Exploratie van de poolgebieden
Van de Vikingen via de eerste walvis- en zeehondenjagers tot Scott en Amundsen, van de maritieme ontdekkingsreizigers Franklin en Nordenskiöld tot het huidige pooltoerisme: een snelle reis door de geschiedenis onthult enkele aspecten die mensen motiveerden om hun horizon te verbreden. Existentiële behoefte, pure nieuwsgierigheid, keizerlijke hebzucht, polaire wetenschap en een voorliefde voor avontuur kwamen allemaal samen in regio's die geen fouten vergeven.
De eerste ontdekkingsreizigers
De Vikingen (ca. 800-1050 na Chr.) waren onverschrokken en wijdverspreide zeevaarders. Hun open boten hadden zowel een roer als zeilen en ruimte voor 30 mannen plus vee. De Noorman Ottar zeilde in de9e eeuw tot aan de Witte Zee. Later bereikten andere Vikingen de kusten van Groenland en Noord-Amerika. Ze navigeerden met behulp van primitieve kompassen, observeerden en interpreteerden zeestromingen, winden, vliegroutes van vogels en de favoriete locatie van walvissen. Misschien konden ze ook zo ver noordwaarts doordringen omdat het klimaat iets milder was dan nu: de effecten van de temperatuurstijging die het einde van de ijstijd had veroorzaakt, waren nog voelbaar.
Vroege handel
De Pomors leefden aan de Witte Zee - het woord "pomore" betekent "langs de zee". Het waren handelaren die in de13e eeuw vanuit Novgorod waren gemigreerd. Met hun schepen, bekend als "kotsya's", voeren ze zowel oostwaarts langs de Siberische kustlijn als naar de eilanden in de Noordelijke IJszee om te handelen in bont, huiden en vis. Hun belangrijkste handelscentrum was Archangelsk. In de 16e eeuw breidde de Europese handel met China zich uit en begonnen de grootmachten te dromen van een Noordoostelijke Doorvaart naar zee. De Nederlander Willem Barentz behoorde tot degenen die probeerden deze doorgang te vinden. In de herfst van 1596 bereikte hij Novaya Zemlya, moest daar overwinteren en stierf een jaar later op de terugreis. De Centraal-Europese handel met China moest zich langs andere routes ontwikkelen.
Schip Willem Barentz, bij Novaya Zemlya, door A. de Lange
Russische expansie
In het begin van de 17e eeuw veroverde Rusland Siberië met een verbazingwekkende snelheid. Maar het grootste deel van Siberië was nog grotendeels onbekend terrein. De Russische overheersing werd gehandhaafd door kleine geïsoleerde garnizoenen die bont en mammoetslagtanden verzamelden langs rivieren en langs de kust van de Noordelijke IJszee. Tijdens zo'n handelsreis voer de Rus Semen Dezhnev in 1648 zuidwaarts door de "Beringstraat" - 80 jaar voordat deze werd "ontdekt" door Vitus Bering. Tsaar Peter de Grote, wiens verbeelding werd aangevuurd door de wetenschappelijke ontdekkingen van zijn tijd, wilde Siberië verkennen en Amerika bereiken. Na zijn dood verliet de Grote Noordelijke Expeditie Petersburg in 1733 onder leiding van de Deen Vitus Bering. Delen van de Siberische kustlijn werden vernoemd naar Russische deelnemers, bijvoorbeeld K.P. Laptev en S. Tyelyuskin.
Door commons.wikimedia.org/wiki/File:Jefferys_-_The_Russian_Discoveries
De noordwestelijke doorvaart
Groot-Brittannië regeerde over de golven na de Slag bij Trafalgar in 1805. Toen de oorlog voorbij was, boden poolexpedities een nieuwe uitdaging. In de periode 1813-1858 waren er bijna 30 noordelijke expedities. In 1845 vertrok John Franklin met twee schepen en 133 man om de zoektocht naar de Noord-West Passage voort te zetten. De expeditie was uitgerust als een militaire campagne. Hij verdween spoorloos en verschillende andere expedities probeerden zijn lot te achterhalen. Uiteindelijk werd vastgesteld dat Franklins schip op ijs was vastgelopen en dat iedereen aan boord aan scheurbuik en honger was gestorven. De Noord-West Passage en grote delen van de Noord-Amerikaanse kust werden in kaart gebracht tijdens de reddingsexpedities.
Door cominsitu.files.wordpress.com/2014/12/northwestern-franklin-expedition
Nordenskiöld
De naam Adolf Erik Nordenskiöld is voor altijd verbonden met de Noordoostelijke Doorvaart. Hij was de eerste die met succes door de beruchte "ijskelder", de Karazee, voer en langs de noordkust van Siberië naar China voer. Binnen twee zomermaanden in 1878 voer het stoomschip Vega bijna helemaal langs de noordkust van Siberië. Op 28 september 1878 was de Beringstraat nog maar een herfstdagreis verwijderd. Maar toen sloeg het pakijs en de kou toe en was de Vega ijsgebonden. Op 18 juli 1879 liet het ijs het schip los en twee dagen later voer het door de Beringstraat. De thuisreis ging via het Suezkanaal, Napels en Parijs. Overal onderweg werd de Vega begroet met vuurwerk en festiviteiten. Bij hun aankomst in Stockholm op 24 april 1880 werden Nordenskiöld en zijn kapitein, Louis Palander, verwelkomd als nationale helden.
Door everipedia.com/Vega_Expeditie/24824293/
Nansen
De jaren 1890 werden gekenmerkt door nationaal bewustzijn en wetenschappelijke nieuwsgierigheid. Poolexpedities waren razend populair. De Noor Fridtjof Nansen was een man die al vroeg belangstelling had gekregen voor de poolgebieden en het vermogen van Arctische volkeren om kou en moeilijke transportroutes aan te kunnen. Zijn beroemdste reis volgde de zeestroming die zee-ijs verplaatste door de noordelijke Noordelijke IJszee tussen Siberië en Groenland.
De reis, in de speciaal gebouwde schoener Fram, duurde drie jaar (1893-96). Na twee ijswinters verliet Nansen zijn schip en ging samen met Hjalmar Johansen op ski's naar de Noordpool. Ze bereikten de pool niet en overleefden, tegen alle verwachtingen in, nog een winter voordat ze in de zomer van 1896 werden gered door Engelse poolreizigers. Nansen was een belangrijk ontdekkingsreiziger en schrijver. Na de Eerste Wereldoorlog zette hij zich in voor oorlogsvluchtelingen. Hij kreeg de Nobelprijs voor de Vrede in 1922.
Door de Nationale Bibliotheek van Noorwegen, via Wikimedia Commons
Andrée
De Zweed Salomon August Andrée had stoutmoedige dromen. De noordelijke Noordelijke IJszee oversteken in een met gas gevulde ballon groeide uit tot een vast idee. De ballon die Andrée, Knut Fraenkel en Nils Strindberg de 3700 kilometer van Spitsbergen naar de Beringstraat zou brengen, werd in Parijs in elkaar genaaid: hij was van Chinese zijde, had een diameter van 20 meter en een volume van 2800 kubieke meter.
Op 11 juni 1897 werd de Örnen (Adelaar) gevuld met waterstof en steeg op van het eiland Danskön, met aan boord een hypermoderne camera en 36 postduiven. De Örnen was slechts 33,5 uur in de lucht. De drie mannen gingen zuidwaarts naar het eiland Kvitøya waar ze in oktober stierven. Ze zouden gestorven zijn aan trichinose na het eten van ijsberenvlees. Het kamp op Kvitøya werd in 1930 ontdekt en, verbazingwekkend genoeg, werden de dagboeken en de uitrusting van de mannen, waaronder de camera en enkele belichte glasplaten, voor het nageslacht bewaard.
Door w:Nils Strindberg (http://www.xs4all.nl/~pal/andree.htm.) [Openbaar domein of Publiek domein], via Wikimedia Commons
Alfred Wegener
Wegener was een Duitse natuurwetenschapper met een brede interesse. Aan het begin van de 20e eeuw nam hij deel aan drie expedities naar het binnenijs van Groenland. Hij leidde de Groenland-expeditie die daar de winter van 1930-31 doorbracht. Wegener stierf in de herfst van 1930 tijdens een reis over het ijs. Alfred Wegener was typerend voor de moderne poolreiziger - hij was in de eerste plaats een wetenschappelijk onderzoeker. In 1912 lanceerde hij de theorie van de continentale drift, hoewel het nog 50 jaar zou duren voordat zijn theorie onderwerp werd van serieuze discussie en werd bewezen door de ontdekking van fossielen in de poolgebieden. De theorie, platentektoniek, is nu algemeen geaccepteerd.
Door Loewe, Fritz; Georgi, Johannes; Sorge, Ernst; Wegener, Alfred Lothar (Archief van het Alfred Wegener Instituut) [Openbaar domein], via Wikimedia Commons
Russische ijsdrijfstations
In de jaren 1930 kreeg het communistische regime in Moskou belangstelling voor de Noordelijke IJszeeën. Wetenschappelijke en politieke ambities waren nauw met elkaar verbonden. Voordat hij het zeevervoer en de luchtvaart in het Noordpoolgebied kon uitbreiden, had Stalin meer kennis nodig over de Noordelijke IJszee en het klimaat. Stalin stelde daarom zijn vertrouwen in een gedurfde en jarenlang geheime innovatie van poolonderzoek - wetenschappelijke stations op drijvende ijsschotsen.
Op 21 mei 1937 landde het eerste transportvliegtuig op een ijsschots in de buurt van de Noordpool. Vier wetenschappers onder leiding van Ivan Pananin werden achtergelaten om de winter door te brengen en hun enige verbinding met de buitenwereld was een eenvoudige radio. Na 274 dagen naar het zuiden te zijn afgedreven op een smeltende ijsschots, werden ze opgepikt voor de kust van Groenland. Ze keerden als helden terug naar de Sovjet-Unie. Toen kwam de oorlog. Pas in 1950 werd Noordpoolstation 2 opgericht. Het programma werd in 1991 stopgezet nadat er 31 ijsstations in de regio waren onderhouden.
De race naar de Zuidpool
In 1909 besloot de Engelsman Robert Falcon Scott om de Zuidpool te veroveren. Tegelijkertijd plande de Noorse poolreiziger Roald Amundsen een expeditie naar de Noordpool. Toen Amundsen in 1909 hoorde dat Frederick Cook en Robert Peary allebei beweerden de Noordpool te hebben bereikt, veranderde hij in het geheim zijn plannen en ging in plaats daarvan naar de Zuidpool. Amundsen en vier metgezellen bereikten de Zuidpool op ski's en met behulp van hondensleeën op 14 december 1911. Scott en zijn collega's, die hun sleeën zelf hadden getrokken, arriveerden op 17 januari 1912 - alleen om een van Amundsen's tenten aan te treffen. Zeer teleurgesteld begonnen ze aan hun terugreis, geplaagd door kou, honger, scheurbuik en uitputting. Niemand van hen overleefde. Scott en twee anderen stierven op slechts 18 kilometer van een bevoorradingsdepot. Zo eindigde een van de grootste drama's uit de poolgeschiedenis, een drama dat tot op de dag van vandaag onderwerp is van kranten en discussies.
Shackleton
Op dezelfde dag dat Engeland de Eerste Wereldoorlog inging, 8 augustus 1914, begon Sir Ernest Shackleton aan zijn tweede reis naar Antarctica. Churchill gaf hem uiteindelijk het bevel om te vertrekken nadat de loyale Shackleton had geïnformeerd of hij nodig was voor oorlogsdoeleinden. Toen de Amerikaan Peary in 1909 beweerde de Noordpool te hebben bereikt en de Noor Amundsen in 1911 de Zuidpool bereikte, had Groot-Brittannië een achterstand opgelopen op het gebied van poolexpedities. Shackleton wilde de eer van Groot-Brittannië herstellen door Antarctica over te steken. Maar zijn schip, de Endurance, zonk voordat de expeditie het Antarctische continent bereikte. De bemanning werd op wonderbaarlijke wijze gered na de dramatische tocht van de scheepsboot James Caird. Velen beschouwen Shackleton als de grootste poolreiziger vanwege zijn leiderschapskwaliteiten en zijn onverschrokken karakter.
Exploitatie
Dieren vormen de basis voor het menselijk bestaan in het noordpoolgebied. Duizenden jaren lang hebben rendieren, zeehonden, poolvossen, walrussen en walvissen de inheemse Arctische bevolking voorzien van middelen om te overleven in het barre poolklimaat. Ze zijn een bron van voedsel en materiaal voor kleding, uitrusting en huisvesting. Ze vormen ook een belangrijke handelswaar. De jager moet doden om zichzelf en zijn familie te voeden, een feit dat zowel voor mens als dier geldt.
Vanwege de extreme omgeving vereist de jacht niet alleen een hoge mate van perfectie en efficiëntie bij het doden, maar ook een diep respect onder de inheemse Arctische jagers. Mensen hebben dieren nodig als voedsel en de dieren laten zich doden. Maar mensen moeten op hun beurt strikte gedragscodes in acht nemen en de zielen van de dode dieren als gasten behandelen. De polariteit tussen individuele tragedie en biologisch-sociale noodzaak is nergens zo zichtbaar als in de dood.
Walvisvaart
Mensen in het hoge noorden en zuiden die ecologische niches delen met walvissen en zeehonden hebben deze hernieuwbare hulpbronnen altijd geëxploiteerd. Er werden verschillende vangstmethoden bedacht en aangepast aan het specifieke type prooi. Wat de walvisvangst betreft, nam de milieubeschermingsconferentie van Stockholm in 1972 een resolutie aan tegen de ecologisch onhoudbare vangstquota die jaarlijks door de Internationale Walvisvangstcommissie (IWC) werden uitgegeven. Sinds die conferentie zijn de westerse industrielanden het erover eens dat walvissen taboe zijn voor commerciële exploitatie.
