OTL31-18, reisverslag, Antarctisch schiereiland - Basiskamp

Aan boord gaan van Ortelius begon laat in de middag en we werden al snel ingecheckt door onze hotelmanager en zijn assistent (DJ en Sava). We kregen onze hutten te zien en hadden wat vrije tijd om uit te pakken en te wennen. Heerlijk om te weten dat we niet weer van 'hotel' hoeven te veranderen totdat we terug zijn in Ushuaia. We begonnen al snel met het verkennen van ons nieuwe thuis; misschien wel de belangrijkste plek om te vinden was de bar op dek 6, waar je 24/7 koffie/thee kunt krijgen en waar onze barmannen vaak te vinden zijn als we zin hebben in iets sterkers. Natuurlijk waren deuren naar het buitendek ook belangrijk om te vinden, zodat als 'al-batross', 'whales' en andere lekkernijen worden aangekondigd, we weten hoe we daar zo snel en efficiënt mogelijk weg kunnen komen. Even later werden we door Expeditieleider Lynn opgeroepen voor een verplichte briefing in de collegezaal op dek 3. Ze verwelkomde ons aan boord en stelde de Derde voor. Ze verwelkomde ons aan boord en stelde Derde Officier Warren voor, die een uiterst belangrijke veiligheidsbriefing en reddingsoefening gaf. Nu weten we wat we moeten doen als we brand of een man overboord zien en weten we precies wat we moeten pakken en waar we heen moeten als het algemene scheepsalarm afgaat. Zeven korte en één lange knal roepen ons (warm aangekleed) naar de bar, die tevens onze verzamelplaats is. Zodra we er allemaal zijn, houdt de radiocommunicatie tussen de brugofficieren en de bemanning ons op de hoogte van de ontwikkelingen. Het 'verlaat het schip' signaal is een mondeling commando gegeven door de kapitein of de Chief Officer, en we hopen dat het vandaag de enige keer is dat we het horen, gevolgd door de geruststellende woorden "alleen voor oefening"... Het ordelijk naar buiten gaan en het verzamelen naast de reddingsboten maakte de oefening compleet; we waren toen vrij om onze verkenningen van het schip voort te zetten, of om met onze camera's aan dek te komen om te genieten van Ortelius' vertrek uit Ushuaia en de voortgang in het Beagle Kanaal. Voor het diner kwamen we weer samen in de Lounge/Bar op dek 6 om de belangrijkste bemanningsleden te ontmoeten en meer te leren over de routine aan boord tijdens onze reis. Hotel Manager DJ gaf nuttige informatie over etenstijden, toegang tot internet/Webmail en het netjes behandelen van de toiletten. Hij werd gevolgd door Expeditieleider Lynn, die kapitein Ernesto voorstelde - de persoon die ons veilig heen en weer brengt - en vervolgens haar team van medewerkers de opdracht gaf om zichzelf voor te stellen. We hieven een glas bubbels (of jus d'orange) op het succes van onze reis en toen was het tijd voor ons eerste diner aan boord. Na het diner was Dr. Irene beschikbaar in het scheepshospitaal om medicijnen tegen zeeziekte en waardevol advies uit te delen. Een wandeling aan dek om de lokale vogelpopulatie in de gaten te houden, een kopje thee of iets sterkers, of de sterrenhemel, en toen vielen de meesten van ons in bed na een drukke en spannende dag, hopend op een rustige zee om ons in slaap te wiegen. Morgenochtend zullen we goed op weg zijn naar onze eerste stop.

De eerste ochtend aan boord van de Ortelius begon met Lynn`s wake-up call gevolgd door DJ die aankondigde dat het ontbijtbuffet open was. De wachttijd bij het buffet was niet zo lang als men had kunnen denken, want een flink aantal van ons ondervond wat zeeziekte is. Desondanks moesten de avontuurlijke mensen die mee wilden doen aan bergbeklimmen en kajakken de verplichte briefings voor de respectievelijke activiteiten bijwonen. Aangezien we de Antarctische convergentie waren overgestoken, was het geen wonder dat de eerste grote vogels rond het schip werden gespot. Is het een Albatros? Is het een Stormvogel? Na de lunch werden deze en nog veel meer vragen beantwoord in Arjen's lezing over de tubenoses. Nu we weten wat we rond het schip zien vliegen, willen al onze enthousiaste fotografen het zuidelijke vogelleven fotograferen. Om ervoor te zorgen dat iedereen het beste uit zijn camera haalt, gaf Renato een lezing over natuurfotografie en hoe je de vogels scherp krijgt tijdens de vlucht. Na de lezing was het tijd om te oefenen op de buitendekken voordat we ons verzamelden in de lounge voor de eerste dagelijkse recap van de reis.

We beginnen aan onze laatste dag op zee voor onze aankomst in Antarctica, de verwachtingen nemen toe en we raken allemaal opgewonden voor onze avonturen die komen gaan. Vroeg in de ochtend passeerden we de convergentie die onze intrede in de geografische Antarctische wateren markeert. De lucht wordt kouder het is nu 3 graden Celsius en de watertemperatuur is gedaald tot 1 graad Celsius. We hadden vandaag allemaal meer kleding nodig om warm te blijven. We hebben verplichte briefings bijgewoond en geleerd hoe we ons moeten gedragen en wat we kunnen verwachten als we morgen aankomen. Het aantal zeevogels rond het schip is toegenomen. We zagen Albatrossen, Kaapse Stormvogels en andere Stormvogels majestueus in de buurt van het schip vliegen. Het is verbazingwekkend om deze vogels te zien. Sommige lijken niet groot genoeg om te overleven, terwijl andere uren vliegen zonder met hun vleugels te slaan. Laat op de dag passeerden we Smith Island, waar we voor het eerst land zagen. De eilanden waren prachtig aan de horizon. Bedekt met sneeuw verbaasden we ons over een jacht dat in de ruwe zee passeerde. Hoe doen ze dat toch? Morgen beginnen onze activiteiten en we kunnen niet wachten!

Na het oversteken van de Gerlache Strait naderden we Cuverville Island. De omstandigheden waren goed en iedereen had de eerste ontmoeting van dichtbij met de sterren van de plek, Ezelspinguïnen! Mensen kunnen niet stoppen om foto's van ze te maken! Er nestelen er duizenden op het eiland en we konden alle zorg voor de kuikens zien, de uitwisseling van de ouders op het nest, het voederen en de voortdurende pendeldiensten op en neer de hellingen van de pinguïnouders die kwamen en gingen van voedertrips. Gentoo's zijn erg nieuwsgierig en vriendelijk zoals we op de foto's kunnen zien. In de namiddag hadden we een zodiac cruise voor iedereen in Orne Harbour. Het weer was wat ruwer geworden dan 's ochtends, maar het enthousiasme van de passagiers was niet bekoeld. Het was de eerste keer tijdens deze reis dat we Stormbandpinguïnen zagen, stevige kleine vogels die het liefst op rotsachtige kliffen en steile hellingen leven, op plaatsen die voor ons onbereikbaar zijn om te landen. Nadat we langs de kust van de Chinstrap waren gevaren, reden we dieper de haven van Orne in en bekeken we de ijsbergen en het zee-ijs die door de wind en de stroming aan de achterkant van de baai waren vast komen te zitten. De ijsbergen en ijsvijanden werden meegevoerd naar de achterkant van de baai, en de zodiacs dreven ook mee met het ijs in dit verbazingwekkende sneeuwlandschap. Kajakken Met 25 knopen wind rond het schip waren we verrast toen onze kajakgids Christian aankondigde dat hij deze ochtend eigenlijk wilde proberen te peddelen. Maar aan de zuidkant van Cuverville Island vonden we verrassend genoeg beschutting tegen de wind en de golven. We hadden nog niet eens al onze kajaks op het water toen een groep Bultruggen ons passeerde en ons een prachtige show gaf tussen de ijsbergen. Daarnaast ontmoetten we zowel een enorme pelsrob als Ezelspinguïns én route naar hun kolonie; onder onze kajaks, boven en in het water. s Middags kon een groep ervaren kajakkers in de deining rond de kolonie Stormbandpinguïns peddelen. We volgden de kustlijn de baai in en zagen verschillende Krabbeneters, Pelsrobben en Weddellzeehonden. We voeren verder door het ijs en een echt Antarctisch landschap voordat we recht in het gezicht van een enorme Vaal Stormvogeltje konden kijken. Een bezoek van een Bultrug maakte dit geweldige uitstapje helemaal af. Bergbeklim Ochtend - Georges Point Na 2 dagen zeetocht werden we opgewonden wakker om de kusten van Antarctica te zien. Het weer in de weken ervoor was warm en nat geweest, maar toen we de Drake Passage overstaken had een koude storm verse sneeuw naar het schiereiland gebracht, waardoor de bergen en gletsjers die we konden zien een verse laag nieuwe sneeuw kregen. Met een stevige bries in de rug maakte het klimteam van 's ochtends, bestaande uit passagiers zonder laarzen die compatibel zijn met stijgijzers, een landing aan land bij Georges Point. De zee was hier een beetje ruw, dus verplaatsten we ons een beetje van de normale landingsplaats naar een meer beschutte plek waar we uiteindelijk direct toegang kregen tot de gletsjer. De gletsjer was hier vrij van sneeuw en kaal wit ijs - zonder zichtbare gletsjerspleten was het team in staat om met sneeuwschoenen (voor de grip) hoger op de gletsjer te lopen waar we ons in touwen vastmaakten en ons een weg baanden naar een korte col laag op de flanken van Mount Tennant - voor een niet-technische groep was dit een verbazingwekkende tocht waarbij ze een paar interessante gletsjerspleten en een korte helling met een gemiddelde hoek moesten oversteken. Verbazingwekkende uitzichten - fotomomenten - veel plezier en een gletsjerexcursie waren precies wat we nodig hadden na 2 dagen reizen over zee! De terugkeer naar de kust ging sneller dan de klim naar boven en kort daarna aten we een welverdiende lunch en kwamen we tot het besef dat we echt in Antarctica waren! Namiddag - Spigot Peak Een kleiner team werd bijeengeroepen voor de middagtocht naar Spigot Peak. De omstandigheden op de top waren zwaar met harde regen en bevroren sneeuw die op sommige plaatsen bedekt was met een verse laag door de wind aangedreven sneeuw van de vorige storm van 2 dagen. Een kolonie Stormbandpinguïnen noemt Spigot Peak hun thuis - deze zeegaande, vliegende vogels zijn bergeters op zich - en om ze te zien 'surfen' over de sneeuwhellingen naar de oceaan beneden om op jacht te gaan naar vis om hun kuikens te voeden. Sommige van deze vogels zijn meer dan ½ weg naar boven op Spigot Peak te vinden! Gezien de omstandigheden moest het team zich een weg banen tussen de harde, ijzige ondergrond en het blootliggende, met rotsachtige sneeuw gevulde terrein. Met behulp van steile stijgijzers en korte touwtechnieken van Andy en Mal kon het team zich een weg banen langs het harde ijs om de uiteindelijke top te bereiken - het 360-graden uitzicht op de haven van ORNE en de Straat Gerlach was geweldig - zelfs met een snel grijzende lucht, een stijve bries en dalende temperaturen. Maar hier waren we pas halverwege - we moesten nog afdalen - dus voorzichtig onze klimroute herhalend gingen we terug naar de kust waar onze zodiac ons opwachtte om ons weer terug te brengen naar ons warme huis - Ortelius.

Neko Harbour is een strand en een kleine rotspunt aan de kust, omringd door torenhoge bergtoppen en omgeven door gletsjers - die zwaar gespleten zijn. De gletsjers rond de baai kalven regelmatig af. De fundamenten van een Argentijnse hut zijn nog steeds zichtbaar. Na schade door het weer in 2010 werd de hut verwijderd en het terrein opgeruimd. Sommige passagiers genoten van hun tijd met de Gentoo's chic. Het was bijzonder hoe dicht ze bij elkaar konden zijn. Danco Island is een één mijl lang eiland in het zuidelijke deel van het Errera Kanaal. De noordkust wordt gekenmerkt door een breed, vlak keienstrand met daarachter een lange sneeuwvrije helling die omhoog loopt naar de met ijs bedekte top van het eiland. Permanent ijs domineert de top en de zuidkant van het eiland. Iain, een van de gidsen, leidde mensen naar de top, waar we enige tijd doorbrachten op de verse sneeuw. We voelden de geest van deze plek en hadden een geweldig uitzicht op het landschap en enkele Gentoo's klimmers. Kajakken in Neko Harbour was vanochtend op zijn best. Het gletsjerlandschap was bijna als een spiegel en onze beginnende kajakkers hadden zich geen beter weer kunnen wensen. We voeren door de kleine stukjes ijs en passeerden enkele prachtige blauwe ijsbergen. Net toen we van de stilte van het landschap genoten, zagen we een paar springende pinguïns en een zwemmende zeehond. Na het kajakken kregen we ook de kans voor een korte landing op het Antarctische continent. Op Danco Island werd de lucht donkerder en we waren op het ergste voorbereid. Maar toen we in onze kajaks vertrokken, genoten we van een fantastisch vredig landschap. De sneeuw viel langzaam op ons neer terwijl we van de stilte genoten. Maar we zagen ook een luipaard en een Weddellzeehond. Pinguïns sprongen constant om ons heen en we konden ze zelfs onder water zien "vliegen". De gletsjerijsbergen om ons heen waren de grootste die we tot nu toe hadden gezien, en ze voelden nog groter vanuit onze kleine kajaks. Bergbeklimmen Het uitzicht was opnieuw ongelooflijk toen we Neko Point naderden - toen we aankwamen konden we onze route zien die zich een weg omhoog baant over de brede schouder naar een grote rotsbeer. We moeten aan land komen en voorzichtig langs de Ezelspinguïns lopen die erg nieuwsgierig waren naar onze uitrusting! Het is niet aan te raden om een pinguïn je touw kapot te laten pikken! Na het optuigen gingen we de gletsjer op - de omstandigheden waren weer erg stevig om mee te beginnen en met zo weinig sneeuw was het mogelijk om de onbedekte gletsjerspleten lager op de gletsjer te zien - maar naarmate we hoger klimmen is er een beetje meer sneeuw, wat natuurlijk betekent dat de gletsjerspleten nu aan het zicht onttrokken zijn. Door vastgebonden te blijven, konden we veilig blijven met Mal en Andy aan het hoofd van elk touwteam - af en toe kleine spleten vinden om hun benen in te steken en ons veilig langs de grotere, diepere en open spleten leiden die we begonnen tegen te komen naarmate we hoger kwamen. Na ongeveer 1 ¾ uur bereikten we ons hoogste punt waar we konden neerkijken op Ortelius - onze vrienden aan land en de Gentoo-kolonie. Plotseling werd de serene rust verbroken door het bulderende geluid van de gletsjerrotsen die ongeveer 1,5 km van ons vandaan instortten. Waar we ons bevonden was het redelijk veilig, maar het uitzicht van duizenden tonnen ijsblokken ter grootte van auto's en bussen die op de gletsjer beneden ons neerstorten, herinnert ons er goed aan waarom we niet onder deze torenhoge ijsrotsen reizen. De afdaling gaat veel sneller en wordt alleen onderbroken door Mal en Andy die weer een paar overdekte spleten vinden om hun benen in te steken. Terug aan wal trokken we onze laarzen aan en werden we teruggebracht naar Ortelius voor een smakelijke lunch. Het weer zag er wisselvallig uit met een naderende sneeuwstorm, dus in plaats van hoog op een gletsjer te lopen waar we hadden kunnen worden uitgeblust - vonden we in plaats daarvan een korte ijsklif aan de kant van Danco Is-land waar 11 gelukkige expeditieleden de kans kregen om voor het eerst ijs te beklimmen met de oceaan aan hun voeten. Mal en Andy klommen snel naar boven en bouwden ankers voor het team, waarna ze instructies gaven over hoe je een klimmer veilig aan het lijntje houdt met de hulp van een back-up belayer. Vervolgens kregen we instructies over hoe we ijsbijlen en stijgijzers het best konden gebruiken op de gematigd hellende ijswand. Met drie aparte touwen werden we op het ijs losgelaten en iedereen kreeg de kans om minstens 2 tot 3 keer te klimmen toen de sneeuwstorm opkwam. Ijsklimmen met de oceaan aan je voeten / sneeuw die op je schouders valt EN in Antarctica? Het klinkt alsof deze middagactiviteit zeker een winnende combinatie was. Iedereen deed zijn best om snel in te pakken en terug aan boord was het teamwork groot om alle uitrusting schoon te maken voordat we vertrokken om onze klimuitrusting uit te trekken. Geweldige dag iedereen - heel erg bedankt!

Vanochtend zijn we naar het Lamaire Channel gevaren. Het expeditieteam zette zodiacs af aan het begin van dit smalle kanaal en voer rond ijsbergen en borstelijs. Het landschap was adembenemend en we zagen een aantal zeehonden, een zeeluipaard die op het ijs lag te rusten en een paar minki-walvissen die in het kalme water aan het dobberen waren. Na een heerlijke ochtend in uitstekende weersomstandigheden gingen we terug aan boord voor de lunch om ons klaar te maken voor de middagactiviteiten. In de namiddag bezochten we het Oekraïense Vernadsky station (het vroegere Britse Faraday station) gelegen op een heel klein rotsachtig schiereiland genaamd Marine Point, Galindez Island (deel van de Argentijnse eilanden). Dit station is het oudste operationele station op het Antarctische schiereiland, met ononderbroken meteorologische gegevens die sinds 1947 tot op heden zijn verzameld. Het station werd in 1996 overgedragen aan Oekraïne en hernoemd naar academicus Volodymyr Vernadsky. Het station bestaat uit het hoofdwerk- en verblijfsgebouw met dubbele opslag en tien bijgebouwen. Nadat onze gasten bij aankomst een briefing hadden gekregen van de stationsleider, kregen ze te zien hoe het Oekraïense station werkt en hoe het personeel het hele jaar door leeft. Na het bezoek aan het station bezochten we het Wordie House, dat aanvankelijk werd gebruikt als hoofdstation voordat het werd uitgebreid en verplaatst naar Vernadsky. Het oudere station heeft nog steeds de originele gereedschappen en apparatuur. Kajakken Zelfs voor onze gids Christian was dit de eerste keer dat we door het Lemaire-kanaal kajakten. We begonnen met onze Zodiacs in een vrij zware en koude tegenwind. Maar zodra we in onze kajaks stapten en met de wind mee gingen, bleken de omstandigheden geweldig. We konden de stromingen en wervelingen voelen en stonden versteld van de beweging van het ijs. Onderweg zagen we ook een paar pelsrobben en Krabbeneteren. Maar we genoten vooral van de enorme bergen van de Lemaire. Wat een plek om te kajakken! Ook vanmiddag leken de omstandigheden vrij ruw, maar in de kleine kanaaltjes van de Argentijnse Eilanden vonden we goede beschutting. Maar we vonden ook verrassend veel wilde dieren. We kwamen in contact met jagers en sommige zeehonden waren net zo geïnteresseerd in ons als wij in hen. We kregen ook een goed zicht op de klimactiviteiten van onze bergbeklimmersgroep en waren blij dat we konden opwarmen bij het Oekraïense onderzoeksstation Vernadsky. Ochtend bergbeklimmen - Lemaire Channel We werden wakker met bijna 20 cm nieuwe sneeuw op het dek van de Ortelius. Met de nieuwe sneeuw en het slechte zicht was het om lawine redenen niet veilig voor ons om ons te wagen op het voor ons beschikbare terrein in de Lemaire, in plaats daarvan konden we genieten van een Zodiac Cruise in de Lemaire Passage - een zeldzame ervaring! s Middags - Vernadsky Station / Winter Eiland Laag zicht / een stijve bries en dalende temperaturen betekende dat we ervoor kozen om dichter bij Ver-nadsy Station te blijven in plaats van een lange open water oversteek naar wat langer terrein, dat en natuurlijk de kans om het beroemde Vernadsky station te bezoeken! We baanden ons een weg door smalle kanalen om een geschikte ijsklif te vinden - maar in plaats van onderaan de klif te beginnen, plaatsten Mal en Andy ankers op de top en lieten de 12 klimmers naar beneden zakken tot vlakbij de waterkant om vervolgens terug naar de top te klimmen. Een paar klimmers waren een beetje nerveus om naar beneden gelaten te worden, maar na de eerste poging was iedereen in staat om de top te bereiken met een grote grijns en applaus van de rest van het team - of misschien was het applaus onze manier om warm te blijven in de koude temperaturen! We genoten van een kort bezoek aan Vernadsky voordat we weer terug gingen naar Ortelious voor een welverdiende warme douche en om te ontspannen en te kletsen met onze mede-expeditieleden in het restaurant tijdens het diner. Kamperen Na een geweldige dag met een bezoek aan de besneeuwde speeltuin die Antarctica is, gingen we aan wal om te kamperen. Het was een echte traktatie om naast een historische site te kamperen. De basis werd gebouwd door de Britten in de Tweede Wereldoorlog in het kader van operatie Tabarin. Deze basis maakte deel uit van een reeks bases, waaronder Port Lockroy. Het werd fantasierijk Base H genoemd. Na de oorlog maakte het deel uit van de basis Faraday van de British Antarctic Survey. Later werd het verkocht aan de Oekraïense regering om het onderzoek voort te zetten. Het wordt echter onderhouden door de British Antarc-tic Heritage Trust. We verlieten het schip in een vreemde mist die aangaf hoe ver we naar het zuiden waren gereisd. We gingen aan land met nog een beetje licht over en laadden de Zodiac zo snel mogelijk uit om het afnemende licht voor te zijn. We sloegen ons kamp op op de helling aan de achterkant van de basis, maakten onze warme bivvies in elkaar en sloegen ons kamp op. Het bouwen van muren met de sneeuw zorgde voor een comfortabelere nacht. Het potje werd opgezet en met het resterende licht verkenden we de omgeving van ons kamp, een echt avontuur. Onze bivvies waren comfortabel en we dommelden al snel in slaap in de Poolnacht. Toen we wakker werden, ontdekten we dat er een laag verse sneeuw op onze bivvies lag. We voelden ons echte Antarctische ontdekkingsreizigers. Rond 5u30 braken we het kamp op en verwijderden we alle sporen van ons verblijf op de site. We laadden de Zodiacs in en voegden ons weer bij het schip buiten de baai met Vernadski Station. Wat een ervaring.

Toen de Ortelius weer alle Argentijnse eilandkampeerders aan boord had, begonnen we aan onze ontspannen reis noordwaarts met een dag vol activiteiten. De eerste stop was Petermann Eiland, de thuisbasis van de alomtegenwoordige Ezelspinguïn, maar ook de eerste kans voor de passagiers van deze reis om de Adéliepinguïnen te zien. Vernoemd door Dumont D'Urville tijdens zijn reis in 1840 naar zijn vrouw Adèle, zijn dit de 'Happy Feet' pinguïns die velen associëren met Antarctica. Ik heb veel tijd doorgebracht met deze vogels en ik kan met zekerheid zeggen dat ze mijn favoriet zijn. Ze lijken meer persoonlijkheid te hebben dan veel van de andere pinguïnsoorten die we hier op de kop van de wereld tegenkomen. Ondanks het feit dat deze ruiende vogels nogal ingetogen waren bij onze landing, verrukten ze iedereen en zullen ze in menig fotoalbum van de reis voorkomen! In het westen staat een eenvoudig houten kruis ter nagedachtenis aan een team mannen van de British Antarctic Survey dat verloren ging op het zee-ijs tussen Petermann en het schiereiland. Het zee-ijs in de winter is een wispelturig beest en het kruis herinnert ons aan de gevaren van het reizen door dergelijk terrein. Maar neem even de tijd om je dit tafereel voor te stellen tijdens de vrieskou, wanneer de wind kalm is, de zee bevroren is tot aan de horizon en de roep van de ezels zwijgt. Het is griezelig mooi en al je zintuigen hebben moeite om de ijskoude charme van dit alles te verdragen. Een post prandiale landing op Pleneau Island gaf gasten de gelegenheid om de benen wat langer te strekken. Hoewel de hoogte bescheiden was, was het terrein op deze kleine heuvel erg glad na de recente sneeuwval en moesten er slimme routes worden gevonden om de moeilijkheden te verlichten. Om de uitdaging nog groter te maken, leken Ezelspinguïnen de route vaak te bezaaien en zich zo op te stellen dat ze de toegang naar boven via de gemakkelijkste routes verhinderden! Maar voor degenen die vaardig genoeg waren om door de pinguïnstraat te komen, was het uitzicht vanaf de hoge grond adembenemend. Machtige pieken torenden boven ons uit in het noorden en oosten, terwijl ijsvallen chaotisch naar beneden tuimelden vanaf het hoogplateau van het schiereiland en hun lading afgooiden in kolossale afkalvingen, waarvan het puin ten westen van ons op een ijskerkhof lag. Een archipel van kleine eilandjes, een zeeluipaard die zijn slachtoffer vilde en ijsbergen die afbrokkelden waren allemaal traktaties die degenen vermaakten die zich op de hoge hoogten van Pleneau waagden! Twee mensen zullen zich deze dag misschien wel het best herinneren als hun trouwdag. Een zeiltocht voor het diner rond het ijscirkel van de Girardbaai werd een geschikte achtergrond geacht voor de kapitein om de nodige rechten uit te oefenen om hen man en vrouw te verklaren! Dus een dag voor Happy Feet en een Happy Couple! De kajakomstandigheden waren vanochtend behoorlijk kalm, maar we genoten van een heerlijke deining bij Petermann Islandp; we werden dus rustig op en neer getild door de golven. We volgden de oostelijke kustlijn van het eiland en na een bezoek aan de plaats van Jean B. Charcot's tweede Antarctische overwintering met de "Pourquois Pas" zagen we twee eenzame Adéliepinguïnen, waarvan er één mooi voor ons poseerde. Ons geweldige uitstapje werd afgesloten met niet minder dan acht Krabbeneteren die op een ijsberg lagen of langs ons zwommen. In de namiddag vonden we prachtige kleine en beschutte kanalen om in te peddelen. Bovendien nodigden prachtige blauwe ijsbergen ons uit voor een fotosessie in onze kajaks. Het landschap om ons heen was prachtig en we zagen zowel Krabbeneters als zelfs een Vaal Stormvogeltje op de ijsschotsen om ons heen. Na een kleine peddelsessie aan de wind, eindigden we aan de wind met uitzicht op enorme ijsbergen en de zuidelijke ingang van het Lemaire kanaal. Bergbeklimmen Het had vannacht weer gesneeuwd en de ochtend was koud - het bergbeklimmingsteam vertrok naar de noordoostelijke hoek van Peterman eiland waar we eerst aan land moesten zien te komen! Nadat we via een smalle kloof in de rotsen aan land waren gegaan en het sneeuwveld hadden bereikt, wisselden we van schoenen en trokken we onze klimschoenen en stijgijzers aan om onze weg naar boven op de bevroren hellingen boven ons te beginnen. De temperaturen waren vannacht voldoende gedaald om het water dat van de rotsen afstroomde te bevriezen en er hingen ijspegels aan meerdere overhangende rotsen met nog minstens 10 cm nieuwe sneeuw. Met laarzen en stijgijzers stevig vastgemaakt, trokken we ons een weg naar een korte steile sneeuwspoor dat ons toegang gaf tot een reeks rotsachtige, met sneeuw bedekte richels. Voorzichtig voetenwerk met af en toe een rustpauze op brede richels om naar het geweldige uitzicht onder ons te kijken, bracht ons naar de wijd open top van Peterman - het plaatselijke vogelleven had echter aanspraak gemaakt op de echte top met een brutale jager die het bergbeklimmingsteam een nieuwsgierige blik gunde - onze stappen terugnemen ging sneller dan de beklimming en een lager tij maakte het gemakkelijker om weer aan boord van de zodiac te gaan voor de rit terug naar onze inmiddels zeer vertrouwde Ortelius. In de namiddag bood het eiland Hovgaard, voor diegenen die geen stijgijzers bij zich hadden, de perfecte gelegenheid om opnieuw met sneeuwschoenen het gletsjerterrein op te gaan - de nieuwe sneeuw zorgde voor een perfecte ondergrond voor de sneeuwschoenen, zodat we uitstekende voeten hadden. De brede open schouder loopt omhoog naar een lange bergkam - maar door de aanzienlijke crevasses was het niet de beste optie om met een team van 13 nieuwe bergbeklimmers en 2 gidsen naar de echte top te gaan. In plaats daarvan brachten Mal en Andy ons, nadat ze een paar 'interessante' crevasses hadden gevonden om in te kijken, naar een geweldig uitkijkpunt dat uitkeek over de Ortelius en een grote rots/klifband die steil wegliep naar de kust onder ons. Er werden verplichte groepsfoto's gemaakt, geknuffeld en gelachen voordat we het te koud begonnen te krijgen - terwijl het op het schip warmer was - zaten we hier onder het vriespunt met een toenemende wind. We daalden sneller af en pakten snel onze spullen en uitrusting in en voor we het wisten stonden onze Zodi-acs klaar om ons terug te brengen naar de warme douches. Een fantastische dag met weer geweldige uitzichten en geweldige mensen. Kamperen We hebben een tweede nacht gekampeerd op Hovgaard na een geweldige dag met andere activiteiten. We verlieten het schip met magen vol eten van de BBQ. Het weer was bewolkt, maar de lucht leek op te klaren dus we hoopten op een sterrenhemel. We spendeerden een uur aan het opzetten van het kamp en stopten onze slaapzakken matrassen in de Bivvyie zakken. Daarna installeerden we ons voor een koude maar spectaculaire nacht op het ijs. Het weer was fris, maar de wind was redelijk kalm. Na nog een uur opende de hemel zich en verscheen het hele sterrengezicht. Het was prachtig met zichtbare sterren die thuis door lichtvervuiling worden weggefilterd. We keken naar satellieten die langs de hemel vlogen toen er een explosie plaatsvond die vonken in de nachtelijke hemel schoot. Na deze verbazingwekkende show gingen we slapen, luisterend naar de stilte die werd verbroken door een Bultrug die geluiden maakte in de achtergrond. Om 5.00 uur werden we gewekt door Peter en Michael en keerden we terug naar het schip. We werden weer verwelkomd aan boord met gebak en warme chocolademelk.

Vanochtend kwamen we langs Damoy point, waar we oorspronkelijk een landing hadden gepland. In de namiddag kwamen we aan in de haven van Foyn, waar de weersomstandigheden aanzienlijk beter waren. Zodra we aankwamen, vertrokken we voor een zodiac cruise in dit gebied, dat bekend staat als foerageergebied voor walvissen. Er werden een aantal Bultruggen gezien en we kregen de kans om de bultruggen te zien eten. Na de walvissen bezochten we een Noors scheepswrak in de Wilhelminabaai, voor de westkust van Gra-ham Land. Het Noorse walvisvaartuig Solstreif lag hier aangemeerd in 1921-22. Daarna keerden we terug aan boord voor de gebruikelijke samenvatting van de dag en briefing voor de activiteiten van de volgende dag. Bergbeklimmen in Foyn Harbour Het weer zorgde ervoor dat we vanochtend onze plannen moesten wijzigen - we wilden de Jabet Peak in Dorian Bay beklimmen, maar de harde wind en de naderende sneeuwstorm vertelden ons dat we beter verder naar het noorden konden gaan. In plaats daarvan bedachten we een plan om naar een klein eiland te gaan in de buurt van het wrak van een fabrieksschip voor walvisvaartuigen, The Governorn, dat in 1912 tot zinken werd gebracht door een brand aan boord. Vlakbij konden we een 40 meter hoge ijswand zien die ons voor een spannende uitdaging zou stellen. We moesten eerst van het strand klimmen via een kleine besneeuwde rotstrap en dan omhoog naar de brede koepel erboven. Mal en Andy konden snel de beste plek inschatten om ons een geweldige ervaring te bezorgen! We werden eerst naar beneden gelaten tot vlakbij de oceaan - toen de eerste klimmers de kust naderden, kwamen een aantal pinguïns tevoorschijn van onder het overhangende ijs waar ze moeten hebben geschuild. Even waren we aan het ijsklimmen terwijl de pinguïns vlak onder ons in het ondiepe water zwommen! Voor de meesten van ons was het absoluut de eerste keer dat we over de rand van een 40 meter hoge klif werden neergelaten, maar ons vertrouwen werd versterkt door de verzekering van Mal en Andy dat we meer dan veilig zouden zijn met sterke, stevige sneeuwankers en vaste handen aan het zekeringsapparaat terwijl we naar beneden werden gelaten. Tegen de tijd dat we een aantal keer op en neer waren geweest, voelden we ons allemaal veel zelfverzekerder en begonnen we met stijl te bewegen. Iggy was onderweg om ons op te pikken, dus we pakten in en brachten onszelf veilig terug naar de wal en onze modderlaarzen om te wachten op onze rit naar de vertrouwde plek van Ortelius! BEDANKT door het bergbeklimmingsteam dat ze zo scherp waren en met de veranderende omstandigheden konden omgaan - onthoud dat een avontuur een activiteit is met een onbekende uitkomst en als je op een Ex-peditie naar Antarctica bent, is het altijd een Avontuur! Kamperen We hebben een tweede nacht gekampeerd op Hovgaard na een geweldige dag met andere activiteiten. We verlieten het schip met magen vol eten van de BBQ. Het weer was bewolkt, maar de lucht leek op te klaren, dus we hoopten op een sterrenhemel. We spendeerden een uur aan het opzetten van het kamp en stopten onze slaapzakken en matrassen in de Bivvyie-zakken. Daarna installeerden we ons voor een koude maar spectaculaire nacht op het ijs. Het weer was fris, maar de wind was redelijk kalm. Af en toe was er een heldere plek waar een ster of twee te zien waren. Na nog een uur opende de hemel zich en verscheen het hele sterrengezicht. Het was prachtig met zichtbare sterren die thuis door lichtvervuiling worden weggefilterd. We keken naar satellieten die langs de hemel vlogen toen er een explosie plaatsvond die vonken in de nachtelijke hemel schoot. Na deze verbazingwekkende show gingen we slapen en luisterden we naar de stilte die werd verbroken door een Bultrug die geluiden maakte in de achtergrond. Om 5.00 uur werden we gewekt door Peter en Michael en keerden we terug naar het schip. We werden weer verwelkomd aan boord met gebak en warme chocolademelk. Bedankt voor het kamperen met Oceanwide Expeditions

Na het prachtige schouwspel van de bultruggen de vorige middag, was het een enigszins ontmoedigend begin van onze laatste dag in het zuiden toen we wakker werden met grijze luchten, laaghangende bewolking en regen. Wij noemen dat somber weer in Schotland! Het expeditieteam was echter altijd optimistisch en pakte toch nog wat handdoeken in voor de beloofde polaire duik... Half Moon Island werd al in de jaren 1820 gebruikt door zeehondenjagers en walvisjagers en een oude houten boot uit die periode ligt nog steeds op het strand. Nu is het de thuisbasis van een Argentijns station dat voor het eerst werd geopend in de jaren 1950 en na een periode van sluiting aan het eind van de jaren 1980 werd heropend als een zomers onderzoeksstation met de naam Camara, naar een marinevlieger. De omtrek is niet verwonderlijk: het is gebogen en bevat een baai met de naam Halvemaan. We landden aan de zuidkant en verdeelden de landing in twee groepen. Degenen die nog niet genoeg hadden van de pinguïns wandelden een stukje verder om de Stormbandpinguïnen kolonie te zien en Kevin de ongrijpbare Macaronipinguïnen. Een groot contingent ging echter noordwaarts rond de gebogen kust en dan hogerop om een ander perspectief van het eiland te krijgen. De hogere toppen van Half Moon bleven aanvankelijk in mist gehuld, dus kozen we ervoor om langs de kust te wandelen die jammer genoeg bezaaid lag met plastic. Na onze puinvrije landingen verder naar het zuiden was deze herinnering aan het verreikende effect van de mens voor velen aangrijpend. De mist begon echter op te trekken, dus kozen enkelen ervoor om verder de heuvel op te lopen naar een uitkijkpunt vol met jagers. Vanaf hier konden we de verhoogde stranden aan de westkant van het eiland zien en interessante geomorfologische kenmerken onder de voeten, veroorzaakt door de effecten van de permafrost. Op de achtergrond begon Livingstone Island zich af te tekenen. Veel meer vergletsjerd en spectaculairder dan veel van de South Shetlands, doet het meer denken aan het schiereiland dat we achterlieten en een passend gezicht om mee te nemen van dit grote continent. De laatste daad van de reis was de poolduik, een onverschrokken sprong in de ijskoude wa-ters van Antarctica. Een prestatie die velen waarschijnlijk niet zullen herhalen, meer door gevoel dan door omstandigheden! Nadat naar schatting vijfentwintig handen waren opgestoken tijdens de recap hadden we meer dan zestig 'zwemmers' en moesten we meer handdoeken aanvragen bij de Ortelius. Uit het gejoel en gepiep van verrukking maak ik op dat degenen die een duik namen het naar hun zin hadden? En zo eindigt ons verblijf op het Antarctisch schiereiland en beginnen we weer aan de reis naar het noorden. Terwijl we de South Shetland Islands opvaren, worden ze in al hun glorie onthuld - ijzige bergen, gletsjers die zowel chaotisch als rustgevend zijn, blauwe luchten en zon! Geeft je zin om terug te komen, nietwaar?

Vandaag was een volle dag op zee zonder land te zien en zonder veel wild, hoewel er verschillende Kaapse stormvogels het schip de hele dag volgden, slingerend tussen de golven van de Drakes pas-sage. De Drakes passage, die berucht staat als extreem stormachtig en ruw, was aangenaam kalm tot gematigd. Slechts een lichte deining gedurende de dag betekende dat bijna iedereen zich op het schip kon bewegen zonder zeeziek te worden. En als bonus trok de mist 's ochtends vroeg op, waardoor de lucht relatief helder en zonnig was. Na het ontbijt werd de dag gevuld met presentaties van Christian over walvissen en hun aanpassingen om in koude wateren te overleven, gevolgd door Arjen over de niet-vliegende vogelsoorten (pinguïns). Iain Rudkin gaf vervolgens de laatste presentatie van de dag over zijn ervaringen van het werken en leven in Antarctica, met ervaringen van het leven op een station en van het leven in het diepe veld in kleine piramidetenten. Terwijl ik dit schrijf, lopen er verschillende mensen voorbij in dikke buitenjassen, klaar om op het achterdek te gaan staan en naar de sterren te staren - zonder lichtvervuiling kunnen de sterren op zee echt helder en mooi zijn! Degenen onder ons die op het noordelijk halfrond wonen, krijgen ook veel sterren te zien die we thuis nooit te zien krijgen.

Een nieuwe dag op zee begon een beetje hobbelig in de Drake en ons passeren van Kaap Hoorn werd verstoord door de zee- en weersomstandigheden. Gelukkig kalmeerde de zee vrij snel en genoten we van de zon op de buitendekken. We maakten goede voortgang op onze koers naar Ushuaia en voordat we de Beagle Chanel binnenvoeren, werden dolfijnen dood voor het schip gespot. Wat een geweldige waarneming in de prachtige zon. Laat in de middag kwamen we aan bij ons loodsstation waar de loods werd opgehaald en de Orte-lius veilig naar de pier in Ushuaia navigeerde.

Aan alle goede dingen komt een eind, zoals ze zeggen. Vandaag was onze laatste ochtend op Ortelius. Na een laatste nacht in onze hut, die al als thuis begon te voelen. Vanochtend hebben we onze koffers volgens de instructies in de gangen gezet, zodat de bemanning ze eruit kon halen en van boord kon gaan. Na nog een ontbijt was het tijd om afscheid te nemen. Afscheid van ons schip en haar bemanning en personeel, en van onze nieuwe vrienden. Er werden afspraken gemaakt om contact te houden en er werd afscheid genomen. We konden terugkijken op een hele mooie en geslaagde reis en we hebben ons allemaal verwonderd over de vele Pinguïns en het spectaculaire landschap tijdens alle activiteiten. Om 8:30 leverden we de sleutels van onze hutten in, haalden onze bagage op van de pier en liepen richting Ushuaia. Op weg naar nieuwe avonturen en met veel mooie herinneringen op zak. Bedankt allemaal voor zo'n geweldige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook moge zijn! Het verst naar het zuiden: 65°13' ZB 64°14' WL Totale afstand gevaren: 1679 NM Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Ernesto Barria, expeditieleider Lynn Woodworth, hotelmanager Dejan Nikolic en alle bemanningsleden en medewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen.