PLA24-22, reisverslag, Antarctica - Basiskamp

Eindelijk is de dag aangebroken voor ons avontuur! Velen van ons hebben lang op deze dag gewacht. Om ongeveer 15.30 uur gingen we aan boord van ons thuis voor de komende 12 dagen.

We kwamen de haven binnen en werden bij de loopplank van de Plancius verwelkomd door het Expeditieteam en het Hotelteam. Nadat we naar onze kamers waren gebracht, begonnen we het schip en onze nieuwe omgeving te verkennen. Al snel volgde de briefing voor de verplichte veiligheidsoefening en de oefening zelf.

Het was interessant om de 100 medepassagiers in de grote oranje reddingsvesten te zien. Voor het diner nodigde Eduardo, onze expeditieleider, ons uit in de lounge waar we wat basisinformatie doornamen over het leven op de Plancius, het algemene plan voor de reis en de weersvoorspelling voor de komende dagen. Volodymyr, onze hotelmanager, gaf ons nuttig advies over de praktische zaken van het leven aan boord. We ontmoetten ook kapitein Remmert en zijn hoofdwerktuigkundige Floris en we dronken een drankje om de aankomende reis te vieren!

Voor velen waren de reisdagen om de afgelegen stad Ushuaia te bereiken lang, dus de meesten van ons gingen kort na het fantastische buffet naar bed. We hebben genoten van het installeren in ons nieuwe tijdelijke huis en kunnen niet wachten op de avonturen die binnenkort zullen beginnen.

Gisteravond werden we gewaarschuwd dat dit een erg rustige Drake zou worden. Inderdaad, toen we wakker werden na onze eerste nacht aan boord, rolde Plancius zachtjes van bakboord naar stuurboord, surfend op twee tot drie meter hoge golven, naar het zuiden geduwd door een wind van 20 knopen uit het noorden. De clinometer op de brug gaf een vlakke zee aan. Het goede nieuws was dat we tijd aan het winnen waren! Het slechte nieuws? Een "zachte" deining is eigenlijk niet de makkelijkste om te verdragen en velen van ons voelden zich nogal ongemakkelijk. We hielden de scheepsdokter, Tijmen (uit Nederland), behoorlijk bezig: hij deelde de hele dag pleisters tegen zeeziekte uit! Het lijkt erop dat "heel rustig" een relatief begrip is als het aankomt op het bevaren van zuidelijke zeeën.

De ochtend werd doorgebracht tussen briefings en koffiepauzes in de observatielounge op dek 5. Eerst ontmoetten we het expeditieteam. Eerst maakten we kennis met het expeditieteam, bestaande uit Steffi, de assistent-expeditieleider, Duits bioloog en professioneel skydiver, Daniel, uit Duitsland, fotograaf gebaseerd in IJsland, Beth, een geoloog uit Schotland die enkele jaren op tall ships heeft gewerkt, Koen, Nederlands fotograaf en walvisliefhebber, Marco, uit Italië, die zich heeft gevestigd als trekkinggids in Chili, Anthonie, uit Nederland, die is opgeleid als ingenieur maar ook heeft gewerkt als surfleraar, Mal, bergbeklimmer en skigids uit Nieuw-Zeeland, Dave, Britse alpinist, skiër en klimmer, Zet, kajakgids en bioloog uit Zweden, en Marie, bioloog die een onderzoekslaboratorium leidt in Frankrijk. Deze bereisde, internationale en gepassioneerde groep wordt geleid door Eduardo, onze charismatische expeditieleider. Deze van oorsprong Guatemalteekse astronoom woont tegenwoordig in Zwitserland - als hij niet aan boord van een Oceanwide-schip is!

Zet, Mal en Marco legden vervolgens logistieke details uit met betrekking tot de kajak-, bergbeklim-, kajak- en kampeeractiviteiten die ze respectievelijk zullen leiden. Dit is een "basiskamp" reis, dus naast regelmatige landingen en zodiac cruises, zullen de meesten van ons kunnen genieten - als het weer het toelaat - van unieke sporten en ervaringen!

Na een lunchbuffet schreven we ons in voor de verschillende activiteiten en keken we naar een prachtige "Frozen Planet" documentaire over de verrassende dierenwereld van de zeediepten, waarbij we een beetje wegdommelden terwijl we werden gewiegd door de bewegingen van Plancius. Na een koffiepauze genoten we van de eerste van onze dagelijkse "re-caps", gezellige briefings waarin Eduardo ons informeerde over zijn plan A voor de volgende dag. Steffi kondigde een leuke wedstrijd aan: de passagier die het tijdstip raadt waarop we de eerste ijsberg zullen zien, krijgt een verrassingsbeloning! Anthonie legde uit hoe de Antarctische circumpolaire stroming een geografische en biologische barrière vormt tussen twee zeeën, de Antarctische convergentie genaamd, dat de Plancius 's avonds zou passeren en Mal herinnerde ons aan de vele gevaren van spleten. Tijd voor het avondeten!

Vandaag werden we wakker en het voelde alsof we nog steeds in de haven lagen. Moeilijk te geloven dat we in werkelijkheid midden in de Drake Passage zaten met een bijna volledig vlakke oceaan. Wat een leuke manier om wakker te worden. Geniet ervan zolang het duurt is het motto aan boord!

Anthonie vertelde ons de dag ervoor in recapitulatie dat de Antarctische Convergentie een voedselrijk gebied is op een temperatuurgrens waar de sub-Antarctische en de koude Antarctische wateren elkaar ontmoeten. Dit betekent dat het een goede zone is voor wilde dieren. Heel vroeg in de ochtend werden op de brug de eerste walvissen gespot, kort nadat we de Antarctische convergentie waren binnengevaren. Niet alleen hadden we geluk met de oceaancondities, maar gedurende de hele dag zagen we ook tientallen walvissen terwijl we de Antarctische convergentiezone doorkruisten, wat mooi illustreert wat Anthonie had uitgelegd. We zagen veel bultruggen, waarvan sommige dicht bij het schip, en vinvissen.

We zagen niet zoveel vogels, wat waarschijnlijk te wijten was aan de lichte wind die we hadden. Zeevogels hebben de wind nodig om tussen de golven en het schip te zweven. Daarom was het nadeel van een Drake Lake een gebrek aan zeevogels, maar voor veel mensen aan boord was dat zeker een welkome opoffering als het een kalme zee betekende!

Na het ontbijt begon het Expeditieteam met het uitdelen van laarzen in de bagageruimte. Om 10:00 uur gaf Expeditieleider Eduardo een briefing over de IAATO regels voor bezoekers aan Antarctica en over veilige zodiac operaties.

Na de IAATO briefing was het tijd voor een goede reiniging van onze outdoor uitrusting. We maakten onze kleren weer in een staat waarin we ze alleen hadden gezien toen ze nieuw waren! Het is noodzakelijk om te voldoen aan de IAATO-regels die zijn opgesteld om onze impact te beperken en te voorkomen dat we nieuwe diersoorten introduceren op dit ongerepte continent. Dus werden de stofzuigers, pincetten, borstels en paperclips tevoorschijn gehaald!

Een drukke ochtend met intensief schoonmaakwerk maakte ons hongerig, dus de lunchbel werd enthousiast verwelkomd.

Na de lunch gingen we verder met stofzuigen, maar we werden beloond voor ons harde werk met zeer interessante lezingen van Marie en Beth. Marie deelde haar kennis over pinguïns met ons en Beth deelde haar passie voor ijs en gletsjers. De lezingen werden een paar keer onderbroken door passerende walvissen, maar dat mogen walvissen doen 😉.

Een heerlijk diner gaf ons nieuwe energie en dat hadden we nodig. We waren aangekomen in Antarctica en met een heldere hemel en een ondergaande zon waren de landschappen surrealistisch en lieten ons in verwondering achter. Wat een manier om dit ongerepte continent voor het eerst te zien.

Tijd om te gaan slapen, want morgen zetten we voet aan land!

De opwinding begon zodra we door onze patrijspoorten naar buiten keken. We zagen grote maagdelijk witte ijsbergen glinsteren in het ochtendlicht. Af en toe kwamen er Ezelspinguïnen voorbij die in hun groepjes uit het water sprongen.

Om 7 uur 's ochtends werden we gewekt door Eduardo, onze Expeditieleider, via het PA-systeem. We sprongen in actie, vol enthousiasme voor onze eerste volledige landingsdag op Antarctica! We genoten van een heerlijk ontbijt met vers fruit, gekookt ontbijt, gebak en vers brood, allemaal bereid door ons kombuis team.

Op de eerste landingsdag waren velen van ons nog aan het uitzoeken waar de opstapplaats voor de zodiac is en hoe we vertrouwd konden raken met de indeling van Plancius en we waggelden rond in al onze lagen, klaar voor het koude Antarctische klimaat. De bergbeklimmers vertrokken als eersten om ongeveer 8 uur 's ochtends, nadat ze waren 'aangekleed' om veilig aan land te kunnen reizen. Dit uitstapje was naar George's Point op Rongé Island, direct naast de plek waar het hoofduitstapje naar Orne Island was.

Orne Island ligt aan de ingang van het Errera Channel dat Rongé Island scheidt van het Arctowski schiereiland op het vasteland. Het uitzicht vanaf dit eiland is magnifiek, met hoge bergen rondom dicht beladen met sneeuw en ijs. Het geluid van de pinguïns was nieuw voor velen van ons. Vanuit de zodiacs merkten veel mensen ook het krakende geluid van het ijs op. Dit gebeurt als de luchtbellen barsten en uit het ijs ontsnappen terwijl het smelt. Vanaf de landingsplaats moesten we een klein stukje klauteren over een rotsachtig platform voordat we de sneeuw bereikten. Hoewel dit niet zo'n uitdagende ondergrond was, moesten we na aanpassing aan de beweging van het schip wel even wennen aan dit ongelijke stationaire oppervlak! Toen we eenmaal op de sneeuw stonden, moesten we sneeuwschoenen aantrekken. Dit geeft onze voeten een groter oppervlak zodat we minder snel wegzakken in de diepe sneeuw. In deze tijd van het jaar, vroeg in het seizoen, ligt er veel verse sneeuw, dus sneeuwschoenen zijn vaak nodig.

We liepen naar een hoog punt op het eiland met uitzicht op een pinguïnbroedplaats. De Ezelspinguïnen hier hadden hun nesten nog niet gemaakt door de dikke sneeuwlaag die nog aanwezig was op deze plek. Sommige pinguïns en skuas waren aan het paren, wat suggereert dat de voortplantingscyclus van de vogels vertraagd is in vergelijking met wat hier normaal is.

Tijdens de zodiac-tocht terug naar het schip zagen sommigen van ons Weddellzeehonden rusten op het ijs. De zon scheen en verlichtte de scherpe glooiingen in het landschap. We zijn zeker goed begonnen met prachtig weer, weinig wind en veel wilde dieren.

We hadden een gezellige lunch met hamburgers, friet en salade om bij te praten en te delen wat we 's ochtends allemaal hadden gedaan. De middagactiviteiten begonnen kort daarna met een landing op Cuverville Island. Dit eiland heeft een indrukwekkende grote klif aan de ene kant van het hoger gelegen gebied in het midden. Op de lager gelegen grond konden we de pinguïns aan het werk zien, kiezelstenen aan het verplaatsen: stelen, loslaten en vervangen. Dit wordt bijna vermakelijker naarmate je meer naar ze kijkt, omdat je de persoonlijkheden van de Ezelspinguïnen leert kennen. We raken nu ook meer vertrouwd met hun kenmerken omdat we de kleine verschillen op de vleugels en de koppen kunnen zien. Sommige ezelspinguïns rodelen op hun buik over de sneeuwhellingen naar het water en herinneren ons eraan hoe belangrijk het is om de landingsplaats achter te laten zoals we hem gevonden hebben, vrij van depressies.

De zodiac-reis van en naar Cuverville Island was spectaculair tussen de ijsbergen. Alle verschillende vormen en patronen waren prachtig in de middagzon. In de namiddag begon de wind toe te nemen, maar onze zodiacbestuurders waren nog steeds in staat om ons veilig en droog terug te brengen naar de Plancius.

Na een korte samenvatting van Eduardo, waarin hij terugblikte op de dag en de volgende 36 uur van kamperen, bergbeklimmen en landingen schetste, was het tijd voor een heerlijk dinerbuffet.

Kort daarna was het tijd om ons weer in te kleden voor het laatste uitje van de dag: kamperen! De lucht was helder en het water was kalm. Het zag eruit als een fantastische avond om een nacht op het Antarctische continent te beleven. Voor degenen die warm en knus aan boord waren, nam Koen ons mee door de volgende stappen van fotografie in deze ijzige gebieden op de wereld. Het is fantastisch om iemand te hebben die met ons samenwerkt en ons helpt deze speciale momenten vast te leggen om thuis te delen.

Wat een eerste dag op Antarctica! De ochtendwake lijkt lang geleden na het overweldigende landschap en de dag boordevol activiteiten!

Logboek bergbeklimmen - Georges Point

Vanochtend werden we wakker met rustig en zonnig weer en Ezelspinguïnen die rond het schip dobberden of nestelden op het nabijgelegen ijs. Prachtige, close-up uitzichten op het Antarctisch Schiereiland in alle richtingen, in het bijzonder Anvers Island en Arctoski Peninsular, en ons besneeuwde doel voor de ochtend, Georges Point.

Na een snel ontbijt werden we door onze berggidsen Mal en Dave uitgerust met veiligheidsharnassen voor het bergbeklimmen en reddingsvesten voor de Zodiac-reis. Een voor een gingen we voor het eerst aan boord van de Zodiac, gelukkig was er geen deining, zodat we gemakkelijk in positie konden komen.toen iedereen was geordend, schaarden we ons van Plancius naar het vasteland van Georges Point, manoeuvrerend rond growlers (kleine ijsbergen) tot we de kleine en rotsachtige landingsplaats vonden. We gingen van boord en stonden voor het eerst op Antarctica.

We hakken treden in de sneeuw waardoor we de kleine klim door een eerste steil stuk kunnen maken. Daar zaten 2 kleine kolonies Ezelspinguïnen op een nabijgelegen richel, die ons met nieuwsgierige gezichten aankeken.

Na een inleidende instructie maakten we ons klaar met sneeuwschoenen en een ijsbijl en liepen we een klein stukje naar de plek waar we ons klaarmaakten voor gletsjerwandelingen, "nu zijn we bergbeklimmers!

Gestaag liepen we omhoog en leerden de kunst van het samen voortbewegen aan een touw. Het uitzicht wordt breder naarmate we hoger komen en in de verte verschijnen meer bergtoppen. We passeren een enorme windbult die door de Antarctische winden is uitgesleten en volgen hem langs zijn sneeuwkam. Een laatste steile klim die onze beenspieren op de proef stelt, leidt naar een col die ons hoogtepunt van de dag is.

Na vieringen en foto's was het tijd om terug te keren en het spoor te volgen dat we tijdens de beklimming hadden gemaakt.

We zien Plancius en de Zodiacs vertrekken om ons op te halen. Het tij is gezakt, dus we klauteren over rotsen om bij de boot te komen en genieten van de terugreis naar Plancius, met de wind die waait en het water dat in ons gezicht spat.

Eiland Cuverville

Na de lunch scheen de zon nog steeds. We vertrokken weer met de Zodiacs naar een beschutte baai.

Na het uitladen maakten we ons klaar met bijlen en stijgijzers en pakten we de reddingsvesten in.

Na een steile start zigzagden we omhoog om de benen wakker te maken. De nabijgelegen Ezelspinguïnen kolonie rechts van ons was een fascinerende afleiding. Daarboven ontmoetten we een welkom plateau om onze lagen te resetten en op adem te komen. Hier bonden we ons vast aan het touw om de gletsjer op te gaan.

Mal en Dave, die als twee touwteams klommen, leidden ons de sneeuwhelling boven ons op, opnieuw zigzaggend om de hoek te verkleinen. De hoek werd uiteindelijk minder en we bereikten de top met een oogverblindend uitzicht van 360 graden.

Bij de afdaling namen we een kleine omweg om de camping van de avond van bovenaf te bekijken en keerden dan terug naar het pad, waarbij we op ons voetenwerk moesten letten tot we terug waren bij de pick-up site.

De kampeergroep van gisteravond had een heel bijzondere ochtend toen we wakker werden op Kerr Point na een nacht slapen in onze zelfgemaakte slaapholen. De zonsondergang was gisteravond om 23.41 uur met prachtig licht op de met sneeuw bedekte bergen en gletsjers die de kampeerplek omringen. De zonsopgang was heel vroeg in de ochtend om 2.45 uur en in de tussenliggende uren werd het niet donker. We werden om 4.00 uur gewekt, sommigen van ons waren al op om de gaten te dichten die we voor die tijd hadden gegraven. Het schip kwam ons om 5.00 uur weer ophalen, waarna we wat konden rusten voor onze ochtendlanding.

De landing die we vanochtend maakten, was bij Danco Island. Hier konden we Ezelspinguïnen kolonies zien. We hadden de gelegenheid om te genieten van de geluiden en de omgeving van Antarctica en de wilde dieren rondom ons. De pinguïnsnelwegen zijn duidelijke inkepingen in de sneeuw, vaak met minder ongerepte sneeuw dan de omgeving. Deze worden gemaakt door de Ezelspinguïns die heen en weer lopen tussen het water en de kolonie om zich te voeden, waardoor er uiteindelijk geulen ontstaan die zelfs zo diep zijn als de pinguïns lang zijn! In deze tijd van het jaar bouwen de pinguïns hun nesten door de beste stenen te verzamelen en er om te vechten.

We zeilden naar de haven van Orne voor de landing in de namiddag. Helaas sloeg het weer na de lunch om, de wind wakkerde te sterk aan om ons in de zodiacs van het schip te laten stappen. Er werd besloten om in plaats daarvan een boottocht te maken, wat een groot succes bleek te zijn!

We lieten de haven van Orne en de sterke katabatische winden achter ons en draaiden de Straat Gerlache in, richting het zuiden naar onze volgende camping. Al snel werd er geroepen 'walvis op 6 uur' en mensen deelden hun opwinding en haastten zich naar het dek. Eerst zagen we een aantal bultruggen, een geweldige waarneming! Steffi gaf na de waarneming een lezing over walvissen, wat erg interessant was en een goed inzicht gaf in het leven van deze prachtige dieren.

Wat we na Steffi's lezing te zien kregen was ongelooflijk. We hadden een geweldige waarneming van orka's! Ze werden eerst van een behoorlijke afstand gezien, maar na een tijdje kwamen ze heel dicht bij de achtersteven van het schip! Dit was een heel bijzondere waarneming, vooral om deze geweldige dieren van zo dichtbij te zien. Ze leken nieuwsgierig naar het schip en bleven een tijdje bij ons. Het was koud en winderig op het dek, maar we durfden niet weg te gaan om meer lagen aan te trekken voor het geval we iets zouden missen! Het maakte de annulering van Orne Harbour vanmiddag meer dan goed.

We sloten de dag af met weer een smakelijk diner in de eetzaal. Daarna ging de tweede kampeergroep naar Leith Cove. Leith Cove is een kleine baai in Paradise Harbour met een perfect eiland om te kamperen, omringd door de torenhoge, vergletsjerde bergen. Maar ver genoeg weg en hoog genoeg om veilig te zijn voor mogelijke calvings. Het is een perfecte locatie om te overnachten met het spectaculaire 360-zicht op gletsjers en ijsbergen. De geluiden zijn ook indrukwekkend met af en toe gebonk van krakende gletsjers of gekreun van zeehonden.

Logboek - Danco Traverse

Een verlengde Zodiac-tocht stelde de berggidsen Mal en Dave in staat om een nieuwe verkenningstocht uit te voeren, maar het zee-ijs was te groot om ons te laten stranden. We weken uit naar de zuidkant van Danco Island waar we ons konden voorbereiden op de duidelijk steile en onbetreden eerste sneeuwhelling en de gletsjer daarachter. Mal paste zijn pistonbenen toe en maakte een trapachtige geul naar de hoger gelegen grond. Daar konden we ons voor de veiligheid op het touw uitspreiden en een uur lang gestaag doorwandelen, met links en rechts uitzicht op de met ijsbergen bezaaide zee. Oplettende ogen zagen een kruisende vinvis en kort daarna werden we op de top verwelkomd door een frisse Antarctische windvlaag.

De afdaling van de top naar de pick-up site was een pad dat een gestage afdaling toeliet en tijd om de nestelende Ezelspinguïnen hoog op de richel te observeren.

Spigot piek

In de namiddag verslechterde het weer met toenemende winden, een dalende wolkenbasis en lichte natte sneeuw- en regenvlagen. We konden duidelijk sneeuw zien die van de stijgkam werd geblazen en het was duidelijk dat Spigot geen veilige optie was. Zelfs op zeeniveau waren de winden zo sterk dat Zodiac-tochten niet veilig waren, dus stuurde de kapitein het schip naar een nieuw punt, waar die nacht gekampeerd zou worden: Paradise.

Deze reis werd nog indrukwekkender door de waarneming van een groep Orka's, die 30 minuten lang het schip volgden.

Vandaag werden we om 7.45 uur gewekt door onze expeditieleider Eduardo. We konden de torenhoge bergen om ons heen zien met gletsjers die naar beneden tuimelden tot aan de waterkant. Om 8 uur 's ochtends ontbeten we in de eetzaal om ons voor te bereiden op de dag die voor ons lag.

We waren in staat om naar de baai naast Goudier Island van Wiencke Island te komen. Verscholen achter Goudier Island ligt een beschermde baai met een gletsjer die uit de achterliggende bergen naar beneden komt en eindigt bij de waterlijn. Deze baai was belangrijk tijdens de walvisvangst in het begin van de 20e eeuw omdat het een beschutte baai was met een toevoer van vers water van de gletsjer. De baai werd in 1904 ontdekt door Jean Baptiste Charcot tijdens de eerste Franse Antarctische expeditie. Deze expeditie leidde ook tot de naamgeving van andere baaien en voorgebergten in het gebied, waaronder Port Charcot waar we morgen hopen te landen.

De basis in Port Lockroy werd in 1944 opgericht tijdens 'Operatie Tabarin', een Britse expeditie uit de Tweede Wereldoorlog (genoemd naar een beroemde Parijse nachtclub uit die tijd). Het doel van de operatie was om vijandelijke activiteiten in en rond het schiereiland te observeren. Sinds die tijd is het Antarctisch Verdrag opgesteld dat onder andere militair gebruik op Antarctica verbiedt.

Aan het einde van de oorlog werd de basis overgedragen voor wetenschappelijk gebruik door de British Antarctic Survey (BAS). Het werd gebruikt voor onderzoek tot 1962 toen het werd gesloten vanwege de opening van andere Britse bases langs het Antarctisch schiereiland. Het gebouw raakte in verval doordat het werd verlaten, maar in 1996 werd het gerestaureerd in de staat van 1962 omdat het historische belang werd erkend en de gebouwen werden aangewezen als Historic Site and Monument (HSM) No 61 door het Antarctisch Verdrag. Sindsdien is het geopend als museum en postkantoor met een kleine winkel. Dit is een plek waar veel mensen wel eens van gehoord hebben en waar ze graag een kijkje in het verleden nemen. We hadden het geluk dat de omstandigheden gunstig waren om aan land te gaan en Port Lockroy te bezoeken. De commandant van de basis, Lucy, verwelkomde ons aan wal en we gingen in twee groepen om aan de beperkingen van het aantal te voldoen. Zo hadden we de ruimte en de tijd om rond te kijken en ons voor te stellen hoe het zou zijn geweest om hier vóór 1962 wetenschapper te zijn. Af en toe trok de mist op en konden we de Seven Sisters bergen zien opdoemen.

De kampeerders van de vorige nacht genoten van een rustigere ochtend met wat tijd om uit te rusten. De ochtendkajakkers konden zich ook bij ons voegen voor de landing in Port Lockroy. De bergbeklimmers waren echter bezig met een grote expeditie op een nabijgelegen berg en keken op ons neer terwijl we ons in zodiacs verplaatsten en Goudier Island bezochten.

In de namiddag bezochten we Dorian Bay waar we een fantastische landing hadden terwijl we rond het voorgebergte wandelden tussen de Ezelspinguïnen. Sommigen van ons hadden ook het geluk om een Stormbandpinguïn te zien, en nog ongebruikelijker op deze plek, een Adéliepinguïnen. De wandeling was soms een uitdaging omdat de omstandigheden boven het vriespunt lagen en de sneeuw zachter werd, wat resulteerde in veel diepe voetafdrukken. Dit warmde ons zeker op door ze allemaal weer in te vullen!

Na de wandeling konden we ook een kijkje nemen in de Britse hut. Deze werd gebruikt als schuilplaats naast wat een landingsbaan op het ijs was voor vluchten naar bases verder naar het zuiden. Er is ook een Argentijnse noodhut op deze locatie.

Voordat we terugkeerden naar de Plancius was het tijd voor de langverwachte poolduik! Het zicht en de geluiden waren indrukwekkend! Gekrijs toen mensen zich onderdompelden in het koude water. Gejoel en applaus ter felicitatie van degenen die het hadden gehaald. Gegiegel terwijl mensen zich probeerden om te kleden met nog maar weinig bruikbare vingers. Zodiacs die terugrenden naar het schip met mensen die langzaam blauw aanliepen. En dat allemaal op een Antarctisch strand vol dampende lichamen!

De moraal was hoog die avond toen we allemaal felicitaties en verhalen uitwisselden van onze verschillende uitstapjes en de verschillende ledematen van onze lichamen ontdooiden.

Nu wachten we op wat Antarctica ons morgen zal brengen!

Logboek - Jabet Peak

We landden rond 0945 aan de zuidkant in de buurt van Port Lockroy. Het was een steile helling en uitloper om te beginnen zodat we hoogte konden winnen op het plateau.

Toen we eenmaal op het besneeuwde plateau waren, maakten we de 2 km lange aanloop naar Jabet, waarbij we met sneeuwschoenen een spoor braken. Dit vlakke gebied werd ooit gebruikt als vliegveld door de British Antarctic Survey (BAS) om verder het continent op te gaan. Door het slechte zicht en de moeilijke wandelomstandigheden in de sneeuw vorderden we langzaam maar zeker. We verplaatsten ons als twee touwen van 4 (inclusief de gidsen Mal en Dave), verspreid voor de gletsjerreis. Toen de wolken optrokken en de sneeuwcondities steviger werden, bereikten we de eerste col waar we onze sneeuwschoenen konden uitdoen en stijgijzers konden aantrekken. Vanaf hier gingen we linksaf het steilere terrein in, onder een ijsrots door, waarbij we een grote bergschrund passeerden om een vlakker gebied te bereiken waar we even konden pauzeren om de positie in ons op te nemen. Nog een paar steile stappen leidden door de gletsjer en de bovenste rotsband via een besneeuwde geul naar de blootgestelde top, met net genoeg ruimte voor ons team. De wolken trokken voor het eerst helemaal weg, waardoor we een magisch uitzicht hadden op de steile bergen om ons heen en de nu verre zee ver beneden ons.

Nog maar halverwege onze tocht was het al snel tijd om onze stappen om te keren door de steilere stukken te beklimmen of aan het touw te worden neergelaten.

Nadat we onze sneeuwschoenen hadden aangetrokken voor het laatste deel van de afdaling keerden we terug naar het plateau, maar dit keer weken we af naar het noorden om de noordelijke oever te bereiken waar sommigen van het team direct terugkeerden en anderen bleven voor een Polar Plunge.

Plancius ontwaakte bedekt met een dun laagje sneeuw, en terwijl we aan het ontbijten waren, waren onze fantastische AB's (afkorting van "able seamen") de buitendekken aan het opscheppen zodat we konden genieten van het aankomende voorbijvaren van de Lemaire Chanel. Elke dag hielpen deze bekwame zeelieden ons in de zodiacs aan de loopplank, brachten ze ons naar de wal, begeleidden ze groepen tijdens kajaktochten en zorgden ze meer in het algemeen voor reparaties en onderhoud aan boord. Ze glimlachten altijd onder alle weersomstandigheden en deden hun uiterste best om verschillende activiteiten en uitstapjes mogelijk te maken!

Na het ontbijt dronken velen van ons een extra kopje koffie op het dek, genietend van het landschap van de Lemaire, een smalle doorgang tussen het vasteland en Booth Island, waarvan de ingang wordt gemarkeerd door twee dennenvormige bergen die Cape Renard worden genoemd (voor "vos" in het Frans, misschien omdat ze op vossenoren lijken). De dichte mist die het schip de hele ochtend had omringd, trok net genoeg op om de gletsjerfronten die het kanaal flankeerden te kunnen bewonderen. We passeerden langzaam indrukwekkende stukken ijs, een onbeweeglijk en dreigend landschap: wat als een van deze immense ijstorens plotseling zou instorten? Twee bultruggen leken zich niets aan te trekken van het gevaar: ze wandelden rustig langs ons heen, een mooi "goedemorgen"-cadeau.

Na de lunch gingen we aan boord van zodiacs voor een boottocht in de baai van Salpêtrière, ook wel "Pleneau" genoemd naar een van de omliggende eilanden. Onze zodiacs varen naar "Port Charcot", een kleine heuvel gemarkeerd door een rotsblok. Hier overwinterden in 1904 de Franse poolreiziger Jean-Baptiste Charcot en zijn bemanning voor een van de eerste succesvolle wetenschappelijke expedities op Antarctica. Back-ups van de wetenschappelijke observaties en analyses werden opgeslagen in de cairn, voor het geval de mannen verloren zouden gaan op zee. De Commandant Charcot gaf de baai waarschijnlijk de naam Salpêtrière ter ere van zijn vader professor Charcot, ontdekker van de ziekte van Charcot in het Salpêtrière ziekenhuis in Parijs. Het schip van Jean-Baptiste Charcot, "le Français" (de Fransen) lag aangemeerd in een kleine inham waar we vandaag Ezelspinguïnen zagen die een glad platform bezetten: de perfecte duikplek!

Kort daarna werden de zodiacs omringd door Bultruggen! Twee kleine groepen patrouilleerden voor de gletsjer die Port Charcot flankeerde, in een ballet dat we ons allemaal nog lang zullen herinneren. De reuzen waren zo dichtbij dat we het geluid van slagen konden horen, en soms zelfs ruiken... Na een lange observatie voeren de zodiacs naar een ijsbergkerkhof: enorme stukken ijs zitten vast in het ondiepe water van de baai. Verlicht door een griezelig licht staken ze af tegen de grijze lucht en vormden ze ingewikkelde vormen die sommigen van ons vonden lijken op krijgshelmen, dieren of vreemde gezichten... Strepen, golfbalvlakken, scherpe randen... Turquoise blauw, neonblauw, verblindend wit... Hun structuren en kleuren waren fascinerend.

Terug aan boord deelde de bemanning warme chocolademelk uit met "een kleinigheidje erin", en bij de recapitulatie legde Marie uit hoe kleur wordt geproduceerd en Edu legde de plannen voor morgen uit en legde uit hoe fosfine, een molecule die voorkomt in pinguïnpoep, wordt gebruikt door wetenschappers die proberen bewijs te vinden voor leven in planeten.

Logboek bergbeklimmen - Port Charcot

Uitje afgelast wegens toenemend lawinegevaar.

De Plancius bleef 's nachts voor anker liggen en wachtte geduldig tot we wakker zouden worden, zouden ontbijten en ons klaar zouden maken voor een bezoek aan de kleine archipel van Yalour Islands, een groep kleine, nauwelijks opduikende rotsen bedekt met sneeuw en mos. Hoewel de omgeving prachtig was, met bergtoppen die weerspiegelden in grijs water dat bedekt was met immense ijsbergen, leek het aanvankelijk een beetje oninteressant om voet te zetten op een van de kleine eilanden en sommigen van ons vroegen zich af waarom deze locatie was gekozen.

Verwacht het onverwachte in Antarctica! De ochtend zou een van de mooiste van onze reis worden. Eduardo had een gesplitste landing en zodiac cruise georganiseerd: terwijl de helft van ons aan land genoot van de eerste Adéliepinguïnen van de reis, en zelfs van de kleine zwarte kuikens die onder de buik van hun ouder nestelden, voer de andere helft langs ijsbergen die in de deining dreven, en bewonderde de onmogelijk blauwe kleuren die contrasteerden met de donkere lucht. Adéliepinguïnen poseerden op het ijs gedrapeerd in hun perfecte smokings, een leuke Antarctische modeshow. Na ongeveer een uur wisselden we van plaats, zodat iedereen van dezelfde ervaring kon genieten. Dit was onze meest zuidelijke landing waar we 65°14'S / 064°10'W bereikten.

De middag brachten we door met een bezoek aan het nabijgelegen eiland Peterman, waar de commandant Charcot en zijn bemanning in 1909 voor de tweede keer overwinterden. Zijn schip, genaamd le "Pourquoi pas?" (in het Frans "waarom niet?") lag vlak bij onze landingsplaats in een kleine inham waar je bij eb nog steeds twee letters, P-P, in de donkere steen kunt zien gegraveerd. Als hij tegenwoordig de initialen van zijn schip had gegraveerd, zou de commandant Charcot zeker een boete krijgen voor het niet respecteren van de IAATO-regels, maar in 1909 markeerden deze letters eigenlijk opnieuw geschiedenis: de expeditie verzamelde gegevens over de geologie en de biologie van het schiereiland die nog tientallen jaren nuttig zouden zijn voor zeelieden en wetenschappers.

We wandelden over drie sneeuwpaden die door onze gidsen waren aangegeven. De eerste leidde naar een prachtig uitzicht op de andere kant van het eiland, een gigantische ijsberg "begraafplaats", zoals deze gebieden worden genoemd waar ijsbergen aan de grond lopen en maanden, soms jaren achter elkaar vast blijven zitten. De tweede leidde naar een Adéliepinguïn kolonie: daar, en in tegenstelling tot Yalour Islands, had geen van de pinguïns kuikens, en slechts een paar verborgen een ei onder hun buik. In Peterman, net als op andere plaatsen op het schiereiland dit jaar, vertraagt hevige sneeuwval het nestelen, omdat de rotsen bedekt blijven en de pinguïns hun met kiezelstenen gemaakte nesten niet kunnen bouwen. De derde daalde af naar een kleine klif waar opvallend genoeg drie soorten vogels de beschikbare nestruimte deelden: Ezelspinguïns, Adéliepinguïnen en blauwoog kuifaalscholvers. Deze laatste bouwen grote moddernesten; ze waren bijna allemaal bezet door zwarte pluizenbollen van veren: Antarctische Aalscholvers zijn niet beperkt tot gebieden die te voet bereikbaar zijn, en nestelen op kliffen zorgt ervoor dat ze vroeger kunnen broeden. Hoewel hun ecologie vergelijkbaar is met die van pinguïns - ze eten vis en krill en brengen een groot deel van de tijd op zee door - behouden blauwogige kuifaalscholvers inderdaad het vermogen om te vliegen, ondanks de verdikking van hun vleugelbeenderen waardoor ze tot 50-60 meter diepte kunnen duiken!

S Avonds voer de Plancius weer door de Lemaire Chanel terwijl we werden uitgenodigd om ons bij de bemanning en het personeel op het achterdek te voegen voor een vrolijke barbecue! Muziek en gelach leken twee Bultruggen niet te storen die door de smalle doorgang voeren en stilletjes onze bakboordzijde passeerden. Glühwein, aardappelen, worstjes en rijstepap om warm te blijven, 80's muziek en de kliffen en gletsjers van de Lemaire Chanel als decor van de dansvloer. Wat nog meer?

Logboek bergbeklimmen - Wintereiland

Vanaf Plancius vonden de ijsklimtochten plaats op 4 kilometer Zodiac-reis, vlakbij de Oekraïense onderzoeksbasis Vernadsky. Dit was het verste dat we de hele reis van het schip waren geweest. We passeerden een beschut kanaal naast de basis, maar gingen er om veiligheidsredenen (en de grote kans op overvloedige hoeveelheden wodka!) niet naartoe. Onze eerste aanloop naar de landing werd gedwarsboomd door snel ijs dat de weg versperde, maar dit leverde wel een waarneming op van verschillende Weddellzeehonden die erop lagen te rusten. Een korte omweg terug vond een betere, meer beschutte plek om te landen, en met behulp van sneeuwschoenen konden we de ijsklim op slechts een korte wandeling benaderen.

Eenmaal bij het ijs controleerden Mal en Dave de optimale plek met onze hulp voor de veiligheid, waarna ze de veiligheidsankers en touwen klaarmaakten.

Eenmaal voorbereid met bergschoenen en stijgijzers, kregen we onze techniekbriefing zodat we wisten hoe we de bijlen en stijgijzers correct moesten gebruiken, waarna we één voor één met een touw langs de sneeuw en het ijs naar beneden werden gelaten, richting de zee. Na een eenzaam moment op de bodem om de verticale arena in ons op te nemen, werd onze aandacht gericht op de uitdaging om naar buiten te klimmen.

Schop - schommel - schop - schommel, de rotswand op, uiteindelijk knalden we er allemaal uit op de top onder het gejuich van de rest van het team!

Het eiland Petermann

We landden op het eiland, omringd door bergiebrokken en pinguïns, deze keer een mix van Ezelspinguïnen, Ezelspinguïnen en Adéliepinguïnen. Een korte wandeling langs enkele pinguïnsnelwegen leidde ons naar de steile sneeuwhelling ("Ik dacht dat je zei dat dit makkelijk was?!"). We spanden een touw voor de veiligheid en zigzagden dan gestaag de helling op. Toen we opgelucht aankwamen op het plateau van de top, werd de hoek minder. Vanaf hier liepen we gemakkelijker door de sneeuw naar de top. De rotsen op de top die uit de sneeuw staken, toonden bijzondere korstmossen die in deze vijandige omgeving groeien. Uitgestrekte uitzichten in alle richtingen, donkere zeeën in het westen en hoge bergen in het oosten. Aangezien de top pas halverwege is, was het tijd om terug te keren. Het steile stuk vereiste voorzichtigheid, maar voor we het wisten waren we weer terug in het comfort van Plancius.

Vandaag was de laatste volle dag die we doorbrachten op het schiereiland van Antarctica! Vanochtend kwamen we aan bij Portal Point voor een continentale landing. Op deze landingsplaats waren er veel ijsbergen waar we tussendoor moesten navigeren om bij de landingsplaats op de punt te komen. Het ijs had het gebied waar we vaak landen geblokkeerd, dus we hadden een alternatieve landingsplaats met een korte wandeling over het rotsachtige platform aan de kust voordat we bij de in de sneeuw uitgehakte treden kwamen. Portal Point ligt op Cape Reclus en heeft de overblijfselen van een oude Britse basis - deze was vandaag echter bedekt met sneeuw. De basis werd gebouwd in 1956 en werd in de jaren daarna af en toe gebruikt voor wetenschappelijk onderzoek. In oktober 1957 vertrokken vier mannen vanaf Portal Point en voltooiden de eerste oversteek over land van Cape Reclus naar Hope Bay per hondenslee. Het team werd geleid door Sir Wally Herbert en ze voltooiden de oversteek eind december van hetzelfde jaar.

We konden rond de baai lopen, een besneeuwde helling op en naar beneden naar de waterkant tegenover waar we landden. Van hieruit hadden we een fantastisch zicht op een paar Weddellzeehonden die zich ontspanden in de echte Antarctische omgeving: een frisse bries die waaide, af en toe sneeuwvlokken naast een baai vol gletsjerijs. De bergbeklimmers maakten een gletsjerwandeling die voor alle deelnemers een groot succes was. Iedereen was blij om officieel voet te zetten op het Antarctische continent.

Vanaf Portal Point voeren we naar de haven van Føyn waar we een zodiac cruise maakten. Het weer was een stuk mistiger dan 's ochtends. De omstandigheden maakten een veilige en leuke zodiac cruise mogelijk. In totaal voeren we met 8 zodiacs langs de kust van Enterprise Island. Langs het eiland voeren we langs prachtige gletsjers en mooie ijsbergen, elk met hun eigen unieke vorm en grootte. Verderop langs het eiland bezochten we het scheepswrak Governoren. De Governoren was een Noors walvisvaart fabrieksschip, dat in 1915 in brand vloog en de kapitein van het schip opzettelijk aan de grond zette om de bemanning aan boord te redden. Alle opvarenden overleefden het incident. Het schip is een van de herinneringen in de Antarctische regio aan het tijdperk van de walvisvaart. We voeren op de motor rond het wrak, dat indrukwekkend was als je bedenkt dat het meer dan 100 jaar geleden zonk. Het water was zo helder dat we ook het achterste gedeelte van het schip onder water konden zien. We hielden een moment van stilte op de zodiacs, we zetten de motoren uit en genoten van de stilte van Antarctica. We luisterden naar het ijs, de golven en de wilde dieren. Dit is altijd een speciaal moment. We keerden terug naar het schip en net voordat we Plancius bereikten, zagen we een groep bultruggen vlak bij het schip. Opnieuw hadden we een ontmoeting van dichtbij met deze prachtige dieren, wat een perfecte manier was om deze geweldige zodiac cruise af te sluiten!

Terug op het schip kregen we een samenvatting van wat we die dag hadden gedaan en werden de plannen voor morgen gepresenteerd door Eduardo. Koen legde ons uit waar blauw ijs vandaan komt en maakte ons aan het lachen met het liedje Blue Eyes van Elton John! Beth gaf ons een introductie over Deception Island, het eiland dat we morgen gaan bezoeken. Deception Island is een actief vulkanisch eiland, met een ingestorte krater, een caldera, waar we in zullen varen!

Logboek - Portaalpunt

Een onbeschutte landing bracht ons op de punt, wegzakkend in diepe natte sneeuw. Sneeuwschoenen zijn essentieel om te reizen.

We trokken ons in een touw om over de gletsjer te kunnen bewegen, want hoger op de punt waren duidelijke gletsjerspleten te zien.

Een gestage klim leidde ons langs een grote ijsklif waar we naar beneden konden kijken, terug naar de zee. We gingen verder omhoog tot we het zicht verloren en het uitzicht minder werd. Dit zou ons hoogtepunt worden, wat welkom was voor vermoeide benen. Er begon zware sneeuwval en we trokken ons terug in de beschutting van Plancius.

Haven van Føyn

We waren nog maar met z'n tweeën die niet hadden gemountainbiked, dus planden we een korte verkennende tocht over een nabijgelegen eiland. Omdat de Zodiacs al onderweg waren om rondleidingen te geven, maakten we een ritje met Dave, de berggids, en werden we afgezet op het noordoostelijke uiteinde van een klein afgelegen eiland. Terwijl we sneeuwschoenen aantrokken, vertrokken de Zodiacs om hun cruise voort te zetten en plotseling voelden we de isolatie van Antarctica.we liepen over de top van het eiland en passeerden Antarctische meeuwen en jagers. Toen we op de top aankwamen, konden we de overblijfselen van het scheepswrak zien en hoorden we het luide gekraak van een verschuivende serac. Na een korte afdaling terug naar zeeniveau door diepe natte sneeuw werden we opgepikt door Mal en zijn cruiseteam, met alleen een paar ijsbergen om over te onderhandelen op de terugweg naar het schip.

Onze laatste expeditiedag begon met de stemmen van Enya en Edu. Een vroege ochtend - 6.45 uur, maar met een goede reden: Plancius keek uit op de smalle ingang van Deception Island, een vulkanische caldera met een diameter van ongeveer 8 kilometer. Een caldera is een geologische structuur die wordt gevormd door de punt van een vulkaan die in een donutvorm uit zee komt. Samen met een eiland in Vanuatu en met Torino in Italië is Deception Island een van de drie caldera's ter wereld die aan boord van een schip bezocht kunnen worden.

De ingang van de caldera, die ook wel Neptunus' blaasbalg wordt genoemd, is een paar honderd meter breed, maar een grote rots ligt verborgen net onder het oppervlak, midden op het pad. Om deze te ontwijken, voer de kapitein heel dicht langs de meest noordoostelijke klif, waarop Kaapse Stormvogels nestelen. We genoten van deze indrukwekkende navigatie vanaf het buitendek of vanuit de grote salon, met een warme koffie in de hand. Er werden een paar orka's gezien, maar ondanks de zeldzaamheid van een dergelijke aanblik, was het onmogelijk voor het schip om af te remmen en te stoppen, want de navigatie is te gevaarlijk in de buurt van de blaasbalg van Neptunus.

in de caldera was het weer... misleidend. Mist, regen en windstoten tot 30 knopen... Deception Island gaf ons echt South Shetland-weer en niemand van ons wilde de kans missen om aan land te gaan! We stapten dus in de zodiacs voor een hobbelige tocht en landden op het zwarte zandstrand van Telefon Bay, aan de meest noordelijke kant van het eiland. Sommigen van ons grapten dat voet zetten op het strand voelde alsof we op de maan liepen! Het donkere, kale landschap was inderdaad heel opvallend: de enige kleuren waren die van de kleding van de mensen en van de rode palen die onze gidsen tijdens onze tocht gebruikten om paden aan te geven. Twee Stormbandpinguïnen verwelkomden ons en de overblijfselen van een Krabbeneter droegen bij aan de ijzingwekkende sfeer.

We beklommen glooiende hellingen die werden gevormd door modderlawines die door vroegere vulkanische activiteit waren ontstaan en bereikten een heuveltop vanwaar we in de krater van de laatste noemenswaardige uitbarsting in 1971 konden kijken. Daar waren de windvlagen zo sterk dat het moeilijk was om rechtop te staan en te lopen! Sommigen van ons trotseerden speels de wind voor leuke, evenwicht tartende foto's. Anderen bewonderden de zwart-witte patronen die werden gevormd door de afwisseling van as en sneeuw. Iedereen was verbijsterd door de pure schoonheid van deze plek, overgeleverd aan de woede van de elementen.

Deception Island blijft een actieve vulkaan: in 1968 rukte een grote uitbarsting het grootste deel van "Whalers bay" weg, een voormalig Brits onderzoeksstation (Base B) waar ook gebouwen uit de tijd van de walvisvaart stonden die we vanaf het schip konden bekijken toen het zich een weg uit de caldera baande. Beth had ons tijdens de vorige recap' al gewaarschuwd: als er tijdens de landing een uitbarsting zou plaatsvinden, zou de Plancius de caldera verlaten en zouden we naar de andere kant van de bergen moeten om opgepikt te worden. In een logisch evacuatieplan redt men inderdaad eerst de ambulance!

In de namiddag begon het schip te stampen, een deining van 3 tot 4 meter hoge golven die de magen op de proef stelden en hoofdpijn en vermoeidheid veroorzaakten. De dokter was druk bezig met het uitdelen van zeeziektepillen, die hielpen om ongemakkelijke gevoelens te kalmeren. Marie gaf een lezing over hoe pooldieren geconfronteerd worden met de uitdagingen van het fokken in barre omgevingen, van de conceptie tot de ontwikkeling van het embryo en van de jongen, en we keken naar een historische film. Later tijdens de recapitulatie gaf Beth gedetailleerde informatie over recente seismische activiteit op Deception Island, waarmee ze haar inleiding over de geologie van deze betoverende plek afrondde. Marco legde uit hoe winden over de hele wereld ontstaan en werken, ook in Zuid-Amerika en op het Antarctisch schiereiland, en Anthonie somde kenmerken op van de zuidelijke oceaan waarop we voeren.

Na de wake-up call van onze EL Eduardo, bleef M/V Plancius op de golven van een tamelijk ruige Drake Passage oversteek op weg naar Zuid-Amerika; het ooit met het Antarctisch Schiereiland verbonden continent.

Gedurende de nacht en vroege ochtend bereikten de golven een gemiddelde hoogte van 4 tot 5 meter. Slechts weinigen van ons hadden genoeg trek om te ontbijten, maar we voelden ons opgelucht in de wetenschap dat de wind overdag zal afnemen en de deining minder hoog zal worden.

De ochtend werd verrijkt met een lezing van Koen over "Fotografie: Work your Magic" waarin Koen zijn kennis en tips deelde om foto's te nabewerken en er het beste uit te halen. Een uur later betrad onze bergleider Mal het podium en opende een interessant debat over "Klimaatverandering"; een gevoelig onderwerp dat de laatste decennia in de schijnwerpers staat. Ondertussen zeilde M/V Plancius in een gestaag tempo naar het noorden, op weg naar de overkant van de Convergentie, een nieuw rijk binnenkomend van mist en lage wolken met de zon schuw genoeg om haar licht erdoorheen te laten schijnen.

De lunch werd gevolgd in gezelschap van onze hoofdwerktuigkundige Floris Teunis die ons met passie uitlegde hoe ons schip in beweging wordt gehouden door een toegewijd team van rusteloze werktuigkundigen en ingenieurs. M/V Plancius wordt voortgestuwd door een zesbladige bronzen schroef met een diameter van 3,5 m die rechtstreeks is gekoppeld aan een 2100 kW AEG 750 V gelijkstroommotor. Dankzij deze lay-out is M/V Plancius zeer stil en stealthy tijdens het doorkruisen van de smalle kanalen van het Antarctisch schiereiland, misschien wel het geheim achter onze veelvuldige gesloten ontmoetingen met walvissen.

De elektriciteit die de motor nodig heeft, wordt geleverd door drie parallel geschakelde Stork-Werkspoor 8-cilinder dieselgeneratoren met een uitgangsvermogen van 904 kW, plus een vierde havengenerator die wordt gebruikt terwijl het schip aan de kade ligt. Het is interessant om te weten dat zeewater wordt omgezet in zoet en drinkbaar water via een omgekeerd osmoseproces; net zoals grijs en zwart water worden gezuiverd en terug in zee worden gegooid.

Om 16:30 maakte Expeditieleider Eduardo zich met de hulp van tweede officier Jaroslav klaar om een ARGO-sonde uit te zetten. ARGO is een internationaal programma waar Oceanwide deel van uitmaakt en dat tot doel heeft om informatie te verzamelen van binnenin de oceaan met behulp van een vloot van elektronische instrumenten die op specifieke punten in de oceaan worden uitgezet en die bedoeld zijn om te zinken en na een bepaalde tijd weer boven water te komen om gegevens te verzamelen (bijv. watertemperatuur, zoutgehalte, enz...) en deze te delen met de wetenschappelijke gemeenschap.

De volgende informatie helpt je om onze Argo online te vinden als je internet hebt en stelt je in staat om zijn reis te volgen.

Serienummer drijver: AI2600-22EU012

WMO-nummer: 490 3640

IMEI: 300 534 063 313 510

Degenen die bereid waren mee te gaan en het moment te filmen, hadden het geluk getuige te zijn van een ontmoeting van dichtbij met een kleine zwerm Wenkbrauwalbatrossen (Thalassarche melanophrys) en een gigantische dwaalalbatros (Diomedea exulans). Het observeren van deze prachtige pelagische vogels die rond de achtersteven van het schip zweefden en moeiteloos hun vlucht maakten, was een andere unieke ervaring die Antarctica ons kon bieden.

Na de middag volgde Herzog's documentaire "Encounters at the end of the World", gevolgd door Daniel's recapitulatie waarin hij ons deelgenoot maakte van zijn ervaring met het besturen van een Zodiac op een landingsplaats op South Georgia met stormen tot 70 mph. Eduardo "Operation Calamari" was gewoon hilarisch.

Na het diner nam de deining af tot 2,5-3m en werden we gewiegd door een zachte deining, terwijl M/V Plancius op weg was naar onze eindbestemming, de haven van Ushuaia in Argentinië.

Onze laatste wake-up call op de Drake Passage en onze laatste ochtend zonder land te zien. Nu de wind afneemt, is het een mooie gelegenheid om aan dek te gaan en de wilde dieren om ons heen te zien. In Eduardo's wakeup call vertelde hij ons dat hij rond het schip dwalende albatrossen zag terwijl hij de aankondiging deed. Wat een manier om de dag te beginnen.

S Ochtends gaf Steffi ons een lezing over krill. Dit was een fascinerende lezing over het belang van krill en hun betekenis in de ecosystemen van de Zuidelijke Oceaan en hun wereldwijde belang voor onder andere koolstofregulatie. Er waren een aantal geweldige gelegenheden op deze reis om te luisteren naar induvials die zo goed thuis zijn in hun onderwerp dat ze hun kennis over de biosfeer van deze ongelooflijke zuidelijke regio met ons kunnen delen.

Later in de middag gaf Eduardo een openbaring over het Antropoceen. Hoewel de titel vergelijkbaar was met die van Mal's lezing, was de inhoud en de benadering van dit enorme en eindeloze onderwerp heel anders. De schaal waarop onze planeet de afgelopen jaren is veranderd, is moeilijk te bevatten. De impact die dit heeft is nog moeilijker te bevatten. Dit onderwerp werd echter prachtig en onderhoudend gepresenteerd door Eduardo.

De lunch bestond vandaag uit een heerlijke pizzaselectie met de gewoonlijk ongelooflijke keuze aan salades, zelfs na zoveel dagen op zee. Het eten is een geweldige tijd om verhalen uit te wisselen en elkaar te leren kennen voordat we allemaal onze eigen weg gaan. Op dit soort reizen worden veel vrienden voor het leven gemaakt.

In de namiddag hadden we wat vrije tijd met een film. Later begonnen we met het inleveren van de geleende uitrusting door onze laarzen naar de laarzenkamer te brengen. S Avonds deelden we wat tijd met z'n allen in de lounge. Dit was een moment om na te denken over de prachtige reis die we hebben meegemaakt. We dronken wat met de kapitein en kregen nog een laatste weerbericht van Eduardo.

Om 18.00 uur kwam de loods langszij om ons via het Beaglekanaal naar de haven van Ushuaia te brengen.

Het laatste diner in de eetzaal was erg leuk met veel glimlachen en natuurlijk een applaus voor iedereen die hard werkt in onze keuken en achter de schermen op Plancius!

Na het diner naderden we Ushuaia rustig en kalm. De geluiden uit de stad waren levendig, mogelijk door de aanhoudende voetbalfeesten. Bijna iedereen genoot ervan om op het dek te staan en toe te kijken hoe we langszij kwamen in de prachtige kalme omstandigheden en een fantastisch schouwspel van luchten.

Terwijl we genoten van een laatste ontbijt aan boord, werden onze koffers van boord gehaald. Het is een triest moment om van boord te gaan van de Plancius, die een comfortabel en gezellig thuis is geweest tijdens deze onvergetelijke reis. We hebben vele unieke momenten gedeeld, een reeks zelden geziene wilde dieren gezien en nieuwe vrienden gemaakt. Beladen met mooie herinneringen moeten we nu naar huis.

Voor nu moeten we onze avonturen voortzetten, of het nu terug naar huis is of ervaren wat Zuid-Amerika te bieden heeft. Op de pier, naast ons kleine blauwe schip dat in Ushuaia is afgemeerd, nemen we afscheid en tot de volgende keer wensen we elkaar een goede gezondheid en een goede wind.

Bedankt allemaal voor jullie reis met ons, voor jullie enthousiasme, steun en goed gezelschap. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn!

Het expeditieteam heeft ervan genoten om samen met alle gasten op verkenning te gaan. Natuurlijk verlopen deze operaties alleen soepel dankzij de coördinatie tussen alle afdelingen aan boord van Plancius. Dus, aan alle toegewijde en vastberaden individuen die betrokken waren bij dit avontuur, geven we allemaal onze dank en waardering.

Natuurlijk zou dit niet mogelijk zijn zonder jullie, de gasten. Bedankt voor het meereizen op deze reis, voor jullie enthousiasme, steun en goed gezelschap. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook moge zijn!

Totale afstand afgelegd op onze reis: 1.633 mijl

Namens Oceanwide Expeditions, Kapitein Remmert-Jan Koster, Expeditieleider Eduardo Rubio Herrera, Hotel Manager Volodymyr Cherednychenko en de gehele bemanning en staf van M/V Plancius, was het een genoegen om met jullie te reizen.