OTL07-17, reisverslag, Spitsbergen: Ijsbeer Special

Op deze mooie dag in Longyearbyen kwamen we er bij de pier achter dat we inderdaad aan een avontuurlijke reis zouden beginnen. De Ortelius lag voor anker in de fjord en toen we bij de kleine pier aankwamen, ontmoetten we leden van het expeditieteam die voor onze bagage zorgden en ons reddingsvesten gaven - onze transfer naar het schip zou per zodiac gebeuren. Al snel staken we het kalme water over in de richting van het schip. Nadat we de loopplank van Ortelius op waren gegaan, ontmoetten we het hotelteam dat ons naar onze hutten bracht. Zodra we ons hadden geïnstalleerd in ons comfortabele huis voor de komende 8 dagen, bevonden de meesten van ons zich ofwel op het buitendek om van het uitzicht en de zon te genieten of in de bar voor een kopje koffie of thee. Al snel was het tijd om ons te verzamelen in de collegezaal voor verschillende welkomstbriefings. Een daarvan was door onze ex-peditieleider Rinie van Meurs, een andere door onze hotelmanager Dejan (DJ). Derde officier John lichtte ons in over de veiligheid van het schip. Een oefening van het algemene alarm (zeven korte knallen gevolgd door één lange knal) werd gemaakt, en we trokken allemaal de SOLAS oranje reddingsvesten aan en verzamelden ons in de bar onder begeleiding van bemanning en personeel. Na een appèl om er zeker van te zijn dat iedereen aanwezig was, gingen we naar de reddingsboten om ze te bekijken. We keerden kort terug naar onze hutten voordat we ons hergroepeerden met kapitein Ernesto Barria in de lounge voor een welkomst toast van champagne of sap voordat we naar de eetzaal gingen voor ons eerste heerlijke diner bereid door chef Heinz en zijn personeel. Ondertussen voer Ortelius door Isfjorden richting open zee. Na het diner werden we weer naar de collegezaal geroepen om onze rubberlaarzen in ontvangst te nemen, die we nodig hadden voor de meeste landingen. Hierna gingen de meesten van ons naar het buitendek om te genieten van het eerste deel van onze reis. We genoten van het mooie weer en het spectaculaire landschap van de ingang van Isfjorden en werden verrast door een paar klappen van een Blauwe Vinvis in de verte. Wat een spannende eerste dag, en wat een begin van onze reis!

Onze reis 's nachts verliep zo soepel dat het leek alsof ons schip langszij het dok lag! Na een ontspannen ontbijt woonden we nog twee briefings bij. De ene had betrekking op veiligheid en milieuprotocol in het Noordpoolgebied, de andere op Zodiac-operaties. Tegen elf uur gingen we aan boord van de boten en op weg naar de Walrus kolonie in Sarstangen. Aan wal verzamelden we ons in twee groepen en elke groep mocht om de beurt de Walrus van dichtbij bekijken. De prachtige dieren, ongeveer 80 in totaal, zaten in een smalle zandbak en amuseerden en intrigeerden ons met hun gedrag en hun ap-parente interesse in ons! Sommigen verlieten de hoofdgroep en zwommen langs de oever in onze richting. Volwassenen en jongen kwamen vervolgens tot op drie meter van sommigen van ons en we 'keken' elkaar aan! Naast het zien van de Walrussen liepen we langs het strand naar de nabijgelegen lagune waar verschillende vogelsoorten aan het foerageren en mogelijk aan het broeden waren. Twee Koningseideren, een mannetje en een vrouwtje, zwommen vlak langs zodat we de prachtige markering van het mannetje konden zien. Een onbewolkte zon en kalme omstandigheden maakten deze ochtend van de zomerzonnewende bijzonder aangenaam hier in het hoge noordpoolgebied. In de namiddag gingen we aan land in Englesbukta en hier splitsten we ons op in drie groepen. Lange, middellange en rustige wandelingen werden aangeboden en we vertrokken in drie richtingen. Voor de kust zagen we een Bruinvis dicht bij de zodiacs 'bruinvissen'. Een groep van 14 gewone zeehonden lag aan de ingang van de lagune. Een eindmorene, een gletsjer en een ring van spectaculaire bergen zorgden voor een zeer aangename ervaring. Een zeer koude wind herinnerde ons eraan dat we in het noordpoolgebied waren, net als de sporen van ijsberen en poolvossen op het strand en in de modder. Om 17.30 uur begonnen we met de zodiac-operatie terug naar het schip. Een recapitulatie en een briefing werd gevolgd door het diner om 19.00 uur. Om 20.00 uur voeren we Kings Bay binnen en rond negen uur bereikten we een gletsjer. Een prachtige blauwe ijsberg had als extra voordeel dat er veel Noordse Stormvogels omheen zaten te foerageren. Nog meer spectaculaire bergen en 'Alpenlandschap' maakten deze lange en prachtige dag voor ons af.

Toen we vrijdagochtend voor het eerst vanaf het schip naar buiten keken, bevonden we ons een paar kilometer uit de kust van de NW-hoek van het eiland Spitsbergen, het grootste eiland in de Svalbard archipel. Het was bewolkt met lage bewolking en mist, af en toe sneeuwvlokken, koel en winderig. Maar - we waren omringd door dicht zee-ijs en dat betekende dat we misschien zouden zien waar we allemaal voor kwamen - ijsberen! Dus, niet afgeschrikt door het weer en gekleed in warme kleding, waren de brug en het dek al snel gevuld met gretige verrekijker-dragende passagiers die het zee-ijs afspeurden, niet alleen naar beren maar ook naar andere arctische lekkernijen zoals de Ringelrobben en Baardroben, walrussen en Dwergvinvissen die in lage dichtheden verspreid lagen over de met ijs bedekte gebieden. Voor de vogelaars zorgde de mogelijkheid om een verscheidenheid aan zeevogels te zien, waaronder schatten als de Ivoormeeuw, ervoor dat alle oogballen en verrekijkers aan elkaar gelijmd waren. In feite suggereerde de aanwezigheid van grote aantallen vogels die zich voedden in het pakijs rond het schip dat de wateren eronder rijk waren aan voedsel, wat ook goed zou zijn voor zeehonden en ijsberen. Maar afgezien van het doel om een enkele prioritaire soort te zien, was het voor de meeste passagiers de eerste gelegenheid om gewoon de fascinerende omgeving van het pakijs te observeren en te ervaren. Over het algemeen hadden we vandaag buitengewoon veel geluk, vooral gezien het feit dat het zicht niet al te best was. Tegen de tijd dat we klaar waren met ontbijten, had een van de scheepsofficieren op de brug al een gele vlek in de verte gezien die, toen we dichterbij kwamen, een beer werd. Hij lag neer en toen we dichterbij kwamen, stond hij op en keek naar het schip. We konden ook zien dat het een volwassen mannetje was, maar niet in bijzonder goede conditie. Er zat weinig vet op zijn achterste, dus zijn huid leek gewoon vanaf zijn heupen naar beneden te vallen. De beer was niet bang, maar het was ook duidelijk dat hij niet geïnteresseerd was in een bezoek, want hij begon gewoon langzaam weg te lopen. We volgden hem dus niet, want het is belangrijk dat we geen stress veroorzaken bij de wilde dieren die we in hun natuurlijke omgeving komen bekijken. Na nog een paar uur zoeken, zag Rinie in de verte nog een geel stipje onbeweeglijk liggen in een kleine kuil gegraven in een sneeuwjacht die zich had gevormd op een kleine ijsrichel. Met veel geduld bracht kapitein Barria de Ortelius vakkundig naar ongeveer 150 meter van de beer. Het schip naderde het dier zo voorzichtig dat de beer rustig bleef slapen nadat we aankwamen, zich blijkbaar niet bewust van onze aanwezigheid. Meer dan een uur lang bestudeerden we de slapende beer en vroegen we ons af wanneer hij zou opstaan en wat actiever zou worden. We wisten ook dat wanneer beren overdag op het pakijs slapen, ze normaal gesproken pas na 7-8 uur wakker worden, net als een mens. In plaats van het natuurlijke gedrag van de slapende beer te verstoren, zodat we hem konden zien rondlopen, overwogen we even om hem ongestoord te laten en een derde beer in de verte te gaan onderzoeken die iets leek op te eten. We wisten echter dat hij ooit wakker zou worden, dus omdat we zo goed gepositioneerd waren, besloten we geduldig te zijn en gewoon te wachten. Toen kregen we echter een grote verrassing. Een Dwergvinvis dook op en blies naast het schip, dook, en dook weer op om te blazen ... vlak naast de beer! Compleet geschrokken sprong de beer op, keek naar het schip en liep toen langzaam naar ons toe tot op een paar meter afstand. Het gebrul van de camerasluiters was bijna oorverdovend. Na ongeveer 20 minuten een ster te zijn geweest, liep hij naar een barst in het ijs en ging daar liggen om te demonstreren hoe een beer nog steeds op zeehonden jaagt. Na nog ongeveer 20 minuten jagen stond hij op en liep langzaam weg van het gebied. Terwijl hij liep, konden we zien dat hij een volwassen mannetje was met littekens in zijn nek van het vechten met andere mannetjes om vrouwtjes in het broedseizoen en hij was in vrij normale lichaamsconditie voor een mannelijke beer in deze tijd van het jaar. Over het geheel genomen waren deze twee beren uitstekend om te zien en gaven ze interessante inzichten in hun leven op het pakijs. Samen met de overvloed aan vogels, waaronder een Ivoormeeuw en een Arctische jager die een vis van een stern steelt, verschillende zeehonden en natuurlijk onze vriendelijke Dwergvinvis, was het een prachtige eerste dag op het zee-ijs.

De ochtend voorspelde voor ons geen goed weer voor de komende uren, dichte mist rond het schip en bewolkte hemel, maar gelukkig hadden we vlak voor de lunch bijna heldere hemel boven ons en eindeloos ijs. Na de lunch bereikte de temperatuur op het open dek 12°C, het leek wel een Middellandse Zee cruise rond pakijs, een paar gidsen trokken hun warme kleren uit en trokken korte broeken aan. Ondertussen zagen de gidsen voor ons Baardrobben op het pakijs liggen. Lang, dik, "worst"-vormig volwassen mannetje met kleine kop en lange snorharen, starring naar ons schip niet ver weg dan 30 meter, na 20 minuten foto's maken zetten we koers naar het hoge noorden om meer Ijsberen te spotten Voor het diner nemen de passagiers deel aan een verbazingwekkende lezing over Ijsberen door Ian Stirling, de Word beroemde ijsbeer onderzoeker. Na de lezing nodigden Dejan en Lilian ons uit op het open dek voor een kop warme chocolademelk met kaneel en rum en smakelijke koekjes. Voor het diner kregen we een recapitulatie van Marijke en Mick over de gespotte Baardrobben en Noordse Stormvogels, Rinie gaf ons ook wat meer gedetailleerde informatie over het reisplan voor onze prachtige reis.

We ontwaakten terwijl we Magdelenafjord al naderden en dit was een veelbelovend begin van alweer een prachtige zonnige dag. Al snel zagen we een paar walrussen die blazen maakten bij de ingang van deze prachtige fjord. We maakten een landing bij Gravenesodden voor een mooie wandeling naar de gletsjer. Er werd een paar minuten stilte gehouden waarin het geluid van vogels, gletsjer en zelfs het blaffen van een poolvos in de verte te horen was. Ondertussen landden sommigen van ons aan de andere kant van de fjord aan de voet van een enorme kolonie Kleine Alken. Het was een beetje klimmen naar deze indrukwekkende kolonie, maar het was zeker de moeite waard. De korstmossen en mossen zorgden voor een vrij zachte wandeling omhoog, waarbij we door enkele sneeuwgebieden liepen, terwijl boven ons tienduizenden, zo niet meer, Kleine Alken ons begroetten met hun gekwetter. Toen we het gebied van de eerste rotsblokken bereikten, konden we deze kleine alken van dichtbij bekijken - wat waren ze mooi, met hun witte oogstrepen en donkere koppen. Ze nestelden zich tussen deze rotsblokken en er was heel wat verkeer tussen de alken en alles leek heel georganiseerd. Af en toe echter verstoorde een reusachtige Gloucusmeeuw de Auk-orde en veroorzaakte chaos waardoor alle Kleine Alken de lucht in vlogen. Er waren ook veel sporen van poolvossen in de sneeuw, maar die moeten zich ergens verstopt hebben, ongetwijfeld goed gebruik makend van hun camouflage. We bewonderden alle geluiden en het komen en gaan van alle alken. Na wat ondiepe rotsen te hebben ontweken, bracht een mooie rit ons terug naar het schip waar een lunchbuffet werd geserveerd. Na de lunch voer de Ortelius verder richting Sallyhamna en Holmiabukta. Het landschap was hier behoorlijk indrukwekkend. Maar we bewonderden ook de kleine roeipootkreeftjes, die werden tentoongesteld in een klein aquarium op de boeg. Ze waren nog maar net verzameld door Arjen toen hij een planknet achter zijn zodiac aan het slepen was. Hoeveel van deze kleine wezentjes werden er wel niet gevonden in zo'n klein monster! Het was een echte eyeopener voor de meesten van ons en vooral de kleine pissebedden maakten een indrukwekkende vertoning! Na ons copepodenavontuur gingen we aan boord van zodiacs voor een schilderachtige tocht langs de gletsjer en rond een reeks kleine eilandjes. Er waren sporen van ijsberen te zien op de kustlijn van het eiland, maar we konden geen beer vinden. In plaats daarvan genoten we van de ijsformaties en de Noordse Sternen, die dicht bij de kustlijn aan het foerageren waren. Eidereenden maakten zich klaar voor een druk broedseizoen. Glaucusmeeuwen en Brandgansen werden ook gezien en sommigen van ons hadden het geluk om een Baardrob te zien. Terug aan boord werd de dag afgesloten met een Arctische barbecue!

De passagiers werden wakker met het geruststellende geklop van de motoren en het doffe gekletter van ijsstromen die tegen de romp sloegen terwijl de Ortelius de rand van het drijfijs naderde voor een nieuwe dag van berenpatrouilleren. De zon scheen aan een kristalheldere hemel en schitterde op de wirwar van blokken die langzaam op drift raakten in een perfect kalme zee. Na het ontbijt stonden de passagiers, versierd met verrekijkers en camera's in verschillende maten, langs alle kanten op het dek, in de hoop als eerste een beer te zien. Rinie en Ian, beiden met een indrukwekkend concentratievermogen, bleven het langst op hun post. Ian pauzeerde af en toe voor koffie en Rinie gebruikte de ramen van de brug als spiegel om meerdere lagen zonnecrème op zijn toch al bruine gezicht te smeren. Camera's concentreerden zich op de lege uitgestrektheid van het panorama en op de abstracte patronen die door de stromen werden gecreëerd terwijl ze uit elkaar barstten, dramatisch kantelden en langs de zijkant van het schip voorbijzwierven. Af en toe werd er een zeehond gespot. Het meest indrukwekkend waren een paar ontmoetingen van dichtbij met baardrobben, wat resulteerde in uitstekende foto's van de voortdurend klikkende passagiers. Mick gaf 's ochtends een lezing getiteld 'Birds of Svalbard', terwijl Ian 's middags volgde met een tot nadenken stemmende presentatie 'Ijsbeeren and Climate Change'. Tijdens de 'Sounds of the sea' quiz door Marijke bij de recap vermaakte iedereen zich, gevolgd door Rinie en Ian met een presentatie over 'Polar bear hunting techniques' (jachttechnieken voor ijsberen). Het was weer een ontspannende Oceanwide Expeditions dag met passagiers die geboeid waren door de zigzaggende esthetische patrouille door de steeds veranderende texturen van het zee-ijs en gestimuleerd door de reeks educatieve lezingen.

Wakker worden met de ruigste (of beter gezegd, minst kalme) zee van de reis voorspelde niet veel goeds voor onze geplande ochtend walvissen kijken. Maar het bleek eigenlijk niet zo slecht te zijn. De walvissen waren er en waren voor het grootste deel kalm en lieten geen duidelijke vermijding van de Ortelius zien. Al met al zagen we minstens 2 Blauwe Vinvissen en 2 Gewone Vinvissen, waarvan de laatste schijnbaar iets kleiner was dan de andere, dus twee van de grootste dieren die de planeet ooit heeft gezien in één ochtend kunnen afvinken is niet de slechtste manier om een dag te beginnen. Het idee was om onze laatste landing bij Alkhornet te doen, maar uiteindelijk liet de wind het gewoon niet toe om de vereiste landingsomstandigheden te creëren. Toen we onze opties overwogen, besloten we om in plaats daarvan naar de zogenaamde Colesbukta te gaan, omdat die meer beschut zou zijn. Vroeger was dit een kleine Russische mijnwerkersnederzetting, maar nu verlaten. Deze plek is een begraafplaats van gebouwen en structuren en de laatste rustplaats van enkele van de voormalige arbeiders, want er is een begraafplaats met zo'n zeventien graven op een kleine afstand van de zee. Het is ook de thuisbasis van een scala aan fascinerende dieren en terwijl we de rendieren en vogels waardeerden, kwamen de supersterren in de vorm van een familie Poolvossen met kleine welpjes. We benaderden ze langzaam en in delen, wat betekende dat ze ons niet als een bedreiging zagen en we ze dus goed konden bekijken, waardoor deze middag een mix werd van wat Spitsbergen zo'n speciale plek maakt; een van geweldige wilde natuur en overblijfselen van de mensen die er naartoe kwamen om er gebruik van te maken.

Ons prachtige schip Ortelius arriveerde iets eerder dan normaal in de haven omdat sommige passagiers een vroege ochtendvlucht hadden en dit moest worden opgevangen. Terwijl sommigen sliepen, of probeerden na te denken over onze inspirerende week samen, waren het personeel en de bemanning druk bezig met het uitladen van tassen en het assisteren van passagiers en het inladen van proviand ter voorbereiding op weer een prachtig Arctisch avontuur. De rest van de passagiers vertrok rond 9 uur 's ochtends en werden opgewacht door een reeks bussen die hen naar de stad brachten voor een kleine verkenning van wat de meest noordelijk gelegen nederzetting van enige omvang ter wereld moet zijn. Een geweldig avontuur was nu voorbij, maar hopelijk heeft het nog meer zin gegeven in nog meer! Dank jullie allemaal voor zo'n geweldige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook moge zijn! Totale afstand gevaren op onze reis: 644 zeemijlen Het verste noorden: 80°09.8' N / 012°17.7' E Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Ernesto Barria, expeditieleider Rinie van Meurs, hotelmanager Dejan Nikolic en al hun bemanningsleden en medewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen.