OTL03-17, reisverslag, Noord-Atlantische Odyssee

Ons schip m/v Ortelius lag voor anker in de haven van Ritthem, vlakbij Vlissingen. Om een uur of vier arriveerden de bussen en gingen we aan boord van het schip om te beginnen aan een spannende expeditiecruise. Eenmaal aan boord, met de hulp van de hotelcrew, installeerden we ons in onze hutten en maakten we kennis met de indeling van het schip, ons thuis voor de komende 10 dagen. We werden al snel verzameld in de collegezaal voor verschillende welkomstbriefings. Een daarvan was door onze expeditieleider Jan Belgers en de rest van de expeditie staf, en een andere door onze hotelmanager Dejan (DJ). We werden ook gebrieft door derde officier John over de veiligheid van het schip en hoe we ons op het ergste moesten voorbereiden. Een oefening van het algemene alarm (zeven lange knallen gevolgd door één lange knal) werd gemaakt, en we trokken allemaal de SOLAS oranje reddingsvesten aan en verzamelden ons in de bar onder begeleiding van bemanning en personeel. Na een appèl om er zeker van te zijn dat iedereen aanwezig was, gingen we naar de reddingsboten en sommigen van ons gingen zelfs naar binnen. We keerden kort terug naar onze hutten voordat we ons hergroepeerden met kapitein Mika Appel in de lounge voor een welkomsttoast met champagne of sap voordat we naar de eetzaal gingen voor ons eerste heerlijke diner bereid door chef-kok Heinz en zijn personeel. Een opwindende eerste dag, het begin van nog veel meer avonturen in de komende week.

Na een rustige nacht werden we wakker met een verbluffend mooie ochtend. De zon scheen, er stond heel weinig wind en de Noordzee was slechts een blauwe deken met hier en daar een schip of een booreiland. Ortelius voer gestaag noordwaarts terwijl wij aan dek genoten van een eerste kopje koffie of thee. Natuurlijk waren de vogelaars als eerste op. Meteen na het ontbijt was het tijd om onze expeditie-uitrusting op te halen. We werden per dek naar de collegezaal geroepen om de rubberen laarzen die onze voeten droog zouden houden in de zodi-acs en tijdens landingen in ontvangst te nemen en te passen. Bovendien kreeg elk van ons een opblaasbaar reddingsvest. Kort daarna nodigde Bill ons uit voor zijn lezing en stelde ons voor aan, natuurlijk: Schotland! Sommigen van ons koesterden zich liever in de zon op het bovendek of zochten naar wilde dieren vanaf de brug of de dekken. In de namiddag introduceerde Expeditieleider Jan ons in de do's en dont's met betrekking tot veilige zodiac operaties en legde uit hoe we ons moeten gedragen in de buurt van de natuur en wilde dieren. Nu we het er toch over hebben, qui-te een aantal soorten waren waargenomen gedurende de dag, waaronder (een zeer korte ontmoeting met een) Dwergvinvis, Jan-van-Gent, Zeekoet, Drieteenmeeuw, Grote en Kleine Mantelmeeuw, Zilvermeeuw, Alk en zelfs een Grote Pijlstormvogelen, tot grote vreugde van de vogelaars. Voor het diner verzamelden we ons in de bar waar Jan en Bill de plannen voor morgen uiteenzetten, wanneer we een volledige dag rond Aberdeen zouden hebben. Opgewonden door het vooruitzicht gingen we aan tafel terwijl de Or-telius zich een weg baande over de kalme Noordzee richting de Schotse kust.

Passagiers stonden op bij het krieken van de dag om 5.30 uur in de hoop tuimelaars te zien voor de monding van de haven van Aberdeen. Aberdeen was een belangrijke Schotse walvisvaarthaven die veel schepen naar de Noordpool stuurde. De loods ging aan boord van de Ortelius en stuurde het schip de rivier de Dee op langs de vuurtoren van Girdleness op de landtong. Dit was de locatie van het tragische wrak van het walvisjachtschip 'Oscar' in een storm in 1833. 42 zeelieden verdronken in de bergachtige golven, slechts twee overleefden toen de ramp zich ontvouwde voor de ogen van ontzette families die bijeen waren gekomen om afscheid te nemen toen de 'Oscar' naar de Noordpool voer. Na het ontbijt en de immigratiecontrole ging iedereen aan boord van twee bussen voor de tocht naar het noorden. Bill fungeerde als gids terwijl ze door de interessantere delen van Aberdeen reden en gaf commentaar op de architectuur en politiek van het gebied. Een paar mijl naar het noorden maakten de bussen een omweg en reden ze naar beneden voor een snelle blik op de controversiële Trump-golfbaan op Menie Estate. De eerste stop was het prachtige natuurreservaat 'Sands of Forvie' aan de monding van de rivier de Ythan bij het dorpje Newburgh. Het reservaat is de grootste broedplaats van Noordse Sternen en Eidereenden in het Verenigd Koninkrijk en ook de plaats waar meer dan 1000 Grijze Zeehonden en 10 Gewone Zeehonden hebben gejaagd. Vogelaars waren blij met de verscheidenheid aan vogels die op deze locatie te vinden waren. Na de lunch reden de bussen noordwaarts langs Cruden Bay en de romantische ruïne van Slains Castle - de inspiratie voor het verhaal van Dracula - naar het dramatische kliflandschap van de 'Bullers of Buchan'. De kliffen, die slechts een klein eindje lopen waren vanaf de parkeerplaats, boden het ideale uitkijkpunt om duizenden zeevogels te observeren, waaronder ieders favoriet, de komisch uitziende papegaaiduiker. Om 15.00 uur reed de groep terug richting Aberdeen en langs de strandpromenade tussen de rivieren Don en Dee naar het oude vissersdorpje Fittie (of 'Foot Dee') aan de monding van de haven en aan de rand van het strand. Passagiers konden ronddwalen door de smalle straatjes vol lage granieten huizen en zeer individuele excentriek versierde schuurtjes. Camera's klikten verwoed. Om 16.30 uur keerde iedereen terug naar de Ortelius en om 18.00 uur gooide het schip los en voer de haven uit voor de reis noordwaarts naar Fair Isle. Een tuimelaar werd gezien net voordat de loods het schip verliet. Dit was weer een stimulerende dag voor Oceanwide Expeditions met een grote variëteit aan interesses!

Al ruim voor het ontbijt naderden we Fair Isle, in een tamelijk rustige zee met een beetje te hoge golven. De weinige bewolking die er was verdampte echter al snel, waardoor we werden getrakteerd op een prachtige, heldere en zonnige dag met een frisse bries uit het westen. Na het ontbijt, de lunchpakketten in elkaar gezet, werden vier zodiacs te water gelaten en begonnen we aan de landing bij Bu Ness, waar we aankwamen op het zand- en steenstrand van North Haven. Dit was voor velen van ons de eerste keer in zodiacs en het was bevredigend om te weten dat alle briefings hadden gewerkt en dat er geen problemen waren. Vanaf daar namen we allemaal verschillende routes; een grote groep wandelde vanaf de landingsplaats in oostelijke richting om de papegaaiduikers te bekijken die nestelden in afgedankte konijnenholen hoog op de hellingen boven de zee. Anderen liepen over het kronkelige weggetje dat het grootste deel van de lengte van het eiland beslaat, langs het beroemde vogelobservatorium met zijn moderne, speciaal gebouwde inrichting, gebouwd in 2010. De wandeling ging door een weids, glooiend landschap, gedomineerd door het uitzicht op dramatische landtongen verderop, en bedekt met zwaar begraasde heide en weilanden. Op sommige plaatsen zagen we de Helgoland-vallen die door het Observatorium worden gebruikt om vogels op humane wijze te registreren en vrij te laten, wat bijdraagt aan hun unieke database van migraties in dit deel van de wereld. Velen van ons bezochten het intrigerende plaatselijke museum met een rijke geschiedenis van de gemeenschap en het winkeltje (in het laatste kwamen sommigen tevoorschijn met voorbeelden van het beroemde plaatselijke breiwerk). Voor anderen was het hoofddoel om een kleine selectie te zien van het enorme aantal vogelsoorten dat hier wordt waargenomen; lekkernijen waren onder andere Tapuiten, uitstekende uitzichten op nestelende Drieteenmeeuwen, Jan-van-Genten en Noordse Stormvogels, maar ook veel Grote Jagers (bonxies), Regenwulp, Paarse Strandlopers en zelfs Kuifeenden en andere (zie de soortenlijst). Uiteindelijk was het halverwege de middag tijd om terug te keren naar Ortelius, via een reeks zodiak pendeldiensten vanaf het strand. Met een beetje tijd in de hand was het mogelijk om van de rechte route af te wijken om de prachtige klifkust van het eiland te bekijken, door wateren die bezaaid waren met zeekoeten en papegaaiduikers. Daarna een bocht naar het schip door helderblauw water dat opkwam en afnam met een zachte deining. Terug aan boord, na een verfrissing, gaven Jan en het team ons een overzicht van een aantal dingen die we die dag gezien hadden en een overzicht van de plannen voor de komende dagen op zee, inclusief een opti-mistische weersvoorspelling voor de zeecondities. Goede vooruitzichten voor het spotten van walvissen!

Dagen op zee kunnen veel tijd overlaten om na te denken. Uitkijkend over een kalme oceaan, kijkend naar walvissen, kun je introspectief nadenken over de afgelopen dagen en waar we naar toe gaan. In een wereld waarin het tegenwoordig gebruikelijker is om te rennen dan te wandelen, is tijd om na te denken en te reflecteren, weg van het internet, waardevol. Gisteren was het een prachtige dag op Fair Isle, een zeldzame dag met blauwe lucht op de Schotse eilanden waar meer dan één persoon verbrandde. Als je op de rand van de kliffen stond, met noordse stormvogels zwaaiend boven je hoofd, gan-netten, papegaaiduikers en anderen die van en naar hun nesten dartelden, voelde je je weer klein vergeleken met het leven in de wereld. Maar als je naar de nestplaatsen van de jan-van-genten keek, werd je eraan herinnerd hoe ingrijpend wij de wereld beïnvloeden. Toen de vogels binnenvlogen met nestmateriaal om het nest van dit jaar te bouwen, was het verrassend om te zien dat een groot deel van plastic gaas de plaats innam van natuurlijk materiaal. Ongetwijfeld leidt dit tot een duurzamer nest, maar het is een feit dat deze vogels niet de enige zeedieren zijn die lijden onder plasticvervuiling. Van de Noordse Stormvogels is onlangs vastgesteld dat ze plastic in hun maag meedragen met een verbazingwekkende incidentie van 85 tot 95 procent. Of het nu gaat om plastic verpakkingen uit ontwikkelingslanden, plastic voor de productie uit ontwikkelde landen of vistuig van de visindustrie, de hoeveelheid plastic afval in de oceaan neemt snel toe en zal onvoorziene gevolgen hebben voor de wilde dieren in de oceaan. Met een lezing over plastic vervuiling in de oceaan op komst is de behoefte aan bewustzijn en actie groot, het probleem kan relatief eenvoudig worden vertraagd, het moet alleen wel gebeuren. Terwijl een Gewone Vinvis naar de oppervlakte kwam om adem te halen, concentreerden de gedachten zich weer op de directe omgeving. Desalniettemin blijven de gedachten over ons effect op de oceaan hangen als je bedenkt hoe dit gigantische dier zich voedt en tonnen krill en wie weet wat nog meer opschept. Blijf op de hoogte, doe wat onderzoek en doe individueel iets voor het welzijn van het geheel.

Toen we wakker werden, waren we de poolcirkel nog niet gepasseerd. Alle walvisstops van gisteren hadden ons een beetje afgeremd. Het voordeel hiervan was dat we nu helemaal wakker waren voor een goede ceremonie. Na het ontbijt werden we naar het helidek geroepen waar Dejan en Lilian op ons wachtten met warme chocolademelk (met iets extra's). Toen we de poolcirkel op 66°33'27" N passeerden, lieten Bill en Iain ons onder de symbolische lijn door varen en konden we op de foto met een poolcirkelbord - een geweldige manier om de dag te beginnen en voor een aantal van ons de eerste keer dat we officieel in de Arc-tic zaten. In de ochtend zag de groep op de boeg verschillende Noordelijke Tuimelaars, hoewel ze allemaal vrij ver weg waren. Hierna gaf Sandra een lezing over fotografie, waarbij ze ons veel tips gaf om betere foto's te maken - erg handig, want we hadden allemaal camera's maar niet altijd de resultaten waar we op hoopten. Na weer een heerlijke lunch hadden we wat tijd om van de zee te genieten, hoewel dat wat moeilijker werd. De wind was een beetje aangetrokken, waardoor er meer golven en deining waren en voor het eerst moest de dokter medicijnen tegen zeeziekte uitdelen, hoewel het eigenlijk niet zo erg was. Later in de middag werden we weer naar de collegezaal geroepen door Aad voor een lezing over Jan Ma-yen. Hij vertelde ons alles over het eilandje dat we zouden gaan bezoeken. Mooie verhalen en foto's voedden ons enthousiasme voor ons bezoek morgen nog meer. De recapitulatie werd gevuld met onze plannen voor ons bezoek aan Jan Mayen de volgende dag. Jan gaf ons een overzicht van de weersvoorspelling (prachtige zon en weinig wind) en de mogelijkheden voor wandelingen en landingen en Bill illustreerde dit met nog meer foto's. Na het eten werd er een documentaire over Orka's vertoond, maar veel mensen bleven buiten, in de bar of gingen vroeg naar bed, vol verwachting voor de activiteiten van morgen.

De eerdere optimistische voorspellingen van onze Expeditieleider voor het weer op het magische, mysterieuze Jan Mayen werden vroeg in de ochtend bevestigd: de landing op Jan Mayen ging door! Voor velen van ons stond een bezoek aan dit zelden bezochte eiland bovenaan het verlanglijstje van deze cruise. De wandelaars vertrokken als eerste omdat ze tijd nodig hadden voor de 10 km lange wandeling over het eiland. Er werd geland in Båtvika, een kleine baai vlakbij de 200 meter hoge mast van het niet meer operationele LORAN-navigatiestation. Bij het naderen van de kust vielen zowel de zwarte lava als het overvloedige groene mos op. We werden begroet door de "stasjonssjef", de commandant van de 18-koppige Noorse stationbemanning. Hij gaf een korte introductie over het eiland en noemde de do's en don'ts. We waren vrij om rond te dwalen op het station, vogels te spotten of de winkel te bezoeken voor ansichtkaarten en souvenirs. Terwijl de eerste wandelaars op weg gingen, ontstond er een rij omdat de kleine stationswinkel maar plaats bood aan 5 mensen tegelijk! De wandelaars die Ortelius verlieten, degenen die de wandeling over het eiland naar Kvalrossbukta niet wilden doen, vertrokken ook naar Båtvika. Zij zouden echter 's middags terugkeren naar het schip om deel te nemen aan een rondvaart van Sør Jan, zoals de zuidelijke helft van het eiland wordt genoemd. Beerenberg, de 2277 meter hoge vulkaan op Nord Jan weigerde zijn schoonheid prijs te geven en de met sneeuw en gletsjers bedekte top bleef de rest van de dag in wolken gehuld. Jan Mayen is van vulkanische oorsprong en ligt bovenop een zogenaamde hot spot in de buurt van de Mid-Atlantische Rug. Recente uitbarstingen van Beerenberg waren in 1970 en 1985; aardbevingen doen de gebouwen van het station af en toe schudden. Terwijl Beerenberg de noordelijke helft van het eiland domineert, liggen er lagere, gedoofde vulkanen verspreid over Sør Jan. De hoogste top hier is 769 meter. Erosie en vorstslijtage hebben de vulkaantoppen grondig afgeslepen. Degenen die naar Ortelius waren teruggekeerd, genoten van de steile kliffen toen we rond de zuidelijke helft van het eiland voeren. Na het ronden van Sørkapp passeerden we enkele stranden waar tussen 1616 en 1648 de Nederlandse walvisstations actief waren; tegen die tijd had de genadeloze jacht de walvispopulatie rond Jan Mayen zo goed als uitgeroeid en werden de installaties (blubberovens, tenten en houten huizen) ontmanteld en mee naar huis genomen, of gewoon achtergelaten. Ondertussen waren de wandelaars op weg van het station naar Kvalrossbukta aan de andere kant van het eiland. Hoewel het eiland op dit punt slechts 3,5 km breed is, moet de 10 km lange weg de lage heuvels oversteken op wat Mid Jan wordt genoemd. De wandelaars waren gefascineerd door het gure vulkaanlandschap en velen gingen zitten om deze magische plek in zich op te nemen. Iedereen nam zijn of haar tijd om het eiland over te steken, terwijl de vogelaars erin slaagden om heel wat soorten te spotten in dit kale landschap. De lunch werd genuttigd met misschien wel het vreemdste uitzicht ooit. Rond 4 uur begon Ortelius met het van boord halen van de passagiers die rond het zuidelijke deel van het eiland waren gevaren, terwijl de eerste wandelaars al waren aangekomen bij Kvalrossbukta, een plek waar vroeger de Nederlandse walvisvaart plaatsvond. Talloze boomstammen, afkomstig van de Siberische kust, lagen bezaaid langs de kust. Op één plek staken planken, waarschijnlijk van voormalige Nederlandse walvisvaardershuizen, uit het zand, terwijl fragmenten van de bevroren gele zogenaamde IJsselstenen, die de Nederlandse schepen meenamen als ballast om ze later te gebruiken als fundering voor hun huizen en blubberovens, verspreid lagen over het zwarte strand aan de andere kant van Kvalrossbukta, in de richting van Briel-sche Toren. Het lijkt erop dat de golven en de erosie snel het laatste bewijs vernietigen van de Nederlandse aanwezigheid hier zo'n 400 jaar geleden. Tegen 6 uur vertrok de laatste zodiac naar Ortelius, waarbij de stationscommandant en twee van zijn bemanningsleden ons uitzwaaiden vanaf het strand. Nu ging Ortelius op weg naar het pakijs. Een paar dappere fotografen trotseerden de koude wind voor een paar laatste foto's van de gletsjers die de Beerenberg afkomen. Er was een einde gekomen aan een heel bijzondere dag!

Weer een dag op zee! Net als alle andere? Orka's voor het ontbijt waren genoeg om zelfs de meest toegewijde dekbedaanbidders wakker te schudden en hun arctische lagen aan te trekken om naar de buitendekken te gaan. Een groep met minstens twee mannetjes zwom rond en kwam heel dicht bij het schip voor degenen die het geluk hadden om op het juiste moment op de juiste plek te zijn. Een uur lang konden we genieten van deze prachtige zeezoogdieren, met genoeg mogelijkheden voor de fotografen om hun geheugenkaartjes te vullen! Maar genoeg over walvissen ... Kort na ons ochtendmaal verspreidden zich geruchten over verstekelingen aan boord van het schip. Een groep Sneeuwgorzen was betrapt toen ze een lift naar het noorden hadden gekregen om hun vleugels te ontlasten tijdens hun jaarlijkse trek. We moeten even stilstaan bij deze schijnbaar tere wezentjes. Met een spanwijdte van ongeveer 18 cm en een gewicht van slechts een handvol gram, ondernamen deze dappere vliegeniers waarschijnlijk een lange missie over de wijde uitgestrektheid van de Noord-Atlantische Oceaan om het broedseizoen in Groenland door te brengen. Ze voegden een zekere rust toe aan de dagenlange reis met hun tsjirpen - een veel zachter geluid dan dat van Ortelius! Onnodig te zeggen dat ze waarschijnlijk de meest gefotografeerde soort onderweg waren geworden.... dat wil zeggen, tot de vroege avond. Arjen trok een absolute winnaar met zijn waarneming van drie ijsberen kort nadat de Ortelius het ijs raakte: een moeder en twee goed doorvoede jongen. Een waar genot om deze jonge familie zo gezond te zien! We brachten ongeveer een half uur door met de groep ijsberen. Of moet ik aurora zeggen? De verzamelnaam voor dit specifieke lid van de familie van de ursine is inderdaad 'een aurora van ijsberen'! Maar of drie ijsberen groot genoeg is om als groep te worden geclassificeerd, is een onderwerp voor een aparte discussie. Afgezien van de mantiek, wat een prachtige manier om de dag af te sluiten - dus ja, gewoon weer een zeedag op het goede schip Ortelius ..

Bang, scrape, crunch ... de passagiers werden wakker met het geluid van de Ortelius die zachtjes door de met ijs bedekte zee gleed. Dit was spannend ... na de geweldige waarneming van drie beren de vorige avond, stonden de passagiers te popelen om langs de rails van het dek en de brug te staan om als eerste de volgende Arctische wilde dieren te zien. Buiten was de temperatuur -3 graden Celsius en de zee -1, en een lichte bries zorgde voor een verkoeling in de lucht. Op de brug, uur na uur, een geruststellende monoloog van de kapitein en bevestigende antwoorden van de stuurman ... Stuurboord 15... Stuurboord 15... Hard naar stuurboord... Hard naar stuurboord... Rustig aan 10... Rustig aan 10.. Midscheeps... Midscheeps... Roer hard naar bakboord... Hard naar bakboord... Hard naar bakboord nu... Oké... Midscheeps... Midscheeps... Hard naar stuurboord... Rustig aan 5... Rustig aan 5... Midscheeps... Roer Midscheeps... heel goed. Stuurboord 15... Stuurboord... Hard naar stuurboord... Ah! De telefoon gaat! Aan de horizon bleek wat een wirwar van opeengepakt ijs leek, een fata morgana te zijn. Veel open water en af en toe een waarneming van Klapmutsen op ijsstromen. Twee uitstekende, zeer leerzame lezingen gedurende de dag: 's ochtends door Iain, 'Sea Ice' en 's middags door Bob, 'Selkies - the life of northern seals', hadden de passagiers geboeid. Een ontspannen ochtend en middag ... geen echte opwinding, maar dan een schreeuw vanaf de boeg ... 'Ross' Meeuw' ... en luider koor van stemmen: ross' Meeuw', iedereen vluchtte naar hun camera's en naar het voordek. De held van het uur was Ingmar, een van onze arendsblikkende vogelspotters. Dit was het hoogtepunt van de reis, een zeldzame en prachtige vogel die normaal veel verder naar het oosten te vinden is. Bill tekende snel een stripcertificaat dat aan de trotse spotter werd overhandigd. De geplande Arctic BBQ op het helikopterdek werd afgelast omdat het hotelpersoneel het nogal koud vond. Jammer, want uiteindelijk kwam de zon tevoorschijn en werd het een gezellige avond met Ortelius tussen het ijs.

De heerlijke avond van de vorige avond hadden we helaas niet de volgende dag, want we startten een eind ten zuiden van het ijs in een frisse noordwestenwind, grijze wolken en, om het voorzichtig te zeggen, een nogal hobbelige zee. Gedurende de dag verslechterden de weersomstandigheden met windstoten tot ongeveer windkracht 7 en een zee die zodanig verslechterde dat het voordek gesloten moest worden, zelfs voor de meest onverschrokken vogelaars. Desondanks hadden we een vol programma aan boord. Velen genoten van een vroege waarneming van vinvissen; we vertraagden en manoeuvreerden voorzichtig om ze van dichterbij te kunnen zien, en dit werd ruimschoots beloond met het spektakel van deze zeer grote dieren (na de blauwe vinvis) die door het water kropen, met hun scherpe naar achteren gerichte vinnen die door de woelige zee sneden. Alex begon het lezingenprogramma met een provocerende en verhelderende lezing over de zorgwekkende hoeveelheid weggegooid plastic in onze zeeën; waar het vandaan komt en wat er moet gebeuren. Dit zorgde voor veel discussie en vragen van zijn publiek. De middag hield iedereen bezig met lezingen. Jan gaf een verplichte briefing over veiligheid met ijsberen, wat te doen en, heel belangrijk, wat niet te doen. Hij vervolgde met een lezing over de geschiedenis van Spitsbergen, de vroege ontdekkingsreizigers en de ontwikkeling van menselijke nederzettingen op het eiland. Dit werd gevolgd door een zeer doordachte lezing van Bill over kunst op zee en de politiek en emotie achter de verschillende genres. De turbulente zeeën die door de kunstenaars werden geïllustreerd, kregen een passende context toen Ortelius rolde en schommelde met af en toe een dreun op de golven, terwijl Bill de gevoelens beschreef van marinekunstenaars die zich bewust werden van hun eigen sterfelijkheid. Een lichtere sfeer ontstond in de bar, waar we een recap (zowel intellectueel als vloeibaar) hadden over de gebeurtenissen van de volgende dag. Dit omvatte ook een passende aanvulling op de lezing van Alex, met een briefing door twee onderzoekers die onderzoek doen naar plastic afval en vervuiling in Spitsbergen en Jan Mayen. Tot slot was er een avondlezing door Aad over het leven in het huidige Spitsbergen, de huidige algemene naam voor het eilandencomplex met Spitsbergen, het grootste eiland, hoewel de Nederlanders Spitsbergen blijven noemen! Lokale berenactiviteiten werden belicht, evenals de uitdagingen waarmee Spitsbergen wordt geconfronteerd door een veranderend klimaat en de daaruit voortvloeiende lawines, modderstromen en krakende huizen.

De dag brak kalm en zonnig aan, en wat een perfecte dag om onze cruise van Europa naar Spitsbergen af te sluiten! De zon was natuurlijk al een paar dagen niet onder geweest, maar toch was het vroege ochtendlicht dat Prins Karls Forland verlichtte prachtig toen we richting Poolepynten zeilden. Het was een prachtige reis geweest, beginnend in zomers Nederland, waar we in t-shirts rondliepen, naar wat aanvoelde als de lente op de Noordpool. Er lag hier nog sneeuw in redelijke hoeveelheden op de grond, en hoewel het snel zou smelten, begonnen de trekvogels al te arriveren. Terwijl we 's ochtends naar walrussen keken, waarvan sommigen stukken afval telden voor de studie naar plastic zwerfvuil op Arctische stranden, schaatsten Paarse Strandlopers rond onze voeten, terwijl ze naar hun partner keken. Terwijl we onder de blauwe hemel rond Ymerbukta voeren, konden we een paar Koningseideren zien, die zich ook aan hun partner presenteerden. Zelfs op weg naar Ymerbukta waren de Blauwe Vinvissen die we zagen... niet aan het paren. Hoe dan ook, het is goed om de walvissen dit jaar weer terug te zien nadat verschillende Blauwe Vinvissen het grootste deel van de afgelopen zomer in het gebied buiten Longyearbyen hebben doorgebracht. Binnenkort smelt de sneeuw en worden de heuvels van Spitsbergen groen en bloeien de bloemen. De zomer komt snel in het noordpoolgebied en gelukkig mogen zij die meemaken.

Toen Ortelius aankwam in de haven van Longyearbyen was het moeilijk te geloven dat al die dagen voorbij waren sinds we uit Vlissingen waren vertrokken - het leek gisteren, maar toch ook lang geleden. We hadden de Noordzee en de Noord-Atlantische Oceaan bevaren, we waren in wat bijna als zomer had gevoeld op Fair Isle en in het ijs ver in het noorden geweest. We hadden prachtige plekken in Schotland verkend, voet gezet op Jan Mayen en gereisd onder de middernachtzon. Van al onze gelukkige en verbazingwekkende waarnemingen van wilde dieren waren de moeder van de Ijsbeer met haar jongen, de Orka's en de ongrijpbare Ross' Meeuw de meest bijzondere. Zelfs onze laatste ochtend aan boord van de Ortelius was expeditie-achtig: we gingen van boord in de zodiacs en werden naar de kleine pier van Longyearbyen gebracht. Na onze onvergetelijke reis naar het noorden waren we rijk aan herinneringen en kennis over het noordpoolgebied en zijn wilde dieren. Het was triest om afscheid te nemen van het schip en de bemanning en van de nieuwe vrienden die we tijdens deze reis hadden gemaakt. Maar we waren ook vol verwachting en keken ernaar uit om snel terug te keren naar de hoge breedtegraden - het poolvirus had ons duidelijk te pakken. Deze reis zal ons een leven lang bijblijven - in onze herinneringen, in onze verbeelding en in onze dromen. En voor degenen die zouden blijven voor de volgende reis, waren nieuwe avonturen slechts een paar uur van ons verwijderd ... Allemaal bedankt voor zo'n geweldige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook moge zijn! Totale afstand afgelegd tijdens onze reis: 1.620 zeemijlen (3.000 km) Het verst noordelijk: 78°26.4' N / 011°54.9' E Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Mika Appel, expeditieleider Jan Belgers, hotelmanager Dejan Nikolic en alle bemanningsleden en medewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen.