PLA29-19, reisverslag, Antarctisch schiereiland - Polair Cirkel reis

Hier zijn we dan eindelijk in Vuurland, op de bodem van de wereld. Vanaf Ushuaia gaan we naar het zuiden... een heel eind naar het zuiden. Maar voor vandaag slenterden we door deze mooie Patagonische stad, proefden van de lokale smaken en genoten van de bezienswaardigheden. Ushuaia markeert het einde van de weg in Argentijns Vuurland, maar ook het begin - het begin van een once-in-a-lifetime avontuur. In de zomer bruist deze snelgroeiende grensstad met 55.000 inwoners van avontuurlijke reizigers. De belastingvrije haven floreert door het toerisme, maar leeft ook van een omvangrijke krabbenvisserij en een bloeiende elektronica-industrie. Ushuaia (letterlijk "baai die doordringt naar het westen" in de inheemse Yaghan-taal) profiteert duidelijk van zijn prachtige, maar afgelegen omgeving. De ruige ruggengraat van de Zuid-Amerikaanse Andes eindigt hier, waar twee oceanen elkaar ontmoeten. Zoals te verwachten van zo'n onbeschutte plek heeft het weer de gewoonte om in een opwelling te veranderen. Tijdens de lange dagen van de Australische zomer zijn de temperaturen echter relatief mild en bieden ze een laatste deken van warmte voordat we op avontuur gaan. Voor velen van ons is dit het begin van een levenslange droom. De opwinding komt in verschillende vormen voor iedereen, maar zelfs de meest ervaren onder ons moet oprechte opwinding voelen bij het vertrek op een reis naar het Grote Witte Continent. De meeste passagiers stonden dan ook stipt om 16:00 aan het gangboord, klaar om aan boord te gaan van het goede schip MV Plancius, onze thuishaven voor dit Antarctische avontuur! We werden begroet aan de loopplank door leden van ons Expeditie Team die ons naar de receptie brachten waar we de Hotel en Restaurant Managers, Michael en Alex, ontmoetten. We werden vervolgens ingecheckt in onze hutten met de hulp van de fantastische hotel crew. Even nadat we aan boord waren gegaan, verlieten we de pier van Ushuaia en voeren we het Beaglekanaal in met een escorte van Wenkbrauwalbatrossen. Kort daarna kwamen we samen in de lounge op dek vijf om eerste officier Francois te ontmoeten, die ons door de details van de vereiste SOLAS (Safety Of Life At Sea) veiligheids- en reddingsbootoefening leidde, bijgestaan door de bemanning en het personeel. We waren nu voorbereid op onze eigenlijke veiligheidsoefening en na het horen van het algemene alarm, verzamelden we ons opnieuw in de 'verzamelplaats' (de lounge) voor de verplichte veiligheidsbriefing en de oefening om het schip te verlaten, waarbij we onze enorme oranje reddingsvesten aantrokken die ons veilig zullen houden mocht dat nodig zijn. Na alle veiligheidsoefeningen werden we opnieuw uitgenodigd in de lounge waar Hotel Manager Michael ons een overzicht gaf van het schip, een drijvend hotel dat de komende 11 dagen ons thuis zal zijn. Daarna ontmoetten we onze Expeditieleider, Ali Liddle, die ons een korte inleiding gaf over ons reisschema en onze verwachtingen voor deze expeditiereis hielp bepalen... er is altijd een Plan A, maar ook B en C en... wat er ook nodig is om te werken met het weer dat Moeder Natuur ons geeft! Dit was ook een kans om onze Kapitein Artur Iakovlev te ontmoeten en op onze reis te proosten met een glas Prosecco. Om 19:30 uur proefden we de eerste van vele heerlijke maaltijden aan boord, bereid door chef-kok Khabir en zijn kombuispersoneel. Deze eerste avond aan boord was gevuld met meer verkenning van het schip, wennen aan haar bewegingen en het inrichten van onze hutten. In de vroege ochtenduren zouden we de open wateren van de Drake Passage opgaan!

Een paar van ons waren al op en genoten van de prachtige zonsopgang toen Ali de eerste wake-up call van de reis maakte, maar voor degenen onder ons die nog zachtjes in onze kooien werden gewiegd was het tijd om op te staan en te zien wat de zeedag zou brengen. Het was een bewolkte ochtend en er stond een zacht briesje van ongeveer 15 knopen, maar we maakten goede voortgang door Drakes Passage. Na het ontbijt werden we naar de laarzenkamer op dek 3 geroepen om onze rubberlaarzen op te halen voor de natte landingen aan wal. Het personeel stond klaar om ervoor te zorgen dat het systeem zo efficiënt mogelijk werkte, met laarzen van alle maten die langs de lijn werden doorgegeven om ervoor te zorgen dat iedereen de juiste maat had om aan land te gaan in Antarctica. Om 10:30 verzamelden Catherine, Chris en Will de duikers in de eetzaal voor een presentatie over de duikoperaties tijdens de reis. Tegelijkertijd ontmoette Alexis de kajakkers in de bibliotheek en gaf details over het kajakprogramma; je kon duidelijk zijn enthousiasme voelen voor het peddelen in polaire wateren. Na de eerste briefings was het tijd voor de eerste lezing van de dag, die werd gepresenteerd door Martin en ging over zeevogels, die deze ochtend niet al te talrijk waren vanwege de lichte wind. We leerden dat soorten zoals albatrossen en Reuzenstormvogelen vrij zware vogels zijn die veel wind nodig hebben om op te stijgen en te glijden. Martin's lezing was erg informatief en wekte veel interesse bij zowel enthousiaste vogelaars als generalisten voor wat we zouden kunnen zien tijdens de komende zeedagen, maar vooral hoe we ze zouden kunnen beschermen, aangezien veel soorten zeevogels nu ernstig bedreigd zijn. Na de lunch gingen velen van ons het dek op om te genieten van het aangename weer waar we mee gezegend waren, terwijl anderen van de gelegenheid gebruik maakten om een kleine siësta te houden. Om 15.00 uur gaf Laura een lezing over ijs in afwachting van het zien van veel verschillende soorten in de komende dagen, grote tabelvormige, waarschijnlijk afgebroken van de Ross Ice Shelf tot kleine bergjes in een verscheidenheid van vormen en kleuren. Gedurende deze tijd ontmoetten de duikgidsen alle duikers één op één om hun uitrusting en opslagbehoeften te controleren en te bespreken. Na de thee en cake in de lounge gaf Sara een lezing over pinguïns. Ze legde hun aanpassingen aan koud water uit en beantwoordde veel van onze eerste vragen over deze charismatische wezentjes, waardoor we hopelijk meer tijd hadden om gewoon te zitten en te genieten van hun grappige en zeer vertederende capriolen. De lezing werd twee keer onderbroken om walvissen te zien, de eerste keer om Antarctische nertsen te zien eten en de tweede keer om een bandtandwalvis te zien. Dit is een middelgrote spitssnuitdolfijn die het meest voorkomt in de Zuidelijke Oceaan, ten noorden van de Antarctische convergentie. Dit was duidelijk een gebruikelijke waarneming, want het veroorzaakte veel opwinding onder het Expeditieteam. Voor de enthousiaste vogelaars in de groep was er de eerste waarneming van een Sneeuwstormvogel om hen enthousiast te houden. Het laatste officiële evenement van de dag was onze eerste dagelijkse Recap & Briefing sessie. Ali legde het plan voor morgen uit en liet wat weerkaarten zien, zodat we wisten wat we konden verwachten voor onze tweede dag in de Drake. Dit werd gevolgd door Joselyn die een zeer interessante samenvatting gaf over de Antarctische convergentie en hoe de verschillende watermassa's die samenkomen in de Zuidelijke Oceaan een belangrijke biologische barrière rond het continent vormen, en daarna probeerde Sara de enorme spanwijdte van sommige zeevogels die we hadden gezien te demonstreren met behulp van een touwtje! Er werd enthousiast gekletst toen we daarna afdaalden naar de eetzaal, waar mensen hun hoop en verwachtingen voor de komende dagen met elkaar deelden.

We hebben weer genoten van een rustige nacht rollen op de Drake Passage, dit gunstige weer betekende dat we zeer goede vooruitgang hadden geboekt tijdens de nacht. Ali wekte ons met nieuws over het weer en na het ontbijt woonden we de verplichte briefing over Zodiac-operaties bij, zodat we op de hoogte zijn van alle veiligheidsmaatregelen om veilig van het schip te komen, aan wal te gaan en weer terug aan boord te gaan. Hierna lichtte Ali ons in over het IAATO (International Association of Antarctic Tour Operators) protocol en biosecurity, zodat we een minimale impact hebben op de ongerepte natuur van Antarctica. Ze legden uit hoe we ons moeten gedragen als we op Antarctica zijn om de bescherming en het behoud van deze ongelooflijke, maar zeer kwetsbare omgeving te garanderen. Het is belangrijk dat we bepaalde protocollen volgen om ervoor te zorgen dat we geen sporen van ons bezoek achterlaten en niets meer dan herinneringen meenemen. Om ervoor te zorgen dat we deze protocollen volgen, moesten we onze bovenkleding stofzuigen en ervoor zorgen dat er geen zaden of plantaardig materiaal in onze zakken en klittenband verstopt zat. Na de lunch gingen velen van ons het dek op om van de oceaan te genieten, terwijl anderen van de gelegenheid gebruik maakten om een kleine siësta te houden. Om 15.00 uur gaf Marijke een lezing over zeezoogdieren in de Zuidelijke Oceaan en hoe ze te identificeren. Naarmate de middag vorderde, zagen we de eerste bultruggen rond het schip blazen en schommelen, genietend van deze voedselrijke wateren. Na thee en cake gaf Joselyn een lezing over de zeeorganismen onder het zeeoppervlak. Na deze lezing waren de South Shetland Islands nu duidelijk in zicht, we voeren door Boyd Strait, met Snow Island aan bakboord en Smith Island aan stuurboord. Om 6:30 verzamelden we in de lounge om de plannen voor morgen te horen van Ali, gevolgd door een korte presentatie over aliens van Andrea. Daarna gingen we aan tafel, vol spanning over wat de volgende dagen ons zouden brengen. Antarctica kon ons echter niet helemaal laten rusten, want vlak voor het dessert werd aangekondigd dat er een groep Zwaardwalvissen van het type B langszij en achter het schip was gezien. De orka bleef echter ongrijpbaar en ondanks dat de kapitein het schip afremde en zich omdraaide om het beter te kunnen zien, bleef de groep eten en op afstand reizen terwijl het silhouet van Smith Island langzaam verdween in het schemerlicht.

Na een gemakkelijke en rustige Drake Passage bereikten we eindelijk het schiereiland. Ali wekte ons rond 6:45 uur en we haastten ons naar het ontbijt, opgewonden om in de zodiac te stappen richting onze eerste landing! Sommigen van ons waren al wakker, terwijl het schip ons langs de Gerlache Strait voer. We vaarden zonder problemen en genoten van de bultruggen die af en toe te zien waren, de dreigende ijsbergen en een mooie zonsopgang die de bergen op de achtergrond verlichtte. De Gerlache Strait is de zeestraat die de Palmer Archipel scheidt van het Antarctisch Schiereiland. De Belgica Expeditie, (1897-1899) onder commando van luitenant Adrien de Gerlache, verkende de zeestraat in januari en februari 1898 en noemde het eerst naar hun expeditieschip Belgica, later werd het veranderd om de commandant zelf te eren. Deze zeestraat wordt gekenmerkt door een prachtig uitzicht op de bergen van het schiereiland en een verscheidenheid aan spectaculaire ijsbergen die door de open wateren drijven. Om 7:45 lieten we het anker vallen bij onze ochtendaanlegplaats, Orne Island. Het ligt aan het noordelijke uiteinde van de Errera Chanel en de naam werd gebruikt door Noorse walvisvaarders en later door de Schotse geoloog David Ferguson. Het was een beetje bewolkt, maar we konden de zon voelen die door de wolken probeerde te breken. Een extra stukje entertainment was de aanblik van een tweede Oceanwide-schip, de Ortelius; personeel van beide schepen was duidelijk opgewonden om elkaar te zien en zoemde snel langs op zodiacs om elkaar gedag te zwaaien en de groeten te doen namens de bemanningen. Eenmaal naar het strand werden we verwelkomd door Ali, die ons een paar instructies gaf voor de landing. Nadat we ons reddingsvest in de witte tas hadden gedaan, begonnen we verder te lopen langs de hellingen van het eiland. Er zijn verschillende kolonies Ezelspinguïnen en we vingen onze eerste glimp op van deze schattige wezentjes. Er was een mix van ruiende volwassenen en opgroeiende kuikens die door de kolonie liepen en probeerden veilig terug te keren naar hun nest. Na een korte wandeling bereikten we een ander deel van het eiland waar we een kleine kolonie Stormbandpinguïns vonden en begrepen dat er nogal een verschil kan zijn tussen de bezienswaardigheden, geluiden en het gedrag van verschillende soorten. Uiteindelijk werd er een route geopend rond de top van het eiland, zodat we konden genieten van een ander perspectief van de gentoes op de top van de heuvel en een geweldig uitzicht kregen over de overkant naar het roze-bevlekte George's Point op Ronge Island. Er lagen ook een paar pelsrobben op de rotsen te luieren. De kajakgroep was ondertussen op weg terug naar het schip en we konden hen nog even toewuiven en zien hoe ze genoten van het bijna vlakke, kalme water voor hun peddelsessie van de ochtend. De zon scheen door het wolkendek, de zee was kalm en we besloten gewoon te gaan zitten en te genieten van het prachtige landschap dat Antarctica te bieden had. We keken naar de interactie tussen alle dieren, vooral de pinguïns en de skua's die rondvlogen om hun volgende maaltijd te vangen. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten was het alweer tijd om terug te keren naar het schip voor de lunch. Terwijl we op de zodiac wachtten, hadden sommigen van ons de kans om een aantal bultruggen te zien duiken vlak voor de landingsplaats. Tijdens de lunch rustte er een groep bultruggen rond de boot. We konden ze van dichtbij zien vanaf de verschillende dekken. Onze bestemming voor de middag, Danco Island, is een mijl lang en ligt in het zuidelijke deel van het Errera Channel, net voor de westkust van Graham Land. Het werd ook in kaart gebracht tijdens de Belgica Expeditie en genoemd naar Emile Danco, een Belgisch geofysicus die deel uitmaakte van de expeditie en tijdens de winter aan boord van de Belgica overleed. Hij was een erg populaire en bewonderde wetenschapper aan boord van deze expeditie. De landing op Danco Island was mooi en glad op een kiezelstrand, met een aantal Ezelspinguïnen die aan het ruien waren op het strand. We probeerden hen niet te storen en liepen om de sneeuw heen. Voor deze landing gebruikten we sneeuwschoenen om de heuvel op te komen. Onze sneeuwschoengids, Martin, leidde ons soepel de weg. De meesten van ons klommen omhoog, helemaal naar de top van de kleine berg die 160 meter boven zeeniveau uitsteekt. We genoten van heel mooi rustig weer, bewolkt maar vlak en vredig op het water. Vanaf de top genoten we van het spectaculaire landschap van het Errera kanaal. Dit kanaal is genoemd naar Leo Errera, een professor aan de Universiteit van Brussel die een van de supporters van de Belgica Expeditie was. Vanaf de top konden we de besneeuwde bergen met imposante gletsjers bewonderen, die een eindeloze verzameling spleten, seracs en bergschrunds vertoonden. De gasten die ervoor kozen om naast het strand te blijven, werden ook beloond met een mooie wandeling langs het strand naar de overblijfselen van een oude Antarctic Survey hut en een mooie Ezelspinguïn kolonie. Deze gasten werden zeker niet teleurgesteld, want ze genoten waarschijnlijk van een lang en rustig moment waarin ze alleen het zachte geklots van de golven, de verre roep van Ezelspinguïnen of het ruisen van de lichte wind hoorden. Voordat we teruggingen naar het schip, besloten sommigen van ons de polaire duik te doen... Nog een gek idee! Degenen die moedig genoeg waren, begonnen naar het water te rennen en namen een snelle duik voordat ze eruit renden. Desondanks sprongen ze met een glimlach op hun gezicht in de zodiac en gingen terug naar de Plancius. Voordat we weer aan boord gingen, zagen we Vaal Stormvogeltje's, Weddellzeehonden en Krabbeneteren naast elkaar op het ijs liggen. Terwijl de zodiacs voorbij voeren, konden we een paar foto's nemen van deze prachtige dieren. Zoals elke dag eindigde ook vandaag met de avondrecapitulatie door Ali en haar team. Daarna gingen we naar het diner en genoten we van een heerlijke maaltijd! Eet smakelijk!

Onze expeditieleider Ali wekte ons om 6:45 uur 's ochtends vroeg om getuige te zijn van de doorvaart van het Lemaire Channel, een prachtig en smal kanaal op weg naar onze eerste landingsplaats van de dag. Het kanaal meet slechts 745 meter, waarvan niet alles bevaarbaar is vanwege rotsen onder het wateroppervlak. De ijsbergen waren zo dichtbij dat we ze bijna konden aanraken! Onze kapitein en zijn officieren deden geweldig werk bij het navigeren door het doolhof van ijs en slaagden erin om ons veilig en wel naar de overkant te loodsen. Na de opwinding smaakte het ontbijt des te beter. We genoten ervan terwijl we door alle denkbare tinten blauw, turkoois en wit zeilden. Om 8:45 uur werden we naar het gangboord geroepen om ons klaar te maken voor Petermann Island. Daar aangekomen werden we begroet door zeer nieuwsgierige gentoes die brutaal onze rode stokken negeerden en naar ons toekwamen om de bezoekers te bekijken. De expeditietassen werden zorgvuldig onderzocht en geproefd, en we kregen allemaal een aantal geweldige foto's van dichtbij van pinguïns terwijl we stil zaten of lagen. Onze gidsen markeerden een pad naar Far Point, vanwaar we konden genieten van adembenemende uitzichten over de Penola Strait en in de richting van de open oceaan, in alle richtingen het water bezaaid met ijsbergen. Voor degenen onder ons die een tijdje bleven staan en observeren, zagen en hoorden we ijsbergen tegen elkaar schuren, af en toe onderbroken door het donderende gerommel van onzichtbare lawines op de hellingen aan de overkant van het kanaal. Toen we verderop in de Straat van Penola een prachtige ijsberg met tabellen zagen, konden we enkele van de feiten die Laura de dag ervoor had verteld over deze ijsbergen gebruiken. Aan de noordoostkant van het eiland zat een kleine kolonie kuikens met een heldere borst naast ruiende volwassen ezels. Het verschil in energieniveau en humeur tussen hen was overduidelijk! Verderop op het pad dat onze gidsen voor ons hadden aangegeven, waren Adéliepinguïnen druk bezig om er een beetje miserabel uit te zien terwijl ze aan het ruien waren. Op andere delen van het 1 km lange eiland waren sommigen van ons getuige van een jager die een ezelskuiken oppakte, wat duidelijk maakte dat het voedselweb van de natuur schattige pluizige dingen niet uitsluit. In de namiddag verslechterden de weersomstandigheden tot iets meer dan 30 knopen wind, waardoor het verwachte bezoek aan Charcot Island onmogelijk werd, dus besloten we om een voorsprong te nemen in zuidelijke richting van de poolcirkel. Dit gaf ons de gelegenheid om onze uitrusting te drogen, te genieten van de doortocht door ijskoude wateren vol wonderlijke formaties en te luisteren naar Adams presentatie over het gebruik van honden in Antarctica. In schril contrast met de pony's die op vroege expedities werden gebruikt, deden honden het goed in de koude omstandigheden en dienden ze trouw de ontdekkingsreizigers uit het heroïsche tijdperk en de onderzoeksteams van later, tot het Milieuprotocol bij het Antarctisch Verdrag ze in de jaren 1990 verbood. Tijdens onze dagelijkse recapitulatie klotsten bultruggen met hun staart vlak naast het schip, waardoor onze aandacht werd afgeleid van Adams korte presentatie over Charcot, Martins lezing over pinguïngedrag en Sara's beschrijving van Penguin Watch, een burgerwetenschapsproject waaraan iedereen die Antarctica bezoekt, kan deelnemen. Daarna was het tijd voor het diner, waar we onze opwindende ontmoetingen met de bewoners van Petermann Island nog eens overdeden terwijl het schip ons rustig verder zuidwaarts voer richting de zuidelijke poolcirkel.

Net na 6 uur in de ochtend passeerden we de poolcirkel van Antarctica: 66˚ 33' 47.5'Z. Dit is de breedtecirkel waar de zon minstens één keer per jaar een heel etmaal boven of onder de horizon blijft. De Plancius bleef zuidwaarts varen en passeerde onderweg vrij grote ijsbergen: Zuidelijke zeeolifanten, veel krabbeneters, een paar Antarctische dwergvinvissen, zuidelijke noordse stormvogels en sneeuwstormvogels vergezelden ons tot ver in Crystal Sound! Na het ontbijt gaf Ali de spannende aankondiging dat er een zodiac cruise zou beginnen om 08:45 en een tweede om 10:00. Vrolijke gezichten straalden en warm ingepakt in verschillende lagen kleding gingen we aan boord van de zodiacs. Er was zoveel te zien! Krabbeneteren lagen op de ijsschotsen en grote blauwe ijsbergen doemden op aan een wazige horizon terwijl de zodiacs zich een weg baanden tussen het ijs en de wilde dieren. De Plancius voer ook langs enorme ijsschotsen met veel Krabbeneteren om de mensen die aan boord bleven te vermaken. De Krabbeneter is de meest voorkomende zeehond op aarde. De meeste Krabbeneteren trekken regelmatig het pakijs op, maar zelfs dan is slechts 20% van hen op een bepaald moment in een gebied aanwezig! Toen we terugkwamen aan boord van de Plancius was er een warme verrassing voor ons - warme chocolademelk met rum en slagroom. Sara riep ons snel bij elkaar voor een groepsfoto achter de brug. De Plancius keerde toen om en voer terug naar het noorden omdat het ijs te dik was om verder te gaan met enige hoop op landingen. Hoewel het zicht wisselend was, konden we meer enorme ijsschotsen en indrukwekkende ijsbergen zien langs de terugweg naar het noorden. Af en toe schoten bultruggen voorbij terwijl we voorbij voeren en ons vaarwel zeiden vanaf ons meest zuidelijke punt. In de namiddag gaf Adam een lezing in de lounge over de twee beroemde poolreizigers: Scott en Amundsen. Aan het eind van de middag kondigde Michael aan dat we allemaal waren uitgenodigd voor Happy Hour in de bar - daar wisselden we foto's uit en deelden we avonturen terwijl we terugkeken op weer een geweldige dag. Tijdens de Recap bereidde Ali ons voor op de plannen voor morgen en Andrea vertelde over de ijsbaby's - de eerste mensen die geboren werden in Sub-Antarctische wateren en op het Antarctische continent. Marijke gaf vervolgens een overzicht van de migratie van bultruggen en hoe ze 20 jaar geleden meewerkte aan het opzetten van de Antarctische Bultruggenfluctuatiecatalogus. Jos legde ons vervolgens uit hoe gemakkelijk het is om je eigen walvisfluctuatiefoto's in te sturen naar de website Happywhale.com. Het diner werd geserveerd in een opmerkelijk vlakke en kalme zee. Gedurende de nacht voer de Plancius verder naar het noorden op een zachte lange rollende deining.

Het is dag zeven en we ontwaken opnieuw in een grijs Antarctica. Grote brokken ijs drijven voorbij terwijl we langzaam door de dichte mist naar onze ochtendbestemming varen, Yalour Island. Kort na het ontbijt vertrekt de bemanning om een landingsplaats te verkennen. Het blijkt een moeilijke taak te zijn als de mist dikker wordt. Dankzij GPS-navigatie werd echter een geschikte landingsplaats gevonden en om half tien gingen de eerste gasten aan land. Omdat er maar 60 gasten tegelijk op het eiland mogen zijn, moest de ochtendactiviteit worden opgesplitst in een landing en een Zodiac cruise. De passagiers aan land kozen voor een korte wandeling over de besneeuwde helling naar het hoger gelegen uitkijkpunt, langs de schattige Adéliepinguïnen die op het eiland leven. Bovenop was het uitzicht indrukwekkend, maar niet erg ver reikend vanwege de mist. Dichtbij was er ook veel te zien - een verrassende variëteit aan mossen en korstmossen hebben de rotsen en spleten hier gekoloniseerd en laten de zeldzame groene kant van Antarctica's biota zien. Ondertussen voeren de andere Planciusgasten rond het eiland, waar zowel Weddellzeehonden als Krabbeneteren op de ijsschotsen lagen. Natuurlijk werd dit alles omringd en versterkt door de constante aanwezigheid van allerlei golf- en zonvormige ijsbergen. Na meer dan een uur wisselden beide groepen van plaats en konden ze genieten van beide activiteiten en perspectieven. Terug op het schip genoot iedereen van een lekker lunchbuffet terwijl de Plancius naar onze middagbestemming voer. Rond drie uur kwamen we aan en opnieuw splitste de groep zich op in verschillende activiteitengroepen. Eén groep ging naar Wordie House en de andere naar Vernadsky station op Galindez Island. Wordie House is een historische locatie opgericht door de British Antarctic Survey in 1947 waar de belangrijkste wetenschappelijke focus meteorologie was. Tegenwoordig is het smaakvolle hutje een museum dat laat zien hoe het leven op de basis er halverwege de 20e eeuw uitzag. Na iets meer dan een uur stapte de groep over naar Vernadsky Station, het oudste operationele station op het Antarctische schiereiland met ononderbroken meteorologische gegevens sinds 1947. Het station werd in 1996 (voor de prijs van £ 1) overgedragen van de British Antarctic Survey (VK) naar Oekraïne en vervolgens hernoemd naar de beroemde onderzoeker Volodymyr Vernadsky. Het is een mooi "old school" onderzoeksstation met zijn beroemde bar die bezoekers nog steeds een warm welkom heet. In de late namiddag maakte het ijs rond het eiland de terugkeer naar het schip moeilijk, maar om zeven uur 's avonds waren we allemaal terug aan boord voor een barbecue op het dek om onze succesvolle reis tot nu toe te vieren.

Weer een geweldige dag om in Antarctica te zijn: een beetje mist bedekte de horizon, maar de ijsbergen en de kalme zee maakten alles goed. Ali wekte ons om 7:15 en we waren bijna aangekomen bij onze eerste landingsplaats van de dag, Damoy Point. Na het ontbijt, rond 8:45, verzamelden we ons allemaal bij de loopplank om op onze zodiac shuttle te wachten. Aan land aangekomen waren er twee opties voor een wandeling. De langere wandeling werd geleid door Martin, een lus over het eiland en omhoog naar een lange bergrug en terug naar beneden naar een historische hut en pinguïnkolonies. De optie voor een kortere wandeling ging gewoon langs de pinguïnkolonies naar de historische hut. We trokken allemaal sneeuwschoenen aan vanwege de steile en soms glibberige hellingen en verlieten de landingsplaats, langs groepen ezels die de wacht hielden op rotsen. De lange wandelaars trokken uiteindelijk omhoog naar een bergkam die ooit werd gebruikt als 'ski-way' door de British Antarctic Survey van de jaren 1950 tot 1980. BAS-medewerkers arriveerden per schip en werden vervolgens met kleine ottervliegtuigjes met ski's eraan verder zuidwaarts gevlogen naar de Britse basis Rothera. Vanaf de top van de skibaan had je een prachtig uitzicht rondom. We konden neerkijken op Port Lockroy en met de zon die de toppen van de besneeuwde pieken liet gloeien en glinsteren (voordat de mist introk!), was het echt een prachtige wandeling. De meesten van ons eindigden bij het kleine blauwe gebouw naast de kust van Dorian Bay. De Damoy Hut, onderaan de skiheuvel, was vroeger de accommodatie en schuilplaats voor passagiers die wachtten op hun vlucht, vooral als er slecht weer was. Dit gebouw wordt nu onderhouden door de British Antarctic Heritage Trust als een klein museum dat de modernere exploratie- en onderzoeksgeschiedenis van BAS bewaart. Iedereen was rond 11 uur terug op de landingsplaats omdat er nog een stukje genavigeerd moest worden naar onze volgende landingsplaats, Neko Harbour. Het zou onze eerste continentale landing zijn en we konden de opwinding voelen om voet te zetten op het Antarctisch schiereiland. Eenmaal aan land lag er een mannelijke Weddellzeehond gracieus te dutten op het ijs. We liepen om hem heen en probeerden zijn rusttijd niet te verstoren. Het team had al een wandelroute voor ons uitgestippeld, gemarkeerd door de bekende rode palen, om ons te helpen navigeren door de talrijke, diep ingesneden pinguïnsnelwegen. De route voerde ons langs een aantal ezelspinguïnkolonies vlak bij het strand en vervolgens moesten we een heuvel op (die steeds glibberiger werd) naar een uitzichtpunt dat we deelden met een andere ezelspinguïnkolonie; zij hadden zeker een van de best denkbare voortuinuitzichten! De ijsvallen achter de kleine baai vormden een indrukwekkend decor, met enorme brokken hangend ijs die eruit zagen alsof ze elk moment konden afkalven. Terwijl de dag vorderde, waren er steeds meer scheuren te horen vanaf de gletsjer en werden er een paar afkalvingen aan de voorkant waargenomen. Toen meer mensen aankwamen bij de top van de gentoo kolonie, leidden Adam en Alexis de meest onverschrokken wandelaars verder omhoog, voor een nog hoger uitzicht op onze omgeving. De omstandigheden werden steeds gladder en dus lette iedereen op zijn voeten op de weg terug naar beneden. Ook al was deze landing iets korter dan normaal, we hadden de tijd om te genieten van gentoo familiedrama, jagende skua's en zelfs van het afkalven van een klein stuk ijs van de voorkant van de gletsjer, waar we zo naar uitkeken. De opgeworpen deining was voldoende om wat kleine golven aan land te gooien, maar gelukkig voor ons en de gentoo's leken ze niet op de tsunami-grote golven waar we voor gewaarschuwd waren. Zelfs de Weddellzeehond, die net wakker was geworden, leek er geen last van te hebben en liep langzaam naar het water. We hadden allemaal veel meer tijd aan wal kunnen doorbrengen met het bekijken van alle wilde dieren en ijsdrama's, maar zoals gewoonlijk hadden we ons aan een schema te houden zodat we morgenochtend volop konden genieten van onze laatste landexcursie. En dus trokken we uiteindelijk onze reddingsvesten aan, liepen we naar de waterkant en gingen we aan boord van de zodiacs voor onze terugkeer naar het schip. Om 5u30 was iedereen terug aan boord en zetten we koers naar onze laatste landing van de reis, Half Moon Bay in de South Shetland Islands. Zoals elke avond sloten we de dag af met een koud drankje geserveerd door Raquel en een recapitulatie waar het personeel enkele interessante feiten over vogels en Weddellzeehonden deelde - inclusief hun vocalisaties die klonken als de soundtrack van een buitenaardse ruimtefilm! Ali liet ons de voorspelling zien voor onze Drake passage. Het zal niet de mooie soepele zeiltocht worden die we hadden vanaf Ushuaia. Sommigen van ons zagen er meer opgewonden uit dan anderen. Ach, we zullen zien wat de komende dagen brengen.

Onze wake-up call kwam vanmorgen om 7:45 - ongehoord! Velen van ons waren al veel eerder opgestaan, opgewonden over ons aanstaande bezoek aan de South Shetland Islands. Om 9:15 kwamen we aan in de baai waarin Half Moon Island ligt, onze laatste Antarctische landing op deze reis. Bij de loopplank konden we voelen dat de temperaturen lager waren dan de afgelopen dagen en de wind deed er nog een schepje bovenop. Niettemin, na een tochtje met de Zodiac naar het verhoogde keienstrand, waren we opgewonden om de vulkanische geologie en de ongewoon uitziende rotsformaties van dit eiland te verkennen. Een houten sloep, pittoresk en in verrassend intacte staat, lag links van onze landingsplaats. We konden verschillende kleinere kolonies van ruiende Stormbandpinguïns observeren, waarvan de meesten bijna bewegingsloos stonden en de verandering van de veren op de gebruikelijke stoïcijns lijkende manier ondergingen. Een paar kuikens brachten van tijd tot tijd wat beweging in de groep door luidkeels te vragen om gevoerd te worden, ofwel om toegelaten te worden door een volwassene die kleine hoeveelheden voedsel opslurpte, ofwel om zonder succes afgewezen te worden. Gesmolten veren dwarrelden rond in de windvlagen als droevig uitziende sneeuwvlokken! Ons expeditieteam markeerde twee routes voor ons, één die over een kleine rotsachtige pas naar het strand en naar een kinbandkolonie leidde. We konden talloze adolescente pelsrobben observeren die speels in de branding aan het stoeien waren of gewoon op de keien lagen te rusten. We leerden onze armen te heffen, ons groot te maken en niet te vluchten als een van de dieren deed alsof hij ons aanviel. Sommigen van ons kregen de kans om onze kennis te demonstreren, tot grote fascinatie en vreugde van de omstanders - "beter jij dan ik, maat!" Onze gidsen openden een wandeling naar de noordwestelijke kant van Half Moon Island die ons langs veel rustende, jagende, fotogenieke pelsrobben leidde. Aan het einde van dit stuk konden we het Argentijnse onderzoeksstation Camara Base zien, dat alleen in de zomer bestond uit verschillende gebouwen en de grote, herkenbare lichtblauwe en witte nationale vlag op het dak. De wetenschappers waren al vertrokken voor het seizoen, maar wat overbleef waren vier zeeolifanten die lagen te rusten in de branding. Deze jonge mannetjes, die nog geen volledig ontwikkelde snuit hadden, genoten van een gezellig dutje op het strand. Met een hart dat zowel zwaar was om te vertrekken als blij dat we er waren, gingen we aan boord van onze Zodiacs terug naar het schip en naar de lunch. Onze laatste landing van deze reis had ons opnieuw dicht bij wilde dieren, vegetatie en Antarctische extremen gebracht. In de namiddag gaf Laura een inleiding over Antarctische geologie, die aansloot bij wat we tijdens deze landing hadden gezien. Dit werd gevolgd door Jos, die dit thema aanvulde met een lezing over korstmossen en mossen, inclusief een afbeelding van een paddenstoel die ze bij toeval had gespot tijdens een vorige landing! Sommigen van ons herkenden de foto's van Antarctisch haargras die we op Half Moon Island hadden gespot. Het educatieve deel van de namiddag werd gevolgd door de Plancius Pub Quiz: 45 vragen van verschillende moeilijkheidsgraden over alles wat met Antarctica te maken heeft! Team Krabbeneteren ging met de eer strijken (en Friends With Pebbles won de beste teamnaam!), maar in werkelijkheid voelden we ons allemaal winnaars - we realiseerden ons hoeveel we hadden geleerd, geabsorbeerd, onthouden en ontdekt tijdens de afgelopen, actievolle en oog-openende reis. We sloten deze dag af met een diner en herinneringen ophalen over alles wat we hadden gezien, geroken (iemand pinguïns?), gehoord en gevoeld tijdens de afgelopen twaalf uur.

Na een vroege nacht van licht rollen, veranderde de Plancius rond 03:00 uur van koers en werden de meesten van ons gewekt door een meer pittige rolbeweging. De Plancius schommelde heen en weer als de roep om ontbijt kwam, maar vanochtend kwam het iets later. Weer een dag op open zee! Gewone Vinvissen vergezelden ons even maar daarna werd het een beetje stil op het wildfront. Af en toe vlogen er Donsstormvogeltjes en Wenkbrauwalbatrossen voorbij maar dat was het wel zo'n beetje ondanks de goede wind. De meesten van ons slaagden erin om naar de eetzaal te gaan voor het ontbijt en al snel pasten we ons aan de rollende beweging van de Drake aan. Om 09:30 leerde Martin ons allemaal over een nogal belangrijke soort in de voedselketen en het Antarctische ecosysteem - Krill, dat op het menu staat van veel Antarctische fauna, variërend van de grootste walvissen tot de kleinste vogels. Na deze lezing werden we begroet door enkele enthousiaste en nogal snelle Zandloperdolfijnen - ze kwamen voor de boeg en we konden hun opvallende zwart-witte flankpatronen zien terwijl ze uit het water sprongen! Ali gaf daarna een lezing over 'Ice Maidens' - de vrouwen van Antarctische exploratie. Ze sprak over de vrouwen achter de mannen, waaronder de vrouwen van Sir Ernest Shackleton en Sir Robert Scott en hoeveel invloed zij hadden op het leven van deze beroemde poolreizigers. Het was zeker een andere kijk op deze regio van de wereld. Na de lunch sprak Catherine over duiken in Antarctica - het was heel fascinerend om uit te vinden wat er onder deze prachtige zee ligt en wat ons duikteam tijdens onze reis had gezien - van kleine vissen tot speelse zeehonden! Om 16.30 uur gaf Joselyn een presentatie over hoe het is om te leven op een Antarctisch station - ze heeft een paar jaar gewerkt op het McMurdo Station (Ross Sea) en ook op het Zuidpoolstation. We waren allemaal gefascineerd door de verhalen over het leven op de Pool. Jos liet prachtige beelden zien van haar hydrocultuurtuinen, waar ze groenten kweekt voor consumptie in de winter. Er waren ook onderhoudende verhalen over het drukke sociale leven op de basis met creatieve en vindingrijke manieren om de lange winternacht voorbij te helpen gaan. Tijdens de Recap gaf Alexis ons een presentatie over alle kajakavonturen die we tijdens de reis beleefden, inclusief close-upfoto's van Vaal Stormvogeltje's en verbluffende ijsformaties. Ali & Michael kwamen toen met info en details over de volgende dag en over de ontscheping in Ushuaia; niet het leukste deel, maar aan alle goede dingen en alle goede cruises komt een eind. Het diner werd opgediend en we gingen allemaal naar bed terwijl de Drake ons zachtjes (en soms stevig) heen en weer schudde in onze knusse hutten.

Het was een zware nacht op de Plancius, maar toch was het ontbijt een vrolijk tafereel en de ochtendlezing door Adam over Shackleton's uithoudingsverhaal werd goed bezocht. Het was ook een goede ochtend voor vogels, met de aanhoudende wind, en er werden verschillende soorten gezien. De lezingen werden vervolgd met Sara's grimmige maar noodzakelijkerwijs informatieve lezing over de walvisvangst; meer dan één persoon was vol ongeloof over hoeveel walvissen er in zo'n korte tijd uit de Zuidelijke Oceaan werden geoogst, vaak voor wat nu lijkt op triviaal gebruik zoals margarine. Het is prachtig dat sommige soorten, zoals bultruggen, zich weer enigszins lijken te herstellen, maar het is moeilijk voor te stellen hoe de zuidelijke wateren er tijdens onze reis hadden kunnen uitzien als de walvisindustrie niet zo succesvol was geweest. In de loop van de ochtend leek het water wat rustiger te worden en toen de lunch begon kwam de zon tevoorschijn en nam de deining af... en er gloorde land aan de horizon! Hoewel Kaap Hoorn ten westen van ons uit het zicht was, waren de eilanden van Vuurland een welkome verschijning. Na een heerlijke lunch in een heerlijk rustige eetzaal, beloofde de middag nog meer interessante lezingen. Andrea sprak met ons over Ushuaia en de verschillende economische drijfveren en culturele opvattingen over het leven en werken daar. In de mix waren Michael's telefoontjes naar de receptie om de laatste rekeningen te betalen (en afspraken te maken over hoeveel drankjes vooraf te kopen!) in voorbereiding op de ontscheping morgenochtend. De lucht was blauw geworden en de zon scheen, en genieten van het lichte briesje en de zwoele lucht van de buitendekken bracht ook gelukkige waarnemingen van Dolfijnen van Peale langs het schip, evenals talrijke vogels waaronder Zuidelijke Koningsalbatrossen en dwaalalbatrossen evenals Witkinstormvogelen. De laatste herinnering dat er geen landingen meer in zicht waren, was de oproep om onze laarzen terug te brengen, maar het voordeel was dat Captain's Cocktails het volgende evenement op het programma was (gratis drankjes! En ooh, canapes!). We brachten een toast uit op kapitein Artur, de bemanning en het personeel, en op elkaar voor het samen creëren en delen van zo'n uitstekende reis. We genoten van onze laatste avond op het dek in het prachtige weer, zowel voor als na het diner - onze laatste avondmaaltijd samen en zoals gewoonlijk was het een geweldige maaltijd. De laatste drankjes werden gedeeld in de bar en toen we ons eindelijk terugtrokken na het inpakken en organiseren voor de ochtend, rustten we goed uit in de kalme wateren van het Beaglekanaal, dromend van de speciale tijden die we deelden en beleefden in de afgelopen 11 dagen.

Na het ophalen van de loods om 20.00 uur gisteravond en een ontspannen zeiltocht naar de haven, kwamen we rond 01.00 uur aan bij de pier om de voorspelde stijgende wind te vermijden. Vanmorgen hadden we een droge landing in het dok in het vooruitzicht - en een ander soort reis - met vliegtuigen, treinen en auto's in plaats van schepen, zodiacs en kajaks. De afgelopen 10 dagen hebben ons meegenomen op een opmerkelijk avontuur naar Antarctica en ons een glimp laten opvangen van het leven op deze afgelegen en soms onherbergzame plek. We zullen allemaal verschillende herinneringen hebben aan onze reis, maar wat de herinneringen ook zijn, of het nu de Ezelspinguïnen bij Danco of Petermann waren, of de aanblik van zodiacs omringd door ijs en mist, het zijn herinneringen die ons de rest van ons leven bij zullen blijven.