PLA08-17, reisverslag, Noord-Spitsbergen, Ijsbeer Special

We kwamen vanuit alle hoeken van de wereld bijeen op een bewolkte dag in Longyearbyen, de hoofdstad van Spitsbergen. De ruige heuvels rondom waren bedekt met sneeuw, maar de dag was niet al te koud. Eenmaal uit het vliegtuig werden we in de stad afgezet waar we de kleine nederzetting verkenden, koffie dronken of vogels gingen kijken. Voor sommigen van ons duurde het wat langer om naar de stad te gaan, omdat onze bagage vertraging opliep op het vliegveld van Oslo door een defect aan de bagageband. Net na vier uur begonnen we aan boord te gaan, we installeerden ons in onze hutten en vonden later onze weg naar de Observation Lounge. Toen we allemaal verzameld waren, presenteerden de hoofdofficier Arthur en derde officier Warren de verplichte veiligheidsbriefing om ons te laten zien hoe we de grote oranje reddingsvesten moesten gebruiken en hoe we moesten verzamelen in geval van nood. Zodra we klaar waren met de briefing vertrok Plancius. Ons vertrek werd onmiddellijk gevolgd door een veiligheidsoefening, om er zeker van te zijn dat we wisten hoe we ons moesten verzamelen in de lounge en hoe we naar de reddingsboten moesten gaan als de kapitein ons dat opdroeg. Nadat we onze reddingsvesten in onze hutten hadden teruggelegd, werden we opnieuw uitgenodigd in de lounge. Onze hotelmanager Sebastian hielp ons in te werken met meer informatie over hoe het schip werkt, en Christian, onze expeditieleider, legde ons de verloren bagage situatie uit en gaf ons het nieuwe plan voor de volgende dag met de hoop alle bagage terug te vinden. Het expeditieteam stelde zich voor en onze dokter sprak een paar woorden over zeeziekte en veiligheid aan boord. Kapitein Alexey Nazarov sprak een paar welkomstwoorden en bracht een toost uit op onze reis. Na de bijeenkomst gingen we naar ons eerste diner aan boord. Daar zaten we aan tafels van zes en meer, maakten nieuwe vrienden en vroegen ons af wat ons de komende dagen te wachten zou staan. Onze eerste stop van de reis was in Yoldiabukta, waar we de prachtige Wahlenberggletsjer vanuit de bergen helemaal naar de zee zagen afdalen. De wolken verdwenen langzaam en de zon, die in een hoek stond, creëerde een fascinerend licht om foto's te maken. We bleven tot middernacht met het schip rondvaren en sommigen van ons bleven op het dek genieten van het prachtige schouwspel, om zoveel mogelijk in ons op te nemen op onze eerste dag van dit grote avontuur.

Plancius zeilde langzaam langs de Nordenskjold gletsjer toen Christian, de expeditieleider, een wake-up call aankondigde. Een winderige, maar zonnige ochtend begroette ons met een matige poolwind. Nordenskjold gletsjer, schilderachtig en prachtig, is een van de grootste gletsjers op Spitsbergen. Hij ligt in het noordelijke uiteinde van Billefjord, een van de takken van Isfjord. Na het ontbijt kregen we allemaal de kans om Pyramiden te bekijken. Pyramiden was ooit een beroemde mijnwerkersnederzetting in de Sovjet-Unie, maar is nu een mysterieuze spookstad met slechts een paar inwoners. Het tijdperk van de steenkoolwinning is voorbij, de mijn is verlaten, alle huizen staan leeg, maar het hotel is nog steeds actief. Mimerbukta is erg ondiep, dus Plancius had geen kans om de stad te naderen, dus we zeilden er gewoon langs. De Noordpool is prachtig, maar duidelijk niet erg vriendelijk voor mensen, dus het vereist extra kennis van veiligheidsinformatie voor ons om de natuur te verkennen en te bewonderen tijdens de landingen en "Zodiac" cruises. De volgende paar uur waren hieraan gewijd - Christian gaf ons verplichte veiligheidsbriefings over Ijsbeeren, gedragsregels en "Zodiac" cruises. Naast deze kennis was er nog iets dat we deze ochtend moesten ontvangen - rubberen laarzen! Het is een expeditiecruise, we bevinden ons in de wilde natuur, de pier is links in Longyearbyen en alle komende landingen zouden in veel minder comfortabele omstandigheden moeten plaatsvinden, maar het belooft veel avontuurlijker te worden. Om onze voeten droog te houden wanneer we uit de "Zodiac" springen en wanneer we drassige toendra's verkennen, hebben we rubberen laarzen nodig. Het expeditieteam deelde dit schoeisel uit op dek 3. We moesten allemaal naar boven komen en een paar passen om er zeker van te zijn dat de laarzen goed passen en ze dan aan te nemen. En hier komt de eerste landing! Landing in Skansbukta - een pittoreske kleine baai met een geweldig landschap, wilde dieren en een historische plek. Een eeuw geleden besloot een zakenman om hier gipswinning te organiseren en investeerde veel geld om de mijn te bouwen en apparatuur te kopen en hierheen te verschepen. Na het eerste seizoen van de mijnbouw bleek dat het mineraal dat hij voor gips gebruikte in feite anhydriet was en niets kostte. De arme man ging failliet. De mijn is er nog steeds, maar de ingang is natuurlijk om veiligheidsredenen gesloten. Het is ook mogelijk om de overblijfselen van een spoorlijn van de mijn naar de kust te zien, en zelfs een oude motorboot die werd gebruikt voor het vervoer van "gips" van de opslag op de kust naar een groot schip dat vlakbij voor anker lag. De boot is nog in relatief goede staat. Daarnaast is er een hut die toebehoort aan de jagers- en vissersgemeenschap van Longyearbyen. De fauna van Skansbukta is echt verbazingwekkend! We zagen een groep rendieren die het kleine Arctische gras op de helling van de berg aten. Sommigen van hen waren erg vriendelijk en lieten ons dichtbij komen om foto's te maken. Boven op de helling is een kolonie Noordse stormvogels, vogels die graag boven het water zweven. Op de klif bij de ingang van de baai zit een kleine kolonie papegaaiduikers, grappige vogels met grote en kleurrijke snavels. Hier en daar zagen we ook Brandganzen en kleine Sneeuwgors, de enige zangvogels op Spitsbergen. Toen we terugkeerden op het schip, was de lunch al opgediend. Plotseling hoorden we het geronk van een helikopter. Blijkbaar hield de Sysselmann reddingsdienst regelmatig oefeningen en vroeg onze kapitein toestemming om Plancius te gebruiken voor het trainen van een noodevacuatie van patiënten. Al snel landde er een gele ninja aan het touw op het dek. Later landden ze een speciale brancard en tilden die terug naar de helikopter. Dit herhaalde zich een paar keer en daarna verliet de ninja-guy het dek op dezelfde manier als hij aankwam. Rond 4 uur 's middags moest Plancius het anker laten vallen in Adventfjord voor Longyearbyen. Het goede nieuws was dat alle ontbrekende bagage eindelijk in de haven was afgeleverd en dat het nodig was om het op te halen, dus het was slechts een korte technische stop. Velen van ons maakten van de gelegenheid gebruik om mobiele telefoonontvangst te krijgen, terwijl het expeditieteam de bagage op het schip vervoerde. Toen alles klaar was, verliet Plancius Adventfjord en zeilde westwaarts richting de oceaan. Toen we op het punt stonden Isfjord te verlaten, kondigde Christian aan dat er een blauwe vinvis was gezien! Iedereen kleedde zich aan en ging naar buiten om dit grootste dier op aarde te zien rondzwemmen. Een half uur later moesten we de walvis met rust laten en onze weg vervolgen. De eerste volle dag van onze reis en zoveel gebeurtenissen! En het is nog maar het begin!

Bang, crussssshhhhhhhh..... Wat is dat geluid? Het is nog vroeg... Oh ja Christian vertelde ons gisteren dat we wakker zouden worden van het geluid van het schip dat door ijs vaart. Patrijspoort! We moeten het zien. Wauw!!!!!! Wat een uitzicht! Het ijs, het weer, de witten, het blauw, de zon, en er is bijna geen wind. Wat kan je nog meer wensen? Wilde dieren zou geweldig zijn! Maar eerst aankleden voor een kopje koffie buiten, gevolgd door een ontbijtje. Het is pas meteen na het ontbijt als er een baardrob op een ijsschots naast het schip ligt, en tien minuten later zwemt er een groepje zadelrobben voorbij. We zitten allemaal op het dek om van het prachtige uitzicht te genieten, terwijl om 10 uur onze expeditieleider aankondigt dat we net voorbij de 80° Noord zijn. Voor ons ligt de zandbank Moffen, vanaf het bovendek kun je goed zien dat het gewoon een ring van zand is met water in het midden. De vorm van dit eiland is ook de reden waarom de oude Nederlandse walvisvaarders het Moffen noemden. Zelfs met het beste weer krijg je het koud als je door het ijs vaart. De beste manier om op te warmen is met een kop thee, koffie of warme chocolademelk, terwijl je luistert naar een interessante lezing over zee-ijs. En terwijl Katja in het Duits praat, geeft Michael de informatie in het Engels. Niet lang na de lezing werd er een ijsbeer gezien door onze kapitein. Hij dreef het schip dichterbij. We konden allemaal getuige zijn van de jacht van deze ijsbeer, ze had een baardrob geroken op een ijsschots verderop. Langzaam baande ze zich een weg ernaartoe. Soms kon je alleen de kop zien, soms verdween ze helemaal. Toen ze een paar minuten weg was, zeiden de gidsen tegen ons: 'Houd de zeehond in de gaten!' En toen.... Sprong ze uit het water. De zeehond was nu vervangen door de beer. Ze had hem bijna te pakken, maar de zeehond ontsnapte. Natuurlijk waren we allemaal verdrietig voor de beer, maar blij voor de zeehond. En terwijl we allemaal naar dit spektakel keken, kwam er diamanten stof naar beneden. Direct nadat het hoofdgerecht was geserveerd, zag iemand een walrus op een ijsschots aan stuurboordzijde. Het volgende moment rende iedereen naar de stuurboordzijde van de eetzaal. Er werd besloten dat het dessert later in de lounge zou worden geserveerd, zodat iedereen naar buiten kon om van de walrus in zijn volle glorie te genieten. We sloten de dag af met een lezing van Birgit, die twee keer naar de Noordpool heeft geskied. Wat een toewijding en wat een uithoudingsvermogen!

Vandaag werden we wakker met prachtig weer, een prachtige kalme zee en een zonnige ochtend. Na weer een lekker ontbijt werden we allemaal uitgenodigd om aan wal te gaan op Amsterdamøya, om de overblijfselen van het 17e eeuwse Nederlandse walvisstation Smeerenburg ("Blubbertown") te bezoeken. De fundamenten van de blubberovens waren vanaf een veilige afstand goed te zien. We verdeelden ons in drie groepen en gingen om beurten naar een groep Walrussen op het strand. De mannetjes waren erg relaxed en vonden het niet erg dat we tot op 30 m kwamen, waardoor we prachtige foto's van deze prachtige dieren konden maken. We bekeken ook de overblijfselen van de blubberovens en de geschiedenis van de walvisvangst in Spitsbergen. Tijdens de strandwandeling zagen we al het hout dat helemaal uit de Siberische bossen naar de stranden van Spitsbergen was gedreven, maar helaas was dat niet het enige materiaal op het strand, er was ook wat aangespoeld afval dat met de stroming mee naar het noorden was gedreven. Op de terugweg pikten we ongeveer 1m³ plastic afval op en brachten het terug naar het schip om het in Longyearbyen te lozen. Iets na twaalven was iedereen terug op het schip en werd er een smakelijk lunchbuffet voor ons klaargemaakt. Tijdens de lunch vertrok de kapitein dieper de Smeerenburgfjord in waar we het schip weer verlieten voor een Zodiac cruise. De gletsjer zelf heeft een heel mooi ijsfront met veel scheuren omdat hij van de berg afglijdt, maar het was ook heel duidelijk dat hij aan het smelten is: er braken heel wat stukken van het front af en in de baai lagen "bergy bits" en ijsbergen. We konden duidelijk zien hoe ver de gletsjer ooit reikte dankzij de nog zichtbare morenen die ooit in het midden van de gletsjer lagen, waar verschillende gletsjertongen samenkwamen om een grotere gletsjer te vormen die de fjord vulde. Na het eten gingen we door het pak richting Raudfjord, waar we een avondcruise maakten en de nacht doorbrachten. Het weer was nog steeds perfect, dus we vonden het moeilijk om naar bed te gaan. We hebben liever nog een drankje genomen en foto's gemaakt op het dek.

Terug in het ijs! Toen Christian het begin van een nieuwe expeditiedag aankondigde, baande de Plancius zich langzaam een weg door de drijvende ijsstromen. Het was waarschijnlijk de mooiste ochtend van de cruise - geen zuchtje wind, heldere hemel, ochtendzon en overal witte ijsstromen zover het oog reikt. Ergens in het zuidoosten lag de noordkust van Spitsbergen. De spiegeling van het water werd van tijd tot tijd verstoord door roedels Zadelrobben, die rondzwommen en eruit sprongen om wat lucht in te ademen. Om 10:30 uur werden we allemaal uitgenodigd om te luisteren naar een lezing over IJsberen. Michelle gaf de lezing in het Engels en Katja in het Duits. Uit de lezingen wisten we hoe je een mannetjesbeer van een vrouwtje kunt onderscheiden, wat de beren eten, wanneer ze paren en jongen baren, in welke delen van de wereld ze beschermd zijn en waar ze bejaagd worden. Na de lunch bleven we het zeeoppervlak afspeuren. Opnieuw zagen we Zadelrobben in het water spelen en Baardrobben op ijsstromen liggen. Brunnich's Zeekoeten, Zeekoeten en Zwarte Zeekoeten zwommen, vlogen en doken hier en daar. Ook zagen we kleine en grappige vogels, Kleine Alken genaamd. Natuurlijk vlogen er Kittywakes rond Plancius, wachtend tot we deze of gene ijsstroom verplaatsten om wat krill te vangen, die zich eronder verstopte. Kwaadaardige Grote Burgemeesteren vlogen voorbij en zaten op de toppen van de ijsrichels naar ons te kijken. Rond 16.00 uur gaf Sebastian, onze Argentijnse gids, een lezing in de observatielounge en vertelde ons het verhaal van Roald Amundsen, de beroemde Noorse poolreiziger, die voor het eerst de Zuidpool bereikte en talloze pogingen deed om naar de Noordpool te vliegen en daar uiteindelijk in slaagde! Een held van Noorwegen en waarschijnlijk een van de grootste en dapperste ontdekkingsreizigers ooit. Tijdens de dagelijkse recap om 18.00 uur vertelde Michael ons over ijsalgen en Katja legde uit waarom het ijs blauw is. En daarna was er een verrassing, georganiseerd door de bemanning - een speciaal Arctisch barbecue diner op het achterdek.

Na al die dagen zon was er eindelijk wat bewolking. Maar er was nog steeds nauwelijks wind, dus we konden aan dek gaan en genieten van de Kongsfjord die we vannacht waren binnengevaren. Onze ochtendlanding deden we bij Ny London op Blomstrandhalvøya. Halvøya betekent 'half eiland', dus schiereiland, en dat was het ook, totdat de Blomstrandgletsjer zich terugtrok. Tegenwoordig is het een eiland, dus Blomstrand-øya zou een betere naam zijn. We waren niet de enigen op het eiland, twee veldinspecteurs van de Sysselmannen (gouverneur van Spitsbergen) verbleven in een van de huizen van Camp Mansfield. De inspecteurs controleren de impact van toerisme op de natuur en het cultureel erfgoed. Ny London werd gebouwd door Ernest Mansfield, die er marmer wilde winnen, maar uiteindelijk was het marmer waardeloos en werden de huizen verplaatst naar Ny Ålesund. Nu zijn de zogenaamde London-huizen de thuisbasis van het Nederlandse Noordpoolstation. De groep splitste zich op in 3 groepen, een lange en snelle wandeling de berg op, een middellange wandeling rond het gebied en een korte wandeling met veel tijd om rond te kijken. We zagen rendieren, een langstaartskoe, langstaarteenden, roodkeelduikers, Noordse Sternen, Brandgansen en veel verschillende planten. In de namiddag konden we nog een landing maken in de 14.Julibukta. Deze gletsjer en zijn baai zijn vernoemd naar de nationale dag van Frankrijk. Hij werd in 1906 genoemd door hertog Albert I van Monaco. Aan de noordkant van deze baai ligt een 'hangende tuin'. De omstandigheden op die plek zijn perfect, waardoor de planten veel groter groeien dan waar dan ook op Spitsbergen. Vlak erboven vind je een nestelende drieteenmeeuwkolonie, maar als je dicht bij de hangende tuin bent hoor je de krijsende vogels niet meer. Op de toendra eromheen waren verschillende rendieren en Brandgansen met kuikens op een vijver. Terwijl de helft van de passagiers aan land was, ging de andere helft met een zodiac naar de vogelkliffen. Onder de nestelende vogels waren ook papegaaiduikers, en wie vindt het niet leuk om die te zien? We sloten de dag af met een recapitulatie. Lydia legde iets uit over de Noordse Sternen, Sebastien over rendieren en Christian over de plannen voor de volgende dag.

De dag beloofde erg druk te worden en ons veel onvergetelijke momenten van de Arctische ervaring te brengen. Iedereen was erg optimistisch en opgewonden ondanks de 15 knopen wind die uit het noordwesten waaide. Twee landingen! Twee verschillende plekken aan de kustlijn van Bellsund! De wateren van Bellsund in de buurt van Ingeborgfjellet - onze eerste landingsplek - hebben veel verrassingen, zoals ondiepten en stenen, dus Plancius kon niet te dicht bij de kust komen vanwege de wind en stromingen en bleef op drift. Deze afstand legden we af met Zodiacs. Eenmaal aan land liepen we de steile helling van de berg op om dichter bij een kolonie Kleine Alken te komen - kleine zwart-witte vogels die nestelen in holen tussen rotsen. Het was op sommige momenten moeilijk en zelfs een beetje glibberig, maar degenen die voor dit adrenalineverhogende avontuur kozen, werden beloond met een prachtig uitzicht en de kans om veel goede foto's van Kleine Alken te maken. Na een tijdje gingen sommigen van ons wandelen op de toendra om een beetje op te warmen van de druilerige omstandigheden. Het was een genot om op het zachte tapijt van mossen van de toendra te stappen en te genieten van het kijken naar wilde dieren zonder gehaast te zijn. Tijdens de wandeling zagen we Brandgansen met een leusistisch exemplaar onder hen, Drieteenmeeuwen en enkele vriendelijke rendieren, waarvan er één zelfs een show voor ons opvoerde door dichter bij onze groep te komen, aan zijn gewei te krabben en te poseren voor foto's. Toen het tijd was om terug te gaan naar het schip, verzamelden we ons bij de landingsplaats en werden we teruggereden door Zodiacs. Onze lunch bleek slechts een pauze tussen de landingen te zijn. Terwijl we op adem kwamen en van onze maaltijden genoten, stuurde de kapitein de Plancius richting Recherchefjord. Onze laatste landing van de tocht was recht voor de Recherchegletsjer. We liepen over de eindmorene en genoten van het uitzicht op de lagune die tussen deze en de gletsjer was gevormd. Veel vogels zaten te rusten op de bergachtige stukjes in het water en het uitzicht was adembenemend. Het was het perfecte einde van een prachtige reis. Toen we allemaal aan boord waren, zette Plancius koers naar Longyearbyen. We rekenden af en brachten onze vertrouwde rubberlaarzen terug. Voor het diner was het tijd om terug te gaan naar de lounge voor onze laatste samenvatting en briefing. Na een toast van de kapitein werden alle mensen bedankt die de reis zo aangenaam hebben gemaakt en kregen we alle informatie die we nodig hadden voor onze ontscheping. Ons laatste diner was vol gepraat en gelach en we verplaatsten ons van de eetzaal naar de lounge, genietend van onze laatste avond aan boord, maar niet vergeten onze koffers te pakken voor het vroege vertrek van het schip.

We werden veel te vroeg wakker, voor anker in Longyearbyen, verdrietig om te weten dat we het schip gaan verlaten. Ons laatste ontbijt leek te vroeg in de ochtend, maar werd zeer gewaardeerd, omdat we niet weten waar onze volgende maaltijden vandaan zullen komen!!! We waren terug in de haven van Bykoya in Longyearbyen, en het was tijd om het schip voor de laatste keer te verlaten. Op de kade vonden we onze bagage en sorteerden we onszelf in de bussen. We namen afscheid van onze nieuwe vrienden en vertrokken op onze reis en vlucht naar huis, verdrietig om te vertrekken, maar ook vol verwachting naar onze volgende avonturen. Totale afgelegde afstand: 922 zeemijlen | 1708 kilometer Het verste noorden: 80°08.917' N / 014°28.017' E Namens Oceanwide Expeditions, de kapitein, de bemanning en het personeel aan boord van MV Plancius: Het was een genoegen om met jullie te reizen en we hopen jullie weer te zien!