van de snelst terugtrekkende gletsjers in de archipel: naar schatting 40% van het totale ijsvolume van de gletsjer is in de afgelopen eeuw verloren gegaan, met een versnellende tendens in de afgelopen jaren. Ondanks deze dramatische ontwikkeling is de Lilliehöökbreen zeker een van de landschappelijke hoogtepunten van dit gebied, dus de meesten gingen na het ontbijt naar het buitendek om zich te vergapen aan dit natuurwonder. Om 9.30 uur verzamelden we ons in de lounge voor een aantal verplichte briefings en om te horen wat de plannen voor de reis waren. Voor de officiële briefings stelde het Expeditieteam zich individueel voor, een internationaal gezelschap dat ons aan land zal brengen, lezingen zal geven, wandelingen zal leiden, ons veilig zal houden en ervoor zal zorgen dat we de best mogelijke ervaring opdoen tijdens onze reis. Adam vervolgde met de drie verplichte briefings die nodig zijn voordat we aan land gaan in Spitsbergen, AECO Arctic protocol, zodiac operaties en ijsbeer veiligheid. De vergadering werd afgesloten met de plannen voor de rest van de dag, een landing in Ny Ålesund. Tijdens de lunch zeilden we Kongsfjorden (Koningsbaai) in om in positie te zijn voor onze middagactiviteit in Ny Ålesund. Deze voormalige mijnwerkersnederzetting is nu een wetenschappelijke gemeenschap die valt onder het onderzoeksbestuur van het Noorse Poolinstituut en wordt beschouwd als de meest noordelijke nederzetting ter wereld. Ondanks het feit dat er geen doorsnee bevolking van gezinnen of kinderen is in Ny Ålesund, werken er in de zomermaanden bijna 200 wetenschappers, en in de winter zijn dat er minder dan 50. We werden per zodiac aan land gebracht en kregen de tijd om rond te dwalen in het museum, de kleine cadeauwinkel te bezoeken en postkaarten naar huis te sturen naar onze dierbaren voordat we de optie kregen om deel te nemen aan een van de drie aangewezen wandelingen. Alle drie de groepen genoten van de overvloed aan bloemen en vogels die te zien waren, de eerste Poolvos en Gewone Zeehonden van de reis werden ook gespot door sommige van de groepen en voor de enthousiaste vogelaars waren er veel Noordse Sternen, Poolganzen, Eidereenden en Sneeuwgors, evenals de veel gezochte Ivoormeeuw. Alle groepen gingen via de mast die in 1926 werd gebruikt om een Zeppelin-luchtschip te verankeren en die aan de rand van de nederzetting staat. Dit was de perfecte plek voor de historici binnen het expeditieteam om wat te vertellen over de geschiedenis van de Arctische exploratie en de pogingen om de Noordpool te bereiken vanuit Spitsbergen. Terug aan boord gaf Adam een korte samenvatting waarin hij de plannen voor morgen besprak en Sara vertelde over hoe we onze eerste Ijsbeer hopen te spotten. Daarna was het tijd om onze kapitein te ontmoeten, Remmert Jan Koster, die zich bij ons voegde in de observatielounge om ons welkom te heten aan boord en te proosten op het succes van de rest van de reis met een glas bubbels. Na weer een heerlijk diner gingen de meeste mensen naar de bar om na te denken over de gebeurtenissen van de dag en te genieten van een slaapmutsje om de eerste succesvolle expeditiedag te vieren.

We werden wakker in de kalme zee van Liftefjord met uitzicht op het ijskerkhof. De lucht was bewolkt en de temperatuur was warm. Toen we onze landingsplaats bij Texas Bar naderden, troffen we prachtige bergy bits en growlers aan die het blauwe licht reflecteerden van de ochtendzon die door de wolken heen scheen. Het Stafteam begon eerder om de kustlijn en eventueel de heuvels te verkennen, want ons plan was om een wandeling te maken naar hoger gelegen terrein om te genieten van de prachtige uitzichten die deze baai te bieden had. Na het ontbijt stapten we in de zodiacs en voeren we naar twee verschillende locaties. Op de eerste begon een groep aan een langere wandeling die ongeveer 200 meter boven de zeespiegel uitkwam en een uitzichtpunt bereikte waar we Monacobreen konden zien, de gletsjer waar we naartoe zouden gaan voor onze middagexcursie. De tweede locatie was aangewezen voor twee verschillende wandelingen, een van gemiddelde lengte en de tweede een wandeling in de buurt van de kleine hut die de naam geeft aan deze locatie. Texas Bar was een pelsjagershut, gebouwd in 1929 en een paar decennia lang gebruikt voordat het pelsjagen en jagen in deze streken in onbruik raakte. Tegenwoordig is deze hut eigendom van de Sysellmannen (Svalbard Government and law enforcement Beaurou) en wordt ze gebruikt voor logistiek en af en toe door de lokale bevolking uit Longyearbyen tijdens sneeuwscootertochten in het voorjaar. Tijdens de wandelingen konden we jagers, kieviten, Sneeuwgorzen en andere gevederde vrienden spotten. We zagen sporen van rendieren en we waren allemaal op zoek naar deze verbazingwekkende Spitsbergen Rendieren. Toen alle trekkinggroepen de landingsplaats van de Texas Bar bereikten, konden we genieten van een poolduik! Sommigen van ons waren dapper genoeg om een duik te nemen in het ijskoude water van de Noordelijke IJszee, om er verkwikt uit te komen en zeker klaar te zijn voor een warme douche en lunch. Zodiac chauffeurs brachten ons terug naar Hondius waar het hotelteam op ons wachtte. In de namiddag, rond 14:30 gingen we op zodiac cruise expeditie. Helemaal ingepakt en warm stapten we op de boten om het ijs rond Monacobreen te verkennen. Ongelooflijke ijssculpturen, glinsterend bruisend ijs en stijve muren van ijs aan de voorkant van de gletsjer gaven ons een perfect kader voor de duizenden foto's die op deze locatie werden genomen. Toen we het einde van deze excursie naderden, zagen de expeditiemedewerkers zeehonden! Baardrobben en gewone zeehonden zwommen tussen het ijs en uiteindelijk klom een baardrob op een ijsschots. Hij leek te poseren voor een paar foto's terwijl wij rustig dichterbij kwamen. Het expeditieteam herinnerde ons eraan om ons volume laag te houden, want deze zeehonden zijn schichtig en bang voor elk geluid. De motoren van de boten werden uitgezet en we genoten van enkele minuten stilte terwijl we naar de rustende zeehond keken. Enkele Eidereenden vlogen paarsgewijs over onze hoofden, Kittywakes voerden voedsel aan voor de gletsjerwand en Brünich's zeekoeten zweefden in de buurt. Nadat we terugkwamen bij het schip, en terwijl we werden vermaakt en onderwezen tijdens onze gebruikelijke dagelijkse recap, kwamen er walvissen aan boord! Een paar Gewone Vinvissen, een Bultrug en een Dwergvinvis waren aan het foerageren bij de ingang van de Liftefjordbaai. De officieren op de brug manoeuvreerden langzaam tussen de walvissen door om ze niet te storen terwijl ze dicht bij het schip foerageerden. Om 19:30 werd het diner geserveerd en we dachten dat onze spannende dag eindelijk voorbij was, maar er wachtte ons nog een verrassing. Tijdens het diner zagen onze ervaren medewerkers Ijsberen! Toen het diner ten einde liep, werd er omgeroepen dat er een moeder en een jong waren gezien aan de zijkant van de bergen die naar een punt aan de oostkant van de ingang van de Liftefjordbaai leiden. We haastten ons naar buiten en ontdekten dat er twee scopes op de buitendekken waren geplaatst, zodat we de beren konden zien terwijl ze speelden en rustten op de hellingen en sneeuwplekken aan de zijkant van de heuvels. Dit is onze derde dag aan boord van de Hondius en onze ervaring in het Noordpoolgebied wordt met de dag beter! En we dachten dat het voorbij was, alweer... maar om 23:50 uur, velen van ons al in bed, werden we gewekt door de hoorn toen we de 80° Noord overstaken! We gingen er weer op uit voor de laatste paar foto's en we hielden het voor gezien.

Weer een stralende dag, weer een leuke dag op Spitsbergen! Vanochtend zijn we naar een plaats gegaan die 14. Julibukta (14e juli) heet in Krossfjord (Cross Fjord, genoemd naar het houten kruis dat daar in 1610 door de Engelse walvisvaarder Jonas Poole werd opgericht). Julibukta (14 juli baai) in Krossfjord (Cross Fjord, genoemd naar het houten kruis dat de Engelse walvisvaarder Jonas Poole er in 1610 heeft opgericht). De ene helft van de passagiers maakte eerst een landing, terwijl de andere helft een zodiac cruise maakte langs het strand en een kleine papegaaiduikers kolonie (Fratercula arctica); en vice versa ongeveer een uur later. De zodiac cruise was specifiek gericht op de genoemde papegaaiduikers kolonie en om een goede gelegenheid te hebben om een paar foto's te maken van deze clowneske - maar schattige - vogeltjes. Het feest aan wal was aantoonbaar net zo leuk, met mogelijkheden om de 14. papegaaiduikers van dichtbij te bekijken. Julibreen (14 juli gletsjer) en de hangende tuinen, de persoonlijke favoriete plek van de schrijver. Er was een overvloed aan wilde dieren aan wal, waaronder poolvossen (Alopex lagopus), Spitsbergen Rendieren (Rangifer tarandus platyrhynchus), kleine Rietgors (Anser brachyrhynchus) en sneeuwgorzen met uitgevlogen jongen (Plectrophenax nivalis) onder een torenhoge klif met een luidruchtige drieteenmeeuwenkolonie (Rissa tridactyla). De beschutte, op het zuiden gerichte hangende tuin vormt de perfecte habitat voor een weelderige vegetatie: beschermd tegen de meeste wind en zodat de planten elk beetje kostbaar zonlicht kunnen opvangen. Hierdoor kan de zeer lokale flora, waaronder bergzuring (Oxyria digyna), arctisch muizenoor (Cerastium arcticum) en hangende saxifrage (Saxifraga cernua) opmerkelijk hoog groeien voor Spitsbergenstandaarden. In de namiddag kozen de medewerkers ervoor om een -duidelijk mannelijk- potviskarkas (Physeter macrocephalus) te bekijken op Fuglehuken (Bird Point, verwijzend naar de vogelkolonies in het gebied) op Prins Karls Forland. Hoewel rottende walviskarkassen vaak meer dan een dozijn ijsberen (Ursus maritimus) aantrekken, was het huidige karkas nog te "vers" voor hen en werden er geen beren gezien. Aan de andere kant maakte de waarneming van een Gewone Vinvis (Balaenoptera physalus) met een kleine groep Witsnuitdolfijnen (Lagenorhynchus albirostris) voor de westkust van Prins Karls Forland ieders middag tot een groot succes! Later op de avond werden de weinige mensen in de bar nog getrakteerd op de waarneming van een tweede groep van vijf tot zes witsnuitdolfijnen die nog een paar minuten langs het schip zwommen; waardoor vandaag een dag werd om nooit te vergeten.

We werden om 7:30 gewekt door Adam, onze expeditieleider, en samen met onze locatie ontvingen we goede informatie over het weer in Camp Millar, onze bestemming voor een landing. Naast deining en wind van bijna 20 knopen was het weer goed. Na een smakelijk ontbijt bereid door het team van de kombuis, kleedden we ons snel aan met warme kleren en reddingsvesten. We stonden in de rij bij de deuren van de schelpen, klaar om aan boord te gaan van de zodiacs, en net na 9 uur waren we al geland in de prachtige baai, omringd door afgeronde rotsen die glad waren gemaakt door golven en wind. Net boven de kleine heuvel zagen we twee hutten van Camp Millar, die begin 1900 werden gebouwd door een van de beroemdste expeditiebedrijven op Spitsbergen: NEC - Northern Exploration Company, die in Bellsund mijnbouw ging bedrijven op zoek naar zink, asbest, steenkool, goud en andere mineralen. Tijdens de wandeling konden we ook prachtige wilde dieren horen en bewonderen; rendieren samen met schattige en witte pasgeborenen die over de rijke toendra vol planten met bloemen en poolwilgen zwierven, heuvels van Ingeborgfjellet vol met luide Kleine Alken en Poolvossen die probeerden dichter bij de kleine alken te sluipen die nog een paar eieren hadden. Na een paar uur aan land te zijn geweest, moesten we terug naar Hondius om te lunchen en ons klaar te maken voor 20 uur varen naar onze volgende bestemming, Edgeoya - Kapp Lee. Gedurende die tijd bereidde ons expeditieteam een reeks lezingen voor ons voor: om 15:00 uur sprak Florence over het verbazingwekkende verhaal van Willem Barents en de vroege ontdekking van Spitsbergen, en na een korte pauze voor een kopje koffie met cake in de lounge, nodigden Meike, Szymon en Laurence ons uit in de collegezaal voor een reeks van drie lezingen over de geografie van Spitsbergen, het klimaat van Spitsbergen en het verbazingwekkende leven van alken. Om 6:30 gaf Adam ons plannen voor morgen bij de recap in de lounge, en later vertelde Sara over de Poolvos die we 's ochtends konden zien. Florence gaf gedetailleerde informatie over de landingsplaats en even na 19.00 uur zaten we comfortabel in de eetzaal om te genieten van het heerlijke eten dat was bereid door onze chef-kok Ralf.

Na een nacht zeilen, wat een genot om vanmorgen wakker te worden met zon en prachtige bergen die het schip omringen. Ons plan was om aan land te gaan bij Kapp Lee voor wat stevige wandelingen en een bezoek aan de plaatselijke walrus vrijgezellen. Toen we echter wat beter keken, realiseerden we ons dat er zee-ijs lag tegen de kust waar we wilden landen. Ons onverschrokken expeditieteam, vastberaden als ze waren, sprong in een zodiac om te zien of er een route was die ons veilig naar de kust en terug naar het schip kon brengen. Helaas, het ijs was te dicht opeengepakt om door te dringen en de wind zou het gevaarlijk hebben gemaakt om aan land te gaan. Dus gingen we op weg naar wat oorspronkelijk ons plan was voor de middag - een landing in Sundneset met een verscheidenheid aan wandelingen. Sundneset is zo'n mooie plek om tijd door te brengen, een landschap van glooiende laaglanden met uitlopers van dioritisch gesteente gebeeldhouwd door gletsjers uit de ijstijd en met prachtige zoetwatermeren. De groep die graag een onvergetelijk uitzicht wilde, vertrok eerst naar de wal en ging op weg naar de "top" van Fuglehallet op 272 m of bijna 900 ft in ongeveer 4,2 km heen en terug. Ze op de top zien vanaf de landingsplaats gaf ons een geweldig perspectief van hoe klein we eigenlijk zijn in dit landschap. De rest van ons verdeelde zich in kleinere groepen op basis van interesse en verkende het landschap bij de meren. We vonden grote groepen Brandgans en Kleine Rietgans, maar ook IJseenden en Sneeuwgorzen die over de toendra fladderden en probeerden genoeg voedsel voor hun jongen te vinden voordat ze naar het zuiden moesten. Rendieren waren er in overvloed en ze zagen er heel knap uit in hun zomerjassen, hun geweien nog steeds bedekt met fluweel. Tijdens de lunch besloten de kapitein en het expeditieteam terug te varen naar Kapp Lee om te zien of het ijs genoeg was verschoven om de walrussen te zien. Het zag er goed uit, maar het ijs lag er nog steeds en met de aanhoudende wind, het tij en de stromingen rond de kaap werd besloten om een korte zodiac cruise te maken langs het strand waar ze zich uitzetten. We lieten 8 zodiacs zakken en de helft van het schip ging aan boord, baande zich een weg door de ijsstromen en bracht een leuk bezoek aan de vrijgezellen die aan wal sliepen. Toen de groep klaar was om terug te keren, zagen we dat de wolken over de berg begonnen te zakken en binnen enkele minuten verdween het hele landschap in een dichte mist. Het geeft je een groot gevoel van respect en waardering voor hoe snel de omstandigheden kunnen veranderen en de gevaren van niet voorbereid zijn. Ons team evalueerde de situatie en hoewel ze wisten dat degenen die niet konden gaan misschien teleurgesteld zouden zijn, kwam veiligheid op de eerste plaats en dus annuleerden ze de cruise van de tweede groep. We bleven in het gebied om te zien of de mist zou optrekken, maar het mocht niet zo zijn. Gelukkig denkt het team altijd vooruit en had het al een andere locatie voor ons om walrussen te bezoeken, dus we hebben nog steeds iets om naar uit te kijken. De avond werd afgesloten met een heerlijke arctische bbq op het achterdek, gevolgd door dansen en algemene vrolijkheid. Morgen gaan we naar het pakijs en nog een dag vol verrassingen.

Enkelen van ons ontwaakten nog voor de wake-up call, gewekt uit onze slaap door de onregelmatige beweging van Hondius terwijl ze zich een weg baande in het doolhof van pakijs aan de oostelijke rand van Freemansundet. We gluurden suf uit de ramen van de kajuit en bevonden ons in een bewegende monotone wereld van mist en zee-ijs. We bleven even staan om dit grimmige zeegezicht in ons op te nemen tot we de inmiddels bekende ochtendbing-bong hoorden, gevolgd door de estuariene tonen van Adam. Hij kondigde aan dat het mistig weer was en dat een zacht zuidoostelijk briesje het zeeoppervlak tussen de ijsschotsen aan het beroeren was. Na nog een uitgebreid ontbijt gingen we het dek op om het uitzicht en de geluiden van het pakijs in ons op te nemen; een echt wilde Arctische omgeving. Buiten was het een frisse -1°C, versterkt door de bries en de vochtige lucht. Vanaf uitkijkpunten rondom de boot scanden we het ijs, op zoek naar tekenen van leven; we zagen zeekoeten, een baardrob en veel drieteenmeeuwen en noordse stormvogels die boven de loden open water zwommen. Naarmate de ochtend vorderde, voeren we noordwaarts en werd het steeds mistiger rond Hondius. Een geïmproviseerde lezing over gletsjerkunde werd aangekondigd. Laurence gaf een lezing in de lounge terwijl Jerry een Chinese presentatie gaf in de collegezaal. We leerden over hoe gletsjers worden gevormd, hoe ze stromen en hoe ze de landschappen vormen die ze bezetten. We hoorden ook over de diverse en unieke gletsjers op Spitsbergen; deze relatief kleine archipel in het hoge noordpoolgebied herbergt een aantal van de meest interessante gletsjers op aarde en glaciologen zijn nog steeds bezig om hun complexe gedrag te begrijpen. Na de lunch begon de mist dunner te worden en terwijl we tussen de kolkende mistbanken doorliepen, konden we af en toe een glimp opvangen van een heldere hemel. Uiteindelijk konden we ook de verre toppen van Edgeøya en Barentsøya zien, schildwachten die het water van Hinlopenstretet bewaken. De wind was in de loop van de ochtend afgenomen en in de middag helemaal gaan liggen; de zee was een donkere spiegel die het grijs van de gloed van de Arctische lucht weerspiegelde. Toen het zicht verbeterde, zagen we in de verte een jonge walrus op een ijsschots. Voorzichtig naderden we, voorzichtig om de sluimerende reus niet te storen. Net toen we de walrus wilden verlaten, kregen we een mededeling van Adam: er waren twee ijsberen in de verte gezien! We pakten snel onze jassen, verrekijkers en camera's en gingen naar een uitkijkpunt op het buitendek. Toen Hondius langzaam dichterbij kwam, realiseerden we ons dat er in feite drie beren waren; een moeder met twee jonge welpen! We keken van een respectvolle afstand toe hoe de moederbeer over een grote plaat zee-ijs zwierf en de zeehonden die op het ijs lagen, besloop. De welpen volgden haar op een afstand van enkele honderden meters, zodat ze wat ruimte had om te jagen. We brachten een paar heerlijke uren door met het observeren van deze prachtige dieren voordat we met tegenzin weer vertrokken, op weg naar Freemansundet en het eiland Spitsbergen, onze bestemming voor de ochtend. Onze middag vol verrassingen was nog niet helemaal voorbij; onze hotelmanager Michael kondigde aan dat er warme chocolademelk zou worden geserveerd op het voordek, vol met klodders room en een flinke scheut rum! Dampende drankjes in de hand, verzamelden we voor een geïmproviseerde groepsfoto genomen door Sara van een baars hoog op het dek boven. We bleven aan dek omdat de omstandigheden buiten magisch waren; het oppervlak van de oceaan vertoonde absoluut geen gebreken; een perfecte spiegel tot aan de horizon. Terwijl we stonden en alles in ons opnamen passeerden zeekoeten, noordse stormvogels, drieteenmeeuwen en zelfs een Arctische jager laag over het water rond Hondius. Uiteindelijk maakten we ons los van dit prachtige tafereel en gingen we naar de lounge voor een recapitulatie. Adam legde de plannen voor morgen uit; we gaan naar de zuidelijke fjord van Hornsund. Melissa volgde met een presentatie over zee-ijs, waarin ze uitlegde hoe het zich vormt en hoe belangrijk het is als habitat en als substraat voor leven; zee-ijs vormt de basis van het Arctische voedselweb. Sara gaf vervolgens een presentatie over de identificatie van zeezoogdieren, waarbij ze een heleboel nuttige informatie gaf over vinpotigen en hoe je de verschillende soorten van elkaar kunt onderscheiden. Het diner was zoals gewoonlijk uitstekend, maar deze avond was extra speciaal omdat het werd aangevuld met een prachtig uitzicht vanuit de ramen van de eetzaal. Terwijl we dineerden baande de Hondius zich een weg door het smalle kanaal van Freemansundet, steile wanden van sedimentaire rotsen torenden boven ons uit en de opbollende mistbanken omhulden drijvende banden van zee-ijs, het hele tafereel werd goud verlicht door de avondzon.

Verbazingwekkende zonneschijn aan de horizon op deze vroege zondagochtend toen de Hondius op weg was naar de zuidpunt van Spitsbergen op weg naar Hornsund. Voor degenen die vanochtend vroeg wakker waren, er verschenen 2 Blauwe Vinvissen niet ver van het schip. De zon deed haar uiterste best, maar de wolken begonnen te vervellen tot een dichte mist voor de ochtend. Na het ontbijt gingen we allemaal naar de lounge om naar Sara's lezing over beren te luisteren. Een geweldige kans om meer te leren over het gedrag van beren na de ongelooflijke ontmoeting van gisteren met de moeder en twee welpen. En voor degenen die vanmorgen niet naar buiten gingen om van het landschap te genieten, was een bezoek aan de bibliotheek met een kopje koffie of thee een geweldige manier om weer op te laden na de vermoeiende dag met alle ongelooflijke indrukken van het zeilen door het pakijs op de reis van gisteren. Na een heerlijke lunch voer de Hondius naar de middagbestemming voor een zodiac cruise in Burgabukta. Toen we dichter bij de gletsjer kwamen, kwam de mist weer opzetten en besloten kapitein Remmert en expeditieleider Adam hun plannen te wijzigen en naar Storbreen te varen: een hele grote gletsjer. De Hondius voer Brepollen binnen - een brede baai met een bijna volledig gletsjerkustlijn die wordt gevormd door zowel de Horn- als de Storbreengletsjer, terwijl gidsen en gasten de kusten afspeurden naar Ijsberen. Hoewel we geen beren zagen, was het landschap adembenemend. De zon heeft zich een weg door de wolken gevochten en de gletsjerfronten openen een prachtig landschap voor ons. Een voor een werden de zodiacs in het water gezet en de chauffeurs stonden te popelen om de passagiers in hun zodiacs in te schepen voor een adembenemende cruise. Drieteenmeeuwen en ijssterns vlogen boven en langs het ijs terwijl de zodiacs zich door het ruwe ijs naar de voorkant van de gletsjer begaven. Het was moeilijk om te stoppen met genieten, maar uiteindelijk was het rond 5 uur tijd om terug te keren naar het schip. Maar niet voor iedereen... Een speciale zodiac-delegatie met 6 van onze jongste gasten was georganiseerd door Pierre & Meike. De kinderen hielpen Pierre met het slepen van een planktonnet achter de boot om watermonsters te nemen. Deze monsters werden aan boord genomen en tijdens de avondrecap werden de watermonsters onder de microscoop gelegd. Via de schermen in de lounge konden we allemaal de roeipootkreeftjes op een enorm scherm zien terwijl Pierre uitleg gaf over het geheime leven van plankton, iets wat de meesten van ons nog nooit in het echt hadden gezien. Dit tot groot genoegen van onze jongste gast. Adam gaf ons de plannen voor de volgende dag, gevolgd door hotelmanager Michael met informatie over de ontschepingsdag. Iets waar de meesten van ons nog niet aan wilden denken, met nog een volle expeditiedag voor de boeg. Het fantastische diner van de chef wachtte op ons in de eetzaal, terwijl de Hondius in open water naar de walrussen bij Poolepynten voer, de bestemming van morgen.

Vandaag begonnen we de dag met een landing op de langverwachte plek Poolepynten waar zich een mooie kolonie walrussen heeft gevestigd. Er lagen ongeveer 20 Walrussen op het strand en we konden ze ongeveer 20 minuten per groep observeren. Er waren ook enkele Walrussen in het water en het was erg interessant om te zien hoe ze met elkaar in contact kwamen en het strand op liepen. We waren allemaal onder de indruk van hun grootte en de lengte van hun slagtanden. Men gelooft dat deze Walrussen vanuit Franz Josef land naar Spitsbergen zijn teruggekeerd nadat de lokale populatie in het verleden door jagers was uitgeroeid. De meeste walrussen in deze wateren zijn tegenwoordig mannetjes, maar er zijn ook vrouwtjes met jongen waargenomen, wat erop wijst dat er zich een nieuwe lokale populatie in Spitsbergen heeft gevestigd. We waren allemaal blij om weer aan boord te gaan voor een lekker kopje warme thee, waarna we hebben geluncht. In de namiddag zeilden we verder naar het zuiden in de richting van Longyearbean en namen we allemaal deel aan een Arctic Quiz georganiseerd door onze expeditiegids Sara. De vragen waren behoorlijk moeilijk maar alle teams deden het erg goed. Er was een gelijke tweede en derde plaats tussen "The Svalbard Adelaidians" en "Kangaroos and pandas". De eerste plaats ging naar het team "Jack". Daarna gingen we verder met cruisen door de fjorden en het bezoeken van gletsjers in Isfjorden, voordat we onze laarzen terugbrachten en aansloten bij de cocktail van de kapitein. Het is de eerste reis van kapitein Remmert Jan Koster met Hondius en we hebben zijn professionaliteit en vaardigheden om veilig door het ijs te navigeren zeer gewaardeerd. Tijd voor ons afscheidsdiner.

Terwijl onze laatste avond aan boord aanbrak in de bar, dronken sommigen van ons hun laatste drankje en brachten een toast uit op de geweldige reis voordat we naar de pier liepen en afscheid namen van onze nieuwe vrienden. De eerste bus pikte kort na middernacht enkele gasten op om op tijd te zijn voor de vlucht van 2 uur uit Longyearbyen. Vroeg in de ochtend werden we allemaal gewekt door onze Expeditieleider Adam, wat leidde tot de tweede aankondiging van de dag: onze altijd vrolijke Hotel Manager Michael, die ons opriep voor het ontbijt in de eetzaal. Terwijl koffie en thee in onze mokken werden geschonken, wisten we dat het avontuur bijna zou beginnen. Een reis van verkenning, ontdekking en leren kwam tot een einde, maar de herinneringen en ongelooflijke waarnemingen zullen ons voor altijd bijblijven. Het Oceanwide personeel en de bemanning laadden onze bagage naar de pier en terwijl we naar de steiger werden gebracht, werden de laatste knuffels en afscheid genomen onder onze medereizigers. Vaarwel, Hondius, tot ziens, misschien in de zuidelijke zeeën en Antarctica. Bedankt allemaal voor zo'n geweldige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook moge zijn! Totale afstand afgelegd op onze reis: 1405 zeemijlen Het verste noorden: 80°00'.15 N, 013°24'.37 E Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Remmert Jan Koster, expeditieleider Adam Turner, hotelmanager Michael Frauendorfer en alle bemanningsleden en medewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen.