PLA13-23, reisverslag, Oost-Groenland, Scoresby Sund - Aurora Borealis

We begonnen onze expeditie in Akureyri, nadat we van over de hele wereld waren gereisd om het spectaculaire eiland IJsland te bereiken. Eenmaal veilig aan boord van MV Plancius, ons nieuwe thuis voor de komende week, maakten we ons vertrouwd met onze nieuwe omgeving en volgden we alle verplichte veiligheidsbriefings. Terwijl onze landvasten werden losgemaakt en we afscheid namen van een winderig Akureyri, proostten we op ons komende avontuur met kapitein Artur, expeditieleider Rinie en de rest van het expeditieteam in de observatielounge. Daarna gingen we naar het restaurant voor een ontspannen eerste buffetdiner met nieuwe vrienden. Onze eerste avond aan boord brachten we door met ontspannen en socializen in de lounge of op het open dek terwijl we noordwaarts zeilden door Akureyri Fjord en in de open wateren van de Denemarken Rechte.

Aangezien de afstand van Akureyri in IJsland tot de monding van Scoresby Sund in Groenland ongeveer 300 zeemijl (ca. 560 km) bedraagt, was een hele dag op zee onvermijdelijk. Het schip was 's nachts al flink in beweging gekomen. Tegen de ochtend grepen de meesten van ons naar hun zeeziektepillen of pleisters. We hadden niet echt last van storm; er stond nauwelijks wind. In plaats daarvan voelden we de effecten van een oude storm die ten zuiden van IJsland waaide en die de zee had opgezweept tot een drie meter hoge deining. Desondanks zou het educatieve programma doorgaan zoals gepland voor degenen die het nog steeds wilden bijwonen.

Er worden lezingen gegeven die het beste bij de situatie passen, dus was het Ross die de aftrap gaf, met een inleiding in poolfotografie en hoe je het beste kunt halen uit de bezienswaardigheden en waarnemingen die we tijdens onze reis waarschijnlijk zouden tegenkomen. Omdat het zicht de hele dag goed was, keken we uit naar walvissen en zeevogels op de open oceaan, en sommigen van ons brachten in praktijk wat we net hadden geleerd over beeldcompositie. Met zeevogels die de hele ochtend sierlijk rond het schip zweefden, leek het passend dat Chloe's planktonlezing zou worden uitgesteld ten gunste van Martin die zou spreken over de vogels van Groenland (nou ja, een gewone fractie ervan, want we zouden lang niet alle 55 tot 60 jaarlijks broedende soorten zien!) Daarna konden we het gezelschap dat de Grote Pijlstormvogelen en Grauwe Pijlstormvogelen ons tot rond etenstijd gaven beter waarderen - deze vogels broeden op het zuidelijk halfrond op de Falklandeilanden voordat ze in de winter naar hun Noord-Atlantische voedselgebieden trekken.

Meestal blijven ze op de breedtegraden van Frankrijk, maar dezelfde storm die de deining veroorzaakte leek ze in het noordpoolgebied te hebben geblazen, waar we ze nu konden bewonderen. De verplichte briefings en het ophalen van de rubberen laarzen waren geen verrassingen - hoe goed we allemaal hadden geluisterd zou blijken tijdens onze eerste ontscheping de volgende dag (maar ik kan achteraf schrijven dat de groep het buitengewoon goed deed om uit de Zodiacs te komen, zich in wandelgroepen te verdelen, weer in de Zodiacs te stappen... en alle kaarten op het labelbord bij de eerste poging weer op groen te zetten.

Tijdens de eerste dagelijkse samenvatting van de volgende waren de onderwerpen een korte biografie van Petrus Plancius door Michelle en een overzicht van Gewone Vinvissen en een vergelijking met blauwe vinvissen door Pierre. We waren blij dat we rond middernacht de monding van Scoresby Sund bereikten en de deining eindelijk zijn grip op het schip verloor.

Vandaag begonnen we ons avontuur in Groenland, midden in de prachtige Hurry Inlet. Deze fjord kreeg zijn naam in 1822 toen William Scoresby Jr. een eerbetoon bracht aan Mr. Nicholas Hurry, de beheerder van hun schip, de BAFFIN.

S Ochtends zette onze expeditie voet aan wal op de oostelijke oevers van de fjord. De wandelaars begonnen aan een tocht om van het adembenemende uitzicht op de lagune te genieten. Degenen die kozen voor een middelzware wandeling stegen lichtjes om te genieten van panoramische taferelen. De ontspannen groep daarentegen genoot van het schilderachtige landschap vanuit het comfort van een Zodiac.

In de namiddag was onze bestemming Dumbrava, een gebied genesteld aan de oostelijke kustlijn van Hurry Inlet. Hier bouwde Constantin Dumbrava, een Roemeense wetenschapper, in 1930 stoutmoedig een woning met de ambitie om handel te drijven met de plaatselijke bevolking. Zijn ambities waren echter van korte duur, want in 1931 werd hij opgepakt en teruggestuurd naar Europa. Vervolgens viel het huis onder de gemeente Scoresby Sund, waar het diende als basis voor jachtexpedities. Tijdens onze tocht maakten we een wandeling door de toendra, waarbij we panoramische uitzichten kregen op een vallei en de terugtrekkende gletsjer. Tijdens deze verkenningstocht hadden zowel de middellange- als de langeafstandswandelaars een betoverende ontmoeting met een Poolvos met blauwe vorm. Deze zeldzame dieren hebben het hele jaar door een donkerblauwe, bruine of grijze vacht en vormen slechts 1% van de totale Poolvossenpopulatie. Ondertussen genoot de relaxte groep van de mogelijkheid om geringde plevieren te observeren, die gemakkelijk te herkennen waren aan hun kenmerkende brede zwarte borstbanden. Bovendien observeerden ze korstmossen, planten en microscopisch leven met behulp van handloepen.

We ontwaakten om 0745 met onze wake-up call van Rinie en een dikke deken van mist. We waren vannacht naar Sydkap gevaren, een gebied dat al sinds 1934 door jagers wordt gebruikt. Het anker werd uitgegooid en we gingen ontbijten om te wachten tot de mist optrok.

Na weer een prima ontbijt waagden we ons op het dek om de ochtendlucht op te snuiven en te wachten tot de mist optrok. We hadden verleidelijke uitzichten op de bergen om ons heen toen de mist voor een minuut optrok en daarna weer introk. IJsbergen doemden op uit de mist en werden daarna weer omhuld door een dikke deken.

Om 1030 vermaakte en onderrichtte Frygga ons met een lezing over Arctische archeologische culturen. Tijdens de lezing trok de mist weer op en kregen we een prachtig uitzicht op de landingsplaats. Chloe waagde zich in de mist om op plankton te vissen en kwam terug met enkele fascinerende exemplaren van roeipootkreeftjes, die we gelukkig door een microscoop konden bekijken.

Toen werd het te laat om bij Sydkap aan land te gaan en met de boottocht van de namiddag in het vooruitzicht, was het tijd om het anker uit te gooien en op weg te gaan naar Øfjord, een 60 mijl lange boottocht door een van de meest spectaculaire stukken landschap van Groenland.

We genoten weer van een heerlijke lunch terwijl we naar het begin van de fjord reisden en toen de lunch klaar was, voeren we de monding van de fjord binnen. Øfjord ligt tussen Milne Land en Renland met prachtige bergtoppen tot bijna 2.900 meter.

Halverwege de reis passeerden we een spectaculaire berg die op een kathedraal lijkt. De berg heet Grundtvigskirken en is vernoemd naar een van de beroemdste kerken in Kopenhagen.

Het schip werd om de vele indrukwekkende ijsbergen heen gestuurd, wat ons een onvergetelijke middag bezorgde, richting Rypefjord, een 30 kilometer lange prachtige fjord met de Eielson gletsjer aan het hoofd.

Toen het schip in de fjord tot stilstand kwam, installeerden we ons voor weer een geweldig diner, terwijl het diner ten einde liep, ging de zon onder en daarmee het licht op de omliggende bergen subliem. Wat een einde van een prachtige dag, vol herinneringen (en veel foto's) van een spectaculair landschap.

S Ochtends landden we in Rypefjord, een plaats waar de naam zelf, "Rype", een eerbetoon is aan de Ptarmigan, een veel voorkomende vogel in de regio. Deze fjord kreeg zijn naam van de 1891-92 Den Østgrønlandske expeditie onder leiding van Carl Ryder, die er op stuitte tijdens een sledetocht in april 1892. De Groenlandse naam voor deze locatie is ook geregistreerd als Aqissit Kangersuat.

De dag verwelkomde ons met overvloedige zonneschijn en warmte. S Ochtends maakten we een wandeling door de rode en oranje toendra. Hier hadden we het geluk Sneeuwgorzen te zien, de meest noordelijke broedvogels van alle landvogels. Deze "sneeuwvlokjes" leven op stukken toendra die niet met ijs bedekt zijn. Bovendien hadden we het voorrecht om een paar schuwe muskusossen tegen te komen.

Later op de dag gingen we aan land in Harefjord, een andere plaats die in 1891-92 door de Den Østgrønlandske expeditie onder leiding van Carl Ryder werd vernoemd naar de Poolhaas die in dit gebied leeft. De Groenlandse versie van de naam is Ukattit Kangersuat.

Tijdens onze verkenningstocht bedwongen de wandelaars een heuvel om te genieten van een adembenemend uitzicht over de fjord, die vol ijsbergen lag. Ze hadden ook het voorrecht om een Poolhaas te spotten, een schepsel dat bekend staat om zijn opmerkelijke snelheid, die tot 64 km/u kan halen om roofdieren zoals poolwolven, poolvossen, giervalken en sneeuwuilen te ontwijken. De middelgrote wandelgroep had een ontzagwekkende ontmoeting met een kudde van acht muskoxen. Deze kuddes bestaan meestal uit vrouwtjes en jongen, geleid door één dominante volwassen stier. In plaats van uitgebreid te wandelen, koos de groep ervoor om in stilte te zitten en dit opmerkelijke schouwspel te observeren zonder de dieren te storen.

Ondertussen ging de ontspannen groep aan boord van een Zodiac cruise om de muskoxen te observeren. Onderweg kregen ze ook de kans om zeehonden tegen te komen en ijsbergen van dichtbij te bekijken.

Om de dag af te ronden, organiseerden de kombuis- en hotelafdeling een BBQ op het dek. We genoten van verrukkelijk eten, warme glühwein en dansen in de open lucht, terwijl we genoten van de schilderachtige Groenlandse landschappen.

Na een rustige nacht in Rypefjord bleven we daar niet hangen, maar haalden we het anker op voor een boottocht door de lange Rødefjord, de rode fjord. De naam werd gegeven door Carl Ryders Oost-Groenland Expeditie in 1891-92 en verwijst naar de rode rotsen die de bergen aan de westkant van de fjord vormen. De rode rotsen zijn zogenaamde Old Red Sandstone (oud rood zandsteen) uit het Devoon. Zand- en conglomeraatlagen van wel 8 km dik werden afgezet in grote, onder water liggende bekkens over een tijdspanne van maar liefst 30 miljoen jaar. De afzettingen werden gelithificeerd en later opgetild om het ons omringende landschap te vormen.

Geologie was echter niet de belangrijkste attractie van Rødefjord. De meesten van ons namen ontelbare foto's van de enorme ijsbergen rondom het schip. De meeste daarvan waren afkomstig van de enorme Daugaard Jensen Gletscher een eind verderop. Terwijl de ijsbergen van deze gletsjer meestal naar open zee drijven, komen sommige vast te zitten in Øfjord en Rødefjord, waar ze achter Rødeö blijven hangen en langzaam wegsmelten.

Net toen we het kleine Rødeö bereikten, ook genoemd naar de geologie, brak de zon door. Het werd onverwacht warm tijdens de zodiac-cruise rond het eiland en het ijs schitterde in een prachtige reeks blauwe tinten. De lagen van de grote rode klif aan de achterkant van het eiland werden verstoord door een opvallende dijk. Een dijk is een geologische formatie waarbij gesmolten gesteente (magma) van diep uit de aardkorst omhoog komt in scheuren in het al bestaande zandsteen en later uithardt tot de grijze basaltlaag die we zagen. Het basalt is erg hard, dus als het zandsteen erodeert, blijft de dijk achter.

We konden ook landen in een kleine baai van Rødeö, vanwaar we langs de zijkant van het eiland omhoog liepen om neer te kijken op het "ijsbergkerkhof". Bij verschillende gelegenheden was er een hard geluid als van een rommelende donderslag toen een ijsberg in de buurt gedeeltelijk begon in te storten.

In de stralende zon gingen we terug naar de Plancius en vervolgden onze reis door de Fönfjord. Helaas sloten de wolken zich al snel om ons heen en konden we opnieuw geen noorderlicht zien.

Na zoveel dagen wildernis en afgelegen gebieden te hebben verkend, moesten we ons voorzichtig weer aanpassen aan de beschaving. Een bezoek aan Ittoqqorttoormiit, een klein dorpje van ongeveer 350 zielen aan de ingang van Scoresby Sound en een van de meest geïsoleerde nederzettingen ter wereld, diende dat doel. Na het ontbijt gingen we aan boord van de Zodiacs voor onze laatste landing en brachten we de ochtend door met opnieuw straten lopen! Ittoqqortoormiit werd pas ongeveer 100 jaar geleden gesticht, in 1925, toen een groep kolonisten vanuit Tasiilaq zuidelijker op zoek ging naar nieuw jachtgebied. De fjorden van Scoresby Sound waren rijk aan zeehonden, ijsberen en narwallen en het nederzettingsproject werd actief gesteund door koloniaal Denemarken als ondersteuning van de Deense soevereiniteit.

Een klein museum toonde een paar historische foto's, de kleine maar erg mooie kerk was open voor ons om te bezoeken en we konden traditionele handgemaakte souvenirs kopen in de werkplaats bij de haven en in de toeristeninformatie. Een paar puppy's zwierven door de straten en wilden graag geknuffeld worden en al snel kondigde luid gehuil en geblaf het ontbijt aan voor de volwassen viervoeters bij de rivier. Ittoqqorttoormiit heeft zijn eigen weerstation. We konden de voorbereidingen en de lancering van het weerstation om 11 uur observeren om gegevens te verzamelen voor de regionale weersvoorspelling. Het was best leuk om in ons eigen tempo en de door ons gewenste richting over de gravelstraten te lopen, hoewel we wel moesten oppassen omdat de plaatselijke bevolking nogal hard reed op hun ATV's. Op weg naar boven passeerden we een felgroen voetbalveld en het plaatselijke helikopterplatform. De haven van Ittoqqorttoormiit is het grootste deel van het jaar geblokkeerd door ijs en de vliegverbindingen via Constable Point Airfield in Hurry Inlet vormen de enige betrouwbare verbinding met de rest van de wereld.

Tegen de avond was het tijd voor ons om terug te keren naar het schip. Na een laatste zodiac-tocht was iedereen op tijd terug aan boord voor de lunch, terwijl het schip koers zette naar de Straat van Denemarken. Voor de namiddag had Cloé een lezing over plankton voorbereid, en natuurlijk had ze de gelegenheid niet voorbij laten gaan om wat stalen te nemen van de Scoresby Sound! Door de microscoop konden we de roeipootkreeftjes goed bekijken, terwijl de zeevlindertjes groot genoeg waren om met het oog te bewonderen terwijl ze met hun vleugels flapperden. Helaas was het ook deze avond bewolkt en konden we niet naar noorderlicht zoeken. Misschien, misschien... morgen?

Vandaag maakte Rinie ons wakker met een zee die nog steeds een beetje ruw was. De oversteek 's nachts was ook een beetje wankel geweest. Er vlogen veel noordse stormvogels rond het schip en we zagen zelfs een paar jan-van-genten. Na een stevig ontbijt zag de brug Zwaardwalvissen in de ruwe zee. Na het horen van de aankondiging op het PA-systeem renden we allemaal naar de buitendekken om een glimp op te vangen van deze prachtige dieren. Het was erg moeilijk om ze te zien omdat ze maar één keer boven water kwamen en vijf minuten onder water bleven. De grote golven maakten het er niet makkelijker op. Na ongeveer een uur van pogingen van de kapitein om de Zwaardwalvissen te volgen, ging Plancius uiteindelijk terug naar zijn koers richting IJsland. Ross gaf ons daarna nog een workshop fotografie waar hij ons leerde hoe we foto's moesten bewerken.

Vlak na de lunch konden we IJsland nog steeds niet zien. In de middag gaf Irene ons een lezing over haar activiteiten in Longyearbyen, waar ze honden verzorgt voor haar hondenslee-activiteiten. Het was erg interessant om over haar ervaringen te leren en hoe ze met dit soort honden werkt. Om 16:30 uur was het tijd om afscheid te nemen van onze rubberen laarzen en brachten we ze terug naar de laarzenruimte.

Toen werden we allemaal per dek opgeroepen om naar de receptie te gaan om onze barrekeningen te betalen. Sommigen van ons hadden nogal een verrassing. Om 18.00 uur. Het was tijd om naar de observatielounge te gaan voor de cocktail van de kapitein, waar onze kapitein ons voor de laatste keer toesprak. Rinie bedankte ons ook allemaal voor het kiezen van Oceanwide Expeditions, bedankte de hele staf en bemanning voor deze ongelooflijke reis en nam ons mee door alle herinneringen aan de verschillende stappen van deze expeditie. Ross liet ons vervolgens de diavoorstelling van de reis zien, met al het moois dat we de afgelopen dagen hadden meegemaakt. Maar toen verscheen er een potvis vlak naast het schip, en we konden hem allemaal observeren totdat hij opvloog en verdween.

Toen was het tijd voor ons laatste diner in de eetzaal, waar onze chef-kok Kabir ons weer verwende met zijn heerlijke creaties. Aan het einde van het diner kwam de hele crew van de keuken, hotelafdeling en wasserij door de eetzaal om afscheid te nemen, en het was geweldig om alle gezichten weer te zien. Daarna verzamelden we ons allemaal aan de bar voor een paar drankjes. We konden allemaal niet geloven dat onze fantastische reis tot een einde was gekomen.

Gisteravond laat kwamen we aan in Akureyri. Terwijl we genoten van een laatste ontbijt aan boord, werden onze koffers van boord gehaald. Het is een triest moment om van boord te gaan van de Plancius, die een comfortabel en gezellig thuis is geweest tijdens deze onvergetelijke reis. We hebben vele unieke momenten gedeeld, een reeks zelden geziene wilde dieren gezien en nieuwe vrienden gemaakt. Beladen met mooie herinneringen moeten we nu naar huis.

Onze ontmoetingen met wilde dieren en de landschappen die we tijdens deze reis hebben gezien, waren werkelijk spectaculair. Het weer was voor het grootste deel fantastisch en we vonden het geweldig om onze passie voor het noordpoolgebied met jullie te delen.

Iedereen bedankt voor het meereizen op deze reis en voor het enthousiasme, de steun en het goede gezelschap. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn! .

Totale afstand gevaren: 1049 zeemijlen

Namens Oceanwide Expeditions, Kapitein Artur Iakovlev, Expeditieleider Rinie van Meurs, Hotel Manager Ingrid Van de Loo, en de gehele bemanning en staf van M/V Plancius, was het een genoegen om met jullie te reizen.