OTL27-18, reisverslag, Antarctisch schiereiland

Eindelijk was de langverwachte vertrekdag aangebroken! We werden wakker in Ushuaia met een blauwe hemel en zonneschijn, vol spanning en verwachting bij de gedachte om aan boord te gaan van de Ortelius Plancius voor ons komende avontuur - voor velen van ons betekende vandaag het hoogtepunt van een levenslange droom! We brachten de ochtend door met het verkennen van deze prachtige Patagonische stad, de lokale smaken opsnuiven en genieten van de bezienswaardigheden. Ushuaia markeert het einde van de weg in Argentijns Vuurland, maar ook het begin - het begin van een once-in-a-lifetime avontuur. In de zomer bruist deze snelgroeiende grensstad met 55.000 inwoners van avontuurlijke reizigers. De belastingvrije haven floreert door het toerisme, maar leeft ook van een omvangrijke krabbenvisserij en een bloeiende elektronica-industrie. Ushuaia, dat in de inheemse Yaghan-taal staat voor "baai die naar het westen toe doordringt", profiteert duidelijk van zijn prachtige, maar afgelegen ligging. Het was een zonnige maar winderige namiddag toen we om 16:00 uur langs de pier naar de boot liepen, klaar om aan boord te gaan van ons nieuwe drijvende huis voor de komende 11 dagen. We werden begroet door leden van onze expeditiestaf die ons naar de receptie brachten waar we werden ingecheckt door Hotel Manager DJ en zijn assistent Sava, en het vriendelijke hotelteam toonde ons onze hutten. Daar vonden we onze bagage en in een mum van tijd installeerden we ons en begonnen we onze nieuwe omgeving te verkennen. Om 17:00 kwamen we samen in de collegezaal op dek drie om expeditieleider Cheryl te ontmoeten, die ons welkom heette aan boord van het schip. Warren, de derde officier, maakte ons vervolgens vertrouwd met de veiligheidsvoorzieningen van het schip en met de essentiële do's en don'ts aan boord. Kort daarna was het tijd voor de verplichte veiligheidsoefening en we verzamelden ons in de bar, trokken onze grote oranje reddingsvesten aan en namen de naamafroeping door om er zeker van te zijn dat iedereen aanwezig was. Daarna werden we naar buiten begeleid om een kijkje te nemen bij de reddingsboten, maar we waren ervan overtuigd dat we geen reden zouden hebben om dit de komende 11 dagen nog eens te doen! Velen van ons gingen vervolgens het dek op met camera's in de hand terwijl we wegvoeren van de pier en begonnen te navigeren door het Beaglekanaal. Om 18:30 kwamen we samen in de lounge/bar op dek 6 om de belangrijkste bemanningsleden te ontmoeten en meer te leren over de routine van het schip tijdens onze reis. Hotel Manager DJ gaf nuttige informatie over etenstijden, toegang tot internet/Webmail en het netjes behandelen van de toiletten. Hij werd gevolgd door expeditieleider Cheryl, die kapitein Mika voorstelde - de persoon die ons veilig heen en terug zou brengen. Hij sprak een paar woorden en legde uit dat we overdag welkom waren op de brug, wat een geweldig uitkijkplatform is om vogels te kijken en ook de plek om van officieren op wacht te horen hoe het leven op zee is. We hieven een glas bubbels (of jus d'orange) op het succes van onze reis en daarna vertelde Cheryl ons iets over de komende reis voordat ze haar team van gidsen en het Grande Espace-team een kleine zelfintroductie gaf. Kort daarna werden we uitgenodigd in de eetzaal om te genieten van de eerste van vele heerlijke maaltijden aan boord, bereid door chef-kok Khabir en zijn team. Het was een drukte van belang in de eetzaal, waar we elkaar leerden kennen en spraken over onze verwachtingen en aspiraties voor deze reis. Onze eerste avond was gevuld met meer verkenning van het schip, wennen aan haar bewegingen en het inrichten van onze hutten voordat we ons terugtrokken voor de nacht.

