Papegaaiduikers, clownsvogels van de Atlantische Oceaan
Papegaaiduikers behoren tot een familie van 22 soorten zeevogels die alken worden genoemd, vogels ter grootte van een duif die leven van een dieet van kleine vissen en schaaldieren.
Ze vangen hun prooi door onder water te zwemmen en deze op te jagen, net als pinguïns.
Er zijn vier soorten papegaaiduikers. Eén soort, de Papegaaiduiker, is ongeveer 26-29 cm hoog en weegt tussen de 320-480 gram. Hij komt voor in een groot geografisch gebied, helemaal van Frankrijk tot de Golf van Maine.
Het is de Papegaaiduiker die we op sommige van onze Arctische reizen zien.
Arctische papegaaien
De Papegaaiduiker wordt meestal een "zeepapegaai" genoemd vanwege zijn snavel, die diepe, kleurrijke groeven heeft in rood, geel en blauw. Tijdens het broeden zijn de kruin, nek en bovendelen van de vogel zwart, terwijl de buik en zijkanten wit zijn.
De zijkanten van hun kop zijn grijswit en hun poten oranjerood. Tijdens de wintermaanden is hun kop donkergrijs en zijn hun poten gelig. Hun snavels zijn bleker en kleiner, omdat er tijdens de koudere maanden verschillende lagen afvallen.
Papegaaiduikers rond Spitsbergen
De Papegaaiduikers die soms te zien zijn op cruises in Spitsbergen zijn iets groter dan de vogels van dezelfde soort in het subarctische gebied (IJsland, de Faeröer, Schotland en Jan Mayen). In Spitsbergen broeden papegaaiduikers in ongeveer 50 kolonies verspreid langs de westkust van Spitsbergen.
In tegenstelling tot papegaaiduikers in het subarctische gebied, die in grote aantallen broeden op de bovenste randen van hoge kliffen, zijn de broedplaatsen van papegaaiduikers in Spitsbergen beperkt vanwege de permafrost en het gebrek aan grond. Dit dwingt de vogels om te broeden op steile kliffen en in spleten tussen rotsblokken. Deze plekken worden vaak ook druk bezocht door zeekoeten en drieteenmeeuwen.
De papegaaiduikers van Groenland
Papegaaiduikers hebben in Groenland een populatie van ongeveer 5.000 paren. Ongeveer 70 broedkolonies bevinden zich langs de westkust, tussen Cape Farewell en Hakluyt Island. Elke kolonie telt ongeveer 400 vogels.
De vogels broeden zelden aan de oostkust. De meeste vogels broeden in holen van aarde. In het koudere noorden broeden de vogels in spleten en onder stenen en rotsblokken, vaak in de nabijheid van alken.
Keuken van de papegaaien
Papegaaiduikers eten een verscheidenheid aan voedsel, waaronder kleine visjes, schaaldieren, inktvis en zeewormen. Van volwassen vogels is bekend dat ze hun jongen een grote verscheidenheid aan vis te eten brengen. Uit een onderzoek bleek dat ouders hun kuikens meer dan 50 soorten vis meebrachten.
Het meest voorkomende voedsel dat deze vogels hun jongen brengen is echter zandspiering, een kleine, langwerpige, zilverkleurige palingachtige vis. Het duurt echter niet lang voordat volwassen papegaaiduikers hun jongen dwingen om de wereld in te gaan, waarbij de volwassen vogels geen verdere zorg meer bieden nadat hun kuikens zijn uitgevlogen.
De nieuwe wereld trotseren
Als de jonge Papegaaiduiker klaar is om het nest te verlaten - in dit stadium is hij een versie van een volwassen dier met een donker gezicht en kleine snavel - doet hij dat in het donker om roofvogels te vermijden en gaat hij naar de rand van de klif. De jonge vogel maakt dan een sprong van vertrouwen, waarbij hij half in zee valt voordat hij het water in vliegt.
Maar hoewel de papegaaiduiker instinctief kan zwemmen, duurt het langer voordat de vogel leert duiken en vissen.
Gelukkig heeft de jonge papegaaiduiker, omdat hij goed gevoed is, voldoende vetreserves en kan hij het zich veroorloven om wat tijd te nemen om deze nieuwe vaardigheden te leren. In deze fase is de vogel echter bijzonder kwetsbaar voor roofdieren: Meeuwen en jagers liggen altijd op de loer. Toch vindt de jonge papegaaiduiker veiligheid op zee. Tijdens de eerste winter brengt de subadulte papegaaiduiker zijn tijd door op zee voordat hij in de zomer landinwaarts trekt om de kolonie te bezoeken.
Waar de papegaaiduiker heen gaat
Wetenschappers hebben papegaaiduikers gevolgd die naar het Thule-gebied in Groenland trekken, het noordelijkste deel van het broedgebied van de Papegaaiduiker. In dit gebied is een klein aantal papegaaiduikerskolonies bekend, maar ze zijn erg klein: 5-10 vogels per kolonie. Tot voor kort waren de exacte populatieaantallen, migratietijden en overwinteringslocaties onbekend.
In 2013 begonnen onderzoekers met een grootschalig monitoringproject bij deze kolonie, met als hoofddoel de kolonie jaarlijks te tellen en zoveel mogelijk individuen te vangen, te banderen en te bemonsteren. Onderzoekers wilden ook geolocators gebruiken om te bepalen waar de vogels van deze kolonie overwinteren. In 2014 werden twee geolocators gevonden met een heel jaar aan gegevens voor één individu en 150 dagen voor de tweede.
Uit de jaargegevens van één papegaaiduiker bleek dat de vogel tijdens de trek op en neer reisde langs de westkust van Groenland, maar het grootste deel van de winter in het midden van de Atlantische Oceaan doorbracht - meer dan 1000 km van de dichtstbijzijnde landmassa.
Wat papegaaiduikers doen
Van veel langlevende vogels, waaronder Papegaaiduikers, is bekend dat ze monogaam paren. Hun voortplantingsprestaties worden ook beïnvloed door de sterkte en de levensduur van de paarband. Dit heeft tot gevolg dat lang gevestigde paren meer succes hebben bij het grootbrengen van hun nakomelingen.
Wetenschappers weten echter weinig over hoe papegaaiduikers die migreren naar verre overwinteringsgebieden hun paarbanden onderhouden. Gaan ze bijvoorbeeld uit elkaar en zorgen ze voor zichzelf tijdens de winterperiode, of blijven ze bij elkaar?
Onderzoekers hebben onlangs een studie gepubliceerd die zich richt op wat papegaaiduikerparen in deze periode deden. Gedurende zes jaar gebruikten onderzoekers van Oxfords Department of Zoology en het London Institute of Zoology geolocators om de trekbewegingen en het gedrag van 12 papegaaiduikerparen te volgen.
De onderzoekers ontdekten dat de vogels weliswaar apart migreerden op weg naar hun overwinteringsgebieden, maar dat hun routes erg op elkaar leken, waardoor ze elkaar gemakkelijk konden vinden. Op de terugweg volgden de partners verschillende paden, maar ze synchroniseerden de timing van hun reis zodat ze allebei op hetzelfde moment in de lente terugkeerden naar de kolonie.
Een belangrijk gegeven dat de wetenschappers ontdekten, was dat paren die een vergelijkbare trekroute volgden, de volgende lente eerder en succesvoller broedden dan andere vogels. De wetenschappers speculeerden dat de nabijheid van hun terugreis het voor paartjes gemakkelijker maakt om elkaar sneller te vinden.
Uit het onderzoek bleek ook dat vrouwtjes tijdens de winterperiode meer foerageerden dan mannetjes. De foerageeractiviteit hield direct verband met het vermogen van de vrouwtjes om eerder eieren te leggen en hun kuikens met meer succes groot te brengen, omdat ze in een betere conditie waren voordat ze gingen broeden.
Toekomstig papegaaiduikeronderzoek
Wetenschappers hopen de papegaaiduiker in de toekomst meer te kunnen bestuderen om te begrijpen wat ze precies doen aan het einde van hun broedseizoen. Onderzoekers willen miniatuur volgapparatuur combineren met computerprogramma's om gedrag te identificeren in volggegevens, zodat ze niet alleen weten waar papegaaiduikers heen gaan, maar ook wat ze op zee doen.
Deze gegevens zullen waardevol zijn voor natuurbeschermers die deze levendige zeevogels willen beschermen.
Bonusvideo over onze top 10 papegaaiduikerfeiten
Naast al deze geweldige foto's en feiten over papegaaiduikers hebben we ook een korte (maar met feiten gevulde) video over deze kleurrijk gesnavelde zeevogels. Tegen de tijd dat je klaar bent met kijken, ben je helemaal voorbereid om papegaaiduikers in levenden lijve te zien tijdens je eigen Arctische cruise!
