Soorten, habitat en andere belangrijke pinguïnfeiten
Ongeveer 50 miljoen jaar geleden brak Antarctica los van het enorme supercontinent Gondwana en pinguïns vormden hun eigen soort. Ze kwamen oorspronkelijk uit warmere klimaten, maar ze begonnen zich aan te passen aan de koele temperaturen van Antarctica toen ze verder zuidwaarts trokken.
Er zijn vandaag 17 pinguïnsoorten op de planeet, maar slechts acht soorten pinguïns komen voor op Antarctica en de sub-Antarctische eilanden: kinbandpinguïns, keizerspinguïns, Adélies, gentoos, koningspinguïns, Magelhaenpinguïns, rotspinguïns en Ezelspinguïns. Hier bespreken we de meest voorkomende pinguïnfeiten die alle soorten van onze favoriete vliegende zeevogel verenigen.
1. Pinguïns zijn loopse zeevogels
Zoals gezegd zijn pinguïns loopvogels die zich zowel op het land als op zee thuis voelen. In tegenstelling tot vliegende vogels, die langzaam vervellen en veren vervangen zodat ze in de lucht kunnen blijven, vervellen pinguïns in één keer over een periode van twee tot vijf weken tijdens de Australische zomer.
Door deze plotse rui kunnen pinguïns terug naar zee zonder verlies van isolatie. Het ruien is belangrijk voor pinguïns, omdat ze veel veren verliezen door het poetsen, het schuren tegen andere pinguïns en het in contact komen met het water en het terrein. Zodra het vervellen klaar is en er nieuwe veren verschijnen, zijn pinguïns klaar om de zee op te gaan.
2. Zwemmen is een bijzonder pinguïntalent
Een even belangrijk feit over pinguïns is dat ze hun vleugels hebben geëvolueerd tot zwemvliezen die hen tot geweldige zwemmers maken. Ze hebben goed ontwikkelde borst- en vleugelspieren om zich door dicht water te persen. Om te helpen bij de zweminspanning is de hemoglobine in het pinguïnbloed aangepast om grote hoeveelheden zuurstof te vervoeren.
Een grote hoeveelheid myoglobine is ook aanwezig in hun spierweefsel, waardoor pinguïns zuurstof efficiënt kunnen opslaan onder water. Ze zwemmen met hun kop dicht tegen hun schouders en hun voeten dicht bij hun staart, waardoor hun lichaam compact blijft voor minimale weerstand in het water. Pinguïns kunnen onder water beter zien dan op het land.
3. Pinguïns hebben een open dieet
Het is misschien algemeen geweten dat pinguïns graag krill eten, een garnaalachtig diertje dat ook walvissen graag eten. Maar pinguïns eten ook inktvis en vis. Tijdens de zomer eten de meer zuidelijk gelegen pinguïns vooral Antarctische zilvervisjes, de meest voorkomende kleine vissen in de ondiepe kustwateren voor het Antarctische continent.
Koningspinguïns en keizerspinguïns, twee van de meest geliefde dieren die soms te zien zijn tijdens onze Antarctica cruises, voeden zich naast krill ook graag met lantaarnvissen. Keizerspinguïns zijn bijzonder vastbesloten om voedsel te vangen en staan erom bekend dat ze honderden kilometers van hun kolonies foerageren.
4. Er wordt gebroed in grote pinguïnkolonies
Aan land vormen pinguïns grote kolonies die soms wel een miljoen broedparen kunnen bevatten. Ze reizen van en naar deze kolonies door te lopen, te zwemmen of op hun buik te glijden. Het is misschien een minder bekend feit over Antarctische pinguïns dat ze pas naar hun kolonies migreren als ze voldoende lichaamsvet hebben opgeslagen om hen in leven te houden zodra het pakijs te dik wordt om regelmatig te eten.
Pinguïns komen begin oktober aan in hun broedkolonies. De mannetjes komen het eerst aan en de kolonies bereiken hun piekpopulatie rond begin november. Het duurt tussen 1 en 12 dagen voor de partners paren en er worden tussen 1 en 3 eieren gelegd per broedpaar.
5. Pinguïns drinken zout water
De meeste pinguïns leven in omgevingen met weinig of geen zoet water, dus hebben ze manieren ontwikkeld om hun zoutgehalte in balans te houden. Pinguïns hebben een supraorbitale klier in de buurt van hun ogen die zout uit hun lichaam filtert. Als het bloed door de klier stroomt, vangt het zout op voordat het door de rest van hun lichaam kan stromen. Dit overtollige zout vermengt zich met vocht in hun klier, reist door hun neusholte en druppelt uit de neus van de pinguïn.
Toch drinken pinguïns meestal liever vers water als ze het kunnen vinden: Rotspinguïnen, die soms te zien zijn op onze reizen naar de Falklandeilanden, leven liever rond zoetwaterbronnen dan dat ze uit zee drinken.
6. Diep duiken is een typische pinguïnaanpassing
Pinguïns zijn over het algemeen goede duikers, maar Keizerspinguïns maken de diepste en langste duiken van alle pinguïnsoorten. Ze kunnen 20 tot 30 minuten achter elkaar duiken en diepten bereiken van ongeveer 500 meter. Om zo lang onder water te blijven, hebben pinguïns het vermogen ontwikkeld om te regelen hoe en wanneer hun spieren zuurstof gebruiken. Ze kunnen ervoor kiezen om ofwel hun spieren uit te hongeren voor zuurstof of om ze een duwtje in de rug te geven om hun spieren aan het werk te houden tijdens lange duiken.
Om te begrijpen hoe vooral Keizerspinguïns zo lang kunnen duiken, ontwierpen wetenschappers in McMurdo Sound speciale sondes om de spieren van verschillende pinguïns tijdens het duiken te volgen. In 50 opgenomen duiken, variërend van 7 - 64 meter (23 - 210 voet) diep, bleven de pinguïns 2,3 - 11,4 minuten onder water.
Tijdens de diepere duiken ontdekten de onderzoekers dat de Keizerspinguïnen selectief extra zuurstof uit hun bloed naar hun spieren stuurden. Ze kunnen dit echter maar voor korte periodes doen, tot het zuurstofgehalte in hun bloed te laag wordt voor de rest van hun lichaam. Wanneer dit gebeurt, moeten pinguïns terug naar de oppervlakte komen voor lucht.
Het nadeel van dit pinguïnfeit is dat de aanpassing leidt tot de opbouw van melkzuur, dus pinguïns zullen het alleen doen als de prijs (een goed diner) het waard is.
7. Pinguïnvoeten bevriezen niet op het ijs
Het lijkt misschien een voor de hand liggend feit over Antarctische pinguïns dat ze zich hebben aangepast om warm te blijven in extreem koude omgevingen, maar minder mensen weten hoe duidelijk hun voeten zijn aangepast aan dergelijke temperaturen. Om te voorkomen dat hun voeten bevriezen, hebben pinguïns speciale slagaders in hun poten die de bloedstroom kunnen aanpassen aan de temperatuur van de voeten, zodat ze net genoeg bloed naar hun voeten kunnen sturen om te voorkomen dat ze bevriezen.
Om maximaal gebruik te maken van hun eigen warmte, passeert het warme bloed op weg naar hun voeten het bloed dat terug naar boven gaat naar hun lichaam, waardoor het warmere bloed het koudere bloed verwarmt voordat het verder gaat naar hun voeten. Maar omdat het grootste deel van het lichaam van een pinguïn warm en waterdicht is door hun vet en veren, kunnen ze gemakkelijk oververhit raken op zonnige dagen. Om koel te blijven, laten pinguïns warmte ontsnappen via hun snavels en (niet zo verwonderlijk) hun voeten.
Voor meer soort-specifieke Antarctische pinguïn feiten, bekijk ons fascinerende Acht grote pinguïnsoorten van Antarctica artikel.