Vannacht gaf de Drake Passage haar gebruikelijke show. Met veel beweging veroorzaakt door een deining van 3 meter. We werden om 8.00 uur zachtjes gewekt met een oproep over de tannoy. De eerste taak van de dag was ontbijten voordat we aan onze drukke dag van verplichte lezingen begonnen. Deze begonnen met de IAATO-lezing waarin we ontdekten hoe we met de wilde dieren konden omgaan zonder ze ongerust te maken. De opwinding bouwde zich op toen we ons allemaal realiseerden wat we gingen doen en zien. Daarna weer een heerlijke lunch op zee. Daarna genoten we van het schoonmaken van onze persoonlijke uitrusting, de kamer was vol met het geluid van stofzuigen en gelach terwijl we onze uitrusting schoonmaakten en controleerden om er zeker van te zijn dat we geen zaadjes hadden op het klittenband en de ritsen. Zodra we hadden schoongemaakt, bevestigden we dat met een handtekening. Dit nam het grootste deel van de middag in beslag maar zorgt ervoor dat Antarctica ongerept blijft. We moeten ver van land zijn want de zeevogels waren erg schaars. Er cirkelden echter een paar Albatrossen rond het schip, vliegend zonder met hun vleugels te slaan. Deze vogels zijn erg mooi en sierlijk. De terugblik kwam te vroeg, de onderwerpen die aan bod kwamen waren de Antarctische Convergentie, we leerden enkele geweldige feiten over het water rond Antarctica en Curtis gaf een geweldige lezing. We zouden vanavond de convergentie [het poolfront] oversteken, dus er werd ons verteld dat we mist konden verwachten. Martin gaf een korte introductie over de zeevogels die we hopelijk zullen zien. Hij liet een aantal prachtige foto's zien die hij had gemaakt en vertelde ons een aantal leuke weetjes over elke soort vogel. Daarna op naar het diner voor nog meer van het heerlijke eten aan boord van de Ortellius. De dag lijkt voorbij te zijn gevlogen en we zijn allemaal klaar om binnenkort aan ons eigen avontuur te beginnen.

De nacht verliep rustig en de wind nam aanzienlijk af, dus de meesten voelden zich goed uitgerust toen we om 07.30 uur werden gewekt. Buiten was er een koel briesje, de wolken hingen laag en er hing een dikke mist, wat geen verrassing was aangezien we vannacht de Antarctische convergentie waren overgestoken en nu officieel in Antarctica waren, gebaseerd op de biologische grens. Na het ontbijt gingen we naar de lounge waar Sara een 'Inleiding tot poolfotografie' presenteerde en ons wat nuttige tips gaf over hoe we onze foto's konden verbeteren. Ze legde uit dat het niet alleen om het nemen van foto's gaat, maar meer om het maken van foto's, hoe we de horizon kunnen rangschikken en waar we het hoofdbestanddeel van de foto moeten plaatsen. Ze liet ons ook kennismaken met een aantal technische termen en instellingen, zoals diafragma, sluitertijd en ISO en welke te gebruiken voor welk soort foto. Op aanraden van Sara gingen veel mensen daarna het dek op om met hun camera's te spelen en kennis te maken met een aantal van de technieken waarover ze sprak. Om 11:00 gaf Michael een lezing over poolonderzoek, met de nadruk op de Mawson-expeditie. Het was heel interessant om te horen over de heroïsche, maar extreem verraderlijke levensstijl die de vroege poolreizigers moesten doorstaan, waardoor we ons realiseerden hoeveel geluk we hadden met de zeer comfortabele Ortelius als onze veilige haven. Kort daarna werd de lunch geserveerd, maar er was geen tijd voor een middagslaapje omdat we weer bij elkaar moesten komen in de collegezaal voor een verplichte zodiac veiligheidsbriefing, waar Kurtis uitlegde hoe zodiac operaties de komende dagen zouden werken. Daarna was het een ontmoeting tussen de kampeerders en Ben, waar hij uitlegde hoe de activiteit in zijn werk zou gaan en alle vragen van de groep beantwoordde. Zoals verwacht waren er een paar verbaasde gezichten toen hij verscheen met de bivy bags en het potje toilet! Om 16:00 nodigde Martin ons uit voor zijn Pinguïn lezing in de bar die ons een overzicht gaf van de broedcyclus, de habitat en de seizoensveranderingen die van invloed zijn op verschillende soorten pinguïns. Er werd gekeken naar de uitdagingen en druk die gepaard gaan met het herenigen met een partner van vorige jaren of het vinden van een nieuwe, het opzetten van een thuis met een goed nest, het vinden van voedsel en het vermijden van roofdieren. Dit alles moet bereikt worden in de korte Australische zomer en de pinguïns doen het, niet met gemak, maar met grote vastberadenheid en moed in een zeer moeilijke omgeving. Zijn lezing maakte ons alleen maar enthousiaster over wat we de komende dagen zouden kunnen zien. Dit alles werd gevolgd door nog een ontmoeting! Deze keer ontmoetten de kajakkers Louise voor een inleidende briefing over de activiteit, inclusief het verdelen van de uitrusting en het opstellen van de kajaks.

We stonden vroeg op en ontbeten voordat we ons klaarmaakten voor een dag vol avonturen. Toen we Cuverville naderden, waaide het 40 knopen en de zee was een massa witte paarden. Het zag er niet veelbelovend uit. Maar hoe dichter we bij het eiland kwamen, hoe beter de omstandigheden werden. We verlieten het schip en gingen op weg naar het eiland, Port Lockroy (The Penguin Post Office). Voor deze landing moesten we ons in twee teams splitsen omdat er maar 60 mensen tegelijk aan land mogen. Beide teams hadden een soortgelijke ervaring. We zagen veel Gentoos die hun kuikens grootbrachten. Sommige zaten zelfs onder het postkantoor. Het was een genot om te zien hoe ze hun snelwegen gebruikten om zich te verplaatsen. Ze geven je zo'n nonchalante blik als ze je passeren. De jagers vlogen weer rond op zoek naar een kans om een kuiken te pakken. Sheathbills scharrelden ook rond op zoek naar voedselmogelijkheden. We maakten van de gelegenheid gebruik om ansichtkaarten naar huis te sturen en kochten veel souvenirs. Een surrealistische ervaring om in zo'n wildernis te winkelen. Rondvaren in de met ijs gevulde haven was een prachtige ervaring. Het begon met een Vaal Stormvogeltje op het ijs. Verderop in de haven zagen we een groot walvisskelet op het strand. Toen we de haven verlieten, volgden we de kust en zagen we Stormbandpinguïnen op de rotsen. Toen toonde een groot Vaal Stormvogeltje zich onder de boot. Dit roofdier was enorm en toonde alle opvarenden zijn markeringen terwijl hij in het water tevoorschijn kwam. Het omringende landschap was adembenemend, de Seven Sisters gehuld in mist waren onvergetelijk. Hoewel we het koud hadden, wilden we niet terug naar het schip. We gingen hongerig terug aan boord en waren klaar voor het avondeten na een prachtige start van onze Antarctische vakantie.

Vanochtend werden we een beetje vroeg gewekt uit onze rustgevende slaap na de opwinding van gisteren, omdat we de zuidelijke Straat Gerlache verlieten en op weg gingen naar de Straat Penola. De tussenliggende route voerde ons door het duizend meter diepe, honderdzestig meter brede en zeer pittoreske Lemaire Channel. Dit was maar negen kilometer lang en het was de moeite waard om voor op te staan. De hoofdofficier, die door zijn verrekijker keek, gaf zijn sceptische oordeel dat het er vol ijs uitzag. Desondanks gingen we voorzichtig verder tussen de ijsbergen door om een pad te vinden dat net breed genoeg was om ons schip door te laten glijden en na een half uur kwamen we aan de andere kant uit in een grote baai, het noordelijke uiteinde van de Straat van Penola. Een snelle reis naar binnen voor het ontbijt. Buiten, met onze buiken vol, kwam het schip aan bij de kust van Petermann Island, het meest zuidelijke punt van onze reis. We gingen aan land om Adéliepinguïnen te zien, een van de echte Antarctische pinguïns die nergens anders ter wereld voorkomen. Naast de Adéliepinguïns zijn er ook Gentoos die Petermann Island hun thuis noemen. Een wandeling de heuvel op en de hoek om gaf ons een zeer gewaardeerd stuk van de benen en een fantastisch uitzicht op een kleine ijs verstikte baai aan de andere kant van het eiland. Sommigen van ons gingen ook op een Zodiac cruise om wat ijs te vinden en werden getrakteerd op helder water, prachtig ijs, zeehonden en uitzicht op Bultruggen in de verte. Lunch. Terug buiten, om de hoek en aan de kust van Pleneau eiland werden we ontmoet door torenhoge ijsbergen, elk een sculptuur gevormd door de wind en de golven, in deze beschermde haven geblazen door stormen en gevangen in het ondiepe water. Het schip liet zijn anker vallen aan de zuidkant van Port Charcot, de winterankerplaats van de Pourquoi Pas?, de eerste expeditie van de Franse nationale held Jean-Baptiste Charcot. Tussen het schip en de kust van het nabijgelegen Pleneau Island voeren we rond een bijzondere ijsberg in de vorm van een kathedraal, met een vierkante serrac nog intact in het midden. We zagen en hoorden walvisslagen in de ijzige stilte terwijl zeehonden na het voeden lui lagen te luieren. Ezelspinguïnen aan land vormden een prachtige voorgrond tegen de prachtige achtergrond van Booth Island. Diner. Een paar dappere zielen kleedden zich weer aan om naar buiten te gaan en gingen weer aan boord van de zodiacs met slaapzakken in de hand om een nacht buiten het schip en op het ijs door te brengen. De rest van ons kroop in bed, een zeer volle dag achter de rug, vol spanning om te zien wat de dag van morgen zou brengen.

De 6e dag van ons Antarctisch avontuur begon vroeg, om 3u30, toen sommigen van ons wakker werden in slaapzakken in de regen en onder een grijze hemel op Hovgaard Island. Zodra iedereen terug was op Ortelius zetten we koers naar Orne Harbour om hopelijk wat tijd door te brengen met de lokale Stormbandpinguïnen die broeden op de bergkammen boven de baai. Om 10.30 uur gingen we voor anker en na zo'n 200 meter klimmen bereikten we eindelijk de top van de bergkam. Sneeuwval vermengd met regen verminderde het zicht enigszins, maar er waren tenminste een paar Stormbandpinguïnen in de buurt om gedag te zeggen. Onderweg door de Gerlache Strait telden we minstens 25 Bultruggen en een paar van ons hadden het geluk om in de verte een groep Sneeuwstormvogels te zien, samen met Sneeuwstormvogels, Grijze Stormvogelen en Wilsons Stormvogeltjes. Laat in de middag kwamen we aan bij Brown Station, een onderzoeksstation dat door Argentinië wordt beheerd. Zodiac kratten boden een aantal close-up views van een groep nieuwsgierige Krabbeneters en Antarctische Aalscholvers, terwijl degenen die de heuvel achter het onderzoeksstation beklommen een verbazingwekkend uitzicht hadden over Skontorp Cove en de enorme gletsjer erachter. Voor degenen die dapper genoeg waren, was het laatste evenement van de dag een verfrissend bad in het zeewater van één graad vanaf de kliffen voor het onderzoeksstation.

Dit was waarschijnlijk een van de meest complete activiteitendagen die we op het programma hadden staan, waarbij we een landing combineerden met een zodiac cruise. Maar de voorbereiding begon al de dag ervoor tijdens de recap, toen we een paar tips kregen over de veiligheidsmaatregelen vanwege de aanwezigheid van een zeer actieve gletsjer vlakbij de plek waar we heen moesten in de haven van Neko. De landingsplaats bood een groot gebied om te wandelen en om mooie verschillende uitzichten op de omgeving te hebben en de kans te krijgen om een aantal calvins vanuit een veilig en mooi perspectief te zien, geen veeleisende wandelingen maar goed genoeg om te bewegen en wat calorieën te verbranden na de heerlijke maaltijden die Khabir en het team van de kombuis de afgelopen dagen hadden bereid. De eerste wandeling in de richting van de gletsjer bracht ons via enkele Ezelspinguïns (en een Adéliepinguïn) naar een plateaugedeelte waar de overblijfselen van een Argentijnse hut werden gebruikt door enkele pinguïns om te nestelen en ook een paar walvisbotten gaven beschutting tegen de wind aan deze kleine kereltjes. Aan de andere kant van de plaats bracht een langer en hoger pad ons naar een panoramisch uitzichtpunt, dicht bij enkele pinguïns. Omdat het niet toegestaan was om iedereen tegelijk van boord te laten gaan, moest het aantal passagiers verdeeld worden en de helft ging aan land en de andere helft ging cruisen om later af te wisselen en iedereen de kans te geven om dezelfde plek te bezoeken. De cruise was erg vermakelijk, rijdend tussen het ijs en het zien van Krabbeneteren die op het ijs rusten en Dwergvinvissen die nieuwsgierig werden en een paar minuten naar de zodiacs kwamen om ons te verwelkomen en een show te geven. De middag brak aan en we bevonden ons tussen de gletsjers bij de Wilhelminabaai, maar deze keer alleen voor een cruise tussen het borstelijs. We hadden het geluk om overal Vaal Stormvogeltje's, Weddellzeehonden en Krabbeneteren te zien en zonder wind, wat het nog beter maakte. Helaas zat de dag niet vol met goed nieuws. Toen we de weersvoorspellingen controleerden, ontdekten kapitein Mika en de bemanning dat we op de terugweg recht op een storm zouden afstevenen met 65 knopen wind en 8 meter golven (soms tot 10 meter). Omdat veiligheid op de eerste plaats kwam en iedereen op tijd thuis moest zijn met de geboekte vluchten, nam het team de beslissing om een dag eerder om te keren dan oorspronkelijk gepland. Toen het nieuws werd verteld door recap, verschenen er een aantal bange gezichten, maar er was ook vertrouwen in de ervaring en de keuze van de kapitein.

Nadat we gisteravond te horen kregen dat we het schiereiland een dag eerder moesten verlaten, werden we vanochtend met een zwaar gemoed wakker op zee, nadat we de gletsjerkust van het Antarctisch Schiereiland hadden verlaten. Weer op weg naar het noorden hebben we wat tijd om te verwerken wat we hebben gezien, om te proberen te begrijpen wat we hebben meegemaakt en om zo'n prachtige plek te waarderen. De zee was kalm, het schip bewoog maar een beetje, we zouden pas morgen zwaar weer krijgen en het expeditieteam verspilde geen tijd om nog een paar informatieve lezingen te geven; van Jean-Baptiste Charcot, een ontdekkingsreiziger uit het verleden, tot oceanografie en geologie, de onderwaterwereld van het duiken in Antarctica en zeehonden en krill, de dag zat boordevol informatie en interesse, ons leren was nog niet gedaan voor de reis. De hele dag hadden we een enorm vogelleven rond het schip, eskaders Kaapse stormvogels hielden ons bij terwijl we onze weg vervolgden, de enkele Wenkbrauwalbatros en een eenzame Grijskopalbatros maakten ook hun opwachting terwijl ze voorbij zoefden op zoek naar hun volgende maaltijd. In de avonduren werden in de verte een paar walvisslagen gezien, een mooie herinnering aan onze ervaringen van de dag ervoor in de Straat Gerlache. Onze dagelijkse samenvatting toonde ons onze voortgang tot nu toe op onze oversteek, bijna de helft van de afstand die we nog moeten afleggen ligt al achter ons. We hebben ook het mysterie opgehelderd waarom ijs blauw is en we hoorden nogal langdradige poëzie over waarom de bontkant de beste kant vanbinnen is als het gaat om de rendierslaapzakken van de ontdekkingsreizigers. Na het diner vertelde Daniel ons als afsluiter over een deel van zijn tijd in Dumont D'Urville terwijl hij een film vertelde die een jaar rond het station documenteerde.

S Nachts had het schip geschommeld en gerold met de aanzienlijke deining, stuiterend en schommelend. Sommigen van ons hadden niet veel slaap gekregen en de dag was vrij rustig begonnen. De meeste mensen gingen naar hun hut om te werken aan hun zeeziekte of om de verloren slaap in te halen. Er waren maar weinig mensen aan het eten. De brug was een goede plek om de horizon in de gaten te houden en uit te kijken naar de grote golf die af en toe over de boeg van de Ortelius brak of de eenzame zeevogel die van de omstandigheden leek te genieten. Het was goed om de volle woede van de zee te ervaren. Je voelde de energie onder je voeten bij elke stijging en daling van het schip. Het gaf je het gevoel dat je een van de oude avonturiers was waar we deze week zoveel over geleerd hebben. Het schip werd omringd door vele grote en kleine zeevogels, waarvan de Albatros die rond het schip cirkelde de meest indrukwekkende was. Na het ontbijt gaf Louise een lezing over de vroege geschiedenis van de walvisvaart en een deel van haar familiegeschiedenis in Antarctica. Terwijl het lage wolkenplafond met af en toe mist en mistbanken bleef aanhouden, werden de omstandigheden wat minder in de namiddag toen Kurtis zijn lezing gaf over Zuidelijke Oceanografie, gevolgd door Mick die deel twee van zijn pinguïnlezing ("Penguin Summer") met ons deelde. Bij Recap leerden we over de Vlaamse cartograaf Abraham Ortelius - en dat we waarschijnlijk beter vroeg naar bed konden gaan: Op onze reis noordwaarts naar Ushuaia zouden volgens de voorspellingen wind en deining weer toenemen gedurende de nacht.

Na een nacht met minder scheepsbewegingen dan verwacht, werden we wakker met een grijze zee en grijze lucht. De wind was toegenomen en af en toe vloog er spray over de boeg en tegen de ramen van de brug. De zee had ons al haar majesteit laten zien en we glimlachten nog steeds.

Aan alle goede dingen komt een eind, zeggen ze. Vandaag was onze laatste ochtend op de Ortelius. Na een laatste nacht in onze hut, die als thuis was gaan voelen, was het tijd voor nieuwe avonturen. Zoals gevraagd hebben we vanmorgen onze bagage in de gangen gezet, zodat de bemanning het voor ons van boord kon halen. Na een laatste ontbijt aan boord was het tijd om afscheid te nemen. Afscheid van ons schip en haar bemanning en personeel, en van onze nieuwe vrienden. Er werden afspraken gemaakt om contact te houden en er werd afscheid genomen. We konden terugkijken op een opwindende en succesvolle reis helemaal tot aan de poolcirkel en naar enkele van de meest spectaculaire plaatsen van het Antarctisch schiereiland, en we hadden allemaal veel herinneringen (en foto's!) van wilde dieren en prachtige landschappen tijdens onze dagen op zee, Zodiac-cruises en landingen aan wal. Uiteindelijk leverden we de sleutels van onze hutten in, haalden we onze bagage op van de pier, namen we afscheid van Ortelius en het team en gingen we op weg naar Ushuaia of naar het vliegveld voor onze verdere reis. Misschien zien we elkaar nog eens ergens, op een dag! Bedankt allemaal voor zo'n geweldige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn! Totale afstand gevaren: 1.869 zeemijlen Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Mika Appel, expeditieleider Cheryl Randall, hotelmanager Dejan Nikolic en alle bemanningsleden en medewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen.