Van reisagent tot expeditieleider
Als je een van de foto's hebt gezien die we online plaatsen, is de kans groot dat je de naam Sara Jenner hebt gezien. Haar natuurfotografie maakt van elk dier de ster van zijn eigen moment en brengt je met hetzelfde gemak naar de bush van Botswana of de vogelkliffen van Alkefjellet.
Naast een van onze populairste natuurfotografen is ze ook een van onze meest alomtegenwoordige expeditieleiders. Sara werkt marathonseizoenen, vaak van de eerste tot de laatste reis. Als ze geen reizigers door de besneeuwde wereld van de poolgebieden leidt, doet ze meestal soortgelijk werk in Afrika en India.
We spraken met Sara over hoe ze aan dit werk is begonnen, wat ze zo leuk vindt aan poolreizen en waarom een thuisbasis op dit moment niet op haar agenda staat.
Foto door Sara Jenner
Wat kwam eerst, Afrika of Antarctica?
In 2016 gingen ze min of meer hand in hand. Ik werkte als reisagent en was gespecialiseerd in poolreizen. Zo ontmoette ik Michel en Ko de Korte voor het eerst op de Global BirdFair. Ze nodigden me uit om mee te gaan op een paar reizen, en ik werd gewoon verliefd op de poolgebieden.
Maar als reisagent moet je nog steeds terugkomen van deze geweldige reizen en omgaan met verkoopdoelstellingen, vluchtvertragingen, annuleringen, marges en websites. Ik wilde gewoon in het veld zijn. Ik herinner me dat ik terugkwam in Ushuaia van een ongelooflijke Antarctische reis en dat ik mijn inbox opende en dat het ene probleem na het andere op me wachtte. Ik dacht bij mezelf: "Dit is het moment."
Dus daar heb ik mijn ontslag ingediend. Uiteraard ben ik teruggegaan en heb ik mijn werk aangepakt, zodat ik op goede voet kon vertrekken. Ik ben een groot voorstander van bruggen verbranden. Maar dat was het einde van mijn dagen als reisagent.
Ik begon met gidsen voor Oceanwide rond dezelfde tijd dat ik begon met gidsen in Botswana. Het bedrijf in Botswana wilde dat ik fulltime voor hen zou werken en een verblijfsvergunning zou krijgen, maar ik had net een proefreis met Oceanwide achter de rug die leidde tot bijna een heel seizoen werk. Vreemd hoe dingen lopen, met verschillende deuren die tegelijk opengaan.
Nu werk ik op freelance basis als fotogids in Botswana, tussen mijn Arctische en Antarctische seizoenen met Oceanwide in. Ik hou van Afrika. Het zit in mijn bloed. Ik vind het heerlijk om wat warmte te krijgen na maanden in de poolgebieden, maar het is ook een kans om andere wilde dieren te zien. Ik vind afwisseling belangrijk.
Maar hoewel ik lange dagen maak in Afrika, is het daar veel gemakkelijker. Het voelt altijd een beetje als vakantie na het dragen van de verantwoordelijkheid van een poolexpeditieleider, waar je in enkele van de meest uitdagende gebieden ter wereld bent.
Foto door Sara Jenner
Wat trekt je aan in dit soort werk?
Ik ben altijd al geobsedeerd geweest door wilde dieren, het zien van de natuur zoals die is - niet per se met een camera, maar gewoon door er dichtbij te zijn. Ik heb een klein fortuin uitgegeven om dit over de hele wereld te doen, of het nu op duikboten was, op safari, trektochten om primaten te zien of natuurbeschermingsprojecten. Dus ik dacht, waarom niet kijken of ik er mijn brood mee kan verdienen?
Als je zestien bent en je zit op school in Groot-Brittannië en je zegt dat je van dieren houdt, zeggen ze dat je dierenarts moet worden of een "echte baan" moet zoeken. Niemand vertelt je dat je expeditiegids kunt worden in de poolgebieden of fotogids in Afrika. Ik voel me zo gezegend dat ik dit werk heb gevonden. Ook al voelt het soms alsof ik het vijftien jaar te laat heb gevonden, ik heb het toch gevonden.
Vind je het daarom leuk om zulke lange seizoenen te werken?
Ja, en dat is ook de reden waarom ik op dit moment geen thuisbasis heb. De pandemie heeft me geleerd hoe belangrijk mijn werk voor me is. Ik verloor niet alleen mijn baan, maar ook mijn huis, vrienden en familie. De Oceanwide vloot is in wezen mijn thuis sinds ik mijn "normale" leven in het Verenigd Koninkrijk heb verlaten. Mijn werk is mijn absolute wezen. Ik hou ervan om in het veld te werken, of het nu achterin een Jeep is of achter het stuur van een Zodiac. Ik kan me niet voorstellen dat ik iets anders zou doen.
Wij kunnen ons ook niet voorstellen dat jij iets anders zou doen.
Dan passen we goed bij elkaar.
Foto door Sara Jenner
Hoe is gidsen in de poolgebieden, afgezien van de verschillen in terrein en wildlife, te vergelijken met gidsen in Botswana?
Ze zijn vergelijkbaar in de zin dat we gelijkgestemde mensen krijgen die de wildernis willen verkennen. Ik vind het geweldig om mijn passie voor wilde dieren met hen te delen, met of zonder fotografie. Maar in de poolgebieden staat er meer op het spel. We hebben daar grotere groepen en de risico's zijn groter. Maar ik denk dat dat is wat me elk jaar weer aantrekt. Ik hou van het feit dat je in de poolgebieden echt in handen bent van Moeder Natuur. Ik hou van het gevoel dat je niet alles onder controle hebt. Ik denk dat we in een wereld leven waarin we bijna alles onder controle hebben.
Wanneer je naar Antarctica of Groenland gaat, of naar de meeste plaatsen waar Oceanwide naartoe gaat, is het echt de natuur die de lakens uitdeelt. Als expeditieleider doe ik alsof het aan mij en de kapitein ligt. Maar meestal worden de grote beslissingen voor ons genomen op het gebied van weer, ijsomstandigheden en waarnemingen van wilde dieren. We moeten gewoon met de stroom meegaan en het beste maken van de kansen die we krijgen.
Het moet een fijn gevoel zijn om jezelf in de handen van de natuur te leggen in plaats van bijvoorbeeld Google.
Absoluut. Dat is nog iets wat ik zo leuk vind aan de poolgebieden: geen internet of goede toegang daartoe. Dat zorgt er echt voor dat mensen de verbinding verbreken en elk moment omarmen. We hebben bijvoorbeeld goed internet in onze lodge in Botswana. En zodra mensen daar terugkomen uit het veld, gaan ze meteen aan de slag met hun telefoon. Maar als ik ze meeneem diep de bush in, gaan ze meer met elkaar in gesprek en met de omgeving.
Het is hetzelfde met Oceanwide op onze schepen. We hebben geen betrouwbaar internet aan boord en ik denk dat dat een goede zaak is. Het dwingt mensen om te waarderen wat er om hen heen is. Sommige mensen hebben thuis situaties waar ze van moment tot moment aandacht aan moeten besteden, maar naar mijn mening moet je niet naar de poolgebieden komen als je de verbinding niet kunt verbreken. Het is niet het juiste moment in je leven.
Deze reizen zijn zo kort en zo snel voorbij, het is belangrijk dat je van elke minuut geniet. Voor je het weet is de reis van je leven, die je de afgelopen twee jaar hebt gepland, voorbij. Het frustreert me als mensen bij de receptie in de rij staan om de arme hotelmanager te vragen wat de Wi-Fi-code is nog voordat we zijn vertrokken.
Als ik fotografielessen geef in Botswana, kan ik behoorlijk brutaal zijn. De eerste nacht op de Chobe-rivier laat ik mensen fotograferen wat ze maar willen. Maar als ik zie dat ze daarna hun camera optillen, vraag ik: "Is dit een betere achtergrond, beter licht of beter gedrag? Zo niet, leg de camera dan neer."
Soms leg ik zelfs mijn hand voor hun lens terwijl ze erover nadenken. Als de olifant van vanavond niet beter is dan die van gisteravond, geniet dan gewoon van de ervaring. Het is te gemakkelijk om zo op te gaan in je camera dat je de schoonheid van het moment mist.
Foto door Charlotte Taplin
Gebeurt dat net zo vaak tijdens je poolreizen?
Niet zo vaak. We hebben een meer diverse mix van gasten, niet alleen serieuze fotografen. Maar ik ben nog steeds meedogenloos. Het is allemaal in het belang van onze passagiers om het meeste uit hun reis te halen, en dat doen ze niet als ze het alleen via hun camera's ervaren.
Wanneer ben je overgestapt van expeditiegids naar expeditieleider?
Het was de bedoeling dat ik de overstap zou maken op het moment dat de pandemie uitbrak, dus het werd bijna 18 maanden uitgesteld. Uiteindelijk werd ik EL op de eerste Hondius-reis na COVID, net voor Omicron. Ik geef graag toe dat het voelde alsof ik in het diepe werd gegooid. Het was op zijn zachtst gezegd uitdagend. We moesten een aantal personeelsleden en passagiers in quarantaine plaatsen, dus alle afdelingen moesten samenwerken. Het was een echte teamprestatie, iets waar Oceanwide heel goed in is. Nu ik dit heb meegemaakt, heb ik het gevoel dat ik als expeditieleider bijna alles aankan.
Hoe anders is het leven als expeditieleider?
Het verschil is groot, zelfs tussen assistent en expeditieleider. Als expeditieleider ligt de uiteindelijke beslissing bij jou en de kapitein. Dat betekent dat jij de schuld krijgt als er dingen misgaan in het veld - zelfs als het iets is waar je niets aan kunt doen, zoals te weinig ijsberen zien. Maar ik heb geleerd dat ik me alleen zorgen moet maken over de dingen waar ik controle over heb. Zolang ik weet dat ik mijn best heb gedaan met mijn team en bemanning, kan ik 's nachts goed slapen.
Ik denk ook dat het belangrijk is dat je je sterke en zwakke punten kent. Mijn sterke punten zijn organisatie en communicatie, ik ben een hardwerkend mensen-mens. Maar ik heb niet de technische veldkennis die sommige van onze gidsen hebben, en daarom is het hebben van een solide team van vitaal belang. Je hoeft niet overal geweldig in te zijn, je moet alleen weten hoe je moet delegeren.
Ik heb bijvoorbeeld geen problemen met het leiden van helikopteroperaties, maar het controleren van de stabiliteit van het zee-ijs om er zeker van te zijn dat het veilig is om op te landen is niet mijn sterkste kant. Voor dat soort beslissingen wend ik me tot de mensen in mijn team. Veel van onze gidsen hebben bergreddingen gedaan, hebben met reddingsboten gevaren of hebben uitgebreide vuurwapenervaring opgedaan in het leger. Ze houden misschien niet van spreken in het openbaar of willen geen expeditieleiders zijn, maar hun expertise is ongelooflijk.
Maar het is ook belangrijk om te onthouden dat we in de toerisme- en horecabranche zitten, dus we hebben mensen nodig die uitblinken in het sociale deel van het werk. We moeten een balans zien te vinden. Dit is een van de dingen die Oceanwide volgens mij goed doet. Ze kiezen sterke gidsen met een scala aan vaardigheden die we kunnen gebruiken om de expeditie zo succesvol mogelijk te maken. Ik voel me vaak nederig als ik naar ons personeel kijk. Het is een eer en voorrecht om hen mijn collega's te mogen noemen.
Wat onderscheidt Oceanwide van andere touroperators?
Oceanwide doet nog steeds aan expeditie. We geven prioriteit aan tijd aan land. Zelfs op de Hondius, die iets groter en comfortabeler is dan onze andere schepen, maximaliseren we onze tijd in het veld.
We hebben ook onze eigen bemanning in dienst, in tegenstelling tot veel van onze concurrenten. Dit maakt een enorm verschil voor de dagelijkse logistiek. Als we het diner willen uitstellen omdat er een groep orka's is verschenen, dan kan dat. De expeditie komt op de eerste plaats. Er is een echte familiedynamiek tussen onze bemanning en staf. Veel van onze gasten geven hier commentaar op. Ik vind het waardevol dat Oceanwide de bemanning niet alleen toestaat, maar aanmoedigt om waar mogelijk mee te doen aan activiteiten voor de gasten.
Veel van onze bemanningsleden werken lange seizoenen. Om tussen hun taken door te mogen kijken naar een ijsbeer die het schip nadert of te landen bij een kolonie pinguïns kan voor hen zo'n beloning zijn. Dit kan de gastervaring alleen maar positief beïnvloeden. Een tevreden bemanning zorgt voor tevreden gasten.
Foto door Sara Jenner
Je zei dat je geen thuisbasis hebt. Ben je tegenwoordig een echte nomade?
Ik bezit een huis, maar ik woon er al jaren niet meer. Ik verhuur het. Misschien dat ik op een gegeven moment weer een thuisbasis in Engeland krijg, maar op dit moment vind ik het heerlijk om lange seizoenen te doen. Vorig seizoen heb ik zes maanden op Antarctica gewerkt, tweeënhalve maand op de Noordpool en dit jaar staat het hele Antarctische seizoen op de planning. Daarna is het tijd om te ontdooien, dus ga ik naar India en Kenia om nog wat fotografische reizen te maken.
Wat was je favoriete poolmoment tot nu toe?
Ik beschrijf South Georgia altijd als mijn gelukkige plek, de plek waarvan ik me niet kan voorstellen dat ik er niet meer naar terug zou gaan. Er is nergens anders ter wereld zo veel wild als daar. Maar als ik één reis moest kiezen die er bovenuit stak, dan zou dat onze 32-daagse Ross Sea-reis van dit jaar zijn. Ik deed de heenreis als assistent-expeditieleider, wat ongelooflijk succesvol en erg leuk was.
Maar toen ik werd gevraagd om de terugreis als expeditieleider te doen, had ik mijn bedenkingen over de verantwoordelijkheid van zo'n lange reis. Er staat veel op het spel tijdens deze reis en er kan veel misgaan. Wat een triviale beslissing lijkt, kan later cruciaal blijken. Maar het doet me genoegen om te kunnen zeggen dat ik nu op die reis terugkijk als de meest bijzondere maand uit mijn werkcarrière.
Met de hulp van een ongelooflijk team hebben we iets voor elkaar gekregen waarvan ik dacht dat het onbereikbaar was. We hebben herinneringen gemaakt die een leven lang meegaan, zowel voor de gidsen als voor de gasten. Om Shackleton's Hut of Scott's Hut binnen te lopen en het hooi in de stallen te ruiken, om de zee om ons heen te zien bevriezen toen we de Ross Ice Shelf verlieten... Woorden en foto's kunnen het geen recht doen.
Ik zal die maand nooit vergeten. Dat was expeditie op zijn best.
Foto door Sara Jenner
Hoofdafbeelding door Geert Kroes
